กลิ่นกรุ่นอุ่นไอรักรสกาแฟ

บทนำ

'แก้ว...แก้วทำไมมานั่งที่มืดๆ เงียบๆคนเดียวแบบนี้ละ แถมไม่ใส่เสื้อกันหนาวอีก' ชายหนุ่มพูดพลาง ทรุดตัวมานั่งข้างๆและถอดแจ็กเก็ตออก มาคลุมให้พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น


'การจะเลิกรักใครสักคน นี่ยากเหมือนกันเนอะ เราพยายามที่จะไม่มองหาเขา  พยายามที่จะไม่สนใจรอยยิ้ม ไม่สนใจเสียงหัวเราะ   แต่เราก็ทำไม่ได้ เราทำได้เพียงแค่ต้องแสร้งยิ้มทั้งๆที่ภายในของเรากำลังเจ็บ บางครั้งเราต้องทำเป็นมองไม่เห็น เมื่อเขากำลังยิ้ม กำลังหัวเราะกับอีกคน... อีกคนที่ไม่ใช่เรา'

'รู้ไหม เรารักคนๆนึงอยู่ รักเธอมาก มากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะสามารถรักได้ แต่เธอไม่รู้หรอกว่าเรารักเธอ เพราะในสายตาและหัวใจของเธอนั้น มีแค่เขา... เขาคนเดียวเท่านั้น'

'เหนื่อยไหม'


'ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน เราก็ไม่คิดเลิกรักหรอกนะ เราดีใจด้วยซ้ำที่เราได้รัก ไม่หวังที่จะครอบครอง ขอแค่เพียงได้อยู่ข้างๆ ได้ปกป้อง ได้เป็นเพื่อนคอยปลอบยามเธอทุกข์ ได้เช็ดน้ำตายามเธอร้องไห้ ได้เห็นรอยยิ้ม ได้หัวเราะไปพร้อมกับเธอ เท่านี้เราก็พอแล้ว' ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม รอยยิ้มเขายังคงอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย แต่ครานี้มันกลับแฝงไปด้วยรอยเศร้า


'นายยิ้ม ทั้งที่ภายในกำลังร้องไห้' เธอเอื้อมตัวไปกอดปลอบเขา ลูบหลังของเขาเบาๆ เหมือนที่เขาเคยทำให้เธอ ยามเธอร้องไห้


'มันไม่สำคัญหรอก.... ขอแค่เราได้ 'รัก' ก็พอ' ใช่ ขอแค่เขาได้รักเธอก็พอ ถึงแม้เธอจะไม่เคยได้รู้เลยก็ตาม




“คราวนี้แกจะเรียกน้ำตาคนอ่านหรือไงวะ ไอ้ฝัน” ชายหนุ่มเงยหน้าถามเพื่อน หลังจากที่ได้อ่านบทนำ ของนิยายเรื่องใหม่ที่เพื่อนเพิ่งแต่งเสร็จ เพราะเขาเริ่มรู้สึกว่า เรื่องใหม่ที่ไอ้คุณฝันมันแต่ง มันต้องเศร้าเป็นแน่


“นั่นสิ กลิ่นน้ำเน่า โชยมาแต่ต้นเรื่องเลยวะ”  ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆอีกคนกล่าวเสริมขึ้นมา


“เปลี่ยนแนวหรือฝัน” ครานี้เป็นเสียงชายหนุ่มที่นั่งด้านหน้ากล่าวขึ้น


“ไม่เชิงค่ะเฮีย ฝันอยากลองเขียนเรื่องที่ทำให้คนอ่าน รู้สึกเศร้าเคร้าไปกับอบอุ่นค่ะ  แต่แหม ไอ้คุณไทร์ จมูกไวเชียวนะ น่าจะฝึกไปดมหายาเสพย์ติดมั่งนะแก จะได้ใช้ให้เกิดประโยชน์” หญิงสาวคนเดียวของห้อง


“ไทด์เว้ย!! ออกเสียงดีๆหน่อยแก เป็นนักเขียนภาษาไรวะ แค่นี้ก็ออกเสียงไม่ถูก” ชายหนุ่มนามว่าไทด์ ออกตัว แหม ออกเสียงทีนึกไปถึง รีไทร์ซะงั้น ยังไม่ถึงวัยเว้ย ไอ้คุณเพื่อน


“คราวนี้คงเดี่ยวสินะ” เฮียใหญ่ของที่ประชุมรีบเอ่ยแทรก กลัวว่าห้องประชุมของเขา จะกลายเป็นสนามมวยไปเสียก่อน จะไม่ได้งานได้การกัน ไอ้พวกนี้ก็ทำงานเก่งอยู่หรอก แต่ปากนี่พอกัน ทั้งก๊ก


“ขอพักซีรีย์ไว้ก่อนนะเฮีย คราวที่แล้ว เจ็ดเล่ม ฝันเกือบตาย!!” ถึงแม้ว่าเธอจะชอบเขียนเป็นซีรีย์ก็จริง ไม่ต้องคิดตัวละครใหม่ให้ยุ่งยาก เพียงแค่เปลี่ยนพล็อตเรื่องเท่านั้น แต่ไอ้เจ็ดเล่มที่ว่านี่ มันดันเนื้อหาสอดคล้องกัน แถมคาบเกี่ยวด้านเวลาอีก ทำเอาเธอหัวหมุนไปพักใหญ่เหมือนกัน


“ฝัน เตรียมคิดโปรโมชั่นต้อนรับปีใหม่ และคอนเซปต์วาเลนไทน์ไว้ด้วยนะ พร้อมเลือกนักเขียนให้เข้ากับคอนเซปต์ละ ส่วนไทด์ เรื่องที่นายเสนอเฮียมา เฮียพิจารณาแล้ว เราน่าจะลองเจาะกลุ่มเป้าหมายใหม่ดู เฮียจะแบ่งหมวดหมู่เพิ่ม โดยให้ไทด์เป็นผู้รับผิดชอบ ไปหานักเขียนและคิดคอนเซปต์มาให้พร้อมซะ เราจะเปิดตัวต้อนรับปีใหม่ ส่วนยุทธ์ เรื่องการประกวดนักเขียน ครั้งนี้มีนักเขียนที่มีแววบ้างไหม ”


“ก็พอได้ครับเฮีย เจอน้องคนนึงเฮีย เขียนพล็อตเรื่องแปลกดี น่าสนใจ แต่ภาษาคงต้องฝึกและขัดเกลากันอีกเยอะ ดูท่าคงเพิ่งหัดเขียนเป็นครั้งแรก ส่วนน้องๆคนอื่นๆ ก็พอได้ครับ ก็คงต้องดูกันต่อไปอีกสักพักนะ” เพราะการประกวดครั้งนี้ ทางสำนักพิมพ์ของพวกเขา จะเฟ้นหานักเขียนหน้าใหม่ ที่มีแววว่าจะเป็นเพชรเม็ดเอก ไม่จำเป็นว่าต้องชนะการประกวดที่ต้องใช้ผลโหวตก็ได้ เพราะผลโหวตพวกนี้ บางครั้งก็ใช้วัดไม่ได้เช่นกัน


“อืม หายากนะเนี่ย ที่นายบอกพล็อตน่าสนใจ โดยปกตินายจะบอกว่า พล็อตพื้นๆ แนวเรื่องเดิมๆ ” หญิงสาวออกความเห็นอย่างแปลกใจ ก็คุณเพื่อนเธอมันมีแต่บ่น บ่น แล้วก็บ่น นี่นา ไม่เคยบอกว่าน่าสนใจเลยสักนิด


“อืม.... แล้วเจย์ นายติดต่อมิสเตอร์หลง ได้เรื่องว่าไงมั่ง” พี่ใหญ่ของที่ประชุมหันมาถามน้องเล็กสุด ที่เขามอบหมายหน้าที่ให้ติดต่อกับนักวาดชาวจีนท่านหนึ่ง เพื่อมาร่วมโปรเจคใหม่ที่พวกเขาได้เตรียมไว้


“ทางเขาขอเวลาพิจารณาก่อนครับ”


“คอยตามเรื่องนะ เจย์... มีใครเสนออะไรไหม ถ้าไม่มีก็เลิกประชุม อ้อ ฝัน คุณธีให้ฝันโทรหาด้วย โทรตอนกลับถึงคอนโดนะ” ชายหนุ่มสั่งเลิกประชุม และหันมาบอกหญิงสาวที่กำลังเก็บข้าวของของตนอยู่


“เฮียไปป์ พอทราบไหมค่ะ ว่าพี่ธีให้ฝันโทรหา มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ฝันสังหรณ์แปลกๆ” ชายหนุ่มส่ายหน้าให้เป็นคำตอบพร้อมกับยิ้มเจ้าล่ห์มาให้


“เฮีย ยิ้มแบบนี้ทีไร ฝันงานเข้าทุกที เฮ้อ” หญิงสาวบ่นกับตัวเองพลางก้าวออกจากห้องประชุม



'~ Ikiteru ikite iru Sono utsutsu dake ga   koko ni aru Ikiru koto wa sansaara ~' เสียงเพลงหวานดังขึ้น ทำลายความเงียบที่ปกคลุม ก่อนที่จะมีร่างชายหนุ่ม ก้าวออกจากห้องน้ำมารับโทรศัพท์


“คุณพี่ธี ให้น้องสาวโทรหามีไรพี่ ฝันบอกไว้ก่อนนะ ช่วงนี้ฝันงานรัดตัวอ่ะพี่ ไหนจะปั่นนิยาย ไหนจะคิดคอนเซปต์ แถมยังคิดโปรโมชั่นอีก เฮียไปป์โยนงานมาให้ฝันแล้ว” เธอรีบออกตัวก่อนที่พี่ชายตัวดีจะสั่งให้ทำอะไรแปลกๆ ก่อน เพราะทุกที ที่พี่ชายให้โทรหานี่ มีแต่งานเข้าเธอทั้งนั้น แถมแต่ละงานแปลกๆ ทั้งนั้น


“รับทราบครับ คุณน้องสาว แต่คุณน้องสาวที่รักยิ่งครับ งานคุณพี่เยอะกว่าแกอีกเป็นกอง ไหนจะประชุม ไหนจะนัดพบลูกค้า ไหนจะ QC งานอีก แถมงานในส่วนของแกที่โยนมาให้พี่ทำแทน เนี่ยจะให้ร่ายไหมครับ คุณน้องสาว จะได้รู้ว่าใครยุ่งกว่าใคร ”


“มะ ไม่ต้องค่ะ พี่ธีขา น้องแค่บ่นนิดหน่อยเอง ว่าแต่ให้น้องโทรหา มีไรเปล่าคะ”


“ทุกเสาร์-อาทิตย์ แกว่างไหม” เสียงพี่ชายตัวดีถามขึ้น


“ถ้าช่วงสามสี่เดือนนี่ ฝันพอว่างค่ะ ทำไมเหรอค่ะ” เธอถามพลางเดินไปเปิดตู้เย็น เพื่อหาน้ำเย็นดื่ม


“พี่จะเปิดร้านกาแฟ”


“หะ หา!!!”




'พี่จะเปิดร้านกาแฟ' เพราะคำเพียงคำแค่หกคำเท่านั้นที่กำลังทำให้วันหยุดแสนสุขของเธอนั้นหมดไป พอนึกไปถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์กับพี่ชายที่รักยิ่งแล้ว ปวดหัวตุ๊บ


'พี่จะเปิดร้านกาแฟ'


'หะ หา ไหนพี่ธีว่า งานพี่เยอะไง แล้วจะมีเวลาที่ไหนไปดูแลละค่ะ....พี่ธีคงไม่ให้ฝันดูแลแทนหรอกนะพี่'


'จะบ้าเรอะ ชงกาแฟก็ไม่เป็น ขนาดให้ชงกาแฟซอง แกยังใส่ปริมาณน้ำไม่ถูกเลย และร้านที่พี่จะเปิดเป็นร้านกาแฟสดเว้ย ขืนให้แกไปดูแล มีหวังร้านเจ๊งไม่พอ ลูกค้าด่ายับ เสียชื่อหมด'

'แหม ก็น้องไม่ชอบกินกาแฟนี่ ขมก็ขม รสชาติไม่อร่อยเลย สู้โกโก้ไม่ได้ ว่าแต่พี่ชายคะ ให้น้องโทรหาเนี้ย เพื่อให้พี่ชายบอกแค่ว่าจะเปิดร้านกาแฟเหรอค่ะ'


'ยังมีอีกเรื่อง พี่จะให้เราทำงาน พาสไทม์ร้านกาแฟ'


'หา ทำงานพาสไทม์ร้านกาแฟ!!! พี่ธี ทำงานมากไปเปล่าค่ะ ไปตรวจสุขภาพไหมพี่ เดี๋ยวน้องโทรบอกเฮียไปป์ให้พาไป'


'พี่สบายดี และพี่ก็เลือกร้านกาแฟให้แล้ว  ที่อยู่ร้านจะฝากให้ไปป์เอาไปให้ ไปสมัครซะและก็หาข้อมูลประกอบให้พี่หน่อย ไม่เอาข้อมูลทั่วๆไปนะ ถ้าแค่นั้น หาซื้อหนังสือมาอ่านก็ได้'


'เอาจริงเหรอค่ะ พี่ธี' เธอถามอย่างหวาดๆ นึกในใจขอให้พี่ชายล้อเธอเล่นเท่านั้น


'คิดว่าพี่พูดเล่นเรอะ'


'เปล่าค่ะ แล้วพี่ธีจะเอาข้อมูลด้านไหนละค่ะ'

จากคุณ	: เคอัส
เขียนเมื่อ	: 23 เม.ย. 53 03:10:08