Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
Diary of Psycho man (บท...อาการหนัก)  

“คนไข้อาการหนัก คุณปล่อยให้รอดหูรอดตามาได้ยังไง”

เสียงผู้อำนวยการสถาบันโรคทางประสาทแผดขึ้นอย่างไม่พอใจภายในส่วนทำงานส่วนตัวของจิตแพทย์หนุ่ม เขากำลังนั่งอ่านบันทึกของคนไข้อยู่เพลินๆ ท่านผู้ใหญ่แห่งวงการคนบ้าประสาทก็โผล่เข้ามาให้ห้องด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด อากาศวันนี้ร้อนเป็นพิเศษเพราะเห็นผู้อำนวยการเอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อหัวล้านแตกซิก

“ผมกำชับแล้วแล้วไม่ใช่หรือว่าให้สนใจคนไข้ให้ดี เดี๋ยวเสียชื่อสถาบันหมด พักนี้คนเรากำลังนิยมบ้า ถ้าเราบริการไม่ดีเดี๋ยวคนไข้ก็แห่ไปยื่นใบสมัครบ้าที่อื่นหมด”

เสียงขุ่นมัวนั้นยังดังต่อไปพลางเดินวนไปมาหน้าโต๊ะอย่างคนอารมณ์พลุ่งพล่านไม่ยอมนั่งระงับสติอารมณ์

“ใจเย็นๆครับ”
จิตแพทย์หนุ่มพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “มีเรื่องอะไร คนไข้คนไหน ตึกไหน ผมจะส่งคนไปดูแล”

“ผมเห็นเขานั่งอยู่หน้าประตูทางเข้านานแล้ว”

“อะไรนะ” จิตแพทย์หนุ่มร้องเสียงดังพลางทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ “คนไข้ทั้งคนไปนั่งอยู่หน้าประตูทางเข้า ไม่มีใครสนใจทำอะไรเลยหรือครับ”

“นี่ล่ะ ผมถึงอยากมาถามคุณ”

“ตอนนี้เขาอยู่ไหนครับ มีหมอหรือพยาบาลได้ดูแลหรือยัง”

“ถ้ามีผมคงไม่มาหาคุณหรอก” ผู้อำนวยการยังไม่ยอมนั่ง แต่เปลี่ยนจากเดินวนมาเป็นยืนเอามือเท้าเอวอย่างคนมีอารมณ์ไม่พอใจระดับเสี่ยง

“อาการเขาเป็นอย่างไรบ้างครับ”

“ผมพยายามถามเขา เขาก็ไม่ตอบ”

“เขาคงหูหนวก”

คุณหมอหนุ่มเอ่ยขึ้นลอยๆมากกว่าจะให้ความเห็นอย่างจริงจัง แต่เสียงตอบรับจากท่านผู้อำนวยการสถาบันกลับจริงจังมากว่า

“ใช่ เขาหูหนวก”

“เอ้อ..ท่านรู้อย่างไรว่าเขาหูหนวก”

“ทำไมผมจะไม่รู้ ผมตะโกนใส่เขาจนคอแทบแตกเขายังนั่งเฉย ไม่สะดุ้งสะเทือนเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไร”

“เอ้อ...แล้วเขาไม่พูดอะไรสักคำเลยเหรอครับ”

“ผมก็กำลังจะบอกคุณต่อไปนี่ยังไงว่า นอกจากหูหนวกแล้วเขายังเป็นใบ้อีก”

“แต่ที่ว่ามานี้ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับโรคทางจิตเลยนี่ครับ” เขาแย้งอย่างสุภาพแต่ท่านหมอใหญ่กลับหัวเราะหมิ่นๆ แถมน้ำเสียงก็มีแววดูถูกอยู่ในที

“คุณไม่รู้อะไร คนไข้บางคนเป็นโรคทางจิตขนาดหนักจนทำให้ตาบอดหูหนวกเป็นใบ้ก็มีมากมาย อย่างทอมมี่ไง เด็กชายผู้พบสิ่งเลวร้ายในครอบครัวจนเขากลายเป็นคนหูหนวกตาบอดเป็นใบ้ทั้งที่ร่างกายเป็นปกติ”

เขานั่งงงไปพักหนึ่งก่อนจะเพิ่งนึกออกว่า ทอมมี่เป็นชื่ออัลบั้มเพลงชุดที่ 4 ออกมาประมาณปี 1975 ของวงร็อค ชื่อก้องโลกชื่อ The who ในอดีตกับประโยคติดปากSee Me, Feel Me .. touch me, heal me..Listening To You  และเรื่องราวของเด็กชายชื่อทอมมี่ ในเนื้อเพลิงของอัลบั้มมีเรื่องราวเต็มไปด้วยความบาป ตัณหาและสิ่งวิปริตเลวร้ายที่ทอมมี่ได้เผชิญจนกลายเป็นตำนานคนหูหนวกตาบอดและเป็นใบ้

“เอ้อ..ครับ ว่าแต่คนไข้คนนี้คงไม่ตาบอดใช่ไหมครับ”

“ผมกำลังจะบอกว่าเขาตาบอดด้วย เขามองไม่เห็นอะไรเลย”

“มันชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว”
จิตแพทย์หนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้จะไปดูให้รู้แน่ว่าทำไมคนไข้คนนี้ไม่ไปโรงพยาบาลตาหูจมูกและปากมากกว่าจะอยู่ที่นี่ แต่อีกฝ่ายยกมือร้องห้ามไว้เสียก่อนพลางพูดต่อไปว่า

“ผมยังพูดไม่หมด นอกจากตาบอดหูหนวกเป็นใบ้แล้ว เขายังไม่รับรู้ต่อการสัมผัสของผม เหมือนจิตใจเขาหลุดไปอยู่อีกมิติแล้ว ผมว่าเขาอาจเจออะไรหนักๆมากกว่าทอมมี่ก็เป็นไปได้”

คราวนี้ค่อยฟังเข้าเค้าหน่อย หมอหนุ่มคิดในใจ บางทีคนเราถ้าจิตใจสิ้นหวังกดดันไร้ทางออกมือมนขนาดหนัก สามารถส่งผลต่อจิตใจและร่างกายได้เหมือนกัน เขาเคยเห็นคนไข้บางคนจับคางคกเป็นๆมากัดกินอย่างอร่อยเสียด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไรครับ”
จิตแพทย์หนุ่มทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่ท่านผู้อำนวยการคว้าแขนไว้เสียก่อนพลางบอกกระซิบกระซาบด้วยเสียงเครียดหนักว่า

“เดี๋ยวก่อน อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่โต เดี๋ยวผมจะพาเขามาหาคุณเอง ให้ผมได้มีโอกาสแสดงศักยภาพในการดูแลคนไข้บ้างสิ ก่อนมาหาคุณพักหนึ่งผมโทรเรียกนักข่าวให้มาทำข่าวแล้ว คุณจะมาแย่งซีนผมได้ยังไง”

เขาถอนใจ ไม่อยากแย่งซีนของใคร หน้าที่คือรักษาคนไข้ก็ต้องรักษาคนไข้เท่านั้น นั่งรออยู่ในห้องไม่ต้องออกไปกลางแดดก็บุญหัวแล้ว

สักพักนั่งคนไข้เจ้าปัญหาก็ถูกนำตัวมากับท่านผู้อำนวยการผู้เหงื่อหัวล้านแตกซิกไม่สร่างซาสีหน้าท่าทางของท่านเต็มไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องบอกว่า

“นักข่าวมาเพียบ ผมต้องดังแน่งานนี้ สถาบันเราต้องดังด้วย อีกหน่อยเงินทุนจะไหลมาเทมา”

จิตแพทย์หนุ่มมองแล้วถอนใจ ไม่พูดจาอะไรกับทั้งคนไข้และท่านผู้อำนวยการ ยกหูโทรศัพท์บนโต๊ะกดโทรออกไปยังศูนย์เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินตลอด 24 ชั่วโมง

“มารับคนไข้อาการหนักมากที่ห้องผมด่วนด้วยครับ มาเดี๋ยวนี้เลย”

ว่าพลางชำเลืองดูท่านผู้อำนวยการซึ่งกำลังบรรจงวาง “คนไข้อาการหนัก” ลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง ก้อนหินหนักมีขนาดใหญ่ประมาณคงเกือบสิบกิโลกรัม คงหนักไม่เบาสำหรับท่านผู้กลัวคนมาแย่งซีนเลยต้องเหงื่อท่วมตัวมาแบบนี้

เออว่ะ..หูหนวกตาบอดเป็นใบ้ไม่รู้สึกรู้สมไม่กระดุกกระดิกไม่เห่าไม่หอน
ใช่...หนักไม่เบาเลย แบบนี้ใครจะไปเถียงได้ลงคอ

โรคนี้มันไม่เลือกที่รักมักที่ชังจริงๆ ใหญ่แค่ไหนก็เป็นได้


++++++

จบแล้วครับ

แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 53 13:34:53

แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 53 01:42:54

แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 53 20:02:58

จากคุณ : Psycho man
เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 53 20:01:42




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com