บ้านนิทาน อ่านแล้วเพลิน..... ตอน ความหวังสุดท้ายของดอกไม้ข้างทาง
|
|
ดอกไม้น้อยคอยน้ำยามบานฉ่ำ
พอใกล้ค่ำคอตกลงพักผ่อน
รอน้ำค้างยามเช้าเจ้าสะออน
จึงจะร่อน อ่อนบาน สราญรมณ์
..................................................
เป็นดอกไม้ข้างทางวางไว้ใกล้
โอ้ดอกใบเจ้าไคล้ไปซึ่งฝุ่น
จากสีขาวผุดผ่องเป็นรองทูล
กลายเป็นเหลืองขุ่นๆวุ่นวายใจ
....................................................
ได้เวลาดอกไม้น้อยค่อยแก่กล้า
เติบใหญ่มาเป็นสีขาวสกาวใส
อยู่ข้างทางว่างเปล่าไม่เข้าใจ
หวังแค่ให้มีคนเด็ดเก็บติดมือ
.......................................................
หนึ่งคนผ่านล้านคนมองสองคนจ้อง
มิจับจองดอกไม้ข้างทางหรือ
หนึ่งวันผ่านล้านวันเลยมิเคยมือ
ไม่มีใครอยากถือของข้างทาง
........................................................
วันผ่านเดือนเดือนผ่านปีปีล่วงแล้ว
ความหวังแผ่วจำนนสิ่งกีดขวาง
หากเลือกได้ไม่ขออยู่ตามริมทาง
จะเกิดอยู่ข้างๆลำธารดง
......................................................
และวันหนึ่งความหวังอันน้อยนิด
ก็สะกิดดอกไม้ให้เอื้อมส่ง
เมื่อหนุ่มน้อยคอยดึงดอกไม้ดง
ให้หล่นลงสู่พื้นพสุธา
.....................................................
อยากจะมีสักอย่างฝากคนรัก
คนที่จักภักดีเสน่หา
มีใจให้แต่ไร้ซึ่งเงินตรา
จึงหวังมาพึ่งพิงดอกริมทาง
....................................................
เจ้าดอกไม้ดีใจแม้ใครเก็บ
อาจต้องเจ็บแต่อยากเรียงเคียงข้างๆ
ขอแค่ใครคนนั้นยังไม่วาง
ดอกสีจางเก่าๆเฝ้าเดียวดาย
......................................................
ตามถนนหนทางแห่งความฝัน
หนุ่มน้อยพรันมองเห็นเป็นเส้นสาย
ทุ่งดอกทานตะวันอันพริ้มพราย
เปล่งประกายสีสดอดชื่นชม
....................................................
เดินตรงไปยังทุ่งรุ้งแห่งนั้น
ดอกไม้กลั้นหายใจอย่าไสส่ง
เพราะเป็นเพียงดอกข้างทางวางกลางดง
เจ้านั้นคงอยากทิ้งขว้างตามสมควร
......................................................
หนุ่มรูปงามทรามวัยใคร่ครวญคิด
คงมิผิดหากทิ้งของข้างทางด่วน
แต่อีกใจสั่งให้ใคร่ทบทวน
ว่าสมควรเสียดายดอกไม้เรา
...................................................
แรกตั้งใจเก็บไปให้คนรัก
ถึงประจักษ์ดอกริมทางต่างเฉลา
ยามได้พบสบเจอเผลอเด็ดเอา
คงมิเก่าหากเอาล้างลำธารเดิม
.....................................................
มาบัดนี้ทานตะวันนั้นงามหลาย
มิอาจห้ามใจไว้ให้ริเริ่ม
เด็ดดอกงามตามทางระหว่างเดิน
เจ้างามเกินกว่ากิ่งดอกริมทาง
.....................................................
ยังสองจิตสองใจใยต้องคิด
มือข้างหนึ่งยังติดดอกตามทางข้าง
ใจหนึ่งทิ้งใจหนึ่งคิดเสียดายจัง
จึงละล้าละลังอยู่เป็นนาน
......................................................
ส่วนดอกไม้ริมทางต่างใจหาย
ขออย่าได้ทิ้งเราเฝ้าขับขาน
แม้นพบช่อดอกอื่นชื่นสราญ
แต่อย่าข้างปากันให้หวั่นใจ
......................................................
เก็บมาแล้วช่วยรักษาใจฉันด้วย
อย่าให้ม้วยเพียงเพราะเธอเจอคนใหม่
ถึงเป็นเพียงดอกริมทางร้างที่ไป
จะขอบใจหากเธอไม่ยอมทิ้งกัน...
* หาคุณเป็นเด็กหนุ่มในเรื่อง คุณจะทิ้งดอกไม้ข้างทางหรือไม่?
| จากคุณ |
:
อศิธารา   
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 พ.ค. 53 17:19:40
|
|
|
| 
