ความคิดเห็นที่ 1 นิดายืนรออย่างกระสับกระส่ายในร้านขายของเล็ก ๆ ปากซอย หลังปัญชยาโทร.บอกว่าถึงกำแพงเพชรแล้ว พอเจอหน้ากัน ฝ่ายนั้นก็โผเข้ามา “ปัง...โอย...ดีใจจังเลย นิดกลัวจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” หล่อนชะงักเมื่อเห็นอิศวเรศ ปัญชยาแนะนำทั้งสองคนเพียงสั้น ๆ แล้วถามโดยไม่สนใจสายตาสงสัยของเพื่อนว่า “ทางโน้นเป็นไงบ้าง” “เมื่อกี้นิดเดินเข้าไปดู เห็นชั้นบนเปิดไฟอยู่นะ แต่ข้างล่างน่ะมืดเชียว บ้านป้าข้าง ๆ ก็ปิดไฟมืด สงสัยไม่อยู่ เลยยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่” อิศวเรศมองถนนสายเล็กค่อนข้างแคบ ทอดยาวมืดมิดเข้าไปในซอย ปัญชยาดึงมือเพื่อนให้ขึ้นรถ “ไป...ปังจะลองไปเรียกพีช เผื่อพีชจะยอมคุยกับปัง” แสงไฟหน้ารถ สาดจับรั้วเก่าคร่า และตัวบ้านสองชั้นทะมึนในความมืด หากชั้นบนมีแสงไฟสลัวภายใน ปัญชยาบอกชายหนุ่มให้ดับเครื่องและปิดไฟเสีย ด้วยเกรงว่าเอิกเกริกมากไปพิชาวดีอาจไม่ไว้ใจ และยิ่งอาละวาด ลมยามดึกพัดแรง ต้นไม้รอบกายไหวลู่ดูวังเวง นิดาห่อไหล่ยามเดินเบียดปัญชยาไปยังตัวบ้านช้า ๆ ส่วนอิศวเรศยืนอยู่ข้างรถหน้ารั้วบ้าน ปัญชยาตะโกนเรียกพิชาวดี แสงไฟจากหน้าต่าง ทำให้รู้ว่าสาวสวยอาจอยู่ในห้องทางซีกขวา...น้องภูมิก็คงอยู่ในนั้นด้วย ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวโต้ตอบ แม้ปัญชยาจะตะโกนจนเสียงแห้ง หญิงสาวหันมาหาอิศวเรศ “คุณช่วยอะไรหน่อยได้ไหมคะ ช่วยงัดหรือพังประตูนี้เข้าไปที” “ข้อหาบุกรุกนะปัง!” นิดาร้องเบา ๆ “มากลัวอะไรป่านนี้ล่ะนิด” ปัญชยาเอ่ยเสียงเรียบ “เราใจเย็นเรื่องพีชมานานแล้วนี่” “คุณแน่ใจหรือครับ” อิศวเรศขยับเข้ามา “แน่ใจค่ะ ยังไงคืนนี้ฉันต้องพาน้องภูมิกลับไปกับฉันให้ได้” หญิงสาวพูดหนักแน่น ชายหนุ่มจึงบอกให้หล่อนกับนิดาถอยออกมา แล้วร่างสูงใหญ่ก็ตั้งหลักนิดหนึ่ง ก่อนกระแทกตัวเข้ากับประตูไม้เก่าซีดนั้นดังโครมใหญ่ มันเปิดผัวะออกพร้อมสายยูที่กระเด็นกระจัดกระจาย เสียงเหมือนของบางอย่างตกพื้นดังมาจากความมืดในบ้าน ตามด้วยเสียงวิ่งขึ้นบันไดโครมคราม “พีช!” ปัญชยาร้อง ถลาเข้าไปในเงาสลัว ส่วนนิดางกเงิ่นคลำหาสวิตซ์ไฟมือไม้สั่น อิศวเรศวิ่งขึ้นบันไดตามหลังปัญชยาไป เขาหยุดชะงักเมื่อไฟสว่างพรึ่บ เพราะตั้งแต่พื้นหน้าห้องเล็ก ๆ ซึ่งคงจะเป็นห้องน้ำใต้บันได จนถึงขั้นบันไดที่เขายืนอยู่ นองไปด้วยน้ำ เสียงกรีดร้องดังยาวเบื้องบน ทำให้ร่างสูงก้าวขาขึ้นบันไดต่ออย่างตกใจระคนร้อนใจ และพอเลี้ยวไปยังทิศทางของเสียงร้อง เขาก็หยุดชะงัก ยืนตัวแข็งอยู่กับที่พร้อมดวงตาเบิกโพลง ปัญชยายืนอยู่ตรงประตูห้องซึ่งเปิดอ้า หล่อนยืนหันหลังห่างเขาไปสามสี่ก้าว เบื้องหน้าหญิงสาว คือพิชาวดีที่ผมยาวสยายรุ่ยร่าย ในเสื้อแขนกุด กางเกงขาสั้น เห็นขาขาวเรียวยาว ยืนหลังชนฝาผนังห้อง แววตาขวางขุ่นเมื่อประจันหน้ากับปัญชยา ในอ้อมกอดของสาวสวย คือร่างเปลือยขาวซีดของเด็กชาย ซึ่งอยู่ในลักษณะศีรษะหงาย คอพับคออ่อน ปรือตาน้อย ๆ ปากเผยอ เนื้อตัวและผมยังเปียกชุ่ม รอยน้ำหยดเป็นทางบนพื้นไม้กระดาน มีดปอกผลไม้คมวับในมือผู้เป็นมารดาแท้ ๆ กำลังจ่ออยู่ที่คอเล็ก ๆ ของเด็กน้อย อิศวเรศช็อกกับภาพนั้นจนทำอะไรไม่ถูก หูของเขาเหมือนได้ยินเสียงปัญชยาแว่วมาแต่ไกล “พีช...ปล่อยน้องภูมิลงก่อน ปังขอร้อง...” เสียงหญิงสาวสั่น ตัวก็สั่น เพราะสิ่งที่เห็นน่ากลัวกว่าจินตนาการต่าง ๆ นานาเมื่อตอนนั่งรถมา “ไม่ปล่อย...พีชไม่ปล่อย...ปังจะทำไม” สาวสวยย้อนถาม น้ำเสียงท้าทาย “อยากได้น้องภูมิมากเหรอ อยากได้...ก็เข้ามาเอาไปเองสิ...” “อย่าเข้าไปนะปัง...” เสียงสั่นระริกของนิดาดังเบื้องหลัง หล่อนเองก็ไม่ต่างจากอิศวเรศ คือเมื่อตามมาเห็นเข้า ก็ช็อกจนทำอะไรไม่ถูก แต่ค่อย ๆ พาร่างผอมบางของตัวเอง ก้าวผ่านหน้าชายหนุ่มเข้ามาแตะแผ่นหลังของปัญชยา “น้องภูมิเป็นลูกของพีช พีชจะไม่ยอมยกให้ปังหรอก...ปังเอง...ก็คงไม่อยากเลี้ยงลูกคนอื่นไปตลอดไม่ใช่หรือ...” พิชาวดีพูดเสียงต่ำ แววตาเยาะ แสงไฟบนเพดานกระทบคมมีดเป็นเงาวับ นิดาแทบไม่กล้าหายใจ “เมื่อกี้...พีชโทร.หาพี่ตรี...บอกเขาว่าปังมีแฟนแล้วนะ...แฟนปังทั้งหล่อ รวย...พี่ตรีดูเสียใจมากเลย...เขายังรักปังอยู่...พี่ตรียังรักปังอยู่...” “เขาไม่ได้รักปัง” ปัญชยาเอ่ยเสียงเย็น ยามนี้หล่อนคุมสติได้แล้ว เมื่อครู่คนที่กรีดร้องไม่ใช่หล่อน แต่เป็นสาวสวยที่อยู่ในสภาพตกใจถึงขนาด หิ้วร่างเปียกโชกของน้องภูมิหนีเข้าห้อง ด้วยไม่คาดคิดว่าปัญชยาจะเข้ามาในบ้านได้ “เขายังรักปัง!” พิชาวดีเสียงดัง “ไม่! เขาไม่ได้รักปัง!” ปัญชยาเสียงดังพอกัน “ถ้าเขารักปัง เขาคงไม่ทิ้งปังไปหาพีช!” อิศวเรศย่นคิ้ว เริ่มหายช็อก “แล้วพี่เต้ล่ะ ใช่สิ...ปังยังมีพี่เต้...” พิชาวดีมือสั่น ปัญชยาหลุบตามองคมมีดบนเนื้อขาวของเด็กชายแวบหนึ่ง “พี่เต้ก็ไม่ได้รักปังเหมือนกัน เพราะถ้าเขารักปังจริง เขาคงไม่นอกใจมาคบกับพีชหรอก...” ประโยคนั้นทำให้อิศวเรศตาค้าง จริงหรือนี่...อย่าบอกนะว่าสาวสวยคู่ควงเตชินทร์ คนที่ใคร ๆ พูดถึงในงานปาร์ตี้วันเกิดที่บางปู...ก็คือพิชาวดีคนนี้! มิน่า...ปัญชยาถึงไม่เคยปริปากบอกอะไรแก่เขา...คงเพราะ ‘มือที่สาม’ ระหว่างหล่อนกับเตชินทร์...เป็นเพื่อนของหล่อนเอง! “ปังไม่ต้องมาพูด!” สาวสวยกรีดเสียง นัยน์ตากร้าวน่ากลัว “เพราะปังมีคุณฟา...ปังมีคุณฟา!” นิดาหัวหด เหลียวมองไปยังร่างสูงเบื้องหลังทีหนึ่ง ก่อนห่อตัวอยู่หลังปัญชยาต่อไป “ทำไมพีชถึงตอกย้ำเรื่องผู้ชายกับปังนัก มันไม่สำคัญอะไรเสียหน่อย” ปัญชยากำหมัด “เพราะเราเหมือนกันไงล่ะ...” พิชาวดีย้อน “เพราะพีช...กับปังน่ะเหมือนกัน...เรามีครอบครัวที่แตกร้าว...มีปมในใจ...รู้ไหม...สมัยเรียนน่ะ...ปังชอบทำตัวเป็นจุดศูนย์กลาง...ใคร ๆ ก็รุมล้อมสนใจแต่ปัง...ปังทำให้พีชไม่มีเพื่อน...คนดังอย่างพี่ตรี...ก็มาชอบปัง...ไม่ยุติธรรมเลย” “อย่าเอาปังมาอ้างหน่อยเลย...ปังไม่ได้แย่งชิงของของพีช ปังไม่เคยทำอะไรพีช” ปัญชยาเอ่ยเสียงต่ำ “ปมในใจของพวกเรา คือพ่อแม่แยกทางกัน ทำให้เราโหยหาความรักความสนใจ แต่ไม่ใช่จากเพื่อน หรือผู้ชายคนไหน...พีชคิดว่าปังไม่รู้สึกอะไรอย่างนั้นหรือ ชีวิตปังเหมือนจะรายล้อมด้วยเพื่อนฝูง มีผู้ชายดี ๆ มาชอบอย่างนั้นหรือ...” น้ำเสียงหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึก พอ ๆ กับแววตา “ไม่เลยพีช...ปังเองก็ไม่ต่างจากพีช...ปังเสียใจ เจ็บแค้นใจ แต่ไม่เคยบอกใครเท่านั้นเอง” พิชาวดีนิ่งไป ปัญชยาจึงขยับ “ส่งน้องภูมิมาเถอะ แกคงหนาว...พีชรู้ไหมว่าแกเป็นไข้...เมื่อเช้าแม่ปังบอกว่าแกตัวร้อน” “ไม่...” สาวสวยตาวาวขึ้นมาอีก “น้องภูมิไม่ได้เป็นอะไร เมื่อกี้ตอนอาบน้ำสระผมให้แก แกไม่เห็นพูดอะไรเลย” “ขอร้องล่ะพีช...แกตัวร้อน แล้วยังมาเจอน้ำเย็น ๆ เข้าไปอีก...เดี๋ยวจะเป็นปอดบวมนะ พีชไม่สงสารแกหรือ” “ไม่...แกไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย ปังอย่ามาหลอกพีชเสียให้ยาก” สาวสวยกระชับอ้อมกอด มีดเงาวับอยู่ห่างคอเด็กชายมากขึ้น ปัญชยาก้าวเข้าไปช้า ๆ โดยไม่สนใจเสียงกระซิบหวาดหวั่นของนิดา “อย่าเข้าไปนะปัง...” “พีชไม่รักน้องภูมิหรือ...” ปัญชยาพูดช้า ๆ “พีชชอบพูดว่าปังมีผู้ชายคนนั้นคนนี้มารัก...พีชคงลืมไปใช่ไหม ว่าถึงไม่มีพ่อแม่ ไม่มีใคร แต่พีชยังมีน้องภูมินะ...แกรักพีช แกมีแต่พีช...เท่านั้นนะ...” น้ำใสเอ่อคลอตาพิชาวดี ก่อนจะไหลอาบแก้มขาวเป็นทางยาว “พีชอย่าเจ็บแค้น อย่าเก็บงำความเจ็บปวดจากเรื่องราวในอดีต ไว้กับตัวอีกเลย มีอะไรบอกเล่าให้ปังฟังได้ เราหัวอกเดียวกันไม่ใช่หรือ...ถึงเราจะมาจากครอบครัวที่แตกแยก แต่เราเลือกที่จะใช้ชีวิต โดยละทิ้งความเจ็บปวดนั้นไปได้นี่นา...ตอนนี้...พีชเองก็มีครอบครัวของตัวเอง คือพีชกับน้องภูมิไง...” ปัญชยาพูดทั้งน้ำตา นิดากลั้นสะอื้น สำลักอยู่เบื้องหลัง ส่วนอิศวเรศยืนนิ่ง แต่รอดูท่าทีสาวสวยอย่างระแวดระวัง ขณะที่ปัญชยาเอ่ยต่อ “อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีใครสิพีช...น้องภูมิเป็นเหมือนโลกทั้งใบของพีชเลยนะ...แล้วปัง...นิด...เราก็เป็นเพื่อนกับพีชไง...ปังยินดีจะรับฟังทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้พีชดีใจ หรือเสียใจ...เล่าให้ปังฟังนะพีช....” สาวสวยสะอื้นไห้ มีดคมร่วงหล่นจากมือ ปัญชยาปราดเข้าหา นิดาปล่อยโฮออกมาทันที ร่างซีดขาวของเด็กชายถูกอิศวเรศเอื้อมมารับไป เขามองปัญชยาโอบกอดพิชาวดี ด้วยแววตาโศก ก่อนสะดุ้งตกใจเมื่อสัมผัสผิวเนื้อเย็นชืด “เราต้องรีบพาแกส่งโรงพยาบาล” ชายหนุ่มอุทาน หากพิชาวดีค่อย ๆ นั่งลงกอดเข่าพิงผนัง แววตาเหม่อลอย ปัญชยาหน้าซีดเผือด ก้มพูดกับเพื่อนว่า “พีช...น้องภูมิไม่สบาย ไปโรงพยาบาลกัน” แต่สาวสวยยังตาลอย คล้ายไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว อิศวเรศมองภาพนั้นแล้วจุปาก ร่างสูงอุ้มเด็กชายไว้ในอ้อมแขน แล้ววิ่งออกจากห้อง “ไปเถอะปัง...นิดจะดูพีชเอง” นิดาตัวสั่นไม่หาย “แล้วนิดไม่กลัวเหรอ” ปัญชยามองหน้าเพื่อน “นิดจะโทร.เรียกปุ้มมาอยู่เป็นเพื่อนอีกคน คงไม่มีอะไรหรอก” สาวร่างผอม ปรายตาไปทางพิชาวดีซึ่งนั่งนิ่งอยู่มุมห้อง รถถูกสตาร์ท เมื่อปัญชยาวิ่งออกมาจากบ้าน อิศวเรศถามหาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด ก่อนขับรถไปยังทิศทางนั้นอย่างเร็วราวพายุ ปัญชยาอุ้มร่างขาวซีดของเด็กชายไว้แนบอก เขาถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อนอกของอิศวเรศ ใบหน้าเล็ก ๆ เย็นเฉียบ ลมหายใจรวยริน หญิงสาวแนบแก้มกับแก้มเด็กชาย ราวกับจะถ่ายทอดความอบอุ่นให้ น้ำตาอุ่นหยดจากตาไม่ขาดสาย “ถ้า...ถ้าแกเป็นอะไรไป...” ชายหนุ่มพึมพำ “ผมจะไม่มีวันอภัยให้เพื่อนคุณ...” ปัญชยาปาดน้ำตา มองหน้าชายหนุ่ม หล่อนเห็นน้ำใสเป็นประกายบนดวงตาของเขาแวบหนึ่ง ถึงโรงพยาบาล ความโกลาหลบังเกิดเมื่อร่างสูงมีเด็กน้อยในวงแขน วิ่งส่งเสียงดังเข้าไปในห้องฉุกเฉิน แพทย์เวรพร้อมพยาบาลรับเด็กน้อยไปดูอาการอย่างรวดเร็ว ไม่นานนายแพทย์หนุ่มวัยราวสามสิบ ก็ออกมาบอกสองหนุ่มสาว ซึ่งนั่งรอกระวนกระวายอยู่หน้าห้องว่าเด็กชายเป็นปอดบวม “แต่โชคดีที่พามาหาหมอได้ทันนะครับ อาการยังไม่หนักเท่าไร...” ปัญชยาบีบมือที่ประสานกับมือใหญ่ของอิศวเรศ ด้วยความรู้สึกโล่งใจที่สุดในชีวิต จากคุณ : BAHAMAS เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 53 16:54:17

ความคิดเห็นที่ 2 อากาศยามเช้าตรู่สดชื่นเมื่อปัญชยาเดินออกมาหน้าตึก รถเก๋งสีดำจอดอยู่ใต้เงาไม้ไม่ห่างไปนัก ร่างบางหยุดยืนข้างรถ โน้มตัวมองชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้ม ซึ่งกำลังหลับสนิท ศีรษะพิงพนัก เนคไทถูกรูดลงไปกองบนตัก กระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ดบนถูกปลดออก เห็นแผงอกรำไร ปัญชยาอมยิ้มกับภาพที่เห็น หล่อนพาหุ้นส่วนผับทันสมัยของเมืองกรุงมาลำบาก... เมื่อคืนอิศวเรศยืนกรานจะอยู่เฝ้าน้องภูมิกับหล่อน แต่พยาบาลยืนกรานให้อยู่ได้คนเดียวเช่นกัน เขาฮึดฮัดเล็กน้อย แต่ก็ยอมโดยดี หญิงสาวบอกให้เขาไปเปิดห้องโรงแรม หากชายหนุ่มปฏิเสธ ขอนอนรอในรถเพราะห่วงเด็กชาย เผื่อเกิดอะไรขึ้นมาอีก แม้พยาบาลจะรับรองว่าน้องภูมิปลอดภัยแล้วก็ตาม ‘ผมไม่อยากอยู่ห่างแกนี่นา ถ้าอาการแกไม่ดีคุณไปเรียกผมเลยนะ’ เขาพูดเหมือนกับว่าเขาเป็นหมอเสียเอง...จนพยาบาลสาวหัวเราะคิกด้วยความเอ็นดู นิดาโทร.มาตอนห้าทุ่ม หลังสอบถามอาการเด็กชาย ก็รายงานว่าพิชาวดีหลับไปแล้ว คงจะเครียดและเพลียเกินไป ‘ปังไม่ต้องห่วงนะ ปุ้มมาแล้ว เดี๋ยวเราจะค้างกันที่นี่ เผื่อพีชตื่นขึ้นมาทำอะไรแผลง ๆ อีก ถ้าพรุ่งนี้เขาดีขึ้น นิดจะพาเขาไปเยี่ยมน้องภูมิ...’ เรื่องยังไม่จบ...เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มือบางกำหมัดเคาะกระจกรถซึ่งเปิดไว้ครึ่งเดียว อิศวเรศสะดุ้งลืมตาตื่น เมื่อเห็นหน้าก็ขยับตัวตรง “น้องภูมิโอเคไหมครับ” คำถามแรกจากเขาทำให้ปัญชยายิ้มบาง “แกสบายดีแล้วค่ะ เพิ่งทานข้าวเข้าเสร็จ คุณจะไปหาแกไหม” “ไปสิครับ เดี๋ยวผมขอล้างหน้าแปรงฟันก่อน ห้องน้ำไปทางไหนนี่...” เขาก้าวลง และเดินไปท้ายรถ เพื่อหยิบของใช้ส่วนตัวที่มีติดรถไว้ยามจำเป็น “เสียดายที่เราไม่ได้ห้องพิเศษให้แก ต้องนอนห้องรวม ผมไม่ชอบเลย” “ก็คนป่วยเยอะ แถมโรงพยาบาลไม่ใหญ่โตเหมือนในกรุงเทพฯ นี่คะ” หญิงสาวว่า “ถ้างั้น...เราย้ายแกไปกรุงเทพฯ ดีกว่าไหมครับ” สีหน้าชายหนุ่มยังกังวล ขณะสาละวนหยิบของยัด ๆ ใส่กระเป๋าสะพายบ่าสีดำ “อย่าเลยค่ะ แกปลอดภัยดีแล้ว หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้” ปัญชยาเอ่ย “คุณเป็นห่วงแกมากเลยนะเนี่ย...ไหนว่าไม่ชอบเด็กไงคะ...” อิศวเรศเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว พอเห็นหล่อนยิ้มแก้มใสเขาก็หัวเราะเก้อ ๆ “แหม...ก็น้องภูมิแกเป็นเด็กดี น่ารักจะตาย ไม่เหมือนหลานสาวจอมซนจอมแก่นของผมนี่นา...” เขาหยุดยิ้ม ก่อนถามว่า “แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป...คุณจะรับเลี้ยงน้องภูมิต่อ หรือคืนแกให้คุณพีช” ใบหน้าเรียวหุบยิ้ม คล้ายแสงแดดอ่อนถูกเงามืดบดบังไปชั่วครู่ “ดูอาการของพีชแล้ว เขาคงยังไม่พร้อมจะดูแลลูกตอนนี้แน่ค่ะ แต่ยังไงฉันก็คงต้องคุยกับเขาก่อน...คือฉัน...ไม่แน่ใจ...” “คุณไม่อยากเลี้ยงน้องภูมิหรือครับ” ชายหนุ่มถาม “อยากสิคะ...ตอนแรกฉันรู้สึกว่าพีชเอาภาระมาให้ แต่ตอนนี้ฉันอยากได้น้องภูมิ อยากดูแลแก แต่ปัญหาคือพีชจะยอมหรือเปล่า” “ผมนึกว่าคุณลังเลเพราะกลัวเลี้ยงแกไม่ไหว ถ้าอย่างนั้นผมจะเสนอตัวขอรับแกไว้เอง คุณว่าคุณพีชเขาจะยอมไหมครับ” คนฟังตาโต “คุณพูดเล่นหรือเปล่าคะเนี่ย...” “ผมพูดจริง” อิศวเรศทำตาโตล้อเลียนหล่อน “ผมก็อยากได้น้องภูมิเหมือนกัน ผมรวยกว่าคุณ ผมเลี้ยงดูแกได้สบาย ๆ อยู่แล้ว” หญิงสาวอดค้อนให้ไม่ได้ ด้วยรู้ว่าเขาล้อเล่นตรงเรื่อง ‘รวยกว่า’ “เอาเถอะค่ะ” หล่อนเอ่ยในที่สุด “รอคุยกับพีชก่อน แต่ฉันว่าพีชคงไม่มีปัญหาแล้วล่ะ” ชายหนุ่มยิ้ม ปัญชยามองรอยยิ้มหวานของเขาแล้วก้มหน้า เอ่ยเบา ๆ ว่า “ฉันขอโทษนะคะ ที่พาคุณมาลำบาก แถมยังทำให้คุณเสียงานเสียการอีก...” มือใหญ่เอื้อมมาแตะแก้มขาวแผ่วเบา ก่อนช้อนคางมนขึ้น เพื่อจะได้มองสบดวงตาคู่งามใต้ขนตาดกเป็นแพ “ผมเต็มใจ...เสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด” เขาพูด “คุณอุตส่าห์ให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเอง และนี่คือโอกาส...ที่จะทำให้คุณเห็นว่าผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ ผมไม่รู้สึกลำบากหรอกครับ ผมดีใจมากกว่า แล้วที่ผมมานี่ ก็สาระแนมาเอง คุณไม่ได้จิกหัวลากผมมาเสียหน่อย...” หญิงสาวสำลัก หัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ขัดขืนเมื่อมืออบอุ่นไล้บนผิวแก้ม และช่วยทัดปอยผมไว้ข้างหู น้องภูมิมีสีหน้าดีใจเมื่อเห็นอิศวเรศ เด็กชายร่าเริง แก้มมีเลือดฝาด และทานผลไม้ที่ชายหนุ่มซื้อมาฝากอย่างเต็มอกเต็มใจ “น้องภูมิมาสัญญาแบบลูกผู้ชายกับน้าฟาโรห์สักอย่างได้ไหม” ร่างใหญ่นั่งพิงข้างเตียง ยกมือขึ้น เด็กชายทำตาม “ว่าต่อไปจะกินของมีประโยชน์เยอะ ๆ จะได้แข็งแรง ไม่ป่วย ไม่เข้าโรงพยาบาลอีก” เด็กน้อยพยักหน้า “สัญญาครับ” มือใหญ่สอดประสานกับมือเล็กนัยว่าทำสัญญากันแล้ว ปัญชยามองแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง ทว่าสบตากับพิชาวดีซึ่งเดินนำนิดาเข้ามาพอดี ................................................................................................................................................... สาวสวยไม่กล้าสบตาอิศวเรศ หล่อนรู้สึกละอายเมื่อเรื่องตัวเองถูกเปิดเผย จึงพยายามไม่มองเลยปัญชยาไปยังร่างสูง เมื่ออกมายืนคุยกันที่ระเบียงด้านนอก ส่วนนิดาอยู่กับน้องภูมิ “พีชไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้บ้า ก็แค่รู้สึกเครียด กดดันก็เท่านั้น” สาวสวยกอดอก หล่อนอยู่ในเดรสยาวสบาย ๆ แต่ไม่แต่งหน้า เผยผิวซีด และยังมีรอยคล้ำใต้ตา “พีชเลี้ยงน้องภูมิได้” “แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ปัญชยายืนกราน “ปังก็ไม่ได้คิดว่าพีชบ้า แต่พีชยังไม่พร้อม พีชเองก็รู้ตัวนี่” “พีชอาจเคยบอกว่ายังไม่พร้อม เพราะอยากหาใครสักคนที่ดูแลพีชและน้องภูมิได้” พิชาวดีตวัดตามองไปยังอิศวเรศแวบหนึ่ง “แต่ตอนนี้พีชรู้แล้วว่าไม่มีวันนั้น ผู้ชายร้อยทั้งร้อยไม่มีใครอยากได้หญิงหม้ายลูกติด ปากว่าไม่เป็นไร ๆ แต่ลึก ๆ ก็คงรังเกียจทั้งนั้นแหละ...พีชคิดผิด ที่หวังพึ่งผู้ชาย!” ท้ายประโยคคล้ายประชดอย่างอัดอั้น และอิศวเรศก็รู้สึกได้ “ถ้าพีชสามารถเลี้ยงดูตัวเองและน้องภูมิได้ ผู้ชายหน้าไหนก็ไม่จำเป็นหรอก เดี๋ยวนี้ผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียวได้ไม่แปลก พวกซิงเกิลมัมก็เยอะไป” ปัญชยาพูด “แต่ตอนนี้ปังขอ...จนกว่าพีชจะลืมเรื่องร้าย ๆ ให้มันผ่านไปให้หมด เมื่อไรก็ตามที่พีชรู้สึกว่าพีชต้องการน้องภูมิจริง ๆ และสามารถดูแล ให้ความรักความอบอุ่นแกอย่างเต็มที่ได้เมื่อไร ตอนนั้นพีชก็มารับแกไปได้เลย...” สาวสวยเม้มริมฝีปาก เบือนหน้าไป น้ำใสเอ่อคลอตาขึ้นมาอีกเมื่อพูดกลั้นสะอื้นว่า “แต่เมื่อคืน...พีชเกือบฆ่าแก แก...คงไม่อยากอยู่กับพีชอีกแล้ว...” ประโยคนั้นทำให้ปัญชยารู้สึกตื้อในลำคอ หล่อนเดินเข้าสวมกอดเพื่อน หลังร้องไห้เบา ๆ ออกมาครู่หนึ่ง ก็ผละออก บอกสาวสวยทั้งน้ำตาว่า “น้องภูมิรักพีช...เชื่อปังสิ...ไม่ใช่เพราะพีชเป็นแม่ แต่พีชคือทุกสิ่งทุกอย่างของแก...ถ้าพีชไม่แน่ใจ ลองไปหาแกสิ แล้วถามแกเอง...ถามแก...ว่าอยากอยู่กับใคร ปังหรือพีช...” อิศวเรศเลิกคิ้วตกใจ มองพิชาวดีซึ่งยืนนิ่งคล้ายลังเลใจอย่างหนัก สลับกับมองปัญชยาเหมือนเห็นตัวประหลาด พอสาวสวยก้าวเดินเข้าไปในห้อง เขาก็คว้าแขนปัญชยาไว้ กระซิบร้อนรนว่า “คุณจะบ้าเหรอ...ถ้าน้องภูมิปฏิเสธคุณพีช มีหวังเขาได้อาละวาดโรงพยาบาลแตก!” ปัญชยาสบตาชายหนุ่ม “ไม่หรอกค่ะ...ฉันเชื่อในตัวน้องภูมิ...” “เชื่อ...ยังไงครับ...” อิศวเรศไม่เข้าใจ ปัญชยาจึงจับจูงมือชายหนุ่ม พาเดินกลับเข้าไปในห้องพักรวม นิดาถอยกรูดไปยืนพิงเตียงข้าง ๆ ซึ่งว่างอยู่ เมื่อพิชาวดีก้าวช้า ๆ เข้าไปหาลูกชาย เด็กน้อยนั่งมองมารดานิ่ง ไม่มีทีท่าจะถอยหนี หรือหวาดกลัวใด ๆ “น้องภูมิ...เป็นไงบ้างลูก” สาวสวยเอ่ยถามเสียงสั่นนิด ๆ ขณะหยุดยืนสบตากลมโตของเด็กชาย “แม่พีชขอโทษนะ แม่พีชไม่รู้ว่าน้องภูมิไม่สบาย ก็เลยจับอาบน้ำสระผม...” น้ำตาหยด เมื่อเอื้อมมือไปสัมผัสท่อนแขนเล็กนั้น “แม่ขอโทษ...ถ้าน้องภูมิไม่อยากอยู่กับแม่พีช แม่พีชก็ไม่โกรธหนูหรอกนะลูก...” เด็กน้อยมองมารดาซึ่งร้องไห้ออกมาเบา ๆ ก่อนหันมองปัญชยา แววตาไร้เดียงสา ทว่าทีท่าสงบขรึมเกินอายุนั้นทำให้อิศวเรศใจเต้นแรง “แม่พีชอยากให้น้องภูมิไปอยู่ด้วย...น้องภูมิจะว่ายังไงลูก...” ปัญชยาเอ่ย “น้องภูมิจะอยู่กับน้าปังต่อไป หรืออยู่กับแม่พีช...” ความเงียบปกคลุมรอบห้อง เมื่อเด็กน้อยนั่งนิ่ง พิชาวดีกลั้นเสียงร่ำไห้ หัวใจของหล่อนแทบแหลกสลาย เด็กชายคงปฏิเสธ...หล่อนทำร้ายเขามามาก...ลืมไปว่าเขาเองก็มีเลือดเนื้อ มีชีวิต...เขาเป็นลูกคนเดียวของหล่อนแท้ ๆ หล่อนมันช่างเห็นแก่ตัว ถ้าเขาปฏิเสธ...พิชาวดีคงทอดกายลงร้องไห้บนพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก เพราะความพ่ายแพ้ครั้งนี้ คงยิ่งใหญ่และเจ็บปวดสาหัสสากรรจ์ กว่าการถูกครอบครัว ถูกชายหนุ่มมากหน้าหลายตาปฏิเสธ... หากเด็กชายก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางความกดดันหนักอึ้งในบรรยากาศนั้น “น้องภูมิ...จะอยู่กับแม่พีชครับ...” อิศวเรศเบือนหน้าออกไปอีกทาง เพื่อซ่อนน้ำตาแห่งความสะเทือนใจ ส่วนนิดาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาคนไข้และญาติ ๆ ในห้องนั้น พิชาวดีโผเข้ากอดลูก “แม่พีชขอโทษ...” หล่อนร้องโฮ เขายังรัก...และให้อภัยหล่อน...ความรู้สึกเจ็บปวดแหลกสลายเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความชุ่มชื่น ราวสายฝนเย็นฉ่ำสาดซัดหัวใจแห้งผาก แม้จะไม่เหลือใคร...ก็ยังมีน้องภูมิเป็นเหมือนโลกทั้งใบของหล่อน ปัญชยาพูดถูก ความรู้สึกที่ว่าตนไม่เป็นที่ต้องการของใคร ๆ มลายหายไปราวถูกปัดเป่าด้วยคำพูดประโยคนั้นของลูก... ในโลกใบนี้...ยังมีลูกที่ต้องการหล่อน...เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว จากคุณ : BAHAMAS เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 53 16:55:16

ความคิดเห็นที่ 3 ฮือออออT-T น้องภูมิสุดยอดดดดดด จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 53 20:40:35

ความคิดเห็นที่ 4 ปังนี่ รู้ใจน้องภูมิยิ่งกว่าใครเลยนะ นี่ขนาดแม่ไม่ค่อยดูแลนะ ถ้าพีชกลับใจได้ น้องภูมิคงยิ่งเป็นเด็กที่มีสุขภาพจิดดีสุดยอดเลย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 53 21:58:21

ความคิดเห็นที่ 5 ซึ้งอ่ะ จากคุณ : เอกจิตรา เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 53 23:34:01

ความคิดเห็นที่ 6 น้องภูมิเอ๊ย โตขึ้นหนูจะได้ดีแน่นอน ถ้าหนูไม่เก็บกดไปนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 53 00:07:19