"เสี้ยวนาทีก็มีความหมาย เปลี่ยนโลกได้ทั้งใบ
ฉันเพิ่งรู้ในวันนี้รักไม่ต้องการเวลา..."
นี่เป็นท่อนหนึ่งของบทเพลงโปรดที่กำลังบรรเลงอยู่...
หนึ่งในเพลงที่ฉันได้มอบให้เธอ ที่เธอบอกว่าชอบมัน
ไม่ได้ตั้งใจ...จะได้ยิน
ไม่ได้ตั้งใจ...จะเปิดฟัง
แต่พอทำนองเพลงมันขึ้น...ก็กดปิดไม่ทันเสียแล้ว...
แล้วหลายสิ่งหลายอย่างก็หลั่งไหลเข้ามาสู่ความรู้สึก
ดีว่า...พอจะยั้งใจไว้ได้ทัน
พอจะสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้มันถลำลึกจนห้าม 'น้ำตา' ไว้ไม่อยู่อีกเช่นเมื่อวานและวันก่อนๆ
ภาพในวันนั้น...
วันแรกที่พบหน้าเธอ...ฉายชัดขึ้นสู่ห้วงความทรงจำอย่างที่ฉันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
ฉันได้ผูกโยงเพลงนี้ไว้กับความทรงจำในวันนั้นอย่างฝังลึก
เธอที่ยืนอยู่ตรงนั้น ยังอยู่ตรงนั้นจนวันนี้...ในใจฉัน
จริงหรือนี่...ที่ฉันไม่อาจต้านทานลบเลือนเธอได้ง่ายๆ?
มันยากขนาดนี้เชียวหรือ?
ลำดับเรื่องราวตั้งแต่มีเธอเข้ามาจนวันที่เดินแยกกันโดยที่ยังไม่เคยได้เป็นอะไรกัน
ยังคงเคลื่อนไหวซ้ำไปมา ในโลกแห่งอดีตอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
เพียงแต่ฉันจะปล่อยตัวปล่อยใจย่างกรายเข้าไปในโลกนั้นหรือเปล่าเท่านั้นเอง
บางวันฉันก็พอจะอยู่ในโลกปัจจุบันได้
แต่บางวัน...ฉันก็รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของมันอย่างแจ่มชัด
เฉกเช่นวันนี้...
บทเพลงทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวที่ฉันเรียบเรียงเขียนขึ้นถึงเธอ บรรยายภาพในวันนั้นเพื่อให้กับเธอ...
เธอก็รู้ว่าฉันมีบางสิ่งบางอย่างจะให้กับเธอ แต่เธอไม่ได้พูดถึงมันอีก...
และมันก็ถึงวันที่ฉันหมดความตั้งใจที่จะมอบมันให้เธอแล้ว
แต่มันยังอยู่ตรงนั้น เก็บอยู่ในใจ และส่วนที่ถูกพิมพ์ออกมาก็ยังอยู่ในคอมพิวเตอร์เครื่องนี้
อาจจะไม่มีโอกาสได้ถ่ายทอดมันสู่สายตาเธอจริงๆ
ฉันอ่อนแรงเกินกว่าจะทำอะไร...ให้เธอ
เธอเองก็คงจะเหนื่อยกับฉันมามากเหมือนกัน
การตอบรับของเธอนั้นมากเกินพอแล้วล่ะ...
ยอมรับว่าฉันยังคิดถึง...'ครั้งแรก' ในทุกๆก้าวระหว่างเรา
เธอรู้รึเปล่า...ฉันรักเธอมากเพียงใด
มันทำไม่ได้จริงๆ มันทำไม่ได้ที่จะไม่คิดถึง...
ฉันเสียใจที่ห้ามความรู้สึกไม่ได้...
ห้ามภาพเหล่านั้นไม่ให้ปรากฏกลางใจไม่ได้...
ครั้งแรกที่เราพูดคุยกัน...
ทุกถ้อยคำ สีหน้า และการกระทำ...
ยังจำได้ชัดเจนเลยล่ะ...
เธอจะรู้มั้ยนะ...อีกเดือนหนึ่งเท่านั้นก็จะครบวันนั้นแล้ว
ครั้งแรกที่คุยกันในโทรศัพท์
ความรู้สึกดีๆในตอนนั้น...
บทสนทนาที่พูดกัน ยังจำได้แทบทุกรายละเอียด
ครั้งหนึ่งที่เธอเดินผ่านหน้าหอไป
ที่เธอมองผ่านเข้ามา...หันมายิ้มทักทาย
แล้วฉันก็แอบคิดไปว่า...จะมีสักครั้งมั้ยที่เธอจะมารอฉันใต้หอเหมือนกับชายหญิงคู่อื่นเค้า?
ครั้งแรกที่เธอมาหาฉันใต้หอ...จนได้
คล้ายกับฝันไป...หากแต่มันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรสำหรับเธอ
การพบกันของเราไม่เหมือนชายหญิงคู่อื่นหรอก...ฉันรู้ดี...
...และจากวันนั้นก็อีกหลายๆครั้ง...ที่เธอ 'ต้อง' มาหาฉันใต้หอ
ครั้งแรกที่เธอโทรศัพท์มาหาฉันและคุยเรื่องสัพเพเหระ...
กับ DVD แผ่นแรกที่เธอเอามาให้...
ขนมกล่องแรกที่เธอซื้อมาให้...
เธอบอกว่าเห็นมันน่ารักดีก็เลยซื้อมาฝาก
แค่ขนมกล่องเดียวเอง แต่ฉันก็คิดถึงความรู้สึกในวันนั้นไม่ลืม...
คืนแรกที่เธอโทรมาหาฉันเองโดยเป็นครั้งแรกที่ฉันไม่รู้ล่วงหน้าว่าเธอจะโทรมา
เราคุยกันนานขึ้นกว่าเก่าอีก...
ครั้งแรกเหล่านั้น...
ทุกอย่างที่มันผ่านเลยไปจากความทรงจำเธอ
แต่กลับชัดเจนและมีค่าสำหรับฉันเหลือเกิน
เกินกว่าฉัน...จะปล่อยมันผ่านเลือนไป...
ทั้งที่ฉันหยุดนิ่งได้แล้ว...
ทั้งที่ฉันเหนื่อยเกินไปแล้ว...
แต่ในเมื่อมันไม่มีทางลืมอยู่แล้ว...
เพราะฉันไม่ได้เสียความทรงจำไปหรือหัวใจหยุดเต้น (อย่างที่เธอบอก)ฉันก็ไม่มีทางลืมมันได้...
ไม่ได้อยากลืม
แต่อยากเลิกคิดถึงสักที...
อยากหยุดความรู้สึกดีๆไว้แค่ความทรงจำ...
แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 53 18:39:59
แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 53 18:39:28
แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 53 18:38:49
แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 53 18:38:07
วันแรก...ระหว่างเรา
