ดอกฟ้า กับ หมามองเครื่องบิน (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๑๒ / ๑
|
|
. . . ร้านของเพื่อน เปนเพียงร้าน คูหาเดียว
สวยโฉบเฉี่ยว ตกแต่งห้อง งามผ่องแผ้ว
ผนังปูน ไม่โบกปิด มิดทุกแนว
ปล่อยอิฐแดง วาวแวว บางช่วงไว้
แลยังมี เครื่องประดับ ที่แปลกแปลก
กับรูปภาพ เชิงแอ๊พแสตรก สีสดใส
แต่ไฟกิ่ง แสงนุ่มอุ่น ละมุนละไม
กลับสะท้อน บรรยากาศให้ สลัวราง
แลฉันคง คิดเคลิ้มไป ในใจว่า . . .
. . . กรอบใบหน้า ที่ตรงกันข้าม ช่างงามกระจ่าง
ประกายตา ดาวรุ่งพริบ ระยิบจาง จาง
เสมือนสว่าง ใกล้แก้มใส หัวใจละเมอ . . .
แต่ . . . ท่านเชื่อ ไหมว่า สนทนาวันนั้น
เปนเรื่องเดิม เรื่องเดียวกัน เคยคุยเสมอ
คือเรื่อง งาน - งาน และ งาน ความหวาน . . . ไม่เจอ
ได้แต่เก้อ เปล่าเปลี่ยวทั้ง . . . ที่นั่งกันสองคน . . . !
. . .
" . . . คุณอ้อกลับ แท็กซี่ ใช่ไหมครับ . . ."
ฉันถามเธอ โดยยอมรับ ความหมองหม่น
เมื่อเดินออก จากร้านเพื่อน เตือนกมล
รู้เปี่ยมล้น ว่าความผิดหวัง . . . เริ่มย่างมาเยือน . . .
. . . . .
แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 53 02:08:45
แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 53 02:04:08
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 พ.ค. 53 01:57:13
|
|
|
| 
