PANTIP.COM : W9149626 Nephilim's tale ตอนที่ 14 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

“ไม่ไหว ๆ นี่ข้าเครียดจนหูแว่วไปแล้วรึนี่”

“ไม่ได้หูแว่วสักหน่อย”

“ใช่แล้ว ต้องนอนพัก นอนให้ผ่อนคลายจะได้ไม่เครียด” อนาคิมพยายามปลอบตนเองที่รู้สึกว่าได้ยินเสียงจากอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นตัว และเธอไม่มีทางเชื่อแน่นอนว่าหอกของเธอนั้น ‘พูดได้’

“งั้นตอนเจ้านอน ข้าจะพูดกรอกใส่หูเจ้าตลอดทั้งคืนเลย”

เสียงนั่นกล่าวข่มขู่อนาคิม นั่นทำให้เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา เธอยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดหูหลับตาปี๋เหมือนไม่อยากรับรู้สิ่งใดอีกแล้ว เพราะถ้ารับรู้มากกว่านี้เธอกลัวว่าตัวเองจะเป็นบ้าไปเสียก่อน

‘ต่อให้ปิดหู ข้าก็ติดต่อกับเจ้าทางจิตได้อยู่ดีนั่นล่ะ’
คราวนี้เสียงนั่นเข้าไปดังก้องในหัวเธอแทน ยิ่งทำให้อนาคิมแทบจะสติแตก เธอส่ายหัวไปมาพลางเริ่มน้ำตาซึมออกมา จากนั้นเธอจึงหันมามองหอกสีแดงของเธอซึ่งบัดนี้ที่อัญมณีบนหอกนั้นเรืองแสงสีเขียวออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ชิ...ยัยบ๊องเอ้ย จะคุยกันดี ๆ รึจะให้ข้าต้องด่าก่อน”

เสียงนั่นดังจากหอกจริง ๆ มันช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อสุดจะพรรณาได้ ชีวิตนี้เธอเจอสัตว์ประหลาดมาหลายแบบ บางชนิดก็พูดภาษามนุษย์ได้จริง ๆ แต่มันก็ยังเป็นสิ่งมีชีวิต แล้วนี่มัน ‘หอก’ ‘ของที่ทำขึ้น’ ‘สิ่งไม่มีชีวิต’ แล้วมันพูดได้อย่างไรกันเล่า เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นบนใบหน้าของอนาคิมเสียมากมาย จนหอกสีแดงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ

“ให้ตายสิ ข้าขอถอนคำพูดที่ชมว่าเจ้า ‘สมบูรณ์แบบ’ ท่าจะดี ไอ้แบบนี้มันดูติงต๊องกว่ามารดาของเจ้าเสียอีกนะ”

‘มารดาของเจ้า’ คำ ๆ นี้ทำให้อนาคิมตั้งสติได้ ไม่ผิดแน่เสียงจากหอกนี่เหมือนกับเสียงของเด็กหญิงที่เธอเคยเจอในความฝัน หมายความว่าเด็กหญิงคนนั้นคือหอกนี่เช่นนั้นรึ? อนาคิมค่อยนั่งย่อตัวลงไปกับที่นอน พลางยื่นหน้าไปที่อัญมณีสีเขียวที่หอก เพราะคิดว่าเสียงออกมาจาก ณ ที่ตรงนี้ เธอพูดออกไปเบา ๆ

“เจ้า คือเด็กหญิงที่ข้าฝันเห็นงั้นรึ”

คราวนี้กลับเป็นว่าหอกของเธอเงียบสนิท มันเงียบไปครู่หนึ่งจนอนาคิมนึกว่าจะไม่ได้คำตอบซะแล้ว เธอจึงกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง มันจึงตอบคำถามของเธอออกมา

“ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ ๆ ก็ได้ มาพูดใกล้ ๆ เช่นนั้น ข้าเห็นเจ้าแล้วน่ากลัวออก”

“งื่อ~~~” อนาคิมครางออกมาด้วยความรู้สึกกลัวที่อยู่ ๆ หอกแดงก็ตอบกลับมาอย่างไม่ทันให้นางตั้งตัวระคนความรู้สึกไม่พอใจนักที่โดนหาว่าเธอนั้นน่ากลัว แต่เธอไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดออกไป หอกสีแดงของเธอก็เป็นฝ่ายกล่าวขึ้นมาก่อน

“ใช่ ข้าคือเด็กสาวน้อย น่ารัก งามสง่า ที่เจ้าเห็นในฝันนั่นล่ะ” น้ำเสียงของหอกที่พูดออกมาชวนให้เห็นภาพเด็กหญิงที่จีบปากจีบคอพูดแบบแก่แดดสุด ๆ จนอนาคิมอดจะหนักใจไม่ได้ สรุปว่าอาวุธของเธอมันเป็นอะไรกันแน่เนี่ย

“เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่น่ะ”

หอกสีแดงนิ่งเงียบไป บางทีมันเองก็คงพยายามหาคำตอบให้กับตนเองเช่นกัน เพราะถ้าตอบออกมาว่าเป็นหอก แต่เป็นหอกที่พูดได้ก็คงแปลก ๆ อยู่
“นั่นสิ ข้าเองก็ตอบไม่ถูกหรอก”

“งื่อ~~” อนาคิมครางขึ้นมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้หอกแดงกลับบ่นออกมาทันที

“เจ้านี่รับนิสัยมารดาที่คราง งื่อ ง่า มาเหมือนกันเปี้ยบเลยเชียว น่าฟาดเสียจริง ๆ”

“แม่ของข้าเช่นนั้นรึ เจ้ารู้จักแม่จริง ๆ ของข้าด้วยงั้นรึ” อนาคิมรีบยื่นหน้าไปใกล้พร้อมกับถามด้วยความรู้สึกยินดีที่จะมีใครหรืออะไรสามารถบอกได้ว่าเธอเป็นใครมาจากใหนกันแน่

“รู้จักสิ ถ้าไม่รู้จักแล้วจะพูดถึงมาดาเจ้า ฉอด ๆๆๆ เช่นนี้ได้รึ”

“แต่...ถ้าจะถามล่ะก็ ข้าไม่บอกหรอกนะ”

“งื่อ~~” อนาคิมกลับมามีสีหน้าผิดหวังทันทีที่เจ้าหอกแดงตัดบทเอาเสียง่าย ๆ นี่ถ้าเธอถามชื่อของหอกเอง มันก็คงจะไม่ยอมบอกแน่นอน บางทีเธอคงต้องหาวิธีหลอกล่อถามอะไรให้รู้เรื่องบ้าง ไม่อย่างนั้นมันก็เหมือนมีอะไรไม่รู้พกติดตัวตลอดเวลา

“อะไรที่เจ้าจะบอกข้าได้บ้างล่ะ” อนาคิมถามออกไปตรง ๆ ด้วยเพราะเวลานี้เธอรู้สึกขี้เกียจเหลือเกินที่จะต้องมานั่งหาหนทางถามเรื่องต่าง ๆ ตอนนี้ขอแค่อะไรก็ได้ที่อย่างน้อยให้เธอรู้จักมันมากขึ้น

หอกแดงเงียบไปอีกครั้ง มันคงพยายามคิดว่าอะไรควรบอกอะไรไม่ควรบอกเป็นแน่
“เอิ่ม...งั้นก็ อย่างแรก ข้าเป็นอาวุธอาคมจริง ๆ แต่คำเรียกมันก็เรียกได้หลายแบบน่ะนะ อาวุธเทพบ้าง อาวุธศักดิ์สิทธิ์บ้าง”

คำตอบของมันทำให้อนาคิมรู้สึกตกตะลึงปนตื่นเต้น นี่เธอมีของหายากในการครอบครองเช่นนั้นหรือเนี่ย ของที่ไม่ใช่ว่าผู้ใดจะมีได้ แม้แต่ในกลุ่มเชื้อพระวงศ์เองก็อาจจะไม่มีเสียด้วยซ้ำ แต่นั่นก็ทำให้เธอต้องกล่าวออกไปด้วยความรู้สึกที่ดูเศร้าซึมเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเลออส

“สรุปว่าข้าเป็นผู้ที่ทำให้ท่านเลออสบาดเจ็บจริง ๆ รึนี่”

“คิดมาก ประลองกันมันก็ต้องมีเจ็บบ้าง อีกอย่างเจ้าไม่ได้เอาข้าไปจ้วงแทงชายผู้นั้นเสียเมื่อไหร่กัน แค่ถาก ๆ ทั้งนั้น”
หอกแดงกล่าวออกมาเหมือนต้องการปลอบใจอนาคิมที่รู้สึกผิดที่ทำให้เลออสนั้นเหมือนต้องบาดเจ็บหนัก

“แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะ”

“ข้าชื่อ... เฮ้ย นี่เจ้า!!! อย่ามาเล่นทีเผลอนะ ข้าไม่บอกหรอก”

อนาคิมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่อุตส่าห์ถามไปในช่วงเวลาที่หอกแดงน่าจะเผลอตัวตอบได้ แต่มันก็ดันตั้งลำไม่คล้อยตามเธอได้ก่อน นั่นทำให้อนาคิมสงสัยมากขึ้นว่าทำไมเพียงแค่ชื่อแท้ ๆ หอกแดงจึงไม่ยอมบอกให้เธอทราบ

“ทำไมล่ะ ก็แค่ชื่อเอง”

“แค่ชื่อนั่นล่ะสำคัญ ตราบที่เจ้าเรียกชื่อข้าไม่ถูก เจ้ายังใช้พลังของข้าได้ไม่เต็มที่ และ ตราบใดที่เจ้ายังนึกชื่อข้าไม่ออก อดีตของเจ้าก็จะถูกปิดผนึกไว้เช่นนั้น” หอกแดงตอบด้วยน้ำเสียงค้อนเล็ก ๆ ที่ตนเองโดนอนาคิมล่อหลอกให้พยายามตอบคำถามออกไปเมื่อสักครู่

อนาคิมไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ถ้าจากที่หอกแดงกล่าวหมายความว่าถ้านางนึกชื่อหอกนี่ออก อะไรหลาย ๆ สิ่งน่าจะถูกเปิดเผยมากขึ้นรวมถึงประวัติความเป็นมาของเธอด้วยก็เป็นได้ เธอเอื้อมมือไปหยิบหอกขึ้นมาตั้งขึ้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้นระคนหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อทราบว่าหอกของตนไม่ใช่หอกธรรมดา แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ชไนเดอร์กล่าวไว้ว่า หากหอกนี้สร้างมาเพื่อให้เธอใช้มันย่อมเป็นสิ่งที่ปกป้องเธอ ทำให้เธอรู้สึกเบาใจขึ้นบ้างพอสมควร อีกอย่างตราบใดที่เธอไม่ได้ใช้มันทำร้ายผู้ใด ก็คงไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเฉกเช่นที่เลออสได้รับเป็นแน่

อนาคิมที่ถือหอกไว้ยิ้มออกมาให้กับมันนิดหน่อย หากแต่เธอก็โดนมันสวนกลับทันที
“ไม่ต้องมายิ้ม ยังไงตอนนี้ข้าไม่บอกอะไรเจ้าหรอก”

อนาคิมรู้สึกขบขันกับการโต้ตอบของหอกแดง นิสัยของมันก็เหมือนเด็กเสียจริง ๆ แม้เจ้าตัวจะเคยบอกว่าตนเองไม่ใช่เด็กแล้วก็ตามที เธอจึงกล่าวออกไปพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร แต่เมื่อถึงเวลาที่ข้าต้องใช้เจ้า เจ้าจะช่วยข้าเช่นนั้นใช่หรือไม่ อาวุธของข้า”

หอกแดงเงียบไปครู่หนึ่งจึงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน
“ช่วย แต่...ขอแก้ความเข้าใจผิดนิดหน่อย”

อนาคิมแสดงสีหน้าสงสัยใส่หอกแดง นี่เธอกำลังเข้าใจสิ่งใดหรืออะไรผิดไปเช่นนั้นหรือ

“ข้าไม่ใช่อาวุธที่เกิดมาเพื่อเจ้า แต่เป็นเจ้าต่างหากที่เกิดมาเพื่อใช้ข้า เข้าใจซะด้วย”
คำชี้แจงของหอกแดงสร้างความงุนงงให้อนาคิมอย่างมาก มันออกจะเป็นเรื่องแปลก ๆ เพราะตามปกติอาวุธจะถูกสร้างเพื่อให้สอดรับกับผู้ใช้ แต่นี่หอกแดงกล่าวเหมือนว่าเป็นตัวเธอต่างหากที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้สอดรับกับหอกแดงเล่มนี้
ความสงสัยทำให้อนาคิมต้องถามออกไปทันที

“เจ้าหมายความว่ายังไงกัน”

“ไม่บอก ถึงเวลาเจ้าก็รู้เอง”

“งื่อ~~” อนาคิมได้แต่ครางออกมา ดูเหมือนว่าอะไร ๆ ก็เป็นความลับไปเสียหมด จนกลายเป็นว่าปริศนาที่จะไขให้กระจ่าง กลับยังคงมืดมนต่อไปจนกว่า ‘ตัวเธอเองจะนึกออกเอง’

“งื่อ ง่าอะไร! น่ารำคาญจริงเชียว ข้านอนละ” เจ้าหอกแดงบ่นด้วยความรำคาญออกมาก่อนที่ แสงจากอัญมณีสีเขียวจะดับหายไป ซึ่งหลังจากนั้น แม้อนาคิมจะพยายามจับหมุน เหวี่ยง หรือเรียกยังไงก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ จากเจ้าหอกแดง
หากแต่กลับมีเสียงของเรโนอาจากข้างนอกห้องเข้ามาแทน

“อนาคิม...เจ้านอนรึยังน่ะ” เรโนอาด้วยความแปลกใจต่อเสียงคุยที่ดังลอดออกมาจากห้อง แม้มันจะไม่ได้ดังอะไรมากมายแต่ก็พอที่จะให้ความรู้สึกว่ามีคนสองคนคุยกันอยู่ ทั้งที่ภายในห้องน่าจะมีเพียงอนาคิมคนเดียวเท่านั้น

“อ่ะ...อา กำลังจะนอนจ้า” อนาคิมตะโกนตอบเรโนอาออกไป เธอรีบนำหอกไปเก็บในตู้แล้วดับเทียนไขเข้านอนทันที เธอไม่มีความรู้สึกอยากเอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปบอกใครทั้งสิ้น มันคงแปลกถ้าจะไปบอกใครว่า ‘หอกพูดได้’ แต่ถ้าไปยอมรับว่าหอกของเธอเป็นอาวุธอาคมจะฟังดูดีกว่า

อนาคิมที่ล้มตัวลงนอนคิดถึงสิ่งที่ต้องทำในพรุ่งนี้ มันทำให้เธอนึกถึงตอนที่ชไนเดอร์พูดยอมรับว่าพอใจในตัวของเธอ
มันทำให้เธอคิดถึงเวลาที่เจอหน้าชไนเดอร์มันช่างน่าอายเสียจริง ๆ แม้จะมีเรื่องแปลกประหลาดและเรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกผิด แต่ก็มีเรื่องดี ๆ ที่ทำให้เธอนอนหลับไปพร้อมรอยยิ้มได้อยู่

-------------------------------------------------

จากคุณ : joyka

เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 53 19:42:58

ความคิดเห็นที่ 4

ตึง!!

อนาคิมวางหนังสือกองโตลงไป ด้วยน้ำหนักของหนังสือทั้งหมดกว่ายี่สิบเล่มใหญ่ ๆ เสียงของมันจึงดังออกมา แสดงให้เห็นว่าหนังสือทั้งหมดนี่มีน้ำหนักไม่ใช่น้อย ๆ

“ฮ้า~ ทั้งหมดนี่ล่ะค่ะท่านชไนเดอร์”

อนาคิมที่วางหนังสือแล้วยกแขนขึ้นมาปาดเหงื่อของตนเอง แต่สีหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มและดูมีความสุขอย่างยิ่ง จนเซคิน่าอดที่จะแอบไปกระซิบกับเลออสไม่ได้
“รู้สึกแม่ลิงนี่จะมีความสุขกับการที่ได้ถูกชไนเดอร์ใช้งานเสียจริง ๆ นะเนี่ย”
“ข้าก็ว่างั้น” เลออสตอบรับไปเบา ๆ แต่เสียงกระซิบมันก็ดังพอที่จะทำให้อนาคิมรู้สึกตัวได้ว่าในห้องนี้มีคนอื่นอีกนอกจากตัวเธอและชไนเดอร์

“ท่านเลออส ท่านเซคิน่า!!” อนาคิมหันไปเรียกด้วยความรู้สึกตกใจนิดหน่อย ด้วยเพราะเธอไม่ได้สังเกตสิ่งรอบ ๆ ตัวในขณะที่ขนหนังสือเลย เธอรีบโค้งตัวลงเพื่อทักทายด้วยความเคารพในทันที เลออสกับเซคิน่าต่างก็ยิ้มรับอนาคิมที่โค้งก่อนที่จะหันไปมองชไนเดอร์ที่ดูจะหนักใจกับกองหนังสือที่อนาคิมเอามาตั้งไว้

“ข้าว่าเจ้าเอามาแยะไปแล้วนะนี่” ชไนเดอร์นั่งมองกองหนังสือจำนวนมากที่อนาคิมไปหามาตามคำสั่งของเขา จริง ๆ เขาต้องการแค่บันทึกเกี่ยวกับเนินสุสานนักบุญเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายถึงเพียงนี้

“ก็เล่มนี้เป็นเรื่องของสุสานนักบุญ เล่มนี้เป็นเรื่องตำนานของนักบุญ เล่มนี้เป็นหนังสือเกี่ยวกับบันทึกเดินทางของนักบุญ ส่วนเล่มนี้...”

“พอ ๆ” อนาคิมที่เอานิ้วชี้หนังสือพร้อมทั้งอธิบายหนังสือแต่ละเล่มอย่างเมามัน โดนชไนเดอร์พูดหยุดไว้ก่อนที่นางจะไล่อธิบายจนครบทั้งหมดด้วยเขาเข้าใจแล้วว่าทุกเล่มนั้นเกี่ยวกับสุสานนักบุญจริง ๆ สงสัยเขาจะบอกความต้องการไม่ละเอียดไปนางจึงไปขนมาเสียมากมายเช่นนี้

“ไว้เดี๋ยวให้เจ้าช่วยข้าหาข้อมูลก็แล้วกัน” ชไนเดอร์กลับไปพิงที่เก้าอี้พลางถอนหายใจออกมา จะว่าไปแล้วอนาคิมก็ดูเหมาะกับงานเลขาดี นางมีความรู้สมกับเป็นผู้ที่สอบได้ระดับสองจริง ๆ แต่ถ้าจะขาดตกบกพร่องก็คงเป็นลักษณะของนางเองที่ดูจะติงต๊องนิด ๆ

ขณะนั้นเองเลออสที่มองชไนเดอร์ก็กล่าวขึ้นมาอย่างเรียบ ๆ
“เช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อนก็แล้วกัน จะได้ให้พวกเจ้าทั้งสองอยู่กันอย่างสงบ ๆ”
“และมีความสุข” เซคิน่าพูดต่อท้ายเลออสด้วยน้ำเสียงที่ดูล้อเล่นออกไป จนชไนเดอร์ปั้นหน้ายุ่งนิดหน่อยก่อนที่เขาจะกล่าวออกไป

“ข้าว่าพวกเจ้าต้องอยู่ก่อนแล้วล่ะ เพราะข้ามีเรื่องที่จะให้ช่วยคิดและถามความเห็นโดยเฉพาะเจ้านะ เซคิน่า”

“อะไรกันเรื่องของเอนิมข้าก็บอกไปหมดแล้วนะ” เซคิน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย คงเพราะตอนเช้าเธอยังไม่ได้ทานอะไรก็โดนเลออสลากมาที่นี่เสียก่อนแล้ว จึงทำให้ตัวเธอรู้สึกอยากจะรีบไปหาอะไรทานโดยไว

ชไนเดอร์เขยิบศีรษะมาเท้าคางกับโต๊ะทำงานแล้วกล่าวออกไปด้วยสายตาที่เหมือนมีความคิดอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ภายใน
“ไม่ใช่...ข้าอยากถามเรื่องเรฟาอิมต่างหาก”

อนาคิมที่เห็นชไนเดอร์กล่าวกับเซคิน่าเช่นนั้นก็คิดว่านี่คงเป็นการพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวซึ่งเธอไม่ควรอยู่ให้เป็นการเสียมารยาท เธอจึงกล่าวกับชไนเดอร์ไปอย่างสุภาพ
“เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อนนะคะ ท่านจะได้คุยธุระกับท่านเซคิน่า และท่านเลออสได้สะดวก”

“ไม่ต้องหรอก เจ้าก็อยู่รับฟังด้วยนั่นล่ะ จริง ๆ อยากให้เนมิสซ่า กับไกมารับฟังด้วยเผื่อจะมีข้อคิดเห็นอะไรดี ๆ บ้าง”
ชไนเดอร์กล่าวพลางมองไปยังอนาคิมที่ทำท่าทางเหมือนจะออกไปจากห้อง

เซคิน่ารู้สึกประหลาดใจที่อยู่ ๆ ชไนเดอร์ก็สนใจเรื่องของเรฟาอิมขึ้นมา ถึงจะบอกว่านางเป็นเบาะแสสำคัญก็ตามทีแต่มันไม่น่ามีข้อมูลอันใดที่ดูจะแปลกใหม่ไปกว่าที่เธอเคยให้เขาไปอีกแล้ว
“เจ้าอยากรู้เรื่องอะไรของเรฟาอิมอีกรึ”

ชไนเดอร์เงียบไปครู่หนึ่ง เขาพยายามเรียบเรียงข้อคำถามเพื่อให้ได้ข้อสรุปที่เขาคิดไว้เมื่อคืนนี้
“อย่างแรก เรฟาอิม มาทำงานให้กับองค์ชูไนมานในฐานะอะไรกันแน่”

เซคิน่าแสดงสีหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่งด้วยเวลามันก็ผ่านมานานพอควรแล้ว
“อืม ถ้าจำไม่ผิดนางมาอยู่ในตำแหน่งองครักษ์เคียงข้างองค์ชูไนมานน่ะนะ”

“แล้วนางสนิทสนมกับองค์ชูไนมานขนาดใหน เจ้าพอจะรู้รึไม่” ชไนเดอร์เริ่มไล่ถามไปเรื่อย ๆ

“เท่าที่รู้ก็สนิทมากพอควรนะ ว่าแต่ทำไมรึ?”

“ข้ากำลังสงสัยว่า เรฟาอิม...ชอบพอกับองค์ชูไนมานน่ะ” ชไนเดอร์ตอบสิ่งที่เซคิน่าสงสัยไปด้วยสีหน้าเรียบ ๆ
หากแต่เซคิน่ากลับรู้สึกว่าชไนเดอร์กำลังสนใจเรื่องอะไรที่ดูแปลกประหลาดเกินไป และตัวเธอเองไม่รู้สึกว่าสิ่งที่
ชไนเดอร์กล่าวจะเป็นจริงแต่อย่างใด

“ไม่น่านะ ข้าไม่คิดว่านางกับองค์ชูไนมานจะ.....” เซคิน่าหยุดคำพูดของตนเองไว้ เหมือนตัวเองเริ่มไม่แน่ใจอะไรบางอย่างเธอเอานิ้วมาจับริมฝีปากตนเอง พลางคิดทบทวนสิ่งต่าง ๆ อย่างละเอียดเผื่อว่าตัวเธอจะพลาดอะไรไป จนในที่สุดเธอจึงกล่าวออกมา

“...ไม่แน่ นางค่อนข้างที่จะรักและเทิดทูนองค์ชูไนมานอย่างมากทีเดียว แต่ข้าไม่เห็นว่าองค์ชูไนมานจะมีปฏิกิริยาตอบรับแต่อย่างใดเลยนะ”

ชไนเดอร์ที่รับฟังคำของเซคิน่าก็ให้ยิ้มออกมาทันที เรื่องมันเริ่มเข้าเค้าบ้างแล้วจริง ๆ
“ไม่หรอก พระองค์รับรัก และรักตอบเพียงแต่พระองค์ไม่ได้แสดงออกในตอนที่มีชีวิต แต่แสดงออกตอนก่อนจะสิ้นพระชนม์”

“หา...”

เซคิน่าแสดงอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นเรื่องที่ตัวเธอเองไม่เคยได้รับรู้มาก่อนเลยสักนิด ด้านเลออสและอนาคิมที่ยืนฟังเงียบ ๆ นั้นได้แต่ยืนฟังเฉย ๆ โดยที่ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวใด ๆ นัก

“แล้วเรฟาอิมตายไปก่อนองค์ชูไนมานกี่ปี เจ้าพอจะจำได้รึไม่เซคิน่า”

เซคิน่าที่ได้รับข้อคำถามยกนิ้วมือขึ้นมาไล่นับ เธอนับอยู่ชั่วครู่จึงตอบชไนเดอร์ออกไป
“เรฟาอิมเข้าเป็นองครักษ์ตอนอายุได้ประมาณยี่สิบเศษ ๆ นางเสียชีวิตตอนประมาณอายุสามสิบได้ ตอนนั้นองค์ชูไนมานก็มีพระชนมายุประมาณ เออ...สามสิบห้า จากนั้นก็มาสิ้นพระชนม์ประมาณหกสิบ งั้นก็ตายไปประมาณยี่สิบห้าปีได้”

“คำถามสุดท้าย เจ้าเห็นศพของเรฟาอิมรึไม่”

“อืม...ไม่ แต่เป็นสิ่งที่เหล่าองครักษ์คนอื่น ๆ ส่งข่าวต่อ ๆ กันมาและข้าเองก็ติดต่อนางไม่ได้เลย” เซคิน่าตอบกลับด้วยท่าทางที่สงสัยในข้อคำถามของชไนเดอร์มากขึ้นเรื่อย ๆ

เป็นอีกครั้งที่ชไนเดอร์ยิ้มรับให้กับคำตอบของเซคิน่าก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยสีหน้าท่าทางที่มั่นใจและดูจะดีใจอย่างยิ่ง
“ข้ากำลังคิดว่า ในวันพรุ่งเราจะไปเคารพพระศพขององค์ชูไนมาน และ ‘เรฟาอิม’ พร้อมกันจะดีกว่า”

คำกล่าวของชไนเดอร์ทำให้ทั้งเซคิน่า เลออสและอนาคิมล้วนแปลกประหลาดใจ หมายความว่าชไนเดอร์ค้นพบอะไรบางอย่างที่อาจจะเป็นสิ่งที่คีราเนียกำลังค้นหาแล้วเช่นนั้นหรือ
-------------------------------------------------------Next to Chapter 15

จากคุณ : joyka

เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 53 19:49:26