Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
Sinner Redeems (๙/ครึ่งแรก)  

๑. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9018703/W9018703.html
๒. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9026155/W9026155.html
๓. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9041329/W9041329.html
๔. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9054093/W9054093.html
๕. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9066358/W9066358.html
๖. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9082250/W9082250.html
๗. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9106378/W9106378.html
๘. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9141109/W9141109.html

###

ขอแปะทีละครึ่งนะคะ  ช่วงนี้คนเขียนสิ้นไร้เวลาอย่างแรง T^T

###

คุณ scottie @ ไม่รู้จะแพ้ภัยตัวเองหรือจะวินาศกันไปหมดก่อนน่ะสิคะ...

คุณ river @ โคเวนสู้ ๆ ค่า > <

น้อง penwings @ นั่นสิ  พอเจออะไร ๆ ก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้น   แต่บางทีเพราะได้ทำผิดและได้เสียใจก็เลยเป็นผู้ใหญ่ขึ้นด้วยละมัง

คุณแมวเหมียวพุงป่อง @ แต่จะว่าไป  ก็ไม่มีใครชนะได้ตลอดกาลเสียด้วยนะคะ

คุณธารธารา @ อืมม...ต้องรอดูต่อไป > <

คุณกาปอมซ่า @ เซรีญาอยู่ที่อมรินทร์ค่ะ  แต่สอบถามไปเรื่องลิขสิทธิ์อยู่   กะว่าน่าจะหมดปีนี้แล้ว  กำลังคิดว่าจะทำยังไงกะมันต่อไปอยู่ค่ะ

อนิธิน @ ฮื่อ ๆ เคลียร์ไปไม่ให้ห้วนอะ (และชักใกล้ฟามเป็นนิยายเข้าไปทุกที Y-Y)
ชอบตอนมันยังไม่เป็นคำว่าทอละลาดแฮะ  แบบตลกดี  เหมือนเวลาตัวละครในการ์ตูนเก่า ๆ ด่าเลย

คุณ LaGooNz @ นัคทามันยังเหี้ยมได้ไม่หมดอะ  แต่มันต้องเหี้ยมก็เลยเป็นงี้  ลำบากมากนะ

ทินาจัง @ ที่พูดก็น่าคิดนะนี่...

คุณ Caje @ จ้า^^

คุณ naweek @ ขอบคุณค่า^^

พี่โร @ ทำ ๆ ไปมันเริ่มแยกไม่ถูกแล้วว่าไหนดีไหนเลวเนอะ

คุณ  Aree-Yong @ ตอนนี้นัคทามันลงจากหลังเสือไม่ได้แล้วอะค่ะ^^'
แต่เป็นไงต่อต้องลองติดตามดูเนอะ

เจรามี @ ตอนหน้าเน้อ

หน่าจัง @ เอ่อ...น่ารักเกินไปแล้ว (จิ้นตาม)

###

๙. ศัตรู

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีนิทานดังนี้  ชายคนหนึ่งหาบน้ำผึ้งผ่านหมู่บ้าน  น้ำผึ้งหยดหนึ่งไหลตกจากภาชนะลงสู่พื้นดิน  หนูตัวหนึ่งก็มาเลียน้ำผึ้งนั้น   และแมวตัวหนึ่งก็มาจับหนูกิน

และหมาตัวหนึ่งก็มากัดแมว    และเด็กหญิงเจ้าของแมวก็ตีหมา   และเด็กชายเจ้าของหมาก็ทึ้งผมเด็กหญิงนั้น   และพี่ชายของเด็กหญิงก็ชกเด็กชาย   และพี่ชายของเด็กชายก็พาเพื่อน ๆ หลายคนมารุมซ้อมพี่ชายของเด็กหญิง   และเรื่องราวก็ดำเนินต่อไปและต่อไป  รังแต่จะรุนแรงขึ้นทุกที   จนในที่สุดหมู่บ้านก็แตกเป็นสองฝ่าย  ฆ่าฟันกันเอง   แผ่นดินกลายเป็นที่รกร้าง  ไม่มีใครล่าสัตว์ปลูกผักหาอาหาร  ทุกคนต่างพากันคิดว่าขอให้อีกฝ่ายตาย   เมื่อไรอีกฝ่ายตายได้   จึงจะพบความสงบใจ   ทุกคนพากันหลงลืมไป   มันก็เริ่มต้นเพียงน้ำผึ้งหยดเดียว

นัคทาเคยได้ยินเรื่องดังกล่าว   คนที่เล่าให้เขาฟังคือพ่อ   แต่เล็กชายหนุ่มถูกอบรมให้รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา   ให้เข้าใจว่าบางครั้งคนเข้มแข็งคือคนที่ขอโทษก่อน   แต่ถึงอย่างนั้น  ยามนี้บางทีเขาก็คิดถึงเรื่องดังกล่าว   บางคราวเขาก็นึกถึงความหมายของมัน    และเขาก็ไม่แน่ใจในเรื่องนั้น    บางทีมันอาจจะไม่ได้เริ่มที่น้ำผึ้งหยดเดียวก็ได้    บางทีมันอาจจะเริ่มที่เรื่องใหญ่   เรื่องไม่ยุติธรรม   เรื่องที่ไม่อาจยินยอมลงให้    เรื่องที่ถ้ายอมก็จะต้องเป็นทาสตลอดไป    แต่ถึงอย่างนั้น  ความจริงก็มีเพียงว่าหากเริ่มทำสิ่งใดแล้วย่อมเกิดผลต่อ ๆ ไป   และผลนั้นจะไม่มีวันสิ้นสุดโดยง่าย   ความเกลียดจะต่อความเกลียดดังไฟ    และมันจะเผาไหม้ต่อไป...ต่อไป   อย่างน้อยก็จนกระทั่งสิ้นเชื้อเพลิง

พวกชามูกลัว

กลัวอย่างยิ่ง  กลัวรุนแรง  ระเบิดออกกลายเป็นความบ้าคลั่งชนิดที่แม้นัคทาก็คาดไม่ถึงและไม่อยากเชื่อ   รอจนในภายหลัง  ชายหนุ่มจึงค่อยมีเวลามาคิดได้ว่าที่จริงก็ควรเป็นเช่นนั้นไม่ใช่หรือ...เมืองชามูสงบสุขมาเป็นเวลานาน  ทำให้คนพากันนึกว่าอะไร ๆ จะเป็นเช่นนี้ตลอดกาล   ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง   แต่การกระทำของนัคทากับพวกอิยาของเขากลับไปเปิดโปงความจริง   ทำให้ทราบว่าไม่ได้มีเพียงชามูที่คิดได้    ไม่ได้มีเพียงชามูที่จะคงอำนาจเป็นนาย   ก่อนนี้นัคทาเคยนึกเสียดสี   คิดว่ารอจนถึงคราวข้าบ้างเถิดจะเอาคืนให้สมใจ   แต่เอาเข้าจริง...คนเป็นนายมานานจะคิดอย่างไร   ก็ต้องกลัวไม่ใช่หรือ  ต้องจำได้ว่าตนทำอะไรลงไป ต้องนึกถึงบาปกรรม   นึกถึงการแก้แค้น  หวาดกลัวจะถูกเอาคืน   พวกชามูหวาดกลัวถึงเพียงนี้ก็ต้องหาทางทำลาย   กดไว้  ปราบปราม   อย่าให้เผยอได้อีกต่อไป  

พวกเขาปราบปรามอิยาทันที   ขุดเอาอาวุธสงครามร้ายแรงที่ไม่เคยใช้เป็นหลายร้อยปีออกมา   อาวุธที่นัคทาไม่เคยเห็นและไม่คิดว่าจะมีได้   เขาเห็นป่าหายไปทั้งแถบ   เห็นคนตายเรือนร้อยต่อหน้าต่อตา   ชายหนุ่มตกใจ   คนที่จิตอ่อนกว่าเขาหลายคนถึงกับแทบจะเป็นบ้า   เขาเห็นไฟไหม้ราวกับทะเลเพลิง  เห็นยานเหาะของพวกอิยาเกลื่อนกล่นท้องฟ้า   เขาเห็นพวกนั้นยิงอาวุธใส่คนของตน   ยิงจริง ๆ มิใช่เพียงล่าเอาสนุกดังก่อนนี้อีกแล้ว   ยิงให้ถึงตาย   และพยายามจับบางส่วนกลับไปเป็นอาหาร   นัคทาไม่อาจยอมให้เป็นอย่างนั้น   เขารีบเร่งส่งคนไปตามเผ่าต่าง ๆ  อพยพหลบหนี  ปกป้องคนให้ปลอดภัยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้   และในที่สุด  เขาก็ตัดสินใจออกคำสั่งให้ทำลายศพทันทีที่มีคนตาย   ...ถึงอย่างไรก็อย่าให้ชามูได้อาหาร   อย่าให้มันชนะเด็ดขาด ให้มันชนะไม่ได้อีกต่อไป  หากมันชนะเมื่อไร  มันต้องทำกับอิยารุนแรงกว่าที่เคยทำมาก่อนแน่นอน

ในช่วงเวลาดังกล่าว   ความทรงจำของนัคทาค่อนข้างเลือนราง   เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วเกินไป   ต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุดจนเขาแทบไม่แน่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง   ชายหนุ่มได้แต่แก้ไขไปตามสัญชาตญาณของตน   ตามที่นึกได้  กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งเขาก็อยู่ในที่ประชุม   พูดคุยถึงการตอบโต้ที่ได้ผลกว่าการหนีอย่างเดียว   พวกเขาต้องหลบซ่อนใต้ดิน   แสงไฟหรี่แดงเพราะหวาดกลัวจะถูกจับได้   ต่างคนมิได้สื่อสารด้วยเสียงกันอีกต่อไป   หากแต่สื่อสารด้วยใจ   ด้วยเสียงแห่งป่าอย่างร่างที่แท้จริงของอิยา

...ถ้าหากถึงที่สุดแล้ว   ทุกคนอาจต้องฆ่าตัวตาย   และทำลายศพ...ใครคนหนึ่งเคยพูดขึ้นมา   เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเครียดเกร็งหวาดกลัว

...เจ้าหมายความว่าจะให้ทุกคนตายหรือ...อีกคนถาม

...ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนั้น   ข้าเพียงว่าถ้าหากถึงที่สุด   ข้าไม่ได้อยากตาย   ไม่อยากให้พ่อแม่หรือลูกเมียเป็นอะไร   แต่ถ้าหากเป็นอย่างนี้เราจะสู้ไม่ได้   พวกมันจะมากวาดต้อนเรา   คราวนี้มันคงทำกับเรายิ่งกว่าแต่ก่อน   ไม่ต่างจากไก่หรือหมูทีเดียว...

เขาพูดความจริง  กระนั้นความจริงก็ยังทำให้คนฟังสะท้าน  ความกลัวมืดดำครอบคลุมทั่วบริเวณ  ต่างคนต่างคิดเช่นเดียวกัน   จะให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้   หากต้องเป็นก็ควรตาย   ...ตายเสียดีกว่า   แต่อย่าได้ตายเปล่า  ต้องลากพวกชามูไปด้วย  ให้พวกมันรู้ว่ายามบีบคั้นให้เราตาย   มันเองก็จะตายเช่นเดียวกัน

...ท่านนัคทา  เราควรทำยาพิษขึ้นและแจกไปให้ทั่ว   ผู้ใดใกล้ตายแล้วให้กลืนยานั้น   ให้ศพเป็นพิษ   ชามูจะได้กินไม่ได้   ถ้าเราต้องตาย   มันก็ต้องตายเช่นเดียวกัน...คนเสนอคนแรกหันมาทางหัวหน้าตน

นัคทานิ่งฟังการสนทนามาตลอด   แต่ที่จริง เขาคิดไปไกลกว่านั้นแล้ว

เขาก็ไม่รู้  ความคิดดังกล่าวมาอย่างไร   บางทีมันอาจเป็นความคิดง่ายแสนง่ายก็ได้   ...เพียงเรื่องหญ้าปากคอกที่ไม่มีใครทันเห็นหรือทันคิด   แต่ในที่สุดเขาก็นึกถึงมันขึ้นมา   เขาก็ไม่รู้หรอก...แม้ภายหลังก็ไม่รู้เช่นกัน   เหตุใดจึงคิดขึ้นได้  ไม่รู้ว่ามาจากที่ใด   จากนรกหรือสวรรค์   หรือเพราะสถานการณ์บีบคั้นจนเกินกว่าจะตอบโต้ด้วยวิธีเบากว่านี้อีกต่อไป  มันเพียงเข้ามาในใจ   ชายหนุ่มก็พูด...ด้วยเสียงของนัคทาแห่งอิยา

...หากจะทำเรื่องสิ้นหวังเช่นนั้น  ไม่สู้ทำให้ร่างกายเราเป็นพิษแต่แรกเสียเลย...เขาเอ่ยช้า ๆ   แต่ส่งผลให้ทุกคนขยับกายทันที

...ข้าฟังคำท่านแนะนำ  จึงนึกได้...ชายหนุ่มพูดต่อไป...เหตุใดเราไม่หาทางวางยาไว้ในร่างกาย   หาทางทำอะไรสักอย่างให้เลือดและเนื้อเราเป็นพิษ   ให้ชามูกินแล้วตาย   และทำให้พวกเราเป็นพิษไปทั่วทุกคน   มันไม่อยากฆ่าเราหรอก   มันฆ่าเราให้หมดไม่ได้   มันไม่มีเรา  มันจะต้องตาย   ภายหน้าหากเราแทบทุกคนเป็นพิษ  กินไม่ได้   และมีแต่เรากันเองที่รู้ว่าใครไม่มีพิษบ้าง   ใครที่ให้เลือดหรือเนื้อพวกมันกินแล้วพวกมันจะไม่ตาย   เราย่อมกลายเป็นนายมันไม่ใช่หรือ   เป็นคนให้อาหาร   พวกมันจะกลายเป็นสุนัข   เป็นทาส   ชีวิตมันย่อมมีค่ากว่าความรู้   กว่าความสุขสบาย   เราจะครอบครองเมืองมันก็ย่อมได้   จะให้มันมาอยู่ป่าแทนเราก็ได้เช่นกัน...

...ท่านนัคทา...คนฟังคนหนึ่งอุทานขึ้นมาหลังจากเงียบไปเป็นเวลานาน...ความคิดจากสวรรค์แท้ ๆ ทีเดียว...

คนอื่น ๆ ก็เห็นอย่างเดียวกัน    พวกเขาแทบจะร้องด้วยความยินดี   สรรเสริญนัคทาว่ามีสติปัญญาอย่างยิ่ง   เพียงเท่านี้ก็ยุติสงครามได้   ขอเพียงพยายามอดทน   ปกป้องคนไว้   อย่าให้ชามูได้อาหารอีกต่อไป   ต่อให้มันมีอาวุธสงครามร้ายแรงกว่านี้มันก็ย่อมอดอยากทำอะไรไม่ได้    สุดท้ายมันก็ต้องคลานมาซบแทบเท้าอิยาเอง

จากคุณ : ลวิตร์
เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 53 21:21:21

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com