PANTIP.COM : W9169606 ความกลัว ความท้อแท้ และการอดกลั้น [งานประพันธ์อื่นๆ]

ความคิดเห็นที่ 1

อย่ากลัวที่จะต่างจากคนอื่น

วันก่อนมีรุ่นน้องมาคุยให้ฟังว่าว่าตอนนี้ร้านกาแฟชื่อดังมีโปรโมชั่น ถ้ากินเครื่องดื่มแก้วแรกตอนเช้า แก้วตอนบ่ายลด 50% เห็นน้องเขาจะไปซื้อกัน...ด้วยความอยากกินข้าพเจ้าเลยขอให้น้องเขาช่วยซื้อ " Ice Tall Raspberry Tea " แบบไม่ปั่นมาฝากแก้วหนึ่งแล้วขอถือโอกาสเป็นเจ้ามือเลี้ยงกาแฟหรือเครื่องดื่มอื่นให้น้องๆด้วย

น้องกลับมาพร้อม ชาเย็นรสราสเบอรี่แบบปั่น มาให้เลยถามไปว่าทำไมมันกลายเป็นชาปั่นล่ะจ้ะ น้องบอกว่าพอบอกพี่คนขายตามที่ข้าพเจ้าเขียนให้ไปพี่คนก็ขายถามว่า

“ทานชาแบบไม่ปั่นหรือจ้ะ พี่ว่ามันแปลกๆนะ ใครๆก็ทานแบบปั่นกัน”

น้องที่ไปซื้อถามกลับว่า

“จริงๆหรือคะ”

“จริงสิจ้ะ” คนขายตอบ

“งั้นเอาแบบปั่นแล้วกันค่ะ”

นี่คือบทสุดท้ายของการสนทนาและที่มาของชาที่รสชาติ #$%&**+!”@# เลยขอบอก ลองพยายามดื่มไปสองอึกต้องขอบอกลา......ข้าพเจ้าบอกน้องว่าไม่เป็นไรเพราะรู้ว่าเขารู้สึกเสียใจแต่ก็ฝืนทนกินมันต่อไปไม่ไหวจริงๆ ไม่ใช่ชาปั่นไม่อร่อย....แต่ความชอบของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน

ที่เขียนเล่าเรื่องนี้ให้คุณๆฟังเพราะอยากจะบอกว่าในสังคมของเรานั้นยังมีคนอีกมากมายที่เป็นเหมือนรุ่นน้องของข้าพเจ้า......คนที่ทำอะไรเพราะมีคนบอกว่าใครๆเขาทำกัน....เลือกซื้อสินค้าเพราะยี่ห้อนี้แพงและคนดังนิยมใช้กัน....ทำไมคนต้องใช้ของแพงถ้ามีของที่มีคุณภาพเท่าเทียมกันแต่ราคาถูกกว่าเยอะเลยให้เลือกซื้อได้ หรือเพียงเพราะว่าต้องการแสดงให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองมีเงิน...มีรสนิยม...ทำไมต้องกลายเป็นทาสของค่านิยมแบบนี้ด้วย

เพื่อนบางคนที่สนิทกันพอ......พอที่กล้าจะบอกว่าข้าพเจ้าเป็นคนแปลก....แปลกทั้งนิสัยและความคิดข้าพเจ้าไม่แน่ใจว่าตัวอย่างพฤติกรรมของข้าพเจ้าต่อไปนี้ถือว่าแปลกหรือไม่ถ้ามีคำตอบขอความกรุณาช่วยบอกด้วยจะเป็นพระคุณยิ่ง

- ข้าพเจ้ากินเย็นตาโฟแบบไม่ใส่เลือดและซอสแดง ที่ไม่ใส่เลือดหลายคนพอเข้าใจได้เพราะข้าพเจ้าไม่กินเครื่องในสัตว์ทุกชนิด แต่สีแดงในเย็นตาโฟนี่สิหลายคนบอกว่าถ้าไม่ใส่สิแดงก็ไม่ใช่เย็นตาโฟสิ ข้าพเจ้ายังคงอธิบายว่าสีแดงนั้นไม่จำเป็นเลยเพราะเราเสี่ยงกับสีที่ไม่รู้ว่าจะมีพิษต่อร่างกายหรือเปล่า.......บ่อยไปที่แม้ย้ำนักย้ำหนาคนทำก็ยังทำผิดเพราะเขาเคยชินกับการใส่สีแดงลงในเย็นตาโฟ....ข้าพเจ้าก็บอกให้เขาไปทำใหม่

- วันหนึ่งข้าพเจ้าเข้าไปทานอาหารที่ร้านอาหารไทย ในเมนูมีแกงเขียวหวานเนื้อทานกับโรตีท่าทางน่าอร่อย แต่เมื่อข้าพเจ้าไม่ทานเนื้อเลยถามบริกรว่าขอเปลี่ยนจากแกงเขียวหวานเนื้อเป็นแกงเขียวหวานกุ้งได้หรือไม่ เขาบอกกับข้าพเจ้าว่าต้องไปถามแม่ครัวดูก่อน บริกรคนนั้นกลับมาพร้อมกับบอกว่าได้แต่ราคาต้องเพิ่มขึ้นอีก 20 บาทเพราะกุ้งแพง ข้าพเจ้าบอกไม่เป็นไรขอให้ช่วยทำให้ด้วยก็ได้กินสมใจอร่อยมาก

จนหลายอาทิตย์ถัดมาข้าพเจ้าไปทานอาหารร้านเดิม สั่งอาหารแบบเดิมแต่บริกรคนใหม่บอกข้าพเจ้าว่าไม่มีค่ะ ทำให้ไม่ได้เพราะอาหารที่สั่งไม่มีอยู่ในเมนู ข้าพเจ้าบอกเขาว่าลองช่วยไปถามแม่ครัวดูให้หน่อยเพราะคราวที่แล้วก็ยังทำได้ บริกรคนนั้นดูไม่ค่อยเต็มใจเหมือนข้าพเจ้าเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่องและทำท่ายืนยันว่าอย่างไรข้าพเจ้าต้องกินอาหารที่มีอยู่ในเมนูเท่านั้น

ถ้าเป็นคนอื่นคงจะเลือกที่จะสั่งอาหารอื่นแต่ข้าพเจ้าเลือกร้านนี้เพราะจะกินแกงเขียวหวานกุ้งนี่นา เมื่อเห็นข้าพเจ้าเอาจริงเขาจึงยอมไปบอกแม่ครัว แล้วแกงเขียวหวานกุ้งกับโรตีน่าทานก็มาวางบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยดี

ข้าพเจ้าไม่ค่อยใส่ใจเรื่องการแต่งกายสักเท่าไหร่จนเคยมีประเด็นถกกันกับแม่มาหลายครั้งแล้ว....แม่ชอบยกคำพูดว่า “คนอื่นเขา.............” ก็ช่างคนอื่นประไร คนอื่นก็ส่วนคนอื่นข้าพเจ้าก็ส่วนข้าพเจ้า

สิ่งที่สังคมยอมรับกันใช่ว่าจะถูกต้องไปเสียทั้งหมด มีครั้งหนึ่งที่บริษัทมีสัมมนาภายในแล้วพี่โป่ง (นายที่แสนน่ารักของข้าพเจ้า) บอกว่าให้แต่งตัวตามสบาย.....วันนั้นข้าพเจ้าใส่กางเกงชาวเล สวมเสื้อยืดตัวโปรด (คอเสื้อย้วย...สีซีดมากกก....ช่วงบ่าขาดเล็กน้อย) และลากน้องรองเท้าแตะมาสัมมนา พอพี่โป่งเจอหน้าข้าพเจ้าเท่านั้น...พี่ท่านก็ทำตาโต (ปกติก็ตาของพี่ก็โตมากอยู่แล้ว) แล้วถามว่า

“แต่งชุดอะไรมาวะ”

ข้าพเจ้าตอบด้วยความนอบน้อมว่า

“ ก็พี่บอกว่าให้แต่งตัวตามสบายไง”

พี่โป่งส่ายหัวแล้วเดินจากไป หลังจากวันนั้นเมื่อมีการจัดสัมมนาพอพูดถึงเรื่องเครื่องแต่งกายพี่โป่งจะบอกว่า

“คนอื่นแต่งตัวตาสบาย...ไอ้โต้งแต่งเต็มยศ”

บอกแล้วไง.....มาตรฐานของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน อย่าตามกระแสจนลืมตัวตนของคุณไป.....ทำอะไรก็ทำไปเถอะแค่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน...ไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนก็พอแล้ว

จากคุณ : กาปอมซ่า

เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 19:07:56

ความคิดเห็นที่ 4

“หรือฟ้าต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของจิตใจ
ว่าจะสู้ได้ไหมกับอุปสรรค์เพียงแค่นี้ ”

ในวันที่เราทุกคนลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ ท่ามกลางความยินดีปรีดาของมวลหมู่ญาติ ท่ามกลางความปลื้มใจของคุณพ่อ-คุณแม่ นั่นคือเวลาแห่งการเริ่มต้นของการมีชีวิตอยู่ ชีวิตที่ไม่ง่ายเลย ชีวิตที่ต้องเผชิญกับความท้าทายนานับประการ ชีวิตที่ต้องตัดสินใจซึ่งบางครั้งต้องเอาอนาคตของทั้งตัวเองและคนใกล้ชิดเป็นเดิมพัน

ไม่ว่าคุณจะพยายามประคับประคองชีวิตนี้ให้ดีเพียงใน มันก็มีโอกาสที่จะก้าวผิดพลาด ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกที่เป็น ใครๆก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้น ขึ้นอยู่แต่ว่าใครจะเอาความผิดพลาดนั้นเป็นบทเรียนเพื่อจะได้ไม่ผิดอีกในวันข้างหน้า ที่น่ากลัวคือคนที่ผิดแล้วแต่ไม่ยอมรับว่าตนเองผิด กลับคิดว่าความผิดพลาดเสียหายทั้งหลายล้วนเป็นเพราะคนอื่น คิดแบบนี้ก็ไม่เกิดการแก้ไขปรับปรุงตัวเอง ก็จะทำให้เกิดความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่กว่า มันไม่ได้เดือดร้อนแค่คนๆเดียว แต่มันอาจส่งผลร้ายต่อสังคมโดยรวม พอถึงตอนนั้นโอกาสให้แก้ตัวคงไม่มี

อุปสรรค์ทั้งหลายที่เข้ามาในชีวิตเรา โดยส่วนใหญ่แล้วไม่ได้ต้องการให้เราจะต้องไปต่อสู้ห่ำหั่นกับใคร ที่ต้องต่อสู้ คือต่อสู้กับใจของตัวเอง ทนได้ไหม กับความเจ็บปวดของร่างกายยามที่ไม่สบาย อดทนได้ไหมกับความยากลำบากของงาน กับผู้ร่วมงานบางคนที่ถ้าเลือกได้ขอห่างไกลสักแสนไมล์ แต่เมื่อยังหางานใหม่ไม่ได้แล้วต้องทนอยู่กับคนที่เราเกลียดขี้หน้า จะทำอย่างไร พระท่านบอกว่าให้แผ่เมตตาออกไปเยอะๆ เขาเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร พ่อ-แม่ ยังเปลี่ยนเขาไม่ได้ แล้วเราเป็นใคร

พยายามมองหาข้อดีของเขา (แม้จะหายากมากก็ตาม) แล้วเวลาตอนที่คุณเลิกงาน ให้คุณกองปัญหา ความคับข้องใจทั้งหลายทิ้งไว้ก่อนจะออกจากประตูที่ทำงาน อย่าเอามันกลับไปบ้าน ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาว่ากันใหม่ รับรองว่าเจ้าปัญหามันไม่หนีคุณไปไหนหรอก ตราบใดที่มันยังไม่ได้รับการแก้ไข

เวลาเกิดเรื่องผิดพลาดในทีม อย่าไปมัวเสียเวลาหาตัวคนทำผิดอยู่เลย เสียเวลาเปล่า รู้ว่าใครผิดแล้วได้ประโยชน์อะไร เรียกคนที่ทำผิดมาว่ากล่าวแล้วทำให้ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกลับเป็นถูกต้องหรือไม่ เปล่าเลย เวลาแบบนี้คุณต้องตั้งสติดีๆ แล้วสาวหาข้อเท็จจริงและสาเหตุของความผิดพลาด คุยกับสมาชิกในทีมด้วยความเมตตาชี้ให้เขาเห็นว่าเหตุแห่งปัญหานั้นอยู่ที่ไหน

ลองแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันว่าถ้าแต่ละคนเจอปัญหาแบบนี้จะแก้กันอย่างไร เห็นไหม ในทุกวิกฤติย่อมมีโอกาสเสมอ ถ้าไม่มีความผิดพลาดครั้งนี้ทีมก็จะขาดกรณีศึกษา ขาดความระมัดระวังเพราะความผิดครั้งหน้าอาจใหญ่หลวงกว่านี้นัก ถือเป็นวัคซีนของทีมที่ได้ร่วมแก้ปัญหาร่วมกัน แต่คราวหน้าถ้าไม่เกิดขึ้นอีกก็จะดีมากนะจ้ะ

หลายครั้งข้าพเจ้าพบว่าความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่เกิดมาจากเรื่องเพียงเล็กน้อย แต่คนปฏิบัติงานที่ยังเด็กและขาดประสบการณ์ (บางทีผู้ใหญ่ก็เป็นกับเขาเหมือนกัน) คิดเอาเองว่าปัญหาเล็กน้อยตัวเองแก้ไขได้ การตัดสินใจไปเองโดยไม่ขอคำปรึกษาจากคนอื่น เมื่อยิ่งแก้ก็ยิ่งผิด ปัญหาเริ่มซับซ้อนขึ้นเหมือนด้ายที่เริ่มพันกันจนหาทางแก้ไม่ได้

จนเมื่อเห็นว่าเกินกำลังตัวเองแล้วจริงๆ(หลังจากที่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอยู่นาน ตัวเองก็มีแต่ความทุกข์ใจ) หรือเรื่องใหญ่เกินกว่าจะปิดบังเอาไว้ได้ พอถึงตอนนั้นคนที่จะต้องแก้ปัญหาอย่างเร่งด่วนจนแทบไม่มีเวลาให้ตั้งตัวอย่างคุณจะทำอย่างไร ถ้าเป็นงานที่ปรึกษาอย่างที่ข้าพเจ้าทำ คือต้องคิดทางออกให้กับลูกค้าหลายๆทางพร้อมกับรีบแจ้งลูกค้าโดยด่วนถึงปัญหา และแนวทางการแก้ไข ยอมที่จะขอโทษลูกค้ากับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น และแจ้งถึงขั้นตอนการบรรเทาและเยียวยาความผิดพลาด

งานนี้คุณอาจต้องเสียเวลาไปมากกว่า 3 เท่าของงานปกติ และอาจต้องทำฟรี แต่มันจะเป็นบทเรียนอันยิ่งใหญ่ของลูกน้องของคุณและตัวคุณเองว่า เวลามีปัญหาอะไรอย่าไปนั่งทับมันเอาไว้ แม้จะกวาดซุกเอาไว้ใต้พรม ไม่มีใครเห็น แต่ไม่ได้หมายความว่าปัญหานั้นไม่มีอยู่ รีบแก้แต่เนิ่นๆ ทั้งง่ายกว่า ความเสียหายก็น้อยกว่า

คนไทยหลายคนหน้าบาง ไม่กล้าบอกว่าตัวเองไม่รู้ แล้วขอความช่วยเหลือจากคนอื่นกลัวเขาดูถูกเอา จริงๆแล้วคุณไม่รู้หรอกว่ามีคนมากมายยินดีช่วยเหลือคุณอยู่ และเรื่องที่คุณว่ายากแสนยากมองไม่เห็นทางออกนั้นอาจเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับเขา ไม่ใช่เพราะเขาเก่งกว่าคุณหรอก แต่เขาเคยเจอกับปัญหาแบบนี้มาก่อนคุณ เมื่อเขาแก้ไขมันได้ ครั้งต่อไปมันก็ไม่ยากสำหรับเขาอีกแล้ว คุณเองก็เช่นกัน คุณอาจมีประสบการณ์อันทรงคุณค่าที่จะสามารถแบ่งปันให้กับคนอื่นได้

อย่าหวงความรู้ของคุณอยู่เลย ตายไปแล้วเกิดเป็นเวตาลไม่รู้ด้วยนะ(ถ้าสนใจเรื่องเวตาลลองไปหาอ่านดูนะ สนุกดีข้าพเจ้าก็ชอบมากเหมือนกัน) เปิดใจของคุณออกกว้างๆแล้วคุณจะรู้ว่าโลกนี้น่าอยู่กว่าที่คุณคิด มีผู้คนน่ารักๆอีกมากมายรอให้คุณไปพบเจอ หรือคุณอาจพบแล้วแต่อาจยังไม่รู้ตัว....................หาให้เจอสิจ้ะ

จากคุณ : กาปอมซ่า

เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 19:43:46