ความคิดเห็นที่ 1   ฉันกินต่อไปไม่ไหวและ ... แม้แต่ลาวาเค้กของโปรดที่สุดก็ช่วยอะไร ไม่ได้ จะทำมาจากช็อคโกแลตที่ดีที่สุดในสวิสซ์ หรือ จะดีที่สุดในโลก ฉันก็กลืนมันไม่ลงแล้วหละ หัวใจมันเรียกร้องแต่สิ่งเดียวตอนนี้ .... “กลับเถอะ” ... ... ... ... ... ... พรืด ... เสียงลากเก้าอี้ตัวที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ... “นั่งด้วยคนนะครับ .... เพื่อนผมไปกินข้าวกับสาวๆ กันหมด แย่จริง นึกว่าจะไม่ได้กินข้าวซะแล้ว หิวจนท้องกิ่วแสบท้องไปหมด โดนเจ้านายเรียกเคลียร์งานสิครับ แก้งานหัวบานเลย ตินู่นตินี่ ถ้าไม่คิดว่าที่นี่เงินดีนะ ผมลาออกไปนานแล้ว อ๊ะอย่าเพิ่งลุกนะครับ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน ไม่คิดว่าจะได้เจอพี่ที่นี่ มาทานข้าวคนเดียวเหรอครับ” ... “ อ้าว!” เมธัส เด็กหนุ่มไฟแรง หัวครีเอทีฟสุดๆ ทำงานด้านออกแบบ กราฟฟิคของบริษัท เป็นคนฉะฉานตรงไปตรงมา กล้าพูดกล้าคิด กล้าตัดสินใจและไม่เคยยอมใคร แต่ก็เป็นเรื่องดีที่เค้า ไม่ยอมคน ก็แค่เรื่องงานเท่านั้น ผู้ใหญ่รักและเอ็นดูก็ตรงที่เขามีมารยาทรู้จัก กาละเทศะ ร่าเริง เข้ากับคนได้ง่าย และเป็นผู้นำโดยเฉพาะผู้นำจัดทริป ท่องราตรีหลังเลิกงานเป็นประจำ และยังเป็นคนที่มีเสน่ห์อีกมากๆซะด้วย ไม่คิดว่าเขาจะมานั่งตรงนี้ได้ ไม่น่าเชื่อ ... “ตกใจอะไรขนาดนั้นเหรอครับ ... ฮึ ฮึ ฮึ ... ก็อย่างว่าแหละครับ เพื่อนหายหัวไปหมด งานก็ไม่เสร็จ กว่าจะปลีกตัวออกมาได้ ทำเอาผมแทบแย่ ..... ว่าไปร้านนี้ผมก็อยากเข้ามานั่งชิวๆ มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสซักที ตอนแรกผมคิดว่าขายแต่ขนมเค้ก ไม่คิดว่าจะมีอาหารด้วยนะเนี่ย ร้านป้าที่อยู่ท้ายซอยก็ดันข้าวหมด ซะอีกนี่ .... พี่มาที่นี่บ่อยไหมครับ” ... “ ก็ไม่หรอก วันนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศมากกว่า อยากกินเค้กด้วยแหละ” ...“ เพื่อนไปไหนกันหมดละครับ” ... “ พี่มาคนเดียว ออกไปพบลูกค้ากันหมดแหละ” หึ หึ ไปหาลูกค้าและก็เนียนๆ ไปหาซะมีกันนะสิ ทิ้งฉันไว้คนเดียวนี่ไง ........ ... “ นี่ไม่ต้องรีบก็ได้นะ ” ... “ ไม่ได้หรอกครับ ถ้างานไม่เสร็จผมคงไม่ได้นอนกับพอดี อีกอย่างเดี๋ยวโดนหักเงินเดือน พี่แอบขึ้นเงินเดือนให้ผมสิ ” ... “ นี่ฉันทำบัญชีนะ ไม่ได้ฝ่ายบุคคล หาเรื่องให้ฉันตกงานสิ .... ฝ่ายผลิตนี้มันงานมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ... “ อย่าให้ Said เลยครับพี่ ... ถ้างานเร่งก็ไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี มีครั้งนึงทำงานสามวันสามคืนไม่ได้นอนเลยครับ เจ้านายก็รังานไม่ได้ดูเล้ย .... สักแต่ว่า รับ รับ รับ รับจนทำกันไม่ทันอยู่แล้ว งานเสร็จก็จริงแต่ด้อยคุณภาพ พอไม่ได้ดั่งใจก็ต้องกลับมาแก้ใหม่ ของเก่าแก้ยังไม่ทันเสร็จงานใหม่ก็มากองอยู่ตรงหน้าซะแล้ว แต่ละงานก็เร่งจริง เอาวันนี้เย็นนี้ คนทำงานก็ตายสิครับ ผมเข้าใจนะเรื่องทำธุรกิจ ลูกค้าสำคัญงานต้องเยอะ รายได้ต้องมาก แต่ก็น่าจะปรับให้เข้ากับขนาดบริษัทหน่อย หรือไม่ก็รับพนักงานเพิ่มก็จะดีนะแบ่งเบาภาระผมไปได้เยอะ ฮะ ฮะ ฮะ ... แต่ผมต้องอดทนแหละครับเพื่อปากท้อง ใจจริงผมอยากแสดงฝีมือให้มันสุดๆ มากกว่านี้ อยากจะพรีเซนต์งานเราให้คนอื่นรู้สึกถึงคุณค่าของศิลปะอย่างลึกซึ้ง ไม่อยากให้แค่เอาไปใช้งานใช้เสร็จแล้วก็โละทิ้ง อยากให้เห็นความเป็นตัวตนของผมให้งานที่ผมทำด้วย ... เวอร์ไปมั้ยเนี่ย ... ฮะ ฮะ ฮะ ... ............ เอ่อ ..... บางที .....” ฉับพลัน ... ความร้อนอุ่นที่เข้ามาแทรก สัมผัสที่ริมฝีปาก อย่างแผ่วเบา ความนุ่มนวล บอบบางของปลายนิ้วที่หญิงสาวโน้มน้าว ดุจการออกคำสั่ง ให้เขาได้หยุดกระทำทุกสิ่ง ทิ้งไว้แต่ความเงียบ สายตาที่จ้องมองอย่างตกตะลึง ได้เปลี่ยนทีท่าเป็นจ้องมองอย่างเนิ่นนานภายในเสี้ยววินาที ความอบอุ่นก่อสุมเป็นร้อนผ่าว ซึมผ่านปลายนิ้วไล่ตามลำแขน เข้ามาสะกิดให้เธอรู้สึกเอะใจ เธอรีบกระตุกมือกลับผละจากริมฝีปาก ใบหน้าแดงก่ำด้วยความขวยเขิน ... “โอ๊ะ ... เอ่อ โทษที โทษที ... รีบกินสิ ... ได้เวลางานแล้วนะ” เขาเพียงแค่กลั้วหัวเราะอยู่ในลำคอ เป็นการหยอกเย้า แหย่คนที่อยู่ตรงหน้าให้เขินอายมากขึ้นไปอีก ... “คร๊าบบบบ .........” โอยตายและ ฉันทำบ้าอะไรเนี่ย ... หน้าต่างบานใสเป็นที่พึ่งสุดท้าย จะหันไปไหนได้หละ ตายล่ะเอาไงดี ... ok ... “ ธัส พี่ไปห้องน้ำก่อนนะ” ทางออกสุดท้าย ... “อือ ... ฮึ” เสียงตอบรับอยู่ในลำคอ บอกให้รู้ว่าคนเลี่ยงตัว อยากจะไปสงบสติอารมณ์ความอายของตัวเองเป็นแน่ ... “เดี๋ยวมานะ ...” ผ่านไป 5 นาที ..... 10 นาที ..... ข้อมือถูกยกขึ้นเป็นระวิง เพื่อรอเวลาว่าฉันควรจะอกจากห้องน้ำได้หรือยัง ok ไปกันได้แล้ว 15 นาทีกำลังพอดี ฝาชักโครกถูกยกขึ้นก่อนเธอจะเปิดประตูออกไป ... “ กล้า กล้าหน่อย ตตรีญาณ์ ” เธอตบแก้มตัวเองให้รู้สึกตัว ว่าอย่าตื่นตระหนกเกินไป แต่ใจก็อดหวั่นไม่ได้อยู่ดี เฮ้อ ... ใจหนอใจเรา ... หายใจเข้าเฮือกใหญ่ บอกกับใจให้ฮึดสู้ หันหลังกลับให้กับกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ... ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูง บอกเป็นจังหวะอย่างมั่นใจ เอื้อมมือคว้าลูกบิด ออกแรงดันประตู และก้าวออกมาสู่สนามรบอีกครั้ง รอยยิ้มอ่อนที่ดวงตา และมุมปาก เสริมความมั่นใจเพื่อลดความประหม่าที่ก่อกวนภายใน ... “ มั่นใจหน่อย ตรี . ” มุ่งหน้าไปยังโต๊ะตัวเก่าที่หนุ่มน้อยกำลังนั่งคอยอยู่ ... “เอ่อคุณ .... คุณครับ นี่ใช่ของคุณรึเปล่า” เสียงเรียกและแรงสะกิด ที่หัวไหล่ทำให้เธอหันหลังกลับ มองไปยังชายหนุ่ม ที่ก้มลงไปเก็บของบางอย่างที่อยู่บนพื้น เธอย่อตัวลงตาม เผื่อทว่าจะรับของคืน ....................................... ติชมกั๋นได้นะคะเจ้า .... ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ไม่รู้มันจะได้เรื่องรึเปล่านะคะ จากคุณ : ... คุณเจ้าขา ... เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 00:47:43 A:124.122.251.124 X: TicketID:264119

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นเรื่องสั้นหรือเรื่องยาวคะ  ถ้าเรื่องยาวก็น่าสนใจนะคะ :) จากคุณ : J^_^J เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 20:25:59

ความคิดเห็นที่ 3 จบหรือยังคะ ไม่อยากบอกเลยว่างงค่ะ เผลอเอานิ้วไปแตะปากรุ่นน้องหรือ แล้วของตกนี่อะไร จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 21:16:36