แฟนฉันรึเปล่า
|
|
แฟนฉันรึเปล่า?
หวัดดี
เป็นไงบ้าง ซ้อมหนักมั้ย อย่าลืม! ดูแลตัวเองด้วยนะ
พาย
ตัวหนังสือผอมบางน่ารัก น่ารักเหมือนเจ้าของลายมือเลย เรียงตัวอยู่บนกระดาษแผ่นน้อยไม่กี่ประโยค แต่ก็ทำให้คนอ่านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฝันหวานไปนานหลายนาทีเลยล่ะ ลบเลือนความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการซ้อมกีฬาอย่างหนัก การเป็นนักกีฬาของโรงเรียนนั้น ใครๆ อาจคิดว่าโก้ คิดว่าเท่ระเบิดเลย แต่จริงๆ มันซ้อมหนักมาก ไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวเล่น จีบสาว เฮฮาเหมือนหนุ่ม ๆ เขาหรอก
ที่สำคัญกฎเหล็ก! ห้ามมีแฟนเด็ดขาด!
ผมเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลชายของโรงเรียนตั้งแต่เรียนอยู่มัธยมต้นแล้ว พอจบ ม.3 จึงมาสอบเข้าเรียน ม.4 ที่โรงเรียนประจำจังหวัด ซึ่งเป็นโรงเรียนที่สอบเข้ายากมากที่สุด ขอบอก! แต่ผมก็ไปสอบตามหน้าที่ของลูก ให้พ่อแม่ได้รู้ว่า ผมได้พยายามแล้ว และไม่คิดว่าจะสอบติดเลย
วันประกาศผลสอบ หลังจากไปดูรายชื่อปรากฏว่าไปสอบด้วยกันเกือบ 20 คน มีผมติดอยู่เพียงคนเดียว
เฮ้ย! เป็นไปได้ไงวะ
สอบติด!!!
ผมยังเป็นงงกับตัวเองไม่หาย แต่ก็ดีใจมาก เดินกลับออกจากโรงเรียนด้วยความรู้สึกกังวลใจว่า จะปรับตัวในเรื่องการเรียนได้หรือเปล่า
ยินดีด้วยนะ พรุ่งนี้เอาชุดกีฬามาด้วย แล้วเจอกันที่โรงยิม ชายคนหนึ่งเดินสวนมาทักทายขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากโรงเรียน
เพิ่มความงงเข้าไปอีก ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?
ตอนแรกคิดว่า สอบติดด้วยความสามารถของตัวเอง แต่สุดท้ายก็รู้ว่า ที่สอบติดเพราะผมเป็นนักกีฬา ตอนแข่งกีฬารอบชิงชนะเลิศบาสเก็ตบอลชาย ก็ได้แข่งกับโรงเรียนนี้ด้วย แม้ผมจะทำคะแนนได้ดี แต่ก็พ่ายแพ้ให้กับระบบทีมที่แข็งแกร่งมากของโรงเรียนนี้จึงได้เหรียญเงินไป การแข่งขันครั้งนั้นหลายคนยังติดตราตรึงใจไปอีกนานทีเดียว
รุ่งเช้าเมื่อไปโรงยิมจึงรู้ว่า ชายคนนั้นก็คือ โค้ช นั่นเอง
การซ้อมครั้งแรกต้องตกใจ เพราะทุกคนตั้งหน้าตั้งตาซ้อมกันจริงจังมาก
ไปเปลี่ยนชุดสิ แล้วลงมาซ้อม เสียงชายคนนั้นบอก
ระหว่างที่ซ้อมอยู่นั้น ไม่มีใครพูดกับผมเลยสักคน เป็นการซ้อมที่เป็นระบบทีมมากๆ ระยะหลังผมเริ่มจะปรับตัวเข้ากับเพื่อน ๆ ได้ การเป็นนักกีฬาแทบไม่ได้เรียนเลย เดินสายแข่งกันตลอดมีแข่งทุกอาทิตย์ ซ้อมแบบเอาเป็นเอาตาย แต่ในขณะเดียวกันนั้น ผมก็ได้เรียนรู้จักระบบระเบียบการอยู่รวมกันเป็นทีม
ผมและเพื่อน ๆ เหนื่อยมาก มีคนชอบนักบาสกันเยอะ แต่ก็ไม่มีใครมีแฟน จำได้ว่าผมเคยแอบดูตรงช่องอิฐที่หักของโรงยิมฯ ดูเขากลับบ้านกัน เห็นผู้ชายกับผู้หญิงจูงมือกันเดินกลับบ้าน รู้สึกอิจฉาจริง ๆ อยากจะมีใครสักคนเข้าใจ และสามารถเดินเคียงข้างไปกับเราได้
.....แต่ถึงอย่างไรก็ต้องเลิกดู เพราะถ้าอาจารย์มาเห็นต้องโดนทำโทษอย่างแรงแน่ เลยต้องก้มหน้าก้มตาซ้อมต่อ...
===========
ในการเข้าเรียน ม.4 นักเรียนชายต้องเรียน ร.ด.กันทุกคน ต้องไปสอบคัดเลือก ซึ่งมีการเปิดให้นักเรียนหญิงสามารถเรียนวิชาทหารได้เหมือนกัน
ขณะที่รถโรงเรียนพานักเรียนไปสอบคัดเลือก รวมกับพวกผู้หญิงหลายคนด้วย ขณะที่รถกำลังแล่นอยู่นั้น ผมเป็นเด็กนักเรียนค่อนข้างซน ไม่ยอมอยู่ว่าง อยู่เฉย คอยแต่แกล้งชาวบ้านเขาไปทั่ว โดยไม่นึกคิดอะไร เอาแต่สนุกสนาน จนกระทั่ง ไปแกล้งเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้ารถ
ผมเอามือไปสะกิดไหล่เธอ แกล้งให้รำคาญเล่น แต่คนถูกสะกิดไม่สนใจอะไรเลย ต่างจากผู้หญิงคนอื่น ซึ่งจะพากันหันมาด่า หรือไม่ก็หัวเราะชอบอกชอบใจ
ผมรู้สึกแปลกใจมาก ทำไมผู้หญิงคนนี้จึงเงียบเฉยเหลือเกิน ได้แต่มองแผ่นหลังของเพื่อนสาวคนนั้น โดยที่ยังไม่ได้เห็นหน้าเธอเลย เมื่อเห็นเธอเฉยก็เหมือนยิ่งยุ เลยยิ่งแกล้งหนักขึ้น จนในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว หันหน้ามาบอกด้วยน้ำเสียงดุเอาการ
"เลิกเล่นซักทีได้มั้ย!"
ผมจ้องมองเธออยู่นานมาก เธอ แก้มแดงมาก น่ารักมาก ๆ เธอหันกลับไปตอนไหน ผมก็ไม่ทราบ เพราะกำลังตะลึงอยู่นั่นเอง หลังจากวินาทีนั้นผมก็ไม่ได้พูดกับใครอีกเลย รอเพียงแต่ว่าเมื่อไรเธอจะหันกลับมาอีกครั้ง...
หลังจากถึงที่คัดเลือก ร.ด. ผมสอบผ่าน และเธอก็สอบผ่านเช่นกัน ไม่มีปัญหาอะไร ตอนนั่งรถเดินทางกลับ ผมนั่งเงียบตลอดทาง เพื่อนๆ สงสัย ว่าเป็นอะไรของ มึ.....!! ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหมือนคนใจลอย
กลับมาถึงโรงเรียนตอนเย็น ตอนนั้นเย็นมากแล้ว คนกลับบ้านไปกันหมดแล้ว ผมหิวน้ำมาก เลยเดินไปแท้งส์น้ำดื่ม เปิดก๊อกเอามือรองน้ำดื่ม ขณะหลับตาดื่มน้ำอยู่นั้น รู้สึกว่ามีคนมาดื่มน้ำเหมือนกัน พอผมลืมตาขึ้นมา
เป็นไปได้ไงเนี้ย!!
เธอนั้นเอง...!!!
ตกใจมาก!!!
ทำอะไรไม่ถูกเลย รู้สึกรนราน จนเกิดอาการประหม่า ทำอะไรอะไรไม่ถูกจริงๆ ไม่เข้าใจตัวเอง เกิดอาการอย่างนี้ได้อย่างไร จนเธอเดินหายตัวไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้....
กลับมาถึงบ้าน ก่อนนอนนั่งคิดหนัก ตั้งคำถามกับตัวเองหลายข้อ ถามตัวเองว่า 1. เราจะทำอย่างไรต่อไปดี สำหรับเธอ 2. อยากได้เธอมาเป็นแฟน แต่ก็
เราไม่เคยมีแฟนนี่หว่า แล้วเราต้องเริ่มต้นอย่างไร ถ้าทำอะไรพลาดไป เราจะเสียฟอร์มไหมนะ กลัวเสียฟอร์มอีก 3. ทำอย่างไรพรุ่งนี้ จะให้เราบังเอิญเจอกันอีกนะ คิดไปต่าง ๆ นา ๆ........ นี่ก็ปาเข้าไป เกือบเที่ยงคืนแล้ว นอนดีก่า.... เดี๋ยวแม่ตี
ผ่านไปเกือบอาทิตย์แล้ว... ผมยังไม่มีอะไรคืบหน้า ยังไม่ค่อยคุ้นกับเพื่อนใหม่เลย ว่าแต่.....เธอเรียนอยู่ห้องไหนน้า... ลองป้วนเปี้ยน แอบ ๆ ไปด้อม ๆ มองๆ หาอยู่นานก็ไม่เห็นเจอเลย
นี่ก็ตอนเย็นแล้ว นักเรียนคนอื่นก็เริ่มจะกลับบ้าน แต่.... เฮ้ยยย
!!
ต้องซ้อมบาสนิหว่าตู.... น่าเบื่อจริงๆๆ ซ้อมทุกวัน
วันนี้ซ้อมสนามบาสข้างล่าง ไม่ได้ซ้อมบนโรงยิมฯ
แล้วก็โชคดีจนได้ เมื่อเห็นเธอเดินกลับบ้านคนเดียว เน้น! คนเดียว! จริง ๆ ดีใจมากที่ได้เจอเธออีกครั้ง แต่ผมจะเข้าไปทักเธอได้ยังไงเล่า ก็ไม่รู้จักเธอนี่นา แต่ผมอยากคุยกับเธอจริงๆ ทำไงดีน้อ... อีกอย่างผมก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ต้องคอยทำด้วยสิ ต้องซ้อมบาส....อีกแล้ว............
เฮ้อ....
===========
ผมกวดฝีเท้าสุดตัว วิ่ง ๆๆๆๆ วิ่งหนี....
เมื่อมองเห็นเธอเดินมา ทั้งที่เธอก็ไม่ได้น่ากลัวซักกะหน่อย แถมน่ารักอีกต่างหาก
แล้วผมจะวิ่งหนีทำไม!!
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก...เรียนมา 1 เทอมแล้ว เหมือนมีสายสืบรู้ว่า ผมแอบชอบเธออยู่ จะไม่รู้ได้ไงล่ะ ก็ผม วิ่งจู๊ด....ทุกที ไม่รู้เป็นไงผู้หญิงคนนี้!! เจอทีไรวิ่งทุกที กลัวมาก แต่อยากเห็นหน้าเธออยู่ตลอดเวลา
วิธีที่ดีที่สุดก็คือ แอบ ครับ แอบลูกเดียว แอบมองตลอด แล้วก็พัฒนา.....มาเป็น ให้ครับ ดอกไม้ครับ กุหลาบใต้โต๊ะ รู้จักมั้ยครับ นึกแล้วก็ขำมากกก
หลังจากนั้น เราชอบแอบมองกันบ่อยๆ ผมไปแข่งกีฬาที่ไหน ก็จะมีเธอไปแอบดูที่นั่น แอบอีกนั่นแหละครับ ไม่รู้จะแอบอะไรกันนักกันหนา ผมก็แอบ เธอก็แอบ แล้วจะได้เป็นแฟนกันได้ไงเนี้ย...
แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 53 18:51:28
แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 53 19:48:31
| จากคุณ |
:
ริเศรษฐ์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 เม.ย. 53 19:46:32
|
|
|
| 
