ณ ที่ซึ่งหัวใจอุ่นไอรัก บทที่ ๑ - ๒๕
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=song982&month=07-2009&date=17&group=16&gblog=1
.....................................................................................................................................................
บทที่ 26
คืนนี้ทั้งบ้าน ทั้งเงียบและทั้งเหงา จนความรู้สึกโดดเดี่ยวสบโอกาสเข้ามาเกาะกุมอยู่กับลมหายใจ มันทำให้ยามหายใจเข้าก็อัดอั้น หายใจออกก็ท้อแท้ ครั้นจะหยุดหายใจให้รู้แล้วรู้รอด ก็รู้เสียแล้วละว่าต้องไม่รอด พรสวรรค์จึงได้แต่ต้องจำทน กับอารมณ์อันสับสนวุ่นวายของตนเองต่อไป
เธอยังอึ้งกับข่าวใหม่ ที่หนักหนาเสียจนสมองทั้งมึนงงทั้งตื้อตึงไปหมด คำว่า คนกันเอง ของสุภาพสตรีผู้เป็นมารดาของรัชพล และเป็นแม่เลี้ยงของปรมัตถ์นั้น น่าตกใจกว่าที่คิดมากนัก แถมเธอเองยังต้องกลายมาเป็นผู้กำความลับ ที่คุณวิชชุลดาขอร้องไว้ว่าอย่าเพิ่งแพร่งพรายออกไป
ผู้หญิงที่อายุอานามไล่เลี่ยกับแม่ของตนเนี่ยนะ ที่เธอจะได้มาเป็นพี่สะใภ้
พรสวรรค์สับสนวนเวียนเสียจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ยิ่งพอตอนเดินกลับมา แล้วได้เห็นหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของรัชพลก็ยิ่งกระดากใจหนัก นึกสมเพชไปถึงว่า เขาจะรู้บ้างไหมนะ ที่ผู้เป็นมารดาบัดนี้กลายสภาพเป็นพี่สะใภ้ของเธอ ทำให้ตัวเธอก็ต้องกลายสภาพไปมีศักดิ์เป็น คุณน้า ของทั้งรัชพล หรือกระทั่ง... ปรมัตถ์
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว และที่ยิ่งทำให้เครียดหนักก็คือ ตอนนี้รัชพลดันได้รู้จักบ้านเธอเสียแล้ว เพราะความมึนๆ อึ้งๆ นั่นละ ที่ทำให้นายนั่นได้โอกาสมาส่งถึงบ้าน ดีที่เขามัวแต่หลงใหลได้ปลื้มกับสัมพันธไมตรีที่ทำท่าจะดีวันดีคืน เลยยอมปล่อยเธอลงตรงประตูรั้วโดยไม่ได้เซ้าซี้อะไรอย่างที่นึกกลัว
นี่ขนาดเข้าไปอาบน้ำสระผมด้วยน้ำเย็นๆ ปล่อยให้น้ำจากฝักบัวราดรดหัวหูอยู่เป็นนาน อาการมึนๆ ตึงๆ ของตัวเองก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้น
น้ารู้ว่ามันยากจะทำใจยอมรับเรื่องนี้ แต่อยากให้หนูคิดถึงคุณพ่อให้มากๆ กำหนดนัดผ่าตัดก็ใกล้เข้ามาแล้ว คุณหมอก็บอกแล้วว่ามันจำเป็นนัก เส้นเลือดอุดตันตรงจุดสำคัญๆ ทั้งนั้นด้วยนะคะ
คำนั้นไม่ใช่ขู่ก็เหมือนขู่ ชีวิตของพี่ชายจะไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกที่ไหนก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ต้องรักษาชีวิตของพ่อเอาไว้ก่อน นี่คุณแม่ก็เพิ่งโทรมาบอก ว่าความดันขึ้นมาอีกแล้ว
แต่พอตัดสินใจยอมรับความช่วยเหลือจากคุณวิชชุลดานั่นแล้ว ก็ดูเหมือนสถานการณ์ของตัวเธอเองจะยิ่งเลวร้าย เพราะนั่งคิดนอนคิดมาจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่รู้จะไปอธิบายกับพ่อแม่อย่างไร ถ้าเกิดการซักไซ้ไล่เรียง ไม่เชื่อถือแผนการของคุณวิชชุลดากันขึ้นมา
น้าไปพบคุณอัปสรมาแล้ว ได้เห็นกันกับคุณสุเทพแล้วด้วย...
ตรงนั้นละที่ยาก หากคุณพ่อคุณแม่เกิดระแวงขึ้นมา จะทำอย่างไรมันก็คงลำบากลำบนไปเสียหมด
น้าอยากให้หนูแจ๋มรับสมอ้าง ว่าได้รัชพลเป็นคนช่วย ยังไงก็คงต้องทำเป็นเหมือนคนคบหาดูใจกันอยู่สักหน่อย
และนั่นก็ยากเย็นยิ่งกว่า ก็จะให้ทำเป็นสนิทสนมคบหากับคนอย่างนายรัชพลเนี่ยนะ เปลี่ยนให้ไปโกนผมบวชชีแลกเงินเสียยังจะทำใจได้ง่ายกว่า
ยิ่งพอคุณวิชชุลดามาเล่าส่วนที่เขาจำเป็นต้องได้รู้ให้ฟัง ถ้ามีปีก นายนั่นก็คงตีปีกพึ่บพั่บไปแล้ว หรือหากโก่งคอขันได้เหมือนอย่างไก่ตัวผู้ ที่วันๆ ทำได้แต่ขันกับป้อตัวเมีย นายนั่นก็คงไม่รีรอจะโก่งคอตะโกนให้ก้องฟ้า ว่าเขาคือผู้ชนะ
ไม่รู้ละ มันต้องมีทางออกที่แนบเนียนกว่าแผนการของแม่นายรัชพลสิ
พรสวรรค์ต้องปลอบใจตัวเป็นไม่รู้รอบที่เท่าไหร่แล้ว แต่ทางออกที่แนบเนียนที่นึกหา ก็ไม่ยอมปรากฏออกมาให้เห็นเสียที
จะมีก็แต่หน้ายิ้มๆ ครึ้มๆ ไปด้วยไรหนวด กับคิ้วหนาๆ ตาคมๆ ของนายปรมัตถ์นั่นหรอก ที่วนเวียนลอยเข้ามาอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ถ้าเป็นนายปอนั่นคงจะทำใจได้ง่ายหน่อยละมั้ง
แล้วพรสวรรค์ก็ต้องรีบปัดความคิดบ้าๆ นี้ออกจากสมองเสียโดยไว แต่นายนั่นก็ยังไม่วายเข้ามาป้วนอีกอยู่ในหัวอีกจนได้
บางรอบก็นึกถึงภาพตอนที่เขาหลับเป็นตาย นอนหงายแผ่แบบไม่สนใจฟ้าดิน ที่เธอได้เขียนหน้าแก้เผ็ดไปในครั้งนั้น กับอีกบางภาพที่เวียนเข้ามา ก็เป็นตอนที่เขาแกล้งกอดหรือไม่ก็เป็นตอนครั้งแรกที่ได้พบ ที่เธอมีอันต้องล้มลงไปประกบอยู่บนตัวเขา
และที่มันเวียนมาซ้ำรอยอยู่บ่อยที่สุดก็ตอนในรถแท็กซี่นั่นละ นายนั่นคงตั้งใจจ่อหน้าเข้ามารออยู่แล้ว แต่แปลกที่ตอนนั้นเธอกลับไม่ได้กลิ่นที่คิดว่าคนอย่างเขาน่าจะมี ไม่ว่าทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ที่ควรจะตกค้าง ก็ไม่มีสักนิดที่จะโชยเข้าจมูก
แล้วนี่ฉันมานึกบ้าบออะไรอยู่แต่กับอีตาปอประตูผีนี่กันละเนี่ย
ไปๆ มาๆ พรสวรรค์ก็ต้องนึกโกรธตัวเอง ว่าช่างฟุ้งซ่านเหลือเกิน กังวลเสียจนเรียบเรียงไม่ได้ว่าควรจะคิดเรื่องไหนก่อนเรื่องไหนทีหลัง
แต่แล้วเธอก็ต้องนึกย้อนไปโทษปรมัตถ์อีกนั่นละ ทีเวลาต้องการตัวกลับไม่รู้หายศีรษะไปทางไหน หากเมื่อกลางวันเขาอยู่ด้วย วารินทร์ก็คงไม่กล้าแผลงฤทธิ์ขนาดนั้น หรือถ้าสบโอกาสดีๆ พี่นภาอาจจะได้เจรจาขอความช่วยเหลือกันไปแล้ว นางนกต่อตัวใหญ่ที่มีอยู่นั่นเลยไม่ได้ใช้ เพราะอีตานกขนดกคนนั้นไม่รู้บินไปอยู่ที่ไหน
ดูสิ ทำไมพอคิดถึงอีตานั่น แล้วก็ต้องมีเรื่องมากมาแก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 03:43:53
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 14:11:51
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 14:12:56
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 14:37:18
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 14:44:27
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 14:46:08
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 53 14:49:25
......ณ ที่ซึ่งหัวใจอุ่นไอรัก บทที่ ๒๖.....
