นิยายของเรา

ทุกๆครั้งที่ฉันจับปากกา...อยากจะเขียนเรื่องราวอะไรขึ้นมาสักเรื่องหนึ่ง...

ฉันมักจะนึกเขียนเรื่องราวระหว่างเราเป็นเรื่องแรก...

แต่จนทุกวันนี้ฉันก็ยังไม่สามารถเขียนมันออกมาได้สักที...เหมือนกับว่าเรื่องราวของเราไม่อาจถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษรได้...มันคงละเอียดอ่อนเกินกว่าที่จะถอดความทรงจำออกมาขีดเขียนเป็นตัวอักษรเพื่อให้จารอยู่ในหน้ากระดาษ

ฉันนึกอยู่บ่อยครั้งเชียวว่า...หากนำเอาเรื่องราวความรักระหว่างฉันกับเธอมาเป็นเขียนนิยาย...มันจะออกมาในรูปแบบไหน

ฉันว่ามันคงจะเป็นเรื่องราวที่แสนธรรมดาสำหรับใครต่อใครที่แวะเวียนมาอ่านเป็นอย่างมาก...

แต่ไม่รู้ทำไม...สำหรับฉันมันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตเลยก็ได้...

แต่ฉันก็เดาไม่ออกหรอกนะว่า...สำหรับเธอแล้วมันจะดีหรือมีคุณค่าสำหรับเธอบ้างหรือเปล่า...

...ฉันเดาไม่ออกจริงๆ...

...............................................

จำได้ไหม...เธอเคยถามฉันว่าตอนจบนิยายทั่วๆไปมันเป็นแบบไหน...

ฉันบอกเธอไปว่าไงนะ...

อ่อ...ฉันบอกเธอว่า “นิยายมันก็ต้องจบด้วยความสุขและสมหวัง...แม้ในบางเรื่องจะมีใครสักคนตายก็ตาม ความรักก็จะยังคงอยู่เป็นนิจนิรันดร์...”

เมื่อเธอได้ฟังคำตอบนั้น เธอกลับหันมามองหน้าที่กำลังเพ้อฝันของฉันแล้วก็หัวเราะ...

ก่อนจะบอกกับฉันว่า... “ถ้าชีวิตจริงมันสมบูรณ์แบบเหมือนในนิยาย โลกใบนี้คงเต็มไปด้วยกลิ่นของความรัก แต่ก็นะ...ใครจะไปรู้ล่ะว่าเบื้องหลังคนเขียนนิยายเขาอาจจะอยากเขียนให้พระเอกไปรักตัวร้ายแทนนางเอกจอมงี่เง่า ก็ได้...เนอะ”

ฉันขำกับความคิดของเธอ...ถ้าคนเขียนนิยายเขาคิดเหมือนเธอ...คนชอบอ่านนิยายอย่างฉันก็แย่น่ะสิ...

...............................................

แล้วถ้าเรื่องของเรา ถูกเขียนเป็นนิยายล่ะ...ฉันจะเริ่มต้นมันว่าอย่างไรดี?...

...ท่ามกลางเงาสะท้อนระยิบระยับวับวาวอยู่บนผิวน้ำของแสงแรกแห่งปี...หญิงสาวมองเห็นเงาของใครคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มมาให้หล่อน...แววตาเหม่อลอยของหญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อบางเรื่องราวที่ขาดหายไปกระจ่างในความคิด...ในที่สุดเราก็ได้พบกันเสียที...เขาได้มายืนอยู่ตรงหน้าหล่อนอีกครั้ง...พี่ชายคนดี...

แต่จะว่าไปต่อให้เริ่มเรื่องอย่างไร เขียนเรื่องราวให้ตื่นเต้นแค่ไหน ถ้าตัวเอกเป็นเราสองคน ฉันก็คงต้องจบเรื่องทั้งหมดลงด้วยประโยคที่ว่า... “แล้วเราสองคนก็จากลากันด้วยรอยน้ำตา” อยู่ดี...

มันไม่มีทางเปลี่ยนตอนจบให้เป็นอย่างอื่นได้...

...เปลี่ยนไม่ได้จริงๆ...

...............................................

สักวันหนึ่ง เมื่อฉันพร้อม...........

...ฉันจะเริ่มต้นเขียนนิยายของเรา...ฉันอยากจะเก็บทุกรายละเอียดความทรงจำไว้ใกล้ๆ ไม่ให้ตกหล่นไปไหนเพราะฉันกลัวว่าวันหนึ่งหากเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เรื่องราวระหว่างเราอาจจะจากฉันไปตลอดกาล...ฉันคงทำใจยอมรับมันไม่ได้ถ้าจะต้องเสียเธอในความทรงจำไป...

แต่วันหนึ่งที่ว่า...จะมาถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ฉันคงบอกเธอไม่ได้...

อาจจะอีกปี สองปี สิบปี ยี่สิบปีหรืออาจจะนานกว่านั้น..

....แม้ไม่รู้กำหนดเวลาที่แน่นอน...

...แต่ฉันเชื่อว่ามันจะต้องมาถึงในสักวัน...

และวันนั้นก็จะเป็นวันที่ฉันพร้อม...

พร้อมที่จะกลั่นตะกอนของความทรงจำให้ออกมาเป็นตัวหนังสือ...เขียนเป็น...

“นิยายของเรา”

.........................................................

เวลาที่ผ่านมา...มันช่วยบ่มเพาะความสงสัยของฉันให้เพิ่มมากขึ้น...

เธอรู้ไหมหลายครั้งที่ฉันถามคนในกระจกว่า...

“ในเมื่อเราสองคนรักกัน ทำไมสุดท้ายแล้วเราไม่มีความสุข...ทำไมตอนจบของความรักมันไม่สวยงามอย่างในนิยาย...ทำไมสุดท้ายแล้ว...ความสัมพันธ์ของเราถึงพัฒนามาได้ไกลแค่นี้...ทำไมทั้งฉันและเธอ...จึงเป็นเหมือนคนที่ยืนอยู่คนละฝั่งของแม่น้ำ...ฉันสงสัยจริงๆ”

แล้วคำตอบของคนในกระจกคืออะไร...เธอรู้ไหม?

เขาไม่เคยตอบฉันหรอก ฉันเพียงแต่ได้เห็นคนในกระจกร้องไห้

...เขาร้องไห้ทำไม...

...ร้องไห้ทำไม...

...ร้องทำไม...

...ทำไม...

ฉันไม่เคยเข้าใจคนในกระจกเลย...ว่าร้องไห้ทำไม?...

จากคุณ	: NaraNart
เขียนเมื่อ	: วันมหาสงกรานต์ 53 20:17:00