ดอกฟ้า กับ หมามองเครื่องบิน (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๑๑
|
|
" . . . พี่พจเลิก งานเร็วนะ คะ วันนี้ . . ."
เธอเหลือบมอง สายย่ามที่ ไม่มีวันปลด
จากบ่าฉัน ทุกทุกวัน มิละลด
เธอจึงรู้ ว่าฉันหมด หน้าที่งาน
" . . . ฮะ . . . " ไม่รู้ จักทักตอบ อย่างไรดี
จึงเส - มอง สบไปที่ แววตาหวาน
ลิฟท์เลื่อนวูบ ลงไป ไม่ช้านาน
พออ้าปาก จะกล่าวขาน ก็ถึงพอดี
ไม่เปิดโอกาส แม้ให้ฉัน ปั้นความคิด
ประตูลิฟท์ ที่ปิด ก็เปิดเสียนี่
คุณอ้อเดิน ออกมาพลัน ในทันที
ฉันรีบจ้ำ เร็วรี่ ตามออกมา
แล้วเราก็ เดินเอื่อย เอื่อย ไปเรื่อยกัน
ในความคิด ของฉัน อลหม่านหนักหนา
แล้วตัดสินใจ คงจักไม่ ถึงล้มตายนา
พลันรวบรวม ความกล้า หันมาถามเธอ
" . . . ทุ่มกว่าแล้ว คุณทานข้าว หรือยังครับ . . . "
พูดเสร็จสรรพ ก็ใจหาย ที่ได้พลั้งเผลอ
สะกดลม หายใจ คล้ายละเมอ
รอว่าเธอ ตอบมาบ้าง ว่าอย่างไร
คุณอ้อหยุด " . . . อะไรนะคะ . . . " ชะงักกึก
หันมามอง ฉันอย่างลึกลึก แต่ยิ้มให้
อุตส่าห์ตอบ อย่างงาม ถนอมน้ำใจ
" . . . ยังค่ะ . . . " . . . แล้วตาใส . . . ก็สบตา . . .
ฉันสูดหายใจ ลึกหนักหนา ราวดมยาดม
" . . . งั้นเชิญทาน ข้าวกับผม คงไม่ว่า . . ."
หลุดปากไป กลั้นหายใจ หลังเจรจา
ด้วยระทึก หนักหนา ภาวนาในใจ
. . . คุณอ้อเปิด แขนเสื้อสูท ก้มดูนาฬิกา
เสมือนกับถ่วง ช่วงเวลา ที่วาบไหว
แล้วจึงเงย สบตาฉัน หวั่นกระไร
นัยน์ตาพราว ระยิบไป ด้วยอารมณ์ขัน
" . . . แถวนี้เหรอ คะพี่ มีร้านไหม . . . "
. .ฉันลอบถอน หายใจ เสมือน . . . ในฝัน . . .
ค่อยเดินนำ เธอไปบ้าง อย่างรู้กัน
ถึงทางออก ตึกพลัน โดยทันที
การณ์จะเปน อย่างไร ไม่กลัวแล้ว
ขอน้องแก้ว ยังอยู่ใน หัวใจพี่
ถึงกาลหน้า ต้องระกำ ช้ำฤดี
ยอมมอบพลี ถึงร้ายกาจ . . . ใจขาด . . . ก็ยอม.
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 53 01:17:44
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
3 พ.ค. 53 02:56:49
|
|
|
| 
...
