เรื่องเศร้าเล่าแล้วขำ
|
|
บทความ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของผู้เขียน ที่เขียนเพื่ออยากเป็นคติสอนใจกับทุกคนที่มีเรื่องราวเหมือนๆกันหรือคล้ายๆก้น ไว้เตือนใจและเป็นเรื่องที่สามารถถ่ายทอดให้กับการใช้ชีวิตคู่ในสังคมไทย ว่ามันมีสิ่งอะไรที่ขาดไปบ้าง แม้นบ้างครั้งเรากำลังรัษามันไว้ แต่บางครั้งเราก็จำเป็นที่จะต้องปล่อยให้มันไป ไปจากเราโดยไม่มีวันกลับมา ถึงแม้นว่าเราจะต้องลืม หรือต้องเจ็บปวดก็ตามที่ แต่ชีวิตคนเราก็ต้องดำเนินต่อ และต้องอยู่กับความจิง ให้ได้ เรื่องราว เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจาก คน 2 คนที่เคยได้เป็นเพื่อนเรียนสมัยมัธยมต้นได้ศึกษาในสถาบันเดียวกัน แต่จริงเค้าไม่ได้เป็นเพื่อนห้องเรียนเดียวกัน เวลาผ่านไปจากเด็กเริ่มเข้าสู่วันรุ่น และเค้าก็กลับมาเจอกันในฐานะเพื่อนของเพื่อนและเวลาก็ทำให้เค้าได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันจนเริ่มที่จะคบหากันอย่างแฟน ตลอดเวลาเค้าและเธอได้ใช้วลาร่วมกันอย่างมีความสุขตามแบบความรักเริ่มสุกงอมใหม่ๆ อะไรทุกอย่างสวยงามไม่ว่าจะกินจะเดิน จะนอน ไม่ว่าใครจะไปผิดเวลา หรือไม่มันก็ไม่ได้ทำให้ต้องทะเลาะกันเพราะเล็กน้อย หญิงสาว (ปุ๊ก) ได้ใช้ชีวิตแบบหญิงสาวทั่วไปสนุกไปกับการเรียนแบบหญิงสาวทั่วๆ ไป เพื่อนฝูงมากมายสมัยเรียน เพราะปุ๊กเป็นคนง่ายๆ สนุก ตลก ฮา กับเพื่อนฝูง ตามธรรมชาติเด็กๆ ทั่วไป ครอบครัวมีพ่อ แม่ พี่น้อง อยู่พร้อมหน้า และสนุกกับการที่ได้อยู่กับครอบครัวในสมัยเด็กๆ ชายหนุ่ม (อุ๋ม) เป็นผู้ชายแข็งๆ กระด่าง แต่งตัวตัวแบบเด็กขาโจ๋ทั่วไป เสื้อยืด กางเกงยีนส์ ขาดๆ รองเท้าหนีบๆ (นังยาง) ซึ่งก็ แตกต่างกันด้านบุคลิก อุ๋มป็นเด็กชายที่ดูแล้วจะผ่านโลกมามาก ทั้งเรื่องเกเร เที่ยว ตีกับเพื่อนต่างสถาบัน ตามแบบช่างทั่วไปในสมัยยุค 2516 ที่เด็กๆ ต่างสถาบันชอบตีกันไม่เรียนหนังสือ โด่นเรียน อุ๋มเกิดจากครอบครัวที่แม่หาเลี้ยงคนเดียว เพื่อนก็คือสิ่งเดียวที่เค้าคุ้นเคย และใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานในตอนนั้น ถึงแม้นความแตกต่างภายนอกที่ดูจะไม่เหมือนกันแต่ก็ไม่สามารถทำให้เค้า 2 คนรู้สึกแตกต่างกัน เค้าพอใจที่จะเริ่มคบกัน ในตอน.........
| จากคุณ |
:
คนพฤศจิกา 
|
| เขียนเมื่อ |
:
4 พ.ค. 53 16:35:54
|
|
|
| 
