ความคิดเห็นที่ 1 ชีวิตแบบแมวๆ ที่มีความสุขอยู่กับการนอนหลับข้างโอ่งน้ำ แมวไม่เคยสนใจว่าประชาธิปไตยคืออะไร แมวไม่เคยเดือดร้อนกับเสียงของเฮลิคอปเตอร์ที่บินผ่านหัวไป ไม่สนใจเสียงของรถสายพานลำเลียงหุ้มเกราะติดอาวุธสงคราม... (หรืออาจจะไม่มีอาวุธใดเลยก็ได้) แต่เพราะความใหญ่โตอลังการของมันซึ่งพอที่จะบี้คนตัวเล็กๆ ให้แบนแต๊ดแต๋ไปกับตีนเหล็กของมันหากใครสะเหร่อเดินเข้ามาขวางทาง และแน่นอนว่าไม่ว่าจะโง่เง่าเต่าตุ่นขนาดไหนก็คงไม่มีใคร “สะเหร่อเดินออกมาขวางทางรถหุ้มเกราะ” แต่รถคันใหญ่นี้ก็ถูกใช้เป็นสัญลักษณ์แห่งสงครามมาตลอดอายุ (ราชการ) ของมัน ทั้งที่บางครั้งมันเป็นเพียงเครื่องไม้เครื่องมือในการขนย้าย และป้องกันภัยให้กับเหล่านักรบพื้นราบแถบชายแดนเท่านั้น คนบางกลุ่มต่างหากที่ไม่เคยรู้หน้าที่ที่แท้จริงของมันแล้วสรุปเอาว่าเจ้า ตัวโตตีนเหล็กนี้ถูกนำมาใช้เพื่อบดบี้ขยี้คนตัวเล็กๆ ที่เพียงแต่มาเรียกร้องประชาธิปไตย (เท่านั้น ) พาหนะที่ครั้งหนึ่ง หรือหลายครั้งคือยุทโธปกรณ์สำหรับปกป้องอธิปไตยของชาติ สิบเมษายน มันกลายเป็นเศษซากแห่งความเคลื่อนไหวที่ไม่มีใครได้รับชัยชนะ ด้วย ศิลปะการพ่นสีสเปรย์บนผนัง(Graffiti) ที่ต้องส่งคนพ่นไปเรียนใหม่กับ Jean-Michel Banquet รถถัง...อาจจะเปลี่ยนจากสีเขียวเข้มๆ เป็นส้มแสบตาและมีสีสันที่น่ามองกว่าถ้อยคำหยาบคายอันทำให้เกียรติของมันที่ สั่งสมมาตลอดชั่วอายุต้องเสื่อมลง เพราะนั่นหมายถึงศักดิ์ศรีของผู้ที่ร่วมหัวจมท้ายด้วยกันกับเจ้ารถเกราะตีน เหล็กนี้ต้องถูกเหยียบย่ำไม่ต่างกัน “เป็นทหารต้องอดทน” ประโยคที่ทำให้รู้สึกฮึกเหิมและสำนึกในหน้าหน้าที่ของตัวเอง อาชีพที่อยู่ใกล้ความตายแค่มือเอื้อม อาชีพที่หลายคนชื่นชมยกย่องและอีกบางคนหมิ่นหยาม อาชีพเดียวกับที่ถูกถามเมื่อวัยเด็กแล้วได้คำตอบจากผู้ชายส่วนใหญ่ว่าอาชีพ นี้แหละที่หนูอยากเป็นเมื่อโตขึ้นมากที่สุด และเมื่อถึงวาระต้องเสี่ยงดวงเพื่อที่จะเป็นรั้วของชาติ ชายอกสามศอกบางคนก็ลืมคำตอบในวัยเด็กของตัวเองเสียสิ้น หัวซุกหัวซุนกับการหนีทหาร และทำทุกทางที่จะไม่ต้องมายืนตากแดดหน้าดำวันละหลายๆ ชั่วโมงกลางแยกผ่านฟ้าลีลาศ และสีลม แมวแก่...ยังหลับอุตุอยู่ข้างโอ่งน้ำ แมวที่ไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ แมวอาจจะอยู่ที่นี่มานานกว่าทุกคนที่อาศัยอยู่บนตึกเก่าร้างจวนกลายเป็น เพียงตำนานในอีกไม่นานช้า ทีวียังคงถ่ายทอดบางรายการอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พิธีกรทำงานหนัก และผู้ร่วมรายการต่างก็มีประโยค “ผมคิดว่า...” เป็นของตนเองในการสื่อออกไปให้มวลชนได้รับรู้ถึงสถานการณ์ เหตุการณ์ หรือเรื่องราวที่เกิดขึ้น อาจจริงทั้งหมด หรืออาจเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่ถูกจัดขึ้นเพื่อเรียกเรทติ้งของสถานี โทรทัศน์ การให้สัมภาษณ์ของทหาร การให้สัมภาษณ์ของนักข่าว กระทั่งการให้สัมภาษณ์ของผู้อยู่ในเหตุการณ์ ประกอบกับคลิปภาพเหตุการณ์ทั้งที่ตัดต่อและไม่เคยถูกดัดแปลงมาก่อนได้ถูกนำ มาใช้ประโยชน์เพื่อที่จะให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง “หลุดพ้น” หรือ “ตกอยู่” ในสถานภาพการเป็นจำเลยของสังคม ถูกกระหน่ำซ้ำเติม เหยียดหยาม ด่าทอ ก็เพียงเพราะว่าคิดเห็นแตกต่างกัน สื่อท้องถิ่นยังชักจูงมวลชนด้วยทุกวิธีเพื่อชี้ชวนให้เชื่อในสิ่งที่บรรดา ผู้นำเสื้อสีกำลังพยายามทำทุกวิถีที่จะให้มีผู้ร่วมชุมชุมคับคั่งหนาตา... นึกถึงเรื่องเล่าบนพื้นที่สาธารณะส่วนตัว (Blog) ของบางคนที่กล่าวเอาไว้ว่า “จุดแตกหักหรือความบีบคั้นถึงขีดสุดอาจจะทำให้คนตัวเล็กๆ กล้าต่อสู้กับมังกร... และแน่นอนว่า แม้คนๆ นั้นจะต้องถูกมังกรฆ่าตายแต่เหตุการณ์นั้นจะเป็นที่กล่าวขานของผู้คนไปอีก นาน” อันที่จริง ถ้าไม่เพราะมีเชือกที่ชื่อว่า “คำสั่ง” ล่ามคออยู่ ก็คงไม่มีมังกรหน้าไหนอยากจะลุกขึ้นจากการนอนหลับอย่างเป็นสุข นอกจากการหลับพริ้มสะบัดหางบางครั้งคราว และพ่นไฟในบางเวลาโดยไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นมากระทืบเท้าพ่นไฟที่ร้อนแรงกว่า เครื่องมือเชื่อมเหล็กลงใจกลางเมืองหลวง แต่เพราะเชือกเส้นนั้น.... นก พิราบตาบอดยังคงยืนหลับนกอยู่บนคาคบ...อืมม์ ที่จริงแล้วมันคือท่อเก็บสายไฟที่พาดผ่านประตูหน้าบ้านไปนั่นเอง มันไม่บิน หรืออาจจะบินไม่ได้ก็เป็นได้ นั่นทำให้มันไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง สัญลักษณ์แห่งเสรีภาพ วันนี้มันเป็นเพียงนกตาบอดที่อาจหล่นลงมาจากที่เกาะได้ทุกเมื่อ และพร้อมที่จะถูกแมวแก่อดโซตะปบด้วยกรงเล็บแข็งแรง ( หรือเปล่าก็ไม่รู้ ) ประชาธิปไตยไม่มีผลต่อนกและแมว นอกจากการมีชีวิตรอดเพื่อที่จะอยู่ให้รอดในวันถัดไป กล่องรับข้อ ความในจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ เต็มไปด้วยจดหมายที่เขียนขึ้นจากเหตุการณ์วันที่ สิบเมษายน ทั้งสิ้น ทั้งไฟล์ภาพ ไฟล์วีดิโอ หรือกระทั่งไฟล์เสียงของผู้นำแห่งสีบางคนที่กล่าวอ้างถึงเหตุการณ์ที่เกิด ขึ้น โจมตีฝ่ายตรงข้ามอย่างองอาจท่ามกลางเสียงโห่ร้องก้องตะโกนของผู้ชุมนุม หรือทุกคนลืมไปแล้วว่าต่างก็มีเลือดเนื้อเชื้อชาติเดียวกันทั้งสิ้นทั้งมวล น่าเศร้าที่เราเลือกทำร้ายกัน และจบลงที่ความชำรุดของประเทศชาติ... คง มีเพียงการนอนหลับเท่านั้นที่จะช่วยให้ไม่ต้องได้ยินเสียง รับรู้เรื่องราว หรือเอาใจไปใส่ในเรื่องต่างๆ ของวันที่สิบเมษายนมากจนเกินไป ในแต่ละวันที่ผ่าน... ไม่ได้ทำให้ความร้อนรุ่มนั้นผ่อนคลายลงเลยสักเพียงนิด ผู้นำแห่งสียังทำหน้าที่ของเขาไป การปรับเปลี่ยนกลยุทธ์เพื่อ “ชัยชนะ” ด้วยการยื่นเงื่อนไขของเวลามาเพื่อเป็นตัวกำหนด เป็นเส้นตาย เพื่อให้พี่น้องร่วมอุดมการณ์ได้ฮึกเหิมและฮึดสู้... ให้ความหวังว่า “เหลือเวลาอีกไม่กี่วันก็จะได้กลับบ้านแล้ว” นกพิราบหล่นลงจากคา คบ...จบชีวิตลงโดยไร้สาเหตุ เมื่อความตายเกิดขึ้น ทุกอย่างจะจบลง จริงหรือ? ชีวิตเล็กๆ ที่ไม่ได้สำคัญไปกว่าแค่เศษฝุ่นในจักรวาล แมวแก่ไม่สนใจร่างไร้ลมหายใจของสัตว์มีปีก มันเพียงชำเลืองมอง และซุกตัวลงนอนอย่างอ้อยสร้อย อาจเพราะแมวไม่มีเรี่ยวแรงเหลือมากพอแม้แต่จะถอนขนนก ผ่านสิบเมษายนมา ร่วมสัปดาห์ อากาศยังร้อนและเหตุการณ์บ้านเมืองยังไม่คลี่คลายลง ชีวิตเล็กๆ ที่สูญเสียไปไม่อาจรั้งความรุนแรงเอาไว้ได้ ความเหนื่อยล้าไม่อาจเปลี่ยนเจตนารมณ์ของผู้คนที่มุ่งมั่นเพื่อการเอาชนะ ได้... ความตายค่อยๆ พรากผู้คนไปอย่างเลือดเย็น ทีละคน สองคน มากขึ้นเรื่อยๆ แต่การชุมนุมไม่ได้มีทีท่าจะจบลง ดูแล้ว...ไม่ต่างจากหนังสงครามกลางเมืองในประเทศด้อยพัฒนาที่เรามักประเมิน เขาด้วยสายตาว่าล้าหลัง สิบเมษายนเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่า นั้น.... ห่างออกไปเพียงแค่สุดปลายทางรถไฟฟ้าบีทีเอส ใครอีกคนมุ่งมั่น เครียดขรึมกับสิ่งที่เป็นภาระรับผิดชอบ ไม่อาจแสดงออกถึงความรู้สึกอื่นใดกับใครมากไปกว่าความเงียบงันในบางวาระที่ ต้องใช้สมาธิ แต่เพราะคำถามที่ยิงออกไปนั้นต่างหากทำให้เลือดลมสูบฉีด และรุ่มร้อน คล้ายสิ่งที่ตกตะกอนนอนก้นอยู่เมื่อครู่ถูกสะกิดขึ้นมา เหมือนลาวาที่เดือดพล่านใต้ปล่องภูเขาไฟ และบังเอิญได้เวลาอันเหมาะสม “อัน ที่จริงตามหน้าที่แล้ว เราไม่ได้รับอนุญาตให้แสดงความคิดเห็นด้านการเมือง แต่ว่าเราก็อยากฟังทัศนคติของเธอบ้าง” หลังจากโทรศัพท์มือถือซึ่งเพิ่ง กดออกเป็นหมายเลขแรกของวันถูกรับสาย “ทำไมทหารเรือไม่เอี่ยวด้วย ทหารอากาศล่ะหายไปไหน” ประโยคคำถามที่ถูกยิงมาแรงกว่าถูกเอ็มเจ็ดเก้า เจาะเข้าหัวใจ ก่อนที่จะกลั่นกรองถ้อยคำตอบออกไปอย่างที่เข้าใจ “ก็ เพราะทหารแต่ละเหล่าทัพเขามีหน้าที่ชัดเจน ทหารอากาศก็ดูแลความสงบเรียบร้อยบนแผ่นฟ้า ส่วนทหารเรือก็ต้องรักษาอธิปไตยในส่วนของผืนน้ำ หน้าที่บนพื้นราบก็ต้องเป็นของทหารบกสิจ๊ะ” “แล้วก็ยิงคนตายเนี่ยนะ” ฝ่ายตรงข้ามยังกรุ่นเหมือนลาวาพวยพุ่งจากปล่องภูเขาไฟ “เราก็ ยังไม่รู้นี่นาว่าใครเป็นคนยิง” คำตอบไม่มีน้ำหนักไปด้านใด “ทหาร ไม่ได้ยิงแล้วทำไมมีคนตายตั้งเยอะ” แต่ก็เริ่มเสียงเครียดขึ้นมาบ้าง “ทหาร ก็ตายเหมือนกัน” “ทหารตายกี่คน แล้วคนที่มาชุมนุมตายไปเท่าไหร่” “ไม่ มีใครอยากให้มีคนตายหรอกนะเธอ แต่มันอาจจะเป็นเหตุสุดวิสัย” “สุด วิสัยอะไร ยิงลงมาจากอาคารสูงเนี่ยนะ ตั้งใจส่องชัดๆ” “เธอ... เราว่า เราไม่คุยกันเรื่องนี้ก็ได้นี่นา...” “ก็ใครเริ่มก่อน” “งั้น ก็... พอแล้วล่ะ เราว่าเธอเครียดมากแล้วนะ อีกอย่างเราก็แค่ทหารตัวเล็กๆ ทำอะไรไม่ได้มาก” “แล้วคนตัวเล็กๆ ที่อยู่ในที่ชุมนุมล่ะ” “เอ่อ... เธอทำอะไรอยู่ล่ะตอนนี้” “ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง...” “งั้น เราไม่คุยกับเธอดีกว่า ไว้คุยกันใหม่นะ” ว่าจบก็วางสายไปอย่างมึนงง กับความคิดเห็นที่แตกต่างอันอาจทำให้เกิดรอยร้าวเล็กๆ ขึ้นในสัมพันธภาพ ซึ่งนี่อาจเป็นเพียงแค่สองคน “เล็กๆ” และอาจจะมีผู้คนมากมายที่ต้องประสบกับสภาวการณ์ไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก รอยร้าวที่เกิดขึ้นจากความคิดเห็นแตกต่าง สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับการทำความเข้าใจกัน เพราะชีวิตคนเรามียังมีอะไรอีกมากมายกว่าแค่ความคิดเห็นทางการเมืองไม่ตรง กัน... แมวแก่เพียงหูกระดิกไปมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงการสนทนาของมนุษย์ หากการล่วงเลยของวัยไม่ลากเอาสังขารให้ร่วงโรยลงไปด้วย เสียงร้องแบบแมวคงผ่านลำคอออกมาบ้าง แต่อาจเพราะความชราภาพของมันจึงทำได้เพียงแค่อ้าปากร้องโดยไม่มีเสียงใดเล็ด ลอดออกมาให้ได้ยินเป็นบุญหู แมวชราเหลือบตาขึ้นมองก่อนก้มหัวซุกใต้ขาหน้าซ้ายหลับสบายไปอีกครั้ง ทำไมคนเราไม่ใจเย็นเหมือนแมวนะ... เสียงโทรศัพท์มือถือหนึ่งในสองครั้งของวันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบและเปลว แดด บิดาบังเกิดเกล้าเป็นห่วงลูกสาวคนโตเมื่อได้ทราบถึงสถานการณ์บ้านเมือง แน่ล่ะ ถึงแม้ความคิดเห็นทางการเมืองระหว่างพ่อลูกจะแตกต่างกันแต่ไม่หมายถึงความ ผูกพันจะคลอนแคลนไปเสียเมื่อไหร่ ต่างกับสายแรกที่วางไป... ต่อให้รักกันปานจะกลืนกิน หากมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกันก็ไม่แน่ว่าจะมีสิ่งใดเชื่อมประสานได้ พ่อโทฯ มาบอกเล่าเรื่องราวที่เข้ากับบรรยากาศ เนื่องเพราะที่ข้างฝาบ้านมีรูปทหารชุดพราง ถือปืนในท่าพร้อมยิง อย่างเท่... คุณลุงรองผู้ช่วยของผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านมาแวะใช้บริการร้านถ่ายรูป “ต้นมะขามคัลเล่อร์แล็บ” ด้วยเพราะว่าสตูดิโอถ่ายภาพของร้านนี้นั้นเป็นพื้นที่ใต้ร่มมะขามข้างบ้าน ไม่ต้องแต่งชุดสวย ไม่ต้องกลัวไม่หล่อ ไม่ต้องกลัวสิวเขรอะ และไม่ต้องกลัวว่าจะถ่ายภาพออกมาได้ไม่เหมือนพัชราภา เพราะ... ต้นมะขามคัลเล่อแล็บมีมืออาชีพสำหรับ “เสก” ภาพของทุกคนให้ออกมาดูดีด้วยพี่ “โฟโต้ชอป” (พื้นที่โฆษณา) และขณะที่คุณลุงรองผู้ช่วยของผู้ช่วย ผู้ใหญ่บ้านเดินอาดๆ อย่างองอาจเข้ามานั่งหลบแดดในบ้าน ก็เหลือบไปเห็นภาพทหารติดอยู่ข้างฝา จึงเอ่ยถามออกมาว่า "ลูกเจ้า เป็นทหารติ...ได้ไป สลายการชุมนุมนำเขาบ่" พ่อตอบว่า "เอ้อ ลูกข้อยเป็นทหาร เป็นผู้ยิง" สำเนียงคนเมืองน้ำดำชัดแจ่ม ตาลุงรองผู้ช่วยของผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านบ้านกรี๊ดแตกด้วยเสียงอันดัง "ฮ่วย เป็นทรราชย์เบิ๊ดบ้านติซุมเจ้า" แล้วพ่อก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาด้วยภาษา อีสานชัดถ้อยชัดคำ "ลูกข้อยเป็นผู้ยิง... บ่แม่นผู้ยิง" รองผู้ ช่วยของผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน ก็ย้ำอีก เพื่อความแน่ใจว่าว่าฟังไม่ผิด และเข้าใจได้ถูก "ป๊าด... เป็นผู้ยิงคนตายติลูกเจ้า" บิดาก็ เริ่มมึน ก็เลยตอบชัดถ้อยชัดคำใหม่อีกครั้งเป็นภาษาท้องถิ่นแนบกับภาษากลางว่า "ผู้ ยิง หมายถึงผู้หญิง คือตัวแม่ เพศเมีย ไม่ใช่ผู้ยิงที่หมายถึงมือปืน ลูกข้อยเป็นทหารผู้หญิง บ่แม่นมือปืน เข้าใจแล้วบ่ พ่อใหญ่..." แมว แก่ยังนอนนิ่ง ไม่ใยดีเสียงหัวเราะชอบใจของมนุษย์ - - จากคุณ : ดาริกามณี เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 00:15:35

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบที่สุดเท่าที่เคยอ่านงานของพี่มาเลยค่ะ เขียนได้ดี มีมิติ แล้วก็มีอารมณ์ที่ "จริง" มากๆ จากคุณ : The SoVo เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 15:55:49

ความคิดเห็นที่ 3 จบมีมุกเสียด้วย การรับรู้ที่ไม่เท่ากันและพร้อมจะเชื่อข้อมูลบางอย่าง นับเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้บางทีก็คุยกันไม่ได้นะคะ แต่ก็หวังว่าจะสงบได้ในเร็ววันนี้ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 53 21:23:44

ความคิดเห็นที่ 4 แม้แกนเรื่องจะชวนให้เครียด แต่ก็เขียนได้นุ่มนวลมากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 53 05:37:22

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณทุกท่านที่มาอุดหนุน... ^^ จากคุณ : ดาริกามณี (ดาริกามณี) เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 53 08:53:40