จากกวางโจวไปเฉิงตู ตอนที่ 1 ฝนพรำ ความมืด และโรงแรมจิ้งหรีด

1 7   เ ม ษ า ย น   2 5 5 3

หลังจากที่เราออกจากสนามบิน Baiyan เมืองกวางโจว ก็พบกับความมืดและสายฝนโปรย

นาฬิกาข้อมือบอกเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว

เราจับรถ Shuttle Bus สาย 1 ไปยังสถานีรถไฟกวางโจว เพราะเหลืออยู่เพียงสายเดียว

...ประมาณครึ่งชั่วโมง

ทันทีที่เราลงรถ ก็มีเอเจนต์กรูกันเข้ามาเสนอที่พัก ลองถามราคาดูก็ 300 กว่าหยวนอัพทั้งนั้น ลองคูณ 5 ดู ก็ปาเข้าไป 2,000 กว่าบาท ซึ่งเราคิดว่าแพงเกินไปสำหรับที่ซุกหัวนอน 1 คืน ลองต่อราคาดู ก็ได้แค่ 240 หยวน เราก็คิดว่ายังแพงอยู่

เราตัดสินใจว่าจะลองเดินหาที่พัก ละแวกนั้นเอง แต่ก็มืดแปดด้านจริงๆ ฝนก็ตก เข็มนาฬิกาก็เดินหน้าไม่คอยใคร หรือคอยเรา แถมยังแปลกถิ่นอีก สุดท้ายเราจึงจำใจว่าจะพึ่งเอเจนต์

ระหว่างนั้นก็มีเอเจนต์หลายรายตามตื้อ แต่ล้วนเสนอราคากลาง 300 กว่าหยวนอัพเช่นกัน เราเลยเดินกลับไปหาเอเจนต์รายแรก และเป็นฝ่ายเสนอราคาแบบหักคอเองบ้าง..."อี้ไป่อู่สือ (เราหักคอที่ราคา 150)" เสนอไปก็กลัวโดนด่า เพราะรู้ว่าคนจีนโล้งเล้งเสียงดัง ปรากฏว่าเจ้าหล่อนพยักหน้า ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าจะได้โรงแรมสภาพแบบไหน

พอเราจะเดินตามเธอไป เอเจนต์รายหลังสุดที่เป็นเจ๊คนหนึ่ง กับอาอึ่มคนหนึ่ง ก็เข้ามาโวยวาย (แน่นอนว่าเสียงดังด้วย) เราก็พยายามอธิบายเป็นภาษาอังกฤษว่าเราติดต่อเธอก่อน อาเจ๊กับอาอึ่มเลยหันไปโวยวายเจ้าหล่อนเอเจนต์รายแรกแทน ...ตอนนั้นจะขำก็ขำไม่ออก "มันอะไรกันฟร่ะ ตรูอยากพักผ่อนแล้ว"

ทีแรกก็ไม่มีใครยอมใคร พ่นไฟเถียงกัน แต่เมื่อโดนสองรุมหนึ่ง น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ในที่สุดเอเจนต์รายแรกเป็นฝ่ายล่าถอย อาเจ๊มากดเครื่องคิดเลขให้เราดูตัวเลข 150 บ้าง ด้วยความรู้สึกผิด เราเหลียวไปมองดูเอเจนต์รายแรกอีกครั้ง เจ้าหล่อนพยักหน้าปล่อยปลาหลุดมือ ปลาต่างถิ่นสองตัวน้อยจึงกางร่มว่ายตามอาเจ๊กับอาอึ่มไป

เราพยายามถามเธอทั้งสองว่าที่พักอยู่ไกลไหม เดินไปได้หรือเปล่า อาเจ๊ก็บอกว่าเดินไปได้ เราเดินผ่านสถานีรถไฟ ข้ามถนน สถานีรถบัสทางไกล ข้ามถนน เลี้ยวเข้าตรอกซอกซอยจนเราเริ่มงงเส้นทาง

ในตรอกซอกซอยนี้มีเอเจนต์ รายอื่นเดินสวนกันไปมา บ้างก็มีคนเดินลากกระเป๋าตาม เห็นบรรยากาศเช่นนี้ก็เบาใจ ว่าไม่ถูกลวงไปจี้ชิงทรัพย์

ระหว่างทาง อาเจ๊ก็มีการแวะทักทาย พูดคุย ถามไถ่คนนู้นบ้างคนนี้บ้าง จู่ๆ เธอก็หยุด แล้วบอกกับเราว่า ที่พักเต็มหมด แถมบอกให้เราใจเย็นๆ เธอหยิบถุงถั่วมาเทใส่มือเราให้เคี้ยวเล่นท่ามกลางฝนไม่ขาดเม็ด หลังจากนั้นก็เสนอที่พักแห่งใหม่ในราคา 250 หยวน พร้อมโชว์โบรชัวร์ให้เราดู

เราขบเขี้ยวเคี้ยวถั่วไปด้วยความรู้สึกแย่ เพราะหลงเดินมาตั้งไกล ให้เิดินกลับไปยังที่เดิมก็ไม่แน่ใจว่าจะจำทางได้

เราเลือกแก้ปัญหาด้วยการบอกไปว่าไม่มีเงิน เพราะยังต้องเดินทางไปอีกไกล เธอทำทีโทรศัพท์ฺแป๊บนึง แล้วบอกกับเราว่าได้ที่ 220 หยวน ด้วยความอ่อนล้าและเริ่มเบื่อหน่าย เราเลยต่อราคาเหลือ 200 หยวน

เอเจนต์เรายืนยันว่าไม่ได้

เราก็ปฏิเสธว่าไม่เอา

เธอตื้ออยู่พักหนึ่ง

เราเลยหันหลังเดินตีจากมา

เธอก็เดินตามอย่างไม่ค่อยสนใจเรานัก

แต่พอถึงหน้าปากทาง อาอึ่มก็เรียกแท็กซี่เฉยเลย อาเจ๊ก็เข้ามาคะยั้นคะยออีกหน

วินาทีนั้นเหมือนต่างฝ่ายต่างกำลังวัดใจกัน โดยมีแท็กซี่เป็นเหมือนระเบิดเวลาจอดรอคนทั้งสี่อยู่

ฝ่ายเอเจนต์ก็คงกลัวปลาสองตัวหลุึดมือ

ฝ่ายเราก็กลัวถูกทิ้งท่ามกลางยามวิกาลและสายฝน

...และแล้วความอ่อนล้าของเราในเวลาตีหนึ่งกว่า ก็เป็นฝ่ายชนะ (ไม่ใช่อาเจ๊และอาอึ่ม)

เราเดินตามอาเจ๊กับอาอึ่มขึ้นรถแท็กซี่ไป

...เราพบว่าแท็กซึ่วิ่งออกนอกเมืองไปไกลเหมือนกัน รู้สึกเซ็งเหมือนกันเพราะนั่นหมายถึงวันรุ่งขึ้นเราต้องเดินทางกลับเข้ามาในเมือง

รถแท็กซึ่ไปจอดหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ดัดแปลงมาจากตึกแถวสองชั้น เมื่อเดินเข้าไปในโรงแรม ก็พบอาหมวยที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์กำลังเถียงอยู่กับผู้หญิงสองคนที่มีนิโกรผิวดำสองคนขนาบข้างอยู่

...แล้วเราก็รู้ว่า โรงแรมที่เรามา เป็นโรงแรมจิ้งหรีดที่ไว้พักหรือพลีกายของเหล่าแมลงราตรี ปลาผิดน้ำอย่างเราสองคนจึงได้แต่มองตากันปริบๆ

เมื่อเราไปยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ อาหมวยเธอก็พูดอะไรไม่รู้ ซึ่งเราเดาว่าคงขอบัตรประชาชนกระมัง เพราะเมื่อเรายื่นพาสปอร์ตให้เธอ เธอก็อึ้งกิมกี่ ทำอะไรไม่ถูกว่าจะต้องบันทึกข้อมูลอะไรของเรา อาหมวยเธอเปลี่ยนมาถกเถียงอะไรกับอาเจ๊เอเจนต์ของเรา...เรานึกในใจว่าเมื่อไหร่จะได้นอน เพราะนี่มันจะตีสองแล้วนา

ในเมื่ออาเจ๊แกตกปลาอย่างเรามาได้ แถมหยิบมาวางอยู่ในกระทะแล้ว มีเหรอแกจะไม่ทอดปลาเป็นอาหารของคืนนี้ ฉะนั้นหัวเด็ดตีนขาดแกก็คงจัดการให้เราได้พักอยู่ดี

อาเจ๊แกโล้งเล้งอะไรอยู่แป๊บ อาหมวยแกก็คืนพาสปอร์ตให้เรา โดยที่ไม่ได้กรอกข้อมูลอะไรทั้งสิ้น และยื่นกุญแจให้เรา มีอาเฮียถลาเข้ามาช่วยเรายกกระเป๋า แล้วนำเราไปยังห้องพัก...สภาพไม่เลวร้ายอะไรนัก มีกลิ่นเหม็นอับนิดหน่อย มีน้ำอุ่นให้่อาบ มีทีวีให้เปิดดู
คืนนั้นกว่าเราจะได้นอนก็ปาไปเกือบตีสาม

จากคุณ	: chat1977
เขียนเมื่อ	: 14 พ.ค. 53 00:14:51