ความคิดเห็นที่ 1 .         พ่อลับหายไป ลูกชายกับลูกสาวคนโตเริ่มคว้ามีดกับส้อมลุยที่ตรงต้นขาของร่างชายบนโต๊ะทันที           พี่ชายเอาแต่จิ้มทุกอย่างเข้าปากตัวเอง มีเพียงพี่สาวที่ยังเผื่อแผ่น้องบ้าง โดยการส่งชิ้นบางๆ ส่งให้น้องที่มือไม่แข็งแรงพอที่จะหั่นเนื้อบนกายที่สั่นไหวริกๆ          “ขอบคุณค่ะพี่ สดดีจัง” น้องสาวรองสุดท้องรับเนื้อจากพี่สาว เคี้ยวหยับๆ แต่เหลือบมองใบหน้าที่มาของอาหาร “ทนเจ็บหน่อยนะคะ เดี๋ยวพวกเราก็กินเสร็จแล้วค่ะ พวกหนูไม่ได้กินอาหารสดมานาน ขาดวิตามิน”          “อย่าพูดตอนกิน ดูสิเลอะหมดแล้ว” แม่บ่นพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ลูกสาว แล้วโยนผ้าผืนหนึ่งคลุมหน้าของเหยื่อ ก่อนตะเบ็งเสียงใส่ลูกคนเล็ก “ยัยหนู ลูกยังแค่สามขวบ กินอาหารดิบไม่ได้ อย่ากินแบบพี่ๆ เขา” แล้วนางก็วางแทนถ่านร้อนๆ ลงบนต้นขาอีกข้างของอาหาร กลิ่นหอมไหม้พักหนึ่ง พ่อก็ลงมาทันแล่เนื้อสุกๆ กำลังดีให้ลูกสาวคนเล็ก           “ยัยตัวเล็กชอบเนื้อพี่เขาเหรอลูก แหม เมื่อครู่ร้องซะเสียงดัง”           “ก็หนูกลัวพี่เขาจะหนีไปนี่คะ ถ้าหนีไปหนูก็อด” เด็กน้อยเจื้อยแจ้ว มองพี่สาวอย่างอิจฉาที่มีเลือดแถวมุมปาก “หนูอยากกินดิบๆ มั่ง”          พ่อส่ายหน้า “ปีหน้าแล้วกันค่ะ คนดี” แล้วหันไปถามภรรยา “คุณไปปิดหน้าเจ้านี่ทำไม ทั้งโดนเชือดสด โดนก้อนถ่าน โดนปาดคอ แล้วมาโดนปิดหน้าอีก มันคงอึดอัดน่าดู เปิดหน้าให้มันเถอะ          “เหรอ ก็ยัยพวกสาวๆ ชอบดู ฉันเลยปิดไปก่อน แต่เอาออกก็ได้” นางยกผ้าออก เลือดที่คอเขายังไหลไม่ขาดสายจนชุ่มถาดผ้าซับเลือด เขายังไม่หมดสติ นัยตาเหลือกปูดโปนด้วยความเจ็บปวด และเบิกตาได้กว้างราวกับไม่มีวันหลับ “เอ๊ ทำไมรายนี้อยู่นานจังนะคุณ”           “เนอะแม่” ลูกสาวคนโตรับ “รายก่อนไม่ถึงห้านาทีช็อคตาย”           “ฮะ ผมก็จำได้ ที่เรากินตรงแก้มก่อนที่ผมเชือดไปโดนลูกตา อร่อยดีแต่หนวกหูมาก” เด็กชายคนเดียวช่วยยืนยัน            “คนเราไร้ความอดทนขึ้นทุกวัน นิดๆ หน่อยๆ ก็แหกปากกันลั่นบ้าน” พ่อพึมพำแต่ปรายตาไปทางใบหน้าของชายที่ตอนนี้ตาสีขาวสีดำถูกเบิ่งจนเกือบถลนออกมาจากเบ้าด้วยความเจ็บปวดอย่างชื่นชม “แต่เจ้านี่คงความอดทนสูง พ่อแม่คงสอนมาดี”             ลูกชายฉลาดน้อยได้ยินคำว่าอดทนก็เริ่มเบื่อการสนทนา “ผมอิ่มแล้วฮะพ่อ” แล้วทำท่าจะลุกไป             แต่พี่สาวคนโตฉายแววสวยเหมือนแม่ฉุดมือน้องชายไม่เอาถ่านคนเดียวไว้ตามมารยาท “เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวพ่อจะเล่าให้ฟังว่าล่าตานี่มาได้ไง ใช่ไหมคะพ่อ”            “เล่าก็ได้” พ่อยักไหล่ “ตานี่กำลังกลับจากมหาวิทยาลัยมั้ง เห็นเดินอยู่ข้างถนน พ่อหิว เลยสอยขึ้นรถมา รัฐบาลออกใบอนุญาตให้เรากินเนื้อสดๆ ได้ เราก็ต้องสนองกันหน่อย เอาเด็กมหาวิทยาลัยนี่แหละ หายไปสักคนระบบคงไม่รวนเท่าคราวที่แล้วที่พวกเรากินตำรวจเข้าไป ข้าราชการหายเป็นเรื่องใหญ่ ฮ่าฮ่า”             “คงมหาวิทยาลัยที่หนูอยากไปเรียนแน่ๆ” ลูกสาวรองสุดท้องเอ่ยอย่างภูมิใจ และกรีดร้องดีใจเมื่อเห็นตราบนหัวเข็มขัดยืนยัน “ต๊าย จริงด้วยค่ะพ่อ พี่เขาเก่งจริงๆ”               แม่ยิ้มให้ลูกสาวคนรองสุดท้องอย่างเสียไม่ได้ เอ่ยเสียงแกมเยาะ“ท่าจะเก่งจริง โดนกระซวกหายไปทั้งเลือดทั้งเนื้อจนเห็นกระดูกขาวโพลน ยังไม่ยอมตายซะที นอนตาเหลือกอยู่ได้ น่ารำคาญ” นางกระเตงลูกสาวคนเล็กไป พร้อมชวนลูกสาวคนโต “ไปลูก ไปล้างมือล้างตัว ดูทีวีกันดีกว่า”               ลูกชายคนเดียวที่ควรจะอยู่ช่วยจัดเก็บอาหารเหลือบนโต๊ะ ก็จะเดินตามแม่ไปด้วยอย่างเห็นแก่ตัว พ่อที่ควรสั่งสอนลูกชายก็ได้แต่มองตามอย่างอารมณ์ดี เอ่ยเบาๆ พอให้คิด “เจ้าเป็นลูกผู้ชาย สิ่งที่พ่อควรสอน พ่อก็สอนไปแล้ว แต่ถ้าเจ้าไม่ใส่ใจ มันก็เรื่องของเจ้า พ่อทำได้แค่นี่”              “ราตรีสวัสดิ์ฮะพ่อ” ลูกชายเสยผมอย่างไม่รู้จะทำอะไร “ให้ลูกสาวคนเก่งของพ่อช่วยจัดเก็บโต๊ะสิฮะ”             “มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” พ่อตอบลูกชาย “พ่อสอนลูกทุกคนกินและจัดโต๊ะเอง ความสามารถในการกินของทุกคนจะพอๆ กัน แต่ดูเหมือนคนจัดโต๊ะ เก็บโต๊ะหายากเหลือกเกิน”             คำสอนไม่เป็นผล ลูกชายหายไปพร้อมแม่และพี่สาว เหลือเพียงลูกสาวรองสุดท้อง            “หนูพอทำได้ค่ะพ่อ หนูเห็นพ่อทำมาตั้งแต่เด็ก” ลูกสาวกระซิบเหมือนปลอบใจพ่อ “หนูจดไว้แล้ว”            “พ่อรู้ ลูกทำได้” พ่อกอดลูดสาวไว้ในอ้อมอก “แต่พ่อให้ลูกสาวแสนดีของพ่อมายกอาหารขึ้นลงจากโต๊ะพร้อมเลือดเลอะๆ ไม่ได้หรอก ลูกไปนอน ไปดูทีวีพร้อมคนอื่นๆ เถอะ เดี๋ยวพ่อจัดการเอง”            ลูกคนที่สามซึ่งพร้อมจะอยู่ข้างพ่อเสมอมองพ่ออย่างห่วงใย แต่ก็ยอมจากไปด้วยดี (ต่อ) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 53 22:25:19

ความคิดเห็นที่ 2 .         พ่อลุกขึ้นยืนกอดอกมองร่างของอาหารมื้อค่ำตรงหน้า ความภูมิใจที่แฝงความห่วงใยในอนาคตของลูกสาวลูกชายทำเขาจัดการอะไรต่อไปไม่ได้ จนกระทั่งภรรยากลับมายืนเงียบๆ ข้างหลัง           “นี่ยังไม่จัดเก็บโต๊ะเหรอคะคุณ” นางเริ่มบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ ดูร่างบนโต๊ะอีกครั้ง “ฉันหายไปตั้งนาน แต่ตานี่ยังนอนหายใจรวยริน เลือดก็ไหลไม่หยุด แข็งแรงจริงนะพ่อคุณ”            “คงนักกีฬาฟุตบอลมั้ง” สามีดูเท้าเปลือยๆ ของชายที่ใกล้หมดแรง “แล้วนี่ลูกหลับหมดหรือยัง”            “ยัยตัวเล็กหลับแล้ว สองคนโน่นเล่นเกมอยู่ ส่วนยัยลูกสาวคนโปรดของคุณเอาแต่อ่านหนังสือ”           “ผมไม่มีลูกคนโปรด ผมรักลูกทุกคน” เขาปรามคำประชดของภรรยา “คุณอย่ายัดเยียดคำพวกนี้ใส่ลูก ยิ่งผมกลุ้มๆ เรื่องอนาคตของลูกๆ อยู่”            “ฉันก็กลุ้ม ลูกชายเราคงจัดการหาเนื้อ ล่าเนื้อไม่เป็น ได้แต่กินอย่างเดียว” นางยอมรับในความล้มเหลวของลูกชายตัวน้อย            “เฮ่อ ลูกสาวน่าจะใช้การได้ แต่...” เขามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาหม่นหมอง “ผู้หญิงที่ไหนจะออกไปล่าเนื้อเลี้ยงคนได้ ผู้คนเขาไม่ทำกันนี่นา เนื้อที่ได้จากผู้หญิงล่า มัน...”             แววตาหม่นของเขาทั้งที่เป็นค่ำคืนที่เขาหาอาหารอย่างดีมาให้นางและลูกๆ ทำให้นางรู้สึกตัว ความรักและเป็นห่วงในสามีจึงกลับมา นางลืมเรื่องทั้งหมด โน้มคอสามีมาจุมพิตเป็นการปลอบใจให้กำลังใจ             “ขอบคุณสำหรับความพิเศษของวันนี้ เรื่องของอนาคตช่างมันเถอะค่ะ ลูกเรายังเด็ก คนโตเพิ่งจะสิบห้า ต่อไปพวกเขาจะเอาตัวรอดได้เอง พิมพ์ของคุณยังอยู่ในตัวพวกเขานี่คะ”              “ขอบคุณที่เข้าใจ” เขาโอบเอวภรรยาที่รัก ดวงตาเริ่มหยาดเยิ้ม “แล้วไหนล่ะของพิเศษสำหรับผม”             “แน้... ไม่ใช่ตรงนี้ค่ะ” นางกระซิบ แต่มือไม้กลับวนเวียนแกะกระดุมเสื้อเขา “แล้ว... เราจะไม่ช่วยกันเช็ดโต๊ะ เก็บเนื้อก่อนหรือคะ”             “นั่นสิ” เขาสะดุ้ง มองบนโต๊ะอาหารที่เขายืนพิงอยู่ ร่างไร้เสียงนั้นยังคงพยายามขยับ กระดูกที่ต้นขาขาวโพลนหายไปด้วยเลือดสีแดงๆ กลบ อีกข้างที่โดนย่างด้วยถ่านเริ่มพุพองแดงบวมเป่ง ที่ลำคอเลือดสดบางส่วนเริ่มแห้งกรัง              ภรรยาพิศตรงแววตาเจ็บปวดของชายคนนั้น “อื๋อ ดูเขาจะยังแข็งแรงดีนะคะ เก็บไว้เป็นอาหารสดได้อีกสักวันได้มั้ยคะคุณขา”              “แล้วแผลจะติดเชื้อมั้ยล่ะที่รัก ผมทำแผลใส่ยาให้มันก็ได้อยู่ แต่ก็ปนเปื้อนพอดีกัน สมัยนี้กระทรวงสาธารณสุขมีแต่ตัวยาแรงๆ ไม่เหมาะสำหรับใส่ในอาหารเด็ก” เขาเกือบบ่นเรื่องยาบางตัวที่รัฐบาลปล่อยให้วางจำหน่าย แต่เขาไม่อยากก้าวก่ายรัฐบาลอีก              “เหรอคะ แต่ฉันยังอยากให้ลูกได้กินเนื้อสดอีกสักหน่อย วิตามินจากเนื้อสดๆ มันดีต่อพวกเขานี่คะ” นางอ้อนวอน “หั่นใส่ตู้เย็นแล้วมันจะต่างอะไรจากหมูเห็ดเป็ดไก่ที่เราซื้อจากตลาดล่ะ”              เขาจูบนางหนักหน่วงที่พวงแก้มอิ่มด้วยความสเน่หาก่อนกอดเอวเมียข้างหนึ่ง อีกมือจับชีพจรอาหารบนโต๊ะ “อืม น่าจะอยู่ได้อีก 5-6 ชั่วโมง คงปล่อยให้เป็นมื้อเช้าได้อีกสักมื้อ”               นางยิ้มด้วยความดีใจ “งั้นฉันจะเก็บพวกส้อม มีด จาน ไปล้างนะคะ ทิ้งเขาไว้อย่างนี้แหละ ไม่ต้องหั่นใส่ตู้เย็นเนอะ”                “คร้าบ” เขาช่วยนางทำงานในครัวอย่างรีบเร่ง เขาไม่เคยนึกรังเกียจงานสตรี เสร็จแล้วเขามองที่ร่างอ่อนแรงหวาดกลัวของอาหารอีกครั้ง “ไอ้หนุ่มพยายามหลับนะ อย่าพยายามแหกปากเพราะไม่มีใครได้ยินแน่ๆ และก็... อย่าดิ้นเพราะยังไงก็ไม่หลุดจากสายรัดนั่นหรอก รังแต่จะทำให้เลือดเจ้าไหลเร็วเกิน ช่วยนอนนิ่งๆ เลือดเจ้าจะไหลช้าหน่อย ลูกๆ เรายังอยากกินอาหารสดอีกสักมื้อ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจคนอย่างพวกเรา”               ภรรยาทำความสะอาดเสร็จมาเมียงๆ มองๆ อาหารอย่างห่วงๆ  “สงสัยพวกเราต้องรีบตื่นมากินอาหารมื้อเช้าค่ะ ดูเขาจะพยายามดิ้นเหลือเกิน เลือดเขาหมดตัวตั้งแต่เที่ยงคืนแน่ๆ เรารีบไปนอนเถอะนะคะ”                แต่สามียิ้มกริ่ม “คุณอย่ามาทำไขสือ รีบนอนได้ไงล่ะที่รัก คุณสัญญาอะไรกับผมไว้ มานี่เลย” เขาคว้าตัวภรรยามาอุ้มไปวางตรงโต๊ะเตรียมเครื่องดื่ม ที่ที่เขาจะใช้มันเพื่อประสงค์อื่นสำหรับค่ำคืนนี้ “คุณนี่เซ็กซี่เย้ายวนใจไม่สร่างเลย”                 ชีวิตสมรสจะยาวยืนถ้าไม่ซ้ำซากและจำเจ เขาซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวเนียนนุ่ม นางขัดขืนอายๆ แต่ไม่กี่วินาที เสียงบ่นกลายเป็นเสียงครางอย่างสุขสม                   ฟ.ต.น.ส หนุ่มวัย 24 นอนนิ่ง ยามไม่กระดิกตัวร่างกายเขาเจ็บจนชา แต่เมื่อพยายามขยับนิดเดียวมันกลับเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์เหมือนโดนเข็มร้อยอันทิ่มแทง จึงเคลื่อนไหวเพียงดวงตาเพื่อเหลือบมองคู่รักสามีภรรยาที่ผลัดกันมอบความรักให้แก่กันอย่างไม่รู้หน่ายต่อหน้าต่อตาเขา เขาอยากให้เป็นวันอื่นที่ไม่ใช่วันนี้                   น้ำตาเขาไหลอีกจนได้ เมื่อคิดถึงยายตาบอดกับแม่ที่คงกำลังรอเขาซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวกลับบ้านอย่างไม่รู้อิโน่อิเหน่ หารู้ไม่เขากำลังเป็นอาหารมื้อค่ำ และกำลังจะเป็นอาหารเช้าของคนอื่น เขาไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจาก... พยายามหลับตานอนเพื่อประทังชีวิตให้ตัวเองอยู่รอดเพื่อเป็นอาหารเช้าของคู่รักชายหญิงที่กำลังทำกิจกรรมแห่งความหฤหรรษ์ส่งเสียงครางกระเส่าบนโต๊ะข้างๆ                   ฟ.ต.น.ส.ไม่ได้เจ็บจริง เขาอยู่ในความฝันร้ายมากๆ เท่านั้นเอง                   จบกัน จบเห่... (จบ) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 53 22:29:18

ความคิดเห็นที่ 3   กลับมาได้เถิดเถิงมาก ขอบคุณครับ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 53 22:53:46

ความคิดเห็นที่ 4 โหดร้ายทารุณนะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 53 23:05:49

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 53 12:35:37

ความคิดเห็นที่ 6 เอิ๊กกกกก..... สนุกดีค่ะ น่าจะรวมเล่มกับเรื่องสั้นอื่น ๆ เป็น page turner ได้เลยนะเนี่ย ว่าแต่ "ฟ.ต.น.ส." นี่มันย่อมาจากอะไรคะ จากคุณ : คิม (NYgirl) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 53 12:54:06

ความคิดเห็นที่ 7 ล็อคอินมาให้กีฟเรนฟูโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย จะพยายามคิดว่านี่เป็นเรื่องสยองขวัญสั่นประสาทธรรมดา จะไม่คิดเป็นเรื่องอื่นเลยจริงจริ๊ง! ----------------------- นี่คือโลก และที่นี่ประเทศไทย... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 53 23:01:35

ความคิดเห็นที่ 8 เง้อ,,,เลือดสาดของแท้ ยิ่งกว่าเควนตินอีก จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 00:31:04

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว เป็นงั้นไป แค่ฝันร้ายเอง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 53 00:04:08

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้ว ยังคิดว่า ไม่ใช่แค่ฝันร้ายอยู่เลยอ่ะ ... จากคุณ : ลำยองน้อย เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 12:36:35