ความคิดเห็นที่ 1 17 – สิ่งที่เนฟิลิมไขว่คว้า ซีเรนารู้ว่าคืนนี้ราดาสบายใจ เขาไม่ได้พูดอะไรหรอก บางครั้งชายหนุ่มก็เงียบจนยากจะเดาความคิด แต่หญิงสาวก็คิดว่าเธอพอเข้าใจเขาขึ้นมาบ้าง เวลาเขาไม่สบายใจและอยู่กับเธอสองคน ราดาจะกอดเธอไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร ราวกับกลัวเธอหนีไป ราวกับคนใกล้จมน้ำที่คว้าเธอเป็นหลักยึดเหนี่ยวสุดท้าย แต่คืนนี้อ้อมกอดของราดาเบาบาง และอุ่นสบาย แสดงว่าการเจรจากับนาชิน ข่าน เมื่อหัวค่ำคงเป็นไปด้วยดี และชายหนุ่มคงดีใจที่นิกซ์สบายใจขึ้นมาก ทั้งยังพบทางที่ควรไปรวดเร็วกว่าที่คิด ซีเรนาเองก็รู้สึกว่านิกซ์เป็นเด็กที่มหัศจรรย์เหลือเกิน หากไม่รู้จักกันมาก่อน เธอคงไม่มีทางเดาได้ว่ารอยยิ้มของเด็กชายที่เห็นในวันนี้เกิดขึ้นหลังจากแกผ่านสิ่งใดมาบ้าง ไม่ต้องพูดถึงการฆ่าคน...ถึงจะโดยพลั้งมือ และอำนาจมืดมหาศาลในร่าง...ซึ่งอาจทำลายโลกทั้งใบ ...แต่มันก็เหมือนปืนกับมีดนี่ฮะ คุณราดายังบอกเลย ว่าอาวุธโดยตัวมันเองไม่มีอันตรายหรอก... นิกซ์พูดกับเธอ ...ขึ้นอยู่กับคนว่าใช้มันเป็นมั้ย แล้วใช้มันด้วยจุดประสงค์อะไร จะใช้มันเพื่อป้องกันตัวเองกับคนอื่นก็ได้... นับเป็นเรื่องดีที่เด็กชายเรียนรู้เร็ว ไม่ถึงสัปดาห์ก็หัดกลืนกินอาวุธบางส่วนที่จะเข้ามาทำร้ายตัวเองได้แล้ว ถึงราดาจะไม่ค่อยอยากให้ใช้พลังแก้ไขทุกอย่างนัก และเริ่มสอนมีดให้ป้องกันตัวพอเป็นพื้นฐานเวลามีคนมาหาเรื่อง เนื่องจากนิกซ์คงพกปืนลำบาก และมีโอกาสพลาดได้ง่ายกว่า ชายหนุ่มบ่นอยู่ว่าเวลาหนึ่งสัปดาห์ก่อนเดินทางกระชั้นเกินไป แต่ก็ค่อยวางใจเมื่อแอนเธียบอกว่าในกลุ่มคนที่จะมารับตัวนิกซ์มีคนที่ใช้มีดและอาวุธอื่นๆ เป็น ถึงอย่างนั้น ก็ยังอยากรอดูก่อนกลับเวสต์แลนด์ ว่า ‘นายจ้าง’ ที่สาวขายดอกไม้บอกว่าจะดูแลเด็กชายเป็นใคร และเป็นคนอย่างไร ในเมื่อเธออมพะนำเสียเหลือเกิน ถึงอย่างนั้น ราดาก็คงเชื่อใจคนที่หลวงพ่อนิโคลัสแนะนำให้อยู่เหมือนกัน จึงไม่ขัดที่นิกซ์จะต้องใช้ชีวิตเดินทางไปเรื่อยๆ ในโซลาริสกับคนพวกนั้น หัวหน้าเนฟิลิมกับเธอไม่อยากให้นิกซ์เผชิญกับสภาพในเวสต์แลนด์ และเด็กชายก็อยากออกเดินทางตามหาแม่ด้วยตนเอง ในเมื่อไม่ต้องรอผ่าตัดเขา หรือเข้าโรงเรียนอีกต่อไปแล้ว “ซีเรนา” เสียงเรียกดึงหญิงสาวจากห้วงความคิด “...ทำไมเหรอ” “เธอ...อยากมีลูกมั้ย” คำถามนั้นทำเอาเธอตัวเกร็งขึ้น ซ้ำร้อนวาบไปทั้งศีรษะทันที “ถ...ถามทำไม” “ก็...ถ้าอยากมี จะได้ให้มี” เสียงของชายหนุ่มตะกุกตะกัก “หรือว่าไม่อยาก” “เปล่า” ซีเรนาตอบง่ายๆ ทั้งที่ความคิดเริ่มแตกเป็นสองสาย...ความจริงและความต้องการของคนที่เธอรัก “อยู่กันไปเรื่อยๆ อย่างนี้ เดี๋ยวก็มีเองไม่ใช่เหรอ” “แต่ฉันอยากให้อะไรๆ กับลูกได้เต็มที่นี่” ราดาแย้ง “อย่างน้อยก็อยากตรวจร่างกายให้มั่นใจ หาที่ฝากท้องกับคลอดแต่เนิ่นๆ ให้เธอมีเวลาเลี้ยงลูกเต็มที่ ไม่ต้องออกไปทำงานเสี่ยงอันตราย แล้วก็ต้องคิดเรื่องโรงเรียนไว้” “...ขนาดนั้นเชียว” หญิงสาวอดนึกไม่ได้ว่าอีกฝ่ายมองการณ์ไกลไปสักหน่อย “ตามเมืองใหญ่ เขาทำอย่างนี้กันทั้งนั้น” ซีเรนาระบายลมหายใจ คิดถึงสภาพการเกิดโดยไม่ได้ตั้งใจ และการเลี้ยงดูแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ที่ตนผ่านมา แล้วก็ให้ตระหนักว่าโลกในอดีตของราดาช่างต่างจากโลกของเธอเหลือเกิน ได้รู้ว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอถึงขนาดนี้ก็ดีใจ แต่ขณะเดียวกันก็ให้กังขาว่าเธอคู่ควรกับเขาแน่แล้วหรือ ...แล้วยิ่งเรื่องลูก... “เมื่อวันก่อน แอนเธียพูดกับฉัน” ชายหนุ่มพูดต่อ คงไม่ทันรู้สึกว่าซีเรนางอร่างลงเล็กน้อย มือของเธอเลื่อนไปแนบท้อง “เขาบอกว่า...ถ้าพวกเนฟิลิมที่พอพรางตัวได้อยากเข้ามาใช้ชีวิตในโซลาริส ก็ขอให้หลวงพ่อช่วยได้ ฉันเลยคิดว่า—“ “ราดา!” หญิงสาวขัดขึ้นทันที “เรื่องแบบนี้...” “ฉันไม่คิดหนีมาอยู่กับเธอสองคนหรอก ไม่ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว” ราดากลับพูดหนักแน่น “เวซาโน ทาลอส เซลลี ยังไงพวกนั้นก็มาอยู่นี่ลำบาก ฉันทิ้งพวกเขาไม่ได้ แต่ก็เป็นห่วงเธอ ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้เธอได้ใช้ชีวิตสงบสุข ยิ่งถ้ามีลูก...ฉันไม่อยากให้เด็กคนนั้นลำบาก ไม่อยากให้โตในที่กันดารอย่างเวสต์แลนด์ รู้ว่าพ่อแม่ต้องออกไปฆ่าคนอื่น เราอาจสงบศึกกับโซลาริสในไม่ช้าก็จริง แต่...ฉันไม่คิดว่าเอลิยาห์น่าไว้ใจ” “งั้นฉันก็ไม่อยากมีลูก” ซีเรนาพูดทันควัน “ยังไงฉันก็จะอยู่ข้างๆ ราดา ถ้ามีลูกแล้วต้องอยู่ห่างกัน สู้ไม่มีเสียดีกว่า” “ซีเรนา ฉันรักเธอ” ราดากอดหญิงสาวแน่นขึ้น จุมพิตที่หน้าผาก “เพราะรักถึงอยากให้เธอปลอดภัย ถึงอยาก...มีลูกกับเธอ” ซีเรนากลับรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด หากเป็นผู้หญิงธรรมดา เธอคงดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ดีใจที่มีคนที่รัก...และอยากให้ตนเป็นแม่ของลูก แต่หญิงสาวคิดว่าตนเองไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา คงไม่มีผู้หญิงธรรมดาคนไหนเคยถูกเลี้ยงไว้แค่เพื่อเป็นเครื่องปลดเปลื้องความต้องการอย่างเธอ ฆ่าคน หลอกลวงผู้ชายอีกมากเพื่อเอาตัวรอดอย่างเธอ และก็คงไม่มีใครค้นพบเรื่องประหลาดที่เคยทำให้โล่งอก...แต่บัดนี้กลับบาดลึกในใจเหมือนเธอ “แต่...ถ้าฉันมีลูกไม่ได้ล่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่ว “หือม์?” เสียงของชายหนุ่มเริ่มดังขึ้น “ทำไม” ซีเรนาเริ่มลังเล ที่จริง เธอไม่อยากบอกราดา ไม่อยากบอกเลยแม้แต่นิดเดียว หากเขาเห็นเธอเป็นแค่คู่นอนชั่วคราว ก็คงจะเงียบไว้ แต่ในเมื่อเขาจริงจังถึงขั้นแต่งงานกับเธอ เธอก็ควรเปิดเผยความจริงต่อเขา ...แม้ว่ามันจะบาดใจตนเองเพียงไรก็ตาม... “ก็...ไม่เคยตรวจร่างกายละเอียดหรอกนะ แต่คิดว่าเป็นไปได้” หญิงสาวกลั้นใจพูด “นาย...ก็รู้อดีตของฉัน ตอนที่อยู่กับพวกนั้น ฉัน...เคยท้อง...สามครั้ง แล้วก็...แท้งไปทุกครั้ง” ชั่วชีวิตนี้ เธอไม่คิดจะพูดปดกับราดา แต่ครั้งนี้คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดออกไป...แม้ไม่ใช่ทั้งหมด เรื่องของเรื่องคงเริ่มจากครั้งแรกที่เธอท้องขึ้นมา...ราวสองเดือน ตอนนั้นเธอพยายามไม่คิดอะไรมากกับรอบเดือนที่ขาดหายไปหรืออาการคลื่นไส้อาเจียน และบอกตนเองว่าเป็นเพียงความแปรปรวนของร่างกาย หรือความเครียดลงกระเพาะที่ไม่เหลือความอยากอาหาร ยิ่งคิดมากมีแต่จะทนเอาชีวิตรอดต่อไปไม่ได้ ถึงอย่างนั้น สุดท้ายเด็กสาวกับบรรดาวัยรุ่นในกลุ่ม...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคนใดเป็นพ่อของก้อนเลือดนั้น...ก็จำต้องยอมรับความจริง และไปจบมันในที่ที่เป็นธรรมดาสามัญที่สุดของเก็ตโต คือร้านทำแท้งเถื่อน เธอชาชินกับเรื่องนั้นพอจะไม่เจ็บแล้ว แต่การเอาผลผลิตที่ถูกยัดเยียดให้ออกไปนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ความเจ็บปวดและเลือดที่ยังไหลอยู่หลายวันตามหลอกหลอนเธอไปอีกนาน และก็ยังตามหลอกหลอนอยู่ในครั้งที่สองและสาม ซึ่งเธอไม่ยอมบอกใครๆ เพราะกลัวความเจ็บปวดจากร้านทำแท้งเถื่อนที่จำฝังใจ เด็กตัวยาวราวฝ่ามือหลุดออกมาเองทุกครั้ง...หลุดออกมาทั้งถุงน้ำคร่ำพร้อมกับสายรก...โดยที่เธอไม่ทันทำอะไร หรือไม่ทันรู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ บางที บางสิ่งในตัวเธอคงแตกพังไปแล้วจริงๆ ในตอนนั้นเด็กสาวไม่ได้เสียใจ...ทว่าในเวลานี้ ความบกพร่องที่เคยช่วยชีวิตและร่างกายเธอไม่ให้ต้องทุกข์ทรมานซ้ำรอยเดิมกลับกลายเป็นคำสาป แขนของราดาพลันยกออกจากร่างเธอ มีเสียงผ้าห่มขยับแสกสาก ซีเรนาหันไป เห็นชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง กุมหน้าผากด้วยมือข้างหนึ่ง “ราดา ฉ...ฉัน...ขอโทษ” ซีเรนาใช้แขนยันตัวลุกขึ้นตาม “ฉันน่าจะบอกก่อน ถ้านายรับไม่ได้ เราจะได้—“ “ห้ามพูดคำว่า ‘หย่า’ เชียวนะ” หัวหน้าเนฟิลิมพูดเสียงแข็ง “มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ไม่ใช่เลย” “แต่นาย...” หญิงสาวได้แต่มองแผ่นหลังที่งุ้มลงของเขา ขณะตนเองเอนกายครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง ฟังเสียงเขาถอนใจยาวโดยไม่อาจพูดปลอบ “ตั้งแต่เจอเด็กนิกซ์ อะไรที่ฉันหวังไว้ก็ค่อยๆ พังไปทีละอย่าง แต่...นี่อาจไม่เกี่ยวก็ได้” ชายหนุ่มถอนใจเบาๆ “ก็ยังไม่รู้แน่ไม่ใช่หรือ ฉันรู้ว่าตอนนั้นเธอลำบากมาก เป็นทุกข์มาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ถ้า...ดูแลดีๆ ก็คงไม่เป็นไร เรารักกัน เราอยากให้ลูกเกิดมา เราต้องการเขา ทำไมเขา...จะไม่เข้าใจ” “ราดา...” ซีเรนาพยายามเรียก แม้ยังไม่กล้าแตะต้องร่างชายหนุ่ม “ฉันยังไม่เลิกหวัง...เรื่องโลกของเนฟิลิม ถึงจะไม่ใช่โลกที่เราเป็นใหญ่เหนือทุกเผ่าพันธุ์...ยังเป็นอย่างนั้นไม่ได้ แล้วที่จริงก็คงไม่ควรเป็นอย่างนั้น ฉันแค่อยากให้พวกเรามีที่ยืนบนโลกนี้ มี ‘สิทธิพื้นฐาน’ อย่างที่เหยี่ยวแก่ประกาศออกไป แล้วก็อยากให้ลูกของเราภูมิใจในพ่อแม่ที่เป็นเนฟิลิม...กับความเป็นเนฟิลิมของเขา เท่านั้นเอง” หญิงสาวยังคงมองเขา มองสามีของตัว คนรัก หัวหน้า เพื่อนร่วมงาน และเพื่อนร่วมชะตากรรม นึกอยากกอดเขาไว้ ปลอบประโลมว่าไม่เป็นไร เธอไม่ได้ต้องการมีลูกหรือสิทธิอะไรเลย...ขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆ ก็พอ แต่ซีเรนาก็รู้ว่านั่นเป็นฝันของราดา แม้มันจะเป็นฝันที่เธอไม่อาจเข้าใจ ชายหนุ่มไม่ได้ต้องการแค่เอาชีวิตรอดไปวันๆ อย่างเธอ ไม่ได้มองแต่เฉพาะวันนี้และวันพรุ่งนี้อย่างเธอ สายตาของเขาทอดไปไกล...ไกลนัก ไกลจนเธอไม่รู้จะตามทันได้อย่างไร ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังอยากอยู่ข้างเขา อยากช่วยให้เขาสมปรารถนา แม้เขาไม่ได้มองเธอ ก็ยังอยากก้าวเท้าไปด้วยกัน ไม่ว่าสิ่งที่เขาตามหานั้นจะอยู่ไกลสักเท่าไร หญิงสาวรวบรวมความกล้าได้ในที่สุด และกอดเขาไว้จากข้างหลัง “อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย” เธอกระซิบ “พรุ่งนี้เราต้องไปส่งนิกซ์ไม่ใช่เหรอ ต้องรีบตื่นแต่เช้านะ นายไม่อยากให้เด็กคนนั้นเห็นพวกเราไม่สบายใจใช่มั้ย” นั่นอาจไม่ใช่คำปลอบใดๆ แต่ราดาก็หันกลับมา พยักหน้ารับ ก่อนจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เอนกายลงนอนพร้อมกัน อ้อมกอดของเขากลับรัดแน่นขึ้นอีกครั้ง * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 10:43:08

ความคิดเห็นที่ 2 18 – รุ่งอรุณ เช้าวันนั้นยังคงเป็นเช่นทุกวัน คือไม่มีแสงตะวันสาดส่องลงมาถึงโลกนี้เลย รวมไปถึงข้างลานจอดรถใหญ่ของเก็ตโตหมายเลขยี่สิบสอง แต่วันนี้นิกซ์กลับรู้สึกสดชื่นเหลือเกิน...พอๆ กับตื่นเต้น ประหม่า กังวล เสียใจ และอื่นๆ อีกมากมาย วันนี้เขาจะได้พบนายจ้างใหม่ของตน เช่นเดียวกับพี่เอบกับพี่มิดจ์ ซึ่งแอนเธียเล่าว่าหลวงพ่อนิโคลัสช่วยจัดการให้มาทำงานที่นี่เหมือนกัน แต่ขณะเดียวกัน เขาก็ต้องบอกลาพี่แอนเธีย คุณราดา พี่ซีเรนา คุณแมกนัส คุณลุงโจเซฟ กับคุณป้ามาร์กาเร็ต เด็กชายยังคงไม่รู้ว่านี่คือทางเลือกที่ถูกต้องหรือไม่ อนธการเทพไม่ได้มาให้เขาเห็นอีกเลย แม้นิกซ์จะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงรางๆ ของ ‘พ่อ’ ในบางครั้ง โน้มน้าวให้ดับความเจ็บปวดของทุกคนเสีย ก่อนที่โลกนี้จะทำร้ายใครอีก ...รวมทั้งแม่ และตัวเขาเอง แต่นิกซ์ก็บอกตนเองไม่ให้ฟัง เด็กชายยังไม่กล้าบอกราดากับซีเรนาว่าอนธการเทพพูดอะไรกับเขา แน่นอนว่าไม่มีทางเขียนลงจดหมายตอบเซราด้วย แต่แค่แอนเธียฟังก็เพียงพอแล้ว หญิงสาวช่วยเขาแย้งอะไรก็ตามที่เทพแห่งความมืดบอก ช่วยชี้แจงแง่มุมที่นิกซ์ไม่ทันเห็นในคำพูดเหล่านั้น ที่จริงเธอยังกังวลอยู่ว่าอนธการเทพจะเกลี้ยกล่อมนิกซ์อีกหลังไปจากที่นี่ แต่ก็บอกว่าถึงขั้นนี้ต่อเธอให้ลบความทรงจำของเด็กชายไปก็ไม่เป็นประโยชน์อะไร ดังนั้นหากเทพนั้นบอกอะไรเขาอีก ก็อย่าเพิ่งเชื่อ อย่าเพิ่งวิตกตาม ให้เขียนออกมา ค่อยๆ อ่านหาข้อบกพร่องในคำพูดเหล่านั้น และเขียนจดหมายมาหาเธอ ให้เธอช่วยดู เด็กชายกำลังจะจากไป แต่ก็จะมีสิ่งเตือนความทรงจำของคนมากมายติดตัวไปด้วย ทั้งจดหมาย เทปเสียง กับสร้อยประคำของเซรา อาหารกล่องที่คุณป้ามาร์กาเร็ตทำให้ กับกล่องใส่ปรอทชุดเล็กกะทัดรัด สำหรับวัดอุณหภูมิอาหาร ร่างกาย กับน้ำอาบจากคุณลุงโจเซฟ และของที่ระลึกจากคนอื่นๆ ... “เอานี่ไป” ราดายัดของบางอย่างใส่มือเขา “แล้วคราวนี้ก็อย่าเอาไปวางทิ้งไว้เหมือนมีดนั่นล่ะ คนเขาให้ของก็หัดใช้ให้เป็นประโยชน์ซะ” นิกซ์มองโทรศัพท์มือถือในมือตนอย่างงงๆ “ฉันบันทึกเบอร์ทั้งหมดที่นายอาจต้องโทรไว้แล้ว เบอร์ฉัน ซีเรนา แอนเธีย ร้านหมอ โบสถ์ของหลวงพ่อ ค่าโทรเก็บที่ฉันทุกเดือน เพราะฉะนั้นมีปัญหาอะไรก็อย่าเกรงใจ ใช้เสียให้คุ้ม” ชายหนุ่มพูดง่ายๆ “ไม่มีอะไรก็โทรมาถามสารทุกข์สุขดิบ หรือรายงานตัวว่าตอนนี้อยู่เมืองไหนก็ได้ ถ้าพวกเราอยู่ใกล้ๆ จะได้แวะเจอกัน” “ขอบคุณฮะ” เด็กชายรับ “คุณราดาก็...ระวังตัวนะฮะ แล้วก็...ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้คุณราดาเลิก...เป็นผู้ก่อการร้ายด้วย” “ถ้ามีสันติภาพจริงๆ ฉันเลิกแน่นอน” ชายหนุ่มตอบ “ฉันเองก็มีครอบครัวแล้ว ไงๆ ก็ต้องห่วงคนที่รักมากกว่าอุดมการณ์ไร้สาระ จริงมั้ย” ท้ายคำพูด หัวหน้าเนฟิลิมโอบไหล่ซีเรนา ซึ่งเหลือบมองชายหนุ่มเพียงครู่เดียวก็ทำเป็นเสไปอีกทาง นิกซ์เดาว่าหญิงสาวคงจะเขิน เหมือนเวลาที่จู่ๆ พ่อก็ชมแม่ขึ้นมา แต่ครั้นนึกถึงเรื่องนั้น...ความขื่นบางอย่างก็ไม่อาจหายไปจากอก ให้ต้องรีบปั้นยิ้มและหาเรื่องพูดต่อ “ขอให้คุณราดากับพี่ซีเรนามีความสุขมากๆ นะฮะ” ซีเรนาหันมายิ้มรับ ก่อนจะโน้มตัวลง ส่งหมวกไหมพรมสีครีมแบบมีที่ปิดหูยาวลงมาให้เขา “จ้ะ นิกซ์ก็เหมือนกัน อันนี้ฉันให้นะ” “ขอบคุณมากฮะ” นิกซ์เหลือบดูรอบด้าน ครั้นเห็นว่าไม่มีใครสนใจพวกเขาก็รีบปลดหมวกฮู้ดลง รีบสวมหมวกไหมพรมของเธอเข้าแทนที่ “นุ่มสบายมากเลย ขอบคุณมากนะฮะ พี่ซีเรนา” หญิงสาวผมดำยิ้มรับ เด็กชายหันไปทางครูเซเดอร์หนุ่มซึ่งยืนเงียบมาตลอด และกระซิบเบาๆ ขณะที่แอนเธียคุยกับหมอโจเซฟ “คุณแมกนัส ฝากดูแลพี่แอนเธียด้วยนะฮะ ถ้า...ถ้าเป็นคุณแมกนัสดูแล ผมคงวางใจ” นิกซ์กลืนน้ำลายฝืดๆ ที่จริงก็ไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ และอีกฝ่ายจะคิดอย่างไร แต่ในเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มปรารถนาดีกับหญิงสาว และจะช่วยเธอได้มากมายกว่าตนทำได้ อย่างน้อย...เขาก็อยากพูด “อ...อือม์” แมกนัสรับตะกุกตะกัก ก่อนจะตบบ่าของเขา “ไอ้หนู ขอให้แกโชคดีเหมือนกัน ฉัน...ไม่รู้จะให้อะไร แต่เอานี่ไปเถอะ” ชายหนุ่มหยิบซองหนังยาวมาจากในกระเป๋าเสื้อโค้ต นิกซ์ดูแล้วเดาว่าคงเป็นซองมีดรบของครูเซเดอร์ เลยได้แต่มองนิ่งอยู่ขณะที่อีกฝ่ายยื่นปลายซองด้านหนึ่งให้ “คุณแมกนัสฮะ แต่นี่...” “รุ่นเก่าน่ะ กองทัพส่งรุ่นใหม่มาให้ใช้แล้ว แต่ถ้าไม่ได้ออกมาทำงาน ฉันก็กลัวเอาของใหม่มาหาย เลยพกอันเก่ามา แต่ถึงจะเป็นรุ่นเก่า มันก็ใช้การได้ดี มีติดไว้ไม่เสียหาย” ครูเซเดอร์หนุ่มให้เหตุผล “เผื่อเจออะไรตึงมือ แค่หยิบขึ้นมาขู่ แล้วบอกว่าเป็นของพี่ชายหรืออะไรก็ว่าไป” “ข...ขอบคุณฮะ” เด็กชายจำใจรับมันไป แล้วก็ถอดเป้สัมภาระที่ใส่ติดหลังออกมารูดซิปเปิด สอดมีดลงไปในช่องหลักรวมกับของอื่นๆ ในตอนนั้นเอง...ก็รู้สึกได้ว่ามีใครสักคนเข้ามาใกล้เขาจากข้างหลัง มือคล้องอะไรบางอย่างที่คอ เด็กชายก้มลงมองอกเสื้อตน เห็นจี้ดินปั้นรูปดอกไม้ที่มีกลีบสีเหลืองอร่ามล้อมเกสรสีน้ำตาลเข้มวงใหญ่ ประดับใบเขียวสองใบแกว่งไกวอยู่กับสร้อยเชือก เป็นของที่คุ้นตาจนไม่ต้องเดาเลยว่าคนให้เป็นใคร “พี่แอนเธีย น...นี่ของที่พี่ใส่ไว้ตลอดเวลาไม่ใช่เหรอฮะ ของแบบนี้...” “ก็เพราะเคยใส่ไว้ตลอดเวลานี่ล่ะ ถึงอยากให้นิกซ์” หญิงสาวกระซิบพร้อมกับโอบเด็กชายไว้จากข้างหลัง “ถ้ามีนี่ จะได้เหมือนมีฉันอยู่กับเธอตลอดเวลาไงจ๊ะ...เพราะดอกไม้นี่คือฉันเอง” “ฮะ?” เด็กชายไม่แน่ใจความหมายของเธอนัก “‘แอนเธีย’ เป็นชื่อที่หลวงพ่อนิโคลัสตั้งให้ใหม่ แปลว่าดอกไม้” หญิงสาวพูดต่อไป “ชื่อเดิมในภาษาอัสลานของฉันคือ ‘นารันเช’ ...ดอกทานตะวัน” “อ๋อ...” นิกซ์ระลึกได้ในตอนนั้น “ดอกไม้ของนารันบาตาร์...” เด็กชายนึกอยากพูดอะไรมากกว่านั้น แต่ครู่ต่อมาก็ลืมเลือนไปสิ้น เพราะเสียงของหมอโจเซฟซึ่งร้องบอกว่า “พวกเขามาแล้ว” ตามด้วยเสียงเครื่องยนต์รถดังกระหึ่ม ที่วิ่งมาใกล้ลานจอดรถคือรถบรรทุกขนาดปานกลางคันเดียว ข้างรถมีตัวอักษรสีเหลืองทองบนพื้นแดง...CIRQUE DU SOLEIL...เซอร์คิว ดู โซเลอิล? เด็กชายขมวดคิ้วขณะพยายามอ่านถ้อยคำแสนประหลาด ซึ่งเขาไม่รู้ความหมายเลยแม้แต่คำเดียว รถนั้นจอดในไม่ช้า ชายวัยกลางคนร่างท้วมคนหนึ่งลงมาจากที่นั่งข้างคนขับ ทักทายและจับมือกับหมอโจเซฟกับป้ามาร์กาเร็ต ชายนั้นมีใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร แก้มทั้งสองสีแดงเด่นชัด ไม่เหมือนแดงอย่างคนเมาเหล้า ทว่าแดงด้วยเลือดฝาด ผมยาวสีน้ำตาลหยักศกและหนวดเครายาวลงมาราวไหล่ นิกซ์แอบมองเขาอย่างสงสัยได้ครู่เดียวก็เลื่อนสายตาไปทางคนอื่นๆ ที่ทยอยลงจากข้างหลังรถบรรทุก แล้วก็วิ่งเข้าหาคนรู้จักทั้งสองของตน “พี่เอบ! พี่มิดจ์!” เด็กชายแทบรัดเอวชายร่างสูงขนรุงรังแน่นทีเดียว ใจก็คิดว่าชายหนุ่มแต่งกายดีกว่าทุกครั้ง เสื้อผ้าไม่ได้ดูเก่าปอน เนื้อผ้าปะแล้วปะอีกจนเปื่อยอย่างตอนนั้น พี่มิดจ์ซึ่งเขาวิ่งเข้าไปกอดเป็นคนต่อมาก็แต่งตัวดีขึ้นเหมือนกัน เด็กชายถามว่าพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง หลังจากกันกะทันหันในตอนพยายามช่วยทุกคนหนีจากเซอร์คัส แมกซิมัส และก็ได้คำตอบมาว่าทุกคนปลอดภัยดี ทั้งยังหาที่ไปกันได้หมดแล้ว พี่วาเนสซากับพี่เวอร์จิเนียได้เข้าโครงการฝึกวิชาชีพ ส่วนพี่เอบกับพี่มิดจ์ก็มาทำงานที่นี่...ที่ ‘ซีร์กเกอ ดู โซเลยย์’ ก่อนหน้าเด็กชายไม่นาน ทุกคนได้ข่าวว่านิกซ์บาดเจ็บตอนปะทะกับพวกครูเซเดอร์ ซึ่งพวกเนฟิลิมที่มาช่วยฆ่าตายไปคนหนึ่ง จึงอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่เมื่อหลวงพ่อบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก และได้มาเห็นว่าเด็กชายสบายดีจริงๆ ก็โล่งอก นิกซ์ได้แต่ยิ้มและพูดขอบคุณที่พวกเขาเป็นห่วง ไม่อาจบอกได้ว่าตนเป็นอะไร ในเมื่อพวกเขาไม่รู้ว่าเด็กชายคือฆาตกรที่ฆ่าครูเซเดอร์นั้นเสียเอง แต่นั่นก็คือน้ำหนักชีวิตที่เด็กชายต้องแบกรับ...ด้วยการมีชีวิตอยู่ให้เต็มที่ที่สุด ไม่ช้า ทั้งสองก็แนะนำให้เขารู้จักกับสมาชิกคนอื่น ...เซซิล ชายผมสั้นเกรียนสีน้ำตาลทอง มีรอยสักสีน้ำเงินที่ไหล่และต้นแขนข้างหนึ่งคือมือกลอง ...ฟินูลา นักไวโอลินสาวผมแดงหยิกฟู ...รอล์ฟ ชายผมสีน้ำตาลแดงเป็นคนเป่าขลุ่ยเล็กและแสดงลูกบอล ...คาซิม ชายผมสีดำยาวร่างผอมบาง ท่าทางเงียบๆ นัยน์ตาสีดำคมกริบเป็นคนปามีดและกินดาบ และ...คนที่ทำให้เด็กชายประหลาดใจที่สุด นักร้องชื่ออาเมเลีย หญิงสาวผมสีน้ำตาลหยักศกสลวย นัยน์ตาสีเขียวร่าเริง ทั้งที่แขนสองข้างสั้นแทบติดไหล่ ไม่มีนิ้วมือให้เห็น ซ้ำขาทั้งสองยังสั้นจนเหมือนขาดก่อนถึงเข่าเสียอีก แต่เธอเดินได้ และไต่บันไดลงมายังพื้นเป็นคนสุดท้าย ทักทายเด็กชายพร้อมกับยื่นมือขวาให้เขาอย่างมั่นใจ ให้นิกซ์จับมือที่มีเพียงติ่งเนื้อขยับได้อันเล็กๆ ในที่ที่ควรเป็นนิ้วโป้ง “ประหลาดใจใช่มั้ยล่ะ” เป็นเสียงพูดกลั้วหัวเราะของชายวัยกลางคนร่างท้วม ซึ่งเด็กชายได้ยินใครแนะนำว่าคือฟรานซิส อาร์ซี ผู้เป็นหัวหน้าคณะ “นั่นดาวเด่นของคณะเราเชียวนะ” การสนทนาดำเนินไปพักหนึ่ง ดูเหมือนแอนเธียจะรู้จักกับฟรานซิส และสมาชิกของคณะบางคนมาก่อนแล้ว เพราะเธอพูดคุยด้วยเหมือนสนิทกับพวกเขา นอกจากนี้ หญิงสาวกับหมอโจเซฟก็กำชับชายร่างท้วมเรื่องอาการของนิกซ์ ซึ่งอยากฝากให้ทุกคนช่วยดูแล แล้วจึงถึงเวลาของการกอดล่ำลา เด็กชายเพิ่งใจหายเมื่อนึกว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่แอนเธียจะได้กอดเขา...ในเวลาหลายเดือนหรืออาจเป็นปี และต้องพยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดความสามารถตอนนั้นเอง ไม่ช้า เขาก็ขึ้นรถบรรทุกไปพร้อมกับสมาชิกทุกคน ข้างหลังรถมีอุปกรณ์แสดงชิ้นใหญ่ๆ ไม่มากนัก นอกนั้นเป็นพวกลังใส่ของ ม้านั่งยาวมีที่เพียงพอให้ทุกคนไม่ต้องเบียดเสียดกัน เมื่อรถเริ่มออก นิกซ์เหลียวกลับไปมองข้างหลัง ซีเรนากับแอนเธียโบกมือให้เขา เด็กชายโบกมือตอบพร้อมกับกลั้นน้ำตา ภาพผ่านดวงตาขวาพร่าเลือนเพียงข้างเดียวคือกลุ่มคนซึ่งดูตัวเล็กลงทุกที...ทุกที ถึงปลอบตนเองว่าเขียนจดหมายหากันได้ หรือโทรหากันได้ในบางครั้ง...นิกซ์ก็ยังรู้สึกอ้างว้างอย่างประหลาด ราวกับเหลือตัวคนเดียวในโลกนี้อีกครั้ง อย่างไรก็ดี ความรู้สึกนั้นบรรเทาลงบ้าง เมื่อหัวหน้าคณะซีร์กเกอ ดู โซเลยย์ ชักชวนให้ต่างคนที่แสดงฝีมือตนในรถได้ซ้อมมือฆ่าเวลา และแนะนำให้สมาชิกใหม่ได้รู้จักทุกคน * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 10:43:33

ความคิดเห็นที่ 3 17 – บนเส้นทางที่แยกจาก และเส้นทางที่บรรจบ แอนเธียมองตามรถบรรทุกจนลับสายตา ขณะส่งความปรารถนาดีและคำอวยพรเท่าที่ตนจะนึกได้ไปยังเด็กชาย...ตามสายลมซึ่งบรรพบุรุษของเธอนับถือ ครั้นแล้ว หญิงสาวจึงได้หันมา เห็นราดาแมนธิสกับซีเรนากำลังจะจากไปอย่างเงียบงัน “คุณราดาแมนธิส คุณซีเรนา” เธอเรียกพวกเขาไว้ พร้อมกับเดินไปหา “ขอโทษที่ฉันเคยพูดไม่ดีกับพวกคุณ แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยนิกซ์นะคะ” ซีเรนายังคงเงียบเฉย ขณะที่หัวหน้าเนฟิลิมตอบเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร พวกเราก็เป็นห่วงนิกซ์เหมือนกัน แต่หลังจากนี้...เราคงไม่มีเหตุให้ร่วมมือกันอีกแล้วกระมัง” “ก็คงใช่” หญิงสาวรับ “เพราะฉันไม่คิดหรอก ว่าจะเข้าร่วมกลุ่มเนฟิลิม หรือกลับเวสต์แลนด์อีก” “เอาเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเถียงกับผู้หญิงปากจัดทุกวัน ไม่มีเธออยู่ด้วยคงดีแล้ว” ราดารับเหมือนไม่ใส่ใจ “แต่ระวังตัวไว้แล้วกัน เอลิยาห์มันอยากล้างเผ่าพันธุ์พวกเราให้หมดมานาน...อย่างน้อยก็หลังรีดผลประโยชน์จนงวดตามจุดประสงค์ของศูนย์วิจัยนั่น เป็นคอนเวิร์ตในคีรีเอก็ไม่รู้จะถูกพวกมันจับตัวไปเมื่อไร” “อย่าห่วงเลยค่ะ” แอนเธียตอบด้วยรอยยิ้ม “ฉันเป็นแค่สาวขายดอกไม้ที่อยู่ในกฎหมายมาตลอด จะถูกจับได้ยังไงล่ะคะ” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะหันกลับไปพร้อมกับบอกลาเพียงสั้นๆ และหญิงสาวก็ไม่รั้งเขาไว้อีก เพียงขอให้เนฟิลิมทั้งสองโชคดี สำหรับเธอ ราดายังคงเป็นคนทะเยอทะยานที่ยึดติดกับความเป็นพวกตนเอง แต่เขาก็ไม่ใช่คนเลว ถึงตัวเขากับซีเรนาอาจมีทางใช้ชีวิตในโซลาริสได้ไม่ลำบาก ก็ยังห่วงใยพวกพ้องที่ไม่สามารถทำได้ และช่วยเหลือนิกซ์มาจนถึงตอนนี้ อย่างน้อย...เธอก็อยากให้ทั้งสองมีความสุข และไม่ต้องกลับมาฆ่าฟันผู้บริสุทธิ์อีกจริงๆ แอนเธียหันกลับมา บอกลาคุณลุงโจเซฟกับคุณป้ามาร์กาเร็ตที่ช่วยเหลือมาตลอดอีกครั้ง ครั้นแล้วก็หยิบกระเป๋าสัมภาระใบเล็กของตนขึ้นมา เตรียมเดินทางกลับคีรีเอพร้อมกับแมกนัส ซึ่งยืมรถของหลวงพ่อนิโคลัสขับมาถึงที่นี่ เพื่อส่งของจากท่านหญิงให้นิกซ์ “ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวพูดกับเขาบ้าง “สำหรับทุกอย่าง” “ไม่เป็นไร ที่จริง ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ใครๆ เขายังช่วยนิกซ์มากกว่าฉันเสียอีก” “ฉันหมายถึง...เรื่องที่คุณช่วยฉันต่างหากละคะ” แอนเธียขยายความ “คุณพูดถูก ถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันอาจจะไม่คิดว่าปัญหาที่แท้จริงคืออะไร แล้วก็คงจะปล่อยให้ตัวเองถูกทับอยู่แบบนั้นแน่ๆ” ที่จริง ตอนนี้หญิงสาวก็ยังไม่ได้รู้สึกว่าตนเองหลุดออกมาอย่างสมบูรณ์ ยังกลัวว่าสักวันตนจะกลับไปคิดอย่างนั้น ตกอยู่ในวังวนของน้ำหนักความผิดอย่างเดิมอีก...แต่นั่นคงเป็นเรื่องที่ต้องพยายามสู้ต่อไปไม่ใช่หรือ “ก็ดีแล้ว” ชายหนุ่มรับง่ายๆ “ฉันก็...ดีใจด้วยนะ” แอนเธียเสมองชายหนุ่มที่เดินไปข้างๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดอีกครั้ง “คุณยังจำเรื่องที่ฉันเคยบอกได้มั้ยคะ...ว่าถ้าช่วยนิกซ์ได้แล้ว ฉันจะให้ ‘ความฝัน’ กับคุณ” “เอ่อ...” สีหน้าของแมกนัสบอกว่าเขาลืมเรื่องนั้นไปสิ้นเชิง แต่หญิงสาวกลับยิ้ม ทีแรก เธอคิดแค่ว่าเขาช่วยนิกซ์แล้ว เธอจะทำดอกไม้ประดิษฐ์สวยๆ ให้เขาเอากลับไปฝากแม่กับน้องที่บ้านสักชิ้น แต่บัดนี้เธออยากมอบให้เขามากกว่านั้น ไม่ใช่เพื่อตอบแทน แต่ด้วยปรารถนาของตนเอง “รับฉันเป็นเพื่อนสนิทสักคนได้ไหมคะ” แอนเธียพยายามเลือกคำพูด “ฉันยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่...จากนี้ไปฉันจะจริงใจกับคุณ มีปัญหาอะไรจะปรึกษาคุณ ส่วนคุณ...ถ้ามีเรื่องที่ฉันช่วยได้ก็อย่าเกรงใจ บอกมาได้ทุกอย่าง ดีไหมคะ” ที่จริง ระหว่างทั้งสองคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหลังคำพูดนั้น เธอเพียงแค่อยากบอกให้เขารู้ไว้ ว่าเขากับเธอคบเป็นเพื่อนกันเพื่อเติมเต็มกันและกัน ช่วยเหลือกันในสิ่งที่ต่างคนทำได้ ไม่ใช่เธอหลอกใช้เขาเหมือนที่เคยพูด ...มีเพียงความเงียบครู่หนึ่ง... หญิงสาวเหลียวกลับไป เห็นแมกนัสยืนนิ่ง หยุดเดินกลางคันไปเรียบร้อยแล้ว เธอจึงหมุนตัวกลับ ยืนหันหน้าเข้าหาคู่สนทนา สีหน้าของเขาตะลึงงัน แล้วก็แดงก่ำไปจนถึงใบหูอย่างรวดเร็ว “ธ...เธอ...พูดจริงเหรอ” ชายหนุ่มถามตะกุกตะกัก “ค่ะ” แอนเธียพยักหน้า “ก็คุณยอมรับฉันได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันเป็นคนอัสลาน เป็นเนฟิลิม มีรอยสักใหญ่เบ้อเริ่มกลางหลังเหมือนเจ้าแม่มาเฟีย เป็นผู้หญิงเข้าใจยาก แถมยังชอบปั่นหัวใครๆ รวมทั้งคุณอย่างนี้นี่นา” แมกนัสกะพริบตาปริบๆ โดยไม่ตอบอะไร จนหญิงสาวเร่งอีกครั้ง “หรือ...คุณไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้วเหรอคะ” ชายหนุ่มสั่นศีรษะโดยเร็ว และแอนเธียก็หัวเราะน้อยๆ “งั้นก็ไปกันเถอะค่ะ ถึงคีรีเอเย็นนี้แล้วไปกินข้าวด้วยกัน แต่ฉันต้องบอกคุณไว้อย่างนะ” “...อะไรเหรอ” “คำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ของฉัน ไม่ได้มีความหมายแฝงใดๆ ทั้งสิ้นนะคะ” ไม่มีคำตอบจากแมกนัส (แม้สีหน้าชายหนุ่มจะกลายเป็นค้างจังงังยิ่งกว่าครู่ก่อนหน้าเสียอีก) แต่หญิงสาวไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตอบ เพราะเธอเชื่อว่าเขาย่อมเคารพตามนั้น ไม่รู้อนาคตจะเป็นเช่นไร แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วมิใช่หรือ แอนเธียไม่รู้ว่านิกซ์จะพบความหมายของเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้วหรือไม่ หรือจะพบเมื่อใด แต่เธอคิดว่าเธอพบ และคนอื่นๆ ย่อมตระหนักว่าตนพบในสักวัน... ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นเส้นทางสายใหม่ ความจริงบางอย่างที่เคยมองข้าม หรือใครสักคนที่หวังดีและจะยอมรับทุกสิ่งของเขาก็ตาม * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 10:44:03

ความคิดเห็นที่ 4 18 – คณะเดินทางแห่งดวงตะวัน นิกซ์หัวเราะเมื่อหัวหน้าคณะร่างท้วมเล่าเรื่องตลกต่างๆ ทั้งยังปรบมือไปหลายครั้ง เมื่อเซซิล ฟินูลา กับรอล์ฟเล่นเพลงเต้นรำที่มีทำนองกระชับฉับไวของทางเหนือ และเมื่ออาเมเลียร้องเพลงด้วยเสียงใสกังวาน ไม่เคยสนุกสนานขนาดนี้มาก่อนเลยเวลาเดินทางร่วมกับเซอร์คัส แมกซิมัส คณะละครนี้ไม่มีสัตว์ที่ถูกขังกรงเลย และก็ดูจะไม่มีผู้คุมท่าทางโหดๆ มาคอยบังคับใครๆ ไม่ให้หนี เป็นที่ที่ดีตามที่แอนเธียบอกจริงๆ ด้วย เด็กชายฟังและชมการแสดงต่างๆ เท่าที่พอจะเล่นได้บนรถที่วิ่งอยู่ จนกระทั่งฟรานซิสเสนอ “เด็กใหม่เงียบมาเสียนานแล้ว ว่ายังไง อยากแสดงอะไรให้พวกเราดูบ้างมั้ย” เด็กชายกะพริบตาปริบๆ “ผมเหรอฮะ?” “มีคนอื่นด้วยหรือ นิกซ์” ฟรานซิสหัวเราะในคอ “ว่ายังไง มีอะไรมาแสดงให้เราดูบ้างมั้ย ใจรักจะอยู่กับคณะละครก็ต้องกล้านะ” “เอ่อ...” นิกซ์เพิ่งตระหนักอะไรบางอย่างได้ นั่นคือถึงตนจะอยู่กับคณะละครสัตว์อีกแห่งมาเกือบสองปี ก็ไม่มีทักษะในการแสดงอะไรเลยนอกจาก...คำรามและทำตาดุที่สุดเท่าที่จะทำได้ (แต่ใครๆ ก็มักบอกว่าออกมาเหมือนลูกหมาขู่มากกว่าลูกปีศาจ) “จับผม...ใส่กรง...แล้วแสดงในฐานะลูกปีศาจ เหมือนที่โน่นก็ได้ฮะ” ทุกคนในรถเงียบไปหลายอึดใจ “ที่นี่ เราไม่ทำแบบนั้นหรอก” หัวหน้าคณะร่างท้วมแย้งเสียงขรึมในที่สุด “ทำกับคนเหมือนเป็นสัตว์ได้ยังไง” “ง...งั้น ม...ไม่ต้องให้ผมแสดงหรอกฮะ แค่...แค่ทำงานทั่วๆ ไปก็ได้” “เอาเถอะ มีเวลาอยู่กันตั้งมากมาย เธอก็น่าจะฝึกสักอย่าง” ฟรานซิสพูด “สนใจเป็นลูกมือใครก็บอกมานะ” นิกซ์นิ่งนึก ครั้นแล้วก็พบว่าตั้งแต่อยู่โรงเรียน ตนเองไม่มีหัวทางดนตรีหรือร้องเพลงเลย ยิ่งเทียบกับเสียงของอาเมเลียแล้วก็ไม่ควร และหากต้องปิดตาซ้ายไว้ตลอดก็คงเล่นโยนบอลหรือปามีดไม่สะดวก แต่ว่า... “ให้ผมฝึกกินดาบกับคุณคาซิมก็ดีนะฮะ” เด็กชายพูดอย่างดีใจเมื่อนึกได้ “ผมไม่เจ็บอยู่แล้ว ยังไงก็—“ เอบกับมิดจ์ร้องห้ามเสียงแข็งทันที ซ้ำดูเหมือนหัวหน้าคณะจะไม่เห็นดีด้วย “ของแบบนั้นมันอันตรายเกินไปกับเด็ก แถมยังเป็น ‘เด็กพิเศษ’ อย่างเธอด้วย ทำอย่างอื่นดีกว่า” เขาคิดอยู่อีกครู่ “อย่างน้อยตอนนี้ก็...ลองเล่านิทานดูมั้ย” “ฮะ?” “คนบางคน ไม่ต้องมีความสามารถพิเศษเหนือมนุษย์หรอก แค่รู้จักวิธีใช้คำพูด ก็จับความสนใจของคนฟังได้แล้ว” ชายวัยกลางคนขยิบตา “เธออยากเล่าให้ได้แบบนั้นมั้ย” “...ก็...น่าจะดีนะฮะ” นิกซ์ไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่เขาก็นึกไปถึงพ่อที่เคยเล่าเรื่องสนุกๆ ให้ฟัง เช่นเดียวกับพี่แอนเธีย และหัวหน้าคณะในเมื่อครู่...นึกด้วยความเจ็บแปลบที่ยังไม่อาจคลาย แต่ตนรีบสลัดมันออกไปจากใจ “งั้นลองเล่าให้พวกเราฟังซักเรื่องซิ” ฟรานซิสเสนอ “เรื่องอะไรก็ได้ ที่เธออยากเล่า” “เอ...” ให้รีบนึกกะทันหันเช่นนี้ เด็กชายก็ตั้งตัวไม่ติดอยู่ แต่เมื่อก้มหน้าลงเห็นจี้ดอกทานตะวันที่เหนืออกก็เริ่มได้ความคิด “เรื่องของ...นารันบาตาร์....ได้มั้ยฮะ” เขาเริ่มใจเสียหน่อยๆ เมื่อเสียงใครสักคน...ไม่สิ...ของแทบทุกคนที่อยู่เดิม พากันร้องอ๋อไล่ๆ กันมา “โอ้ รู้จักตำนานกำเนิดดอกทานตะวันของอัสลานด้วยเหรอ” ฟรานซิสทัก “แต่ไม่แปลกหรอก ก็เธอเคยอยู่กับแอนเธียนี่นา” “แสดงว่ามีของที่อื่นด้วยเหรอฮะ” นิกซ์ตั้งคำถามทันที “มีสิ ของแถบโซลาริสนี่เอง แต่เก่าก่อนศาสนาโซลาริสจะเกิดเสียอีก เรื่องนี้ใครๆ บอกว่าเศร้ากว่า แต่ที่จริงก็...มองให้มีความสุขได้เหมือนกัน อยากฟังเหรอ” ครั้นเด็กชายพยักหน้ารับ หัวหน้าคณะก็เรียกให้นักดนตรีเตรียมเครื่องดนตรีอีกครั้ง และอาเมเลียร้องเพลงนิทานนั้นให้ฟัง พิณค่อยๆ ไล่ลำดับเสียงใสราวหยดน้ำริน ตามด้วยเสียงขลุ่ยระรัว และเสียงแว่วหวานของคนร้อง “...ไคลตีโฉมทรามวัย มอบดวงใจให้สุริยา เทพไท้ไม่เหลียวมา ทิ้งกัญญาสุดระทม คืนวันผันผ่านไป ขับดวงใจให้ขื่นขม นางไม้ยิ่งตรอมตรม ร่างซบซมมิดื่มกิน นับวันคุกเข่าวอน ใจขาดรอนร่างซบดิน คืนวันล่วงผ่านผิน ชีวาสิ้นซากกลับกลาย...” ดนตรีอันแผ่วโหยโศกเศร้าค่อยๆ แปรเปลี่ยน เมื่อจังหวะกลองเข้าแทรก ตีรัวเร็ว ทำนองกลับสดใส “...แทงยอดแตกตา บุปผาคลี่คลาย กลีบทองเฉิดฉาย ล้อมรายเกสร ผองสัตว์นึกรู้ มวลหมู่ภมร เที่ยวเคล้าเว้าวอน วะว่อนบินวน โฉมเจ้าไม่วาย มิหน่ายกมล เงยมองเวหน รักล้นพ้นใจ เทพสุริยา จะรู้หรือไม่ ดวงใจข้าไซร้ จักไร้วันแปร “...เจ้าดอกไม้งาม แหงนตามสุดแล ไม่เคยเชือนแช รักแท้แน่ใจ ขอเพียงเฝ้ามอง ครรลองเทพไท้ จากย่ำรุ่งไซร้ ล่วงไปย่ำเย็น แม้นมิอาจเอื้อม ขอเพียงมองเห็น แม้นรักลำเค็ญ มิเป็นทุกข์ใด เจ้าทานตะวัน ยังผันดังใจ ตามตะวันไกล นั่นไซร้สุขตน “...อยากฝากถ้อยคำ นำสู่ผู้คน สิ่งใดสุขล้น ขอตนติดตาม หนทางยาวไกล อย่าได้ครั่นคร้าม แม้นมิอาจข้าม จงตามต่อไป เพื่อถึงวันตาย หาได้เสียใจ มิอาจเอื้อมไป แต่ได้พยายาม ...เพื่อถึงวันตาย หาได้เสียใจ มิอาจเอื้อมไป แต่ได้พยายาม” เมื่อเพลงจบ เด็กชายก็ปรบมือเสียงดัง ที่จริงก็เพิ่งตระหนักได้เมื่อผ่านไปราวๆ กลางเพลง ว่าเคยฟังหรืออ่านเรื่องนี้มาก่อน คงจากหนังสือของพ่อ เป็นหนึ่งในเรื่องที่นิกซ์แทบไม่จดจำ คงเพราะเป็นเรื่องเศร้าเพียงสั้นๆ และเพราะก่อนอยู่กับแอนเธีย เด็กชายไม่มีความรู้ความสนใจเรื่องดอกไม้มากเท่าไรเลย แต่เขาพลันชอบเรื่องนี้ขึ้นมาทันที ทั้งเพราะเสียงของอาเมเลีย เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับดอกไม้ที่มีชื่อเดียวกับคนคนหนึ่งที่เขารัก และความหมายของการตามตะวันในนั้น “เป็นยังไง ฉันแต่งเอง จะเรียกว่าเป็นเพลงประจำคณะเราก็ได้ เพราะเราก็เป็น ‘ผู้ตามหาตะวัน’ เหมือนกัน” “ซีร์กเกอ...แปลว่า ‘ผู้ตามหา’ เหรอฮะ” นิกซ์ขมวดคิ้ว “แต่...มันไม่ได้สะกดอย่างนี้นี่นา” “ออกเสียงคล้ายๆ แต่คนละคำกันน่ะ...ฉันตั้งใจเองด้วยแหละ” ชายร่างท้วมหัวเราะ “ซีร์กเกอ ดู โซเลยย์ มาจากภาษาโบราณอีกสาย แปลว่า ‘คณะละครแห่งดวงตะวัน’ เพราะดีใช่มั้ยล่ะ ฉันตั้งชื่อคณะว่าอย่างนี้เพราะได้ฟังตำนานกำเนิดดอกทานตะวันทั้งสองเรื่อง แล้วที่จริงก็อยากเป็นอย่างดอกทานตะวันด้วย” “ที่ตามดวงตะวันเรื่อยไป แม้จะไม่มีวันเอื้อมถึง แต่ก็ยังมีความสุขเหรอฮะ” เด็กชายถามอย่างสงสัย “นั่นด้วย แล้วก็ตรงที่หว่านเมล็ดพันธุ์แผ่ขยายออกไป จากต้นเดียวกลายเป็นท้องทุ่งเมื่อไรก็ไม่รู้” ฟรานซิสหัวเราะน้อยๆ “เหมือนรอยยิ้ม เหมือนเสียงหัวเราะ เคยได้ยินไหมว่าของพวกนี้เป็นทั้งยาวิเศษกับโรคติดต่อ...แต่เป็นโรคที่ดีนะ ถ้าเธอทำให้คนสักสิบคนยิ้มหรือหัวเราะได้ ใครในสิบคนนั้นก็คงจะไปทำให้คนอื่นยิ้มหรือหัวเราะได้เหมือนกัน แล้วถ้าคนยิ้มหรือหัวเราะกันมากๆ โลกมันก็สว่างได้ทั้งๆ ที่ไม่มีดวงตะวันนี่ล่ะ จริงมั้ย” เด็กชายพยักหน้าอย่างเห็นเป็นจริงเป็นจังตามนั้น ทว่าหัวหน้าคณะกลับเกาศีรษะและยิ้มแห้งๆ “เอาเถอะ ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อย เธอเริ่มเล่าให้พวกเราฟังบ้างดีกว่า ว่า ‘นารันบาตาร์’ ของเธอเป็นยังไง” “ต...แต่...ทุกคนก็รู้จักเรื่องนี้อยู่แล้วนี่ฮะ” “งั้นก็ลองเล่าแบบเรื่องเมื่อกี้สิ” ฟรานซิสพูดง่ายๆ “จะเล่าเรื่องอะไร คนฟังรู้จักไหม ไม่สำคัญเท่ากับเล่ายังไง ถึงจะจับใจเขาได้ดีที่สุดหรอก ลองดู ไม่ต้องรีบ ค่อยๆ ต่อไป ทีละวรรคทีละบท ให้พวกเราใส่ทำนอง เธอเคยเข้าโรงเรียน เรื่องแต่งบทกวีน่าจะไม่ยากนะ” “ฮ...ฮะ” นิกซ์สูดลมหายใจลึก นึกอยู่ในใจว่าเขาทำได้...ต้องทำได้ ตอนเรียนอยู่ เขายังเคยเขียนเรียงความได้ติดกระดานห้องเรียนเลยนี่นา “ครั้งหนึ่งนานมา ท้องฟ้าไร้แสง...” เด็กชายเริ่มเล่าเรื่องนารันบาตาร์ในแบบของตน บนรถบรรทุกที่ยังคงวิ่งต่อไป เสียงที่แผ่วเบาและลังเลในทีแรกเริ่มหนักแน่น ฉะฉานแม้จะติดตะกุกตะกักเป็นบางช่วง ทั้งด้วยความประหม่า และจังหวะที่พยายามนึกคำต่อ กระนั้น แต่ละถ้อยคำก็ยังค่อยๆ ไหลรินออกมา ดุจย่างก้าวที่มุ่งต่อไป ก้าวต่อไป ตามเส้นทางสู่แสงสว่าง แม้เป็นย่างก้าวที่เล็กแสนเล็ก แต่มันก็คือการก้าวไปข้างหน้า และสักวันย่างก้าวที่เล็กแสนเล็กนั้นก็คงรวมกันเป็นเส้นทางเหยียดยาว ซึ่งตัวผู้ก้าวเดินเองยังประหลาดใจว่าตนมาไกลถึงเพียงนี้ได้อย่างไร * * * * * แม้นพรุ่งนี้จะไม่มีแสงตะวัน… ...แม้นสองแขนไม่อาจเอื้อมถึงดวงตะวัน... ......แต่ใครบางคนก็ยังคงตามหาตะวันต่อไป บนเส้นทางอันยาวไกล... .........และสักวัน เขาก็คงพบความหมายและความสุขของการตามหานั้น - จบภาค - โปรดติดตามต่อใน "On the Way to the Sun - บนเส้นทางสู่ตะวัน" * * * * * แรกสุด ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม ให้คอมเมนต์ และให้กำลังใจมาตลอดครับ m[_ _]m ภาคแรกของเรื่องชุดตามหาตะวันนี้จบลงแล้ว แต่ก็คงมีสิ่งที่ต้องค่อยๆ ดู และแก้ไขปรับแต่งมากมาย หากผู้อ่านมีความเห็นแนะนำอย่างไรก็ขอน้อมรับครับ ตำนานกำเนิดทานตะวันที่ว่ามาจากนางไม้ชื่อไคลตี เป็นตำนานกรีกที่มีชื่อเสียงพอควรเหมือนกัน ผมคิดถึงบทสุดท้ายโดยโยงกับไคลตี ว่าเธอจะมีความรู้สึกยังไง กับการมองตามสิ่งที่รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็ไม่มีวันเอื้อมถึงกันนะ แต่ไม่รู้สินะ ถ้าเธอมีความสุขกับการตามดวงตะวัน เธอก็คงจะ "เอื้อมถึง" สิ่งนั้นแล้วกระมัง ขอให้ทุกคนพบ "ดวงตะวัน" ของตนเองครับ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 53 10:46:49 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 10:46:09

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8362557/W8362557.html บท ที่ 2 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8377260/W8377260.html บท ที่ 2 (ครึ่งหลัง) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8388926/W8388926.html บท ที่ 3 (1/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8440081/W8440081.html บท ที่ 3 (2/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8465703/W8465703.html บท ที่ 3 (3/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8490666/W8490666.html บท ที่ 4 (1/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8568964/W8568964.html บท ที่ 4 (2/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8593857/W8593857.html บท ที่ 4 (3/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/12/W8620296/W8620296.html บท ที่ 5 (1/4) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/12/W8637782/W8637782.html บท ที่ 5 (2/4) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/12/W8654680/W8654680.html บท ที่ 5 (3/4) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/12/W8670619/W8670619.html บท ที่ 5 (4/4) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/12/W8694862/W8694862.html บท ที่ 6 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/12/W8705905/W8705905.html บท ที่ 6 (ครึ่งหลัง) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/01/W8719636/W8719636.html บท ที่ 7 (1/7) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/01/W8743597/W8743597.html บท ที่ 7 (2/7) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/01/W8770010/W8770010.html บท ที่ 7 (3/7) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/01/W8797517/W8797517.html บท ที่ 7 (4/7) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/01/W8821044/W8821044.html บท ที่ 7 (5/7) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/02/W8845883/W8845883.html บท ที่ 7 (6/7) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/02/W8873018/W8873018.html บท ที่ 7 (7/7) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/02/W8882476/W8882476.html บท ที่ 8 (1/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/02/W8898568/W8898568.html บท ที่ 8 (2/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/02/W8924719/W8924719.html บท ที่ 8 (3/3) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/03/W8937131/W8937131.html บท ที่ 9 (1/6) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/03/W8946483/W8946483.html บท ที่ 9 (2/6) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/03/W8975300/W8975300.html บท ที่ 9 (3/6) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9007241/W9007241.html บท ที่ 9 (4/6) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9023453/W9023453.html บท ที่ 9 (5/6) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9038487/W9038487.html บท ที่ 9 (6/6) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9069406/W9069406.html บท ที่ 10 (1/7) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9100072/W9100072.html บท ที่ 10 (2/7) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9124306/W9124306.html บท ที่ 10 (3/7) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9133625/W9133625.html บท ที่ 10 (4/7) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9156674/W9156674.html บท ที่ 10 (5/7) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9189358/W9189358.html บท ที่ 10 (6/7) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9220551/W9220551.html ตอนพิเศษ - ฝัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9241831/W9241831.html จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 11:11:40

ความคิดเห็นที่ 6 สุดยอดค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 12:38:52

ความคิดเห็นที่ 7 มายินดีกับการจบภาคค่ะ, อย่งที่เขากล่าวกันไว้ว่า... เมื่อประตูบานหนึ่งปิดลง บานอื่นก็จะเปิดขึ้น แต่เราต้องเปิดตามองให้เห็น :] ขอให้ทุกคนโชคดี, รวมทั้งคนเขียนด้วยนิ :] จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 16:33:02