ความคิดเห็นที่ 1 3/2 “อ้าว ยัยซัน ทำไมตื่นแต่เช้าเชียว” วนิดาทักหลานสาวซึ่งลงบันไดมาด้วยหน้าตาแจ่มใส ขณะที่ตนกำลังประคองถาดรองพลาสติกเตรียมนำอาหารไปใส่บาตร “ก็เมื่อคืนซันนอนแต่หัววันนี่คะ นอนจนปวดเอวหมดแล้ว” แต่แล้วหางตาผู้พูดก็เหลือบไปเห็นสาวใช้ร่างเล็กถือถ้วยชามและแก้วน้ำตามมาพอดี “นี่อาจะไปใส่บาตรหรือคะ ซันขอใส่ด้วยได้ไหม” “ได้ซี ดีเหมือนกัน อาอยากชวนซันนานแล้ว” “แต่ซันจะใส่บาตรกับอาดาสองคน” คล้อยจันทร์ปรายตามองส่วนเกินให้รู้ตัว “ถ้าอย่างนั้นอ้อนขอตัวไปช่วยแม่กับยายในครัวนะคะ จะได้บอกให้แม่กับยายเร่งมือด้วย นานๆ คุณซันจะตื่นมาใส่บาตรแต่เช้า อีกเดี๋ยวคงหิว” ดูเถอะ มันเหิมเกริมนักถึงได้กล้าพูดจากระทบกระเทียบเธอ เรื่องเมื่อคืนยังไม่ได้คิดบัญชี ค่าที่เสนอหน้าดูแลพ่อเธอดีนัก ต่อหน้าแขกเหรื่อยังไม่เว้น หญิงสาวหวนนึกถึงภาพเหตุการณ์กลางสนามหญ้าหน้าบ้านเมื่อคืน ยามที่นังอ้อนคอยบริการนู่นนี่ให้กับบิดาของเธอและแขกไม่ได้รับเชิญ “ยัยซัน จะไปไหนฮึเรา ไหนบอกจะออกไปใส่บาตรกับอา จวนเวลาพระมาแล้วนะลูก” “นังอ้อนมันหลอกด่าซัน” “คิดไปเองทั้งนั้น อาได้ยินแต่อ้อนมันหวังดี กลัวเราหิวเท่านั้นแหละ” เมื่อคุณอาทำเป็นไม่ใส่ใจ หลานสาวจึงได้แต่เดินลงส้นตามไปอย่างขุ่นเคือง พระท่านสวดให้พรว่าอย่างไร ฟังไม่รู้เรื่องหรอก ก็จิตใจเธอไม่นิ่งเสียอย่าง มันเอาแต่หมุนวนกับความโกรธเกลียดอยู่แบบนี้ โกรธใคร...เกลียดอะไร...ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ รู้แต่ไม่เคยพอใจกับทุกสิ่งรอบตัวเลย “ไง หายปวดท้องแล้วเรอะ ยัยซัน” วรุฒถามขึ้นทันทีที่อาหลานเดินกลับเข้ามา “ค่ะ แต่ตอนนี้ชักปวดอีกแล้ว” “อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ ที่เมื่อวานฉันไม่เอาเรื่องแกก็เพราะคิดว่าจะกลับตัว...เลิกนิสัยขี้โกหกแล้วเสียอีก แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองมองลูกในแง่ดีเกินไป” “พ่อ!” เสียงหวานเปรี้ยวจี๊ด บิดาแสร้งไม่สนใจ หันไปสั่งงานกับสาวใช้ซึ่งตั้งสำรับอยู่ไม่ไกลแทน “ขอกาแฟให้ฉันแก้วหนึ่งนะอ้อน ขมๆ หน่อย” เท่านั้นเอง ฟางเส้นสุดท้ายของคล้อยจันทร์ก็ขาดผึง หญิงสาวผลักร่างบางอ้อนแอ้นกระเด็นหวือกระแทกขอบโต๊ะ ก่อนตรงเข้าจิกทึ้งอย่างโยนความโกรธขึ้งทั้งหมดให้ “ยัยซัน! หยุด! พ่อบอกให้หยุด!” วรุฒใช้เรี่ยวแรงซึ่งมากกว่าแยกลูกสาวออกมาได้สำเร็จ หลังมือเหี่ยวย่นตวัดลงบนแก้มนวลเต็มแรง “พี่รุฒ! ทำไมต้องทำขนาดนี้” “เท่านี้ยังน้อยไปสำหรับผีบ้าอย่างมัน ฉันไม่เข้าข้างคนผิดหรอกนะ ต่อให้เป็นลูกเต้าก็เถอะ ขอโทษอ้อนเดี๋ยวนี้!” คล้อยจันทร์เม้มปากแน่น ความรู้สึกหลากหลายเต้นริกในหน่วยตา “พ่อบอกให้ขอโทษ!” “ออกไปก่อนไปอ้อน” วนิดาพยายามคลี่คลายสถานการณ์ “ไม่ต้อง! แล้วเธอก็เลิกเข้าข้างมันผิดๆ เสียที” “ต้องเหมือนพ่อใช่ไหมคะ ต้องเหมือนพ่อที่ไม่เคยเข้าข้างหนูเลย!” “ยัยซัน! ลงมาเดี๋ยวนี้นะ ลงมา!” หญิงสาวกระแทกประตูปิดเสียงดัง พอกันที พ่อเห็นแก่นังนั่นถึงขั้นยอมฉีกหน้าลูกของตนต่อหน้ามัน ถ้ารักมัน...เอ็นดูมันนัก อยากได้มันมาเป็นลูก... เออนะ หรือจะเป็นเมีย เธอก็ไม่ขอทนอยู่ที่นี่อีกต่อไป! จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:34:14

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ็บตรงไหนหรือเปล่าอ้อน ฉันต้องขอโทษแทนยัยซันด้วย” “ไม่ค่ะ อ้อนไม่เป็นไร” “เห็นไหม อ้อนมันไม่ได้เป็นไรมากเสียหน่อย แล้วดูสิ่งที่พี่ทำกับยัยซันซี” “เลิกให้ท้ายหลานผิดๆ เสียที ไม่เห็นเรอะว่ามันก้าวร้าวขนาดไหน ทำอะไรไม่เห็นหัวใครทั้งนั้น เธออย่ามายุ่งดีกว่า ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าที่มันเป็นอย่างนี้เพราะใคร” “พี่รุฒ... ทำไมพี่พูดกับฉันแบบนี้ ความจริงฉันจะไม่ยุ่งกับพวกพี่เลยก็ได้ แต่คิดว่าเป็นพี่...เป็นหลาน... ถึงได้ทำตัวเป็นคนกลาง คอยรองรับอารมณ์คนนั้นคนนี้ แล้วนี่หรือคือผลตอบแทน” วนิดาน้ำตาไหลพราก ที่เคยอัดอั้นตันใจมานานได้เวลาพรั่งพรู วรุฒเสหลบตา ก้มมองมือหยาบกร้านซึ่งเริ่มรู้สึกชา แล้วแก้มใสนั้นเล่าที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคลอเคลีย แม้แต่จะจูบจะหอมยังต้องแน่ใจว่าไม่มีหนวดเคราให้ระคายเคืองผิวบาง ชายชรารู้สึกผิด ทว่ายังไม่เท่ากับความคิดที่ว่านั่นก็สาสมแล้วกับสิ่งที่ลูกสาวทำลงไป เสียงล้อกระเป๋าเดินทางกระแทกขั้นบันไดตามความเร็วที่เจ้าของลากลงมา เรียกสายตาของคนกลางโถงชั้นล่างให้หันขวับไปมองเป็นทางเดียวกัน “ซัน... หนูจะไปไหน ยัยซัน” คล้อยจันทร์เบี่ยงตัวหลบคุณอาแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป รวดเร็วเสียจนบิดาตั้งสติไม่ทัน “ซัน! อย่าไป... เชื่ออาซี่! ยัยซัน!” เสียงโหยหวนของวนิดากรีดร้อง...ครวญหาหลานสาวฉุดวรุฒออกจากภวังค์ หากก็สายเสียแล้ว รถญี่ปุ่นคันเล็กกะทัดรัดบึ่งหายลับรั้วไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:34:38

ความคิดเห็นที่ 3 ตึกสี่เหลี่ยมสีควันบุหรี่ตั้งตระหง่านก่อให้เกิดร่มเงาทอดทับรถยนต์ซึ่งจอดอยู่รายรอบ หนึ่งในจำนวนหลายคันเหล่านั้นกลับติดเครื่องไว้ คล้อยจันทร์ซบหน้าลงกับพวงมาลัย แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีคนมาเคาะกระจกข้างเธอ “ต๊ะ” ร่างแบบบางโผเข้าสู่อ้อมแขนกว้าง ตะวันกอดกระชับพลางลูบหลังลูบไหล่ปลอบประโลม “ไม่ต้องร้องไห้นะซัน ต๊ะอยู่นี่แล้ว” น้ำเสียงอันอ่อนโยนยิ่งทำให้หญิงสาวสะอื้นแรง ชายหนุ่มวางตัวไม่ถูก สายตาหลายคู่เริ่มหันมาให้ความสนใจ “ขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะนะ กระเป๋าซันล่ะ ต๊ะถือให้” คล้อยจันทร์ไม่ตอบ หากก็ยอมถอนตัวออกจากอ้อมกอดแล้วกรีดน้ำตา เธอเพียงก้าวขาตามแรงจับจูงของคนรักอย่างเหม่อลอย ก่อนทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าที่ปลายเตียง ตะวันมองร่างที่ราวกับไร้วิญญาณด้วยความเวทนา ไม่เคยเลยสักครั้งที่ผู้หญิงคนนี้จะเสียน้ำตาต่อหน้าคนอื่น แม้แต่ตอนที่เธอพูดถึงเรื่องราวในอดีต ดวงตาโศกสลดก็มีแต่ความเจ็บแค้นเท่านั้น เออหนอ แล้วใครกันที่ทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจจนต้องหลั่งน้ำตาถึงเพียงนี้ ซ้ำร้ายยังเก็บข้าวของออกจากบ้าน โทรศัพท์ตามให้เขาลงมาหา ตะวันไม่อยากคาดเดา “ซัน อย่าร้องไห้เลยนะ มีอะไรบอกต๊ะซี ต๊ะพร้อมช่วยซันเสมอ” ดวงตาแดงช้ำยอมเงยขึ้นสบตา “ซันขออยู่กับต๊ะนะ ซันจะไม่กลับไปอีกแล้ว” “ได้น่ะได้ ต๊ะบอกซันแล้วไง ไม่อย่างนั้นจะลงไปรับหรือ” มือสากเอื้อมไปเกาะกุม “แต่ขอต๊ะรู้สาเหตุที่ทำให้ซันตัดสินใจแบบนี้ได้ไหม” “เรื่องเดิมๆ พ่อไม่เคยเข้าข้างซัน เขาเห็นแก่นังคนรับใช้มากกว่าลูกในไส้ บังคับให้ซันขอโทษมัน” “ซันก็เลยเสียใจ...” “ไม่รู้... ซันไม่รู้จริงๆ ต๊ะ มันทั้งโกรธ ผิดหวัง แล้วก็อะไรอีกมากมายอัดแน่นในนี้...ในอกซันนี่... จนมันจวนจะระเบิดอยู่แล้ว” “แล้วคุณอารู้ไหมว่าซันหนีมาอยู่ที่นี่ ท่านรักและเป็นห่วงซันมากนะ” “อ๋อ พูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้ซันอยู่ด้วยใช่ไหม” น้ำตาของเธอแห้งเหือดไปแล้ว เหลือเพียงแววขุ่นขวางมองตรงมา “พูดเหมือนไม่รู้จักต๊ะ” เขาพ้อ “อย่าว่าแต่เต็มใจให้ซันอยู่ที่นี่เลย ต๊ะดีใจมากรู้ไหมที่ซันเห็นต๊ะเป็นที่พึ่งแบบนี้ แต่คุณอาเป็นคนกลาง ท่านรักซันมากแค่ไหน ซันเองย่อมรู้ดีที่สุด แล้วซันจะตอบแทนท่านด้วยความทุกข์ใจอย่างนั้นหรือ” สุ้มเสียงพินอบพิเทาได้ผลดีกับคนเอาแต่ใจ “ก็ได้ ซันจะบอกอาว่าซันอยู่กับต๊ะ แต่ไม่บอกหรอกนะว่าอยู่ที่ไหน กลัวจะมีใครตามมาราวี” ตะวันลอบถอนใจ คล้อยจันทร์ทำแบบนี้ เส้นขนานระหว่างเขา...หรือแม้แต่ตัวเธอ...กับครอบครัวคงยิ่งห่างกันออกไปอีก แต่จะให้ทำอย่างไร ลงว่ารักจนหัวปักหัวปำเช่นนี้แล้ว ชายหนุ่มก็หมดปัญญาจะต้านทานความต้องการของคนรัก รวมทั้งความต้องการของตัวเอง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:35:07

ความคิดเห็นที่ 4 คุณscottie - ขอซัน(กับคนเขียน)เล่นตัวหน่อยนะคะ แหะๆ พี่มาลัยฯ - ขอบคุณค่ะ ตอนนี้ก็น่าจะข้นคลั่กขึ้นอีกหน่อย พี่ไก่ - ที่คุณพจน์ต้องไว้ก็เพราะแพรวอยากให้เห็นความแตกต่างระหว่างคนรุ่นเขากับรุ่นตะวันน่ะค่ะ แต่มีคนไม่ชอบผู้ชายไว้หนวดอีกคนแล้วซี เรื่องต่อๆไปแพรวคงไม่จับใครไว้หนวดแล้วดีกว่าค่ะ ไม่ตรงตามพิมพ์นิยม คุณกากีแกมเขียว - ตอนก่อนนู้นแพรวใจแป้วไปเหมือนกันค่ะ คอมเมนต์ลดลงทุกเว็บเลย อุตส่าห์ไม่ตั้งความหวังแล้วเชียว แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 53 16:43:19 จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:42:53

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมมีความรู้สึกว่าต๊ะไม่ใช่พระเอก ป.ล.ผู้ชายไว้หนวดเราชอบนะ แบบว่า หนวดเครานิดหน่อยพองาม เหมาะกับการเอาหน้าไปถู (น๊านนนน คิดไปโน้นนนน ) จากคุณ : กากีแกมเขียว เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 21:37:51

ความคิดเห็นที่ 6 ว้า ระรานไร้เหตุผลจัง น่าสงสารอ้อน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 00:33:19

ความคิดเห็นที่ 7 มีความรู้สึกว่าต๊ะไม่ใช่พระเอกเหมือนกันค่ะ เหตุหนึ่งคงเป็นเพราะต๊ะดีเกินไปในขณะที่ซันออกในแนวร้ายหน่อยๆ ต้องได้พระเอกที่แข็งพอจะปราบซันได้ สงสัยจะเป็นคุณพจน์นี่แน่ๆ เพราะเป็นผู้ใหญ่หน่อย ซันคงเกรงใจบ้าง หรือไม่ก็มาเติมเต็มความรู้สึกของซันที่เหมือนขาดพ่อเพราะไม่ถูกกับพ่อ นี่...แต่งเรื่องให้น้องแพรวเสียเลย อิอิ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 08:04:44