ความคิดเห็นที่ 1 อีกครั้ง ทั้งสองต่างกลับสู่โลกแห่งชีวิตจริง ตามเคย เรื่องราวต่างๆ เหตุการณ์มากมายเดินทางต่อตามอัธยาศัย เป็นเรื่องเดิมๆ เรื่องใหม่ๆ ชื่นชอบก็มี และเกิดมีการสูญเสียใหญ่ ไม่เต็มใจ รับไม่ได้ เพราะระหว่างเราคือสัญญาใจ ไม่เป็นไร ปีหน้ามาใหม่ เธอคงตั้งใจ สุขใจ รอคอย โดยไม่มีคำถามหรือข้อสงสัยใด ดังเดิม 08 ตุลาคม 251 เธอคงแน่วแน่มาที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ เธอมาเป็นประจำปกติทุกปี กระทั่งโฮเต็ลนี้ปิดกิจการลง แม้แต่ในปีถัดไป 08 ตุลาคม 251 เธอยังคงกลับมาที่นี่อีก เธอเดินตรงไปที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ ประตูหน้าต่างที่เคยปิดตายเพราะโฮเต็ลปิดกิจการ วันนี้มันถูกเปิดออกเสมือนเปิดรอเธอ เธอดีใจ สุขใจมากเข้าใจเป็นพี่รวี มารอเธอ แต่ความเป็นจริง คนที่ตั้งใจมารอเธออยู่ก่อน ไม่ใช่ใครอื่นคือ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอเอง วันนั้น ปีนั้น ณ ที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจของเธอนี่แหละ เป็นวันนี้และสถานที่นี้ ที่เธอต้องสูญเสีย ให้ผู้เป็นสามีของเธอ นี่เป็นครั้งแรกของชีวิตสมรสของเธอ เธอไม่ตั้งใจอย่างไม่เต็มใจเลย หลังผ่านเหตุการณ์ร้ายวันนั้น 08 ตุลาคม 251 แสงจันทร์เองขับรถมาหยุดจอดที่หน้าโฮเต็ล ได้เห็นรถยนต์อีกคันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่นรอก่อนแล้ว แต่ด้วยเหตุการณ์ร้ายๆที่เคยเกิดขึ้นกับเธอ ณ ที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ และโฮเต็ลที่ยังคงปิดกิจการ วันนั้นเธอตัดสินไม่เดินเข้าไป ได้แต่หยุดนั่งมองสักครู่แล้วเดินทางกลับ เธอไม่ได้เฉลียวใจ ปีนี้พี่รวีของเธอได้มารอเธออยู่ก่อนแล้ว คิด “เพราะระหว่างเราคือสัญญาใจ ไม่เป็นไร ปีหน้ามาใหม่” รวีผู้เคยติดกรณีการเมือง ต้องหลบหนีเข้าป่า ต้องรอจนได้รับประกาศยืนยันไม่ถือเป็นความผิดทางการเมือง ครั้งนี้ รวีรีบกลับมา มุ่งมั่นมารอก่อนวันนัดหมาย มุ่งมั่นมารอที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ ปีนี้ น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับเธอและเขา เป็นเวลาที่ต่างฝ่ายต่างได้เป็นอิสระเต็มร้อย หลุดพ้นบ่วงพันธการของส่วนตนทั้งหมด ที่มันเคยครอบคลุมเธอและเขามาตลอด แต่จะโทษใครดีล่ะ เพราะในคราวนี้ ทั้ง 2 คนต่างต้องประสบเหตุให้คาดแคล้วไม่ได้พบเจอกัน รวีได้พักอยู่ที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ โดยความกรุณายินดีและเต็มใจจากเจ้าของบังกะโลหลังนั้น เจ้าของคนใหม่ที่มาซื้อ รวีฝากพนักงานบอก ขอบคุณและถ้าเป็นไปได้ขอได้พบ วันหนึ่ง มีชายคนหนึ่งมาพบรวีถึงที่นี่ เขาคือเจ้าของที่ เจ้าของบังกะโลซึ่งไม่ใช่ใครอื่นคนไกล เขาคืออดีตสามีของแสงจันทร์ เขาตั้งใจเลือกซื้อที่เดิม ที่นี่  ที่ของสัญญาใจเพราะแสงจันทร์ เพื่อเธอ ณ เวลานี้ สภาพห้องที่เห็นโดยรอบ ประตู หน้าต่าง ถูกเปิดทิ้งราวไม่มีใครอยู่ แต่แท้จริงในห้องมีคน คือรวี รวีนอนซมอยู่บนที่นอน นอนนิ่งในสภาพอิดโรยมาก เมื่อรวีรู้สึกตัวตื่น เจ้าของที่ดินเอ่ย“คุณนี่เอง” รวีคือคนที่เขารู้จักแต่ชื่อมาตั้งเนินนาน ด้วยจิตใจที่งามเขารีบถาม “คุณรวี คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ไปหาหมอไหม ?” “ไม่ ผมจะรอแสงจันทร์” รวียืนกราน ชายหนุ่ม 2 คน ที่ไม่เคยรู้จักกัน ได้พูดคุย ได้เริ่มรู้จัก รวีหันไปมองที่หัวเตียง เขาได้เห็นรูปพระอาทิตย์ที่แสงจันทร์ได้แกะสลักไว้ เขาเริ่มเล่าความรู้สึกที่เขามีต่อแสงจันทร์ ขณะเดียวกันรวีเริ่มแกะสลักรูปพระจันทร์ ลอยอยู่ข้างเคียงพระอาทิตย์ดวงเดิมดวงนั้น ย้อนเรื่อง วันนั้น รวีกลับมาที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ รวีได้เห็นกระดาษหลายๆแผ่นปลิวกระจายบนพื้นห้อง เขาเก็บขึ้นมาดู มันเป็นตันฉบับงานที่มีบางส่วนได้ปลิวหาย ไม่ครบถ้วน สำคัญ ที่เป็นตัวอักษรที่เขารับสัมผัสได้ รับรู้ รู้สึกคุ้ยเคยได้ถึงเจ้าของต้นฉบับนั้นได้เป็นอย่างดี รวีได้ช่วยเขียนแต่งเพิ่มในส่วนที่ขาดหาย เพื่อได้กลับเป็นต้นฉบับที่สมบูรณ์อย่างเดิม รวี ขอให้เจ้าของที่ดินช่วยส่งต้นฉบับนี้ไปที่สำนักพิมพ์แทนเขา กระทั่งวันหนึ่ง สำนักพิมพ์ที่แสงจันทร์มักไปเสนองานเขียนของเธอ ได้ติดต่อเธอให้ไปพบบอกว่า “ได้รับต้นฉบับของใครคนหนึ่ง ทุกตัวอักษรที่สื่อมันเหมือนกับต้นฉบับงานของคุณราวกับเป็นต้นฉบับเดียวกัน” แต่แค่เรื่องราวต้นฉบับเหมือนกัน มันไม่มีผลใดๆกระทบจิตใจเธอได้เลย นอกจากคำพูดฝากบอกจากเจ้าของต้นฉบับคนนั้นที่ว่า “อยากพบแสงจันทร์ วันที่ 08 ตุลาคม 2523 ณ ที่ แสนมุก โฮเต็ล” วันนั้น ณ ที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ เธอเห็นชายคนหนึ่งนั่งหันหลังให้ นั่งรออยู่ ทันทีที่เธอเห็นแน่นอนเธอดีใจ สุขใจมาก เข้าใจเองนั่นคือ พี่รวีของเธอ โผบเข้ากอดเต็มแรงที่แผ่นหลังของเขา แต่แล้วเธอรู้สึกได้เอง ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่พี่รวีชองเธอ ชายคนนั้น คนที่นั่งรอเธออยู่ก่อน เขาหันกลับมองมาที่เธอ เขาไม่ใช่พี่รวีของเธอจริงๆ แต่เขาคือ อดีตสามีเธอ ผู้ที่รักเธอคนเดียวเสมอ รักเธอทั้งที่เธอไม่เคยมอบความรักให้เลยแม้ในฐานะภรรยา รับรู้เสมอ 08 ตุลาคม ที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ   รับรู้เสมอ เธอยอมรับเขาเป็นเพียงพี่ เป็นเพียงเพื่อนแค่เท่านั้นเสมอ เพราะทั้งชีวิตทั้งจิตใจเธอมีแต่ชายคนอื่น คนนั้นคนเดียว คนที่ชื่อ รวี แต่เขาทั้งรู้ก็คงรัก เขาคงรักเธออย่างมั่นคงและอย่างจริงใจ รักเธอเช่นเดิมจากวันแรกตราบวันนี้ ปีนี้ 08 ตุลาคม 2523 อดีตสามีของเธอเขาแน่วแน่ ยอมรับเป็นคนนัดแสงจันทร์เอง ไม่ใช่รวี เขาได้รับรู้แล้วถึงสัญญาใจที่แสงจันทร์และรวีต่างมีให้กัน มันมากมายแค่ไหน เขาเอง เป็นคนถ่ายทอดความรู้สึกของรวี และเล่าให้แสงจันทร์ได้รู้ความจริงในช่วงเวลาที่รวีไม่ได้มาที่สัญญาใจ นั่นอีกครั้งกรณีเดียว กรณีการเมืองที่เขามีส่วนเข้าร่วม รวีตั้งใจมารอแสงจันทร์ ณ ที่เดิม ที่นี่ ที่ของสัญญาใจ รวีได้แต่รอ รอ แล้วก็รอ รออยู่คนเดียว รอจนถึงระยะสุดท้าย แสงจันทร์มองตรงไปที่รูปแกะสลัก สัญลักษณ์รูปพระอาทิตย์ ซึ่งคือความหมายของชื่อ รวี เธอแอบแกะสลักไว้เองตั้งแต่คืนนั้น คืนแรกที่พี่รวีพาเธอมาที่นี่ แต่วันนี้ เธอเห็นมีอีกรูปมาเพิ่ม เป็นรูปแกะสลักเช่นกัน เป็นสัญลักษณ์รูปพระจันทร์เสี้ยว อยู่เคียงข้างพระอาทิตย์ พี่รวีของเธอ เรียกได้ นอกจากหนังสือเล่มเดียวเล่มนั้นที่รวีให้แสงจันทร์ นี่คือสิ่งเดียวสิ่งสุดท้ายที่พี่รวีตั้งใจทำ เพื่อบอกและมอบให้เธอ ทว่าอย่างไรแล้วเขาว่า พระอาทิตย์กับพระจันทร์ อาจได้พบกันแค่บางเวลา ใช่ ความเข้าใจกันจริงๆในระหว่าง 3 คนนี้ ได้เริ่มเกิดขึ้น แล้วตอนนี้ล่ะ พี่รวีของแสงจันทร์ไปไหน ทำไมไม่อยู่ที่นี่ เสียงนั้นเล่าต่อ “พี่รวีไปแล้ว เขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับมาได้อีก ด้วยโรคมาลาเรีย” จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 22:54:25

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่น่าเชื่อ เพียงช่วงเวลาสั้นๆไม่กี่ชั่วโมงของคนเพิ่งรู้จัก ก่อเกิด ความผูกพัน ได้มาก ได้จริงจัง มากมายขนาดนี้เชียวหรือ ? ทำไมไม่คิดว่า การติดต่อเชื่อมความสัมพันธ์โดยใช้สื่อช่วย มันมีประโยชน์ช่วยได้ ? แค่มีสัญญาใจต่อกันมันมากพอแล้วหรือ ? การรอคอย โดยเฉพาะที่เรียกว่า รอคอยใครคนหนึ่งตลอดทั้งชีวิต รอด้วยความตั้งใจจดจ่อ รออย่างแน่วแน่มั่นคง เพียงแค่มีการนัดวัน สถานที่ โดยไม่ต้องมีสื่อสายใยใดเชื่อม มันเหมาะสม มันเพียงพอแล้วหรือ ? เข้าใจเอง นี่คือเรื่องมหัศจรรย์ ปฎิหารย์ยิ่งใหญ่มหาศาลมาก รอ รอแล้วก็รอ เพราะระหว่างเราคือสัญญาใจ ไม่เป็นไร ปีหน้ามาใหม่ รอทั้งที่ไม่รู้จะได้เจอไหม รอและรอ มันเป็นไปได้ไหม ?  รอ รอ รอจนหมดสัญญาณชีพยังคงไม่ได้เจอ ในโลกแห่งชีวิตจริง ใช่ว่าทั้งโลกนี้จะมีเพียงคนสองคน   เคยได้ยินว่า เวลาเปลี่ยนไป การรอคอยไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่มันเป็นไปได้ไม่ใช่หรือ ? รอบตัวผู้คนมากมาย เรื่องราวหนุนนำหลากหลาย อาจมีที่ชื่นชอบพอใจหรืออาจจำเป็น จำยอม ซึ่งมันง่ายมากกับการอ่อนไหว เอนเอียงและเปลี่ยนแปลงไป อาจเป็น เปลี่ยนไปแล้วที่เขาหรือเธอ หรืออาจเป็น เปลี่ยนไปแล้วทั้งเธอและทั้งเขา จะดีกว่าไหม ถ้าจะเปิดเผยตัวตนในสถานะภาพชีวิตจริง ในโลกแห่งชีวิตจริง ยังจะยอมรับได้ไหม กับทุกๆผู้คน ทุกๆเรื่องราวที่เข้ามาข้องเกี่ยว จะดีกว่าไหม ไม่เป็นเหมือนแสงจันทร์กับรักที่เธอรอคอย ถ้าเธอมีโอกาส เธอคงไปที่เดิม ไปที่นั่น เธอคงไปรอ รอ รอคอยตลอดไป   การรอคอย ไม่มีใครผิดใครถูก ในเมื่อเพียงไม่กี่ชั่วโมงความผูกพันธ์เกิดขึ้นได้ ดีกว่าไหม ใช้สื่อทักทาย ไต่ถาม ติดต่อกันบ้างอย่างน้อยเพื่อมิตรภาพ ได้ เล่าสู่กันฟัง เชื่อมสัมพันธ์ ร่วมรับรู้ ได้แบ่งปันทุกข์สุข เป็นไปได้ไม่ใช่หรือ ?เผื่ออยากรู้แต่ไม่กล้าถาม ได้เป็นตัวของตนเอง แทรกซึมเรียนรู้ ได้รู้จัก ซึ่งถ้าใช่ มันง่ายต่อการยอมรับ สานต่อหรือถ้าไม่ใช่จะได้ไม่หน่วงเหนี่ยวยื้อรั้งไว้ อย่าได้เป็นดั่ง รักที่รอคอย คงรอตลอดไป แม้รู้ เขาไม่มีวันได้กลับมา ปล.ได้เห็นวลีหนึ่งแสดงขึ้นที่ท้ายเรื่อง ขออนุญาตร่วมแสดงความเคารพนับถือ ณ ที่นี่ เรื่อง October Sonata รักที่รอคอย “แด่ ศรีบูรพา ” ส่วนตัว มอบสำหรับทุกคู่หรือใครคนไหนที่คงยัง รอคอยใครอีกคน อยู่ไกลหรือใกล้ไม่ใช่ปัญหาแต่เป็นข้ออ้าง ถ้าไม่เป็นการผิดศีลธรรม ความเหมาะสม ถ้ายังมีโอกาสที่จะทำได้  ในโลกปัจจุบันที่เฟื่องด้วยไฮเทคเทคโนโลยี การติดต่อสื่อสารทุกด้านต่างมีความเร็วสูงไปไกลชัดเจนทั่วโลก เพียงแค่ได้เก็บ แค่ได้คิด แค่ได้เขียนเป็นอักษรบันทึกสะสม เมื่อไหร่เล่าอีกฝ่ายจะได้รับรู้ อาจเกิดการเปลี่ยนแปลงเนื่องด้วยความเข้าใจผิด ดีกว่าไหม จะบอกเองหรือใช้วิธีติดต่อสื่อสารที่แสนสะดวกมากมาย ช่วยส่งต่อบอกแทนไป เพื่อให้พื้นที่ที่คงแบ่งเก็บไว้เพื่อ ใครคนนั้นได้เติมเต็มครบถ้วนสักที หรือจะคงปล่อยเฉย ได้แต่กลัดกลุ้ม วุ่นใจไปฝ่ายเดียว ลงท้ายเช่นเดียวกับ รักที่รอคอย ก็แล้วแต่ตามใจปรารถนา คำว่า “รอ” เป็นคือคำสั้นๆแต่บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อ “รอ” http://www.youtube.com/watch?v=Mo7TqUFrnLw 07 พ.ค.2553 จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 23:01:41

ความคิดเห็นที่ 3 เหมือนได้ดูหนังไปด้วยเลยค่ะ ถ่ายทอดได้เก่งมากค่ะ อืมม พอไปดู ยูทูป ...ตอนแรกๆไม่ค่อยชอบตัวแสดง เพราะเหมือนเด็กๆ  แต่พอ เนื้อเรื่องดำเนินไปอีกหน่อย  การแต่งตัวการพูด ทำให้หนังน่าดูมากขึ้นค่ะ .. เหมือนๆ จะย้ำว่าตัวเองแก่ ดูหนังเด็กๆ ไม่อินแฮะ ...พอเนื้อเรื่องตัวแสดงเริ่มแก่ ๆ เริ่มรู้สึกว่า  ... น่าสนใจดี ... พิมพ์ ผิดเยอะ จัง  สงสัยหิวข้าว  .. แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 53 23:21:11 แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 53 23:18:14 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 23:14:30

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ได้ดูหนังครับ อ่านก็พอรู้ถาพรวม กับกระทู้พิเศษ(ไม่บ่อยคั้งที่คุณ PANPISA จะเขียนยาวแบบนี้ จริงๆแล้ว รอ อย่างน้อยก้คือควมหวังนี่นา แม้จะรอลมๆแล้งๆ หรือรอจนตายก็ตาม จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 23:38:31

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ teansri ...ขอบคุณ...แทนทีมงาน มันไม่ใช่แค่...ความรัก จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 23:42:40

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ Psycho man ตอบว่า ตาม คห. ข้างบนแล้วกัน มันตอบยาวมากเกินแล้ว กระทู้พิเศษ ? ก็จริงนะอจ. ทั้งชีวิตกับการเขียนแนวนี้ ขอให้โบว์ขาวตัวเอง ครั้งแรกและครั้งเดียว ขอบคุณนะอจ. จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 00:31:52

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องแต่งย่อมน่าซาบซึ้งมากกว่าเรื่องจริงครับ แต่เวลาดูอย่าคิดแย้ง ปล่อยใจไปตามที่เขาแสดง ก็จะมีความรู้สึก สุข ๆ เศร้า ๆ ซึ้ง ๆ ไปกับเขาด้วยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 05:42:09

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ เจียวต้าย คุณลุง คือเข้าใจว่าเป็นการแสดง แต่มันต้องมาจากความจริงบ้าง ซึ่งไม่คิดว่าจะมากมาย จริงจังได้ขนาดนี้ค่ะ ประมาณ...เด็กโง่ไงค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 53 06:33:41 จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 06:02:54

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยฮอร์โมนโรแมนติกจะติดลบ ไม่เข้าใจว่าคนที่รู้จักเพียงชั่วคืนจะสำคัญกว่าสามีไปได้อย่างไร (ไม่รักก็เด็ดขาดเสีย อย่าแต่ง) ได้รู้จักตัวตนกันจริงๆ กี่มากน้อยเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 12:55:26

ความคิดเห็นที่ 10 สงสัยฮอร์โมนโรแมนติกจะติดลบ ^ ^ ^ มานั่งยิ้มกะเม้นต์คุณสก็อตตี้  อิอิ   แอบจดเอาไว้ก่องนะคะคุณครู จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 15:44:33

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ อจ.scottie ขออนุญาตถามกลับก่อน อจ.ถาม "แสงจันทร์" ใช่ไหม ? ทางนี้เป็นคนถ่ายทอดเรื่องจากหนังคือ copy เค้ามาเล่าใหม่ แต่...สงสัยเหมือนกันค่ะ ถ้าสังเกต...ดูแล้ว มีคำถามตามมามาก เหมือนใน คห.แต่ขออนุญาตอีกครั้ง ขอตอบในความคิดเห็นส่วนตัวจากผู้ชม แสงจันทร์ วัยวุฒิ ณ เวลานั้นยังน้อย บวกกับการขาดหายของครอบครัว เกิดประทับใจกับรูปลักษณ์ของพี่รวี ทั้ง 2 คนมีสภาพครอบครัวที่ใกล้เคียงกัน บ้างเลยคุย เข้ากันได้ง่าย ประมาณวัยรุ่นที่ขาดๆจะรับใครสักคนเข้ามาในชีวิตได้ง่ายแล้วก็ไปง่าย แต่แสงจันทร์เธอตั้งใจจริงมากกว่าไม่เหมือนวัยรุ่น จริงแล้วแสงจันทร์กับรวีแตกต่างกันมากอยู่ เมื่อไม่มีการติดต่อสื่อสารกันเลย ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาจากการคิดสรุปเอาเอง นำความเข้าใจผิดจนรับแต่งงาน ประมาณสูตรสำเร็จชีวิตของหญิงสมัยก่อน คือจบที่แต่งงาน ทราบที่หลังเป็นการแต่งงานแต่ในนาม ยิ่งกลายเป็นการทำร้ายอีกคนที่จริงใจต่อเธอมาตลอด จนกระทั่งเกิดเหตุบังคับ ไม่สมยอมและเลิกลา ... รวีสำคัญกว่า เพราะแสงจันทร์ มีรวีคนเดียวในใจเสมอ ประตูใจปิดเต็มไปแล้ว ไม่มีใครเข้าได้อีกเลยแม้แต่สามีเธอ ... แสงจันทร์และรวี ไม่เคยรู้จักตัวตนจริงของกันและกันเลย ... ไม่ทราบอจ.จะย้อนกลับมาอ่านไหม ? แต่รับผิดชอบได้แค่นี้นะคะ เลือกตั้งกระทู้นี้ขึ้น ต้องตอบได้กับทุกความสงสัย แม้จะไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องเหมือนใครๆ ขอบคุณค่ะที่แวะมาอ่าน จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 16:00:03

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ teansri มาชวน อจ.คุยเหรอ ? ช่างเม้าท์จิงๆ ยินดีให้เป็นที่เม้าท์แต่สมควรมีของทานได้มาฝาก เป็นค่าใช้สถานที่ด้วย จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 16:04:58

ความคิดเห็นที่ 13 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 53 16:24:21 จากคุณ : PANPISA เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 53 16:05:42