ความคิดเห็นที่ 1 |
โรงพยาบาลฮิโรชิมาในเช้าวันเสาร์ช่างเงียบเหงาสิ้นดี จำนวนผู้ป่วยที่แทบจะล้นทะลักออกไปจากส่วน ตรวจผู้ป่วยนอกในวันธรรมดา กลับหดเหลือไม่เกินสิบคนและส่วนใหญ่ก็เป็นพวกอุบัติเหตุเท่านั้น หลายคนนั่ง และอีกหลายคนนอนรอการเรียกตรวจอยู่บนเก้าอี้พลาสติกตัวยาว
ไม่มีใครเลยสักคนในหมู่คนเหล่านี้ที่มีท่าทางผิดสังเกต จนชวนให้ยูชอนซึ่งกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง คิดเชื่อมโยงไปถึงเรื่องร้ายเมื่อคืนได้
อากิระทักทายกับพยาบาลเวรที่ทำหน้าที่ซักประวัติและตรวจร่างกายผู้ป่วยอย่างคุ้นเคย เธอถามถึงคุณหมอชิบะ ซึ่งยูชอนเดาว่าน่าจะเป็นแพทย์เวรประจำวัน เสียงพยาบาลที่ง่วนอยู่กับเครื่องวัดความดันตอบเบาๆ ว่า คุณหมอที่ถูกถามถึงกำลังราวน์วอร์ดอยู่ที่ตึกผู้ป่วยศัลยกรรม
ถ้าอย่างนั้นคุณไปใช้ห้องพักแพทย์ดีกว่าค่ะ หญิงสาวบอกกับยูชอนหลังจากทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่
จากเหตุการณ์สยองขวัญที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันส่งผลให้เช้าวันนี้ยูชอนยืนยันและยืนกรานอย่างหนักแน่น ไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุผลใดก็ตาม เขาจะต้องตามมาที่โรงพยาบาลและเฝ้าดูการทำงานของอากิระทุกฝีก้าว
ผมไม่อยากจะต้องพูดคำว่า ถ้า... อีกแล้วครับอากิระ
คำพูดและแววตาที่ร้าวรานปิดตายทุกคำปฏิเสธโดยสิ้นเชิง และนั่นก็ไม่มีสิ่งใดดีไปกว่าการหาที่พัก ให้ยูชอนได้นั่งหย่อนขาในช่วงเวลาสั้นๆ ระหว่างที่หญิงสาวต้องสะสางงานของเธอที่ค้างอยู่
ห้องพักแพทย์ที่ไม่มีแพทย์พัก จึงเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุด
ทว่าเมื่อชายหนุ่มเดินตามเข้าไปในห้องพักด้านหลัง สภาพที่เห็นก็ทำเอาเขาถึงกับชะงักกึก ผงะกลับไปอ่านป้ายไม้ หน้าประตูอีกรอบอย่างยากจะเชื่อสายตา
...ตัวป้ายเขียนด้วยอักษรฮิรากานะและคันจิ บอกว่าเป็นห้องพักแพทย์จริงๆ
ก็อย่างที่เห็นล่ะค่ะ ไกด์นำทัวร์โรงพยาบาลไม่ได้แปลกใจอะไรมากกับท่าทางของยูชอน เธอหันมาบอก ด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะเสียด้วยซ้ำ ในขณะที่จัดแจงกวาดเอาถ้วยโฟมใส่บะหมี่ กล่องพิซซ่า สารพัดกระป๋อง เครื่องดื่มและถุงขนมขบเคี้ยว กองพูนๆ เอาไปใส่ในถังขยะหน้าห้อง ว่า
ทนๆ เอาหน่อยนะคะ ปกติห้องพักแพทย์ที่ใช้รวมกันก็เลอะเทอะอย่างนี้ล่ะค่ะ แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องแมลงสาป หรือหนูหรอกนะคะ...
...รับรองว่า ถึงจะมีโผล่ออกมาทักทายเป็นระยะบ้างก็ตาม แต่พวกมันก็สะอาดพอใช้ เนื่องจากเราเลี้ยงใน โรงพยาบาลระบบปลอดเชื้อค่ะ
อารมณ์ขันของคุณหมอสาว ทำเอาคนที่กำลังจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ กองหมอนอิงสะดุ้งโหยง กระโจนห่างจาก โซฟาตัวใหญ่แทบไม่ทัน
แมลงสาป ชายหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงสยดสยอง กวาดตามองรอบตัวอย่างหวาดๆ แล้วจากนั้นก็ส่ายหัวดิก ปฏิเสธความหวังดีเรื่องที่พักหัวเด็ดตีนขาด
แค่คิดว่าต้องอยู่ร่วมห้องกับแมลงสาป ผมก็รู้สึกเหมือนผื่นจะขึ้นแล้วล่ะครับ
ถ้าห้องนี้ไม่ได้... ท่าทางของหญิงสาวทวีด้วยความหนักใจ เธอค่อยๆ ไล่ตัวเลือกอื่นที่อาจเป็นไปได้ช้าๆ
ห้องรับรอง แต่ไม่ทันจะขาดคำ คนพูดเองก็ส่ายหัว มันมีกล้องวงจรปิดติดอยู่ คุณต้องนั่งซ่อนหน้าในผ้าพันคอ ทั้งวัน คงจะอึดอัดแย่
ทั้งวัน? กลายเป็นว่าประโยคนั้นของอากิระ ดันจุดประเด็นใหม่ขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่งในสมองของยูชอนเข้า เขาร้องว่าเสียงสูงแล้วนิ่วหน้าให้กับคำพูดที่เพิ่งได้ยินอย่างไม่ชอบใจนัก
อยากจะถามจริงๆ ว่า คุณหมอสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เป็นซุปเปอร์วูแมนปลอมตัวมาหรืออย่างไร ถึงยังคิด เรื่องทำงานทั้งวันอยู่ได้ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้ข่มตาลงนอนเลยสักนิดเดียว
คุณบอกผมว่าจะมาสะสางงานที่ค้างอยู่นิดหน่อยไม่ใช่หรือครับ ยูชอนทวงสัญญา ก่อนจะมาโรงพยาบาลด้วยกัน เสียงแข็ง
...ก็ก่อนหน้านี้อากิระซังบอกว่าจะมาดูงานที่ค้างอยู่แค่ชั่วโมงหนึ่ง แล้วนี่อะไร จู่ๆ ก็จะมาผิดคำพูดบอกว่าทั้งวัน
นอกจากจะเพื่อสุขภาพที่อดนอนมาทั้งคืนแล้ว ยังมีเรื่องความปลอดภัยที่ต้องกังวลอีก ยังไงปาร์คยูชอนคนนี้ ก็ยอมไม่ได้นะครับ!
แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ประกาศเจตนารมณ์อันแรงกล้านี้ออกไปเลย แค่เลื่อนสายตาเข้มๆ ที่พยายามสร้างเลียนแบบ ยุนโฮ ตอนที่ทำหน้าที่เป็นลีดเดอร์ของดงบังชินกิ มาสบกับดวงตาใสแจ๋วที่เจือด้วยรอยยิ้มเขินๆ เหมือนกับเด็ก ที่เพิ่งถูกจับได้ว่าโกหกของอากิระเข้า เพียงเท่านั้นความตั้งใจอันดีของยูชอนที่ก่อร่างสร้างตัวอย่างเข้มแข็ง ก็พังทลายลงอีกครั้ง...และอีกครั้ง จนเขาคร้านที่จะนับได้อีก
รู้แต่ว่าพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่มีทางสู้ อ่อนระทวยไปทั้งตัวและหัวใจตั้งแต่ที่สายตาคู่นั้นมองมา และล้มเหลวไม่เป็นท่าให้กับความน่ารักนั่นแล้ว
ได้โปรดอย่ามองผมอย่างนี้ได้ไหมครับอากิระ ยูชอนพึมพำเสียงเบาแล้วก็ถอนใจระรวย ยกธงขาวยอมแพ้เอาดื้อๆ
เขาไม่ไหวอีกแล้วกับความน่ารัก ที่นับวันยิ่งเพิ่มพูน นับวันยิ่งมากขึ้นของอีกฝ่ายจนไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดตรงไหน ...ยิ่งเฉพาะตอนที่ดวงตาโตๆ คู่นั้นช้อนมองขึ้นมาอย่างงุนงง ยามฟังคำรำพึงรำพันของเขา ...ยิ่งตอนที่แก้มใสเรื่อสีก่ำ เมื่ออ่านสายตาปานจะกลืนกินของเขาออก ...คุณหมออากิระครับ จะน่ารักทำร้ายจิตใจปาร์คยูชอนคนนี้ไปถึงไหน!
ถ้าอย่างนั้น...ฉันว่าก็คงจะต้องไปรอที่ห้องทำงานของฉันแล้วล่ะค่ะ อากิระเปลี่ยนเรื่องได้ว่องไวและหาทางเลี่ยง สถานการณ์อึดอัดได้อย่างน่าชื่นชมที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าแดงๆ และกริยาเสหลบสายตาอย่างอายๆ นั่น ก็ไม่ได้สร้างความผิดหวังอย่างใดให้กับยูชอน มันมีแต่จะทำให้หัวใจของเขาโลดแรงขึ้นไปเสียอีก
...ก็ถ้าไม่ใช่เพราะเริ่มมีพิรุธในใจแล้วละก็ คงไม่มีการหลบตากันอย่างนี้ใช่ไหมครับ คุณหมอคนสวย?
ผมก็จะได้ทราบเสียทีสิครับ ว่าอากิระซังทำงานอะไร ยูชอนว่าพลางผิวปากเป็นเพลงหงุงหงิง ท่าทางสดชื่น ตัดกับวงคล้ำๆ รอบดวงตาเป็นอันมาก แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น ความดีใจที่ได้รับรู้เรื่องของหญิงสาวเพิ่มเติม ก็ไม่สามารถบดบังความทรงจำเรื่องสัญญาที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกได้หรอก
ยูชอนก็เลยยื่นมือไปคั่นกลางก่อนที่อากิระจะก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง แล้วก็ทวงสัญญาที่ได้รับเมื่อวานด้วยดวงตา แพรวพราว ไม่แพ้ความพรายพร่างในน้ำเสียงรื่นเริงตอนที่ถามออกไปว่า
แต่ผมจะยังคงได้สัญญาข้าวเย็น 7 มื้อกับอากิระซังเหมือนเดิมใช่ไหมครับ
และคำตอบก็คือคำพูดประกอบรอยยิ้มน้อยๆ ในหน้า บนแก้มใส บนเรียวปากชุ่มฉ่ำสีสด และบนดวงตาคู่งาม ที่ไม่ปรากฏวี่แววของความเหนื่อยล้าแต่อย่างใด
ถ้าคุณยืนยันว่ายังทานข้าวเย็นวันนี้ไหว ฉันก็ยินดีรับเลี้ยงค่ะ
ประหลาดมาก ที่รอยยิ้มนั้นพาลทำให้ยูชอนรู้สึกแปลกๆ ชอบกล...
| จากคุณ |
:
ปาล์ม.
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันมหาสงกรานต์ 53 21:30:21
|
|
|
|