ความคิดเห็นที่ 1 อมยิ้ม +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “กริ๊ง!” เสียงออดกรีดโสตประสาทดังขึ้น พร้อมกับกองทัพเด็กประถมตัวจ้อยที่วิ่งกรูกันออกมาที่หน้าสนามหญ้าท่ามกลางแสงแดดแผดร้อนของพระอาทิตย์ที่ส่องสว่างขึ้นกลางศีรษะ ในความมุ่งหมายที่แตกต่างกันไป บ้างก็จับกลุ่มกระโดดหนังยางที่ร่มไม้ บ้างก็คึกคะนองออกมาวิ่งไล่เตะลูกฟุตบอลกับซุ้มประตูขนาดย่อม ๆ ที่ตาข่ายตกอยู่ในสภาพยับเยินจากการขาดไร้ซึ่งการบำรุงดูแลรักษา “เอ็งแน่ใจแล้วหรือวะไอ้ตี๋ กับเรื่องพรรค์นี้น่ะหือ?” เสียงของเด็กชายร่างโย่งหัวเกรียนในเสื้อสีขาวกางเกงสีกากี กล่าวกับเด็กแว่นตัวอ้วนกลมตาหยีขีดเดียว ที่ยืนเหงื่อไคลไหลย้อยตามหน้าใบหน้าและคางอวบอูม แม้จะยืนอยู่ในร่มไม้ข้างรั้วโรงเรียนก็ตาม “โธ่ ข้าน่ะแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ใจอีกไอ้เชตต์ โอกาสที่ดีกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว!” ตี๋เด็กแว่นกล่าวกับเชตต์เด็กร่างโย่งพลางหายใจหอบจากความตื่นเต้น หยิบผ้าเช็บหน้าขึ้นมาซับเหงื่อ พร้อมกันนั้น เชตต์ก็หันหน้าไปทางกลุ่มเด็กชายอีกสองถึงสามคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันราวกับจะขอความเห็นด้วยท่าทางของหัวโจก ก่อนจะบุ้ยหน้ากลับมาที่ตี๋อีกครั้ง “ข้าล่ะสงสัยนัก ว่าไอ้อมยิ้มมหัศจรรย์อะไรนั่น มันเจ๋งขนาดนั้นเลยหรือวะ?” เชตต์ถามย้ำขึ้นอีกคำรบเพื่อความแน่ใจ “สุดยอดยิ่งกว่าขนมถุงที่ขายโดยป้าภารโรงอีกนะว้อย!” ตี๋กล่าว อารามน้ำเสียงตื่นเต้น “ตอนนี้ของมันพึ่งออกใหม่ เดี๋ยวใคร ๆ ก็ต้องพูดถึงกันอย่างแน่นอน!” “เออ ๆ ข้าได้ยินเอ็งพูดมาหลายรอบแล้วไอ้ตี๋อ้วน ว่าแต่…” เชตต์เด็กหัวโจกหยุดเว้นประโยค ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบจะได้กลิ่นอับจากซอกแขนของตี๋ “พวกข้าขอห้าไม้…” “เอ้า ไหงงั้นเล่า!!” ตี๋กล่าวประท้วง พลางหยิบธนบัตรสีเขียวห้าใบออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ก็ตกลงกันไว้แล้วนี่หว่า ว่าข้าน่ะเป็นคนออกเงิน ไม้ละสิบบาท ซื้อมาสิบไม้ ข้าแบ่งให้พวกเอ็งสี่ไม้ ส่วนอีกหกไม้น่ะของข้า…” “พวกข้าขอห้าไม้!” เชตต์กล่าวย้ำหนักแน่นน้ำเสียงเขียว พร้อมกับเด็กชายสองสามคนที่เริ่มเดินเข้ามาล้อมวงตี๋อย่างช้า ๆ “เอ็งน่ะแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยนะไอ้ตี๋ พวกข้ากับเด็ก ๆ พวกนี้ต้องแอบปีนรั้วไปเอาไอ้อมยิ้มมหัศจรรย์นี่จากร้านเฮียโป้ยนอกโรงเรียน แค่ออกเงินอย่าคิดว่าจะถือดี พิเศษกว่าใครนะ!” สิ้นประโยค ตี๋เด็กอ้วนขบฟัน มือสองข้างกำเสื้อแน่น สายตาตี่หลังกรอบแว่น ยิ่งหรี่ลงกว่าเดิม “เออ รู้แล้ว…ห้าก็ห้า” ตี๋ตอบ น้ำเสียงสั่นเครือรื้นน้ำตา “แต่ห้าไม้เท่านั้นนะ…” ไม่มีเสียงตกปากรับคำจากเชตต์ จะมีก็แต่เพียงเสียงหัวเราะของเด็กหัวโจกกับลูกสมุน พร้อมกับมือที่คว้าธนบัตรใบเขียวจากมือของเด็กอ้วน และร่างของทั้งสี่คนที่ค่อย ๆ ปีนรั้วกำแพงบริเวณมุมอับของโรงเรียนออกไปด้วยความชำนิชำนาญ ตี๋มองพวกเขาจากไป พลางคิดในใจ ว่าเหลือแค่ห้าไม้ ต้องเอาไปให้คนที่ฝากซื้ออีกสามไม้ เหลือส่วนของเขาที่กินได้แค่สองไม้ มันช่างน่าเสียดายยิ่งนัก ถ้าไม่ติดที่ว่าคุณครูจะคอยตรวจกระเป๋านักเรียนอยู่ในทุก ๆ เช้าก่อนเข้าห้องเรียนแล้วล่ะก็ เขาคงไม่ต้องขอใช้บริการของไอ้สุรเชตต์ หัวโจกเด็กเกเรกับลูกสมุนเพื่อนร่วมห้องผู้รู้ทางหนีทีไล่และตรอกซอกซอยเข้าออกโรงเรียนอย่างไม่เป็นทางการเช่นนี้แน่ ๆ… /////////////////////////////////////////////////////////////// แสงตะวันเคลื่อนคล้อยไปอีกระยะใหญ่ ๆ พร้อมกับออดสัญญาณเข้าห้องเรียนที่ดังขึ้น เหล่าเด็กนักเรียนที่เล่นสนุกสนานตามมุมต่าง ๆ ของลานด้านหน้า ก็พลันรีบวิ่งกลับเข้าประจำที่ของตนเองด้วยความร้อนใจ เช่นเดียวกับตี๋เด็กอ้วน ที่ยังคงรอคอยการมาถึงของเชตต์และลูกสมุนอย่างใจจดใจจ่อ “ทำไมถึงได้ช้านักนะ แบบนี้ก็เข้าห้องเรียนไม่ทันกันพอดี” ตี๋กล่าวตัดพ้อเพียงลำพัง ท่ามกลางอากาศยามบ่ายที่ร้อนจัด เหงื่อไคลที่ไหลย้อย และมือที่กุมอยู่ข้างกระเป๋ากางเกงอย่างอยู่ไม่สุข ทันใดนั้น ถุงพลาสติกขนาดย่อม ๆ ลอยข้ามมาจากอีกฝั่งของรั้วโรงเรียน และร่างของกลุ่มแก๊งส์หัวโจกทั้งสี่ที่ค่อย ๆ ปีนเข้ามา “เอ้า ไอ้ตี๋ อมยิ้มเทวดาของเอ็ง ห้าไม้ พวกข้าแบ่งให้แล้ว อะฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของเชตต์ดังก้องกังวาน ในขณะที่ตี๋ก้มลงไปคว้าเอาแท่งอมยิ้มที่เหลืออยู่ใส่กระเป๋ากางเกงอย่างงุ่มง่ามลนลาน “เออ พวกข้าจะไปเข้าห้องเรียนก่อน เอ็งอยู่ที่นี่ ไว้ซักสองสามนาทีค่อยตามไป” เชตต์กำชับวางมาดอย่างหัวโจก ตี๋ได้แต่เลิ่กลั่กไปมาเมื่อได้ยินคำแนะนำ (กึ่งสั่งการ) ดังกล่าว “เอ้า พวกเอ็งไม่เข้าไปพร้อมกับข้าหรอกเรอะ!” ตี๋ร้องประท้วง แต่เชตต์กลับโบกมืออย่างไม่ใยดี “ม่ายล่ะ เข้าไปพร้อมกันคุณครูจะสงสัยได้ พวกข้าไม่เสี่ยงหรอกวะ..” “ข้าก็ถูกสงสัยเองน่ะสิ! เอ็งจะให้ข้าทำยังไงเล่า!!!?” ตี๋ยังคงประท้วงอย่างไร้ความหวัง แม้ใจจะระลึกรู้ว่าป่วยการที่จะใช้เหตุผลหรือชักจูงหัวโจกจอมเกเรอย่างเชตต์คนนี้ก็ตาม “เอ็งก็บอกไปเด้ะ ว่าขี้แตกในห้องน้ำเลยเข้ามาช้า อ้วนตุ๊ต๊ะแบบเอ็ง ใคร ๆ เค้าก็เชื่อวะ ฮ่าๆๆๆ!...” “พวกนายทำอะไรกัน!” เสียงเด็กผู้ชายเปี่ยมด้วยความมั่นใจดังแทรกเข้ามา ที่ทำให้ทั้งเชตต์และตี๋ถึงกับต้องหยุดชะงักและหันหน้าไปทางต้นเสียงในบัดดล “พี่ภาณุ!” ทั้งห้าคนเอ่ยขึ้นมาแทบจะพร้อมกันให้กับร่างสูงโปร่งผิวสีคล้ำแดดนักกีฬา ใบหน้าคมเข้มผมรองทรงในชุดนักเรียนติดแถบสีแดงที่แขนซ้าย บ่งบอกตำแหน่งเครื่องหมายแห่งประธานนักเรียน “ออดดังตั้งห้านาทีแล้ว ทำไมไม่ไปเข้าห้อง!?” ภาณุเอ่ยถามแกมคาดคั้นกับกลุ่มของเชตต์เด็กหัวโจก เจ้าตี๋เห็นดังนั้นก็พลันรวบรวมความกล้า เอ่ยขึ้นมาเสียงดัง “พี่ภาณุครับ นายเชตต์กับพรรคพวกแอบปีนรั้วโรงเรียนไปซื้อขนมมาครับ!!” ตี๋กล่าวน้ำเสียงโอดโอย พลางชี้นิ้วไปยังกลุ่มของสุรเชตต์ตัวแสบ ภาณุได้ยินดังนั้นจึงสาวเท้าเข้าไปยืนจังก้าต่อหน้ากลุ่มหัวโจก “จริงเหรอ? เอาออกมาให้หมด…” ภาณุสั่งเชตต์ น้ำเสียงเย็นเยียบ “พี่มาทำแบบนี้ได้ยังไง!! หลักฐานก็ไม่มี จะเชื่อแค่คำพูดของไอ้ตี๋อ้วนคนเดียว…” “เดี๋ยวนี้…” ภาณุย้ำคำอีกครั้ง สายตาหรี่ลง สุรเชตต์แม้จะร่างสูงโย่ง แต่ความกำยำยังคงเป็นรองภาณุยอดนักกีฬาของโรงเรียนคนนี้อยู่หลายขุม ได้แต่แค่นเสียงเฮอะออกมาหนึ่งที พร้อมล้วงเอาอมยิ้มออกมาจากกระเป๋าทั้งสองข้าง เช่นเดียวกับเหล่าลูกสมุนที่ทำตามลูกพี่อย่างว่าง่าย ในขณะเดียวกับที่ตี๋แอบยิ้มกริ่มด้วยความสะใจ ซึ่งทั้งหมดก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของเชตต์ไปได้ “แต่จะมาว่าผมคนเดียวมันก็ไม่ถูกนะพี่ภาณุ” เชตต์ได้ทีเริ่มใส่ไฟ “ไอ้ตี๋อ้วนนี่แหละที่เอาเงินมาฝากพวกผมให้ปีนไปซื้อที่ร้านข้างนอกอ่ะพี่…” สิ้นประโยค รอยยิ้มของตี๋ก็พลันสลายหายไปในทันควันพร้อมกับภาณุที่หันหน้า สายตาประสานกับตาหยี ๆ อย่างคาดคั้น เด็กชายได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ก่อนจะล้วงอมยิ้มห้าไม้ออกจากกระเป๋าส่งให้กับประธานนักเรียน “อมยิ้มพวกนี้..” ภาณุเอ่ยขึ้น มือกำอมยิ้มทั้งสิบไม้ไว้แน่น “พี่จะยึดส่งให้กับคุณครูก่อน ส่วนการที่พวกนายปีนรั้วออกไปและซื้อขนมราคาแพงเช่นนี้ ผิดกฏของโรงเรียนที่ตั้งไว้ พี่จะบอกผ่านคุณครูอีกทีหนึ่ง ตอนนี้ไปเข้าห้องได้แล้ว…” สิ้นประโยค ภาณุก็หันหลังและเดินจากไป “เพราะเอ็งคนเดียว ดันไปปูดให้พี่ภาณุรู้ ไอ้อ้วน!!” เชตต์ระเบิดเสียงด้วยความเดือดดาล ง้างหมัดเตรียมกระแทกใส่หน้าอวบอูมของเด็กชายเต็มรัก ตี๋ได้แต่ก้มตัวหลบด้วยความกลัว จังหวะนั้นเอง ที่เชตต์หยุดหมัดของตัวเอง ราวกับจะนึกอะไรได้ พร้อมกับรอยยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ที่ปรายขึ้นบนใบหน้า “อะฮ้า~ข้านึกวิธีออกแล้ว!!” เชตต์เปรยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงของผู้กำชัย ตี๋ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ ประสานเข้ากับสายตาอันดุดันของเชตต์ “พวกเอ็งทั้งหมด เอ็งด้วยไอ้ตี๋ เข้ามาใกล้ๆ แล้วฟังข้า…” (มีต่อคร้าบ) จากคุณ : บ้าเกม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 08:08:56

ความคิดเห็นที่ 2 ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ทางเชื่อมระหว่างอาคารเรียนร้างไร้ผู้คน หากแต่ยังคงได้ยินเสียงการเรียนการสอนและเสียงท่องสูตรคูณดังเข้ามาเป็นระยะ ๆ ภาณุประธานนักเรียนเดินดิ่งมุ่งหมายจะไปยังห้องพักอาจารย์เพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง สายตาจับจ้องไปที่อมยิ้มนับสิบที่ยึดมาจากกลุ่มเด็กที่ทำความผิด เขาเองก็เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเจ้าอมยิ้มนี้มาบ้าง ทั้งเรื่องราคาที่ค่อนข้างแพงสำหรับเงินค่าขนมเด็กชั้นประถมศึกษา ไปจนถึงรสชาดอันแสนอร่อยถูกปากน่าลิ้มลอง พลันรู้สึกถึงน้ำลายที่เริ่มสอเต็มปาก ฝีเท้าที่ก้าวช้าลง จนกลายเป็นหยุดนิ่ง “ลองสักอันคงไม่เป็นไรมั้ง ? ที่เหลือค่อยเอาไปให้คุณครู” ภาณุเปรยกับตัวเอง เหลียวซ้ายแลขวาด้วยความระแวดระวัง ก่อนจะแอบย่องเข้าไปที่มุมตึก ใช้มือแกะห่ออมยิ้มด้วยความตื่นเต้น พร้อมทั้งค่อย ๆ เลื่อนก้านอมยิ้มเข้าปากอย่างช้า ๆ สัมผัสรสหวานซ่าอร่อยลิ้นด้วยความดื่มด่ำ… “ทำอะไรของเธอน่ะภาณุ!!!” เสียงทุ้มต่ำแฝงความเด็ดขาดดังขึ้นจากปลายทางเข้ามุมตึก ภาณุสะดุ้งสุดตัว พร้อมกับภาพของชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ผมสีดอกเลาสวมแว่นกรอบหนาในชุดคุณครูข้าราชการสีกากี พร้อมกลุ่มเชตต์เด็กหัวโจกและตี๋อ้วนพลันปรากฏแก่สายตา ภาณุถึงกับหน้าซีดเผือด “คุณครูกังวาล!! ไม่นะครับ เข้าใจผิดแล้ว!!” “เข้าใจผิดอย่างนั้นหรือ?!” คุณครูกังวาลตะคอกเสียงดัง “ครูไม่คิดเลยว่าเธอ ในฐานะประธานนักเรียน จะเหลวไหลถึงขั้นทำผิดกฏเสียเอง!! ครูผิดหวังในตัวเธอมากเลยนะ!” ภาณุได้แต่ยืนก้มหน้า รับการดุด่าจากคุณครู ในขณะที่พวกแก๊งส์เด็กหัวโจกยืนทำหน้าสงบเสงี่ยมราวกับเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่ด้านหลังไม่ห่างกัน ถ้าสังเกตดี ๆ จะแอบเห็นรอยยิ้มปรายที่มุมปากของเชตต์น้อย ๆ เนื่องด้วยแผนการ ‘ดัดหลัง’ นี้ ดำเนินมาในระดับที่น่าพอใจ แต่ทันใดนั้น… “ครูครับ อมยิ้มนี่ผมก็ยึดมาจากพวกเด็กเวรพวกนี้นั่นล่ะครับ!!!” ภาณุตะโกนก้อง เชตต์กับตี๋เบิกตาค้างอย่างไม่อาจจะทำใจเชื่อในสิ่งที่พวกตนได้ยินกับสองหู “พี่ภาณุ พี่เป็นถึงประธานนักเรียนแท้ ๆ ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิดซะเองอย่างนี้ได้ยังไง!!!” เชตต์ตะคอกกลับอย่างเหลืออด โดยมีลูกสมุนและตี๋อ้วนคอยรับลูกอยู่ห่าง ๆ จนอุณหภูมิการสนทนาเริ่มปะทุจุดเดือด ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมซึ่งกันและกัน “พอได้แล้ว!” เป็นเสียงคุณครูกังวาลที่ดังขึ้นเพื่อตัดบทการต่อล้อต่อเถียงอันไร้สาระนี้ “อมยิ้มนี่ครูจะยึดเอาไว้เอง พวกเธอทั้งหมด ตามไปที่ห้องพักครู มันน่านักเชียว เอาไม้เรียวกันคนละสิบทีดีมั้ย หือ??!!” คราวนี้เด็กทั้งหมดกลับต้องอ้าปากเหวอซะเองกับการตัดสินใจอันสุดขั้ว     “ตะ ตะ ตะ ตะ แต่คุณครูทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ พวกผมไม่ได้ทำผิด!!” ตี๋อ้วนเริ่มประท้วง “ไม่มีแต่! ส่งอมยิ้มทั้งหมดมา แล้วตามไปที่ห้องพักครู เดี๋ยวนี้!” คุณครูกังวาลสำทับปิดท้าย ก่อนหันหลังสาวเท้าจากไปด้วยความฉุนเฉียว ทิ้งให้เด็กทั้งหมดยืนคอตก ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สายตาตัดพ้อราวกับจะชี้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนผิด เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด “ไอ้พวกเด็กเกเร ขี้ฟ้อง ไม่มีดีกันซักคน คุณครูเชื่อพวกแกไปได้ยังไง…” ภาณุเปรยคำพูดเหยียดหยาม ก่อนเดินตรงไปยังห้องพักครู ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// และเรื่องราวก็ดำเนินมาถึงบทสรุป ที่เชตต์กับลูกสมุน ตี๋อ้วน และภาณุ โดนฟาดก้นด้วยไม้เรียวก้านมะยมกันคนละสิบทีหน้าเสาธงให้เป็นเยี่ยงอย่าง แต่ภาณุนั้นโดนหนักกว่าใครเพื่อนเพราะโดนทัณฑ์บนคาดหัวไว้ (ฐานประธานนักเรียนทำผิดกฏ) พร้อมทั้งคณะคุณครูที่ออกกฏห้ามไม่ให้นักเรียนนำเอา ‘อมยิ้มมหัศจรรย์’ เข้ามาในโรงเรียน ใครทำผิดมีโทษโดยไม่ละเว้น แต่ดูเหมือนว่าข้อห้ามทั้งหลายจะไม่ได้ผล และยิ่งห้าม ก็ยิ่งทำให้ความสนใจที่มีต่อ ‘อมยิ้มมหัศจรรย์’ ยี่ห้อนี้เป็นที่กล่าวขานกันในหมู่นักเรียนทุกระดับชั้น และคงอีกไม่นาน ที่ตี๋อ้วนจะได้เริ่มรับสั่งซื้ออมยิ้มนี้แอบเข้ามาขายให้เพื่อน ๆ เป็นค่าขนมให้ตัวเองกันสักที~~~ หมายเหตุ :: เรื่องราวทั้งหมด เป็นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับนักเรียน คุณครู และ ‘อมยิ้ม’ เท่านั้น หาได้มีสิ่งใดเจือปนหรือแฝงนัยยะเชิงสัญลักษณ์ใดไม่ (หรือใครจะจินตนาการต่อก็สุดแท้แต่จะโปรด) ในฉากหลังของโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งที่ยังไม่ได้รับการบันทึกในพิกัดภูมิศาสตร์… จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 08:10:27

ความคิดเห็นที่ 3 กินอมยิ้มมากๆ ระวังฟันผุ จากคุณ : บันทึกเรื่องราว เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:36:31

ความคิดเห็นที่ 4 นะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 23:27:51