ความคิดเห็นที่ 1   การดูแลพ่อของข้าพเจ้า เมื่อเริ่มจำความได้ข้าพเข้าก็พบว่าตัวเองได้รับการเลี้ยงดูจากมือคู่หนึ่ง  เป็นมือที่ทั้งใหญ่และหนาที่คอยโอบกอด คอยป้อนข้าวป้อนน้ำ  มือคู่เดียวกันนี้เองที่อาบน้ำ เห่กล่อมให้นอนตอนยังเยาว์วัย จนเมื่อเริ่มเติบใหญ่ขึ้นมือนี้เริ่มเปลี่ยนหน้าที่มาหัดจับให้หัดเขียน ก ไก่ คอยจูงมือไปโรงเรียน  ความรักความหวังดีไม่มีที่สุดไม่มีประมาณนี้ข้าพเจ้าจะไม่สามารถหาได้จากบุคคลคนอื่นเลยนอกจาก  “ พ่อ” สำหรับข้าพเจ้าแล้วพ่อคือทั้งต้นแบบและผู้ฝึกสอนที่ดีที่สุดที่ทำให้ชีวิตประสบความสำเร็จได้จนถึงทุกวันนี้  การดูแลพ่อของข้าพเจ้า แบ่งเป็นการดูแลจิตใจ และดูแลร่างกาย การดูแลจิตใจ :  การดูแลจิตใจพ่อนั้นไม่ต้องซื้อหาด้วยเงินและเริ่มกระทำได้ตั้งแต่เราเป็นเด็กเล็กๆ เพียงเริ่มง่ายๆ จากการเป็นลูกที่อยู่ในโอวาทของพ่อ ขออนุญาตยกตัวอย่างของคำสอนเผื่อจะเป็นประโยชน์กับบางท่านดังนี้ “ เงินทองนั้นพ่อหามาด้วยความเหนื่อยยากลูกต้องรู้จักประหยัดรู้ว่าอะไรควรซื้อ อะไรไม่ควรซื้อ” “ ชาวนาทำนามาด้วยความยากลำบาก กว่าจะมีข้าวให้เรากิน การกินข้าวเหลือทิ้ง ถือว่าเราไม่รู้จักบุณคุณชาวนา เป็นคนอกตัญญู” “ บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่น พ่อไม่มีมรดกอะไรจะให้ มีก็แต่การศึกษาเท่านั้นที่พ่อจะให้ได้ ความรู้นี้จะติดตัวลูกไปตลอด จงตั้งใจเรียน” “ เงินทองใครๆ ก็อยากได้ แต่การได้มานั้นต้องถูกต้องตามทำนองครองธรรม” ข้าพเจ้าเชื่อว่าลูกที่อยู่ในโอวาทพ่อไม่เพียงทำให้พ่อมีรอยยิ้ม มีความสุขใจ แต่ยังเป็นเกราะคุ้มภัยสำหรับตัวลูกเองให้มีวินัยทางการเงิน รู้จักประหยัด ตั้งใจเรียน และมีคุณธรรม การดูแลร่างกาย : การดูแลสุขภาพของพ่อ เป็นเรื่องที่ข้าพเจ้าให้ความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าการดูแลจิตใจพ่อ ยิ่งพ่อมีอายุมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งต้องระวัง ขอแนะนำว่าลูกๆ ควรหาศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับโรคของผู้สูงอายุไว้บ้าง ไม่ว่าจะจากหนังสือ การอบรมที่หลายโรงพยาบาลที่มักจัดขึ้น หรือจาก อิเตอร์เนท เพื่อเราจะได้รู้เท่าทันอาการเริ่มต้นของโรคนั้นๆ อย่าบอกตัวเองว่าไม่มีเวลา เพราะจริงๆแล้วเวลาที่พ่อกับเราจะอยู่ร่วมกันก็นับวันยิ่งน้อยลงเรื่อยๆอยู่แล้ว แม้พ่อจะดูแข็งแรงดี การตรวจสุขภาพประจำปีก็เป็นสิ่งไม่ควรละเลย บางท่านอาจเจอกับปัญหาที่ดูไม่น่าจะเป็นปัญหา คือพ่อจะปฏิเสธว่าไม่เป็นอะไร สบายดี เอาไว้ก่อน อะไรทำนองนี้ ขอแนะนำว่าอย่าใจอ่อนเด็ดขาด  ตกลงวันกันไว้ล่วงหน้าว่าวันเวลานี้พ่อว่างแน่ แล้วบอกพ่อว่า นัดหมอไว้แล้ว ลูกลางานแล้วด้วย ขอให้เห็นแก่ความสบายใจของลูก (ถ้าบอกว่าทำเพื่อพ่อ จะยิ่งพาพ่อไปหาหมอยากขึ้น เพราะพ่อจะคิดว่าท่านมาเป็นภาระของเรา) กรณีของข้าพเจ้าจะจูงใจเพิ่มด้วยว่า พอหาหมอเสร็จ จะพาพ่อไปทานอาหารกลางวันที่ร้านโปรดของพ่อ   เมื่อเวลาที่ข้าพเจ้ากับพ่อต้องอยู่ห่างไกลกัน ข้าพเจ้าจะหมั่นโทรศัพท์หาพ่อถามสารทุกข์สุกดิบ โอนเงินให้พ่อใช้อย่างเพียงพอเผื่อการเจ็บไข้และต้องการการดูแล วันหนึ่ง ..วันที่พ่อและข้าพเจ้าต้องจากกันย่อมมาถึง ความเสียใจในการพลัดพรากย่อมต้องมี แต่ข้าพเจ้าคงยังพอมีเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจว่า ในวันที่พ่อมีชีวิตอยู่ ข้าพเจ้าได้ทำอย่างเต็มสติกำลังแล้วในการดูแล “ ผู้ชายที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของข้าพเจ้าคนนี้” Note บทความนี้ถูกเขียนขึ้นหลังจากที่พ่อของข้าพเจ้าเสียไปแล้ว 2 ปีเพื่อประกวดชิง CD เพลงเฉลิมพระเกียรติที่จัดทำโดย บริษัทไทยประกันชีวิต จำกัด  ในหัวข้อ "การดูแลพ่อของท่าน" แม่อยากได้ CD มากเพราะไม่มีวางจำหน่ายแต่จะให้เป็นรางวัลสำหรับงานเขียนที่ผ่านการพิจารณา   ข้าพเจ้าจึงตั้งใจเขียนมากเช่นเดียวกัน จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 17:57:27

ความคิดเห็นที่ 2   ชีวิตของคนเราก็เหมือนกับการเดินทางบนถนนสายหนึ่ง....   ถนนที่เราที่คุณต่างมีเส้นทางที่ต่างกัน ..บางคนเลือกเส้นทางของชีวิตด้วยตัวเอง....บางคนถูกครอบครัวหรือคนอื่นเลือกให้.....ความสำเร็จหรือล้มเหลวนั้นจะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวของคุณเอง.....เมื่อคุณยอมเองที่จะให้คนอื่นมาเลือกเส้นทางของชีวิตทั้งที่คุณไม่ชอบ...ไม่พร้อม...หรือเกลียดเส้นทางนั้น...ใยจึงไม่มีความกล้าพอที่จะปฏิเสธ....ยอมให้คนอื่นมาทำลายชีวิตคุณทำไม ....หรือเพื่ยงเพื่อจะประชดเวลาที่คุณล้มเหลวเพราะเส้นทางที่คนอื่นเลือกให้จะได้กล่าวโทษคนๆนั้นได้เช่น  “เห็นไหมเพราะหนูเลือกเรียนในคณะที่แม่ชอบแต่หนูไม่ชอบหนูถึงถูกรีไทน์”  หรือ “ ที่ครอบครัวผมแตกสลายก็เพราะผมแต่งงานกับคนที่คุณพ่อเห็นว่าดีแต่ไม่ใช่คนที่ผมรัก”  ทำไมต้องเอาอนาคตของคุณ   ความรู้สึกของคุณ  ความเป็นคนของคุณ  มาเป็นเครื่องเดิมพันด้วย บนถนนแห่งการเดินทางของข้าพเจ้าดูเหมือนช่วงต้นของชีวิต.....จะถูกกำหนดโดยพ่อว่าจะต้องเรียนที่ไหน....ช่วงที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย....พ่อจะมาเลียบๆเคียงๆถามว่าเลือกคณะอะไรบ้างแล้วนำเสนอว่าน่าจะมีคณะนิติศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รวมอยู่ด้วย ข้าพเจ้ามาทราบเอาภายหลังว่าพ่อก็ทำแบบนี้กับพี่ชายเหมือนกันเพียงแต่พี่สอบเข้าเรียนที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มีคะแนนสูงกว่าเลยทำให้พ่อแอบไปนั่งเสียใจเงียบๆ  การที่ลูกจะได้เข้าเรียนในคณะนิติศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ คือความใฝ่ฝันของพ่อ ....คงเป็นดวงที่ข้าพเจ้าจะต้องเข้ามาเรียนในคณะนี้....แม้จะไม่ได้ชอบสักเท่าไหร่แต่ข้าพเจ้าก็พยายามเรียนให้ดีที่สุด...พร้อมกับหาหนทางว่าในงานด้านกฎหมายนั้นกฎหมายด้านไหนจึงจะเหมาะกับข้าพเจ้า....การที่ต้องทำงานที่ไม่ตรงกับสิ่งที่ตัวเองอุตส่าห์เรียนมาสำหรับข้าพเจ้าถือว่าเป็นการสูญเปล่า (เป็นความเห็นส่วนตัวที่คุณๆไม่จำเป็นจะต้องเห็นด้วย) ข้าพเจ้ามารับทราบความฝันเต็มๆของพ่อเอาตอนที่กำลังจะเรียนจบ.......ตอนที่ข้าพเจ้ากำลังจะรับพระราชทานปริญญาบัตร เราสองคนพ่อ-ลูก ถกกันเรื่องเสื้อครุย ข้าพเจ้าจะเช่าเพราะมันถูกดี ส่วนพ่อยืนกรานว่าอย่างไรชุดครุยของข้าพเจ้าก็ต้องสั่งตัดจากร้านที่ดีที่สุดเท่านั้น พอถามถึงเหตุผลว่าทำไมจึงต้องสิ้นเปลืองขนาดนั้น พ่อจึงตอบว่า “พ่อไม่ได้ตัดเสื้อครุยเพียงเพื่อให้ลูกใส่รับปริญญาบัตร  แต่พ่ออยากเห็นลูกใส่เสื้อตัวนั้นบนบัลลังก์ด้วย”   เป็นใครก็อึ้งทั้งนั้นข้าพเจ้าว่า  ข้าพเจ้างี้ชาดิกเลย      แท้จริงแล้วที่สุดของความใฝ่ฝันของพ่อต้องการเห็นลูกของพ่อเป็นผู้พิพากษานั่งงามสง่าอยู่บนบัลลังก์   ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่ข้าพเจ้าไม่ได้เป็นผู้พิพากษาอย่างที่พ่อใฝ่ฝัน....แล้วมาทำงานที่ตัวเองใฝ่ฝันคือการเป็นที่ปรึกษากฎหมายภาษีอากร....ข้าพเจ้าเรียนจบมัธยมแผนกวิทยาศาสตร์ ตัวเลขกับข้าพเจ้าจึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร ข้าพเจ้าสนุกและรักในงานที่ทำ ชอบที่จะได้ใช้กฎหมายมาโต้แย้งกับเจ้าหน้าที่กรมสรรพากรนับว่าไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ เพราะต่างถือกฎหมายเล่มเดียวกัน เพียงแต่มุมมองและข้อเท็จจริงที่อาจแตกต่างกัน อาชีพที่ไม่ได้เอาชีวิตเอาอนาคตใครมาเป็นเดิมพัน ไม่ได้ไปตัดสินชีวิตใครโดยมีข้อเท็จจริงอันจำกัด (เป็นความเห็นส่วนตัวไม่มีความตั้งใจจะไปลบหลู่อาชีพใดทั้งสิ้น) บนถนนที่ข้าพเจ้าเลือกเดิน.....ข้าพเจ้าไม่หวังว่าตัวเองจะต้องไปถึงเส้นชัยเป็นคนแรก.....ไม่จำเป็นต้องเดินตรงเส้นกึ่งกลางพอดี......เพียงขอให้ถึงจุดที่หมายตามเวลากำหนด ถ้าทาง 3 กิโล ให้เวลาเดิน 2 วัน ข้าพเจ้าเลือกที่จะชื่นชมความงามของวิวสองข้างทาง เลือกที่จะหยุดพัก ดูดอกไม้สวยๆ  ฟังเสียงนกร้อง  พักกินน้ำและอาหาร   แวะเล่นน้ำตกข้างทาง หรือแม้แต่จะขอนอนหลับสักงีบ....ข้าพเจ้าเลือกที่จะพูดคุยกับผู้คนที่เดินร่วมทางสร้างมิตรภาพและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน   เพราะเส้นทางสายนั้นชั่วชีวิตนี้ข้าพเจ้าอาจไม่มีโอกาสได้เดินอีกเป็นครั้งที่สอง  เมื่อการเดินทางช่วงหนึ่งของชีวิตสิ้นสุดลงข้าพเจ้าจะได้ประสบการณ์ที่มีค่า  ได้ผองเพื่อนเพิ่มขึ้น ได้ความประทับใจในการเดินทาง ได้จดจำถึงอุปสรรค์ที่พบเจอ  พร้อมกับบาดแผลเป็นเครื่องเตือนใจ   อย่าปล่อยให้ช่วงดีๆของชีวิตผ่านไป ชีวิตคุณไม่จำต้องเร่งรีบอย่างที่คุณคิด  เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทอง เทียบไม่ได้กับความสุขที่อยู่ท่ามกลางผองเพื่อนและประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ที่หาไม่ได้ในห้องเรียน.......เชื่อสิ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 18:09:04

ความคิดเห็นที่ 3   ฤดูหนาวปีนี้หนาวนานและหนาวมากกว่าทุกๆปี......  ทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงตัวเองตอนเล็กสมัยเรียนชั้นปฐม  ถ้าอากาศเป็นแบบนี้อย่าหวังเลยว่าแม่ของข้าพเจ้าจะยอมปล่อยลูกๆออกจากบ้านโดยไม่พอกลูกของแม่จนกลายเป็น Snowman ไม่ว่าจะเป็นเสื้อหนาว ผ้าพันคอ แม่มีครบถ้วน   แม่เป็นสาวราศี กรกฏ  ถ้าคุณมีแฟนหรือภรรยาอยู่ราศีนี้ ทำใจเถอะว่าคุณจะได้รับความสนใจน้อยลงเมื่อเธอมีลูก ทำไม่น่ะเหรอ เพราะเธอมีความเป็นแม่สูง....มากถึงมากที่สุด   พอข้าพเจ้ามาถึงโรงเรียนเพื่อนจะพากันล้อว่า “ไอ้คนอ่อนแอ หนาวแค่นี้ต้องใส่เสื้อหนาวต้องพันผ้าพันคอ” ข้าพเจ้าก็โกรธเพื่อนเหมือนกัน สมัยนั้นถ้าอากาศหนาวแล้วใครท้าลมหนาวได้ไม่ต้องใส่เสื้อหนาวถือว่า.... นายแน่มาก   ข้าพเจ้าบอกเพื่อนว่า “ไม่หนาวโว้ย” เพื่อนเลยถามข้าพเจ้ากลับว่า “ถ้าไม่หนาวแล้วใส่เสื้อกันหนาวทำไม” ข้าพเจ้ากระซิบบอกมันเบาๆว่า “ เราไม่หนาวแต่แม่เราหนาว  ถ้าไม่ใส่เสื้อไม่พันผ้าพันคอแม่จะไม่ยอมให้ออกจากบ้าน” พอมาถึงโรงเรียนก็ถอดออกหมดทั้งเสื้อทั้งผ้าพันคอ เพราะกลัวเพื่อนล้อ  เวลาเลิกเรียนก็พอกครบชุดกลับบ้าน แม่เห็นก็สบายใจ ข้าพเจ้าเห็นเด็กทุกวันนี้หลายคนต่อต้านพ่อแม่ และแคร์เพื่อนจนเกินไป  พวกเขาละเลยและมองข้ามความปรารถนาดีของพ่อแม่ มองว่าเป็นเรื่องน่ารำคาญยุ่งไม่เข้าเรื่อง  ถ้าคุณยังดีกับคนที่รักคุณมากที่สุดไม่ได้ แล้วคุณจะไปดีกับใครได้ หน้าหนาวนี้คุณหาเสื้อหนาวตัวใหม่ให้คุณพ่อ-คุณแม่ของคุณหรือยัง.....อย่าลืมห่วงใยดูแลท่านเหมือนกับที่ท่านห่วงใยและดูแลคุณเมื่อครั้งที่คุณยังเล็ก..... * รูปประกอบฉกมาจาก Note of Teddy Bear คุณ scottie ทราบแล้วเหยียบไว้นะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 18:24:11

ความคิดเห็นที่ 4   ข้าวผัดของแม่  ตอน 1 ตอนที่ข้าพเจ้าเป็นเด็กกลับมาจากโรงเรียนเกิดอาการหิวอย่างแรง แม่บอกว่าผัดข้าวผัดไว้ให้ พี่ชายกลับมาก่อนกินอิ่มไปแล้ว ข้าพเจ้าเปิดฝาชีดูข้าวที่เหลือในจาน ความน้อยใจประดังเข้ามาเต็มๆว่าแม่ต้องรักพี่มากกว่าเราแน่ๆ ให้พี่กินไปตั้งเยอะ เหลือใว้ให้เรานิดเดียว ข้าวแค่นี้จะพอกินได้อย่างไร น้ำตาน่ะซึมแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พ่อเคยบอกกับข้าพเจ้าว่า "จะทำอะไรก็ทำไปแต่อย่าทำให้แม่เสียใจ  จิตใจของแม่เป็นสิ่งที่ลูกทุกคนต้องถนอมเอาไว้"   ข้าพเจ้านั่งกินข้าวไปเงียบๆ พอกินไปได้ครึ่งจานข้าพเจ้าก็เริ่มอิ่ม  ข้าวที่ว่าน้อยแสนน้อยนั้นข้าพเจ้ากำลังจะกินมันไม่หมด นึกดีใจว่าดีนะที่ไม่ได้พูดอะไรให้แม่สะเทือนใจ   คำพูดที่เราพูดออกไปแล้วไม่อาจเรียกมันคืนมาได้  ไม่ว่าคุณจะกล่าวคำขอโทษไปกี่ล้านครั้ง ความรู้สึกที่เสียไปแล้วของคนฟังมันไม่อาจกลับคืนได้เหมือนเดิม.....คิดให้ดีก่อนจะพูดอะไรออกไป จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 18:30:14

ความคิดเห็นที่ 5   ข้าวผัดของแม่ ตอน 2 เมื่อวานตอนเย็นแม่ของข้าพเจ้าผัดข้าวผัด (อีกแล้ว) คราวนี้แม่บอกว่าเป็นข้าวผัดรถไฟ  ส่วนสาเหตุที่ได้ชื่อว่าข้าวผัดรถไฟเห็นจะเป็นเพราะต้นตำหรับผัดขายให้ผู้ที่เดินทางโดยรถไฟ ส่วนประกอบสำคัญก็ไม่มีอะไรมากอันได้แก่            -   ข้าวกล้อง (อย่ากินข้าวขาวเลยนะเพราะมันมีคุณค่าน้อยกว่าข้าวกล้อง)            - หมู            - ไข่ดาว ตามจำนวนผู้รับประทาน            - มะเขือเทศ            - หอมหัวใหญ่            - ซอสมะเขือเทศ            - ต้นหอม- ผักชี เนื่องจากบทความนี้ไม่ใช่รายการแนะนำการทำอาหาร จึงขออนุญาตไม่ลงในรายละเอียดของปริมาณส่วนผสม เอาเป็นว่าใครชอบอะไรมากก็หนักส่วนผสมนั้นลงไปก็แล้วกัน แม่ถามข้าพเจ้าว่าจะกินไหม ข้าพเจ้าตอบแม่ว่าขอกินพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน เพราะตอนเย็นไม่ค่อยอยากทานอาหารประเภทแป้งมันทำให้อ้วน (อ่านรายละเอียดการทานอาหารในมื้อต่างๆในตอน มา...มะ มาลดความอ้วนกันเถอะ) ข้าพเจ้ายังแอบบอกแม่เล็กๆว่าไม่ชอบหมูชิ้น*เลย แม่กลับบอกว่า ถ้าไม่ใส่หมูชิ้นก็ไม่ใช่ข้าวผัดรถไฟสิ   ข้าพเจ้าทำใจเอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้คงได้กินข้าวผัดเจโป๊ะด้วยไข่ดาวเป็นแน่แท้ ตอนเช้าตื่นมาก็เจอเจ้า “ข้าวผัดรถไฟ” จานใหญ่วางบนโต๊ะ ข้าพเจ้าจึงร้องทักว่า “นั่นแน่ ข้าวผัดรถไฟ” เสียงแม่ตอบกลับมาว่า “ไม่ใช่ ข้าวผัดรถไฟหรอก แต่เป็นข้าวผัดการบินไทย” ทำเอาข้าพเจ้าแปลกใจว่าไฉนเพียงชั่วข้ามคืนข้าวผัดของแม่จึงได้ อัพเกรด ได้รวดเร็วถึงปานนี้ พอสอบถามจึงได้ความว่า วันนี้ข้าวผัดของแม่เติมเนื้อปูและไข่ ลงไปด้วย แม่เกิดความคิดนี้ตอนเอาเจ้าข้าวผัดรถไฟมาอุ่นแล้วเห็นว่าข้าพเจ้ากินหมูชิ้นไม่ได้ ข้าวผัดของแม่อร่อยมากขอบอก......ข้าพเจ้ารู้ดีกว่าใครว่าที่แม่ใส่ลงไปในข้าวไม่ใช่เพียงปูและไข่แต่แม่ยังใส่ความรักและความใส่ใจลงในอาหารทุกจานที่แม่ทำให้ลูกกินด้วย   ถ้าใครสักคนถามข้าพเจ้าว่าอาหารที่ไหนอร่อยที่สุดในความเห็นของข้าพเจ้า คำตอบคงมีคำตอบเดียว >>>> ที่บ้าน * ความจริงข้อนี้ทุกคนที่สนิทกับข้าพเจ้าต่างทราบดี กระต่ายยังเคยถามข้าพเจ้าว่า “ฟันเอ็งไม่ดีหรือถึงไม่กินหมูชิ้น”  ถ้าไปทานข้าวนอกบ้านแล้วมีหมูชิ้นติดมา ข้าพเจ้าจะค่อยๆเขี่ยออกไปไว้ข้างจาน แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 53 18:47:19 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 18:42:22

ความคิดเห็นที่ 6   ระบบมีปัญหาไม่ยอมลงรูปข้าวผัดให้...ไม่เป็นไรๆ...ส่งตามมาอย่างกระชั้นชิดเจ้าค่ะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 18:46:26

ความคิดเห็นที่ 7   “ถ้าแม่ของคุณบ่นว่าท่านปวดหัว ปวดท้อง อย่าได้นิ่งนอนใจว่าเป็นโรคคนแก่แล้วไม่ใส่ใจ การเพิกเฉยของคุณ อาจทำให้คุณต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ย้ำ  เราเตือนคุณแล้ว ” วันนั้นเป็นวันศุกร์ปลายเดือน สิงหาคม ปี 04 วันนั้นแม่ของข้าพเจ้าอยู่บ้าน ตอนกลางวันข้าพเจ้าโทรศัพท์กลับบ้านเหมือนกับทุกทีที่ผ่านมา จะถามแม่ว่ากินข้าวแล้วหรือยัง จะไปเล่นโยคะตอนเย็นหรือเปล่า จะได้ไปรับ เสียงของแม่ไม่ดีเลย แม่บอกว่า ปวดหัว ปวดท้อง แล้วก็เพลีย ปกติแม่ของข้าพเจ้าจะเป็นหญิงเหล็กถ้าไม่หนักจริงๆจะไม่ยอมเอ่ยปากบอกว่าตัวเองไม่สบาย อันนี้เป็นลักษณะเฉพาะตัวของแม่แต่ละคน คุณต้องคอยหมั่นสังเกตคุณแม่ของคุณเอง บ่ายวันนั้นข้าพเจ้าเริ่มทำงานไม่รู้เรื่อง พอสัก 4 โมงเย็นก็เดินไปบอกนายว่า "ขอกลับบ้านเร็วนะ แม่ไม่สบาย " นายข้าพเจ้าเป็นฝรั่งยังอุตส่าห์มีมุขบอกว่า "แม่คุณทำไมมาป่วยเอาวันศุกร์ " ข้าพเจ้าถามนายกลับว่า "ใครจะกำหนดได้ว่าจะป่วยวันไหน" นายบอก "ถ้าเป็นฉัน ฉันจะป่วยวันจันทร์"  ว่าเข้านั่น แม่ทานอะไรแทบไม่ได้เลยคะยั้นคะยอให้ทานอาหารอ่อนๆ เช้าวันเสาร์ไปหาหมอกัน ระหว่างนั้นโทรคุยกับไอ้ป้าเป็นระยะๆ เรื่องอาหารของแม่ก็ได้"ป้า"*นี่แหละคอยแนะนำ ป้ารู้เยอะมากจริงๆมันจบ PhD ทางเภสัชยังน้อยไป น่าจะจบทางแพทย์ด้วย เมื่อฟังแม่คุยกับหมอนั้นแหละถึงได้รู้ว่าแม่อาการหนักกว่าที่ข้าพเจ้าคิดไว้เยอะ แม่ไม่เคยบอกข้าพเจ้า แต่เล่าให้คุณหมอฟังรวมความได้ว่าแม่ปวดท้องมาสองเดือนกว่าแล้ว เพิ่งมาปวดหนักเอาเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา (บอกแล้วไงว่าแม่เป็นหญิงเหล็ก) สองเดือนที่ผ่านมาน้ำหนักแม่ลดลงไปกว่า 8 กิโล (บริษัทขายยาลดน้ำหนักคงอยากได้แม่ไปเป็นพรีเซ็นเตอร์) และแม่ถ่ายเป็นสีดำ พอแม่เล่าถึงตรงนี้เล่นเอาข้าพเจ้าตาค้างเลย เพราะที่ได้อ่านได้ฟังมา นั้นเป็นอาการของเลือดออกในลำใส้ คุณหมอสั่งตรวจเลือดเพื่อจะวิเคราะผลว่าที่แม่ไข้ขึ้นนั้นเนื่องมาลำใส้ติดเชื้อจากแบคทีเรียหรือไวรัส ผลเลือดจะแตกต่างกัน ผลคือแม่มีเม็ดเลือดแดงต่ำ ขณะที่ม็ดเลือดขาวสูง เพราะกระบวนการทางร่างกายผลิตเม็ดเลือดขาวออกมาเพื่อต่อต้านเชื้อโรค และสาเหตุที่น้ำหนักตัวของแม่ลดลงอย่างต่อเนื่องนั้นน่าจะเนื่องมาจากลำใส้เล็กดูดซึมอาหารได้น้อยลง ประกอบกับคนไข้ท้องเสียอย่างต่อเนื่อง กระบวนการต่อไปคือการส่องกล้องเพื่อตัดชิ้นเนื้อของลำใส้มาพิสูจน์ ซึ่งผลก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจว่าแม่เพียงเป็นแผลในลำใส้ ไม่ได้เป็นมะเร็งอย่างที่กลัวๆกันเอาไว้ อาการของแม่ดีวันดีคืน น้ำหนักก็เริ่มขึ้นมาบ้างแล้ว   พรุ่งนี้ข้าพเจ้าจะพาแม่ไปหาคุณหมอเพื่อติดตามอาการ ป้าเล่าให้ฟังว่าคุณแม่ของเพื่อนบ่นว่าปวดท้อง คนรับใช้พาไปหาหมอคลีนิกปากซอย ได้ยาแก้โรคกระเพาะมาทาน ลูกสาว ลูกชาย ของท่านต่างยุ่งกับหน้าที่การงานและครอบครัวของตัวเอง และคงคิดว่าโรคคนแก่ก็อย่างนี้แหละ จนท่านอาการโคม่าภายในระยะเวลาเพียง 1 อาทิตย์นับจากวันที่ไปหาหมอปากซอย คุณแม่ท่านนั้นเสียชีวิตในห้องผ่าตัด กระเพาะอาหารของท่านมีแผลมากมายเกินกว่าที่แพทย์จะเยียวยาได้ ขอให้เหตุการณ์เช่นนี้จงอย่าเกิดกับครอบครัวของใครอีกเลย ถึงคุณจะแยกบ้านไปมีครอบครัวแล้ว แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าคุณจะต้องเลิกติดต่อกับคุณพ่อคุณแม่ มาเยี่ยมท่านบ้าง ถ้ามาไม่ได้ก็จะโทรศัพท์ถามไถ่อาการท่านสักอาทิตย์ละหนก็ยังดี........ก่อนที่จะสายเกินไป * "ป้า" เป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ยอมแก่ของข้าพเจ้า...เรียนมัธยมมาด้วยกัน ป้าจบทางด้านเภสัช ปัจจุบันอยู่กับแม่และหมาอีก 2 ตัวแถวเมืองนนท์ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 18:59:39

ความคิดเห็นที่ 8   “สิ่งที่พี่ชายจะทำเพื่อน้องสาวคนเดียวได้ คือการเป็นตัวอย่างที่ดี” ถ้าจะเปรียบเทียบการเดินทางในชีวิตของข้าพเจ้าเป็นการวิ่งในลู่วิ่งที่ใช้แข่งขัน ........พ่อคงเป็นโค้ดจอมเฮี้ยบที่คอยบอกว่าวิ่งไปได้ถึงไหนแล้ว สถิติเวลาที่ทำได้เป็นอย่างไร ต้องปรับปรุงเทคนิควิธีวิ่งอย่างไร ทั้งยังเป็นคนกำหนดเส้นทางการวิ่งและจุดเส้นชัยในแต่ละสนาม   .........แม่คงเป็นกองเชียร์ เป็นคนคอยให้น้ำให้ข้าว คอยให้กำลังใจเวลาท้อแท้ คอยปลอบโยนนักวิ่งที่ทำท่าจะหมดแรง และเริ่มงอแง แม่มักมีคำพูดหรือข้อคิดอันแสนวิเศษที่ทำให้ลูกๆมีความมั่นใจในตัวเอง ...........พี่ชายเพียงคนเดียวของข้าพเจ้าเปรียบได้กับนักวิ่งใจดีที่วิ่งอยู่ข้างหน้า คอยทำเครื่องหมายบนลู่วิ่งว่าตรงไหนมีหลุมมีบ่อ หากมีอุปสรรค์ที่ขวางอยู่ข้างหน้าและเห็นท่าว่าข้าพเจ้าคงฝ่าไปไม่ไหว พี่ชายนั่นเองที่เป็นคนผลักต้นไม้ไม่ให้ขวางทาง คอยเตือนยามมีภัย มีเหมือนกันที่พี่ชายจะชลอฝีเท้าแล้วหันกลับมาดู ว่าคนที่วิ่งตามมายังมีแรงเหลืออยู่หรือเปล่า ล้มไปบ้างแล้วหรือยัง เมื่อคราวที่ข้าพเจ้าล้ม พี่ชายไม่ใช่คนประเภทที่จะฉุดให้ข้าพเจ้ายืนขึ้น แต่พี่จะยืนรอดูจนกว่าข้าพเจ้าจะยืนได้เอง และเมื่อข้าพเจ้าทำได้สำเร็จพี่จะมองมาด้วยสายตาที่ชื่นชม ปราศจากคำพูดใดๆ นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับน้องคนนี้......... แล้วเราก็วิ่งกันต่อ เป็นความเคยชินมาตลอดชีวิตว่า หากข้าพเจ้าก้าวตามรอยเท้าของพี่ชายคนนี้ ชีวิตของข้าพเจ้าต้องประสบกับความสำเร็จอย่างแน่นอน หน้าที่ของข้าพเจ้าตั้งแต่จำความได้คือการย่ำตามรองเท้าที่อยู่เบื้องหน้า โดยปราศจากความสงสัยหรือลังเลใดๆ วันที่พี่ชายเรียนจบปริญญาโทจากสถาบันเทคโนโลยีแห่งเอเซีย (AIT) เราถ่ายรูปกันไว้มาก........ ในอัลบัมรูป พี่ชายเขียนข้างๆรูปที่ถ่ายกับพ่อ-แม่ว่า “สิ่งที่ลูกชายจะให้คุณพ่อและคุณแม่ได้ คือความภาคภูมิใจ”   .....................ส่วนรูปที่ถ่ายคู่กับข้าพเจ้า คำบรรยายข้างรูปคือประโยคแรกของบทความนี้ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 19:10:14

ความคิดเห็นที่ 9 ข้อความของพี่ชายน่ารักจังค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 19:34:57

ความคิดเห็นที่ 10   วันหนึ่งเราคงต้องจากกัน..... นะพี่ชาย เย็นวันหนึ่ง แม่ พี่ชาย และข้าพเจ้าเพิ่งออกมาจากวัด เราเพิ่งไปรดน้ำศพญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งมา แลัวจะกลับไปงานสวดตอนกลางคืน ระหว่างรอก็เลยไปหาอะไรทานกันก่อน จริงๆข้าพเจ้าไม่ค่อยชอบอาหารที่วัดนัก (ของฟรียังจะบ่นอีก)  ระหว่างที่ทานอาหารกันไปพี่ชายถามข้าพเจ้าว่า “ นายกลัวตายไหม” “ ไม่กลัวหรอก จะกลัวไปทำไม  คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องตายกันทุกคน ” ข้าพเจ้าตอบ “ นายถามไปทำไม” ข้าพเจ้าถามพี่ชายกลับ “ ถ้ารู้ว่านายไม่กลัว วันที่นายต้องตายจากไปจริงๆ ฉันจะได้ไม่เสียใจมาก” พี่ชายตอบ “ ถ้าฉันตายไป โลงสีขาวๆ ลายเทพนมทองๆไม่เอานะ มันเชย  เอาโลงแบบฝรั่งสีน้ำตาลเรียบๆ” “ ข้างในบุนวมด้วยไหม ” “เอาๆ เอาสีฟ้านะ” “ เอาหมอนข้างด้วยหรือเปล่า” “ เอาแต่ขอใบเล็กๆนะ ไม่งั้นเต็มโลงนอนเบียดแย่” “ ดอกไม้ประดับโลงไม่เอานะเปลื่องเงินแล้วเห่ยมากขอบอก เอากระถางต้นไม้ที่มีดอกสีขาวแทน เลิกงานแล้วถวายวัดหรือแจกจ่ายใครๆไปก็ได้ มีประโยชน์กว่า” ข้าพเจ้ากับพี่ชายคุยเรื่องรายละเอียด     ของการเตรียมงานศพของข้าพเจ้ากันต่ออย่างสนุกสนาน จนแม่ทนไม่ได้พูดขึ้นมาว่า ไม่มีเรื่องอื่นจะคุยกันแล้วหรืออย่างไร คุยอะไรเรื่องไม่เป็นมงคล  ข้าพเจ้าบอกกับแม่ว่า ความตายไม่ใช่เรื่องไม่เป็นมงคล แต่มันเป็นเรื่องจริง ที่ทุกคนต้องพบเจอ แต่ถูกแม่ตัดบทว่า ไม่เอาๆ คุยกันเรื่องอื่น เมื่อวันที่ข้าพเจ้าลาจากโลกนี้มาถึง หวังว่าพี่ชายคงจะจำได้ว่าข้าพเจ้าขออะไรเอาไว้  และหวังว่าจะไม่มีใครต้องเสียใจ ไม่มีใครต้องหลั่งน้ำตา เพราะความตายไม่ได้น่าเศร้าอย่างที่คุณคิด ไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมาย ข้าพเจ้าเตรียมตัวเองอยู่เสมอๆกับเรื่องนี้  จงยินดีที่เราได้พบกัน ได้รู้จักกัน และมีคืนวันที่ดีร่วมกัน ดีกว่าเมื่อตอนมีชีวิตอยู่ไม่เคยดีต่อกันแล้วจะมาอาลัยรักร้องไห้เมื่อยามจากไป  มันจะมีประโยชน์อะไร ........ชีวิตคนเราสั้นกว่าที่คุณคิดไว้เยอะ จะทำอะไรก็รีบทำเสีย ก่อนที่จะสายเกินไป แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 53 19:51:41 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 53 19:50:52

ความคิดเห็นที่ 11 ยินดีที่เราได้รู้จักกันค่ะ.. จากคุณ : คุณแม่ใจดี เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 53 14:54:25

ความคิดเห็นที่ 12   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9142635/W9142635.html บันทึกตอนล่าสุดว่าด้วยวินัยทางการเงินจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 53 12:09:28

ความคิดเห็นที่ 12 การลาจากไม่ได้น่ากลัว แต่การที่เราต้องอยู่และเห็นคนที่เรารักลาจากไปนี่สิ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ เรื่องคุณทำให้เรามีน้ำตา ทั้งๆที่รู้ แต่ข้างในมันก็ยังโหวงๆ เมื่อยามไม่มีเขาแล้ว จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 53 16:41:20

ความคิดเห็นที่ 13   เรียนตามตรงว่าตอนเขียน...ก็เขียนไปน้ำตาหยดไปเหมือนกันค่ะ กระดาษเปียกหมดเลย... จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 22:10:47