ใส่เสื้อสีอะไรดีหว่า ?

คำเตือน

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื่องจากเนื้อเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นจากจินตนาการของข้าพเจ้าในฐานะที่เป็นผู้เขียนเท่านั้น






ไม่น่าเชื่อว่าคนอายุขนาดผมต้องมายืนงงอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าในตอนเช้านี้ เนื่องจากผมตัดสินใจไม่ถูกว่าวันนี้ผมจะใส่เสื้อสีอะไรดีไปทำงานดี? ทั้ง ๆ ที่มีเสื้อให้เลือกใส่แขวนไว้อยู่เต็มตู้ แต่ผมมึนงงจนไม่สามารถหยิบเสื้อสีไหนมาใส่ได้เลย

ถ้าเป็นในสมัยเด็ก ๆ ก็คงไม่มีปัญหาอะไรแน่ ๆ พออาบน้ำตอนเช้าเสร็จคุณแม่ก็คงจับผมแต่งตัว ท่านอยากจะให้เราแต่งตัวอย่างไร? ใส่เสื้อสีอะไรที่ท่านชอบ ท่านก็แต่งตัวให้เราตามใจที่ท่านชอบ โดยที่เราไม่เคยได้เอ่ยปากขัดข้องแต่อย่างไรเลย ซึ่งในบางครั้งการที่เลือกว่าจะแต่งตัวอย่างไร จะใส่เสื้อสีอะไรก็คงไม่ต่างกับการที่ตัดสินใจว่าจะวันนี้เราจะเล่นอะไรดี

ผมจำได้ว่าในตอนเด็ก ๆ ผมเป็นน้องคนเล็กสุด ในบรรดาเหล่าพี่น้องทั้งหลาย ซึ่งในเจเนอเรชั่นของผมแล้ว ผมเป็นน้องคนสุดท้ายที่มีอายุห่างจากพี่ชายคนโตสุดประมาณเกือบ 20 ปี เพราะว่าคุณตาและคุณยายของผมมีลูกหลายคน แล้วคุณแม่ของผมก็เป็นลูกคนสุดท้องของคุณยายเหมือนกัน ผมเลยมีคุณลุงและคุณป้าหลายคน ซึ่งบรรดาลูก ๆ ของคุณลุงและคุณป้าเหล่านั้นก็ล้วนเป็นพวกพี่ ๆ ของผมทั้งสิ้น

เวลาที่พวกพี่ ๆ เขาจะเล่นกัน เขาจะมีการแบ่งกันเล่นเป็นฝ่าย ๆ พวกพี่ชายของผมก็รวมกลุ่มกันไปวิ่งเล่น ไปเล่นไล่จับ ไปเตะฟุตบอล ส่วนกลุ่มพี่สาวก็รวมกลุ่มกันเล่นทำกับข้าว เล่นขายของ เล่นแม่ลูกเป็นประจำ ส่วนตัวผมเป็นน้องเล็กสุด ผมก็เลยมักกลายเป็นตัวแถมของกลุ่มพี่ ๆ เป็นประจำ

เวลาที่พวกพี่ชายไปเล่นเตะฟุตบอลกัน พวกพี่ ๆ ของผมก็พาผมไปเล่นด้วย แต่เพราะว่าผมยังเล็กเกินกว่าที่จะลงไปเล่นเตะฟุตบอลในสนามกับพวกพี่ ๆ ที่โตแล้วได้ ผมเลยต้องคอยนั่งอยู่ข้างสนามฟุตบอลเพื่อคอยวิ่งเก็บลูกบอลที่หลุดออกมานอกสนามเป็นประจำ จนผมโดนพวกพี่ ๆ ที่เป็นผู้หญิงแซวเป็นประจำว่า

“เป็นไงล่ะ? ... ไปเล่นกับเขาก็ไปเป็นลูกไล่เขา ต้องคอยวิ่งตามรับใช้พวกเขา”

แล้วเวลาที่พวกพี่ ๆ ผู้หญิงชวนผมไปเล่นด้วย พวกพี่สาวของผมก็มักจะเล่นทำกับข้าว เล่นเลี้ยงลูกเล่นแม่ลูกและเล่นอะไรหลาย ๆ อย่างที่ผู้หญิงชอบเล่น ซึ่งผมก็ได้มาเป็นตัวแถมให้พวกพี่สาวเหมือนกันเพราะว่าผมยังเป็นเด็กตัวเล็กอยู่ ในบางครั้งผมต้องเล่นเป็นลูก ให้พวกพี่สาวของผมเล่นเป็นแม่ พี่สาวผมสั่งอะไรผมก็คอยทำตาม หรือว่าเวลาที่พวกพี่สาวเล่นทำกับข้าว ผมก็ต้องเล่นเป็นลูกมือบ้าง เล่นเป็นคนกินบ้าง ไม่เคยได้ลงมือเล่นทำกับข้าวกับเขาเลยสักครั้ง จนผมโดนพวกพี่ ๆ ที่เป็นผู้ชายแซวเหมือนกันว่า

“ไปเล่นกับเขาก็โดนเขาสั่งให้ทำตาม โดนเขาบังคับจนกลายเป็นแต๊วเป็นตุ๊ดไปแล้วมั๊ง”

แล้วอย่างนี้ผมจะไปเล่นกับใครดี จะไปเล่นกับพวกพี่ผู้ชายหรือว่าพวกพี่ผู้หญิงดีล่ะ?

สำหรับตอนเป็นเด็กแล้ว ปัญหานี้อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย เพราะว่าขอให้ผมได้ไปเล่นด้วยเถอะ จะให้ไปเล่นกับพี่ ๆ กลุ่มไหนก็ได้ ขอแค่ให้พวกพี่ ๆ เขายอมรับให้เข้ากลุ่ม ยอมให้ผมเล่นด้วยก็พอแล้วครับ

แต่พอโตแล้วผมก็ไม่ได้เล่นกับพวกพี่ ๆ แล้ว แต่ละคนก็ต้องแยกย้ายไปทำงานของตัวเอง ผมก็ต้องไปเรียนและไปทำงานของผมเหมือนกัน ซึ่งชีวิตในช่วงที่โตแล้วก็ต้องมีการเข้าสังคมกับพวกเพื่อน ๆ และคนต่าง ๆ เป็นประจำครับ ดังนั้นผมจึงต้องปรับตัวให้เข้ากับพวกเพื่อน ๆ และคนต่าง ๆ ในสังคมด้วย ซึ่งการปรับตัวของผมในช่วงเวลาที่โตแล้ว ก็คงไม่ต่างอะไรไปจากการที่จะเลือกว่าจะไปเล่นกับฝ่ายไหนดี เหมือนกับการตัดสินใจว่าวันนี้ผมจะไปเล่นกับพวกพี่ผู้ชายหรือว่าพวกพี่ผู้หญิงดี ?

วันนี้เพื่อน ๆ แถวบ้านของผมที่เรียกกลุ่มของพวกเขาเองว่า “ฮีโมโกลบิน” พวกเขาชวนผมไปร่วมแสดงพลังที่แยกราชประสงค์ตั้งแต่เช้าก่อนที่ผมจะไปเข้าทำงาน เพื่อน ๆ แถวบ้านของผมบอกว่าให้ผมใส่เสื้อสีแดงไป จะได้เข้ากันกับกลุ่มพรรคพวกของเขาได้ ซึ่งตอนนี้ผมกำลังกลุ้มใจอยู่เหมือนกันว่าถ้าคนแถวบ้านของผมเขาใส่เสื้อสีแดงกันทุกคน แล้วผมดันทะลึ่งใส่เสื้อสีอื่นเดินออกจากบ้าน ผมจะเดินผ่านไปได้ถึงปากซอยได้อย่างปลอดภัยหรือไม่?

ในช่วงสาย ๆ ของวันนี้ผมต้องเข้าร่วมประชุมกับบรรดาผู้จัดการฝ่ายคนอื่น ๆ ในบริษัทของผม ซึ่งพวกผู้จัดการในบริษัทของผมต่างก็ชอบใส่เสื้อสีเขียวกันทุกคน ช่วงนี้พวกเขาเกลียดอะไรก็ตามที่เป็นสีแดง ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงชอบบริจาคเงินซื้อน้ำซื้อขนมให้แก่พวกทหารที่มาประจำการที่ถนนสีลมทุกวัน แล้วถ้าเกิดว่าในห้องประชุมวันนี้ ผมเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ใส่เสื้อสีเขียวไปร่วมประชุมล่ะ แล้วคนอื่นเขาจะฟังผมเวลาที่ผมพูดในที่ประชุมหรือเปล่าก็ไม่ทราบครับ?

ผมจำได้ว่าเมื่อวานตอนค่ำ เพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับผมโทรมาบอกผมว่า วันนี้ตอนเที่ยงพวกเพื่อน ๆ ที่มหาวิทยาลัยจะมารวมตัวกันที่ถนนสีลม ให้ผมใส่เสื้อขาวไปเพื่อแสดงออกถึงพลังบริสุทธิ์ที่ต่อต้านความรุนแรงทุกรูปแบบ แล้วบรรดาพวกเพื่อน ๆ ของผมก็จะได้ถือโอกาสนัดกินข้าวกลางวันกันเพื่อเป็นการเลี้ยงรุ่นประจำปีด้วย เลยทำให้ผมต้องชั่งใจคิดว่า เสื้อสีขาวมันจะช่วยลดความรุนแรงหรือว่าเรียกร้องให้ความรุนแรงเข้ามาหาตัวผมกันแน่ครับ?

ในมือถือแบล็คเบอร์รี่ของผมมีเสียงเตือนดังมาตลอดทั้งวันว่า มีข้อความสวิทเตอร์เข้ามาบอกว่า ในวันนี้ถ้าใครว่างให้ใส่เสื้อสีเหลืองไปรวมตัวกันที่หน้าราบ 11 เพื่อไปให้กำลังใจแก่ท่านนายกฯ ให้ท่านต่อสู้ต่อไปอย่าเพิ่งท้อถอยอย่าเพิ่งยุบสภา ผมกำลังตัดสินใจว่าจะไปร่วมกับพวกเขาด้วยจะดีหรือไม่? เพราะว่าผมก็อยากจะเจอเพื่อน ๆ ที่เล่นทวิสเตอร์ด้วยกัน เพื่อนหลาย ๆ คนคุยกันผ่านหน้าจอคอมฯ มาตั้งนาน ยังไม่เคยได้เจอตัวจริงกันสักที แต่ถ้าเจอตัวจริงกันแล้ว ผมจะคุยเป็นภาษาด้วยกันกับพวกเสื้อเหลืองได้อย่างแนบเนียนมากน้อยขนาดไหนก็ไม่ทราบครับ?

แล้วเมื่อวานนี้พวกเพื่อน ๆ ในออฟฟิตของผมกันนัดกันไว้ว่า ตอนบ่าย ๆ พวกเขาจะนัดไปร่วมชุมนุมกันที่ลานพระรูปฯ วงเวียนใหญ่ เพื่อร่วมไปแสดงความจงรักภักดี ให้ใส่เสื้อสีชมพูไปกันทุกคนจะได้แลดูสวยงามดี ถ้าพนักงานทั้งแผนกของผมเขาแห่ไปกันหมดทุกคน แล้วผมจะทนหน้าด้านนั่งทำงานอยู่คนเดียวในออฟฟิตได้จนถึงเย็นหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกันครับ?

เมื่อคืนนี้น้องผู้หญิงคนที่ผมกำลังแอบจีบอยู่เธอโทรมาชวนผม เธอบอกว่าวันนี้ตอนเย็น ๆ คุณพ่อและคุณแม่ของเธอจะเข้ามากรุงเทพฯ มาร่วมชุมนุมที่อนุสาวรีย์ชัยฯ เธอบอกว่าให้ผมใส่เสื้อสีอะไรไปก็ได้ยกเว้นสีที่ผมตั้งใจจะใส่ในวันนี้ เพราะว่าเย็นนี้เป็นการชุมนุมของกลุ่มคนเสื้อหลากสี เธอพูดย้ำกับผมทำนองว่า ถ้าผมยังอยากจะใกล้ชิดกับเธอ ผมก็ควรจะไปเป็นเพื่อนเธอในเย็นนี้ด้วย เพื่อทำความรู้จักกับคุณพ่อและคุณแม่ของเธอ แล้วผมจะรู้ได้อย่างไรล่ะว่า ไอ้เสื้อหลากสีที่ว่านี้ มันคือเสื้อสีลายทางหรือว่าเสื้อสีลายขวางสลับลายทางที่เป็นลายสก็อตกันแน่ครับ ?

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ คืนนี้ผมต้องไปฟังสวดพระอภิธรรมในงานศพคุณพ่อของลูกค้ารายใหญ่ผม เพราะว่าถ้าผมไม่ไปร่วมงานศพในคืนนี้แล้ว ลูกค้ารายใหญ่คนนี้คงจะเลิกติดต่อทำการค้ากับผมแน่ ๆ แล้วในงานศพคนทั่วไปเขาใส่เสื้อได้แค่สีขาวหรือสีดำเท่านั้นใช่ไหมครับ?

ผมไม่อยากจะบอกเลยว่า ...

ความรู้สึกของผมตอนนี้ก็คือผมมึนไปหมดแล้ว ผมคิดอะไรไม่ออกตัดสินใจอะไรไม่ได้ เหมือนกับว่าสมองของผมเลิกสั่งงานไปช่วงขณะ เมื่อผมมองสำรวจดูเสื้อที่แขวนอยู่บนราวแล้วจ้องมองไปในตู้เสื้อผ้าที่เปิดอยู่ตรงหน้าของผมในขณะนี้ ผมคิดว่าตู้เสื้อผ้ามันคงไม่ต่างอะไรไปกับสัตว์ประหลาด ที่มันคอยจ้องจะเขมือบมือผม ถ้าผมยื่นมือเข้าไปหยิบเสื้อตัวใดตัวหนึ่งแน่ ๆ เลยครับ

แล้วถ้าวันนี้ผมไม่ใส่เสื้อไปทำงานล่ะครับ ?

ผมอื่นเขาจะหาว่าผมบ้าหรือเปล่าครับ?

ก๊าก ๆ ๆ ๆ

อิอิ

แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 53 00:29:39

จากคุณ	: อาคุงกล่อง
เขียนเมื่อ	: 23 เม.ย. 53 00:28:17