ดอกฟ้า กับ หมามองเครื่องบิน (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๘
|
|
. . . เวลาผ่าน นานไป จนในวันหนึ่ง
หลายเบรคดึก เริ่มลึกซึ้ง จึงคุยกันเสมอ
พออยู่มา วันหนึ่ง จึงได้เจอ
เมื่อเรามา พบเพื่อนเกลอ หน้าห้องพัก
พวกภูมิภาค เพื่อนนักข่าว ถึงคราวกลับ
ฝุ่นยังจับ หัวหู ดูเหนื่อยหนัก
เทปเปนตั้ง เครื่องมือทั้งหลาย มากมายนัก
ฉันยิ้มร่า เพื่อนรู้จัก โบกมือทักทาย
" . . . รอเดี๋ยวนะคะ . . . " ฉันบอกเพียง เสียงกระซิบ
แต่คุณอ้อ กลับเงียบกริบ ให้ฉงนฉงาย
หันมองเธอ ยิ้มแหย แต่ตาพราย
" . . . เป็นอะไร ไม่สบาย หรือคะคุณ . . ."
" . . . อ้อว่าไป ข้างล่างดีกว่า นะคะพี่ . . . "
ฉันได้ยิน จี๊ด . . . ทันที ให้เฉียวฉุน
ลืมตัว กระชากเสียงไป " . . . ทำไมหรือคุณ . . .
ห้องนักข่าว มันวายวุ่น มากนักหรือไร . . .
. . . หรือนักข่าว มันมอม จนเกินคาด
ผู้ประกาศ สาวสวย จึงทนไม่ไหว
ถ้ารู้สึก อย่างนั้น ก็ไม่เป็นไร . . . "
เสียงของฉัน หายไป ด้วยแรงอารมณ์ . . .
แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 53 22:40:44
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 เม.ย. 53 17:37:37
|
|
|
| 
