ความคิดเห็นที่ 1 ปรินก้มมองเสื้อเชิ้ตยับๆของตัวเอง มีกลิ่นตุๆด้วยแฮะ ผมที่ยาวปรกคอกอปรกับหน้าเซียวๆ  ก็สมแล้วล่ะที่ควรจะระวังไว้ก่อน มีข่าวฉุดคร่าผู้หญิงในซอยข้างๆนี้บ่อยมาก จนบริษัทต้องออกกฎให้พนักงานหญิงกลับบ้านก่อนตะวันตกดิน งานที่เหลือน่ะหรือ ไม่พ้นหัวอกหนุ่มๆอย่างพวกเขาเข้าจัดการ แล้วรถเมล์ของผู้หญิงวัยกลางคนก็เทียบจอด  ความจริง คนขับอาจจะแล่นผ่านเลยก็ได้หากไม่มีผู้โดยสารขอลง นับเป็นโชคเหมาะจริงๆ  ปรินมองร่างที่ขึ้นรถจากไป ซึ่งได้ที่นั่งริมหน้าต่างพอดี ไม่วายส่งสายตาอำลากลายๆว่า ขอให้รถคุณมาไวๆนะ ฉันไม่รอล่ะ คราวนี้ ผู้ร่วมชะตากรรมเหลือเพียงปรินกับผู้หญิงคนสวยเท่านั้น ชายหนุ่มนั่งสูดลมหายใจอย่างใจเย็น คืนนี้ถึงบ้านก็ประมาณเที่ยงคืนหรืออาจจะล่ากว่านั้นหากฝนตกหนัก  เม็ดฝนเล็กๆพึมพำไม่ขาดระยะ รักษาท่วงทำนองโปรยปรายสม่ำเสมอ  ขอให้ตกแค่นี้ก็แล้วกัน เปียกนิดๆหน่อยๆยังพอเดินตากได้สบายใจ  นึกครึ้มๆ ฮัมเพลงในลำคอปลอบใจตัวเองและปลอบใจผู้หญิงคนใกล้ๆนี้ด้วย แต่ผลลัพธฺ์เกินคาด  คนฟังยิ่งนั่งตัวเกร็ง คอแข็งไม่ยอมสบตาเขาเลยแม้แต่น้อย  ทุกอิริยาบถที่ปรินขยับตัว หล่อนจะพลอยขยับป้องกันตัวตามตลอดเวลา จนปรินนึกสงสารระคนขำ  เกือบจะเข้าไปพูดแล้วว่า “สบายใจเถอะครับ  ผมรับรองความปลอดภัยของคุณ” แต่ความคิดคำนึงก็ถูกชะงักไว้แค่นี้ เมื่อเห็นผู้ร่วมชะตากรรมถลาไปโบกเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง รถแท็กซี่แล่นเลยผ่านหน้าไปแล้วค่อยถอยกลับมา หล่อนพูดอะไรกับโชเฟอร์สองสามคำ แล้วเปิดประตูหลังแทรกตัวนั่งลุกลี้ลุกลน ปิดประตูเสียงดัง แอบดูผู้ชายต้นเหตุแวบหนึ่ง แล้วเชิดหน้าสั่งรถออก “ขอให้คุณโชคดีนะ หวังว่าแท๊กซี่คงพาไปถึงที่หมายอย่างปลอดภัย ถ้าไม่เกิดเหตุร้ายใดๆเสียก่อน” เหตุร้ายหรือ นึกถึงตรงนี้ หัวใจกระตุกนิดๆ ถ้าหากผู้หญิงคนสวยต้องเจอเหตุร้าย เขาคือคนสุดท้ายที่เห็นเหตุการณ์ ไม่น่า...ไม่น่าจะมีอะไร เรากังวลเรื่องคนอื่นมากไปเอง ว่าแล้วก็ผิวปากร้องเพลงต่อ รถเก๋งติดฟิล์มดำคันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบหน้าป้ายรถเมล์ นี่กระมังรถคันที่หล่อนเฝ้ารอ  คนขับมองปราดลงมา ไม่เห็นใครนอกจากหนุ่มเซื่องๆหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้  รถคันงามจอดรถอยู่สักพัก เมื่อไม่เห็นใครก็แล่นหายไป “อย่าโกรธผมเลยนะ ถ้านัดของคุณทั้งสองในคืนนี้ต้องพลาดไปเพราะผมคนเดียว ปรินตอบโต้ในใจอย่างนึกสนุก” ชายหนุ่มย้อนลำดับเรื่องราวสักครู่ พรุ่งนี้เขาคงจะมีเรื่องเล่าหัวเราะงอหายกับพรรคพวกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่อง พวกคนในสำนักงานจะต้องเก็บสารรูปของปรินมาล้อแล้วล้ออีกให้สาวๆคนอื่นๆพลอยเห็นดีเห็นงามด้วย  เอ..ชักไม่ดี  ไม่นึกอยากจะเป็นตัวตลกของใครตลอดเวลานี่นา ขอระงับความคิดนี้ไว้ก่อน โน่น คราวนี้ พลาดไม่ได้แล้ว  รถเมล์คันที่เจ้าตัวรอมาเกือบครึ่งชั่วโมง  รีบสาวเท้าวิ่งไปเกือบถึงกลางถนน โบกมือแก่งไกว ต่อให้คนขับตาเหล่ ตาเขก็ต้องเห็นภาพคนไหวๆยืนกลางถนน ฝนตกพรำๆ   ได้ผล แสงไฟส่องจ้าตรงมา มองเห็นสายฝนสาดละอองอยู่หน้าไฟดวงกลม รถจอดกึกอย่างไม่ปกติ  ปรินไม่รอช้า กระโดดผลุนผลันขึ้นไป  กระเป๋ารถเมล์ผู้หญิงอ้วนมองหน้าผู้โดยสารคนใหม่ด้วยสายตาขวางๆ แต่ไม่พูดอะไรเมื่อส่งตั๋วแลกกับค่าโดยสาร จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 18:43:45

ความคิดเห็นที่ 2 ปรินถอนใจโล่งอก ในที่สุดก็ได้กลับบ้านเสียที  เท้าเดินขยับเข้าข้างใน  รถเมล์เที่ยวนี้ยังมีที่ว่างยืนสบายพอให้ลมเย็นๆโกรกพัด  เขาแอบสังเกตอิริยาบถผู้โดยสารแต่ละคน สีหน้าอิดโรย แบกความเหนื่อยล้าของค่ำคืนอย่างไม่ปิดบัง ทุกคนเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง  ในใจครุ่นคิดกังวล  คิ้วของบางคนยังขมวดหมกมุ่น ไม่มีร่องรอยของคนรู้จัก ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีการใส่ใจซึ่งกันและกัน พวกเขาก็คงคล้ายๆกับปรินนั่นแหละ  คือแรงงานสมทบของคืนนี้  ในชั่วโมงพักผ่อนของคนทั่วไปซึ่งหมายถึงการร่วมรับประทานอาหารเย็นกับครอบครัว สนทนาพาทีพร้อมจับจ้องดูโทรทัศน์ตามประสาชนส่วนใหญ่ ไม่นับวิธีแสวงหาความสุขของคนร่ำรวยอีกกลุ่ม  แต่สำหรับคนพวกนี้ ค่ำคืนคือเวลาเงินเวลาทองที่แต่ละคนพยายามตักตวงให้ได้มากที่สุดเพื่อชดเชยความสุขของโมงยามที่สูญเสียไป ชายวัยกลางคน ผมหงอกขาวประปราย นั่งสัปหงกอยู่แถวหน้าสุด เดาจากเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงกรมท่า ในมือถือถุงกระดาษ ไม่ยากเกินไปถ้าจะเดาว่า เขาน่าจะเป็นยามหรือพนักงานเฝ้าตึกที่ไหนสักแห่ง ชั่วโมงยืนที่ล้าจนขาแข็งทำให้เขาหลับได้ทันทีที่ทรุดตัวนั่ง ศีรษะโอนเอนไปมาจนน่ากลัวจะหลุดร่วงออกนอกกรอบหน้าต่าง อาซิ้มคนถัดมา ในมือถือตะกร้าพลาสติก มีผ้าขนหนูเล็กสีแช้ดราคาถูกบรรจุเต็ม แกคงไปรับมาขาย แต่โชคไม่ดี คืนนี้ฝนฟ้าไม่เป็นใจ เลยต้องขนตะกร้าผ้าขนหนูกลับบ้าน ทั้งๆที่ยังขายได้ไม่กี่ผืน ปรินแอบมองสีหน้าเศร้าๆนั้น ดวงตาสีฝ้าดูเลื่อนลอยจนเขานึกโหวงเหวงในใจ  ลูกหลานแกไม่มีหรือไงนะ ถึงปล่อยให้คนแก่ๆออกมาเผชิญชีวิตยามวิกาล  ชั่วโมงนี้แกควรจะได้นอนหลับมีความสุขบนหมอนนุ่มๆ ผ้านวมผืนอบอุ่น อาจจะมีหลานตัวเล็กๆนัวเนีย คลอเคลีย ถ้าปรินพูดภาษาจีนได้ ชวนอาซิ้มคนนี้คุย เจ้าหนุ่มขาเป๋คนนั้นอีกล่ะ รูปร่างหน้าตาในวัยไล่เลี่ยกันนั่นแหละ  หากขาที่พิการจึงแปรเปลี่ยนวิถีชีวิต เขานั่งอ่านเศษกระดาษจากถุงพับ มีแผงกระดานขายล็อตเตอรี่และไม้เท้าพักพิงเคียงกาย  เป็นอีกคนที่คล้ายๆกับอาซิ้มคือขาดรายได้จำนวนหนึ่งเพราะธรรมชาติไม่ยอมเข้าข้างในคืนนี้ ปรินสำรวจต่อไปอีกหลายๆคน ขณะรถเมล์ตะบึงห้ออย่างคึกคะนอง รู้สึกเหมือนมีใครสะกิดด้านหลัง ชายหนุ่มหันไปมอง รอยยิ้มทักทายแรกที่เจอบนรถ “กลับดึกเหมือนกันนะ” คนทักเป็นหญิงไทยวัยประมาณห้าสิบ นุ่งผ้าถุง ใส่เสื้อลูกไม้แบบคนแก่ทั่วไป มีแว่นสายตาคล้องอยู่บริเวณหน้าอก “ครับ งานเพิ่งเสร็จ” ปริบตอบกลับ น้ำเสียงสุภาพ เขารู้จักป้าบนรถเมล์สายดึกสายนี้ ครั้งหนึ่ง รถเบรกกระทันหัน ถุงผลไม้ของแกหล่นกระจัดกระจาย ปรินช่วยก้มตามเก็บผลส้มที่ไหลกลิ้งใต้เก้าอี้เบาะนั่งจนครบจำนวน  มิตรภาพง่ายๆเกิดขึ้นกลางดึกนั้น ป้าเล่าเรื่องส่วนตัวให้รับรู้  ตัวแกเป็นแม่ครัวใหญ่ที่ร้านอาหารมีชื่อแห่งหนึ่งบนถนนชื่อเพราะ ไม่ใกล้ไม่ไกล  ทุกคืนที่ปิดร้าน พนักงานจะได้รับอนุญาตให้เอาอาหารสำเร็จรูปที่เหลือใส่ถุงกลับบ้านได้  จะเป็นแกงเผ็ด ผัดเผ็ดหรือต้มยำรสแซ่บ โดยมีลุงผู้เป็นสามีคู่ชีวิต รอมื้ออาหารรสเด็ดอยู่ที่บ้านใจจดจ่อ “วันนี้มีแกงส้มผักกระเฉด ของโปรดของตาลุงเขา” น้ำเสียงที่พูด แววตาที่เปล่งออกมา แสดงความปลาบปลื้มอย่างแจ่มชัด ปรินนึกถึงภาพความสุขน้อยๆของครอบครัวนี้แล้วอดไม่ได้ที่จะชื่นใจตาม  เขาไม่เคยซักต่อว่าลุงของป้าทำงานอะไรหรือเป็นใคร  เพียงแต่เคยเห็นใบหน้าสงบเสงี่ยมของลุง ขณะยืนคอยป้าที่ป้ายรถเมล์ปากซอยเข้าปาก ดูเหมือนจะมีสุนัขตัวใหญ่อีกตัว  กระดิกหางเมื่อเห็นเจ้าของลงจากรถเดินใกล้เข้ามา ลุงจะยื่นมือเข้าช่วยถือของจากมือป้า นี่สิ คู่ทุกข์คู่ยากโดยแท้ แล้วตัวเขาล่ะ ถ้าต่อไปในวันข้างหน้าต้องกลับบ้านดึกๆอย่างนี้ จะมีใครสักคนเฝ้าห่วงใยเป็นกำลังให้มั้ยหนอ  ไม่เอาล่ะ ฟุ้งซ่านเกินไปล่ะ  ทุกวันนี้ก็มีแม่ที่ตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงกุกๆกักๆเปิดประตูเข้าบ้านของลูกชายคนโต จัดแจงอุ่นอาหารที่แบ่งไว้ให้กินอย่างเอร็ดอร่อยถึงแม้บางคืนจะอิ่มมาแล้วก็ตาม รถเมล์ชะลอจอดที่ป้ายชุมชนใหญ่แห่งหนึ่ง เหล่าผู้รอคอยกลุ่มเบ้อเริ่มชะเง้อมองทันทีที่รถหยุดสนิท  เท้าของใครต่อใครก้าวกระโดดขึ้นมาทันใด เสียงกระเป๋ารถดังจากหน้าบันได “คันสุดท้ายแล้วนะพี่ คันสุดท้าย รีบหน่อย รีบหน่อย” บางคนลังเล เหลือบมองสภาพรถที่เริ่มแน่น หากฉุกใจก้าวพรวดเดียวสมทบขึ้นมาเมื่อสิ้นเสียงกระเป๋า ใครบ้างอยากจะยืนแกว่งไร้จุดหมาย เพียงเพราะพลาดรถเมล์คันสุดท้ายของคืน รถเมล์เสียเวลาจอดป้ายนี้นานพิเศษ  เมื่อผู้โดยสารเรียงรายเข้ามาจนเพียบ จึงค่อยเคลื่อนล้อออกเดินทางต่อ ถนนช่วงหน้าไม่ค่อยดีนัก มีหลุมบ่อข้างทางที่ถูกขุดไว้ระเกะระกะ รถเขยกน้อยๆพลอยให้ผู้โดยสารโยกตัวตาม ผู้โดยสารกลุ่มหลังคงเป็นคนงานจากโรงงานเดียวกันเพราะแต่งเครื่องแบบสีหม่นเหมือนกัน  แต่ละกลุ่มส่งเสียงคุยเจี๊ยวจ๊าวเล่าเรื่องสนุกๆของวันที่ผ่านมาให้เพื่อนรับรู้ คนที่เสียงดังสุดดูเหมือนจะเป็นสาวท่าทางห้าวๆ ตัดผมสั้นเกรียนเหมือนเด็กผู้ชาย แววตา พูดจาเอาเรื่องแบบนักเลง เออ  ถ้าหล่อนทำงานบริษัทเดียวกับปริน  คงทำให้หนุ่มหลายคนกลัวกำราบในบุคลิกห้าวๆของเจ้าหล่อนเป็นแน่ จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 18:46:50

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงพูดคุยแทรกสลับกับเสียงเครื่องรถ ปรินฟังบทสนทนาเหล่านั้นผ่านหู ใจเริ่มกังวลถึงคนที่บ้าน จวนเที่ยงคืนแล้ว ป่านนี้แม่คงผุดลุกผุดนั่งนับร้อยเที่ยวได้กระมัง รถเริ่มแล่นออกนอกเมืองด้วยความเร็วสูง พอๆกับฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่ลืมหูลืมตา  เสียงฟ้าแผดคำรามตามติดด้วยสายฟ้าฟาดสนั่นหวั่นไหว ปลุกให้ผู้โดยสารหลายคนหายงัวเงีย รีบปิดหน้าต่างปึงปัง หน้าต่างบางแผ่นก็ฝืดเสียจนยกไม่ขึ้น กระเป๋าหญิงต้องมาจัดการเอง “โอ๊ย เบื่อเจ้าสับปะรังเคนี้เสียจริง” เสียงบ่นด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก ความอ้าวจากอากาศที่จำกัดและเนื้อตัวของผู้คนที่เบียดแน่น  ชวนให้อึดอัด  หลายคนคงรู้สึกไม่ต่างกัน โชคดีที่รถห้อตะบึงไม่ติดขัด แม้บางครั้งคนขับต้องชะลอเพราะม่านฝนหนาทึบ บดบงทัศนวิสัยเบื้องหน้า แล้วจู่ๆรถก็สะดุดกึก เครื่องดับ คนขับสบถสาบานประโยคหนึ่งแล้วติดเครื่องใหม่  เครื่องทำงานได้พักหนึ่ง พอรถเตรียมจะออกตัวก็ดับอีก สองหนสามหน  ใบหน้าผู้โดยสารฉายแววกังวล คนขับกระโดดลงขลุกกับเครื่องยนต์สักพัก ทิ้งให้เหล่าหญิงชายบนรถชะเง้อมองเอาใจช่วย ท่ามกลางห่าฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุดตกง่ายๆ คนขับกระโดดขึ้นมานั่งประจำที่อีก เนื้อตัวเปียกโชก เขาเริ่มสตาร์ทเครื่องใหม่ ผลที่ได้ไม่ต่างไปจากเดิม  ผู้คนในรถแสดงอาการฮึดฮัด ทั้งโกรธ ทั้งเคือง ทั้งหวาดหวั่น ไม่รู้จะทำอย่างไร บางคนที่ถือร่มติดมือมาก็ก้าวลงจากรถกางร่มเรียกแท็กซี่หรือคอยรถเมล์สายอื่นซึ่งไปถึงปลายทางที่ต้องการ  ปรินมองฝ่ากระจกออกไป สองข้างทางมืดตะคุ่ม เป็นเขตชานเมือง เห็นเพียงแสงไฟดวงน้อยจากบ้านใกล้เรือนเคียงเท่านั้นเอง “สงสัยต้องเข็น” เสียงคนขับเปรยกระทบหู เหมือนโลกจะหยุดหมุนในวินาทีนั้น ทุกคนนิ่ง..นานชั่วขณะ ไม่มีใครขยับเขยื้อน แม้แต่จะกะพริบตา กลางห่าฝนที่ซัดกระหน่ำเหมือนโกรธฟ้า ใครจะกล้าออกไปเสนอหน้าเป็นวีรชน หนึ่งนาทีผ่านไปเหมือนหนึ่งปี  แต่ละคนยังจมนิ่งในความว้าวุ่น สับสน  ปรินเริ่มตัดสินใจขยับตัวขอเบียดคนออก เขาตาไวพอที่จะเหลือบเห็นแววตาคู่ฝ้ามีน้ำใสเอ่อท้นของอาซิ้มคนข้างๆ แต่ช้าไปแล้ว หนุ่มปรินหรือจะไวกว่าสาวห้าวที่ประตูรถโน่น  หล่อนกระโดดออกจากรถลงไปทันที ติดตามด้วยเพื่อนคนอื่นๆ และจากวินาทีนั้น ผู้โดยสารชายที่เหลือก็ทยอยกันลงจากรถทีละคน สองคน   ทุกคนมารวมตัวอยู่ท้ายรถคอยฟังเสียงกระเป๋าผู้หญิงตะโกนรับคำสั่งจากคนขับข้างหน้าอีกทอดหนึ่ง แข่งกับเสียงฟ้าคำรามและเสียงฝนที่ทิ่มแทงจนแสบผิวเนื้อไปหมด “เอ้า หนับหนึ่ง นับสอง นับสาม ลุยเลย..” เสียงสาวห้าวเจ้ากี้เจ้าการสั่งลุย เรียกความร่วมมือได้เป็นอย่างดี หล่อนเป็นใครมาจากไหน ไม่มีผู้ใดกังขา จริงๆแล้ว ไม่มีใครรู้จักซึ่งกันและกัน ต่างก็คือคนแปลกหน้าที่ร่วมชะตากรรมของคืนนี้ ปรินผลักรถสุดแรง เขาหลับตาก้มหน้า ภาวนาให้ความพยายามครั้งนี้สำเร็จใกล้จริง  เม็ดฝนย้อยจากเส้นผมเปียกลู่มาทั่วหน้าผากไหลหยดต่อไปถึงผิวแก้มและคาง เขาใช้แขนเสื้อปาดความฉ่ำชื้นที่ผสมผเสกับหยาดเหงื่อ  รถมีทีท่าเขยื้อนบ้าง เหลือบมองคนข้างๆซึ่งก็ออกแรงกายมุ่งมั่นไม่แพ้กัน อสนีบาตฟาดฟ้ากัมปนาท แต่ใจของปรินกลับสุขุมและอบอุ่น ใครนะ เคยกล่าวไว้ว่า เมื่อมนุษย์ตกในภาวะวิกฤต ธาตุแท้ของสัญชาติญาณสัตว์ป่าจะแสดงออกเพื่อเอาตัวรอดเพียงผู้เดียว แต่ ณ วินาทีนี้ ปรินขอเถียง  มนุษย์มีสำนึกดีที่พร้อมเกื้อกูลกันเพื่อให้ผ่านพ้นภาวะวิกฤตดังกล่าว เพียงแต่เขาอาจขลาดเกินกว่าจะกล้าแสดงบทบาทส่วนนี้ให้ประจักษ์  จนกว่าจะมีใครสักคนกระตุ้นและนำ แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 53 18:48:56 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 53 18:52:20 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 53 18:54:19 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 53 19:54:30 จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 18:47:37

ความคิดเห็นที่ 4 แม้แต่เจ้าหนุ่มขาเป๋ผู้รู้ข้อจำกัดตัวเองดีว่า ไม่อาจช่วยอะไรได้ ยังอุตส่าห์ลงจากรถเดินเขยกๆมาคอยให้กำลังใจวีรชนจำเป็นที่ท้ายรถ เขาตะโกนร้องเสียงดังสู้ฝน “อีกนิดหนึ่งพี่ อีกนิดหนึ่ง..อ้า..พ้นแล้ว” แล้วความหวังของทุกคนก็เป็นจริง รถเครื่องติด ท่ามกลางความใจหายใจคว่ำของบรรดาผู้ร่วมประสบเหตุการณ์ แต่ละคนมองหน้าและยิ้มอย่างโล่งออก ทุกคนเปียกปอนม่อล่อกม่อแลกเมื่อก้าวขึ้นรถอีกครั้ง หากในความเปียกชุ่ม ปรินสัมผัสถึงสายสัมพันธ์บางๆที่ส่งผ่านจากผู้โดยสารที่นั่งลุ้นให้กับผู้กล้าทั้งหลาย ผ้าขนหนูสีแช้ดผืนหนึ่งส่งมาให้  หันไปดู อาซื้มคนเดิมนี้เอง ยื่นผ้าขนหนูในตะกร้าให้ต่อหน้า “เช็กซะ เหลียวเป็งหวัก” สำเนียงภาษาไทยแบบจีนแต่สื่อความหมายชัดเจน ไม่มีความแคลงใจใดๆ ปรินก้มหน้าขอบคุณ รับผ้าขนหนูมาเช็ดศีรษะพอแห้งหมาดๆ แล้วยื่นให้กับผู้ชายข้างๆรับไปเช็ดต่อ รถเมล์แล่นต่อมาอย่างราบรื่น เหมือนอุบัติเหตุเมื่อกี้เป็นเพียงความบังเอิญของเครื่องยนต์เล่นตลก สาวห้าวคนที่จะอยู่ในใจของหมู่ชนลงจากรถไปแล้ว ร่ำลาเพื่อนฝูงที่ยังต้องโดยสารต่อ หล่อนจะรู้ไหมว่า มีใครหลายคนอวยพรให้หล่อนนอนหลับฝันดี ผู้คนบางตาลงไปมาก เมื่อรถแล่นมาถึงปลายทาง สีหน้าเหนื่อยอ่อนยังปรากฏบนเสี้ยวรู้สึกของผู้โดยสารที่เหลือ แต่แววตาซิกลับมีชีวิตชีวาเป็นมิตร ไม่มีการเอ่ยปากถามไถ่ชื่อเสียงเรียงนามส่วนตัว คงไม่จำเป็นหรอก  หากปรินเชื่อว่า น้อยคนจะลืมเลือนเรื่องที่เกิดขึ้นกับรถเมล์คันสุดท้ายในคืนนี้ง่ายๆ และถ้าคืนต่อไปเมื่อได้พบกันอีก ก็ขอให้มีแววตาทักทายพร้อมรอยยิ้ม แย้มเยื้อนส่งมอบให้แก่กันบ้างก็พอ พวกเราคือ ชาวรถเมล์เที่ยวสุดท้ายเหมือนกัน ต่างก็มีภาระ หน้าที่ปฎิบัติผิดเวลานิทราของคนอื่น ทุกคนมีบ้าน มีคนคอยห่วงใย และล้วนปรารถนาให้รถเมล์แล่นตลอดรอดฝั่งจนถึงที่หมายแต่ละคน เพื่อได้พัก หลับใหลเอาแรงสำหรับสู้ชีวิตกันใหม่ในวันพรุ่ง ป้า แม่ครัว บอกลาปรินก่อนจะหิ้วถุงพะรุงพะรังลงรถ “รอดพ้นไปนะคุณ ป้านึกว่าแกงส้มคืนนี้จะเป็นม่ายเสียแล้ว” ปรินเห็นลุง สามีของป้ากระวีกระวาดมารับคู่ชีวิตถึงป้ายรถเมล์ ป้าชี้มือชี้ไม้บอกเล่าเรื่องราวเป็นการใหญ่พร้อมพยักเพยิดยิ้มแย้มกับคนบนรถอีกครั้ง ชายหนุ่มก้าวลงจากรถเกือบเป็นคนสุดท้าย กระเป๋าหญิงคนอ้วนตะโกนเสียงดังเหมือนจะล้อ “ป้ายด้วยพี่ พระเอกจะลง” “พระเอก” หัวเราะเขินๆ ยกมือเชิงอำลา เออ..ขอลงแล้วนะ ไว้พรุ่งนี้ มะรืนนี้ เจอกันอีกล่ะก้อ อย่าลืมจอดรับด้วยล่ะ ชายหนุ่มเดินหันหลังให้กับป้ายรถเมล์ ฝนหยุดตกแล้ว เสียงจังหรีดเรไรระงมทั่วท้องทุ่ง  ไฟท้ายรถเมล์คันสุดท้ายเลือนลับไปกับความมืดคืนดึกสงัด แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 53 19:38:15 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 10:12:13 จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 18:57:21

ความคิดเห็นที่ 5 เปิดกรุเรื่องสั้นครั้งนี้ เปิดไปก็นึกถึงประเทศเราขณะนี้ ก็เลยนึกถึงเรื่องสั้นเรื่องนี้ขึ้นมา เผื่อจะมีอะไรได้เกี่ยวโยงกันบ้าง หรืออาจจะไม่เกี่ยวโยงกันเลยก็ได้ ขอให้ผู้อ่านสุขสันต์ยามอากาศร้อน มันฮ้อน...ฮ้อน จริงๆ จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 19:00:22

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบจังค่ะ :) คุณหมอคนนึง ให้สัมภาษณ์ช่องเนชันวันนี้ว่า สมมติว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นวันนี้ (ช่วงนี้เกิดบ่อย) คนก็คงช่วยเหลือโดยไม่สนใจว่าเป็นสีไหน อยากให้สื่อนำเสนอข่าวที่เป็นความเห็นอกเห็นใจกันแบบนี้แหละค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 19:48:44

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้ว,,,เพลง "รถเมล์" ของ P2Warship ขึ้นมาเลยค่ะคุณครู ฟังไปยิ้มไป,,,เรื่องนี้อ่านแล้วต้องยิ้ม จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 21:40:08

ความคิดเห็นที่ 9 ผมเข้าไปอ่านในบล็อกมาแล้วครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 10:05:02

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจังคับ จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 21:50:00

ความคิดเห็นที่ 11 ชื่นน้ำใจ.. จากคุณ : Gracie Lou Freebush เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 53 09:26:47

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ Scottie : อาทิตย์ที่ผ่านมาหลังวันเสียงปืนแตก..ว่าเข้านั่น ก็มีรายการพิเศษเยอะเหมือนกัน โดยเฉพาะรายการร่วมชุมนุมของเหล่านักสันติวิธี ออกมาแสดงความคิดเห็นต่างๆนาน เออ..เพิ่งรู้ว่า มีวิชาชีพนี้อยู่ด้วย คุณ Wild Monkey : สุวรรณภูมิตอนนี้คงวุ่นวายน่าดูเลยเน้อ   ไม่รู้ว่าจะต้องค้างคาอีกนานเท่าไหร่ คุณเจียวด้าย : ขอบคุณมากที่เข้าไปอ่านและทิ้งความเห็นในกระทู้ รถเมล์ถูกเข็นเป็นสิ่งที่เห็นบ่อยๆสมัยก่อนที่ถนนตกหล่ม กูรูเองก็เคย คุณกริชครับผม : ตอนเขียนเสร็จก็รู้สึกปลิ้มนิดๆเหมือนกัน ที่เอาเรื่องแสนธรรมดาสามัญมาปั้นเป็นน้ำเป็นเนื้อได้ คุณ Gracie : ชื่อเพราะจัง ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 53 19:44:04 จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 53 19:43:10

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อคืนดูรายการ คนค้นคน ตอน หลายชีวิตในรถเมล์ 154 ดูไปก็อึ้งไปจนน้ำลายเอ๊ยน้ำตาไหล ท่ามกลางข่าวคราวที่เขม็งเครียด อุตส่าห์มีเสี้ยวมุมน่ารักๆของคนกรุงเทพให้เสพสรรค์ ภาวะการณ์ตอนนี้ เหมือนเรากำลังขึ้นรถเมล์สายประเทศไทยอยู่ ผู้โดยสารหลากหลายชีวิต มีป้ายจอดตามที่ต่างๆ ล้วนอยากจะถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย ทุกคนภาวนาให้รถเมล์แล่นได้ตลอดรอดฝั่ง อย่าเพิ่งตายกลางคันเลยเด้อ จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 12:53:37