ความคิดเห็นที่ 1 5/1 “อ้าว ซันลงมาพอดี ต๊ะว่าจะขึ้นไปตามแล้วเชียว” ตะวันส่งรอยยิ้มอันสว่างไสวไม่แพ้ชื่อของเจ้าตัวมากำนัลแด่คนรัก “ระวังหัว นั่น... เป็นไงล่ะ เจ็บไหมฮึซัน” คล้อยจันทร์คลำหน้าผากป้อย เพราะมัวแต่ใจลอยจึงกระแทกคานบ้านเต็มๆ “ตายห่ะ เอ็งขึ้นไปเอายามาเร็วเข้า” “ไม่เป็นไรค่ะคุณอา นิดหน่อยเท่านั้นเอง” คนเจ็บรีบปฏิเสธ ไม่อยากให้ใครคิดว่าตนเป็นลูกคุณหนูแต่อย่างใด “งั้นเอาอะไรประคบหน่อยแล้วกันนะหนู น้ำแข็งที่ซื้อมายังเหลือไหมพ่อ” “เหลือๆ ในกระติกนั่นไง” หญิงสาวมองภาพความวุ่นวายตรงหน้าอย่างตื้นตัน มารดาของแฟนหนุ่มบรรจงประคบผ้าขาวบางห่อน้ำแข็งเข้ากับหน้าผากมนอย่างเบามือ ไม่มีความเจ็บปวดหลงเหลือเลยสักนิด นอกจากไอเย็นซึ่งแล่นรี่ทั่วสรรพางค์กาย เว้นแต่หัวตาที่ทำท่าว่าจะร้อนผ่าวขึ้นทุกที “ไม่ต้องหรอกค่ะ เท่านี้เอง ไม่เจ็บเลย” “แน่นะหนู” “ค่ะ” ยืนยันเสียงใสพร้อมฝืนยิ้มร่าเริง “กำลังทำกับข้าวหรือคะ ให้ซันช่วยนะ” “ไม่ต๊อง...ไม่ต้อง... เสร็จหมดแล้วแหละจ้ะ ไปคดข้าวไปต๊ะ” คนทั้งสี่นั่งล้อมวงบนแคร่ไม้ไผ่ กับข้าวหน้าตาธรรมดาๆ ทว่าอร่อยนักเมื่อได้ลิ้มรสเคล้ากับเสียงหยอกล้อพูดคุย คล้อยจันทร์ไม่อยากคิดไม่อยากนับให้เสียอารมณ์ ว่าครั้งหลังสุดที่ตนกับพ่อได้นั่งกินข้าวด้วยกันผ่านไปนานเท่าไร “พอกินได้ไหมหนู ไอ้เราก็ร้างมือไปนาน อยู่กันสองคนตายายไม่ค่อยได้ทำอะไรมากมายหรอก” “อร่อยค่ะ ซันชอบแกงนี่ รสจัดดีค่ะ” ตอบพลางตักแกงหน่อไม้ย้ำคำพูด “ดีๆ กินเยอะๆ เลยนะ คนทำเห็นแล้วชื่นใจ” “ปกติซันเขากินน้อยกว่านี้มากจ้ะ บางทียังแบ่งมาให้ต๊ะด้วยซ้ำ” ตะวันเสริม “อาหารเมืองกรุงไม่อร่อยหรือ” “ค่ะ ไม่อร่อยเลย แกงที่เขาขายๆ กันก็มีแต่วิญญาณไก่กับหน่อไม้แข็งๆ” “บ๊ะ! มันชุ่ยจริง ถึงฉันจะเป็นแม่ค้าแต่ไม่เคยเอาเปรียบลูกค้าหรอกนะ มันละอายใจ” แม่ค้าด้วยกันของขึ้น “กล้วยบวดชีฝีมือฉันอร่อยไหมล่ะ ตอบมาซิหนู ตอบตรงๆ ไม่ต้องเกรงใจ” “อร่อยค่ะ หอม มัน” “นั่นแหละ... ห้าบาทเอง ปัดโธ่! จะเอาเปรียบกันทำไม ห้าบาทนี่ก็กำไรนะหนูนะ กล้วยก็กล้วยเราปลูกเอง” “ใจเย็นๆ ซีแม่ ไม่อายเด็กมันเรอะ พูดทั้งข้าวเต็มปากอย่างนั้น” พ่อเย้า บุรุษสองคนซึ่งมีใบหน้าประพิมพ์ประพายคล้ายกันหัวเราะครืน หญิงชราคงอายไม่น้อยจึงค้อนขวับ เห็นดังนั้นสตรีอีกคนก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือช่วยเหลือด้วยการเสเปลี่ยนเรื่อง แม้จะแอบขันกับท่าทางของมารดาคนรักหนุ่มเช่นกัน “แล้วนี่เจ้าดำยังไม่กลับมาหรือคะ มันออกไปตั้งแต่เช้า” “ยังหรอกหนู ฉันกลัวหนูกลัวเลยล่ามมันไว้กลางทุ่ง” ชายสูงวัยไขข้อข้องใจ “โธ่ ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณอา สงสารมัน” “ดีแล้วแหละซัน เจ้านี่มันดุนะ แต่ก็ดีตรงเหมาะเอาไว้เฝ้าบ้าน เดี๋ยวต๊ะเอาข้าวไปให้มันเอง” “พูดอย่างกับบ้านพ่อแม่แกมีอะไรให้ขโมยนักเชียว เจ้าต๊ะ” “พ่อ คนมันหน้ามืดจะขโมยน่ะนะ ข้าวสารเม็ดเดียวมันยังเอาเลย เกิดมันทำร้ายพ่อกับแม่ด้วยล่ะ หนูจะทำอย่างไร” ลูกชายเป็นห่วง “แล้วเงินที่หนูส่งมา พ่อกับแม่น่าจะเอามาซ่อมบ้านบ้างนะฮะ ฝนตกน้ำไม่รั่วเหรอ” “เอ็งจะกลับมาอยู่ที่นี่ไหมล่ะ ถ้าเอ็งมาแม่จะให้ช่างมาซ่อมให้ แต่ถ้าไม่ก็ไม่ต้องมายุ่งหรอกวะ ข้าอยู่ของข้าได้” “นั่นซี ทำไมต๊ะไม่อยู่กับพ่อแม่ล่ะ ซันยังชอบที่นี่เลย” “เห็นไหม แฟนเอ็งยังเห็นด้วยกับแม่เลย แม่หนู... งั้นแม่หนูอยู่กับฉันที่นี่ไหมล่ะ ไอ้ต๊ะมันจะได้ไม่กล้าไปไหน” “อ้าว กลายเป็นต๊ะถูกรุมได้ไง” คล้อยจันทร์ยักคิ้วเย้ยแฟนหนุ่ม แก้แค้นที่เมื่อเช้าเขาทำให้เธอต้องอึดอัดขัดเขิน อีกทั้งยังอยากพิสูจน์ให้ชายหญิงชราเห็นว่าเธอก็เข้ากับพวกท่านได้ดีเช่นกัน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 53 11:39:31

ความคิดเห็นที่ 2 “ซัน” เงาตะคุ่มซึ่งนั่งอยู่ปลายเท้ากระซิบเรียกแผ่วเบา ทว่าหญิงสาวแกล้งหลับ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบทำตามใจใคร ตะวันยังคงส่งเสียงเรียกอีกหลายครั้ง กระทั่งมารดาเริ่มพลิกรู้สึกตัวจึงค่อยๆ ล่าถอย คนเอาแต่ใจตนเป็นที่ตั้งมองตามแผ่นหลังซึ่งหายลับผ่านประตูไปอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่ใจจะสั่งให้ลุกตามเขาไป บนม้านั่งหินอ่อนไร้พนักพิงใต้ต้นไม้ปรากฏร่างของชายหนุ่มนั่งอยู่ที่นั่น ไม่รู้เพราะเหตุใดเธอจึงรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังโกรธ...น้อยใจ...หรืออาจถึงขั้นทิ้งเธอไปอย่างไรอย่างนั้น คล้อยจันทร์โหย่งฝีเท้าแผ่วเบาหวังแกล้งให้เขาตกใจหายโกรธ แต่การณ์กลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มเป็นฝ่ายหันมาเห็นก่อนนั่นเอง “แหม ว่าจะแกล้งให้ตกใจ” เธออุบอิบ “งั้นเอาใหม่ไหม” “ไม่ต้องแล้ว ซันไม่เคยแกล้งอะไรต๊ะสำเร็จเลย” “ใครว่า แกล้งให้ต๊ะผิดหวังเมื่อกี้ไง” บอกพลางขยับตัวให้เธอนั่งด้วยกัน “โกรธหรือเปล่า บอกไว้ก่อนนะ ซันง้อใครไม่เป็น” “ไม่จริงมัง ซันกำลังง้อต๊ะอยู่นี่ไง” “ฮื้อ... ขี้ตู่ ซันแค่ลงมาเดินเล่นเท่านั้นแหละ” หญิงสาวลอยหน้าลอยตาตอบ ตะวันอดมันเขี้ยวไม่ได้ จมูกโด่งเป็นสันจึงฝังลงบนแก้มนวล “ต๊ะ ทำอะไรฮึ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวซันขึ้นไปนอนจริงๆ นะ” คนฉวยโอกาสหน้ามุ่ย ความน้อยใจแล่นรี่ขึ้นมาอีกครั้ง พักหลังนี้เธอหวงเนื้อหวงตัวกับเขาเหลือเกิน “จำได้ไหม ซันบอกคุณอาของซันว่าเราจะจดทะเบียนกัน” ความอัดอั้นตันใจอีกนั่นแหละที่ส่งให้เขาเอ่ยไปแบบนั้น ลืมกระทั่งแผนการขอแต่งงานที่ตนวางไว้หมดสิ้น “จำได้สิ ทำไมจะจำไม่ได้ ก็ซันตั้งใจยั่วให้อาตกใจเล่นนี่นา” “หมายความว่าซันพูดเล่นอย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มผินมองคนรักอย่างตัดพ้อ “เป็นอะไรฮึต๊ะ มองซันแบบนั้นทำไม” “ซัน... ซันรักต๊ะบ้างหรือเปล่า” เสียงถามแหบโหย ทั้งแสงตาก็หม่นลงราวดวงดาวในนั้นถูกเมฆครึ้มบดบัง “เป็นอะไรของเธอน่ะ ต๊ะ” คล้อยจันทร์ลุกยืนอย่างเหลืออด “เคยเห็นเรอะ เคยเห็นหรือไง ผู้หญิงที่ย้ายมาอยู่กินกับผู้ชายที่ตัวไม่รักน่ะ มีไหมฮึ” เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวของคนรัก ใจคอที่แข็งขืนจึงพลันอ่อนลง “โธ่ ซันล่ะก็... อย่าเพิ่งโกรธซี” “ไม่โกรธอย่างไรไหว ต๊ะไม่ได้ดูถูกแค่ตัวเองแต่กำลังดูถูกซันด้วย เหมือนซันเป็นผู้หญิงไม่ดี เที่ยวไปค้างอ้างแรมกับผู้ชายที่ไหนก็ได้” “ต๊ะไม่ได้ตั้งใจหมายความแบบนั้น ขอโทษแล้วกัน” “ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องหรอก” “เต็มใจซีจ๊ะ จะให้ชดใช้ความผิดอย่างไรก็ยอม” หญิงสาวค่อยผ่อนลมหายใจ เดิมทีก็ไม่ได้โกรธเกรี้ยวจริงจังอยู่แล้ว นอกจากรำคาญความซื่อจนเซ่อของอีกฝ่าย ค่าที่ดูไม่ออกหรือไงว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่ ก็เท่านั้นเอง “ซันไม่ได้ใจร้ายนักหรอกนะ ความผิดครั้งแรกแค่รอลงอาญา อ๊ะ! เดี๋ยว... ฟังให้จบก่อน” รีบชักเท้าหนีเมื่ออีกฝ่ายสาวเท้ามาใกล้ ด้วยหมายจะให้รางวัลคนใจดี “ความผิดครั้งแรกแค่รอลงอาญา ห้ามทำรุ่มร่ามกับซันตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ตกลงไหม” ชายหนุ่มนิ่วหน้าครุ่นคิด ก่อนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันออกมา... “คอยดูเถอะ พรุ่งนี้ต๊ะจะออกจากบ้านตั้งแต่ไอ้โต้งยังไม่ทันขันเชียว คอยดู” จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 53 11:39:57

ความคิดเห็นที่ 3 ทว่าความเป็นจริงไม่อาจเป็นไปดังใจคิด ทั้งเขาเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเมื่อเห็นมารดาเริ่มน้ำตาคลอ แม่ยอมงดขายของและตื่นมาทำข้าวต้มมัดฝากเขาและหญิงสาวแต่เช้าตรู่ “แม่ทำเยอะ ฝากให้พ่อแม่ของหนูด้วยนะแม่หนู” “ขอบคุณค่ะคุณอา” คล้อยจันทร์มัวแต่ตื้นตันใจจนเลือนๆ ความน้อยเนื้อต่ำใจในชะตาชีวิตของตนไป “อย่าลืมกำชับเจ้าต๊ะให้พามาอีกบ่อยๆ นะ หนูชอบที่นี่ใช่ไหมล่ะ” “ค่ะ ปีใหม่นี้นะคะคุณอา ซันกับต๊ะ...เราคุยกันแล้วว่าจะมาเคานท์ดาวน์ด้วยกันที่นี่ ไม่นานเท่าไรเลย” “แหม ดีๆ ต้องมาให้ได้นะหนูนะ ถ้าไอ้ต๊ะมันไม่พามา...มัวแต่หลงแสงสีในเมืองล่ะก็ บอกแม่... แม่จะให้พ่อเขาไปรับเอง” “โธ่ แม่ก็พูดเหมือนไม่รู้จักหนู” “ข้าไม่รู้จักเอ็งแล้วเว้ย ปีหนึ่งๆ แวะมาให้เห็นหน้าแค่สองสามที ดีแต่ส่งเงินมา” ตะวันยิ้มแห้งแล้ง ยอมรับในความผิดตน อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวเขาก็จะกลายเป็นลูกอกตัญญู “แม่ก็พูดให้มันใจเสีย ไปเถอะไป จะแวะที่ไหนกันอีกไม่ใช่เรอะ” “ว่าจะพาซันแวะทุ่งทานตะวันน่ะพ่อ ขามาตอนกลางคืน ไม่ได้เห็นวิวทิวทัศน์อะไรกับเขาเลย” “เออ ไปๆ ขับรถดีๆ แล้วกันวะ” เอ่ยพลางตบไหล่ลูกชาย คล้อยจันทร์มองภาพแฟนหนุ่มทำความเคารพบุพการีทั้งสอง ก่อนสวมกอดมารดาด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันก้ำกึ่งระหว่างชื่นชมและอิจฉา โหยหาที่ตนไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนี้กับพ่อบังเกิดเกล้าบ้างเลย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 53 11:40:43

ความคิดเห็นที่ 4 คุณscottie - ซันพยายามปรับตัวมากค่ะ ส่วนหนึ่งก็เพราะชอบบรรยากาศครอบครัวของต๊ะด้วย และในที่สุดก็อยู่ถึงวันกลับเสียที พี่ไก่ - ซันไม่ได้รังเกียจต๊ะหรือทางบ้านเขาหรอกค่ะ ใครรักเธอเธอก็รักได้ง่ายๆเหมือนกัน ยิ่งขาดความอบอุ่นอยู่แล้วด้วย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 53 11:45:24

ความคิดเห็นที่ 5 ซันทิฐิจนไม่รู้ว่าตนก็ต้องปรับตัวกับคนใกล้ตัวด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 53 21:55:04

ความคิดเห็นที่ 6 พ่อแม่ของต๊ะน่ารักดีนะคะ จากคุณ : kdunagin เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 53 00:43:25

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นกำลังใจให้น้องแพรวนะคะ มาอ่านทีละ 2-3 ตอน เลยไม่ได้ลงเมนท์ย้อนหลังให้เลยค่ะ จากคุณ : พิชช์ (pichayaratana) เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 53 23:43:24