ความคิดเห็นที่ 1 สดับพิณไม่อยากจะเชื่อว่าเธอถูกกักบริเวณทั้งที่บรรลุนิติภาวะแล้ว! หลังจากโดนบิดามารดาจับแยกจากดนัยภัทรและลากกลับบ้านชนิดที่ทำให้เธอขายหน้าอย่างบอกไม่ถูก ระหว่างเดินทางกลับ แม่บ่นเธอไปตลอดทาง พ่อพูดผสมโรงบ้าง แต่เธอไม่ได้เถียงอะไรเหมือนตอนแรกอีกแล้ว เนื่องจากเหนื่อยใจเหลือเกิน แต่นั่นก็ไม่เท่ากับว่า เมื่อถึงบ้าน แม่สั่งกักบริเวณเธอ ขังในห้องนอน ไม่ให้ออกไปไหน เก็บอุปกรณ์สื่อสารทุกชิ้น ห้ามติดต่อ...ห้ามคบกับ ‘ผู้ชายคนนั้น’ ที่แม่กล่าวถึง หรือก็คือดนัยภัทรนั่นแหละ นอกจากโทรศัพท์บ้านและโทรศัพท์มือถือ อินเตอร์เน็ตก็ยังโดยริบ ที่ร้ายไปกว่านั้น แม่ไม่ยอมให้เธอไปทำงานที่ร้านวอร์มแอนด์โคซี่อีกด้วย โดยให้เหตุผลว่าการทำงานที่นั่นทำให้เธอเปลี่ยนแปลงและควบคุมไม่ได้ และพ่อกับเฮียน่านก็เป็นลูกคู่เออออเห็นด้วยกับแม่ ควบคุมไม่ได้งั้นเรอะ! ไม่มีวันที่เธอจะถูกควบคุมอีกแล้ว! การกักตัวนี้จะเป็นครั้งแรก...และครั้งเดียว เธอจะไม่ยอมอีกต่อไป พอกันที ไม่มีอีกแล้ว ลูกสาวเรียบร้อยน่ารัก! สดับพิณเบื่อจะเป็นเด็กดีเต็มทน เพราะไม่เห็นว่าตลอดระยะเวลายี่สิบปีที่ผ่านมา การเป็นเด็กดีจะ ‘ดี’ จริง...อ้อ! อาจจะดีเหมือนกันเพราะทุกคนคิดว่าเธอไม่มีหัวจิตหัวใจ จะบังคับไปทางไหนก็ได้ ใจร้ายที่สุด! เมื่อเย็นวานหลังจากจำต้องโทรศัพท์ไปลาออกจากงานที่วอร์มแอนด์โคซี่ เพราะไม่งั้นพ่อกับแม่จะไปบอกเจ้านายของเธอด้วยตัวเอง เธอก็ถูกใส่ลูกกุญแจจากด้านนอก ขังเดี่ยวไว้ให้ห้องนอน โดยมีพ่อแม่หรือชลน่านยกอาหารมาให้ตามเวลา เธอไม่เป็นอันกิน เพราะกินไม่ลง ไม่มีใครบังคับให้เธอกินได้ ทุกคนบอกว่าถ้าเธอยอมจำนน...ยอมกลับไปทำงานในรักเพลสและเลิกคบดนัยภัทร เธอจะได้รับการปล่อยตัว แต่เธอไม่ยอม เธอดื้อแพ่ง...อย่างที่ไม่เคยมาก่อน และพวกเขาไม่ชอบใจ เลยกักขังเธอไว้เช่นนี้ เธอนอนร้องไห้หลายชั่วโมงจนตาบวมช้ำ โกรธเคืองคนที่บอกว่ารักเธออยู่คนเดียว ไม่เข้าใจว่าพวกเขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างได้เมื่อล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ เธอก้มหน้าของที่อยู่ในมือ ผ้าปูที่นอนที่ดึงออกจากเตียง ทำเป็นเชือกยาว...ยาวพอจะถึงพื้นข้างล่าง ใช่ เธอจะหนีออกจากบ้าน! ตอนแรกเธอคิดว่าจะยอมตามใจบิดามารดา ‘โกหก’ ว่าจะยอมกลับไปทำงานที่รักเพลสและเลิกคบหาดนัยภัทร แต่เมื่อคิดอีกที เธอก็เปลี่ยนใจ และอยากจะหนีมากกว่า เธอจะหนี จะประท้วงให้พ่อแม่และทุกคนรู้ว่าเธอไม่พอใจ...ไม่พอใจมากๆ เธอเตรียมกระเป๋าใส่เสื้อผ้าและของใช้จำเป็นเสร็จตั้งแต่เมื่อเช้า เช่นเดียวกับอุปกรณ์ช่วยหนี และเธอกำลังจะหนี เวลานี้ไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อกับชลน่านกำลังทำงานในช่วงบ่าย ส่วนแม่กับคนรับใช้ออกไปจ่ายตลาดซื้อของเข้าบ้านประจำอาทิตย์ โอกาสมาถึงอย่างรวดเร็วทันใจ และเธอจะไม่รอ สดับพิณในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ดูทะมัดทะแมง สวมหมวกแก๊ปกับรองเท้าผ้าใบ--เครื่องแต่งกายที่เธอไม่ค่อยใช้---ที่เก็บแห้งอยู่ในตู้ เธอสะพายกระเป๋าใบเล็ก มือขวาหิ้วกระเป๋าใบโต มือซ้ายถือเชือกซึ่งทำจากผ้าปูที่นอน เดินออกไปที่ระเบียง...ที่ที่แม่ไม่ได้ล็อกเอาไว้ คงเพราะไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ เธอชะโงกหน้าออกไป ไกลสุดลูกหูลูกตาเป็นอาคารและบ้านเรือน หากใต้สายตาเป็นพื้นหินข้างสระว่ายน้ำที่อยู่ใต้ระเบียงของเธอพอดี ห่างจากพื้นดินแค่สองชั้นเท่านั้น เธอหนีได้...สบายอยู่แล้ว ความคิดประการหลังชะงักงันเล็กน้อย เนื่องจากไม่เคยปีนเป็นลิงเป็นค่างแบบนี้มาก่อน แต่แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ อ๊ะ! ไม่สิ ถ้านับรวมตอนปีนน้ำตกป่าละอู เธอถือว่าตัวเองทำได้ไม่เลว...เอาเถอะสดับพิณ รีบลงมือก่อนจะมีใครมาขัดจังหวะดีกว่า หญิงสาวผูกผ้าปูที่นอนกับราวระเบียง เธอผูกสองปม พยายามผูกให้แน่นที่สุด เธอลองกระตุกดู เมื่อเห็นว่าแช็งแรงดีก็โยนกระเป๋าลงไป จากนั้นจึงตวัดขาสั่นๆ ข้ามราวที่สูงจนเธอพาดขาไม่ข้าม เธอพยายามอีกครั้ง แต่ความเตี้ยม่อต้อของตัวเองเป็นอุปสรรค เธอถอนฉุน ทิ้งผ้าปูที่นอน และเดินกระแทกกระทั้นไปลากเก้าอี้มาโต๊ะทำงาน เก้าอี้ช่วยให้เธอขึ้นไปนั่งบนราวกั้นได้ เธอมองลงไปเบื้องล่าง ดวงตาพร่าพรายด้วยความมึนและกลัว ความสูงเพียงสองชั้นดูน่ากลัวมิใช่น้อย เธอสั่นหน้าและสูดลมหายใจเรียกความกล้า ก่อนจะหมุนตัวกลับหลัง มือปมจับผ้า สองขาเกี่ยวปมด้านล่างไว้แน่น แล้วค่อยๆ หย่อนตัวลงไปตามความยาวของผ้าช้าๆ ใจก็ภาวนาว่า อย่าตกนะ...อย่าตก กว่าจะรู้ว่าเธอลืมภาวนาไม่ให้ผ้าขาดระหว่างการโรยตัว สองเท้าก็แตะพื้นที่มั่นคงแล้ว “โอ...พระเจ้า!” หญิงสาวอุทาน มองไปรอบๆ อย่างทึ่งๆ เธอทำได้แล้ว...เธอทำได้ สดับพิณกระหยิ่มยิ้มย่องกับความสำเร็จ ผ่านตรงนี้ไปได้ เธอก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ประตูใหญ่ด้านหน้าเปิดล็อกด้วยกุญแจ...ซึ่งแม่ไม่ได้ริบไปด้วย ก็อย่างว่า แม่คงไม่คิดว่าเธอจะปีนหนีออกจากบ้านตัวเอง อย่าว่าแต่แม่เลย พ่อกับพี่ชายก็จะต้องไม่เชื่อ เมื่อเปิดประตูห้องนอนเธอเพื่อส่งมอบอาหารเย็นอีกครั้ง พวกเขาจะต้องตกใจ...และอาจจะเสียใจ ช่างมัน เธอไม่สนใจอีกแล้ว ตอนนี้เธอกำลังเสียใจ แต่ไม่มีใครเข้าใจเธอ แล้วเธอก็ทิ้งจดหมายไว้ให้ พวกเขาจะได้ไม่ต้องตกใจ แต่เธอไม่ได้บอกว่าจะไปไหน ไม่ต้องห่วง เธอมีเป้าหมายแล้ว เป้าหมายที่เธอนึกออกในเวลาแบบนี้ จะว่าไป...เธอนึกถึงเขาตลอดเวลา... ดนัยภัทร! โอ...เธอรู้แล้วว่ามันเป็นเพราะอะไร เธอหลงรักเขา เธอรักดนัยภัทร! สดับพิณสะพายกระเป๋าและมุ่งหน้าออกจากบ้าน ในใจภาวนาอีกครั้ง ภัทรจ๋า ได้โปรดอย่าปฏิเสธพิณเลยนะ ไม่อย่างนั้นพิณก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครอีกแล้ว - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 11:26:07

ความคิดเห็นที่ 2 ดนัยภัทรนิ่วหน้า มือที่กำลังพิมพ์แกรกกรากตอบอิเล็กโทรนิกส์เมลภายในบริษัทชะงักค้าง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือข้างตัวดังขึ้น เขาเหลือบมองหมายเลขโทรฯ เข้า เมื่อเห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย ไม่มีชื่อบันทึก เขาก็ไม่สนใจและพิมพ์ต่อ เขาอยากจะทำงาน และตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์จะรับโทรศัพท์ เขาไม่มีอารมณ์ตั้งแต่เมื่อวานที่ปะทะกับพ่อแม่ของสดับพิณและถูกจับแยกจากเธอแล้ว นอกจากนี้เขายิ่งหงุดหงิดเมื่อโทรศัพท์ไปหาอย่างที่บอกเอาไว้ เธอกลับปิดโทรศัพท์มือถือ เขาคาดว่าเธออาจจะงอนที่เขาบอกให้เธอกลับบ้านตามที่พ่อแม่สั่ง...ใช่ เขาแค่คาดเดา เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะงอนเขา ท่าทางเธอโกรธพ่อแม่มากกว่าเขา เธอไม่น่าจะงอน แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจึงปิดกั้นการติดต่อ เสียงกริ่งกรีดร้องดับไปแล้ว ก่อนจะดังขึ้นอีก เขาขมวดคิ้วยิ่งกว่าเก่าเมื่อเห็นเป็นหมายเลขเดิมที่โทรศัพท์เข้ามาเมื่อครู่ ใครกัน? เขาถามตัวเอง และตระหนักได้ว่าผู้ติดต่อจะไม่ยอมเลิกราเมื่อโทรศัพท์ครั้งที่สองเพิ่งดับไป และครั้งที่สามกำลังดังติดตามมา ดนัยภัทรถอนหายใจก่อนจะกดรับสายอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงจากปลายสายเป็นใคร “ภัทร นี่พิณเอง” เสียงของเธอสั่นเครือ คล้ายกับคนที่กำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ชายหนุ่มกระชากตัวเองออกจากความนุ่มสบายของพนักเก้าอี้แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “พิณ...พิณเป็นอะไร พิณอยู่ไหน ทำไมเพิ่งโทรฯ มา มือถือไปไหน นี่เอาโทรศัพท์ที่ไหนโทรฯ” เขาถามคำถามชุดใหญ่ “ภัทรมาหาพิณที พิณอยู่ที่อาคารเลอลักษณ์ หน้าห้องน้ำผู้หญิงชั้นหนึ่ง” เธอจำได้ว่าบริษัทเขาอยู่ที่อาคารเลอลักษณ์ แต่ไม่เคยถามว่าชื่ออะไร หากถึงจะรู้ชื่อ เธอก็จะไม่ไปหาเขาในสภาพนี้  เธอกลัวจะทำให้เขาขายหน้า เธอก้มมองตัวเองที่แต่งตัวเหมือนเด็กกะโปโล มอมแมม และยุ่งเหยิงราวกับหลงทาง “ได้ๆ ผมจะไปหาพิณเดี๋ยวนี้แหละ พิณรออยู่ตรงนั้นก่อนนะ อย่าเพิ่งไปไหน” เขาสรุปอย่างรวดเร็ว “ค่ะ พิณจะรอ” ภัทรรีบมาเร็วๆ นะ ประโยคสุดท้ายหยุดอยู่แค่ในใจ เธอพูดไม่ออก ความตื่นเต้นและขุ่นเคืองเมื่อตอนหนีออกจากบ้านหมดไป เหลือแต่สีหน้าหม่นหมองและไร้เรี่ยวแรง เธอเอนหลังพิงผนังเย็นๆ ข้างห้องน้ำ ตาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เพิ่งจะบ่ายสามโมง แม่จะยังไม่กลับบ้านในตอนนี้ แต่อีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมง ทุกคนจะรู้ว่าเธอหนีออกจากบ้าน หวังว่าการมาหาดนัยภัทรจะไม่ทำให้เขาเดือดร้อน เธอไม่อยากจะทำร้ายเขา แต่...แต่เธอไม่มีที่พึ่งจริงๆ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 11:26:47

ความคิดเห็นที่ 3 ดนัยภัทรไม่สนใจอีเมลที่ยังตอบไม่เสร็จอีกต่อไป อีเมลรอได้ แต่สดับพิณรอไม่ได้ เขาสังหรณ์ว่ามันจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ...อะไรที่เกี่ยวพันกับเขา และครอบครัวของเธอแน่ๆ เขาผลุนผลันออกจากห้อง เกือบจะชนกับณัฐทินีที่เดินสวนมา เขาขอโทษ และไม่สนใจจะดูว่าพี่สาวเจ็บมากหรือเปล่า เขาได้ยินเสียงณัฐทินีบ่นขรมไล่ตามหลัง เขามองหาสดับพิณเมื่อไปถึงจุดนัดหมาย แต่ไม่เห็นเธอ เขากวาดตาไปรอบๆ อีกครั้ง แล้วเริ่มกังวล เธออยู่ไหน? เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา หวังจะโทรฯ เข้ามือถือของเธอ แต่ใครบางคนสะกิดเรียกเขาก่อน “ภัทร” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพของสดับพิณ “พิณ!” เขาร้อง ยายตุ๊กตาที่ดูเหมือนคุณหนูบอบบางตลอดเวลาหายไป เหลือแต่ลูกแมวหลงทางหน้าตามอมแมม “ทำไมแต่งตัวแบบนี้” หมวกแก๊ป หางม้า เสื้อยืด และกางเกงยีนส์...ทั้งหมดนี่ดูไม่เหมือนสดับพิณสักนิด “คือ...คือพิณหนีออกจากบ้าน” เธอรีบเอื้อมมือไปปิดปากเขา เมื่อเห็นว่าเขาจะร้องเสียงดัง “อย่าภัทร อย่าตะโกนเชียวนะ พิณไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าพิณหนีออกจากบ้าน” เธอหันไปมองรอบๆ ด้วยความหวาดหวั่น โชคดีที่ไม่มีใครสนใจพวกเธอ ผู้คนที่รายล้อมสนใจแต่กิจกรรมของตัวเองเท่านั้น “งั้น...เราไปหาที่นั่งคุยกัน” เขาต้องการเวลามากกว่านี้ สดับพิณหนีออกจากบ้านงั้นเรอะ! นี่เป็นอะไรที่ทำให้เขาตั้งตัวไม่ติด ราวกับโดนรถไฟพุ่งเข้าชนก็ไม่ปาน “ก็ได้ค่ะ” เธอรับคำง่ายๆ เมื่อเจอดนัยภัทรแล้ว เธอก็คิดอะไรไม่ออก “ที่ร้านวอร์มแอนด์โคซี่ดีไหม” หญิงสาวสั่นหน้ายิก “ไม่ได้ค่ะ พิณ...พิณไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว” ขอบตาของเธอร้อนผ่าว น้ำตาซึมออกมาเมื่อนึกถึงความอยุติธรรมที่ถูกผู้ปกครองบังคับให้ลาออก “อ้าว! ทำไมล่ะ” “ม้ากับป๊าไม่อยากให้พิณทำงานที่นั่น” โอเค ปัญหาเริ่มเข้าเค้าทุกทีๆ ดนัยภัทรคิด หนักใจแทนเธอ “พิณไม่อยากไปที่นั่น พิณอายพี่อรุณ อายเพื่อนๆ” แม้อรุณจะเข้าใจ และไม่ตำหนิที่เธอลาออกกะทันหัน แต่เธอรู้ว่าเธอทำให้ทุกคนต้องลำบาก เธอไม่กล้ามองหน้าพวกเขาในตอนนี้ “พิณกลัวป๊าม้ามาตามเจอด้วย” “งั้นเราขึ้นไปที่บริษัทผมกัน ผมมีห้องส่วนตัว รับรองจะไม่มีใครรบกวนพิณได้” เขาย้ำอย่างสัญญา สดับพิณทำหน้านิ่ว เธอลังเล ถ้าเกิดป๊าม้ารู้ว่าภัทรเป็นใครและทำงานที่ไหนล่ะ ดูเหมือนชายหนุ่มจะเข้าใจความกลัดกลุ้มกังวลของเธอเป็นอย่างดี จึงเอ่ยว่า “ไม่มีใครรู้หรอก ป๊ากับม้าพิณไม่ได้รู้จักผมจริงๆ สักหน่อย รู้แค่ว่าผมชื่อภัทร จะทำอะไรได้” พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำงานที่อาคารเดียวกับที่ตั้งร้านกาแฟที่สดับพิณทำงาน เขาไม่รอเธอตอบรับ เขาดึงมือเล็กมาถือครอง แล้วพาเธอเดินลิ่วเข้าไปในลิฟต์โดยสาร นี่ถ้าไม่กลัวผู้คนแถวนี้จะแตกตื่น เขาจะอุ้มเธอด้วยซ้ำ เธอดูเหมือนจะแตกหักได้ตลอดเวลา สดับพิณหนีออกจากบ้าน เขาทวนความคิดก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ ยายตุ๊กตาของเขาทั้งกล้าและบ้าบิ่นจริงๆ ทำไมนะ ทำไมพ่อแม่ของเธอจึงไม่เห็นความแข็งแกร่งนี้ เธอไม่ใช่คนอ่อนแอเลย และเธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ดนัยภัทรพาสดับพิณเดินเข้าไปในบริษัท โดยไม่สนใจว่าเธอจะอยู่ในสภาพไหน หากหญิงสาวก้มหน้างุดๆ อับอายแทนเขา เธอจึงไม่ได้เห็นสายตาสงสัยของพนักงานทั้งหลาย...และไม่เห็นด้วยว่านี่คือไอดีอีเอ บริษัทที่ณัฐทินี คู่นัดบอดของชลน่านทำงานอยู่ เธอเงยหน้าอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดปัง ดนัยภัทรรุนหลังเธอไปข้างหน้า ก่อนจะดันให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้รับแขก “นั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ แป๊บเดียว แล้วผมจะรีบกลับมา” เขาเดินออกไปจากห้องโดยที่เธอไม่ทันตอบรับ ตัดสินใจแทนเธออีกครั้ง เธอต้องการน้ำดื่ม...แม้ตอนนี้เธอยังไม่รู้ตัวก็เถอะ เขาไม่กดโทรศัพท์เรียกแม่บ้านให้เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟเหมือนเช่นเคย เพราะคิดว่าสดับพิณคงไม่อยากเจอหน้าคนแปลกหน้าในตอนนี้ สดับพิณยังคงนั่งนิ่งเมื่อเขากลับมา เธอไม่ได้ยินเสียงเขาเปิดประตูด้วยซ้ำ เขาแตะไหล่เธอเบาๆ มืออีกข้างวางแก้วน้ำหวานสีแดงตรงหน้าเธอ “ดื่มสักหน่อยนะ” เขาคะยั้นคะยอ เธอยอมตาม เขาเฝ้ามองอย่างเป็นห่วง ก่อนจะลากเก้าอี้ที่ว่างมานั่งข้างๆ เธอ “เอาล่ะพิณ” เขาเกริ่นเมื่อเห็นเธอดื่มน้ำหวานไปได้เกือบครึ่ง “ค่อยๆ เล่าให้ผมฟังว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมพิณถึงหนีออกจากบ้าน แล้วเมื่อวานเป็นอะไร ทำไมปิดโทรศัพท์มือถือ...” เขาพูดไม่ทันจบ เธอแทรกขึ้นมาทันควัน “ไม่มีคนจากบ้านพิณโทรฯ ไปหาภัทรใช่ไหม” ในโทรศัพท์ของเธอบันทึกชื่อดนัยภัทรไว้หรา ถ้าเปิดดูดีๆ จะสังเกตได้ไม่ยากเลยว่า ‘ภัทร’ ไหนคือดนัยภัทร มีภัทรเดียวในเครื่องของเธอ และพวกเธอโทรฯ หากันทุกคืน เธอกลัวว่าดนัยภัทรจะโดนแม่หรือพ่อของเธอโทรศัพท์ไปสอบถาม หรือร้ายกว่านั้น...ตำหนิติเตียนที่มาคบหากับเธอ และทำให้เธอเสียเด็ก “ไม่มี” สดับพิณถอนหายใจอย่างโล่งอก “งั้นก็แล้วไป พิณนึกว่าม้าหรือป๊าจะโทรฯ มาว่าภัทรแล้ว” “นึกยังไงถึงหนีออกจากบ้าน” “ภัทรไม่รู้อะไร หลังจากแยกจากภัทร ป๊าม้าก็ดุพิณใหญ่ หาว่าพิณใจแตก...เอ่อ...ใจแตกเพราะภัทร” “เพราะรูปนั้น” เขาทราบในทันทีว่าเธอหมายถึงรูปโพราลอยด์ต้องห้าม “ใช่” เธอพยักหน้า “เพราะรูปนั้นนั่นแหละ ภัทรเลยกลายเป็นคนที่ยุยงส่งเสริมให้พิณปีกกล้าขาแข็ง” ยังมีข้อกล่าวหามากกว่านี้ แต่เธอไม่ได้พูดออกมา เพราะเกรงว่าเขาจะเสียใจ “แต่พิณรู้ใช่ไหมว่าไม่ได้เป็นเพราะภัทร” เขาถามอย่างอ่อนโยน “พิณรู้ ภัทรมีแต่ให้กำลังใจพิณ...อย่างที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน อย่างวันก่อนภัทรยังกล่อมให้พิณกลับบ้านไปกับป๊าม้าดีๆ เลย รู้ไหมว่าถ้าไม่เป็นเพราะภัทร วันนั้นพิณจะไม่ยอมกลับจริงๆ ด้วย” เธอกล่าวเสียงสะบัด หน้าเชิดน้อยๆ อย่างดื้อรั้น และมันทำให้เขาอมยิ้ม “เด็กดื้อ” “พิณไม่ใช่เด็ก ไม่ได้ดื้อด้วย พิณแค่หมดความอดทน ฝืนตามใจป๊าม้าไม่ไหวอีกแล้ว พิณเชื่อว่าถ้าปล่อยแบบนี้ไปเรื่อยๆ พิณก็จะอยู่ในวังวนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง พิณไม่อยากมีชีวิตแบบเดิม ชีวิตที่ป๊าม้าคิดว่าดี” น้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยวหรี่เบา เธอเสียใจที่บิดามารดาไม่เข้าใจ “ผมรู้ว่าพิณไม่เด็ก” เขาสบตาเธอ สายตาลึกซึ้งบ่งบอกว่า ‘เด็ก’ ที่เขาย้ำเสียงเข้มหมายความว่าอย่างไร สดับพิณหลุบตาลง แก้มแดงจัด ใช่ เธอไม่เด็ก เธอกำลังมีความรัก “แต่พิณกำลังดื้อ...ดื้อมาก” เขาลากเสียง ล้อเลียนมากกว่าตำหนิ “ใช่ พิณดื้อมาก เพราะพิณจะไม่กลับบ้าน ม้าหรือป๊าจะมาขังพิณในห้องเป็นนักโทษไม่ได้อีกแล้ว” “อะไรกัน นี่พิณโดนทำโทษ...กักขังอยู่แต่ในบ้านงั้นรึ” เขาตกตะลึงพรึงเพริด ไม่คิดว่าจะมีพ่อแม่ที่ไหนทำราวว่าลูกเป็นเด็กเล็กๆ อย่างนี้ สดับพิณบรรลุนิติภาวะแล้ว เรียนจบแล้ว...จบปริญญาสองใบด้วย และกำลังทำงาน เธอไม่สมควรจะได้รับการปฏิบัติเป็นเด็กๆ แบบนี้เลย หญิงสาวส่งเสียงฮึในลำคอ “ไม่ใช่ขังแต่ในบ้าน แต่ถูกขังเดี่ยวในห้องนอนต่างหาก โดนริบโทรศัพท์กับอินเตอร์เน็ตด้วย” เธอถูกตัดการสื่อสารทุกวิถีทาง มิน่าล่ะ เธอจึงหนีออกมาแบบนี้ “พิณก็เลยลอกคราบเป็นลูกลิง ปีนหนีออกมางั้นหรือ ปีนกี่ชั้นเนี่ย อันตรายหรือเปล่า ดีนะที่ไม่ตกลงมาคอหัก” แม้จะชื่นชมความเด็ดเดี่ยวของเธอ แต่เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ภัทรไม่รู้อะไร ลูกลิงตัวนี้ขาสั่นจะแย่ ภาวนาอย่าตกๆ” เธอบ่นกระปอดกระแปด จนถึงตอนนี้ขาเธอก็ยังเปลี้ยอยู่เลย “ดีแล้วที่คำภาวนาเป็นผล” ไม่งั้นเขาคงจะเจ็บไปกับเธอด้วย “แล้วนี่...พิณจะทำยังไงต่อ หนีมาแบบนี้ มีแผนอะไรหรือยัง จะไปอยู่ที่ไหน จะทำยังไงต่อไป” เขาสบตาเธอ ก่อนจะเบนสายตาไปยังกระเป๋าสัมภาระใบเล็ก...ดูจากสภาพแล้ว เธอกะจะหนีไปตายเอาดาบหน้าจริงๆ สดับพิณสั่นหน้า “ไม่มีอะไรเลย พิณรู้แต่ว่าจะไม่ยอมถูกขัง จะต้องหนีออกจากบ้าน แล้วก็มาหาภัทร” “ผมดีใจที่พิณเชื่อใจผม” “พิณไม่มีใครอีกแล้ว ป๊ากับม้าไม่ต้องพูดถึง พวกเขาไม่ฟังพิณ เฮียน่านก็ใจร้าย ตามใจป๊าม๊า สนใจแต่ตัวเอง ถ้าไปหาปันปันก็คงจะปิดเรื่องนี้ไม่ได้นาน ส่วนเพื่อนคนอื่น...” เสียงหวานเศร้าซึม “พิณไม่สนิทกับใครมากพอจะขอไปค้างที่บ้านโดยไม่โดนจับได้หรอก” เธอแทบไม่มีเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องเลย แต่คนๆ นั้นไม่ใช่ดนัยภัทร... “เหลือแต่ภัทรคนเดียว” เธอเอ่ยราวกับว่าเขาเป็นโลกทั้งใบของเธอ ดนัยภัทรสงสารเธอเหลือเกิน เขากุมมือเธอไว้ บีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ “พิณมีภัทรเสมอ” และตลอดไป เขายังไม่กล้าพอจะเอ่ยคำพูดสุดท้าย “พิณรู้ว่าภัทรจะต้องตอบพิณแบบนี้” เธอมองดวงตาสีเข้มลึกซึ้งของเขา น้ำเสียงมั่นใจ...มั่นใจว่าเขารู้สึกไม่ต่างจากเธอ ด้ายอารมณ์ขาดผึง สดับพิณโถมตัวเข้าหาที่พึ่งพิง เธอกกกอดและร้องไห้ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา จบบทที่ 19 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 11:27:38

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีค่ะ มาแปะต่อแล้วค่า ช้าไปนิด ตอนแรกว่าจะแปะสองบท แต่ไม่ไหว ท่าจะอีกนาน เลยต่อบทเดียวก่อน บทนี้เน้นเรื่องของพิณเสียเป็นส่วนใหญ่ น่าสงสารพิณที่พ่อแม่ไม่เข้าใจสักที ถึงกับต้องหนีออกจากบ้าน แต่จะหนีไปได้ไกลขนาดไหน รอลุ้นต่อตอนหน้า เช่นเดียวกับความคืบหน้าของณัฐและน่าน แม้จะตัดสินใจได้ แต่ว่าน่านจะทำเล่นๆ หรือเปล่า คำพูดจากคราวก่อน เป็นคำพูดตามประสาคนกะล่อนไหม แล้วเจอกันค่ะ มิถุนา Busaba401แอตhotmail.com http://mtihuna.bloggang.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 11:27:56

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเก่าๆ ในพันทิป (ถ้าลิงค์เสีย ตามไปอ่านได้ในบล็อกนะคะ โดยอย่าลืมเมลมาขอพาสเวิร์ดก่อนนะคะ) บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8167820/W8167820.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8199345/W8199345.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8242341/W8242341.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8343702/W8343702.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8538152/W8538152.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8556112/W8556112.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8596927/W8596927.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8728534/W8728534.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8761247/W8761247.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8798708/W8798708.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8897392/W8897392.html บทที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8920819/W8920819.html บทที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8941085/W8941085.html บทที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8961722/W8961722.html บทที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8975145/W8975145.html บทที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9015632/W9015632.html บทที่ 17 – 18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9126764/W9126764.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 11:28:24

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบกระทู้ สารภีดง หวัดดีค่า :-)) ช่ายๆ ค่ะ ตอนนี้ยิ่งน่าเป็นห่วงพิณกว่าเดิม เพราะหนีออกจากบ้านแล้ว แต่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป แล้วถ้าพ่อแม่รู้เข้าจะว่ายังไงด้วย รอเอาใจช่วยพิณด้วยค่ะ อิๆ ขำน่านเหมือนกันค่ะ โดนสาวรุกก่อน มึนจนตอบโต้ไม่ถูกเลย :-)) Rumbles 55 ขัดใจเหมือนกันค่ะ แต่บางที ความคิดผู้ใหญ่...เปลี่ยนค่อนข้างยากนะคะ พอเราเปลี่ยนไปนิด โตขึ้นอีกหน่อย ก็คิดว่าเราเจอคนภายนอกทำให้เขวซะนี่ งานนี้พิณหนีออกจากบ้าน แถมหนีไปหาภัทรด้วย ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป ต้องรอลุ้นคู่นี้กันค่ะ ส่วนคู่น่านณัฐ ต้องให้ณัฐรุกแบบนี้บ้างล่ะ ไม่งั้นโดนน่านตีกินหมด อิๆ ขอบคุณค่า :-)) yuechan น่านแน่ใจจริงหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ เหมือนว่าณัฐก็ยังคิดๆ อยู่เลย :-)) แต่ถ้าจะพลาด เห็นจะพลาดเพราะชื่อเสียเนี่ยล่ะค่ะ คุณแม่สรียาจะว่ายังไงบ้างเนี่ย สำหรับหนูพิณ ตอนนี้ดูเหมือนพูดเปิดอกจะช่วยอะไรไม่ได้แล้ว เพราะป๊ากับม้าไม่คิดว่าลูกสาวคนเล็กจะดื้อแบบนี้ ปรกติเชื่อฟัง แต่อยู่ๆ กลายเป็นเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิด ก็เลยคิดว่ามีอะไรผิดแผกกับลูกสาว รอดูกันต่อนะคะว่าเรื่องนี้จะแก้ไขได้ยังไง หนูพิณหนีออกจากบ้านซะแล้ว scottie ที่ปาลิโอวิวสวยนะคะ ถ่ายรูปออกมา ไม่เหมือนอยู่ในเมืองไทยเลย เสียดายที่เหมือนไม่ค่อยมีอะไรนอกจากวิว และอากาศร้อน ถ้าไปหน้าหนาวคงจะดีกว่านี้ เดินเล่นชิวๆ คงจะสนุก :-)) สำหรับมิถุนา ร้านที่แปลกแยก ในความรู้สึก เป็นพวกร้านแบบ S & P, มาดามเฮง ร้านที่เป็นแฟรนไชส์น่ะค่ะ ไปเที่ยวที่สวยๆ แล้วไม่ค่อยอยากเจอร้านแนวนี้เท่าไหร่ ;-)) อิๆ อ่านบทนี้จบ คงจะเห็นแล้วนะคะว่าพิณดื้อยังไงบ้าง เรียกว่าดื้อสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ Wild Monkey 555 เห็นอิทธิฤทธิ์หนูพิณแล้วใช่ไหมคะ ปีนหนีออกมา ทั้งที่ขาสั่นพั่บๆ แล้วถ้าความจริงเรื่องความสัมพันธ์ของแต่ละคนเปิดเผย ต่อไปจะเป็นอย่างไร รอลุ้นกันค่ะ :-)) แสนดีคนในพื้นที่ 5555 ต้องแบบนี้ล่ะค่ะ ถึงจะต้อนน่านอยู่...เนอะ Toodmeeh ช่ายๆ ค่ะ หนูพิณกลายเป็นเด็กเกเรไปซะแล้ว หม่าม้ายอมไม่ได้จนถึงกับขังเลย เดี๋ยวรอดูกันตอนหน้าค่ะว่าถ้าพบว่าลูกสาวหนีออกจากบ้าน จะว่าอย่างไร :-)) ว้าวๆ จะไปเที่ยวแถวเขาใหญ่เหรอคะ เที่ยวให้สนุกนะคะ แล้วเป็นยังไง แวะมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ :-)) goldensun ช่ายๆ เลยค่ะ สองหนุ่มเจอปัญหา ปัญหาที่หนักไปคนละแบบ แต่บทนี้ พิณหนีออกจากบ้านแล้ว แถมหนีไปหาภัทรอีกต่างหาก ภัทรจะต้องแย่แน่ๆ เลย...ว่าไหมคะ :-)) ส่วนน่านนี่...จะดีแต่พูดหรือเปล่า และณัฐตัดสินใจอะไรบางอย่าง แต่จะเป็นอะไร รอดูกันต่อไปค่ะ :-)) :::อาราเร่::: ตอนนี้หนีรอดออกมาแล้ว แต่จะไปได้ตลอดรอดฝั่งไหม รอดูกันต่อไปนะคะ :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 11:45:21

ความคิดเห็นที่ 7 ภัทรโดนอีกแน่ๆ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 17:14:10

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ... หนีออกจากบ้าน เยี่ยมไปเลย โตแล้วแต่ยังหนีออกจากบ้าน สงสารภัทร แบบนี้เสียเครดิต ไม่มีเหลือแน่ๆ สงสารคุณก้อง ผู้ชายแปลกๆแต่น่ารักนะค้า อิอิ จากคุณ : Rumbles เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 53 19:48:00

ความคิดเห็นที่ 9 โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง,,,คู่พี่จะโดนลูกหลงไปด้วยรึเปล่าเนี่ย จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 53 21:41:49

ความคิดเห็นที่ 10 น่านจะทำยังไง ตามจีบพี่สาว แต่หวงน้องตัวเองรึเปล่า หรือจะร่วมมือกับภัทร ได้ประโยชน์ทั้งคู่ ว่าแต่พิณนี่ บทจะดื้อนี่ ไม่คิดอะไรเลย เหมือนเด็กอย่างภัทรว่าเป็นเด็กดื้อจริงๆ จบโทแล้วนะเนี่ย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 53 23:17:22

ความคิดเห็นที่ 11 เก่งจังหนูพิณ จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 09:29:24

ความคิดเห็นที่ 12 บราโว หนูพิณเยี่ยมมาก ถึงแม้วิธีการต่อสู้จะไม่ถูกต้องนักก็เถอะ แต่การที่ไม่ยอมแพ้ก็นับว่าเข้มแข็งขึ้นอีกก้าวหนึ่งแล้วล่ะนะ ส่วนเจ้าสามตัวที่ชอบเล่นบาร์บี้นัก ถ้าไงไปซือโรบอร์ตมาเล่นไป้ ชีวิตคนนะไม่ใช่หุ่นจะได้เชิดได้ตามใจชอบ จากคุณ : yuechan เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 53 18:40:26

ความคิดเห็นที่ 13 หน๔พิณสุดยอดไปเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 16:24:13

ความคิดเห็นที่ 14 หนูพิณสู้ๆ จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 53 03:38:47

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบกระทู้บทที่ 19 และ คู่ร้ายหมายรัก บทที่ 20 - 21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9248666/W9248666.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 02:34:58