รวมมิตรสองที่
|
|
ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน
มันหายไปไหน !
ผมรื้อค้นข้าวของในห้องกระจุยกระจาย ลิ้นช้งลิ้นชักถูกดึงออกมา ประตูตู้เก็บของ ถูกเปิดออกมา กล่องเกลิ่งถูกเปิดเรียบวุธ เตียงก็รื้อค้น ไม่เว้นกระทั่งกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกง ก็ถูกถลกควักออกมาดูหมดทุกตัว แต่ก็ไม่เจอ
อยู่ไหนล่ะ ความฝันของผม
เรื่องของเรื่องก็คือ หลังจากกลับจากเลิกงาน ผมก็ซื้อกับข้าวถุงจากตลาด เดิน จากตลาดกลับมาที่หอพัก พอขึ้นมาถึง ผมก็ล้างหม้อข้าว และระหว่างหม้อข้าว ผมก็รู้สึกตัวขึ้นมา
เมื่อวานผมก็ทำอย่างนี้
ยิ่งคิดย้อนไปเท่าไร ผมก็ทำแต่อย่างนี้ ตื่นเช้าแต่งตัวไปทำงาน กินข้าวที่บริษัท ตกเย็นเลิกงานก็ซื้อกับข้าวจากตลาดมาหุงข้าวกิน ดูทีวี แล้วก็นอน ตื่นเช้าก็ไป ทำงานอีก วนเป็นลูปไม่รู้จบ
ราวกับว่าผมเกิดมาบนโลกเพื่อทำเรื่องแค่นี้
อะไรกันเนี่ย ชีวิตทำไมมันแห้งแล้งสิ้นดี มันต้องเป็นอย่างนี้เหรอชีวิต มันมีแต่สิ่ง ที่ทำไปแบบแกน ๆ ซ้ำ ๆ ซาก ๆ ทุกวันอย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่น๊า ชีวิตมันต้องมีสิ่ง ที่ตัวเองอยากจะทำ อยากจะเป็นสิ
สิ่งที่เรียกว่า ความฝัน
ผมรีบสวมรองเท้าวิ่ง พุ่งลงไปตามบันไดหอพัก สอยเท้า ก้าวพาร่างให้พุ่งไปข้าง หน้าด้วยความรวดเร็ว ออกวิ่งพร้อมกับสอดส่ายสายาไปทุกที่ ตามฟุตบาท ซอก ซอยของตึก รถราที่วิ่งผ่าน ผมต้องหาให้เจอให้ได้
ความฝันของผม
จากคุณ |
:
garnet19th
|
เขียนเมื่อ |
:
27 เม.ย. 53 20:08:46
|
|
|
|