ความคิดเห็นที่ 1 ผมนั่งมองโทรศัพท์บนทำงานมานานกว่าสิบนาทีแล้ว ความคิดกังวลบางอย่างทำให้ผมไม่อยากจะใส่ใจกับแผนภาพร่างโรงแรมแห่งใหม่ที่ถูกกางออกวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ทั้งที่นั่นคือโครงการในฝันที่ผมเพียรคิดเขียนขึ้นมาอย่างยากลำบาก และจัดการออกแบบผังด้วยตัวเอง ไม่ง่ายเลยที่จะเปิดโรงแรมสักแห่งในโมร็อกโค ที่นั่นเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สวยงาม เปี่ยมด้วยมนต์เสน่ห์แห่งอารยธรรมที่ดึงดูดให้นักท่องเที่ยวหลายล้าน โรงแรมชั้นนำจึงผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด สิ่งสำคัญอยู่ที่การจัดการออกแบบและให้บริการที่ตอบสนองต่อกลุ่มลูกค้าที่จะช่วยให้โรงแรมนั้นโดดเด่นมากขึ้น นี่เป็นหนึ่งในโจทย์ที่ค่อนข้างท้าทาย และผมก็สนุกที่จะลองเสี่ยงดู ผมใช้เวลาค่อนข้างนานเพื่อศึกษาสถาปัตยกรรมและวัฒนธรรมท้องถิ่นเพื่อวางแผนการออกแบบตัวโรงแรมให้มีลักษณะร่วมทางวัฒนธรรมควบคู่ไปกับความทันสมัยของโลกยุคปัจจุบัน ใช้เวลาเตรียมการค่อนข้างนานจนเสร็จเสนอขึ้นเป็นโปรเจคท์ใหญ่ในที่ประชุม โครงการนั้นเริ่มดำเนินการก่อสร้างเมื่อปลายปีก่อน ภายใต้การควบคุมของผมที่มีหน้าที่ตรวจสอบดูแลเป็นระยะ จนสร้างและตกแต่งเรียบร้อย เป็นโรงแรมหรูที่กำลังถูกกล่าวถึงในช่วงนี้ โรงแรมกำลังจะเปิด ทุกอย่างพร้อมสรรพ ขาดก็แต่ตัวผู้บริหารที่ควรต้องรับมอบแผนงานจากผม แต่เกิดความผิดพลาดบางอย่างทำให้ท่านประธานต้องตัดสินใจส่งผมเข้าไปดูแลโครงการในระยะแรกก่อน และนั่นหมายความว่า...ผมจะต้องเดินทางไปอยู่ที่นั่น ในที่สุดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมคว้ามาแนบหูอย่างไม่มั่นใจนัก “...ขอโทษทีจ้ะ แม่ไม่คิดว่าจะคุยนาน” แม่ผมเอ่ยขอโทษกับการที่ท่านขอวางสายผมไปเพื่อคุยกับลูกค้าที่นัดเข้ามาพบเมื่อครู่ “ไม่เป็นไรครับ...” “แล้วตกลงว่าลูกโอเคไหม...เรื่องที่แม่บอก” นี่คือคำถามที่ผมกลัวนัก “ครับ...” มีแค่คำตอบเดียวเท่านั้นสำหรับคนที่มีภาระหน้าที่ให้รับผิดชอบ เมื่อผมเป็นคนคิดโครงการนี้ขึ้นมา ก็ควรแล้วที่ผมจะต้องเป็นคนดูแล “ดีจ้ะ...อ้อ...และอย่าลืมแวะมาที่นี่ก่อนนะ คุณตาอยากพบลูก” คุณตาไม่ใช่แค่คุณตา แต่คือท่านประธานที่ตัดสินใจส่งผมไปที่นั่น หน้าที่ของผมมีเพียงการตอบรับ เพราะนี่คือความรับผิดชอบในฐานะผู้บริหารที่ทั้งแม่และคุณตาพยายามยัดเยียดใส่หัวผมมาตั้งแต่เด็ก หน้าที่ของมนุษย์ที่จะสำเร็จสมบูรณ์ได้ด้วยคุณค่าของงานที่ทำ คำสอนแบบนี้เป็นแรงผลักดันที่ดีให้ผมก้าวมาถึงจุดนี้ แต่ตอนนี้ผมกำลังคิดว่ามันทำให้ผมพลาดบางสิ่งไป ผมคุยกับแม่ต่ออีกไม่กี่คำก็วางโทรศัพท์ลง ความหนักใจแล่นเข้ามาจนอึดอัด เป็นครั้งแรกที่สายลมอย่างผมไม่ต้องการจะพัดไปที่ใดอีก ...เธอ...จะรู้สึกอะไรบ้างไหม เมื่อผมต้องจากไป เย็นวันนั้น ผมไปรับเธอที่มหาวิทยาลัย แล้วพาเธอมานั่งที่ร้านอาหารญี่ปุ่นไม่ไกลจากที่พักของเธอนัก พอลงจากรถเธอก็เดินเร็ว ๆ ไปที่ห้องส่วนตัวซึ่งที่เรามักมาด้วยกันเป็นประจำ สายน้ำไหลเอื่อยไปตามรางข้างทางเดินมีปลาคาร์พหลากสีว่ายไปมา เธอเดินช้าลงเพราะมัวมองตามเจ้าปลาสีสวยอย่างชอบอกชอบใจเหมือนทุกครั้ง ผมเดินเข้าไปใกล้เธอ ยื่นมือไปจับมือนุ่มไว้แล้วจูงเธอเดินไปด้วยกัน เธอเอียงคอมอง แล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่พนักงานเปิดประตูบานเลื่อนไว้ให้แล้ว “เป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้คุณดูไม่ค่อยดี” เธอเอ่ยถามหลังสั่งอาหารและรอจนพนักงานในชุดยูคาตะสีน้ำเงินออกไปจากห้องแล้ว ดวงตาเป็นประกายคมสวยจ้องหน้าผมอย่างพยายามหาคำตอบ ใบหน้าเรียวที่ดูธรรมดานั้นเอียงคอน้อย ๆ อย่างน่าเอ็นดูจนผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คุณน่ารักมาก...เวลาที่คุณใส่ใจกับความรู้สึกของผมแบบนี้” “อย่ามาตู่เข้าข้างตัวเอง หน้าตาคุณอมทุกข์ขนาดนี้ ไม่ต้องใช้ความใส่ใจก็รู้ว่ากำลังอาการไม่ดี” เธอย่นจมูกใส่ มือยกขึ้นมาเลื่อนถ้วยน้ำชามาที่พนักงานนำมาเสิร์ฟให้ผม “อยากจะเล่าให้ฉันฟังไหม” “ขึ้นวอร์ดจิตเวชได้แค่สองวัน คุณทำตัวเป็นจิตแพทย์ได้ขนาดนี้แล้วเหรอ” ผมแกล้งล้อนักศึกษาแพทย์ตรงหน้าที่ตอนนี้เพิ่งเข้าไปเรียนในโรงพยาบาลได้ไม่ถึงปี แต่สีหน้าท่าทางและแววตาเธอในตอนนี้กลับเหมือนจิตแพทย์มืออาชีพที่พร้อมจะรับฟังปัญหาของคนไข้ “ถ้าคุณคิดว่าตัวเองเป็นคนไข้ที่ต้องการคำปรึกษา ฉันก็อาจลองบำบัดคุณสักครั้ง” “ไม่ไหวละ...ผมอยากคุยกับคุณที่เป็นคุณมากกว่าว่าที่คุณหมอ” ผมต้องเติมคำว่า‘ว่าที่’ เพราะเธอกลัวนักกับการถูกเรียกว่าหมอทั้งที่ยังเรียนไม่จบ เธอบอกว่า‘คำนี้มาพร้อมภาระที่ฉันยังไม่เก่งพอจะรับได้’ เธอยิ้มหวาน “ก็พูดมาสิ...ฉันรอฟังอยู่” พูดน่ะง่าย แต่ทำใจที่จะพูดนั้นยากกว่า ผมนิ่งอยู่นาน จนอาหารทยอยถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ เธอคีบเนื้อปลามาใส่จานผม ท่าทางสบาย ๆ และรอยยิ้มของเธอทำให้ผมตัดสินใจพูด “ผมต้องไปทำงาน...” “คุณก็ทำอยู่แล้วนี่” เธอบอกเรียบ ๆ เมื่อผมหยุดคำไปนาน “ผมหมายถึง...ไปทำงานที่อื่น ที่โมร็อกโก” ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร แต่ถ้ามองไม่ผิด ผมเห็นมือที่จับตะเกียบคีบเนื้อปลาชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม แล้วคลี่ยิ้มกว้าง “ก็ดีนี่...โปรเจคท์โรงแรมที่คุณเคยเล่าให้ฉันฟังหรือเปล่า” “ใช่...” “ว้าว...สุดยอดไปเลย” เธอร้องบอกเสียงใส “แปลว่างานนี้ต้องไปได้สวยสินะ คุณลงไปคุมเองเสียอย่าง...มันต้องเจ๋งมากแน่ ๆ” ปฏิกิริยาของเธอคือสิ่งที่ผมไม่คาดหวังว่าจะเจอ รอยยิ้มหวาน ๆ บนหน้า กับประกายตาสวยคมนั้นคล้ายจะบอกว่าเธอดีใจกับการที่ผมต้องไปทำงานที่นั่นจริง ๆ “คุณ...ไม่เสียใจบ้างเหรอ” “ทำไมต้องเสียใจ” เธอเอียงคอถามคล้ายประหลาดใจอย่างที่สุด “เราจะไม่ได้ใกล้กันอีก...คงนาน ผมไม่แน่ใจว่าจะสักกี่ปี” นี่คือสิ่งที่รบกวนจิตใจผมมาตลอด บางทีอาจต้องใช้เวลาหลายปี กว่าที่งานทุกอย่างจะลงตัว “คุณนี่เต่าล้านปีจัง โลกยุคไหนแล้ว...เทคโนโลยีย่นระยะโลกไว้แค่ฝ่ามือแล้วนะ” “แค่ฝ่ามือที่ผมจะจองตั๋วบินกลับมาหาคุณน่ะเหรอ” ผมแกล้งเย้าหาทางออกให้ตัวเอง เธอหัวเราะ แต่ดวงตาสวยที่มองผมนั้นบอกว่าเธอคงไม่ชอบใจกบความคิดของผมสักเท่าไร “ฉันคงบังคับคุณไม่ได้หรอก แต่ค่าตั๋วตั้งแพง แล้วคนที่รู้คุณค่าของเงินก็คงไม่ทำอะไรไร้สาระแบบนั้นแน่ ๆ” ผมได้แต่ถอนใจกับความเข้มงวดของผู้หญิงตรงหน้า ใครก็ได้บอกเธอทีเถอะว่าผมอายุมากกว่าเธอเกือบสิบปี ไม่จำเป็นเลยที่เธอจะต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่มากขนาดนี้ “แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง...ไม่กลัวรักแท้จะแพ้ระยะทางเหรอ” ผมหยอดเรื่องที่ผู้หญิงส่วนใหญ่กังวลกัน “ถ้าคุณคิดจะยั่วให้ฉันกลัวด้วยเรื่องนี้...คุณคิดผิด” เธอบอกได้หน้าตาเฉย “ฉันไม่คิดจะเป็นนางวันทองที่นั่งเฝ้าต้นไม้แห่งความรักจนมันเฉาตายหรอกนะ” “นางวันทอง ?” ผมเลิกคิ้วถามอย่างประหลาดใจ เธอเอียงคอแล้วหัวเราะเมื่อนึกได้ว่าผมเป็นพวกนักเรียนนอกที่เธอชอบค่อนขอด และเป็นนักเรียนนอกตัวจริงเสียงจริงที่แทบไม่รู้จักวรรณคดีไทยเอาเสียเลย บทเรียนย่อ ๆ ว่าด้วยเรื่องขุนช้างขุนแผนจึงเริ่มขึ้น ขณะที่คนเล่าเล่าไปกินไปอย่างสนุกสนาน ก่อนจะตบท้ายด้วยเสียงมั่นคง “ฉันจะไม่นั่งรอจนถูกขุนช้างเล่นแผนร้ายแบบนางวันทอง และจะไม่ภักดีจนขุนแผนพาผู้หญิงใหม่กลับมาแบบนั้นด้วย” ผมได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ กับการเปรียบเทียบของเธอ “คุณเปรียบเหมือนว่าเราแต่งงานกันแล้วอย่างขุนแผนกับนางวันทอง” เธอเบิกตาโต จ้องหน้าผม ก่อนจะถอนใจยาวแล้วส่ายหน้าเร็ว ๆ “ไม่ใช่...แต่เพราะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันต่างหาก ฉันจึงอยากให้คุณไปทำงานอย่างสบายใจที่สุด” “ยังไง...” “ไม่ต้องลืมฉัน...แต่อย่ายึดติดกับฉัน” เธอทำหน้าจริงจัง ขณะที่ผมขมวดคิ้วมุ่น “ยากนะ...คุณทำให้ผมเสียนิสัย” “ยังไง...” ใบหน้าเรียวที่ตะแคงมองผมอย่างงุนงงนั้นน่ารักที่สุดในสายตาของผม แล้วอย่างนี้จะให้ผมจากเธอไปได้อย่างไร “คุณไม่เหมือนใคร และผมก็ชอบคุณมาก” ผมบอกหน้าตาเฉย ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปคงมีสะท้านเขินอายบ้าง แต่กับผู้หญิงตรงหน้าผมน่ะหรือ...ฝันไปได้เลย เธอกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนที่ตัวจะเริ่มสั่น เพียงไม่นานร่างบางตรงหน้าผมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “คุณจะบอกว่าคุณชอบเพราะฉันแปลก” “เปล่า...ผมชอบเพราะคุณเป็นแบบที่คุณเป็น” คำตอบง่าย ๆ แบบนี้กลับหยุดอาการหัวเราะของเธอได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่ใบหน้าขาวจะขึ้นสีนวลอย่างที่ผมไม่ค่อยได้เห็นนัก เธอสูดลมหายใจยาว เรียกสติให้ตัวเองอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะสบตากับผมอย่างตรงไปตรงมา “โอเค...คุณจะไปเมื่อไร” “อาทิตย์หน้า...” ผมตอบเสียงเบา “ขอโทษที่ไม่ได้อยู่เคาท์ดาวน์กับคุณ ผมต้องไปพบคุณตาที่ฮ่องกงก่อน” เธอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ไม่มีคำออดอ้อนหรือขอร้องให้อยู่ด้วยในวันสำคัญที่คนรักควรจะอยู่ด้วยกัน ตรงกันข้ามเธอยิ้มให้ผมแล้วบอก “ไม่เป็นไร...ฉันว่าจะกลับไปหาพ่อกับแม่เหมือนกัน” “ฉันเข้าเวรวันเสาร์...กว่าจะออกก็ห้าทุ่ม เช็คไฟล์ทเรียบร้อยแล้วก็โทร.บอกฉันนะ ถ้าว่างจะไปส่ง” “ก็ดี ผมจะได้แพ็คคุณใส่กระเป๋าพาไปด้วยกันเลย” ผมเริ่มวางแผนไว้ในใจเล่น ๆ อยากจะทำอย่างนั้นจริง ๆ เพราะตัวเธอก็เล็กนิดเดียว จับใส่กระเป๋าขึ้นไปเลยคงไม่ลำบากเท่าไร “อย่างกับทำได้ง่าย ๆ ละ” เธอแยกเขี้ยวใส่ผม เธอเปลี่ยนไปพูดเรื่องสัพเพเหระ ขณะที่ผมได้แต่นั่งฟังแล้วเออออตามไปด้วยความกังวลที่ยังตกตะกอนอยู่ในใจ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกกลัวที่จะจากเธอไป ยิ่งได้ฟังเธอพูด ยิ่งเห็นรอยยิ้มของเธอ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอมีความหมายกับผมมากจนน่ากลัว ระยะทาง ความห่างไกล...จะทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้มากแค่ไหนกันนะ อยู่ดี ๆ นิ้วเรียวยาวของผู้หญิงก็แตะลงที่กลางหน้าผากผม ปลายนิ้วเย็นเฉียวไล่แตะลงมาที่หว่างคิ้ว ขณะที่เจ้าของนิ้วนั่งเท้าคางบนมืออีกข้างแล้วส่งยิ้มหวานให้ผม “อย่าขมวดคิ้วมากสิ...เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก” “ถ้าผมไป...คุณจะเสียใจไหม” “อย่าถามฉันตอนนี้...เรื่องที่ยังไม่เกิด ฉันไม่ชอบเก็บมานั่งคิด” เธอทำตาดุมองผม “แต่ถ้าคุณอยากจะคิด...เราก็จะเสียเวลาที่ควรมี ณ ขณะนี้ไปกับความเคร่งเครียดของคุณ” “อา...” ผมโคลงศีรษะพลางถอนใจกับความเข้มงวดของผู้หญิงตรงหน้า เธอเชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง และดูเหมือนจะมีเหตุผลมารองรับทุกอย่างเสมอ และนั่นคงเป็นเหตุผลที่เธอกล้าพูดแย้งกับผมได้ทุกเรื่องที่ไม่ตรงกับความคิดของเธอ และเราก็จะโต้เถียงกันด้วยความสุภาพ ยืนพื้นอยู่บนความคิดเห็นของตนเอง และเปิดกว้างรับฟังความคิดเห็นของอีกฝ่าย ก่อนจะมาลงท้ายที่บทสรุปเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมรับในความเห็นของอีกฝ่ายด้วยความเข้าใจ หรือบางครั้ง...เราก็ได้ข้อสรุปใหม่ที่ผิดไปจากความคิดแรกเริ่ม คราวนี้เราไม่ต้องเถียงกัน ผมยอมรับด้วยความเต็มใจว่าเรากำลังเสียเวลาที่ควรมีไปกับความเคร่งเครียดที่เปล่าประโยชน์ “ขอโทษครับ...เจ้าหญิง” ผมลากเสียงยาวอย่างจงใจล้อ รอยยิ้มกลับคืนมาอีกครั้งบนใบหน้าของผมและเธอ เราใช้เวลาด้วยกัน เก็บเกี่ยวเอาความสุข ความสบายใจที่ควรมีไว้อย่างเต็มที่ วางเรื่องราวที่กังวลไว้จนผมแทบจะลืมเรื่องเหล่านั้นไปได้จริง ๆ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 21:11:29

ความคิดเห็นที่ 2 อาทิตย์ที่เหลืออยู่ผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้พบเธออีก การเรียนและทำงานไปด้วยของบรรดานักศึกษาแพทย์กลืนกินเอาเวลาของเธอไปค่อนข้างมาก แต่ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่ผมจะรู้สึกว่ามากเท่าอาทิตย์นี้ ยังดีที่เธอพอมีเวลาคุยกับผมบ้างช่วงกลางคืน แต่ก็เพียงไม่นานแล้วก็ต้องรีบวางสายเพื่อไปเขียนรายงาน วันเสาร์ ผมตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเธออีกครั้งเพื่อบอกรายละเอียดเที่ยวบินที่ผมทราบมานานแล้ว แต่ไม่กล้าพอที่จะบอก เที่ยวบินไปฮ่องกงในเช้าวันอาทิตย์ก่อนวันสิ้นปี ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะเลื่อนไปอีกสักหน่อย อยากจะใช้วันหยุดของเธอพาเธอไปเที่ยวตามที่เธอชอบ ไปเคาท์ดาวน์ที่บ้านสวนที่เธอรัก แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อตารางงานทุกอย่างถูกวางไว้แล้ว หากผมจะต้องไปพบคุณตาที่ฮ่องกงก่อน ก็คงต้องเผื่อเวลาสัก 3 วันก่อนจะบินต่อไปโมร็อกโกเพื่อเตรียมงานเปิดตัวโรงแรมแห่งใหม่ ใครว่าผู้บริหารถนัดแต่สั่งงานตามใจตัวเอง คนเป็นผู้บริหารจริง ๆ นั่นละถึงรู้ ความจริงงานต่างหากที่สั่งให้ผู้บริหารต้องทำและตัดสินใจ ผมเข้าไปเช็คอินแล้วเลือกยืนรออยู่ไม่ไกลจากเคาท์เตอร์ของสายการบินนัก ที่จริงจะให้คนพาเธอเข้าไปคุยกันในห้องพิเศษของสนามบินก็ได้ แต่ผมรู้ว่าเธอคงไม่พอใจนักหากจะมีใครก็ไม่รู้มาเชิญเธอไปตามคำสั่งของผม ดังนั้นก็ควรเป็นหน้าที่ผมนี่ละที่จะมารอรับเธอ รอ...แม้ผมจะไม่เคยรอใครเกินห้านาทีเลยก็ตาม ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีแล้ว แต่ผมก็ยังรอ เพราะเธอสัญญาแล้วว่าจะมา ยี่สิบสองนาทีพอดีเป๊ะ ร่างเล็ก ๆ ก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาใกล้ หันซ้ายหันขวามองรอบตัวก่อนจะหันมาสบตากับผมแล้วคลี่ยิ้มกว้าง “ขอโทษนะคะ...นาฬิกาปลุกไม่ยอมทำงาน” “ไม่เป็นไร...ผมรอได้” สาบานได้ว่าประโยคนี้ของผมจะมีแค่เธอเท่านั้นที่ได้ฟัง ก็บอกแล้วนี่ครับว่าคนอย่างผมไม่เคยรอใครเกินห้านาที “ผมจองห้องไว้ด้านใน...เข้าไปนั่งคุยกันก่อนนะ” เธอพยักหน้าอย่างว่าง่าย และผมก็พาเธอผ่านช่องทางพิเศษเข้าไปจนถึงห้องพักสำหรับนั่งรอก่อนขึ้นเครื่อง “เฮ้อ...ดีจังไม่ได้นั่งสบาย ๆ แบบนี้ตั้งอาทิตย์แน่ะ” เธอบอกเมื่อทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่ม “คุณรู้ไหม อาทิตย์ที่แล้วน่ะ นรกชัด ๆ เลย งานล้นอย่างกับอะไรดีจนแทบจะไม่มีเวลาหายใจแน่ะ” “เหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมง คุณอยากบอกรักผมตอนนี้ไหม” ผมเลิกคิ้วถาม มองหน้าเธออย่างจงใจแกล้งให้เขิน และเชื่อเลยว่าถ้าผู้หญิงคนอื่นถูกมองอย่างนี้คงม้วนอายไปหลายตลบ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงตรงหน้าผม “ปากอย่างนี้ไปกินดอกนาร์ซิสซัสมาเหรอ” เธอประชดหน้าซื่อตาใส “ผู้หญิงที่บอกรักคุณในตอนนี้มีแต่จะต้องเจ็บเท่านั้นละ เพราะเมื่อคุณออกไปจากที่ตรงนี้ คุณจะเห็นว่าโลกกว้าง ๆ ที่คุณเคยมองนั้นมีอะไรรออยู่อีกตั้งเยอะ” “ผมเห็นมาเยอะแล้ว...เยอะจนอยากจะหยุดมองที่นี่” ผมมองหน้าเธอ สื่อความหมายและความรู้สึกในหัวใจ ขอแค่คำเดียว แค่เธอจะบอกว่ารักผม ผมจะไม่ไปที่ไหนอีกแล้ว แต่นั่นละ...บางทีที่ผมกล้าขออย่างนี้อาจเพราะผมรู้ดีอยู่แล้วก็ได้ว่าเธอไม่มีวันพูด เธอสบตาผมนิ่ง คลี่ยิ้มบางอย่างใจเย็น “มีคนบอกว่าทุกวันที่ตื่นขึ้นมาคุณจะเห็นโลกกว้างขึ้นเสมอ เราไม่รู้หรอกว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ลองคิดดูดี ๆ สิ คุณอาจได้พบใครอีกตั้งเยอะ ฉันเองก็เหมือนกัน” คำพูดของเธอบอกความไม่มั่นใจ กระทั่งในดวงตาคู่นั้น “ไหนคุณบอกว่าเชื่อใจผม” “ฉันเชื่อ...เพราะอย่างนั้นไม่ว่าวันข้างหน้าคุณจะได้พบกับใคร ฉันก็จะเชื่อและยอมรับในการตัดสินใจของคุณ และหากฉันพบใคร...ฉันก็เชื่อว่าคุณจะยอมรับได้เช่นกัน” คำพูดของเธอเหมือนมีดกรีดเข้าไปในหัวใจของผม มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกที่ยอมให้อิสระกับผมมากมายขนาดนี้   ผมได้แต่นิ่งเงียบ ไตร่ตรองถึงสิ่งที่เธอพูด เธอเองก็เช่นกัน เรานั่งอยู่ข้าง ๆ กัน ไม่ต้องมีคำพูด ไม่ต้องจับมือกัน เพียงนั่งเฉย ๆ แล้วปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ คำพูดของเธอคล้ายจะบอกให้เราเลิกกัน ไม่ยึดติด อย่างที่เธอชอบบอกนั่นละ เพียงแต่เมื่อถึงเวลาจริง ๆ ผมเชื่อว่าผมทำไม่ได้ ผู้หญิงอย่างเธอไม่ได้หาที่ไหนง่าย ๆ โดยเฉพาะความผูกพันที่ผมรู้สึกกับเธอนั้น คงไม่มีทางเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนได้อีก เธอรักอิสระ เหมือนนกน้อยที่พร้อมจะโผบิน ปีกเล็ก ๆ นั้นไม่ได้แข็งแกร่ง แต่กลับมั่นคงพอที่จะโอบหัวใจผมไว้ได้อย่างง่ายดาย ถึงอย่างนั้น...นกก็ยังเป็นนก เหมือนผมที่เป็นสายลม เราอาจพัดมาบรรจบกันเพียงชั่วคราว เอ่ยคำทักทายแล้วจากลา จะต้องเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือ เธอเคยบอกผมว่า เพศที่ต้องการการผูกมัดน่ะไม่ใช่ผู้หญิงหรอก แต่เป็นผู้ชายต่างหาก เมื่อวันใดที่ผู้ชายพบกับคนที่รักจริง ๆ แล้ว เขาจะทำทุกอย่างเพื่อยึดเธอเอาไว้กับตัว ส่วนผู้หญิง...เธอแค่จำเป็นต้องผูกมัด เพื่อแสวงหาความมั่นคงให้ตัวเอง แต่ถ้าผู้หญิงคนไหนมีความมั่นคงในตัวเองมากพอ จะไม่มีใครผูกเธอเอาไว้ได้ หากเธอไม่ยินยอม ผมรู้มานานแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น ผู้หญิงที่ยิ่งผูก...เธอจะยิ่งพยายามดิ้นแล้วแกะเชือกออกไป ผมเคยเลือกที่จะจับมือเธอไว้หลวม ๆ เหมือนที่เธอทำกับผม เราไม่ผูกมัด แต่รู้เสมอว่าเรายังเดินไปด้วยกัน เมื่อวันนี้เราเดินต่อไปไม่ได้แล้ว ผมจะเอาเชือกมามัดเธอไว้ได้อย่างไร ผมสูดลมหายใจยาว...คิดสิ...คิด...ต้องมีวิธีที่จะรั้งนกน้อยอย่างเธอเอาไว้ เสียงพนักงานท่าอากาศยานดังขึ้น ประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวบินที่ผมต้องโดยสารไป ผมลืมตาขึ้น พร้อมความคิดบางอย่างที่ผุดขึ้นในหัว ผมลุกขึ้นยืน แล้วจับมือเธอที่ลุกขึ้นตาม “ผมต้องไปแล้ว...” “คุณตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม” เธอคลี่ยิ้มถาม “ครับ...” ผมพยักหน้ารับ “ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมไม่สัญญาว่าเมื่อกลับมาเราจะเหมือนเดิม...ผมจึงไม่ขอให้คุณรอ” “อย่าห่วงเลย...ฉันจะไม่รอคุณหรอก” เธอตอบหน้าตาเฉย ราวกับไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้นกับคำพูดของผม ให้ตายสิ...เห็นอย่างนี้แล้วผมก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้จริง ๆ ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วก็เถอะ “คุณก็รู้ว่าฉันจะไม่เสียเวลาไปกับอดีต แต่จะเดินต่อไปเรื่อย ๆ ทุกวินาที...ดังนั้น ฉันไม่มีทางรอเด็ดขาด” ปรัชญาประจำวันนี้ของเธอช่างโหดร้ายจนผมแทบจะขาดใจ แต่ที่ทำได้ก็เพียงหัวเราะแล้วส่งยิ้มให้เธอด้วยความเข้าใจ ใช่...ผมเข้าใจ เธอคงไม่ได้บอกผมเพียงคนเดียว แต่เธอต้องบอกตัวเองด้วย ผมไม่เชื่อหรอกว่าความผูกพันของเราจะไม่มีผลอะไรเลยกับใจเธอ อย่างน้อย...เวลาห่างกัน เธอก็ต้องคิดถึงผม คิดถึงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันบ้างละ “ขอกอดหน่อยได้ไหม” ผมก้มลงกระซิบถามเธอเบา ๆ ไม่มีคำตอบ และผมก็ไม่คิดจะรอให้คำนั้นหลุดจากปากเธอ ผมคว้าเอวเธอเข้ามาใกล้ กอดเบา ๆ เพื่อซึมซับเอาความรู้สึกดี ๆ ทั้งหมดไว้ สำหรับผู้หญิงคนนี้ ทางเดียวที่จะผูกมัดเธอได้คือการให้อิสระ ใช่...ผมเลือกแล้วที่จะเสี่ยงด้วยการให้อิสระกับเธออย่างเต็มที่ไม่ต่างจากที่เธอมอบให้ผม แล้วอีกไม่นาน...เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะกลับมาผูกเธอเอาไว้ ผมปล่อยมือออกจากเอวเธอ แล้วก้มลงจูบหน้าผากนุ่มนั้นอย่างรวดเร็ว “ผมไปแล้วนะ” “อืม...โชคดีนะ” เธอกระซิบบอก ก่อนที่เราจะหันหลังเดินแยกกันไป ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องหันไปมองเธออีก เมื่อรู้ดีอยู่แล้วว่าคนอย่างเธอจะไม่หันมาสบตาด้วยความอาลัยอาวรณ์อย่างในละครแน่นอน เราเดินไปคนละทาง แต่ผมมั่นใจว่าวันหนึ่งผมจะกลับมา มาดึงเธอให้เดินไปด้วยกันอีกครั้ง การลาจากครั้งนี้จะไม่ใช่การลาจากตลอดไป แต่เป็นบททดสอบที่ผมและเธอจะได้เรียนรู้ต่างหาก ใช่...เหมือนที่เธอชอบบอกว่าทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคือบททดสอบ ให้เราได้เรียนรู้ ผมไม่สนใจว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อ เพราะเวลานี้ผมได้คำตอบกับตัวเองแล้ว ไม่ว่าผมหรือเธอจะพบใครอีก แต่ผมมั่นใจ จะไม่มีใครมาเดินเคียงข้างกันได้สมบูรณ์เท่าเราอีกแล้ว “...ค่อย ๆ เรียนรู้เถอะ สาวน้อย สุดท้ายแล้วนกกับสายลมก็ต้องเคียงคู่กันไปอยู่ดี...” --------------------- คุณ scottie : ฮ่า ๆ ใช่เลยค่ะ ไม้กันหมารุ่นเชื่อใจ คุณอาราเร่ : ไม่เป็นไรค่ะ ไอซ์รอได้ แค่คคุณอาราเร่แวะมาบ่อย ๆ ก็พอค่ะ คุณ goldensun : ใช่เลยค่ะ 'ฉัน'ค่อนข้างจะร้ายค่ะ ประโยคเดียวจอด หุ ๆ เพราะอย่างนี้ละค่ะเธอถึงกล้าจะปฏิเสธคำอธิบายของ'เขา' ผู้หญิงอย่างนี้ ถ้าบอกว่าเชื่อใจคือเธอหมายความอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ แต่ไม่ได้เชื่อแบบงมงายหลับหูหหลับตา เพราะผู้ชายคนนั้นต้องแสดงให้เธอเห็นด้วยว่าเขาควรค่ากับคำนั้น และเธอเองก็มีวิธีทีรู้เหมือนกันว่าเขามีค่าแค่ไหนให้เธอเชื่อ ร้ายไหมคะ...ผู้หญิงคนนี้ เอาไว้ไอซ์อาจจะเขียนถึงบางวิธ๊ของเธอ แหะ ๆ คุณ teansri : ด้วยความยินดีค่ะ คุณ tyra : ฮ่า ๆ คุณ tyra ว่า cool แต่'เขา'บอกว่าเธอน่ะ cold ค่ะ พี่พจนารถเจ้าขา : ไอซ์ต้องหาเชือกมาผูกตัวเองไว้กับเก้าอี้แล้วค่ะ แบบว่า...ปลาบปลื้มจนตัวลอย ไม่ทราบมาก่อนว่าพี่พจอ่านเรื่องสั้นด้วย ดีใจจัง ว่าแต่...ด๊องแด๊ง...ฮ่า ๆ น้อมรับเจ้าค่ะ เพราะคนเขียนก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ ขอบคุณนะคะพี่พจ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 21:27:06

ความคิดเห็นที่ 3 เกือบลืม...แหะ ๆ โปรดติดตามตอนต่อไป 'สายฝนแห่งความเดียวดาย(In The Lonely Rain)'เจ้าค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 53 21:28:57

ความคิดเห็นที่ 4 ก็ควรแล้วล่ะ เพิ่งรู้จักกันเอง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 12:47:53

ความคิดเห็นที่ 5 ปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลา แล้วก็ความรู้สึกดีๆ ที่จะมั่นคงรึเปล่า เมื่อเวลาผ่านไป แต่ก็ดีค่ะ มีความรุ้สึกว่า 'ผม' เข้าใจแฟนตัวเองได้ดีขึ้น จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 53 21:53:10

ความคิดเห็นที่ 6 ฉบับต่อไปค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9196044/W9196044.html จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 11:58:36