ความคิดเห็นที่ 1 “มานั่งอยู่นี่เอง...ฉันตามหาเสียแทบแย่” เสียงหวานของใครบางคนทำให้ผมเงยหน้ามอง แล้วก็ต้องรีบลุกขึ้นยืนตามมารยาทของสุภาพบุรุษ เธอหัวเราะชอบใจ ก่อนจะยื่นมือมาข้างหน้าเพื่อคว้ามือผมเอาไว้ “เซอร์ไพรส์ไหมคะ...หรือคุณกำลังคิดว่านี่คือความฝัน” “ถ้าผมคิดว่านี่คือความฝัน แล้วคุณจะทำอย่างไรให้ผมตื่นละครับ” คำถามที่หลุดออกไปโดยไม่ทันได้คิดกลับทำให้เธอตรงหน้าผมเอียงคิดมอง ส่งยิ้มหวานอย่างยั่วยวน ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มผมเบา ๆ แล้วเลื่อนหน้ามากระซิบข้างหู “ตอนนี้...ตื่นหรือยังคะ” ผมดึงตัวออกห่างจากผู้หญิงตรงหน้า ความไม่คุ้นเคยแปลก ๆ แล่นเข้ามาทำให้ผมประหลาดใจ “ถ้าตื่นแล้วก็ไปทานข้าวกันนะคะ...ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว” เธอบอกเสียงใส “ได้ยินว่าร้านอาหารพื้นเมืองที่โรงแรมอร่อยมาก ฉันอุตส่าห์หิ้วท้องรอไม่กินอาหารบนเครื่องเลยนะคะ” ผมพยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มให้เธอ “อย่างนั้นวันนี้เชฟคงต้องทำงานหนักเป็นพิเศษ ไปเถอะครับ...ผมเชื่อว่าคุณจะไม่ผิดหวัง” เธอยื่นแขนมาควงแขนผมไว้ แล้วเราก็เดินไปที่ห้องอาหารพื้นเมืองซึ่งตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของโรงแรม เสียงบรรเลงเพลงพื้นเมืองที่ดังคลอเบา ๆ และกลิ่นเครื่องเทศอ่อน ๆ ที่เป็นสัญลักษณ์ของอาหารสไตล์อาหรับเข้ากับการตกแต่งด้วยศิลปะพื้นเมือง พนักงานชาวพื้นเมืองแต่งกายด้วยโทนสีส้มแดงเดินเข้ามาพาเราไปนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งซึ่งจัดแบ่งไว้ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ไม่ต้องรอให้ผมสั่ง อาหารจานแรกก็ถูกนำมาเสิร์ฟด้วยความรวดเร็ว สลัดแบบพื้นเมืองวางอยู่ตรงหน้าเรียกเสียงหัวเราะจากผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับผม “ว้าว...มีเพื่อนเป็นผู้จัดการโรงแรมก็ดีอย่างนี้เอง เข้าห้องอาหารยังไม่ต้องออกปากสั่งเลย” “เฉพาะแอพเพอไทซ์เท่านั้นละครับ ส่วนอาหารจานหลักน่ะ...คุณต้องเลือกแล้ว” ผมพยักหน้าให้เธอดูรายการอาหารที่พนักงานส่งให้ แต่คนสวยกลับไม่สนใจ เธอช้อนสายตาขึ้นสบตาผมอย่างยั่วเย้า แลบลิ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ก่อนเอ่ยถาม “อาหารจานหลัก...ก็อยู่ตรงหน้าฉันแล้วนี่คะ” เธอเอ่ยด้วยเสียงยั่วเย้า ทั้งแววตาและท่าทางบอกชัดว่าอาหารจานนั้นคงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากตัวผมเอง ผู้หญิงเรียกร้องขนาดนี้ ผมจะทำอะไรได้อีกละนอกจากเหยียดยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก แค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับการจัดการกับผู้หญิงสักคน แววตาที่สบตาเธออยู่ตอนนี้ผมเชื่อว่าคงร้อนแรงไม่แพ้กันเลย “น่าเสียดายที่ตรงนี้ยังเสิร์ฟไม่ได้...เว้นแต่คุณจะงดแอพเพอไทซ์ด้วย” เธอหัวเราะเสียงใส แล้วหันไปสั่งอาหารกับพนักงานที่ยืนรออยู่ ใบหน้าของพนักงานสาวที่ระบายด้วยสีชมพูจาง ๆ ด้วยความเก้อเขินทำให้เธอหันมากระซิบกับผม “พนักงานที่นี่...ไร้เดียงสาจังนะคะ” ผมได้แต่หัวเราะในคอ รู้ดีว่าไม่ใช่พนักงานคนนั้นที่ไร้เดียงสาหรอก แต่เป็นเพราะเธอรู้เดียงสามากเกินไปต่างหาก “เด็กแถวนี้น่ะครับ...คุณอย่ามาทำให้เสียเด็กก็แล้วกัน” “ไฮ้...พูดจาหยาบคาย เห็นฉันเป็นอะไรกันคะ” เธอย่นจมูกใส่อย่างน่ารัก “ไม่เอาน่าคนสวย...ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่” เธอโคลงศีรษะเบา ๆ “แย่จัง...อยู่กับคนรู้ทันอย่างคุณนี่ไม่สนุกเลย” ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้ด้วยความเข้าใจ เปล่าประโยชน์ที่จะทำร้ายเธอให้มากเกินไป ผู้หญิงตรงหน้าผมบอบช้ำมามากพอแล้ว และเธอก็อาจสลายไปได้ทุกเมื่อหากไม่มีใครสักคนคอยให้เธอยึดเอาไว้ บทสนทนาย้อนกลับมาที่เรื่องทั่ว ๆ ไป กว่าผมจะรู้สึกตัวอีกที อาหารก็ถูกเสิร์ฟจนครบหมดแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าผมคลี่ยิ้มหวาน ยั่วยวนอย่างที่เธอชอบทำนั่นละ “ได้เวลาอาหารจานหลักของฉันหรือยังคะ” ผมไม่ตอบ แค่ลุกึ้นแล้วยื่นมือออกไปข้างหน้า รอให้เธอวางมือลงบนแขนที่ตั้งฉาก เพียงไม่นานเราก็เดินมาถึงห้องพักของเธอ ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง ร่างอวบอัดได้ส่วนนั้นก็ถลาเข้ามากอดผมไว้แน่น เธอดึงเนคไทผมเบา ๆ บังคับให้ก้มหน้าลงแล้วจูบผมอย่างร้อนแรง ลิ้นที่แทรกเข้ามาสำรวจไปทั่วโพรงปากของผมกระตุ้นอารมณ์ที่อยู่ในสัญชาตญาณของเพศชายได้อย่างง่ายดาย ผมจูบตอบเธอด้วยอารมณ์ที่เริ่มกรุ่นขึ้นมา ก้าวเท้าดันตัวเธอเข้าไปให้ติดกับบานประตูที่เพิ่งปิดลง มือเริ่มแตะไล้ไปตามเรือนร่างอวบได้ส่วนอย่างที่เรียกได้ว่าเต็มไม้เต็มมือ สะโพกของเธอเบียดเข้าชิดตัวผม มือขาวไล่ดึงร่างผมเข้าไปกอดให้แน่นขึ้นราวเด็กที่ต้องการความอบอุ่น นานทีเดียวกว่าเราจะถอนริมฝีปากออกจากกัน แล้วเธอก็ยกมือขึ้นดึงเนคไทผมออก ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างเชื่องช้า “แสดงให้ฉันเห็นสิ...ว่าคุณคิดถึงฉันแค่ไหน” เสียงแผ่วเบากระซิบข้างหู ก่อนที่เธอจะอ้าปากกัดเบา ๆ ที่ติ่งหูผม ลิ้นตวัดเบา ๆ อย่างจงใจยั่ว “คุณเริ่มก่อนนะ...คนสวย” ผมกระซิบตอบแล้วเป่าลมเข้าไปที่หูเธอเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ไล่ริมฝีปากสำรวจไปตามข้างแก้มนวล กลิ่นแป้งทาหน้าลอยออกมาจนผมอดหัวเราะไม่ได้ “แป้งคุณคงไม่ติดปากผมใช่ไหม” “ถ้าติดก็คืนฉันมาสิ” เธอตอบแล้วดึงหน้าผมกลับไปจูบอีกครั้ง นี่ละผู้ชาย การยั่วเย้าที่ร้อนแรงและความท้าทายที่ผู้หญิงหยิบยื่นให้คือสิ่งที่ยากจะปฏิเสธ เมื่อความต้องการถูกปลุกขึ้นมา ความยับยั้งชั่งใจและเหตุผลใด ๆ ก็ยากที่จะนึกถึงได้ ผมรู้ว่าตัวเองมีเหตุผลมากมายที่จะหยุดทุกอย่างเอาไว้ก่อนที่เราจะไปจบลงที่เตียง แต่ก็ยากเกินไปที่จะเค้นเอาเรื่องเหล่านั้นออกมา เมื่อผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ต่างอะไรกับนางเสือป่าที่เจนจัดในการหลอกล่อและขย้ำเหยื่อ เราก้าวผ่านส่วนของห้องนั่งเล่นด้านหน้ามาในห้องนอน ผมผลักเธอลงบนเตียง รู้ดีว่าทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้น เร่าร้อน...นี่ใช่ไหมที่พวกผู้หญิงชอบพูดถึง แต่ไม่ใช่หรอก สำหรับผู้ชายแล้วมีแค่สัญชาตญาณเท่านั้น ณ วินาทีนั้น เราทำอะไรก็ได้เพื่อสนองความต้องการ ความผิดพลาดกำลังจะเริ่มขึ้น เมื่อผมดึงเดรสสีแดงเพลิงออกจากร่างเธอ ความเย้ายวนของเรือนร่างที่อยู่ตรงหน้าคือเสน่ห์ที่ใครก็ยากจะต้าน ผมก้มลงจูบไล่ไปตามร่างของเธออย่างเชื่องช้า ก่อนจะย้อนกลับมาที่ริมฝีปากนั้นอีกครั้ง บทเพลงที่ร้อนแรงยิ่งกว่าเปลวไฟกำลังดำเนินไป และคงจะดำเนินต่อไปจนข้ามคืนหากว่าจะไม่มีใบหน้าของใครบางคนลอยเข้ามาเสียก่อน ‘...ผู้ชายน่ะ บางครั้งก็ยับยั้งสัญชาตญาณของตัวเองไม่ได้หรอก...’ เสียงหวานแผ่วของผู้หญิงในฝันของผมดังขึ้นคล้ายจะยั่วเย้า แต่ปลายเสียงที่ทอดอ่อนบอกชัดถึงความระอาใจ ผมชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่แขนเรียวของคนที่อยู่ใต้ร่างผมจะโอบรอบคอแล้วดึงผมเข้าไปจูบซ้ำ รสจูบที่หวานในตอนแรกกลับขมแปร่งไปเมื่อใบหน้าที่ลอยอยู่ในความคิดของผมเป็นภาพของผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่เธอคนนี้ ผมดึงตัวออกห่างจากเธอ แล้วถอนใจเบา ๆ “ขอโทษ...ผมต้องกลับแล้ว” นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เพิ่งทำลงไปมันคือความผิดพลาด และผมยอมให้มันสมบูรณ์ไม่ได้จริง ๆ “ทำไมคะ...” เธอรีบลุกขึ้นมา เลิกคิ้วถามด้วยความประหลาดใจ “คุณไม่ได้ต้องการผมจริง ๆ หรอก” ผมตอบเธอด้วยรอยยิ้ม “เราก็ไม่เคยต้องการกันจริง ๆ อยู่แล้ว” นั่นไง คำตอบของเธอ ผู้หญิงที่แตกต่างจากผู้หญิงในฝันของผมอย่างสิ้นเชิง “เราก็แค่สนุกด้วยกัน หรือคุณกลัวว่าฉันจะผูกมัด” “คุณไม่คิดจะมัดใครไว้หรอก...นอกจากคู่หมั้นของคุณ” “อย่าพูดถึงผู้ชายคนนั้นดีกว่าค่ะ” เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ แล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเอาชุดคลุมอาบน้ำออกมาใส่ ขณะที่ผมค่อย ๆ จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย “เราจะไม่ไปต่อจริง ๆ หรือคะ” เธอก้าวเข้ามาดึงมือผมไว้แล้ววางลงที่เนินอกเหนือเสื้อคลุม “คุณจะ...ปฏิเสธฉันจริง ๆ น่ะเหรอ” ผมถอนใจยาว ยอมรับว่าความต้องการตามสัญชาตญาณถูกปลุกจนต้องการการปลดปล่อย แต่ไม่ใช่แบบนี้ ผมยอมให้เราทำผิดพลาดมากไปกว่านี้ไม่ได้จริง ๆ “คู่หมั้นคุณน่ะ เพื่อนสนิทผมนะครับคนสวย...ถึงเขาจะไม่สนใจเรื่องเก่า ๆ แต่ตอนนี้คุณหมั้นกับเขาแล้ว ผมไม่อยากทรยศเพื่อน” “ไม่จริงหรอก...” เธอสะบัดเสียงอย่างไม่พอใจนัก “คุณรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่สนใจหรอกว่าฉันจะนอนกับใครที่ไหน เราก็แค่ผูกมัดกันเพื่ออะไรบางอย่าง แล้ววันหนึ่งมันก็จะจบลง” ไม่พูดเปล่า แต่เธอร้องไห้ออกมาแล้ว มือที่สวมแหวนหมั้นถูกยกขึ้นเบื้องหน้า และเธอก็กำลังมองดูด้วยความเจ็บปวด “เขาไม่เคยรัก ไม่เคยยอมรับฉันเลย...คุณก็รู้นี่” จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 53 22:10:23

ความคิดเห็นที่ 2 ใช่...ผมรู้...รู้ดีเสียจนเข้าใจว่าความผิดพลาดเหล่านี้มันเริ่มขึ้นจากจุดไหน เพียงแต่ผมยังหาทางจบไม่ได้ ผมวางมือลงบนไหล่ที่สั่นรัว นิ่งอยู่นานกว่าจะตัดสินใจพูดออกไปตามตรง “เขาไม่เคยรักคุณ...หรือคุณกันแน่ที่ไม่เคยกล้าพอจะยอมรับความรักของเขา” นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมจะบอกกับเธอได้ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น เกือบไปแล้วจริง ๆ เพียงแค่ภาพของเธอจะไม่ย้อนเข้ามา ผมคงทำเรื่องผิดพลาดลงไปอีกครั้งแน่ ๆ เพราะผมรู้ดีที่สุดอย่างที่เธอบอกนั่นละ ผมจึงรู้ว่าเพื่อนรักของผมรักเธอมากแค่ไหน รัก...ที่มากจนยอมให้อิสระกับคนที่ตัวเองรัก แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะผูกรั้งเอาไว้ด้วยใยบาง ๆ ที่เรียกว่าการหมั้นหมาย เพียงเพราะเชื่อว่าในที่สุดแล้วเธอจะยอมรับได้ว่าที่ที่เหมาะกับเธอที่สุดคือที่ข้าง ๆ เขานั่นเอง ผมเคยหัวเราะกับความโง่เขลาของเพื่อนที่คิดรั้งเธอเอาไว้ด้วยความหวังที่ดูเหมือนจะไม่มีทางเป็นจริงแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว ผู้หญิงที่เหมือนสายลมที่อยู่ในห้องคนนั้น แตกต่างจากผู้หญิงในฝันของผมอย่างสิ้นเชิง แต่วูบหนึ่งที่มองสบตากับเธอก่อนจะเดินออกมา ผมคิดว่าเธอทั้งคู่คล้ายกันอย่างน่าประหลาด ...มีความเชื่อมั่นบางอย่างที่ทำให้เธอหันหลังให้กับความรู้สึก... ทั้งที่เธอเคยบอกให้ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง แต่เธอกลับไม่กล้าพอจะทำเช่นนั้น ผมเหยียดยิ้มอย่างนึกขันกับผู้หญิงสองคนที่อยู่ในห้วงความคิด คนหนึ่งอยู่ห่างไกลจนข้ามทวีป แต่ผมรู้สึกเหมือนมีเธออยู่ใกล้ตลอดเวลา ส่วนอีกคน...อยู่ในห้องที่ผมเพิ่งเดินจากมา และคงจากไปไกลสุดไกลในอีกไม่นาน ใช่...เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมจะเล่นด้วยได้อีกแล้ว เมื่อวันใดที่เธอเข้าใจตัวเองมากพอ เธอจะเดินกลับไปหาเพื่อนผม และอยู่ข้าง ๆ เขาตลอดไป ผมภาวนาให้เป็นอย่างนั้น เพราะเธอบอบช้ำมามากพอแล้ว หัวใจเธอบอบช้ำมากจริง ๆ เพราะเธอเป็นผู้หญิงสวย สวยจนยากจะละสายตาได้ แถมยังเพียบพร้อมเสียจนผู้หญิงหลายคนต้องอิจฉา แต่ปัญหาประการเดียวของผู้หญิงคนนี้คือเธอชอบผู้หญิง หลงใหลในเรือนร่างของผู้หญิง และเธอก็ปกปิดความต้องการนั้นด้วยภาพลักษณ์ของเสือสาวที่เร่าร้อน คอยปั่นหัวคนอื่นไปทั่วเพื่อความพอใจของตนเอง น่าขันที่เพื่อนผมเลือกจะคว้าตัวผู้หญิงคนนี้เอาไว้ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ที่เขาบอกผม ‘เธอไม่ใช่เสือหรอก...แต่เป็นลูกกวางที่น่าสงสารต่างหาก’ สาบานได้ว่าตอนพูด สีหน้าและแววตาของเพื่อนผมไม่ได้มีความอ่อนโยนอยู่เลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามออกจะน่ากลัวเสียด้วยซ้ำ เหมือนเสือที่เตรียมขย้ำเหยื่อนั่นละ แต่ผู้ชาย...ใครจะสนใจละ ผมหัวเราะเยาะเสียด้วยซ้ำ ‘สีหน้ากับคำพูดแกมันไปด้วยกันไม่ได้เลย’ ‘เพราะฉันไม่อยากประมาทลูกกวางตัวนี้น่ะสิ...ถึงจะน่าสงสาร แต่ก็ยังน่ากลัว’ ‘แล้วแกไปยุ่งด้วยทำไม’ ตอนนั้นผมถามไปโดยไม่ทันได้คิดอะไร จึงไม่คิดเลยสักนิดว่าคำตอบเขาจะเป็นความจริง ‘ถ้าแกลองรักใครสักคนแล้ว ต่อให้น่ากลัวแค่ไหนแกก็ปล่อยไปไม่ได้หรอก’ ‘หน้าอย่างแกพูดคำว่ารักนี่ฟังแปลก ๆ ว่ะ’ เพื่อนผมอีกคนพูดแย้งขึ้นทันทีเรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อน ๆ ทั้งกลุ่มที่นั่งกรอกเหล้าอยู่ด้วยกัน เวลานั้น...รัก...ก็เป็นแค่ความรู้สึกที่ไม่มีวันเกิดขึ้นสำหรับผู้ชาย เราไม่เคยรู้เลยจริง ๆ ว่าจะรู้สึกอย่างนั้นได้...จนกว่าเราจะได้พบกับมันจริง ๆ Love is so strange I don’t know what it’ll be, can’t believe it’s the truth ‘till I face it ‘till I find it in your eyes ผมสูดลมหายใจยาวระหว่างเดินไปที่ห้อง ไม่ง่ายเลยสำหรับการห้ามใจตัวเอง แต่ถ้าผมไม่ทำก็คงไม่มีค่าพอจะไปพบทั้งเพื่อนผมและผู้หญิงที่ผมรัก หลังอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมก็ต้องมานั่งทำงานในห้องต่อ รอจนเกือบเที่ยงคืนจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ ที่นี่ช้ากว่าเมืองไทยอยู่ 7 ชั่วโมง ป่านนี้เธอคงตื่นแล้วและเตรียมตัวไปเรียนแล้ว รออยู่เพียงไม่นาน เสียงใส ๆ ที่ผมไม่ได้ฟังมานานก็ดังขึ้น “ค่ะ...” “คิดถึง...” ผมบอกสั้น ๆ แล้วปล่อยให้ความเงียบผ่านเข้ามาคั่นกลางระหว่างเรา “อืม...คุณโอเคหรือเปล่า” ไม่นานเธอก็เอ่ยถาม “ถ้าบอกว่าไม่...คุณจะมาให้ผมกอดไหม” “จำเป็นด้วยเหรอ...เมื่ออีกไม่นานคุณก็จะผ่านมันไปได้อยู่แล้ว” เสียงใสของเธอเอ่ยอย่างเชื่อมั่น เป็นความเชื่อมั่นประหลาดที่ทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจ คล้าย ๆ กับยินดี พองฟูอย่างอธิบายไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองมีพลังได้อย่างน่าประหลาด ผมหัวเราะออกมาเบา ๆ กับคำนั้น รู้สึกสบายใจอย่างประหลาด เมื่อได้ยินเสียงของเธอ “ขอบคุณครับ...” ผมกระซิบบอกเบา ๆ กับโทรศัพท์ รอยยิ้มยังระบายอยู่บนหน้าเมื่อคิดถึงใบหน้าของคนที่อยู่อีกฝั่งของสัญญาณ “อืม...” เธอทำเสียงตอบรับ “ที่นั่นคงดึกแล้ว...ราตรีสวัสดิ์นะ” “จะไล่ผมไปนอนแล้วหรือ” ผมแกล้งถามพ้อเธอ “ฉันต้องไปราวน์วอร์ดเช้า” “โอเคครับ...take care, my dear” ผมปล่อยให้สัญญาณถูกตัดไป แต่โทรศัพท์ยังคงถูยกแนบหู ความรู้สึกบางอย่างชัดเจนอยู่ในใจ ผมเชื่อว่าตัวเองทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วที่เดินออกมาจากห้องของผู้หญิงคนนั้น เพราะเสียงนุ่ม ๆ ของผู้หญิงอีกคนต่างหากที่ผมต้องการจะฟัง และเพียงแค่เสียงหวาน ๆ นั้นเธอก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้อย่างน่าประหลาด คล้าย ๆ กับว่าอะไรบางอย่างในใจถูกเติมจนเต็มอีกครั้ง จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 53 22:11:16

ความคิดเห็นที่ 3 สิ่งที่ยืนยันความถูกต้องของผมปรากฏขึ้นในวันรุ่งขึ้น เมื่อเพื่อนรักของผมบินตรงจากอเมริกามาถึงโมร็อกโกเพื่อตามตัวคู่หมั้นของเขากลับคืน “คู่หมั้นฉันอยู่ที่ไหน” เขาจงใจใช้คำว่าคู่หมั้นเพื่อให้ผมรู้สึกถึงฐานะของเธอ ฐานะที่ผมไม่มีวันจะแตะต้องเธอได้อีก ผมไม่ได้โกรธกับคำพูด น้ำเสียง และแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองของเขา แค่เขายังไม่ต่อยหน้าผมก็ถือว่าเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีมากแล้ว “น่าจะอยู่ในห้องนะ...วันนี้ฉันยังไม่เห็นเธอเหมือนกัน” เขารีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจแม้จะพูดทักทายกับผมตามประสาเพื่อน ถ้าให้เดาเขาคงคิดไปไกลแล้วละ เพราะความสัมพันธ์ของผมกับคู่หมั้นเขาที่เคยมีมาก่อนที่เขาจะหมั้นกับเธอก็ชวนให้คิดไปไกลอยู่ไม่น้อย และผมก็ไม่มั่นใจเสียด้วยว่าตัวเองจะมีคุณธรรมมากพอที่จะไม่ทำอะไรอย่างที่เขาคิดหากว่าไม่มีภาพของผู้หญิงอีกคนปรากฏขึ้นในหัวแล้วหยุดผมไว้ก่อน บ่ายๆ นั่นละเพื่อนผมจึงเดินเข้ามาในห้องทำงานพร้อมด้วยคู่หมั้นของเขาที่จ้องหน้าผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “คุณปล่อยเขาเข้าไปในห้องฉันได้ยังไง” เธอตวาดเสียงดุ “บอกเหตุผลสักข้อที่ผมจะไม่ให้เขาเข้าไปสิ” “เพราะคุณเป็นเพื่อนฉัน เป็นจีเอ็มที่นี่ และคุณรู้ดีว่าฉันไม่อยากเจอเขา” “เหรอ...ผมเพิ่งรู้ว่าคุณไม่อยากเจอผม” เพื่อนผมร้ายกว่าที่คิด เพราะเขาโอบเอวเธอให้เข้ามาใกล้ ก้มหน้ามองเธออย่างคาดคั้นเอาคำตอบ แต่ดวงตาวาว ๆ นั่นคล้ายจะบังคับว่าเขาต้องการเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น ซึ่งไม่ใช่คำที่เธออยากตอบแน่นอน นางเสือร้ายที่ไม่เคยสนใจใครตอนนี้กลับเบิกตากว้างมองเพื่อนผม เธอกระโดดถอยห่างไปสองก้าวแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง ไม่ยอมมองหน้าคู่หมั้นสุดที่รักที่อุตส่าห์ทิ้งงานจากอเมริกามาตามถึงที่ “ใครจะอยากเจอคุณ...บังคับกันอยู่นั่นละ” “คุณเลยหนีมาหาเพื่อนผมเนี่ยนะ...เป็นคู่หมั้นที่น่ารักจริง ๆ” ผมถอนใจเบา ๆ เมื่อเพื่อนรักเหลือบมองมาอย่างคลางแคลงใจ “อย่ามองฉันแบบนั้น...ฉันไม่ได้ทำอะไรแม่เสือของแกสักนิด” “แค่เกือบเท่านั้นเอง” สาวสวยที่น่ารักคงแค้นผมไม่น้อยจึงจุดไฟเผากันได้หน้าตาเฉย “เกือบ...” เพื่อนผมหันมาหรี่ตามองอย่างคาดคั้น แล้วผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ “ก็...เกือบ” ผมเอ่ยตอบตามตรง “เพราะผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า” คำถามเรียบ ๆ ของเพื่อนรักที่ไมได้เจอกันมานานทำให้ผมเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ “เด็กคนนั้นที่แกควงอยู่...ได้ยินว่าหลงน่าดูไม่ใช่หรือ” “ข่าวไวนี่...” “แล้วถูกไหม” เขาถามกลั้วหัวเราะ “ถ้าเป็นแกคนเก่าคงไม่ปล่อยคู่หมั้นฉันให้นอนคนเดียวทั้งคืนหรอก” “นั่นสินะ...อยู่ดี ๆ ก็เดินออกไป ใจร้ายจริง ๆ” แม่เสือสาวยังไม่เลิกคิดจะยั่วผม เธอเดินเข้ามายกนิ้วเรียวแตะริมฝีปากผมเบา ๆ ก่อนจะสะบัดหน้าอย่างเง้างอนเมื่อคู่หมั้นคนดีมาดึงแขนเธอให้หยุด “ถึงผมจะไม่ถือกับการกระทำของคุณ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะยอมให้มันเกิดขึ้นง่าย ๆ หรอกนะที่รัก” เพื่อนผมเค้นเสียงบอกคู่หมั้นเขา “อย่าคิดว่าผมจะปล่อยมือจากคุณ” ผมกลอกตาไปมาอย่างรำคาญใจ เห็นหน้าแม่เสือสาวแดงจัดขนาดนั้นก็รู้ว่าเธอคงถูกเพื่อนผมสั่งสอนไปเรียบร้อยแล้ว บางทีอีกไม่นานคู่นี้อาจจะลงเอยกันด้วยดีก็ได้ คิดแล้วผมก็อดนึกอิจฉาขึ้นมานิด ๆ ไม่ได้ เมื่อตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจว่าเธอคนนั้นจะยอมอยู่ข้างกายผม “แกช่วยไปหวานไกล ๆ ได้ไหม เห็นแล้วรำคาญลูกตา” ผมเอ่ยปากไล่ “เออ...แต่แกช่วยตอบเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาก่อน” “แกจะรู้ไปทำไม” “คู่หมั้นฉันจะได้รู้เสียทีว่าแกมีเจ้าของแล้ว เธอจะได้เลิกวิ่งมาหาแกทุกครั้งที่งอนฉันเสียที” เพื่อนรักผมแทบจะเค้นคอสั่งให้พูดกันเลยทีเดียว “มันไม่เกี่ยวโว้ย...คู่หมั้นแกอยากวิ่งมาหาสาว ๆ ในโรงแรมฉันเสียมากกว่า” “โอ๊ะ...คิดไม่ผิดเลย คุณนี่เข้าใจฉันดีจริง ๆ ด้วย” คนสวยยังไม่เลิกหาเรื่องมาให้ผม เธอยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานเหมือนที่ชอบบอกใครต่อใครว่าเธอชอบผู้หญิง ผมนั่งมองนิ่ง ๆ นับหนึ่งถึงสองในใจแล้วเพื่อนผมก็ลากคู่หมั้นตัวเองออกไป คาดว่าคงต้องมีการอบรมเรื่องการวางตัวต่อหน้าบรรดาเพื่อนเก่ากันอีกยาว ผมจะได้มีเวลาทำงานต่ออย่างสงบสุข ไม่ต้องไปนั่งเคลียร์ปัญหาให้คนอื่นทั้งที่ตัวเองยังแก้ปัญหาเองไม่ได้ น่าสมเพชนะผมว่า....ผมรู้ทุกอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่เข้าใจกัน เพราะเธอละอายกับรสนิยมที่ชอบผู้หญิง เธอจึงไม่กล้าพอที่จะยอมรับความรักของเพื่อนผม ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคาสโนว่าชื่อดังคนหนึ่ง ฝ่ายเพื่อนผมก็ฉลาดจนน่าถีบ เพราะเขารู้ว่าใจเธอกำลังสับสน และรู้ว่าเธอหลงรักเขาเข้าแล้วเหมือนกัน เพราะแบบนี้เขาจึงกล้าให้อิสระเธอทำในสิ่งที่พอใจ แสวงหาสิ่งที่จะเติมเต็มใจเธอไปเรื่อย ๆ เฝ้ารอว่าวันหนึ่งเธอจะรู้จักตัวเองดีพอ ผมรู้ทุกอย่าง แต่ไม่คิดจะทำอะไรสักอย่าง เพราะเรื่องของคนสองคนไม่ใช่ธุระที่ใครจะยื่นมือเข้าไปเกี่ยว แต่ที่น่าสมเพชคือ...การที่ผมไม่รู้เรื่องของตัวเองเลย ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ผมคิดถึงจะมั่นคงสักแค่ไหน คำว่าไม่ผูกมัดของเธอหมายความอย่างนั้นจริง ๆ หรือเปล่า ไม่รู้สักนิดว่าเธอจะมีใจให้ผมบ้างไหม แต่ผมก็ยังปล่อยตัวเองให้ถลำลึกเข้าไปกับความรู้สึกที่มีให้เธอ ห่วงใย คิดถึงราวกับว่าเธอเป็นส่วนสำคัญของชีวิตที่ต้องแยกจากกัน เป็นความรู้สึกที่ลึกล้ำเสียจนผมยังอดกลัวไม่ได้ ว่าหากถึงวันหนึ่งที่เธอเดินจากผมไป ผมจะทำอย่างไรดี ใครจะคิดว่าผู้ชายอย่างผมจะมีความรู้สึกแบบนี้ได้ ปล่อยใจผูกมัดอยู่กับใครสักคนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ที่แย่กว่านั้นคือ...ผมกำลังทำแบบเพื่อนผมนั่นละ ปล่อยให้เธอมีอิสระที่จะเลือก ด้วยความเชื่อมั่นในตัวเธอว่าสักวันหนึ่ง ผู้หญิงที่แกร่งกล้าคนนั้นจะกล้าพอที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง สักวัน...เธอจะยอมรับว่าที่ของเธอคือข้างกายผม ------------------- ตอบเมนท์จากสายฝนฯค่ะ คุณปันฝัน : ขอบคุณค่ะ เอาตอนต่อไปมาส่งแล้วค่ะ คุณ scottie : ไอซ์ก็ไม่เข้าให้เหมือนกันค่ะ แต่ตอนเด็ก ๆ เคยเห็นเพื่อนถูกครูห้ามไม่ให้พูดหนาว บอกผู้หญิงพูดว่าหนาวไม่ดี ต้องพูดว่า เย็น ๆ คุณ teansri : ขอบคุณค่ะ ดีใจที่แวะมานะคะ คุณ The SoVo : ขอสารภาพว่าไอซ์เอาความเห็นคุณไปอวดเพื่อนในเฟสบุ๊ค เพราะกำลังคุยกันอยู่เรื่องของความรักกับการเติบโตของมนุษย์ เห็นด้วยอย่างที่สุดเลยค่ะ ไอซ์ว่าบางครั้งเราก็คงต้องวางเหตุผลลงบ้าง เพราะความจริงแล้วไอซ์ว่าโลกไม่ได้หมุนด้วยเหตุผลหรอกค่ะ แต่ไอซ์เคยคุยกับเพื่อนแล้วพบว่า โลกน่าจะหมุนด้วยอารมณ์มากกว่า แต่มันจะหายนะเมื่อไร้เหตุผล บางครั้งเราจึงเผลอเติมเหตุผลมากไปจนลืมแก่นจริง ๆ ของมนุษย์ ----------- ตอบเมนท์จากเสือสาวฯค่ะ(ยกยอดมานี่เลยละกัน อิอิ) คุณ Rcc : ไอซ์ก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ว่า...ถ้าเอามากกว่านี้อาจมีต่ออีกยาวได้นะคะ อิอิ คุณปลาทองติดปีก : อา...ลิลลี่นี่ถ้าดมตอนที่ยังไม่เฉามาก และมีไม่เยอะนัก ในระยะห่างที่พอเหมาะไอซ์ว่าหอมค่ะ แต่อาจจะแล้วแต่คนชอบด้วยเหมือนกัน เพราะบางทีกลิ่นที่แรงไปก็ฉุนจนเหม็นจริง ๆ ละค่ะ คุณอาคุงกล่อง : ดีแล้วค่ะที่ความคิดนั้นหมดไป เพราะไอซ์ตอบได้เลยว่าไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนหรอกที่แพ้ดอกไม้ แต่ดอกไม้แสดงถึงความใส่ใจและเป็นค่านิยมในการจีบสาวเท่านั้นละค่ะ ดังนั้นดอกไม้ไม่ใช่เครื่องมือในการพิชิตใจสาวหรอกค่ะ แต่เป็นการวางตัว และการจัดการกับความสัมพันธ์ต่างหาก คุณ goldensun : เอิ้ก...ไอซ์ก็เสียดายดอกไม้ค่ะ แต่แหม สาวเจ้าได้มาเกือบสามสิบช่อก็อาจมีเบื่อบ้าง เหม็นหน้าคนให้บ้างละค่ะ คุณ scottie : จบสำหรับเธอคนนั้นในตอนนั้นค่ะ แต่จะมีต่อหรือไม่นี่...แหะ ๆ ไอซ์จะพยายามคลีนแอนด์เคลียร์ตัวเองก่อนนะคะ คุณ Tyra : ไอซ์ก็ว่าอย่างนั้นละค่ะ ------------------ แอบกระซิบ TBC ไม่อาจฝืนใจ(Uncontrolable Heart) เจ้าค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 53 22:29:38

ความคิดเห็นที่ 4 อื้อฮือ หวาดเสียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 53 21:29:45

ความคิดเห็นที่ 5 เกือบไปแล้ว ขอบคุณนะคะที่ไปเตือนไม่งั๊นหาไม่เจออีกแหงๆ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 53 20:31:13

ความคิดเห็นที่ 6 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 53 20:09:38

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบผู้หญิง แต่ยี่วผู้ชาย ไหงมันตรงกันข้ามอย่างนี้ล่ะคะ มีแต่ชอบผู้หญิง เลยเกลียดผู้ชายไม่ใช่เหรอคะ งง แต่ก็เกือบไปแล้ว สติแท้ๆ ที่ช่วยไว้ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 53 22:37:43

ความคิดเห็นที่ 8 ด้วยความยินดีเลยค่ะ ดีใจที่มีคนอย่างแบ่งปันความคิดคล้ายๆ กัน ส่วนตัวรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งสำคัญมากๆ ในการดำรงชีวิต ... การเรียนรู้ที่จะสร้างความสมดุลระหว่างเหตุผลและอารมณ์เนี่ย จากคุณ : The SoVo เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 15:52:52

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่อาจฝืนใจค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9322487/W9322487.html#3 จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 20:43:10