ความคิดเห็นที่ 1 โรงพยาบาลฮิโรชิมาในเช้าวันเสาร์ช่างเงียบเหงาสิ้นดี จำนวนผู้ป่วยที่แทบจะล้นทะลักออกไปจากส่วน ตรวจผู้ป่วยนอกในวันธรรมดา กลับหดเหลือไม่เกินสิบคนและส่วนใหญ่ก็เป็นพวกอุบัติเหตุเท่านั้น หลายคนนั่ง และอีกหลายคนนอนรอการเรียกตรวจอยู่บนเก้าอี้พลาสติกตัวยาว ไม่มีใครเลยสักคนในหมู่คนเหล่านี้ที่มีท่าทางผิดสังเกต จนชวนให้ยูชอนซึ่งกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง คิดเชื่อมโยงไปถึงเรื่องร้ายเมื่อคืนได้ อากิระทักทายกับพยาบาลเวรที่ทำหน้าที่ซักประวัติและตรวจร่างกายผู้ป่วยอย่างคุ้นเคย เธอถามถึงคุณหมอชิบะ ซึ่งยูชอนเดาว่าน่าจะเป็นแพทย์เวรประจำวัน เสียงพยาบาลที่ง่วนอยู่กับเครื่องวัดความดันตอบเบาๆ ว่า คุณหมอที่ถูกถามถึงกำลังราวน์วอร์ดอยู่ที่ตึกผู้ป่วยศัลยกรรม “ถ้าอย่างนั้นคุณไปใช้ห้องพักแพทย์ดีกว่าค่ะ” หญิงสาวบอกกับยูชอนหลังจากทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ จากเหตุการณ์สยองขวัญที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันส่งผลให้เช้าวันนี้ยูชอนยืนยันและยืนกรานอย่างหนักแน่น ไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุผลใดก็ตาม เขาจะต้องตามมาที่โรงพยาบาลและเฝ้าดูการทำงานของอากิระทุกฝีก้าว ‘ผมไม่อยากจะต้องพูดคำว่า ถ้า... อีกแล้วครับอากิระ’ คำพูดและแววตาที่ร้าวรานปิดตายทุกคำปฏิเสธโดยสิ้นเชิง และนั่นก็ไม่มีสิ่งใดดีไปกว่าการหาที่พัก ให้ยูชอนได้นั่งหย่อนขาในช่วงเวลาสั้นๆ ระหว่างที่หญิงสาวต้องสะสางงานของเธอที่ค้างอยู่ ห้องพักแพทย์ที่ไม่มีแพทย์พัก จึงเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุด ทว่าเมื่อชายหนุ่มเดินตามเข้าไปในห้องพักด้านหลัง สภาพที่เห็นก็ทำเอาเขาถึงกับชะงักกึก ผงะกลับไปอ่านป้ายไม้ หน้าประตูอีกรอบอย่างยากจะเชื่อสายตา ...ตัวป้ายเขียนด้วยอักษรฮิรากานะและคันจิ บอกว่าเป็นห้องพักแพทย์จริงๆ “ก็อย่างที่เห็นล่ะค่ะ” ไกด์นำทัวร์โรงพยาบาลไม่ได้แปลกใจอะไรมากกับท่าทางของยูชอน เธอหันมาบอก ด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะเสียด้วยซ้ำ ในขณะที่จัดแจงกวาดเอาถ้วยโฟมใส่บะหมี่ กล่องพิซซ่า สารพัดกระป๋อง เครื่องดื่มและถุงขนมขบเคี้ยว กองพูนๆ เอาไปใส่ในถังขยะหน้าห้อง ว่า “ทนๆ เอาหน่อยนะคะ ปกติห้องพักแพทย์ที่ใช้รวมกันก็เลอะเทอะอย่างนี้ล่ะค่ะ แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องแมลงสาป หรือหนูหรอกนะคะ...” “...รับรองว่า ถึงจะมีโผล่ออกมาทักทายเป็นระยะบ้างก็ตาม แต่พวกมันก็สะอาดพอใช้ เนื่องจากเราเลี้ยงใน โรงพยาบาลระบบปลอดเชื้อค่ะ” อารมณ์ขันของคุณหมอสาว ทำเอาคนที่กำลังจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ กองหมอนอิงสะดุ้งโหยง กระโจนห่างจาก โซฟาตัวใหญ่แทบไม่ทัน “แมลงสาป” ชายหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงสยดสยอง กวาดตามองรอบตัวอย่างหวาดๆ แล้วจากนั้นก็ส่ายหัวดิก ปฏิเสธความหวังดีเรื่องที่พักหัวเด็ดตีนขาด “แค่คิดว่าต้องอยู่ร่วมห้องกับแมลงสาป ผมก็รู้สึกเหมือนผื่นจะขึ้นแล้วล่ะครับ” “ถ้าห้องนี้ไม่ได้...” ท่าทางของหญิงสาวทวีด้วยความหนักใจ เธอค่อยๆ ไล่ตัวเลือกอื่นที่อาจเป็นไปได้ช้าๆ “ห้องรับรอง” แต่ไม่ทันจะขาดคำ คนพูดเองก็ส่ายหัว “มันมีกล้องวงจรปิดติดอยู่ คุณต้องนั่งซ่อนหน้าในผ้าพันคอ ทั้งวัน คงจะอึดอัดแย่” “ทั้งวัน?” กลายเป็นว่าประโยคนั้นของอากิระ ดันจุดประเด็นใหม่ขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่งในสมองของยูชอนเข้า เขาร้องว่าเสียงสูงแล้วนิ่วหน้าให้กับคำพูดที่เพิ่งได้ยินอย่างไม่ชอบใจนัก อยากจะถามจริงๆ ว่า คุณหมอสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เป็นซุปเปอร์วูแมนปลอมตัวมาหรืออย่างไร ถึงยังคิด เรื่องทำงานทั้งวันอยู่ได้ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้ข่มตาลงนอนเลยสักนิดเดียว “คุณบอกผมว่าจะมาสะสางงานที่ค้างอยู่นิดหน่อยไม่ใช่หรือครับ” ยูชอนทวงสัญญา ก่อนจะมาโรงพยาบาลด้วยกัน เสียงแข็ง ...ก็ก่อนหน้านี้อากิระซังบอกว่าจะมาดูงานที่ค้างอยู่แค่ชั่วโมงหนึ่ง แล้วนี่อะไร จู่ๆ ก็จะมาผิดคำพูดบอกว่าทั้งวัน   นอกจากจะเพื่อสุขภาพที่อดนอนมาทั้งคืนแล้ว ยังมีเรื่องความปลอดภัยที่ต้องกังวลอีก ยังไงปาร์คยูชอนคนนี้ ก็ยอมไม่ได้นะครับ! แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ประกาศเจตนารมณ์อันแรงกล้านี้ออกไปเลย แค่เลื่อนสายตาเข้มๆ ที่พยายามสร้างเลียนแบบ ยุนโฮ ตอนที่ทำหน้าที่เป็นลีดเดอร์ของดงบังชินกิ มาสบกับดวงตาใสแจ๋วที่เจือด้วยรอยยิ้มเขินๆ เหมือนกับเด็ก ที่เพิ่งถูกจับได้ว่าโกหกของอากิระเข้า เพียงเท่านั้นความตั้งใจอันดีของยูชอนที่ก่อร่างสร้างตัวอย่างเข้มแข็ง ก็พังทลายลงอีกครั้ง...และอีกครั้ง จนเขาคร้านที่จะนับได้อีก รู้แต่ว่าพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่มีทางสู้ อ่อนระทวยไปทั้งตัวและหัวใจตั้งแต่ที่สายตาคู่นั้นมองมา และล้มเหลวไม่เป็นท่าให้กับความน่ารักนั่นแล้ว “ได้โปรดอย่ามองผมอย่างนี้ได้ไหมครับอากิระ” ยูชอนพึมพำเสียงเบาแล้วก็ถอนใจระรวย ยกธงขาวยอมแพ้เอาดื้อๆ เขาไม่ไหวอีกแล้วกับความน่ารัก ที่นับวันยิ่งเพิ่มพูน นับวันยิ่งมากขึ้นของอีกฝ่ายจนไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดตรงไหน ...ยิ่งเฉพาะตอนที่ดวงตาโตๆ คู่นั้นช้อนมองขึ้นมาอย่างงุนงง ยามฟังคำรำพึงรำพันของเขา ...ยิ่งตอนที่แก้มใสเรื่อสีก่ำ เมื่ออ่านสายตาปานจะกลืนกินของเขาออก ...คุณหมออากิระครับ จะน่ารักทำร้ายจิตใจปาร์คยูชอนคนนี้ไปถึงไหน! “ถ้าอย่างนั้น...ฉันว่าก็คงจะต้องไปรอที่ห้องทำงานของฉันแล้วล่ะค่ะ” อากิระเปลี่ยนเรื่องได้ว่องไวและหาทางเลี่ยง สถานการณ์อึดอัดได้อย่างน่าชื่นชมที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าแดงๆ และกริยาเสหลบสายตาอย่างอายๆ นั่น ก็ไม่ได้สร้างความผิดหวังอย่างใดให้กับยูชอน มันมีแต่จะทำให้หัวใจของเขาโลดแรงขึ้นไปเสียอีก ...ก็ถ้าไม่ใช่เพราะเริ่มมีพิรุธในใจแล้วละก็ คงไม่มีการหลบตากันอย่างนี้ใช่ไหมครับ คุณหมอคนสวย? “ผมก็จะได้ทราบเสียทีสิครับ ว่าอากิระซังทำงานอะไร” ยูชอนว่าพลางผิวปากเป็นเพลงหงุงหงิง ท่าทางสดชื่น ตัดกับวงคล้ำๆ รอบดวงตาเป็นอันมาก แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น ความดีใจที่ได้รับรู้เรื่องของหญิงสาวเพิ่มเติม ก็ไม่สามารถบดบังความทรงจำเรื่องสัญญาที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกได้หรอก ยูชอนก็เลยยื่นมือไปคั่นกลางก่อนที่อากิระจะก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง แล้วก็ทวงสัญญาที่ได้รับเมื่อวานด้วยดวงตา แพรวพราว ไม่แพ้ความพรายพร่างในน้ำเสียงรื่นเริงตอนที่ถามออกไปว่า “แต่ผมจะยังคงได้สัญญาข้าวเย็น 7 มื้อกับอากิระซังเหมือนเดิมใช่ไหมครับ” และคำตอบก็คือคำพูดประกอบรอยยิ้มน้อยๆ ในหน้า บนแก้มใส บนเรียวปากชุ่มฉ่ำสีสด และบนดวงตาคู่งาม ที่ไม่ปรากฏวี่แววของความเหนื่อยล้าแต่อย่างใด “ถ้าคุณยืนยันว่ายังทานข้าวเย็นวันนี้ไหว ฉันก็ยินดีรับเลี้ยงค่ะ” ประหลาดมาก ที่รอยยิ้มนั้นพาลทำให้ยูชอนรู้สึกแปลกๆ ชอบกล... จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 53 21:30:21

ความคิดเห็นที่ 2 โอเค เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณพยาบาลโอยามาถึงจับโกหกเขาได้ โอเค เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถแพร่เชื้อให้กับคนไข้ของคุณหมออากิระได้อย่างแน่นอน แต่ขอโทษเถอะ! ใครก็ได้ช่วยบอกทีได้ไหมว่า ทำไมคนสวย คนน่ารักอย่างคุณหมออากิระถึงเลือกเป็นหมอ เฉพาะทางทางนี้ ปาร์คยูชอนไม่เข้าใจ! “เอาแอมโมเนียอีกก้อนไหมคะ” เสียงหวานๆ เสียงเดิม จากคนๆ เดิมที่ใจร้าย พาเขาเข้าไปนั่งในห้องทำงาน ห้องนั้นอย่างไม่สะทกสะท้านดังใกล้ๆ หู ยูชอนได้กลิ่นหอมของวานิลลาใกล้ตัวมาก และไออุ่นของร่างกายที่ปัดผ่านใกล้ๆ ก็ยวนใจให้เอื้อมมือคว้าเหลือเกิน แต่วินาทีนี้ ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตามที ล้วนไม่มีอานุภาพกระตุ้นให้หัวใจที่เกือบจะหยุดเต้นของเขาให้โลดแรง ได้อีกต่อไป ภาพภายใต้แสงไฟนีออนสีซีดยังชัดเจนเต็มสองตา กลิ่นคละคลุ้งของสาวเคมียังอัดแน่นเต็มปอดสองข้าง และปากคอยังฝาดขมด้วยอาเจียนที่ขย้อนออกมาจนแทบจะพลิกลำไส้ได้ “น้ำดีกว่าค่ะ” แก้วเย็นๆ ชุ่มไอน้ำถูกส่งมาที่มือ แต่มันช่วยไม่ได้เลยที่เมื่อมือสัมผัสน้ำเย็นๆ ไอ้ความรู้สึกอุปาทานว่า ได้กลับไปสัมผัสน้ำเฉอะแฉะ เย็นเจี๊ยบบริเวณข้อเท้าก็กลับมาหลอกหลอนอีกรอบ จนยูชอนผวาแทบจะปัดแก้วน้ำทิ้ง “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ” เสียงหวานจากคนสวยใจร้ายดังขึ้นมาอีก แต่ในเมื่อตาของเขายังถูกปิดด้วยผ้า ชุบน้ำหมาดๆ อยู่ ความน่ารักของอากิระก็เลยไม่มีผล...มากนัก “คุณแกล้งผม” ยูชอนว่าเสียงงอนๆ เชิดปากอิ่มของตนเสียสูงชันจนแทบจะติดจมูก มั่นใจมากว่าท่านี้ของตัวเอง น่ารักพอใช้ ...ก็จุนซูชมให้ได้ยินบ่อยๆ นี่นา “ฉันคิดว่าที่คุณยืนดูอยู่ตั้งนาน เกิดจากความประทับใจนี่คะ โอกาสที่คนนอกสายงานจะได้เห็นน่ะยากเต็มที ก็ใคร จะไปคิดละคะว่า ที่ยืนตัวแข็งอย่างนั้นเพราะช็อคตาตั้งไปเรียบร้อยแล้ว” จบกันงวดนี้ ไอ้ภาพลักษณ์หนุ่มหล่อ มาดดี เปี่ยมด้วยอารมณ์ขันและช่างอ่อนไหวของเขา หมดสภาพไปเรียบร้อย กับคำบรรยายของคุณหมอคนน่ารัก มิกกี้ยูชอนแห่งดงบังชินกิเละเป็นโจ๊กอย่างดูไม่จืด มีปี๊บให้หนุ่มหล่อแสนดีคนนี้ ยืมมาคลุมหัวหน่อยไหมครับ? “ตอนที่ฉันเรียนใหม่ๆ ก็เหมือนคุณนั่นล่ะค่ะยูชอน” เสียงหวานๆ ยังดังเรื่อยข้างหู พอๆ กับผ้าชุบน้ำอุ่นที่บิดหมาด ผสมโคโลญจ์กลิ่นหอมฟุ้งที่ค่อยๆ เช็ดไล่บนใบหน้าของเขาอย่างเบามือ “คุณไม่เคยเห็นภาพอย่างนี้ ก็เลยอาจจะตกใจนิดหน่อย แต่ฉันก็คิดว่าเขาก็ไม่แย่นักนะคะ” “ไม่แย่” ทั้งๆ ที่คิดว่าจะทนทำเป็นงอนไม่ยอมพูดจาอีกสักพักใหญ่ แต่พอมาเจอคำพูดนี้ ยูชอนก็อดใจไม่ไหวจริงๆ “อากิระซังพูดอย่างนี้ได้ยังไงครับ ตรงไหนที่ไม่แย่ ทั้งกลิ่น ทั้งภาพ ทั้งเครื่องใน...” พูดไม่ทันจะจบประโยคดี พอภาพมันหมุนวนมา กลิ่นที่อวลๆ อยู่ในโพรงจมูกก็พาลจะตามมาอีกรอบ อาหารเก่าที่คิดว่าขย้อนออกมา จนหมดแล้ว มันก็เลยตีกลับตามขึ้นมา จนชายหนุ่มลนลานคว้าถังขยะใบเล็กมารองแทบจะไม่ทัน “ก็เขาเพิ่งเสียชีวิตเมื่อ 2 วันที่แล้วเองนะคะ แล้วก็เป็นการถูกยิงที่ขมับด้วย สภาพเลยยังสวย กลิ่นก็ยังไม่มากนัก ฉันก็เลยว่าจะรายงานผลเรื่องอาหารในกระเพาะให้เรียบร้อย เพื่อประมาณเวลาเสียชีวิต รายนี้น่ะถือว่าไม่แย่ คุณต้องรออีกคนที่เสียชีวิตมากกว่า 3 วันแล้วอยู่ในที่แจ้ง จะมีแมลงมาวางไข่...” “ผมขอร้อง” ต่อให้ต้องกราบกรานตอนนี้ยูชอนก็คงจะทำ ถ้ามันจะทำให้คุณหมอคนน่ารักของเขา เลิกพูดถึงผู้ป่วย ของเธอเสียที “ได้โปรด ผมจะไม่ไหวแล้วครับอากิระ” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคุณหมออากิระ ผู้แสนน่ารัก ผู้แสนดี ผู้มีรอยยิ้มสดใสหวานเจี๊ยบคนนี้ จะเป็นหมอนิติเวช! โอย ปาร์คยูชอนอยากจะเป็นลมอีกรอบจริงๆ แล้วที่ร้าย คือไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่คุณหมออากิระก็จัดแจงพาเขาเข้าไปในที่ทำงานของเธอ ในโซนผ่าพิสูจน์ ศพเรียบร้อยโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า นอกจากบอกว่าอย่าไปจับอะไรเด็ดขาด ใครมันจะกล้าจับอะไรก็บ้าแล้ว! ศพคนทั้งคน นอนกางขาอลึ่งฉึ่งขึ้นอืดบนเตียงโลหะเย็นๆ ท้องเปิดกว้าง มีลำไส้กับกระเพาะวางกองอยู่ด้านบน ท้องกลมๆ แสงไฟนีออนสีซีดขาวจนเขียวฉายเรืองรองจับร่างผู้เสียชีวิต และถ้าคิดว่ามันจะจบแค่นั้น ถือว่าผิดถนัด เพราะพอตั้งสติที่มีอยู่น้อยนิดได้ ยูชอนก็ได้กลิ่นเหม็นเอียนแซม ด้วยกลิ่นฟอร์มาลีนฟุ้งไปทั่วห้อง ได้ยินเพลงโอเปราที่เปิดหลอนประสาทหูแว่วขึ้นมา แล้วจากนั้นคุณหมออีกคน ก็โผล่ศีรษะพ้นกองเครื่องใน แล้วก็ชูมือข้างที่ยังถือลำไส้ยืดยาวขึ้น กวักเรียกอากิระที่ยืนข้างเขาให้เดินเข้าไปหา ให้ตาย นี่มันหนังสยองขวัญชัดๆ ! หลังจากที่ยืนตัวแข็งทื่อ มือเย็นเฉียบ หัวใจจะวายตาย ยูชอนก็ย่ำน้ำที่เปิดเอาไว้ท่วมพื้นห้อง โผเผออกไปจากที่นั่น อย่างสุดจะทน ...เพียงเพื่อจะพบว่าฝันร้ายนั้นยังไม่จบ ประตูที่เขาตาลีตาเหลือกเปิดเข้าไปอีกห้องหนึ่งนั้น เป็นห้องรอการผ่าพิสูจน์ รอการชันสูตร ที่มีผู้ป่วยของคุณหมอ อากิระนอนรออยู่อีกสองร่าง! สาบานได้เลยว่า วันนี้เป็นวันที่ปาร์คยูชอนแหกปากได้ดังที่สุดเป็นประวัติการณ์ ดังกว่าเสียงสูงๆ ของชางมินไป สองตัวโน้ต แล้วก็เชือดเฉือนบาดใจกว่าเสียงจุนซูตอนร้องเพลงบัลลาดแสนเศร้าเสียพะเรอเกวียน จำเอาไว้เลยว่า เขาจะไม่หลงตามใครเข้าไปในห้องทำงานอะไรง่ายๆ อีกเป็นอันขาด เข็ดจนตาย! “ถ้าอย่างนั้นข้าวเย็นวันนี้ ไม่ไหวมั๊งคะ” อากิระว่าเสียงหวาน ขณะส่งน้ำให้บ้วนปากอย่างเอาใจใส่ เธอพูด ในทำนองที่ว่าอาจจะต้องให้น้ำเกลือดีกว่าไหม “ไม่เอา” คนที่เพิ่งจะขย้อนอาหารหมดไส้หมดพุงแย้งเสียงแข็ง แล้วก็ถือสิทธิ์ในฐานะผู้ป่วยหนัก อาการเพียบแปล้ กุมมือคุณหมอสาวเพื่อขอกำลังใจก่อน “เป็นข้าวเย็นดีๆ สักมื้อในร้านอาหารบรรยากาศดีๆ เถอะครับ” และต้นกำเนิดกำลังใจของยูชอนก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง รอยยิ้มน่ารักมาพร้อมกับเสียงเสนอร้านอาหารดังเสนาะหูว่า “ถ้าอย่างนั้นทานข้าวเที่ยงเป็นแกงกะหรี่เนื้อก่อนดีกว่าไหมคะ แล้วค่อยคิดถึงข้าวเย็นกัน” เมนูอาหารน่าสนใจทีเดียว ของโปรดของเขาเสียด้วย แถมได้ทานกันสองต่อสองอีกต่างหาก เพียงแต่... เพียงแค่ยูชอนนึกถึงสีเหลืองๆ ของแกงกะหรี่กับเนื้อตุ๋นสีน้ำตาลที่เคี่ยวจนนุ่มหนึบหนับตามคำพูดข้างต้น ภาพของ กองอะไรสีเหลืองที่วางเอาไว้บนโต๊ะเหล็ก กับผนังหน้าท้องสีน้ำตาลที่ถูกเปิดโชว์ของศพ ก็ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด แทบจะในนาทีนั้น ยูชอนไม่อยากจะคิดเลยว่าอากิระซังกำลังแกล้งเขา แต่รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่แต้มบนวงหน้าอิ่มใส และดวงตาคู่โต ที่ยิบหยีลงเมื่อเห็นสีหน้าพะอืดพะอมของเขา มันก็ตีความเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย นอกจากว่า งานนี้ปาร์คยูชอนถูกเอาคืนอย่างเต็มที่ที่เดียว คุณหมออากิระ จงใจแกล้งเขาชัดๆ ! จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 53 21:31:01

ความคิดเห็นที่ 3 อาหารเที่ยงของทั้งสองคนจบลงด้วยบะหมี่เย็นสองที่ ซึ่งคำนวณดูแล้วน่าจะมีสิ่งแสลงตาและก่อให้เกิดอาการ คลื่นไส้น้อยที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น ระดับความเจริญอาหารของยูชอนก็ยังตกต่ำอย่างต่อเนื่อง เหมือนกับเขาไม่เคย ทานโอโคโนะมิยากิเจ้าเด็ดเมื่อคืนมาก่อนเลย “ฉันขอโทษนะคะ” หลังจากนั่งดูปลายตะเกียบของยูชอน เขี่ยไปมาบนเส้นโซบะอยู่นาน อากิระก็ได้แต่พึมพำ คำขอโทษอย่างเสียใจ “คุณเลยทานอาหารไม่ลงเลย” “ผมเป็นอย่างนี้ล่ะ เดี๋ยวพอหิวก็ทานได้เองครับ” เสียงทุ้มว่าตัดบทอย่างไม่ใส่ใจ เขาขยับถาดไม้ไผ่ที่ใช้ใส่เส้น โซบะออกไปห่างตัว ทำท่าจะยุติการทานมื้อเที่ยงลงเพียงแค่นั้น แต่ถาดไม้ดังกล่าวกลับยังยั้งอยู่ที่เดิม ไม่เคลื่อนตาม แรงผลักไปไหน และสาเหตุของสิ่งนั้นคือนิ้วเรียวยาวของคนที่จ้องหน้าเขาแน่วนิ่ง “ทานต่ออีกนิดเถอะค่ะ ฉันขอร้อง” “ผม...” “อย่าบอกว่า ถ้าคุณหิวคุณจะทาน ฉันจำเรื่องที่คุณเล่าเมื่อคืนได้แม่นยำนะคะ ที่คุณบอกว่าคุณไม่อยากอาหารอีกเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น” “ทานอีกสักนิดนะคะ ถือว่าเห็นแก่ตัวเองบ้าง” ...นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาไม่เคยได้รับคำคะยั้นคะยอ ขอให้ทำอะไรเพื่อตัวเองแบบนี้ ...มันจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมากสักแค่ไหนกัน ถ้าเขาปฏิเสธความปรารถนาดีนั้น แล้วสร้างความผิดหวัง ให้ผุดพรายขึ้นในดวงตาของอากิระ ดวงตาคู่สวยที่ควรจะทอแต่ประกายสุกใสเหมือนกับดวงดาวที่เขาเคยเห็น ยูชอนตัดใจทำเรื่องน่าเสียดายแบบนั้นไม่ลงเลยจริงๆ ตะเกียบที่วาง ถูกยกขึ้นคีบเส้นโซบะใหม่ แล้วจุ่มมันลงไปในน้ำซุปสีน้ำตาลเข้มอีกครั้งทีละน้อย ท่ามกลางการจับจ้องตาไม่กะพริบของคู่สนทนา ยูชอนบอกไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกเช่นไรกันแน่ เขาจำได้แต่กลิ่น ของน้ำซุปปลาโอที่ละมุนละไมและสดชื่นเป็นที่สุด แล้วก็ประกายตาแจ่มใสที่รังรองในดวงตาสีดำสนิทของอากิระ ระยะห่างของทั้งสองคนยังคงเป็นเช่นเดิม ยังมีโต๊ะทานอาหารตัวโตคั่น แต่ราวกับความอบอุ่นจากอุณหภูมิร่างกาย ของอีกฝ่าย จะเชื่อมโยงผ่านหัวใจของเขาได้ มันอุ่นจนร้อน และซ่านหวานละไมไปทั้งดวง “ดีขึ้นไหมคะ” นอกจากจะหมายถึงอาการแสบท้องของเขาแล้ว คำถามนั้นยังกินนัยถึงอาการพะอืดพะอมที่ยูชอน รู้สึกว่าซาลงไปมาก รวมถึงอาการปวดศีรษะรุมๆ ของเขาด้วย “ทานยาแก้ปวดสักเม็ดดีกว่านะคะ” เม็ดยาสีขาวถูกยื่นส่งพร้อมน้ำสะอาดเต็มแก้ว ชายหนุ่มรับยามาทานอย่างว่าง่าย แล้วก็มองตามคุณหมอที่เดินกุกกักไปทั่วห้องของเขาอย่างซึ้งใจ เอาเข้าจริงแล้ว อากิระซังก็ใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ แค่เขาบอกว่าไม่สบายมากและทำท่าขยักขย้อนอีกรอบหนึ่งเท่านั้น ความรู้สึกผิด ที่เกิดขึ้นในใจของเธอก็มากพอ ที่จะผลักดันให้ทำอะไรได้หลายอย่าง เช่นว่า การเข้ามาเยือนห้องพักของเขา ทั้งที่เจ้าตัวออกปากเอาไว้เองตั้งแต่เมื่อตอนหัวรุ่งว่า ไม่เหมาะสมสำหรับให้ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดทั้งสิ้น ก็กลายมาเป็นสถานที่กินอาหารเที่ยงได้อย่างง่ายดาย และมาจนถึงตอนนี้ ก็เป็นตัวหญิงสาวเอง ที่เที่ยวเดินค้นหาผ้าขนหนูแล้วก็ปรับอุณหภูมิของฮีทเตอร์ให้สูงขึ้น อากิระเป็นคนดีมาก ใจดีเหลือเกิน ช่างเห็นอกเห็นใจและใส่ใจผู้อื่นมาก มากเสียจนทำให้ยูชอนพลอยรู้สึกผิดนัก หากเขาไม่ได้อ้อนเธอให้มากพอสมกับความใจดีดังกล่าว “นอนพักสักนิดดีกว่าไหมคะ” ความใจดีประการแรกในฐานะแพทย์เจ้าของไข้มาแล้ว แต่คนป่วยตัวดีก็ส่ายหน้าดิก “ผมยังไม่ง่วงเลย” ยูชอนว่าเสียงอ่อน ทาบหน้าลงไปกับพื้นโต๊ะที่เย็นเฉียบ แล้วก็ตะแคงใบหน้าซีกหนึ่งขึ้นมอง คู่สนทนา “เล่าเรื่องอะไรที่ชวนง่วงให้ฟังหน่อยสิครับ ผมจะได้หลับง่ายๆ” “เอาตำรากายวิภาคไหมคะ” คนที่ถูกขอให้เล่านิทานก่อนนอนว่าปนหัวเราะ แล้วก็ยิ่งหัวเราะดังขึ้นเมื่อเห็นหน้ามุ่ยๆ ไม่สบอารมณ์อย่างหนักของอีกฝ่าย “เอาเรื่องความทรงจำระดับเซลล์ได้ไหม” คนอ้อนก็ช่างอ้อนเหลือใจ แม้จะบอกอย่างเด็กเอาแต่ใจก็ตาม แต่ก็ไม่วาย ใช้น้ำเสียงอ่อนโยน ทอดส่งพร้อมกับสายตานุ่มนวลเหมือนจะหลอมละลาย ให้หญิงสาวตรงหน้า   “นะครับ” เสียงถอนใจยาวๆ อย่างระอาดังนำมาก่อน แต่ยูชอนก็รู้ว่าเขาชนะ ชนะตั้งแต่เห็นพวงแก้มอิ่มใสนั่น เรื่อสีแดง ระบายซ่านขึ้นมาแล้ว จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 53 21:31:17

ความคิดเห็นที่ 4 “คุณคงทราบว่าร่างกายของเรา มีส่วนประกอบที่เล็กที่สุดคือเซลล์ จากเซลล์เป็นร้อยเป็นพันเซลล์ประกอบขึ้นมา เป็นเนื้อเยื่อ จากเนื้อเยื่อก่อกำเนิดพัฒนาเป็นอวัยวะ และจากอวัยวะจึงรวมมาเป็นร่างกาย “แม้จะบอกว่าปอดทำหน้าที่แลกเปลี่ยนก๊าซ สมองทำหน้าที่รับความจำ คิดเรื่องราว หัวใจทำหน้าที่สูบฉีดโลหิต กระเพาะทำหน้าที่ย่อยอาหาร แต่จริงๆ แล้วทั้งหมดคือกลุ่มก้อนเซลล์ที่ทำหน้าที่รวมกันเท่านั้น สิ่งสำคัญในการทำ หน้าที่คือการประสานงานสั่งให้เซลล์เหล่านี้ทำหน้าที่ไปในทิศทางเดียวกัน สั่งให้เซลล์กระเพาะทั้งหมดย่อยอาหาร สั่งให้เซลล์หัวใจบีบตัวสูบฉีดโลหิต คำถามก็คือแล้วคำสั่งเหล่านี้มาจากไหน “คำสั่งเหล่านี้คือการทำงานในระบบสื่อสารของเซลล์ค่ะ เป็นคำสั่งพื้นฐาน ผ่านทางโปรตีนสายสั้นๆ สำหรับใช้สั่ง งานระหว่างเซลล์ด้วยกันภายในร่างกาย เราจึงอาจจะพูดได้ว่าเซลล์คุยกันโดยใช้โปรตีนสายสั้นๆ แทนคำพูด ดังนั้นคงจะไม่ผิดนักหากจะบอกว่าหน้าที่หลักของเซลล์ทั้งหมดก็คือการสร้างโปรตีน”   เนื้อเรื่องง่ายๆ ที่เรียบเรียงอย่างต่อเนื่อง ไหลผ่านจากปากของอากิระทีละน้อย แม้จะเป็นเรื่องใหม่และห่างไกล จากความสนใจของคนที่ทำงานในแวดวงบันเทิงอยู่บ้าง แต่กระแสเสียงหวานหู ความมุ่งมั่นในดวงตา และประกาย แห่งชีวิตชีวาที่ฉายชัด ยามเจ้าตัวพูดถึงงานที่ทำอยู่อย่างกระตือรือร้น ทั้งหมดดึงความสนใจของยูชอนเอาไว้ อย่างอยู่หมัด และเมื่อค่อยๆ พิจารณาตามคำพูดเหล่านั้นไป เขาก็พบว่าเรื่องราวที่รับฟัง...ไม่ได้ยากเกินการ ทำความเข้าใจเลย “นอกจากเซลล์จะมีการพูดออกไปแล้ว เซลล์ก็ต้องมีการฟังด้วยใช่ไหมคะ เพียงแต่การฟังของเซลล์จะแปลกไปจาก การฟังของเราสักนิด เราฟังโดยใช้หู แต่เซลล์ฟังโดยใช้สิ่งที่เรียกว่าตัวรับ จับเข้ากับสายโปรตีนที่ถูกส่งมา แล้วจาก นั้นเซลล์จะแปลผล ทำความเข้าใจและสร้างสิ่งตอบสนองกลับไป นี่คือพื้นฐานง่ายๆ ของการสื่อสารระหว่างเซลล์” “นักวิทยาศาสตร์ทุกคนทราบเรื่องนี้อย่างนั้นหรือครับ?” “มันเป็นความรู้พื้นฐานเรื่องของเซลล์ค่ะ” หญิงสาวตอบคำถามนั้นอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ไม่ลืมจะชี้ให้คนที่ควรจะนอน แต่ดันส่งเสียงถามแจ้วๆ อย่างสนอกสนใจ ให้ฟุบกลับลงไปกับโต๊ะอีกครั้ง “ถ้ามัวแต่ถามอย่างนี้ แล้วเมื่อไรจะหลับล่ะคะ” “เรื่องมันน่าสนใจนี่นา” ยูชอนเถียงงึมงำในคอ แล้วก็รีบหลับตาปี๋ เมื่อคนเล่านิทานวิชาการเริ่มจะทำตาเขียวใส่ “โอเคครับ ต่อเลย กำลังสนุก เจ้าชายจะไปปราบปิศาจเซลล์แล้ว” “คุณนี่!” ว่าไปก็เท่านั้น หลังจากอ่อนอกอ่อนใจกับเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวของยูชอน อากิระก็เริ่มเรื่องของเธอต่อ “งานวิจัยส่วนมากในตลาดวิชาการ จะมุ่งหาตัวรับ ตัวตอบสนองต่อสารใหม่ๆ ที่เกิดขึ้น เนื่องจากหากรู้ว่าตัวรับใด ใช้สำหรับการติดต่อสื่อสารเรื่องไหน มันจะอำนวยประโยชน์มหาศาลให้กับบริษัทผลิตยา เช่น ถ้ารู้ว่าความเจ็บปวด รับรู้ได้โดยใช้ตัวรับเอ หากเราใช้ยาที่ทำให้ตัวรับเอไม่ทำงาน ไปบล็อคมันเสีย ยาแก้ปวดของเราที่มีสารชนิดนี้อยู่ ก็จะเป็นยาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในการระงับปวด “แต่งานวิจัยของฉันไม่ได้สนใจแค่ตัวรับที่ผิวเซลล์ค่ะ เรามองลึกลงไปในเซลล์ว่า เมื่อเซลล์ตอบสนองต่อสารที่ส่ง ไปแล้ว เมื่อเซลล์ฟังแล้ว หลังจากการฟัง มันจะเก็บสิ่งที่มันฟัง เรื่องที่มันตอบสนองไว้ที่ไหน “ขอฉันย้อนความรู้เรื่องเซลล์ให้ฟังสักนิดนะคะ ส่วนประกอบของเซลล์นั้นมี 2 ส่วนด้วยกัน คือส่วนของของเหลว และส่วนของสิ่งที่อาจจัดว่าเป็นอวัยวะของเซลล์ ในบรรดาอวัยวะของเซลล์ สิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นหัวใจ เป็นสมอง และเป็นศูนย์กลางของเซลล์ก็คือนิวเคลียส นอกจากจะเป็นผู้สั่งให้เซลล์ทำงาน ควบคุมสมดุลของเซลล์แล้ว ยังเป็นที่เก็บสะสมรหัสพันธุกรรมอย่าง DNA “ในเซลล์ของมนุษย์ นิวเคลียสจะมีผนังหุ้ม 2 ชั้นค่ะ ชั้นนอกเป็นผนังหนาซ้อนกัน 2 ชั้น ส่วนชั้นในเป็นตาข่ายเพื่อ ช่วยพยุงโครงร่างของนิวเคลียสเอาไว้ ผนังชั้นนอกจึงเป็นตัวการสำคัญในการกั้นไม่ให้สารใดๆ เข้ามาในนิวเคลียส หรือออกจากนิวเคลียสได้ง่ายๆ “กลับมาเรื่องงานวิจัยของฉัน จากคำถามที่ว่า เมื่อเซลล์ฟังแล้ว เซลล์จะเก็บสิ่งที่มันฟังไว้ที่ไหน งานวิจัยของฉัน ก็ค้นพบคำตอบว่า แม้เซลล์จะเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ไม่นานก็จริง แต่น่าสนใจมากนะคะ ที่ในความไม่นานนั้น ความยืน ยาวของสิ่งที่รับฟัง การตอบสนองกลับ คงอยู่ได้นานถึงหนึ่งสัปดาห์ ในรูปของเศษชิ้นส่วนของโปรตีนสายเล็กๆ ที่ฝังตัวแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างผนังชั้นนอกทั้ง 2 ชั้นของนิวเคลียส และค่อยๆ สลายตัวอย่างเชื่องช้าทีละน้อยจาก การทำงานของเอนไซม์เฉพาะ “เราตีพิมพ์บทความนี้ ลงในนิตยสาร Nature ค่ะ” สรุปความรวบรัดเสียจนคนที่นอนฟังมาเพลินๆ เกือบสิบนาทีต้องผงะ รู้สึกไม่ต่างอะไรกับการขับรถบนถนน ซุปเปอร์ไฮเวย์อย่างดี เหยียบเสียเต็มที่ 250 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แล้วดันมาเจอป้ายถนนขาด วางพาดขวางอยู่ตรงหน้า เอาดื้อๆ เสียนี่ “เอ่อ ผมว่า...มันจะไม่ห้วนไปหน่อยหรือครับ” “ห้วนและสั้น” ผู้พูดก็ยืนยันสิ่งที่พูดออกไปอย่างชัดเจนเต็มปากเต็มคำเช่นกัน และสิ่งที่สื่อสารผ่านแก้วตาสีดำสนิท ที่ทอดมองคู่สนทนาในตอนนี้ ก็คือความซื่อตรงที่เปิดเผยจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ “แต่นี่คือสิ่งที่ถูกต้องและเหมาะสมที่สุดแล้วค่ะ เพราะถ้าคุณรับฟังเรื่องต่อจากนี้ คุณก็คือผู้รู้ความลับเกี่ยวกับงานวิจัย เป็นคนที่สองที่ยังหลงเหลืออยู่บนโลก พวกนั้นไม่ปล่อยคุณ...” “ก็ไม่ต่างอะไรนี่นา” ยูชอนตัดบทขึ้นมายิ้มๆ เขาเงยหน้าขึ้นจากการฟุบนอน บิดตัวอย่างเกียจคร้าน แล้วจากนั้น ก็ยิ้มใส่ใบหน้าเครียดเคร่งของอากิระอย่างอารมณ์ดี “ถึงผมไม่รู้เรื่องนี้ก็เป็นอันตรายอยู่ดีนี่ครับ เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผมไม่ยอมปล่อยมือจากคุณแน่อากิระซัง มั่นใจได้เลย...จนกว่าจะไม่มีลมหายใจเหลืออยู่ คุณไปจากผมไม่ได้แน่” ท่าทางและสายตาของยูชอนบอกว่าไม่ได้ ล้อเล่น แววมาดหมายบนใบหน้าที่ระบายด้วยรอยยิ้มปลอบประโลม จริงเสียยิ่งกว่าความจริงใดๆ ที่เกิดขึ้น ทั้งๆ ที่เป็นคำพูดเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ ทั้งๆ ที่เป็นคำพูดตีขลุมแบบหนุ่มเจ้าชู้ที่ชอบประกาศความเป็นเจ้าของ และทั้งๆ ที่คำพูดถือดีนั่น เต็มไปด้วยความโอหังอย่างน่าหมั่นไส้ แต่ถึงอย่างนั้น ท่ามกลางความน่าชิงชังนั้น อากิระก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า หัวใจของเธอกำลังสั่นคลอนให้กับคำพูดบ้าๆ นั่นแล้ว หัวใจที่เนิบเนือยของเธอกำลังไหวโยนให้กับความจริงใจในดวงตาคู่สวยของยูชอนแล้ว และมันก็สั่น สะท้านก้องกังวานยิ่งเสียกว่ากังสดาลแก้วใดๆ หญิงสาวยื่นมือข้างหนึ่งไปข้างหน้า และคนที่สานนิ้วมือเรียวยาวของตนกับเธอนั้นก็กระชับมันเอาไว้แน่นหนา โอบประคองอย่างหวงแหน “การสื่อสารของเซลล์ ไม่ได้มีแค่การสื่อสารระหว่างเซลล์ในร่างกายเท่านั้นหรอกนะคะ เซลล์ที่ต้องสัมผัสกับสิ่งเร้า ภายนอก ก็จะบันทึกความทรงจำที่มีต่อสิ่งเร้าภายนอก ในลักษณะสายโปรตีนแบบนี้เอาไว้เช่นกัน อย่างเซลล์ผิวหนัง ก็จะมีการตอบสนองต่อฟีโรโมนของบุคคลต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาใกล้ ต่อการสัมผัสของบุคคลต่างๆ บนร่างกายตน และเมื่อเราเก็บข้อมูลรวมกับความทรงจำของเซลล์ประสาทตา เซลล์ประสาทสมองส่วนที่รับภาพ แม้ว่าจะไม่สามารถสร้างบุคคลจำลองขึ้นมาได้ก็ตาม แต่เราก็สามารถจำลองการตอบสนองของเซลล์ต่อบุคคลต่างๆ ออกมาได้เสมือนจริง “และสิ่งนี้จะทำให้งานจีโนมโปรเจ็คที่เพิ่งจะสำเร็จไป การตรวจดีเอ็นเอแบบดั้งเดิมที่ใช้ในการพิสูจน์เอกลักษณ์ บุคคลทางนิติเวช กลายเป็นเรื่องของเล่นเด็กๆ ไปเลย” “พระเจ้า!” มือที่ยูชอนจับยึดไว้เย็นเยียบและสั่นระริก อากิระสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ เธอยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เหมือนกับกำลังร่ำไห้ “ต่อให้ไม่มีพยาน ไม่มีหลักฐานใดๆ ที่จะบ่งชี้ตัวคนร้ายได้เลย แต่ด้วยความรู้เกี่ยวกับความทรงจำระดับเซลล์อันนี้   งานวิจัยของฉันคือการทำให้ศพพูดได้ค่ะยูชอน” จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 53 21:31:53

ความคิดเห็นที่ 5 Let's Talk และแล้วยูชอนก็กลับมา พร้อมกับความลับหนึ่งอย่างของคุณหมออากิระ มีหลายคนเดาถูกค่ะ ว่าอากิระเป็นหมอนิติเวชเหมือนคุณหญิงหมอพรทิพย์ แม้ว่าลุคจะต่างกันนิดหน่อยก็เถอะนะคะ 555+ และงานวิจัยของอากิระคงไม่ทำให้สับสนนะคะ ปาล์มพยายามทำให้มันอ่านได้ง่ายที่สุดแล้ว แต่ด้วยความที่เรียนมาทางวิทย์ เลยไม่รู้ว่าเพื่อนๆ ที่เรียนสายศิลป์มาจะงงไหม พยายามตัดทอนศัพท์วิชาการออกมาทั้งหมดค่ะ แต่ก็ยังหลงเหลืออยู่บ้างเพื่อความกลมกลืนกับเรื่องนะคะ มีหลายคน(อีกแล้ว) เดาอาชีพอากิระถูกตั้งแต่เห็นชื่องานวิจัยแล้ว ใช่ค่ะ งานวิจัยแบบนี้ล่ะ ถึงจะเหมาะสมกับคุณหมอนิติเวช (เค้าพยายามปั้นจนหัวฟูเลยนะ ขอบอก) เอิ่ม งานวิจัยนี้ไม่มีจริงนะคะ รีบบอกไว้ก่อน เดี๋ยวจะมีคนถามหา ^ ^ แต่ก็อาจจะเป็นไปได้ในอนาคต เมื่อโครงการจีโนมโปรเจ็คสำเร็จ 555+ จากตอนที่แล้ว นิยายกลายเป็นนิยายเศรษฐศาสตร์ มาตอนนี้กลายเป็นไซไฟ 555+ กลุ้มใจกับตัวเองนิดๆ ที่ขยันใส่ข้อมูล มากมายเหลือเกิน แต่ทุกท่านคะ เพื่อความสมจริง กรุณาอ่านข้อมูลพร้อมกับคิดไปด้วยกันทีละนิดเถอะค่ะ ทุกอย่างในเรื่องนี้มีที่มาที่ไป ใจเย็นๆ และน่าจะหลายคนล่ะ เริ่มจะตะหงิดๆ ใจว่า งานวิจัยเรื่องนี้ของอากิระ... ย้ำอีกรอบนิยายเรื่องนี้คือเรื่องเดียวกันค่ะ มันต่อกันกับทุกคนล่ะค่ะ แม้ว่าตอนแรกๆ จะแตกแยกกันไปคนละทางก็เถอะ แต่ปาล์มเชื่อเสมอว่าสักวันพระเอกทั้ง 5 คนนี้จะกลับมา มายืนด้วยกัน ร้องเพลงด้วยกันบนเวทีเดียวกันอีกครั้ง เหมือนในนิยายเรื่องนี้ ช่วงนี้น้องๆ พักผ่อนนะคะ อย่าเพิ่งจิตตกไป รักษาด้วย เทคแคร์ด้วยนะคะ ^^     adel_ew ปาล์มมาช้ามากเลย ขอโทษนะคะ ส่วนหนังสือถ้าออกเป็นเล่มแล้วจะรีบไปสนับสนุน ว่าแต่ชวนแลกหนังสือเอาไว้ล่วงหน้าดีกว่า 555+ เรามาแลกกันไหมคะอะเดล แบบว่างุบงิบงุ้งงิ้งไรงี้ ของปาล์มเป็นฉองเล่มนะคะ อ้วนๆ ด้วย อย่ากระนั้นเลย เรามาแลกกันเหอะค่ะ 555+ ของปาล์มเสร็จก่อนงานอมรินทร์นิ้ดเดียวค่ะ หลังอะเดลเกือบ 2 เดือนน่ะค่ะ     tin.taN คิดถึงพู่เหมือนกัน กอดหมับฮับ เดวิลน้อยออกจิน่ารัก แจน้อยๆ แค่อยากจะย้อนรอยเท่าน๊านนนน นึกดูสิคะ คั่นกลางฉากจูบเอย หลอกให้เลี้ยงลูกเอย แค่ยุนโดนคั่นฉากจูบหลังจากจูบไปแล้วหนึ่งยก จะอะไรนักหนา (ความยุติธรรมไม่มีในโลกนี้ 555+) แต่แหมให้ไปถามลิเลียว่าปากนุ่มไหม ขืนแจถาม ได้ตายเพราะอุ้งมือหมีแน่เลยค่ะน้องพู่ เสี้ยวเทียนก็หล่อค่ะ ยกมือหนับหนุนสุดริด แต่ปัจจุบันเฮียหล่อเถื่อนมากค่ะ แต่เพลงเค้าเพราะนะคะออกสไตล์ร็อค+โฟล์กซอง ฟังเพลินดี แจออกจะเป็นคนดี อ่า...เอิ่ม...น้องพู่ก็ตาชั่งไม่ตรงพอกันกะปาล์ม 555+ หนุ่มใส่เสื้อกล้าม กางเกงนอน เดินเพ่นพ่านกะน้องเขา ไม่โดนแพ่นหัวถือว่าบุญแล้วล่ะค่ะคิมแจ = =" ให้เอาจุนโนะมาด้วย ควรจะต้องพ่วงคิมุทาคุด้วยนะเออ งานนี้อาจมีรายการประชันหล่อกันไปข้างหนึ่ง รวมญาติจริงๆ ค่ะ 555+ จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 53 21:32:45

ความคิดเห็นที่ 6 ยินดีแลกเลยค่ะ เย้ๆๆๆ สองเล่มเองเหรอคะ...โห ต้องตัวอ้วนมากๆ แน่เลย ของเดลก็เห็นบอกอเอาชื่อขึ้นเวปบ้านอรุณแล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะออกช่วงไหน รอดูปลายๆ เดือน ตื่นเต้นเหมือนเดิม ไม่ว่าจะมีหนังสือออกมากี่เล่ม พอใกล้วันวางแผงก็ตื่นเต้นๆ ปล. ตอนนี้แอบหนีเที่ยวค่ะ ไว้กลับมาจะตามอ่านต่อ รอนานก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเข้าใจว่าคุณปาล์มยุ่งๆ จากคุณ : adel_ew เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 11:52:10

ความคิดเห็นที่ 7 เพิ่งได้อ่านฟิคที่พี่ปาร์มเขียนรวดเดียวจบตอนตีสามเมื่อวานนี้เอง 555555 สุดยอดมากคะพี่ มันสุดยอดจนเม้นต์อะไรไม่ออกจริงๆ เจ๋งมากคะ อ่านไปอ่านมา แอบเดาเล่นๆว่าสุดท้ายพวกเขาก็พัวพันกะเเก๊งมาเฟียไม่ว่าทางใดทางหนึ่งกันหมด 55555 อดคิดไม่ได้ว่าสงสัยจบงานนี้ พวกเขาคงกลับไปกอดขาผู้จัดการพร้อมทั้งร้องไห้บอกว่า ต่อไปนี้หนูจะไม่โดดงานเเบบนี้อีกเเล้ว 5555555 (พักร้อนสามเดือน วุ่ยวายสุดๆเเบบนี้ การถ่าบเอ็มวีที่กรีซหมูๆไปเลย 555555) จะรออ่านอย่างใจจดใจจ่อนะคะ จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 53 21:02:15

ความคิดเห็นที่ 7 แปะตอนต่อไปนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9195203/W9195203.html จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 04:13:18