The destiney ลินลี่ น้ำค้าง ความรัก[YURI]ตอนที่ 2
|
|
*นิยายเรื่องนี้เป็นแนว Y ใครไม่ชอบก็ปิดไปนะค่ะ
ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9139910/W9139910.html
ละดายืนนิ่งมองผู้หญิงแปลกหน้าถือปือจ่อเธอเสียงเวลานับไปเรื่อยๆ
ติ๊กต็อกๆ
ดวงตาสีนิลอาบจิตสังหารจนเปล่งประกาย เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามมีท่าเหมือนไม่กลัวเธอรู้สึกยัวะ จึงตั้งใจจะลั่นไกปืนเอาให้โป้งปางตายยกครัว เมื่อมองใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าก็รู้สึกคุ้นสมองเธอเริ่มประมวลภาพ ภาพรูปถ่ายกับประวัติของเป้าหมายนั้นคือผู้หญิงตรงหน้า
นาง ละดา ลินลัยลา อายุ 23 ปี สมรสเมื่อวันที่
หญิงสาวเหยียดยิ้มมุมปากลดมือลงรอยยิ้มตรงมุมปากหายไป สีหน้าเปลี่ยนไร้อารมณ์แววตาแฝงไปด้วยความเย็นชาเบือนหน้าไปอีกทาง สำหรับเธอแล้วละดาไม่ใช่เป้าหมายแต่เป็น
นาย มันซูร์ ลินลัยลา อายุ 30 อาชีพ การขนส่งทางบก สมรสกับนางสาว ละดา จักรวาริน
สามีของเธอต่างหากล่ะที่ฉันต้องฆ่า โชคดีอะไรอย่างงี้ไม่ต้องลอบเข้ามาในบ้าน ภรรยาของเหยื่อพาเข้ามาเอง หึหึ แถมยังรักษาแผลให้ฟรีอีก
ทำไมถึงไม่พาไปโรงบาลน่ะ
เจ้าของนัยน์ตาสีนิลถอดมองนิ่ง
ละดาถอนหายใจยังดีที่คนคนนี้ยังรู้จักสำนึกคุณ หญิงสาวลอบสังเกตสีหน้าคนบนเตียง
กินข้าวต้มซะกระเพาะเธอยังไม่ทำงานเพราะฉะนั้น
ละดารู้สึกร้อนๆหนาวใจเต้นตึ้กตั๊กเมื่อเห็นคนป่วยมองชามข้าวต้มแบบเซ็งๆ
นางพยาบาลจำเป็นเลื่อนโต๊ะไปตรงคนป่วยสาวเย็นชาทำหน้าแหยงๆ
ฉันกินเองได้
ก็ไม่ได้จะป้อนคุณซะหน่อย ฉันไปทำงานก่อนนะอย่าเพิ่งขยับนอนไปได้เลยก็ดี
ฝ่ายนั้นเมื่อได้ยินคำปฏิเสธก็รู้สึกเหมือนหน้าตัวเอง ตกลงบนพื้นแล้วส่งเสียงแตกดังลั่น
ละดายิ้มนิดเมื่อเห็นคนบนเตียงสะบัดหน้าใส่ ผมสีดำยาวสลวยพลิ้วผ่านหน้าไป
หลังจากที่ละดาออกไปจากห้องแล้ว นักฆ่าสาวยกช้อนจรดปากทนกลืนของเหลวลงคอมันน้ำซาวข้าวชัดๆ แต่ก็ทนๆกินไปโดยปกติเธอเป็นพวกเกลียดอาหารจำพวกข้าวต้มเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หญิงสาวมองรอบๆในนี้น่าจะเป็นเรือนหลังเล็ก เพราะมันกว้างห้องแต่ไม่ใหญ่นัก ของใช้ครบครันเธอกำลังคิดว่าตนจะออกไปข้างนอกรอบขึ้นบ้านใหญ่ แล้วจัดการมันซูร์อย่างไร
ละดาวิ่งขึ้นลงวุ่นไปหมดมือหอบผ้าน่วมเท้าแทบจะลื่นกลิ้งลงบันได ผิวสีน้ำผึ้งเปลี่ยนเป็นสีแดงเหงื่ออาบทั่วใบหน้าและร่างกาย
วันนี้อากาศร้อนเป็นพิเศษเมื่อวิ่งไปมา และออกแรงย่อมเหงื่ออกเป็นธรรมดา
ติ๊กๆ
ดวงตาคู่เรียวเบิกโตปากอ้ากว้างเธอกำลังเร่งรีบวุ่นวายกับตัวเอง นาฬิกาตรงข้อมือบอกเวลาว่าใกล้จะหมด
เธอเริ่มเป็นยังงี้ตั้งแต่สมัยเด็กเธอต้องทำให้ทันเวลา อะไรต้องเป็นระเบียบตรงเป๊ะตามที่พ่อสอน จนกลายเป็นนิสัยฝั่งรากลึกว่าต้องทำตารางเวลาทุกครั้งก่อนทำอะไร
พรึบ!
เสียงผ้าน่วมกางพาดราวตากภรรยาเจ้าของบ้านเหงื่อโทรมกาย เธอนั้นวิ่งลงจากชั้นสองซึ่งขั้นบันไดก็เยอะเหลือเกิน กว่าจะลงมาได้เกือบพิการเพราะลื่น แถมตัวบ้านยังกว้างหญิงสาววิ่งเต็มเหยียดมาตลอด แล้วรวมพลังเฮือกสุดท้ายยกผ้านวมหนักอึ้ง ที่ตนแบกมาแขนแทบหักผาดบนราว แสงแดดแผดแรงก้อนเมฆเบาบางท้องฟ้าสีสด ละดายื่นแหงนหน้ามองมันพร้อมกับหอบผิวหน้ากลายเป็นสีแดงร่างกายร้อนผ่าว
ก็อกๆ
เปลือกตากระตุกเผยให้เห็นนัยน์คมดั่งเหยี่ยวมองไปที่ประตู เจ้าตัวลุกขึ้นนั่งคิ้วขมวดด้วยความเจ็บละดาถืออ่างน้ำกับผ้าสะอาดมาให้
เช็ดตัวในนี้มันร้อน อีกสองอาทิตย์แผลเธอถึงจะสมานนะ
ใบหน้าเรียวขาวเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อสีหน้าแสดงอาการต่อต้าน
ฉันทำเอง! ใครจะมาแก้ผ้าให้คนแปลกหน้าดูล่ะ
ฉันเป็นผู้หญิงเหมือนกับเธอจะอายอะไร อีกอย่างฉันเช็ดแค่ขากับข้างหลังเท่านั้น
ละดาเห็นท่าทีของคนตรงหน้าก็ถอนหายใจ ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าลดความตึงเครียดลงเธอหันหลังให้แล้วถอดเสื้อ แต่พอมองไปที่เสื้อซึ่งไม่ใช่คราวที่ใส่ตอนแรก
ก็อายจนอยากจะมุดดินหันหลังแล้วมีประโยชน์อะไร ในเมื่ออีกฝ่ายเห็นของเธอหมดแล้ว!
ฝ่ามืออุ่นนาบลงบนผิวขาวเนียนตามมาด้วยน้ำทำให้สดชื่น ผ้าสีขาวชุบน้ำไล่ไปทั่วหลัง ร่างสูงโปร่งขณะนั่งได้กลิ่นสบู่อ่อนๆของคนข้างหลัง แผ่นหลังเย็นเมื่อถูกลมพัดทำให้สบายตัว จึงปรือตาด้วยความเคลิ้ม ผ้านุ่มบนหลังหายไปเสียงขัดความสุขดังขึ้น
เอ้า เสร็จแล้ว ละดาทำหน้านิ่งกลบยิ้มแทบไม่ทัน
คนสบายหันมาทำสีหน้าเซ็งๆเมื่อละดาหยุดเช็ดหลัง ดวงตาคู่โตมองพยาบาลหุ่นสวยยืนเลิกคิ้วให้
เช็ดต่อ
เห็นชัดว่าละดาพยายามให้คนเย็นชาพูดจาขอร้อง หญิงสาวหย่อนผ้าลงในอ่างคนมือไวตะปบไว้ได้ทัน แล้วดึงเข้าหาตัวแขนเรียวแต่แข็งเพราะออกกำลังกาย โอบเอวกิ่วละดานิ่วหน้าก้มมอง คนหน้าสวยแบบตุ๊กตาตากลมๆจมูกโด่งหน้ารูปไข่ผิวขาวใส ริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนเผยอขึ้นนัยน์ตาสีนิลประกายแวววาวลึกลงไป สะกดให้อีกฝ่ายยืนนิ่ง สายตาของร่างสูงบนเตียงไล่มองมายังเอวแล้วก็เลิกชายเสื้อ อย่างถือวิสาสะโดยที่ละดาไม่ทันตั้งตัวบนผิวเนื้อสีสวยมีรอยสักรูปนกกางปีกบินแล้วก็ขนนกรอบๆหน้าท้องด้านขวาระดับเดียวกับสะดือ
ไม่อยากจะเชื่อเธอสักด้วย
วันนี้ละดาใส่เสื้อตัวเล็กย่นกับกางเกงขาสามส่วนสีขาว ตอนที่ยืนอยู่เจ้าตัวยักไหล่ขึ้น เสื้อร่นขึ้นไปทำให้เห็นรอยสักแวบๆ ละดาตัวแข็งเมื่ออีกฝ่ายตาโตความรู้สึกอับอายและหวาดกลัวประเดประดังเข้ามา ท้องไส้ปั่นป่วนหัวใจหดเกร็งรู้สึกช้าไปทั่วสรรพางค์ดวงตาเบิกค้างสักพักก็สั่นไปหมดแววตาไหวระริก หอบหายใจถี่แล้วก็วิ่งหนีออกไป
ปึง!
เสียงปิดประตูดังไล่หลังหญิงสาวก้มลงมองมือของตัวเองที่จับชายเสื้อละดา
แล้วเงยหน้าหันไปทางประตู
ไปสะกิดโดนแผลใจเข้าซินะ
ละดาวิ่งขึ้นบ้านปิดประตูห้องทรุดนั่งลงกับพื้นกอดเข่าตัวเองซบหน้าลง
ความรู้สึกต่างๆเกิดขึ้นภายในครู่เดียวรวมกันตกตะกอนเป็น
ความเจ็บปวดทรมานจากก้นบึ้งหัวใจ
รอยสัก ย้ำให้นึกถึงตอนโบยบินออกจากกรง
กรงของสังคมที่ขังเธออย่างทารุณ
นกสองตัว ตัวนึงตายเพราะถูกนายพรานยิงตาย
เศษเสียวของความสุขถูกพรากไปอย่าไม่มีวันหวนคืน
To be con
--------------------------------
มาต่อแล้วอีกตอนคะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะค่ะ ^^
| จากคุณ |
:
calm envy~
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 เม.ย. 53 14:14:28
A:125.24.123.255 X: TicketID:264747
|
|
|
| 
