PANTIP.COM : W9196044 +^สายฝนแห่งความเดียวดาย(In the Lonely Rain)^+ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

นิยายของนักเขียนหน้าใหม่นี้ยอดเยี่ยมกว่าที่คิด ไม่แปลกใจเลยที่เธอได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ชื่อดัง ด้วยพล็อตเรื่องที่น่าสนใจและลีลาการเขียนที่ลื่นไหลทำให้ฉันแทบวางไม่ลง อารมณ์ร่วมที่ยังพอเรียกคืนมาทำให้ฉันเขียนบทวิจารณ์ได้เร็วขึ้น เพียงไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย ฉันกดส่งอีเมล์ให้พี่ที่รู้จักกันซึ่งเป็นบรรณาธิการนิตยสาร ไม่ลืมที่จะพิมพ์ข้อความไปล้อตามนิสัยน้องที่น่ารัก ‘...ช่วงนี้งานหนักมากมายเลยส่งมาให้ก่อนสองเรื่องรวด ปักษ์หน้าพี่จะได้ไม่ต้องโทร.มาพ่นไฟใส่หนูไงคะ’

เดาได้เลยว่าคนรับพออ่านแล้วคงได้บ่นหงุงหงิงกับคำว่า‘พ่นไฟ’แน่ ๆ ก็แหม...คนทั้งกองบรรณาธการน่ะรู้ดีทั้งนั้นละว่าบอกอคนสวยของพวกเขาโหดแค่ไหนเวลาตามงาน ลองส่งช้าสิ นางฟ้าก็กลายเป็นซาตานได้เพียงพริบตา

ฉันหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ เมื่อนึกถึงรุ่นพี่สาว ก่อนจะชะงักไปเพราะใครบางคนที่เดินเข้ามาหยุดที่ข้างโต๊ะ

“พี่นั่งด้วยคนนะครับ” รุ่นพี่แพทย์ประจำบ้านสุดฮ็อตประจำวอร์ดเอ่ยมาอย่างนี้ ใครกันจะกล้าปฏิเสธ

ฉันเอ่ยรับเบา ๆ แล้วจัดการเก็บหนังสือและสมุดใส่กระเป๋า ขณะที่เขานั่งลงที่เก้าอี้นวมฝั่งตรงข้าม “วันนี้น้องอยู่เวรใช่ไหม”

“ค่ะ...”

“โชคดีจัง วันนี้เวรพี่เหมือนกัน” เขาบอกแล้วส่งยิ้มให้อย่างน่ามอง

ฉันเอียงคอมองรุ่นพี่ที่นั่งอยู่อย่างประหลาดใจ ได้ยินมามากว่าพี่สุดหล่อคนนี้ถนัดนักเรื่องหว่านเสน่ห์ใส่สาว ๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์เหลือล้นจริง ๆ ด้วยใบหน้าขาวตี๋แบบเกาหลีที่กำลังนิยมนั้น ใครบ้างจะปฏิเสธได้

น่าเสียดายที่ฉันเป็นพวกภูมิต้านทานดีเกิน การได้เจอกับผู้ชายหน้าตาดีบ่อย ๆ ไม่ว่าชายแท้หรือชายเทียม อ้อ...ต้องแถมด้วยว่าไม่ว่ามนุษย์เป็น ๆ หรือพวกวิญญาณ ก็ล้วนสร้างภูมิต้านทานหนุ่มหล่อให้ฉันทั้งนั้น

สายตาแวววาวของเขาไม่ค่อยปิดบังเจตนาสักเท่าไร แต่ในฐานะสุภาพสตรีที่ดี ฉันไม่สามารถจะคิดเองเออเองได้ว่าเขาต้องการสานสัมพันธ์ การเว้นระยะห่างตั้งแต่ต้นจึงเป็นเรื่องที่สมควรที่สุด

“อ้อ...ค่ะ แต่หนูคงต้องขอตัวขึ้นไปที่วอร์ดก่อน ยังเขียนรายงานคนไข้ไม่เสร็จเลยค่ะ” ฉันบอกแล้วรีบลุกขึ้นยืน

“อย่างนั้นพี่ขึ้นไปด้วยเลยแล้วกัน” เขาคว้าถ้วยกาแฟแล้วลุกขึ้นตามทันที สายตาตวัดอย่างรวดเร็วมาที่กระเป๋าสะพายของฉัน ก่อนจะยื่นมือออกมา “มา...พี่ช่วยถือ”

โดยไม่รอคำตอบ เขาคว้ากระเป๋าฉันไปถือหน้าตาเฉย ขณะที่ฉันได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ แล้วเดินตามเขาไปอย่างเบื่อหน่าย

ตอนนี้คงได้แต่ภาวนาว่าจะไม่มีคนรู้จักบังเอิญมาเจอเข้า แต่คงเป็นไปไม่ได้ เมื่อที่นี่คือโรงพยาบาลที่ทั้งเขาและฉันเรียนอยู่ แถมด้วยชื่อเสียงของเขาก็โด่งดังพอดู จึงไม่ต้องสงสัยเลยหากจะมีข่าวลือแปลก ๆ ตามมา

ฉันเดินเข้าวอร์ดไปหน้าตาเฉย พยายามไม่ใส่ใจกับสายตาของพี่ ๆ พยาบาลหรือกระทั่งรุ่นพี่ที่นั่งทำงานอยู่บนวอร์ด เสียงเป่าปากจากพี่คนหนึ่งดังขึ้นทันทีที่เขาส่งกระเป๋าคืนให้ฉัน “เฮ้ย...ไหนว่าไปซื้อกาแฟ ทำไมถึงมาพร้อมกับน้องเขาได้วะ”

“ก็น้องเขานั่งกินกาแฟอยู่ข้างล่าง เลยไปนั่งคุยแล้วขึ้นมาด้วยกัน” รุ่นพี่ยังมีน้ำใจพอจะช่วยแก้ข่าวให้ฉัน แต่ที่ทำให้ฉันสะดุ้งโหยงคือพี่ผู้หญิงอีกคนที่หมุนเก้าอี้ออกห่างจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเตือนเสียงนุ่ม

“ถ้าแค่นั้นก็ดี...เพราะแกน่าจะรู้นะว่าน้องเขามีเจ้าของแล้ว”

ไม่ต้องรอให้ใครหันมามอง ฉันรีบเปิดประตูหนีออกมาดูคนไข้ด้านนอกทันที
อันที่จริงเรื่องที่ฉันคบอยู่กับใครคนนั้นก็ไม่ใช่ความลับ เพราะเขาเป็นคนดังเสียจนใครต่อใครก็สนใจ โชคดีอยู่ที่ว่าคณะที่ฉันเรียนไม่ค่อยจะสนใจข่าวคราวพวกนี้สักเท่าไรจึงไม่มีใครพูดถึงให้ระคายหู แต่วันนี้ฉันคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว

ไม่พูดถึง...ไม่ได้แปลว่าไม่สนใจ

เสียงฝนโปรยกระทบหน้าต่างดังแปะ ๆ เรียกสายตาฉันให้มองไปด้านนอก นานแล้ว...แต่ฝนก็ยังไม่หยุด อากาศชื้นด้านนอกกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศในวอร์ดทำให้รู้สึกหนาวเยือกแบบแปลก ๆ ทั้งที่ปกติฉันไม่ใช่คนขี้หนาว แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คล้ายว่าอากาศเย็น ๆ จะมีผลกับร่างกายฉันมากกว่าปกติ แถมยังมีผลไปถึงสมองด้วย

มันเนือย ๆ เบื่อ ๆ พิกล...นี่ฉันป็นอะไรไปนะ

ใบหน้าของใครบางคนแว่บผ่านเข้ามาในห้วงความคิด ฉันเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกประหลาดที่วูบขึ้นมาในอก หัวใจไหวแปลก ๆ อีกแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จากที่เคยมั่นใจว่าฉันอยู่เองได้โดยไม่ต้องสนใจใคร เวลานี้กลับนึกอยากให้มีคนมาอยู่ข้าง ๆ คนคนนั้นที่ฉันเคยบอกกับเขาว่าเราจะไม่ผูกมัดกัน ใช่...ฉันยืนยันอย่างนั้น เพราะการผูกมัดคืออะไรที่น่ากลัวที่สุด แค่คิดว่าวันหนึ่งเราจะต้องคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเข้ามาร่วมด้วยในการตัดสินใจบางสิ่งที่สำคัญกับชีวิตตัวเอง มันก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีได้ง่าย ๆ เลย

ทั้งเขาและฉันต่างก็รักอิสระ เรามีขอบเขตที่จะไม่ก้าวเข้าไปให้ใกล้กว่าที่ควรเป็น เพราะอย่างนี้ละมั้ง เราจึงเดินมาด้วยกันได้นานขนาดนี้

แต่เมื่อความใกล้ชิดที่เคยมีเปลี่ยนเป็นความห่างไกล ฉันก็อดรู้สึกไหว ๆ ในใจไม่ได้เหมือนกัน

ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่คิดถึง...แต่อดีตที่สวยงามเกินไปก็ยั่วใจให้อดหวนกลับไปครุ่นคิดไม่ได้จริง ๆ

“ไม่นะ...หยุดคิดบ้า ๆ แล้วตั้งใจทำงานได้แล้ว” ฉันกระซิบบอกตัวเอง สองมือยกขึ้นตบแก้มเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะสูดลมหายใจยาว แล้วเดินเข้าไปในห้องซึ่งจัดเป็นเคาท์เตอร์ ค้นหาดูเวชระเบียนของคนไข้ที่วางอยู่บนโต๊ะเพื่อนำไปเขียนรายงานร่วมกับประวัติที่เพิ่งซักถามมาเมื่อตอนบ่าย

เพราะมีประสบการณ์จากการเข้าเวรในวอร์ดอื่น ๆ มาแล้ว วันนี้ฉันจึงรีบเขียนรายงานให้เสร็จตั้งแต่หัวค่ำ เตรียมใจว่าเดี๋ยวคงต้องมีคนไข้เข้าแทบทั้งคืนเหมือนที่เคยเป็นมา

ฉันนั่งอ่านหนังสือรออยู่นาน นี่มันวันอะไรกันนะ ทำไมถึงยังไม่มีโทรศัพท์มาเรียกอีก

ไม่ใช่ว่าฉันอยากให้มีโทรศัพท์มาหรอกนะ เพราะนั่นหมายถึงการที่มีคนไข้เข้ามา และนักศึกษาที่เข้าเวรพร้อมด้วยแพทย์เวรจะต้องรีบลงไปดู ฉันไม่ได้ร้ายกาจขนาดอยากเห็นคนป่วย แต่เพราะปกติแล้วฉันเป็นพวกที่เพื่อน ๆ และพี่ ๆ เล่าขานกันในฐานะ‘คนดวงแตก’ คือพวกที่เข้าเวรเมื่อไรเป็นอันไม่ได้หลับได้นอน ต้องมีคนไข้เข้ามาไม่ขาดสายนั่นละ ฉันจึงเชื่อสุดใจว่าวันนี้จะต้องเป็นเหมือนที่ผ่าน ๆ มา

ดึกมากแล้ว รุ่นพี่ที่ทำงานอยู่บนวอร์ดพากันกลับไปที่หอหมดแล้ว เหลือเพียงพี่พยาบาล แพทย์ประจำบ้านที่เข้าเวร และฉันที่นั่งเหงาเฝ้าวอร์ดด้วยความประหลาดใจกับอาถรรพ์ดวงแตกที่เสื่อมไปในวันนี้

รุ่นพี่หน้าตี๋คนเดิมเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม เสียงลากเก้าอี้แม้จะเบาแต่เหมือนจงใจเรียกให้ฉันละความสนใจจากหนังสือแล้วเงยหน้ามอง

“วันนี้เงียบดีจังนะ”

“ค่ะ...”

“ได้ยินมาว่าน้องเป็นพวกดวงแตก พี่นึกว่าวันนี้จะต้องวิ่งวุ่นเสียแล้ว”

“แล้วพี่ดีใจหรือเสียใจละคะที่ต้องมานั่งว่างแบบนี้แทน” เมื่อเขาชวนคุย ฉันก็ต้องวางหนังสือในมือลงแล้วคุยตอบตามมารยาท

“ไม่รู้สิ...พี่ว่าเป็นพวกดวงแตกก็ดีอย่างนะ...น้องจะได้มีประสบการณ์เจอคนไข้เยอะ ๆ ไว้ก่อน ถ้าว่างเกินไปไม่มีอะไรทำก็ไม่ได้เรียนจากคนไข้เสียที”

ฉันอดยิ้มไม่ได้กับความคิดของเขาที่ค่อนข้างจะตรงกับฉัน เพราะคนเป็นหมอต้องใช้ทั้งความรู้ และทักษะที่เกิดจากความชำนาญ ทั้งหมดนี้ต้องศึกษาทั้งจากในหนังสือ จากบทเรียนในห้องเลกเชอร์ และที่สำคัญคือจากคนไข้ผู้เป็นครูที่ดีเยี่ยม ฉันจึงมีความเชื่ออย่างหนึ่งว่า ยิ่งหมอได้สัมผัสกับคนไข้มากเท่าไร หมอก็จะยิ่งได้พัฒนาตนเองมากขึ้นเท่านั้น

“อย่างนั้นพี่คงผิดหวังแย่...จะห้าทุ่มแล้วยังไม่มีคนไข้เข้ามาเลย”

เขาหัวเราะ โคลงศีรษะเบา ๆ แล้วมองหน้าฉันด้วยดวงตาวาว ๆ ทรงเสน่ห์นั่นละ “ไม่หรอก...อย่างน้อยพี่ก็ได้มีเวลาคุยกับน้องไงครับ เป็นยังไงบ้างเรื่องเรียน มีปัญหาอะไรไหม”

ขอบคุณที่เขาถามเรื่องเรียนต่อ เพราะหากเขาหยุดคำพูดไว้แค่ช่วงแรก ฉันคงทำตัวไม่ถูกไปอีกนาน

“ก็ดีค่ะ...สนุกดี”

เขาทำตาโตมองอย่างไม่อยากเชื่อ “สนุก...พี่เห็นแต่เขาบอกว่าเหนื่อยจะตาย”

“อ้าว...เรื่องเหนื่อยพี่ก็ทราบดีอยู่แล้ว หนูจะพูดอีกทำไมละคะ” ฉันตอบกลั้วหัวเราะ บางทีการคุยกับเขาก็ไม่เลวร้ายเท่าไร “แต่ถึงจะเหนื่อย...หนูว่าก็สนุกด้วยนะคะ”

“ตอบอย่างนี้พี่ว่าน้องต้องอยากเป็นหมอเด็กแน่ ๆ”

ฉันยกมือสองข้างมาพาดตัดกันเป็นรูปกากบาท “ผิดค่ะ...หนูอยากเป็นหมออีอาร์” ฉันหมายถึงการเรียนต่อเฉพาะทางเวชศาสตร์ฉุกเฉิน

“เห็นเงียบ ๆ แบบนี้...ห้าวไม่ใช่เล่นนะเราน่ะ” เขายกมือขยี้หัวฉันเบา ๆ เหมือนผู้ใหญ่ทำกับเด็ก แต่ฉันกลับรีบดึงตัวออกอย่างไม่คุ้นเคย ดวงตาที่มองไปด้วยความไม่พอใจทำให้เขาชะงักไป “เอ้อ...ขอโทษที”

“ไม่เป็นไรค่ะ...หนูแค่...ตกใจ” ฉันพยายามแก้ตัวกับกิริยาเสียมารยาทที่แสดงออกมาโดยอัตโนมัตินั้น

เขาหัวเราะชอบใจ “แล้วทำไมน้องถึงอยากเป็นหมออีอาร์ล่ะ”

“ไม่รู้สิคะ...หนูว่าหมออีอาร์เป็นอะไรที่สนุกแล้วก็ท้าทายมาก ๆ เลย เพราะเวลาที่เราอยู่ตรงนั้น เราต้องประเมินผลอย่างรวดเร็วแล้วก็ตัดสินใจช่วยผู้ป่วยให้ได้ก่อน ดูเป็นอะไรที่ยากแต่น่าสนใจดีน่ะค่ะ” ฉันตอบตามความคิดของตัวเอง และเขาก็นั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

มีไม่กี่คนหรอกที่จะฟังฉันพล่ามอะไรด้วยท่าทางเพ้อฝันแบบนี้ได้ โดยเฉพาะเมื่อคนฟังนั้นเป็นผู้ชาย

“ห้าวจริง ๆ ด้วยน้องเรา...” รุ่นพี่เอ่ยพลางโคลงศีรษะไปมา “ท่าทางไม่บอกเลยว่าชอบความท้าทาย”

“ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอกค่ะ” ฉันรีบบอก “แล้วพี่ละคะ...ทำไมเลือกต่อเด็ก”

“พี่รักเด็ก” เขาตอบอย่างไม่จริงจังนัก แล้วหัวเราะเมื่อเห็นฉันทำตาโตมองอย่างไม่อยากเชื่อ “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ...ไม่เชื่อใช่ไหม”

“ท่าทางพี่ไม่บอกเลยว่าจะเป็นนางงามขนาดนั้น” เรื่องเอาคำพูดคนอื่นมาย้อนกลับนี่ฉันถนัดนักละ

“แน่นอน...เพราะพี่ไม่ใช่นางงาม” เขาบอกด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ถือสากับคำล้อของฉัน “เอาตามจริง...ตอนแรกพี่แค่เลือกเพราะอยากทำตามความฝันของน้องสาวพี่ แต่ตอนนี้พี่ว่า...อยู่กับเด็ก ๆ ก็ดีเหมือนกัน”

สีหน้าของเขาทำให้ฉันประหลาดใจ ดวงตาที่เคยเป็นประกายวาววับเวลานี้กลับหม่นแสงแปลก ๆ

“น้องสาวเหรอคะ...”

จากคุณ : Argent

เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 11:56:58

ความคิดเห็นที่ 2

เขายิ้มจืด ๆ “อืม...น้องสาวพี่ รุ่น ๆ เดียวกับน้องละ แต่เสียไปตั้งห้าปีแล้ว”

ฉันได้แต่นั่งนิ่ง สายตาเหลือบไปเห็นเงาลาง ๆ ที่อยู่เบื้องหลังรุ่นพี่ เมื่อเพ่งสายตามากขึ้นและรวบรวมสมาธิดี ๆ ร่างของสาวน้อยคนหนึ่งก็ปรากฏให้เห็นจาง ๆ เธอพยายามจะกอดเขาไว้แต่ด้วยความต่างของพลังงานจึงไม่สามารถทำได้ แล้วสายตาเศร้า ๆ ของเธอก็เลื่อนมาสบตาฉัน

ดูเหมือนพวกวิญญาณที่นี่จะช่างเจรจาจนพาเรื่องมาให้ฉันอีกแล้ว นาน ๆ ทีจะมีคนเห็นเสียทีเลยบอกพรรคพวกมาใช้แรงงานกันให้คุ้มเลยสินะ

ไม่ต้องสงสัยแล้วว่าทำไมอยู่ดี ๆ รุ่นพี่สุดป๊อปคนนี้ถึงเดินเข้ามาหาฉันที่หน้าตาธรรมดาอย่างที่สุด คงเพราะวิญญาณน้องสาวผู้น่ารักนั่นละที่ดลจิตดลใจ

ฉันได้แต่ถอนใจยาว การคลี่ปมความรู้สึกของคนอื่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ
“พี่คงรักน้องสาวมาก” ฉันเริ่มกระบวนการทันที

รุ่นพี่มองหน้าฉันอย่างประหลาดใจ ดูเหมือนเขายังไม่มั่นใจที่จะเล่าความรู้สึกออกมาต่อหน้าฉันที่เป็นรุ่นน้อง

ฉันนั่งนิ่ง ๆ มองหน้าเขาอย่างสงบ มีแค่สายตาและท่าทางเท่านั้นที่บอกอาการพร้อมรับฟัง

“รักสิ...” ในที่สุดเขาก็เอ่ยคำเบา ๆ “น้องพี่น่ารัก เรียบร้อย ใจเย็น แล้วก็...ใจดี”

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อนึกถึงน้องสาวที่ตอนนี้เหลือเพียงวิญญาณโอบร่างพี่ชายไว้ “รู้ไหม...น้องพี่น่ะชอบเก็บตัวอะไรต่อมิอะไรมาเลี้ยงเสียเต็มบ้าน ทั้งนก ทั้งหมา ทั้งแมว พี่ยังกลัวอยู่ว่าวันไหนไปเจองูเจ็บเข้าจะเผลอเก็บมาเลี้ยงอีก”

ฉันยิ้มตาม ไม่ใช่เพราะเรื่องที่เขาเล่า แต่เป็นเพราะเขายอมเปิดใจมากขึ้นแล้วต่างหาก

เมื่อใจเปิดแล้ว การจะเข้าไปเยียวยาก็ไม่ใช่เรื่องยาก ฉันค่อย ๆ ดึงเอาความทรงจำเก่า ๆ ของเขาออกมาด้วยการเอ่ยถามให้เขาเล่า แล้วค่อย ๆ ย้อนให้เขาคิดตามถึงนิสัยของน้องสาวคนสวยที่คงไม่มีความสุขแน่ ๆ หากทราบว่าพี่ชายยังโศกเศร้ากับความตายของตนเอง

ดวงวิญญาณสาวน้อยค่อย ๆ คลี่ยิ้มเมื่อเห็นว่าพี่ชายเธอกำลังยิ้มได้ด้วยสีหน้าที่ดีกว่าเก่ามากทีเดียว

“ให้ตายสิ...นี่พี่พูดอะไรออกไปนะ น้องคงเบื่อแย่แล้ว” เขาพูดแก้เก้อเมื่อนึกได้ว่าตนเพิ่งนั่งระบายความรู้สึกที่อึดอัดอยู่ในใจและไม่เคยได้บอกใครมาก่อนให้กับรุ่นน้องอย่างฉัน

“ไม่เบื่อหรอกค่ะ...หนูดีใจนะ ถ้านั่นจะทำให้พี่สบายใจขึ้น” ฉันยิ้มให้เขา ความจริงแล้วฉันไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ น้องสาวเขาต่างหากที่บอกฉันว่าควรจะพูดอย่างไรกับเขาเพื่อให้เขาเข้าใจ

ร่างจาง ๆ ของดวงวิญญาณที่อยู่ด้านหลังรุ่นพี่ลอยเข้ามาใกล้จนฉันต้องแอบขยับตัวถอย ถึงจะเจอมาจนชิน แต่ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ยังทำใจไม่ได้จริง ๆ เวลาที่ดวงวิญญาณที่ไม่คุ้นเคยจะพุ่งเข้ามากอดอย่างนี้ เธอเองก็คงจะรู้จึงรีบหยุดลงแล้วคลี่ยิ้มหวานส่งมาให้แทน

เสียงกระซิบเบา ๆ นั้นมีเพียงฉันที่ได้ยิน “ขอบคุณนะคะ...”

ฉันก้มศีรษะรับเบา ๆ ก่อนจะต้องสะดุ้งโหยงกับเสียงโทรศัพท์ของรุ่นพี่ที่ดังขึ้น เขารีบยกขึ้นมากดรับสาย เอ่ยเพียงไม่กี่คำตัดสายไปแล้วส่งยิ้มเครียด ๆ มาให้ฉัน “เริ่มแล้วละ...”

เรารีบวิ่งออกมาหน้าห้องพักแพทย์ คนไข้ใหม่จากห้องฉุกเฉินถูกเข็นเข้ามาทางด้านหน้าวอร์ดพอดี

งาน...เริ่มขึ้นแล้ว

เมื่องานแรกเริ่ม งานต่อ ๆ ไปก็ทยอยกันเข้ามาเรื่อย ๆ รุ่นพี่กับฉันวิ่งวุ่นกันจนออกเวร เมื่อทุกอย่างสงบลงเขาก็หันมาลูบหัวฉัน “ใช้ได้นี่...ดวงแตกจริง ๆ ด้วยนะเรา”

ฉันเดินลงมาจากวอร์ดกับรุ่นพี่ ไม่ค่อยภูมิใจเท่าไรกับคำคล้ายจะชมของเขา

เมื่อเดินลงมาหน้าอาคาร ฉันจึงรู้ว่าฝนยังไม่หยุดตก เสียงเปาะแปะเบา ๆ กับไอเย็นชื้นนั้นดูจะเป็นเครื่องยืนยันที่ดี ฉันค่อย ๆ ยื่นมือออกไปให้พ้นหลังคาอาคารที่พักคนไข้ ฝนเม็ดหนาร่วงลงมาในมือ

รุ่นพี่หยิบร่มในกระเป๋าออกมากางออกอย่างรวดเร็ว “เอ้า...มากับพี่สิ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

ฉันเดินเข้าไปในร่มกับรุ่นพี่ เพียงก้าวออกพ้นร่มเงาของอาคาร สายลมก็พัดเอาละอองฝนผ่านเข้ามาจนเปียก รุ่นพี่บ่นงึมงำ ขณะที่ฉันแทบชะงักเท้ากับไอเย็น ๆ นั้น

หนาว...ไม่สิ เป็นผู้หญิงต้องบอกว่าเย็นสินะ ครูสมัยประถมเคยบอกไว้ว่าผู้หญิงพูดหนาวไม่สุภาพ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

แต่ก็คงเพราะความหนาวหรือความเย็นนั่นละที่ทำให้ฉันก้าวเท้าไม่ค่อยออก รุ่นพี่จึงต้องใช้มือข้างที่ว่างมาจูงมือฉันให้เดินไปจนถึงหอพักนักศึกษาแพทย์ที่อยู่ห่างจากหอพักแพทย์ของรุ่นพี่ไม่ไกลนัก เขาปล่อยมือฉันที่ใต้หอพัก หุบร่มลงแล้วบอกลา

“พี่ส่งแค่นี้นะ...วันนี้ขอบคุณมาก แล้วก็ฝันดีนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ฉันก้มศีรษะแทนการขอบคุณแล้วเดินเข้าไปในหอพัก

ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเดินมาถึงห้องได้อย่างไร ความรู้สึกในใจมันหวิว ๆ พิกล ยิ่งเห็นสายฝนโปรยและรู้สึกถึงสายลมเย็น ๆ มันเหนื่อย ๆ เนือย ๆ อย่างบอกไม่ถูก

ข้อมือที่เพิ่งถูกรุ่นพี่จับจูงมายังอุ่นด้วยรอยสัมผัสคล้ายในนิยายที่เคยอ่าน แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าความอ่อนล้าแปลก ๆ เมื่อก้มลงมอง
เพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนนอนหลับกันไปหมดแล้ว ฉันคว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำ ยังคงไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง

...เหงา...

อยู่ดี ๆ คำคำนี้ก็แว่บเข้ามาในหัว ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงอาการไหวแปล ๆ ในช่องอก

ใช่...คงเป็นความเหงา ทั้ง ๆ ที่มีคนอยู่มากมาย แต่ฉันก็ยังเหงา ประหลาดดีจริง ๆ

ฉันพยายามยิ้มให้ตัวเองหลังอาบน้ำเสร็จ ปล่อยให้ความคิดความรู้สึกต่าง ๆ ค่อย ๆ เลือนหายไปเพื่อที่คืนนี้ฉันจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ในกี่ชั่วโมงหลับอย่างสงบสุข แต่เมื่อสายตาเลื่อนไปเห็นสายฝนโปรยที่นอกหน้าต่าง หูก็กลับมาสนใจกับเสียงเปาะแปะของเม็ดฝน แล้วหัวใจก็ไหวคลอน

...สวรรค์...ฉันเชื่อแล้วละว่าสายฝนเป็นตัวแทนของความเหงา

เวลานี้หัวใจคล้ายมีช่องว่างประหลาดที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถจะเติมเต็มได้ แม้ว่าใครคนนั้นจะเป็นตัวฉันเองก็ยังทำไม่ได้

ฉันเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ ใครจะคิดว่าคนเราจะควบคุมความคิดความรู้สึกตัวเองไม่ได้ถึงขนาดนี้

“อย่าบ้าน่า...เหงามันก็แค่เหงา” ฉันพยายามปลอบตัวเอง ยกมือสองข้างขึ้นตบแก้มเบา ๆ เรียกสติให้คืนมาก่อนจะเดินมาที่เตียง นั่งลงขัดสมาธิเพื่อสวดมนต์ก่อนนอน

สวดมนต์แล้วก็ได้เวลาพักผ่อนของเด็กดีที่มีงานต้องทำ ฉันเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ปิดเสียงโทรศัพท์มือถือหลังจากที่เปิดไว้เผื่อคนโทร.ตามช่วงเข้าเวร จึงต้องลุกขึ้นมากดปิดเสียงเสียก่อน

เฮ้อ...อะไรกันนะ จะนอนยังมีอุปสรรคอีก

คนเราลองรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจแล้ว ไม่ว่าอะไรก็หาเรื่องมาหงุดหงิดได้เสียเรื่อย ๆ ฉันเลื่อนนิ้วไปมาตามความเคยชิน แต่ยังไม่ทันจะเรียบร้อยดี เสียงติ๊ดเบา ๆ ก็ดังขึ้นบอกว่ามีข้อความถูกส่งเข้ามา ฉันกดเปิดอ่านไปโดยอัตโนมัติ

...ได้ยินว่าที่นั่นฝนตก อย่าลืมดูแลตัวเองนะครับ ว่าที่คุณหมอ...

แค่ข้อความสั้น ๆ แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกว่าหัวใจกำลังฟูขึ้นอย่างประหลาด เพิ่งรู้ว่าต้องใช้เวลานานจริง ๆ กว่าจะขยับนิ้วไปกดปิดข้อความลงได้

ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงาน แล้วกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วหลับตาลง

...หวังว่าคืนนี้ คงฝันดี...

-------------------
หมอผี คุณ scottie : ใช่ค่ะ...คงต้องอาศัยเวลาเป็นตัวตัดสินนั่นละค่ะ

คุณ goldensun : โอ๊ะ...ใช่เลยค่ะ เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้ว่าอะไรคืออะไร และเขา...จะมั่นคงได้สักแค่ไหน

ที่จริง...แอบบอกว่าตอนที่แล้วเป็นตอนที่ไอซ์ชอบมากที่สุดเลยละค่ะ ทั้งที่โดนดุมาว่าตั้งชื่อตอนไม่เป็นมงคล แต่ไอซ์ออกจะชอบ โดยเฉพาะ Bitter Sweet Goodbye ก็ไอซ์ตั้งตามความจริงในเรื่องนี่นา...ทำไมมนุษย์ชอบตีค่าจากสัญลักษณ์ทางความหมายแล้วมานั่งหวาดหวั่นกันนักก็ไม่รู้

อ้อ...โปรดติดตามเครื่องต่อไปค่ะ : บางส่วนที่หายไป(The missed piece)

จากคุณ : Argent

เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 53 11:57:26