ผมชอบเธอ...
|
|
ไปกินไอติมกันไหม? ดวงตากลมโตจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างมีความหวัง...เอาล่ะสิคราวนี้ผมคงปฏิเสธเธอไม่ได้อีกแล้ว นับครั้งไม่ถ้วนที่ผมเอ่ยปากบอก 'ไม่' กับเธอไป โดยอ้างสาเหตุไปต่างๆ นานา
อย่าบอกนะว่าต้องไปที่ชมรม...ปิ่นไปถามมาแล้ววันนี้ที่ชมรมไม่มีนัดประชุมฉะนั้น...ท่านประธานจะว่างใช่มั้ยคะ ท้ายประโยคถามเหมือนหยอกล้อ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าในน้ำเสียงนั้นมันแฝงไปด้วยความน้อยใจ และประชดประชัน
...ใครกันแน่ที่ต้องน้อยใจ...ผมหรือเธอ...
นานเท่าไหร่แล้วที่เราเป็นเพื่อนสนิทกัน นานเท่าไหร่แล้วที่ผมยึดพื้นที่ข้างกายเธอไว้ และนานเท่าไหร่แล้วที่เธอเห็นความสำคัญของผมเป็นเพียงเพื่อนสนิทเท่านั้น...นานเท่าไหร่กัน
นะ...ไปกินไอติมเป็นเพื่อนปิ่นหน่อยน๊า...เราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนนานแล้วนะ ไปกับปิ่นนะนนท์ นะ นะ นะ...พลีสสสสสส เสียงออดอ้อนของเธอทำให้ผมต้องถอนหายใจ ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยหน่าย ไม่ใช่เพราะไม่เต็มใจ แต่เพราะผมอยากให้เสียงถอนหายใจนั้นกลบเสียงเต้นของหัวใจที่กำลังระรัวอย่างมีความสุขนั่นเอง สองสามเดือนมานี้ผมหลีกเลี่ยงการไปไหนมาไหนกับเพื่อนคนนี้อยู่ตลอดเวลา...ผมกลัวใจตัวเองจะถลำลึกไปมากกว่าที่เป็นอยู่...และผมก็หวาดกลัวความจริงเกินกว่าจะบอกกับเธอว่าผมรู้สึกอย่างไร
...ผมชอบเธอ...
.......................................................
ทำไมพักหลังๆ มานี่ นนท์หลบหน้าปิ่นตลอดอ่ะ เธอถามผมทันทีเมื่อเห็นว่าไอติมในถ้วยของผมหมดลง แววตาคาดคั้นและจริงจังทำให้ผมรู้สึกว่าเธอน่ากลัว
ไม่นี่...นนท์ไม่ได้หลบปิ่นนะ ผมรีบปฏิเสธ...ผมไม่ได้หลบหน้าเธอเลยซักนิด เพียงแต่ขอถอยไปตั้งหลักก็เท่านั้น
ไม่จริง...เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วนนท์...สิ่งที่นนท์ทำ ทำไมปิ่นจะไม่รู้ จะไม่เข้าใจการกระทำของนนท์ ไม่ต้องมาปฏิเสธเลยนะ...เพราะปิ่นไม่เชื่อ ท้ายประโยคย้ำหนักแน่นถึงความไม่เชื่อถือของเธอ...ผมกับเธอรู้จักกันมานานแค่ไหนแล้วนะ...ผมจำไม่ได้ถึงจำนวนปีที่แน่นอน แต่เท่าที่รู้ถ้าวัดกันเป็นความรู้สึก ผมว่าเราสองคนรู้จักกันมากจนแทบจะรู้ความคิดของอีกฝ่ายเลยทีเดียว
เอาล่ะ...ถึงเวลาแล้วที่นนท์ต้องบอกความจริงแล้ว...นนท์มีแฟนใช่ไหมล่ะ...ถึงทำตัวห่างเหินกับปิ่นน่ะ ปิ่นรู้นะ นั่นแน่ๆ
ปะ ปะ เปล่าๆ...นนท์แค่ไม่ค่อยมีเวลาน่ะ เรียนหนักด้วย จะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟนว่าแต่ปิ่นเถอะวันนี้ทำไมมาคนเดียวล่ะ แฟนปิ่นไปไหน ไม่ได้มาด้วยเหรอ ผมรีบปฏิเสธพร้อมทั้งถามเธอกลับเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ผมไม่อยากตอบคำถามแต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจะถามคำถามแทงใจตัวเองไปเพื่ออะไร ผมเพียงแค่ไม่อยากให้เธอรู้ว่าทำไมผมจึงค่อยๆ ถอยห่างออกมาจากเธอ ผมไม่อยากบอกเธอเลยว่า
เพราะ...ผมชอบเธอ...ยิ่งผมได้อยู่ใกล้เธอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ผมไม่อยากที่จะเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น...
อย่าไปพูดถึงคนอื่นเลย...วันนี้ปิ่นมากับนนท์นะ เราจะไปพูดถึงคนอื่นทำไม ประโยคคล้ายบอกเล่าของเธอนั้น ผมสัมผัสได้ถึงความผิดปกติที่ปนมาในน้ำเสียง
ทะเลาะกันเหรอ คำถามง่ายๆ ของผมจุดให้หญิงสาวตรงหน้าเริ่มอารมณ์ขึ้น ซึ่งเดาได้จากเสียงถอนหายใจหนัก
เปล๊า...ไม่ถึงกับทะเลาะหรอก...แค่ ยังไม่ทันจบประโยคเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เห็นจากรอยยิ้มอย่างผู้ชนะบนใบหน้าของเธอ ผมก็พอเดาได้ว่าปลายสายเป็นใคร
ฮาโหล...กินไอติมอยู่กับนนท์ ทำไม...ไม่ต้องมาวันนี้เค้าจะอยู่กับนนท์ ชัดป่ะ พูดจบเธอก็วางโทรศัพท์ก่อนจะหันมายิ้มอย่างสบายใจ ผมก้มมองนาฬิกา คาดว่าอีกห้านาทีใครบางคนคงจะมาโผล่ที่ร้านนี้
ทำอย่างนี้อยู่เรื่อย เขาเบื่อที่จะง้อเมื่อไหร่อย่ามาร้องไห้ให้นนท์เห็นนะ ผมแกล้งพูดให้คนหน้าระรื่นสลดลง แต่ดูเหมือนว่าคำพูดของผมคล้ายเป็นเพียงอากาศ ไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่น้อย
นนท์...ขอบคุณนะที่เกิดมาเป็นเพื่อนกัน คำพูดง่ายๆ แต่จริงใจของเธอ สะเทือนไปทั้งหัวใจของผม นานมาแล้วที่ผมหลงรักรอยยิ้มนี้ และนานมากแล้วที่ผมไม่มีโอกาสบอกเธอ...และผมรู้ว่าคงไม่มีวันนั้น ผมยึดพื้นที่ข้างๆเธอได้ก็จริง แต่มันคงเป็นเพียงแค่พื้นที่ของเพื่อนเท่านั้น...
ไปก่อนนะ...แล้วก็อย่าเอาแต่ใจตัวเองให้มากนักล่ะ ผมลุกขึ้นทันทีที่เห็นว่าใครอีกคนผลักประตูเข้ามาในร้าน ก่อนไปผมทิ้งท้ายประโยคด้วยความห่วงใยแกมหมั่นไส้ เวลาของเพื่อนหมดลงแล้ว ผมจึงต้องเอ่ยคำลา...ระหว่างเราสองคน ความผูกพันของคำว่าเพื่อนร้อยรัดเราไว้แน่นหนา กำแพงของคำว่าเพื่อนสูงเกินกว่าที่ผมจะปีนป่ายข้ามไปจริงๆ แต่แค่นี้ก็คงเพียงพอสำหรับผม...
...ที่พักใจอย่างผม อาจจะมีไว้พิงพักยามที่เธออ่อนแอ แต่ผมก็ยินดีเพราะอย่างน้อยมันยังทำให้ผมมีตัวตนในสายตาของเธอ...
...ขอบคุณเช่นกันนะปิ่น ที่เกิดมาเพื่อให้เราได้รัก...
.......................................................
| จากคุณ |
:
NaraNart  
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 เม.ย. 53 16:42:09
|
|
|
| 
