ดอกฟ้า กับ หมามองเครื่องบิน (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๑๒
|
|
ฉันลอบถอนใจ แล้วคิด เพียงนิดหนึ่ง
ก็เงยหน้า ทำตาซึ้ง แล้วพูดอ้อม อ้อม
" เอางี้ดีกว่า . . . " เดินนำไป หัวใจพ่ายยอม
ประนีประนอม " . . . ผมรู้จัก เพื่อนรักหนึ่งคน . . .
. . . มันมีร้าน อาหารที่ ดูดี อร่อย
บรรยากาศ ผู้คนน้อย ไม่สับสน
. . . อยู่แถว . . . " เอ่ยชื่อย่าน ไม่พลุกพล่านคน
" . . . ไม่ไกลนัก หากไปยล ไปเยือนกัน "
ถึงทางออก ตึกสำนักงาน นั้นพอดี
รีบเร็วรี่ ไปเปิดอยู่ ประตูกั้น
คุณอ้อเดิน ก้าวขา ออกมาพลัน
ไม่น่าเชื่อ . . . ยิ้มให้ฉัน นั้น . . . หวานเชียว . . .
เธอหยุดยืน อย่างสง่า หน้าสำนักงาน
แล้วส่งแวว ตาหวาน ฉันหวาดเสียว
มองร่างน้อย ยิ้มให้มา ท่าปราดเปรียว
แทบละลาย . . . คลายเกลียว . . . ชีวิตทันใด . . .
ถึงตอนนี้ บอกตรง ตรง ฉันงงจัด
แต่ฉันรู้ ว่าเธอตัด สินใจได้
เพียงแต่รอ คำตอบจะมา ว่าอย่างไร
ฉันกลั้นใจ รอฟัง เสมือนสั่งชีวา . . .
" . . . แล้วเราจะ ไปยังไง กันคะ . . . พี่ . . . "
ฉันเห็นยิ้ม ปริ่มปรี่ บนใบหน้า
เรื่อแก้มกลม ใส ใส ใกล้แววตา
รุ่งดารา ระยิบ กระพริบพราย . . .
" . . . ก็คงเป็น รถเมล์น่ะฮะ หรือจะไม่เคย . . . "
ฉันเฉลย หลุดปากไป แล้วใจหาย
ไม่น่าใช้ ความเคยชิน ให้ดิ้นตาย
คงวอดวาย เดทสักครั้ง . . . พานั่งรถเมล์ . . .
. . . แต่คุณอ้อ กลับทำสิ่ง ที่คาดไม่ถึง
เธอดึง สายสะพาย กระเป๋าใบเก๋
ส่งให้ฉัน อย่างง่าย ง่าย ไม่รวนเร
อย่างสุดเท่ อย่างผู้ประกาศ มาดมั่นใจ . . .
แถมถอดสูท สีเทา ที่เราเคยฝัน
พับรวบเป็น สองท่อนพลัน มายื่นให้
ดึงกระเป๋า จากมือเรา กลับเอาไป
สะพายไว้ บนไหล่ เสื้อเชิ้ตเธอ
ยื่นมือมา " . . . พี่ขา ขอเสื้อคืน . . . "
ในขณะ ที่ฉันยืน ตระลึงเหวอ
อะไรกัน นี่ฝัน หรือจริงนะเออ
ก็เพียงเธอ ดึงเสื้อไป พาดแขนไว้พลัน
เรียกสติ กลับคืนมา เดี๋ยวนี้หนา . . . กู . . .
แขน งออยู่ ตายังค้าง อยู่อย่างนั้น
เหมือนยินเสียง จากไกลลิบ กระซิบจำนรรจ์
" . . . ไปกัน . . . หรือยังล่ะคะ . . . อ้อจะหิวแล้ว . . . "
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
7 พ.ค. 53 17:21:07
|
|
|
| 
...
