ความคิดเห็นที่ 1 ปาลีว่าแล้วก็เดินไปแผนกอื่นพร้อมเขา ข้าวของพะรุงพะรังกลายเป็นภาระของแสงฉานอย่างช่วยไม่ได้เพราะมันเป็นออเดอร์ของเขาเองทั้งสิ้น เมื่อมองเผินๆ จึงอาจดูคล้ายว่าเขาตามใจถือของในแฟนสาวอย่างเอาใจ เสียงโทรศัพท์ของปาลีดังขึ้นขณะยังเดินอยู่นั่นเอง เจ้าตัวควานหาอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หยิบเจ้ากระบอกสื่อสารมากดรับเสียงใส "หวัดดีเจ้าคุณแม่" "บีเหรอ ตอนนี้อยู่แถวไหน วันนี้ทำงานรึเปล่าลูก?" เสียงคุณรสวรรณเข้มงวดมาตามสาย "วันนี้วันหยุดค่ะ ตอนนี้ช็อปปิ้งอยู่ มีอะไรรึเปล่าคะ?" "กับแกน่ะไม่มีหรอก แต่กับเจ้าซีน่ะมี มันไปตะลอนที่พม่าแล้วทำไมไม่บอกแม่ ฮึ?" "หว๋า..." ปาลีอุทานเหมือนลิงถูกเชือด "แม่รู้ได้ยังไงว่าซีมันไปพม่า" "ก็มันโทร.มาหาแม่เมื่อวาน บอกว่าวันนี้จะกลับแล้ว จริงๆ เลยน้า อุตส่าห์ให้อยู่ด้วยกันแทนที่จะช่วยสอดส่องดูแลเจ้าซี นี่อะไร ช่วยกันปิดแม่เฉยเลย" "ก็ซีบอกหนูไว้อย่างนี้ หนูก็เลยไม่ขัดศรัทธา เห็นว่าซีเองก็เคยไปมาสองสามครั้งแล้วด้วย เอาน่าคุณแม่ ถ้าซีกลับมาหนูจะสั่งสอนมันให้ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยววันพรุ่งนี้มะรืนนี้ก็มาแล้ว" ปาลีรับปากคุณรสวรรณอยู่อีกสองสามประโยคก่อนจะวางสาย ท่าทางยังคงหนักใจไม่หาย แสงฉานเหลือบมองหน้าคนเป็นแฝดพี่อย่างเห็นใจก่อนจะเอ่ยว่า "แม่คุณโทร.มาเหรอ?" "ค่ะ เรื่องยัยซี" ปาลีถอนใจยาว "แม่บ่นใหญ่เลยว่าซีชอบทำอะไรแผลงๆ อย่างเนี้ยประจำ แม่เค้าห่วง" "แต่แม่คุณก็ใจกว้างนะ ยังยอมรับให้ลูกได้เลือกทำอะไรเอง" แสงฉานนึกชม "ไม่ใจกว้างไม่ได้หรอกค่ะ เจอลูกบังเกิดเกล้าสองคนอย่างนี้ ห้ามอะไรเราก็ไม่กลัวเท่าไหร่" ปาลีหรี่เสียงลงมานิดหนึ่งเมื่อต่อประโยคต่อมา "แต่.. แค่เกรงใจเจ้าแม่ท่านเท่านั้นเอง" แสงฉานนึกขำอยู่ในใจกับการเรียกขานคนในครอบครัวของปาลี ท่าทางความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกจะแน่นแฟ้นและเป็นไปอย่างสนิทชิดเชื้อมากกว่าแม่ปกครองลูก ฟังจากเสียงสนทนาก็เดาได้ว่าแม่ของอีกฝ่ายคงเป็นกันเองกับบุตรสาวน่าดู เป็นครอบครัวที่น่าจะอบอุ่น แต่.. ไฉนครอบครัวนี้จึงพลัดพรากอยู่กันไม่พร้อมหน้า... เขาเอ่ยชวนให้ปาลีกลับสักทีเพราะจะรบกวนหล่อนไปมากกว่านี้ก็ใช่ที่ ข้าวของพะรุงพะรังของเขาถูกกองไว้ด้านหลังอย่างเป็นระเบียบเพราะปาลีเองก็บอกว่าได้กวาดเก็บข้าวของรกๆ ไปเก็บในบ้านหรือด้านหลังไปเยอะแล้ว จึงมีที่ว่างให้เขาวางของได้เหลือเฟือ "บัตรจอดรถอยู่ในลิ้นชักค่ะ หยิบให้ได้ไหมคะ" ปาลีเอ่ย เขาหยิบส่งให้ทว่าเป็นจังหวะเดียวกับที่มือถือของหญิงสาวดังขึ้นอีกรอบพอดี ปาลีจึงยืดตัวออกไปคุยนอกตัวรถก่อนอื่นใด "อ้าว" เขาอุทานเบาๆ เมื่อตาไวพอจะมองเห็นว่าเขาทำกระดาษใบเล็กหล่นออกมาด้วย อาศัยจังหวะปาลียังติดสายเขาจึงรีบหยิบมันให้เข้าที่ มันเป็นรูปถ่าย.. แต่ที่ทำให้เขาหยุดนิ่งไปนิดหนึ่งก็ตรงที่มันเป็นรูปถ่ายปาลีกับใครคนหนึ่งที่มีวัยใกล้เคียงกับเจ้าหล่อน ผู้ชายคนนั้นยืนท่าสบายๆ กับรอยยิ้มน้อยๆ แต่ดูร่าเริง ส่วนปาลีในภาพนั้นก็ดูจะเอียงคอหยอกล้ออย่างสนิทชิดเชื้อ อันเป็นท่าทีที่เขาแทบไม่เคยเห็นนับแต่ได้พบเจอกับปาลี เขาถอนใจกับตัวเอง แล้วเก็บรูปใบนั้นเข้าที่เดิมแผ่วเบา ความรู้สึกรื่นรมย์และหัวใจพองโตเมื่อครู่เริ่มหดหายไปทีละน้อยๆ โดยไม่รู้ตัว * * * * * * * * * "เอ๊ะ นี่มันวันครอบครัวรึไงนะ ทั้งพ่อทั้งแม่โทร.หาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายเนี่ย" หญิงสาวเจ้าของรถพึมพำกับตัวเองเมื่อกดปุ่มรับการสนทนา "บีเหรอ นี่พ่อนะ ซีอยู่ไหนรู้มั้ยลูก" เสียงคุณกำจรรัวเป็นข้าวตอกแตก "ขา พ่อ พ่อถามถึงซีทำไมเหรอคะ" หญิงสาวแกล้งเฉไฉ ความแตกกับแม่ไปแล้ว กับพ่อนี่เล่นเอาล่อเอาเถิดไปสักวันก่อนเถอะ "พ่อถามถึงมันก็เพราะอยากรู้ว่ามันกลับมาจากพม่ารึยัง โทร.เข้ามือถือไม่ได้หลายวันแล้วนี่" "หา.." ปาลีถึงกับเหวอเมื่อโดนพ่อจับได้ "พ่อก็รู้เหรอคะว่าซีไปพม่า แม่บอกพ่อเหรอคะ" "แม่แกน่ะเหรอจะรู้อะไร ถึงรู้เค้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องโทร.บอกพ่อนี่ แล้วที่พ่อรู้ได้นี่มันก็ไม่เกินความสามารถพ่อหรอกนะเจ้าบี" ปาลีเริ่มถึงบางอ้อ.. ลืมไปว่าพ่อก็ตำแหน่งใช่ย่อยให้หน่วยสืบราชการลับของพ่อ ดังนั้นการจะติดตามความเคลื่อนไหวของใครสักคน โดยเฉพาะลูกสาวจอมดีดกระโหลกคงไม่ใช่เรื่องแปลก "งั้น..พ่อก็รู้สิคะว่าซีไปพม่า" หญิงสาวเสียงอ่อยๆ "ก็รู้น่ะสิ ครั้งก่อนมันไปไม่บอก คราวนี้พ่อเลยฝากเพื่อนที่ด่านชายแดนเอาไว้ ไม่งั้นก็คงไม่รู้ โดนพวกแกหลอกต้มเสียชื่อหมดน่ะสิ" คนเป็นพ่อเสียงดุ "นี่ แต่พ่อมีเรื่องด่วน ซีมันกลับมารึยังฮึ?" สุ้มเสียงเป็นการเป็นงานของบิดาทำให้บุตรสาวคนโตประหลาดใจ ปกติพ่อไม่ใช่คนใจร้อนอะไรอย่างนี้ "ยังค่ะ เห็นบอกว่าน่าจะเป็นวันนี้ ซีไปพร้อมอาจารย์เขาค่ะ" น่าแปลก.. เธอได้ยินเหมือนเสียงอุทานลอดไรฟันจากคนเป็นพ่อ "พ่อ.." วูบนั้น หญิงสาวกลับรู้สึกไม่ค่อยดี "มีอะไรรึเปล่าคะ พ่อรู้อะไรเกี่ยวกับซีคะ?" "ก็เพราะพ่อไม่รู้อะไรเกี่ยวกับซีน่ะสิ ถึงต้องตามตัวกันให้วุ่นอย่างนี้ ฟังนะบี ถ้าลูกติดต่อเจ้าซีได้ บอกให้ซีรีบกลับเข้าเมืองไทยด่วน ถ้ามีอะไรติดขัดให้บอกพ่อทันที" "พ่อคะ.. มีอะไรเกิดขึ้นเหรอคะ?" "พ่อบอกอะไรมากไม่ได้ นอกจากว่า.. สถานการณ์ในพม่าอาจเกิดความวุ่นวายอยู่ในตอนนี้ เป็นไปได้ว่า..จะเป็นการยึดอำนาจจากนายกรัฐมนตรีขิ่นยุ้นต์ของพม่า แต่ตอนนี้การติดต่อสื่อสารในพม่าเป็นอัมพาตไปหมด พ่อจึงเช็คอะไรมากไม่ได้" "ซี..." ปาลีครางออกมา สันสกฤตยังกลับไม่ถึงเมืองไทย เป็นไปได้สูงว่ายังคงอยู่ในนั้น "พ่อไม่รู้ว่าเขาจะใช้กำลังยึดจุดไหนบ้าง แต่คงมีการประกาศเคอร์ฟิวส์แค่นอน ซีมันไปรัฐฉานใช่มั้ยบี?" "ค่ะ เห็นว่าไปตองยี เมืองหลวงรัฐฉาน แต่ตอนนี้อาจกำลังเดินทางก็ได้ค่ะ" "ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ไม่รู้ว่ามันจะฝ่าด่านมาได้ไหม รึจะเจอการตรวจตราอะไรรึเปล่า เสียดายที่ตอนนี้พ่อยังไม่รู้อะไรเพิ่มเติมนัก ได้แต่หวังว่ามันจะมาถึงชายแดนไทยให้เร็วที่สุด เพราะยังไงถ้าเป็นเขตแดนไทยแล้วพ่อช่วยได้เต็มที่ แต่ถ้าเป็นที่โน่น.. สถานการณ์มันยังอึมครึมจนไม่รู้จะไว้ใจใคร" "ค่ะพ่อ แล้วหนูจะรายงานพ่อให้เร็วที่สุดค่ะ" ปาลีรับปากก่อนจะกดปิดการสนทนา เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกได้ถึงความกระวนกระวายราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย แน่นอนว่าตอนนี้เธอติดต่อสันสกฤตไม่ได้.. ไม่ว่าวิธีไหนก็ไม่ได้.. แสงฉานลอบมองร่างหญิงสาวเจ้าของรถอย่างอดแปลกใจมิได้ ตอนแรกๆ ปาลีดูพูดคุยปกติดี แต่ต่อมาก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดและลุกลี้ลุกลนพิกล พอสุดท้ายร่างบางนั้นก้าวมานั่งในรถก็ถามเขาละล่ำละลักว่า "แสงฉาน คุณกำลังจะกลับรัฐฉานใช่ไหมคะ?" "ก็ใช่สิครับ อย่างที่ผมบอกคุณ" เขารับคำเป็นแม่นมั่น "เมื่อไหร่คะ" หญิงสาวสวนถามร้อนรน "พรุ่งนี้ผมก็จะเดินทางแล้ว" เขาพยายามเสียงเย็นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูแปลกไป "ปาลี.. คุณเป็นอะไร มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?" เธอไม่ตอบในทันที แถมยังยิงคำถามต่อว่า "แสงฉานคะ คณะของสันสกฤตจะใช้เวลาเท่าไหร่คะในการกลับมาที่นี่?" "อาจจะหนึ่งวันเต็ม แต่..อาจนานกว่านั้นก็ได้ถ้าพวกเขาจะแวะที่ไหน ถนนในรัฐฉานไม่ค่อยดีนัก" "ซีโทร.คุยกับแม่ว่าจะกลับมาวันนี้ แต่ตอนนี้เรายังไม่ได้รับการติดต่อจากเขาเลยนะคะ" คนพูดแย้งเหมือนไม่สบายใจ แสงฉานนึกประหลาดใจอยู่ครามครันที่จู่ๆ ปาลีก็ถามเขาด้วยท่าทีวิตกกังวลผิดปกติ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปาลีน่าจะพอรู้ขั้นตอนแล้วว่าการเดินทางมักจะไม่ราบรื่นเท่าไรนัก "ปาลี.. มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมคุณถึงได้ไม่สบายใจขนาดนั้น" ในคำถามของเขา แสงฉานแน่ใจว่าเกี่ยวกับสายที่โทร. มาเมื่อสักครู่แน่ "ฉัน..ได้ข่าวไม่ค่อยดีมาค่ะ" พอเอาเข้าจริงๆ ปาลีก็ทำหน้ายากจะอธิบายเหมือนกัน "แสงฉานคะ คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหมคะที่... จะมีการปฏิวัติล้มล้างรัฐบาลปัจจุบัน" คำถามหญิงสาวส่งผลให้แสงฉานอึ้งไปวูบหนึ่งเหมือนกัน "ก็อาจเป็นได้ แต่..ทำไมเหรอปาลี มีใครมาบอกอะไรคุณอย่างนั้นเหรอ?" "ฉันยังยืนยันความถูกต้องไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ แต่ตอนนี้สถานการณ์ในพม่าเริ่มถูกปิดกั้นจากกองทัพ การสื่อสารในพม่าหลายส่วนโดนตัดขาด เป็นไปได้ว่ากำลังจะเกิดรัฐประหาร และที่แย่ก็คือ.. ตอนนี้เราติดต่อสันสกฤตไม่ได้เลย เลยไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ตรงไหนกันแล้ว" แสงฉานงุนงงเป็นคำรบที่สอง ปาลีไปได้ข่าวสารมากมายขนาดนี้มาจากไหน ทำไมสิ่งที่เธอทราบจึงได้รวดเร็วกว่าสื่อที่จะแจ้งออกมาเสียอีก ปาลียังเอ่ยต่อว่า "ฉันเป็นห่วงพวกซีค่ะ อยากให้เค้ามาถึงชายแดนไทยโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นอาจติดค้างหรือเจอเคอร์ฟิวส์ในพม่าก็ได้" ปาลีเสียงเป็นกังวลยิ่ง "เดี๋ยวนะปาลี ขอผมถามนิดนึงนะ คุณไปรู้ข้อมูลพวกนี้จากไหน แล้วมันเป็นเรื่องจริงเหรอ?" ชายหนุ่มฉุกใจถาม ทำไมปาลีจึงรู้ชัดเจนแจ่มแจ้ง ชนิดที่ว่าเขาที่เป็นคนรัฐฉานในประเทศพม่าเองกลับไม่รู้ระแคะระคายมาก่อน ปาลีมีสีหน้าหนักใจไม่น้อยกับคำถามของเขา ก่อนจะตอบอ้อมแอ้มว่า "เชื่อได้ค่อนข้างแน่สิคะคุณ" "ขนาดนั้นเชียว อย่าบอกผมนะว่าคุณทำงานให้หน่วยข่าวกรองระดับชาติอะไรพวกนั้น" ชายหนุ่มถามแบบโยนหินถามทาง ทว่าหญิงสาวกลับให้คำตอบชนิดที่ทำให้เขาหน้างาย "ฉันไม่ได้ทำหรอกค่ะ แต่.. พ่อฉันทำ" และยิ่งเมื่อได้ยินประโยคต่อมา.. เขายิ่งกระจ่างแจ้ง "พ่อของฉันเป็นรองผู้อำนวยการสำนักข่าวกรองแห่งชาติ ดังนั้นข่าวที่ฉันได้มา.. คงจะไม่ผิดเท่าไหร่หรอกค่ะ" จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 53 21:00:21

ความคิดเห็นที่ 2 องก์ที่ ๓ บทที่ ๑๓ / Chapter 13 ระหว่างทางที่ขับรถกลับด้วยกันนั้น แสงฉานรับรู้อารมณ์กระวนกระวายของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี เพราะปาลีเหยียบคันเร่งชนิดที่เรียกได้ว่าใจร้อนเป็นอย่างยิ่ง หลังจากหญิงสาวรับทราบข้อมูลจากผู้เป็นพ่อซึ่งได้รับรายงานด่วนจากหน่วยงานข่าวที่ชายแดนไทย-พม่า วินาทีนั้นเธอคงทำอะไรไม่ถูก รู้เพียงแต่ว่าทั้งสองควรกลับไปตั้งหลักใหม่ก่อน จึงตกลงกันรีบรุดกลับไปที่บ้าน “แล้ว.. พ่อคุณทราบแล้วใช่ไหมว่าน้องสาวคุณยังอยู่ที่โน่น ยังไม่เดินทางกลับถึงเมืองไทย” เขาเอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงห่วงใย “ค่ะ พ่อรู้แล้ว.. เพราะพ่อไปฝากชื่อของซีไว้กับเพื่อนของเค้าที่ด่านตรวจของฝั่งไทย ซีเคยแอบไปที่นั่นมาก่อนโดยไม่บอกพ่อ พ่อจึงแอบดัดหลังด้วยการขอร้องให้ทางด่านช่วยรายงานด้วยหากซีเดินทางไปอีก ถ้ามันเป็นเหตุการณ์ปกติก็คงแค่กลับมาแล้วโดนดุ แต่นี่.. มันร้ายแรงกว่า” ปาลีปรารภ แสงฉานว่ากระไรไม่ได้เพราะพอเข้าใจคนเป็นพ่อของสองสาว เขาพอรู้จักสันสกฤตและรู้นิสัยห่ามของอีกฝ่ายดี อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาเป็นพ่อสันสกฤตนี่คงจะปวดหัวไม่น้อย และนี่ยิ่งเกิดความอึมครึมเรื่องการยึดอำนาจ ทหารย่อมเพ่นพ่านเต็มเมือง “นั่นสิ ผมเข้าใจว่าพ่อของคุณคงห่วงเค้ามาก รัฐประหารเป็นสถานการณ์ที่ไม่เข้าใครออกใคร ที่รัฐฉานเองก็เป็นยุทธศาสตร์สำคัญ มีขุมอำนาจของรัฐมนตรีขิ่นยุ้นต์เยอะ ว่าง่ายๆ คือมีหน่วยงานข่าวกรองของเขาตั้งอยู่ไม่น้อย และถ้าจะให้ว่าจริงๆ ก็เป็นแหล่งรับรายได้ของเขาเลยทีเดียว” แสงฉานเล่าอย่างไม่ปกปิด เพราะเป็นที่รู้กันในวงการเมืองว่านายกรัฐมนตรีที่ดูเป็นคนสมัยนิยมคนนี้นั้นมีส่วนเอี่ยวกับกลุ่มอำนาจเถื่อนตามชายแดนไม่น้อย แต่อย่างไรก็ดีได้สร้างความสมานฉันท์ระหว่างรัฐบาลทหารพม่ากับชนกลุ่มต่อต้านรัฐบาลในรัฐฉานได้หลายกลุ่ม อย่างกลุ่มว้า.. เจ้าของพื้นที่แหล่งเสพติดของโลก แต่นั่นไม่สำคัญอะไรเท่าความร่ำรวยของเขาที่ทำให้นายทหารระดับสูงคนอื่นตาลุกเป็นไฟ ขั้วอำนาจเก่าอย่างพลเอกหม่องเอ คงไม่ยอมอยู่เฉยอีกต่อไปแล้วจึงก่อรัฐประหาร ส่วนนายพลอาวุโสอย่างตันฉ่วย ย่อมได้ผลประโยชน์เพราะเขาเองคงไม่ต้องการให้มีนายกรัฐมนตรีหัวก้าวหน้าอีกต่อไปแล้ว ในนาทีนี้ ขิ่นยุ้นต์จึงถูกเขี่ยออกจากเส้นทางแห่งอำนาจอย่างช่วยไม่ได้ แสงฉานถอนใจยาวเมื่อนึกถึงการเจรจาเพื่อสันติ เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นก็เหมือนการล้มโต๊ะ ทุกอย่างต้องหยุดชะงักไว้ก่อน เผลอๆ อาจแย่กว่าการนับหนึ่งใหม่ เพราะถ้าทหารสายเหยี่ยวขึ้นมาครองอำนาจเหมือนเดิม ก็จะไม่มีการเจรจาที่ยุติธรรมเกิดขึ้นได้ดังที่นายกรัฐมนตรีขิ่นยุ้นต์ริเริ่มในตอนนี้ “รัฐประหารนี่.. ไม่ใช่ทางออกที่ดีเลยนะคะ” ปาลีเอ่ยขึ้น“มันอาจเป็นทางออกที่เร็วที่สุด แต่ก็แก้ปัญหาไม่ได้เท่าไรเลย ว่าแล้วฉันก็นึกถึงซีจัง คุณคิดว่าพวกเขาจะเดินทางถึงไหนแล้วคะ” “ผมไม่แน่ใจ.. ปาลี แต่แน่ใจว่าพวกเขาจะเดินทางอยู่ ซึ่งการเกิดรัฐประหารอย่างนี้ย่อมทำให้การเดินทางสะดุด” แสงฉานก็มีสุ้มเสียงกังวลไม่แพ้ปาลี รถยนต์จอดนิ่งเมื่อเจอเข้ากับสัญญาณจราจร  ปาลีดูจะใจร้อนชนิดที่อยากให้ไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวเร็วไว และเธอก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก แสงฉานเบือนหน้ามองปาลีท่ามกลางความเงียบของอีกฝ่าย หญิงสาวกุมพวงมาลัยอย่างครุ่นคิด ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้ามาหาเขาแล้วตัดสินใจบอกสั้นๆ ว่า “ตกลง ฉันจะไปส่งคุณกลับที่โน่นนะคะ” ++++++++++++ "แสงฉาน ตกลงหนูบีจะไปด่านชายแดนกับหลานจริงๆ หรือ" คุณเครือเรือนเอ่ยถามเขาในเช้าตรู่วันต่อมาที่ทุกคนในบ้านเพิ่งรับรู้ว่าหญิงสาวผู้เช่าบ้านจะเดินทางไปด้วยเนื่องจากเหตุผลบางอย่าง อันเป็นการเดินทางที่กะทันหันที่แม้แต่แสงฉานเองก็ไม่คาดว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยปากขอร่วมทางเช่นนี้ "ครับ เขาคงมีธุระจะไปรับสันสกฤตที่นั่นครับ ผมเองก็ไม่ทราบแน่เหมือนกัน" ชายหนุ่มตอบตามที่ปาลีได้ 'เตี๊ยม' กับเขาไว้ เพราะเมื่อวานหลังจากหญิงสาวพลั้งปากเล่าข้อมูลสำคัญที่ได้รับมาจากคนเป็นพ่อแล้ว เจ้าหล่อนก็นึกได้ว่าไม่ควรแพร่งพรายการทำงานของบิดาตนให้ใครรู้มากกว่านี้เป็นอันขาด พอถามว่าทำไม ปาลีก็ให้คำตอบที่มีเหตุผลเข้าทีแม้จะฟังดูแปลกๆ ไปบ้าง 'ไม่จำเป็น ฉันกับซีก็จะไม่ค่อยให้ใครรู้ค่ะว่าเราเป็นลูกของพ่อ ความจริงพ่อไม่ได้ห้ามอะไรเลย แต่เราสองคนถือนามสกุลแม่ เลยไม่อยากแสดงตัว' เจ้าหล่อนอธิบายเรียบๆ 'แต่แม่ก็เคยบอกค่ะว่าไม่ต้องให้ใครรู้มากแหละดี งานของพ่อเป็นเหมือนข่าวกรองงานความลับ บอกอะไรใครไม่ค่อยได้ ถ้ามีคนถามว่าพ่อฉันทำงานอะไร ฉันคงไม่อยากตอบหรือตอบออกไปไม่ได้อยู่ดี' รู้เพียงเท่านี้ แสงฉานจึงรูดซิปปากตัวเองเงียบไม่เซ้าซี้กวนใจอะไรอีกฝ่ายอีก แต่ลงถ้าปาลีก็รับรองว่าข่าวกรองนี้มาจากหน่วยข่าวสืบราชการลับแล้วละก็.. เห็นทีจะเชื่อถือได้ เพราะเขาก็ติดต่อทางฝ่ายที่บ้านแล้วยังไม่ได้ความอะไรเหมือนกัน จู่ๆ วินาทีนี้ทุกอย่างเหมือนถูกตัดขาดชั่วขณะอย่างที่ปาลีว่าไว้ เอาละ แต่เขาก็ยังเชื่อว่าที่ชายแดนจะยังติดต่อกันได้ล่ะ มีเพียงความประหลาดใจเพียงอย่างเดียวว่า สองสาวฝาแฝดนี่มีพ่อเป็นข้าราชการมีระดับขนาดนั้นเชียวหรือ เขาเองก็ไม่ทราบหน้าที่ของหน่วยข่าวกรองไทยมาก เพราะปกติหน่วยงานเหล่านี้ก็ทำงานไม่เปิดเผยตัวอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นหน่วยข่าวกรองพม่าภายใต้บารมีของขิ่นยุ้นต์แล้ว เขาประจักษ์ชัดว่าอำนาจและหน้าที่นั้นเกรียงไกรเพียงใด  ถึงขนาดว่าความแม่นยำของหน่วยข่าวกรองพม่านั้นติดอันดับต้นๆ ของเอเชียเลยทีเดียว ถ้ากาลปัจจุบันคือการปฏิวัติ..การดำรงอยู่ของหน่วยข่าวกรองจะเป็นอย่างไร ยังยากจะคาดเดาในเมื่อหัวเรือใหญ่กำลังโดนยึดอำนาจ.. "ฝากความคิดถึงให้ทางแสงปงฟ้าด้วย ป้าไม่ได้เจอกับน้องตัวเองมานานมาก" ป้าเครือเรือนเอ่ยกับแสงฉานอย่างนึกถึงคนฝั่งโน่น "ป้าคิดถึงคนที่โน่นไม่น้อยนะ จากบ้านมานานแสนนานอย่างนี้ อยากเดินทางกลับแต่ตอนนี้สังขารก็ไม่อำนวยเท่าไหร่ หลานเองก็ดูรีบๆ กลับยังไงไม่รู้นะสำหรับครั้งนี้ ถ้าไม่รีบล่ะก็ป้าอยากตามไปด้วยเชียว หลานอุตส่าห์มาทั้งที" แสงฉานรีบตาโตแล้วแจงคนเป็นป้าพินอบพิเทา เพราะตอนนี้ไม่ใช่สถานการณ์ที่ควรกลับไปสักนิด แต่เขาก็ไม่อยากให้ท่านรู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดเหตุการณ์ผลัดแผ่นดินและน่าจะวุ่นวาย เพราะข่าวนี้ยังใหม่อยู่มากและยังไม่มีการประกาศออกทีวีแต่อย่างใด "ตอนนี้ผมว่าป้าพักที่นี่ก่อนดีกว่าครับ ไว้มีโอกาสผมค่อยพาคุณป้ากลับไปที่นั่นก็ได้ ยังไงบ้านของเราก็ยังอยู่เมืองนาย ไม่ไปไหนหรอกครับ" "จ้า โชคดีกับการเดินทางนะจ๊ะ" คุณเครือเรือนและป้าบัวออกมาส่งคนทั้งคู่ถึงหน้าบ้าน "แสงฉานดูแลน้องด้วยนะ" "ครับคุณป้า" แสงฉานรับคำยิ้มๆ ปาลีกลายเป็นน้องเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ "ไปล่ะค่ะคุณป้า แล้วจะกลับมาอย่างปลอดภัยค่ะ" หญิงสาวยื่นหน้าไปอำลาผู้อาวุโสทั้งสอง ก่อนจะบึ่งรถออกไปอย่างนิ่มนวล จนเมื่อรถแล่นลับสายตาผู้ใหญ่ทั้งสองแล้ว แสงฉานจึงเริ่มเปิดฉากสนทนาว่า "คุณติดต่อสันสกฤตได้รึยัง? เมื่อสักครู่ที่ผ่านมานี่" "ยังเลยค่ะ"  สีหน้าคนตอบไม่สดชื่นเท่าไหร่ "ถ้าเขายังอยู่ในเขตพม่า ก็คงติดต่อกันไม่ได้ มือถือของซีไม่ได้เปิดโรมมิ่ง แต่ต่อให้เปิดโรมมิ่ง ฉันก็ไม่แน่ใจว่าซีจะเปิดเครื่องไหม รายนั้นชอบหลงๆ ลืมๆ" "ทำไมคุณไม่รออยู่นี่นี่เฉยๆ ล่ะ เขาอาจเข้าใกล้เขตไทยแล้วก็ได้ เขาอาจจะเป็นฝ่ายได้ติดต่อคุณได้นะ" เขาพยายามหว่านล้อมให้เธอคนนี้อยู่ในที่ที่ปลอดภัย จะดีกว่าไปบุกตะลุยกับเขา "เฉยไม่ไหวค่ะ ทำไมไม่รู้" น้ำเสียงปาลีร้อนรนอย่างที่เขาพอเข้าใจ คู่แฝดคนเดียวของตัวเองติดอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องเต้นเป็นเจ้าเข้า "โชคดีที่ด่านชายแดนมีคนรู้จักพ่ออยู่คนนึง คิดว่าเขาคงให้ความช่วยเหลือได้ถ้าเราต้องการจริงๆ พ่อเองก็พยายามประสานงานกับฝ่าย ตม ไทยเหมือนกัน เพราะปกติแล้วถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นเราสามารถขอคนในประเทศเรากลับได้อย่างปลอดภัย" คนเล่าเอ่ยอย่างพอจะรู้ขั้นตอนระหว่างประเทศไม่น้อย ก็คงจะบิดาหล่อนนั่นแหละที่ต้องควานหาตัวลูกสาวในพม่าให้เจออย่างนี้ แสงฉานฟังแล้วอดเปรียบเทียบกับประชาชนในรัฐฉานไม่ได้ คนไทยใหญ่ยังขาดอะไรอีกหลายอย่าง เพราะการปกครองที่ผิดรูป เน้นผลประโยชน์เข้ารัฐบาลกลาง ทำให้รัฐฉานโดนเอาเปรียบไม่น้อย ยิ่งชาวบ้านในชนบทที่อยู่ไกล แถมยังต้องสงสัยว่าอยู่ในเขตใกล้กับฐานทัพทหารไทยใหญ่ ยังถูกข่มเหงรังแกกันอยู่มาก อะไรที่เป็นพื้นฐานการดำรงชีวิต และความคุ้มครองในฐานะเป็นประชาชนในประเทศนั้นอย่าหวัง เพราะยังห่างไกลนัก ในความสับสนของเหตุการณ์ เขาคิดว่าน่าเสียดายหากขิ่นยุ้นต์ถูกปลดจากตำแหน่งโดยคู่แค้นอย่างพลเอกหม่องเอ ที่ผ่านมา เขาคิดว่าว่าขิ่นยุ้นต์เป็นนักการเมืองที่ทำงานค่อนข้างจริงจังและเป็นทหารการเมืองสายพิราบ ที่มีท่าทีประนีประนอมกับชนกลุ่มน้อยต่างๆ แนวทางสันติภาพจึงเริ่มปรากฏเค้าให้เห็นบ้างเลือนๆลางๆ ส่วนพลเอกหม่องเอ.. รายนั้นขึ้นชื่อเรื่องดื่มสุราจัด และเป็นทหารสายเหยี่ยวที่มีแนวความคิดเด็ดขาดต่อขบวนการประชาธิปไตยและชนกลุ่มน้อย ทั้งนี้ทั้งนั้น ไทยใหญ่คือชนกุล่มน้อยเหล่าสำคัญที่เคยมีความขัดแย้งกับรัฐบาลทหารถึงขั้นปีนเกลียว รัฐประหารครั้งนี้ย่อมส่งผลกระทบต่อการเจรจาสันติภาพของรัฐฉานแน่นอน ดังนั้น การเดินทางกลับบ้านเกิดเมืองนอนในครั้งนี้ แสงฉานจึงคิดว่าเป็นสิ่งจำเป็นยิ่ง ก่อนจะพากันไปถึงที่จุดตรวจชายแดนไทย ปาลีก็นำพาเขาไปยังค่ายทหารแห่งกองทัพบกก่อน ตามที่เธอบอกกับเขาว่าจะต้องไปพบเพื่อนของพ่อซึ่งน่าจะมีชื่อเสียงเรียงนามพอจะช่วยเหลือทั้งสองได้ ปาลีขับรถนำทางไปอย่างคนจำเส้นทางได้ค่อนข้างดี เมื่อไปถึง แสงฉานพบว่าปาลีสามารถเข้าพบ 'คนรู้จัก' ได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไรนัก เพราะเพียงแค่แจ้งชื่อว่าเจ้าหล่อนเป็นใครและมาพบใคร ก็มีทหารนายหนึ่งพาเธอมายังห้องทำงานของบุคคลระดับพันเอกที่อยู่ภายในสำนักงาน ซึ่งเท่าที่เขาทราบ.. น่าจะเป็นรองแม่ทัพภาคที่ดูแลการลาดตระเวณชายแดนไทย- พม่าโดยตรงทีเดียว ...สองฝาแฝดคู่นี้มีที่มาที่ไปลึกลับเอาการ ชั่วเวลาเดียว.. เธอสามารถเข้าถึงวงราชการระดับสูงได้อย่างน่าตกใจ ตำแหน่งบิดาเจ้าหล่อนที่ไม่เคยมีใครรู้กำลังแสดงบทครั้งใหญ่.. เขาก้าวไปกับปาลีที่ตอนนี้เดินนำแทบจะเป็นหนูติดจั่น ส่วนตัวเขาเองก็กลายสภาพเหมือนเป็นผู้ติดตามอย่างช่วยไม่ได้เพราะนี่ไม่ใช่ถิ่นของเขาเลย ปาลีคงเคยมาที่นี่เพราะเจ้าหล่อนรู้จักเส้นทางไปสู่ห้องทำงานของสหายบิดาเป็นอย่างดี เมื่อไปถึง ประตูห้องก็แย้มอยู่แล้วอย่างจะรู้ว่าไม่นานผู้มาเยือนจะย่างกราย เมื่อหญิงสาวก้าวเข้าไป บทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้นจากอีกฝ่ายทันที โดยไม่อินังขังขอบเท่าไรนักว่าจะมีบุคคลที่สามอย่างแสงฉานอยู่ในเหตุการณ์ด้วย "เป็นวัยรุ่นใจร้อนจริงนะ พ่อเราเค้ายังวิ่งวุ่นอยู่กรุงเทพนี่นา" บุรุษสูงวัยนามพันเอกมาโนชทักปาลีอย่างผู้ใหญ่คุ้นเคยลูกหลาน คำทักแรกทำให้แสงฉานพอจะเดาได้ว่า ปาลีคงจะรู้จักและสนิทแนบแน่นกับท่านผู้นี้มาไม่น้อยทีเดียว เพราะปาลีไม่มีท่าทีนิ่งสงบเรียบร้อยตามที่เธอมักจะเป็นต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ และทางนายทหารยศสูงนั้นก็ดูเป็นกันเองกับเธอดี เขาเห็นหญิงสาวทำหน้ามุ่ยก่อนตอบว่า "หน้าที่พ่อเขาต้องอยู่โน่นอยู่แล้วนี่นะ แต่หนูอยากมาหาคุณตรงนี้" หญิงสาวเว้นจังหวะชั่วครู่ "ลุงมาโนชคะ ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับซีไหมคะ?" ผู้อาวุโสถอนใจอย่างพอจะรู้สึกถึงความกระวนกระวายของคนรุ่นลูก "กลุ่มที่ผ่านแดนเข้ามาในไทยนับแต่เมื่อวานยังไม่มีคณะของซี แต่ลุงก็พยายามติดต่อไปทางโน้นแล้วนะ ถ้าจำไม่ผิด ดูเหมือนเราจะได้เบาะแสพวกเขาครั้งสุดท้ายที่ด่านตรวจของพม่าในเมืองนาย" เล่ามาถึงจุดนี้ ปาลีกับแสงฉานถึงกับหนันมามองหน้ากัน เมืองนาย.. บ้านเกิดเมืองนอนของชายหนุ่มนี่เอง "อ้าว ตายจริงๆ ขอโทษค่ะลุงมาโนช นี่เพื่อนของบีค่ะ ชื่อแสงฉาน แสงฉาน.. นี่ลุงมาโนชค่ะ เป็นเพื่อนของพ่อ" จู่ๆ ปาลีก็เพิ่งนึกได้ว่าควรแนะนำเขาให้อีกฝ่ายรู้จัก เขายกมือไหว้อีกฝ่าย นายทหารในเครื่องแบบรับไหว้แบบไม่ได้ถือตัวนัก แต่ก็ไม่ใคร่สนใจเพราะเรื่องใหญ่กว่าคือการตามหาสันสกฤต จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 53 21:05:16

ความคิดเห็นที่ 3 "แล้วพวกเขากำลังเดินทางกลับมาไหมคะ?" ปาลีรุกเร้าต่อ "คงโดนสอบสวนตามประเพณีของทหารพม่าเค้าล่ะ ยิ่งแย่งอำนาจกันอย่างนี้ เค้าต้องระวังทุกฝ่ายอยู่แล้ว ไอ้กำจรพ่อเจ้าก็ตัวดี เอาชื่อเจ้าซีมาฝากไว้ให้ตรงด่านชายแดนเค้าดูไว้ นี่ก็ไม่รู้ทางโน้นมันจะแอบสืบรู้อะไรบ้างไหม สถานการณ์ปกติก็คงไม่เป็นไรมากหรอกนะ แต่ไอ้ฝ่ายทหารบกที่แย่งอำนาจนี่.. ตอบไม่ได้จริงๆ ว่าจะใช้อำนาจกับคนต่างชาติขนาดไหน" ผู้อยู่ในเครื่องแบบทหารมีท่าทีครุ่นคิด "แต่ไม่เป็นไรนะ ลุงกับพ่อเจ้าจะพยายามช่วยตลอด เพียงแต่อาจจะออกหน้ามากไม่ได้ ต้องกันท่าไว้ไม่ให้ทางฝั่งโน้นรู้อะไรเกี่ยวกับเรามาก" "ตกลง.. แน่ใจแล้วใช่ไหมคะว่าคือ รัฐประหาร เอาพลเอกขิ่นยุ้นต์ ลงจากอำนาจ?" ปาลีเดินบทถามต่อ "ตอนนี้คาดว่ากองกำลังของพลเอกหม่องเอ คงกำลังทำการยึดอำนาจจากขิ่น ยุ้นต์ ไว้ทุกที่แล้ว ลุงได้ข่าวมาว่าออฟฟิศของหน่วยสืบราชการลับพม่าถูกวางกำลังล้อมไว้ และทหารที่เหลือก็ปิดล้อมกรุงย่างกุ้งไว้หมดแล้ว แม้แต่ตัวขิ่นยุ้นต์เองก็ยังไม่มีใครรู้ชะตากรรม" "การข่าวสับสนขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" "ใช่น่ะสิ ตอนแรกทูตทหารของไทยในย่างกุ้งแทบติดต่อทางกรุงเทพไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่ก็เพิ่งแอบส่งข่าวมาให้ทางสำนักนายกได้ ฝ่ายไทยทั้งสำนักนายก ทั้งกระทรวงต่างประเทศวุ่นวายไปหมด  ช่วงนี้ล่ะพ่อเธอทำงานหามรุ่งหามค่ำแน่ ทั้งต้องหาข้อมูลยืนยันความถูกต้อง ทั้งต้องตามหาตัวยัยซี ไอ้กำจรเต้นเป็นเจ้าเข้าแน่ละทีนี้.. เฮ้อ..เห็นใจมันจริง ลูกสาวตัวดีก็ยังหาตัวไม่เจอ" อ้อ..แสงฉานทราบเพิ่มอีกอย่างหนึ่งว่าบิดาของสองสาวชื่อกำจร นอกจากข้อมูลเรื่องตำแหน่งรองบิ๊กบอสแห่งหน่วยข่าวกรองไทย "แสงฉานคะ" จู่ๆ ปาลีก็หันมาถามเขา "จากตรงนี้ไปเมืองนายไกลไหมคะ?" "ก็พอควร แต่ใช้เวลาไม่ถึงวันหรอก ถ้าเราไม่มีปัญหาตรงชายแดน เอ๊ะ..คุณถามทำไม?" ปลายประโยคกระตุกใจอย่างประหลาด หญิงสาวไม่ยอมตอบคำถามเขาเพราะมัวหันไปหาผู้เป็นเพื่อนพ่อ "คุณลุงคะ ด่านชายแดนปิดหรือยังคะ?" "ตอนนี้ยังหรอก ทำไม..บีคิดจะข้ามไปเรอะ" ผู้เป็นเพื่อนบิดามีสีหน้าแปลกใจ ปลายเสียงอดห่วงไม่ได้ "ก็คิดไว้น่ะค่ะ เพราะอยู่นี่ก็เท่ากับอยู่เฉยๆ ถ้าไปก็อาจจะได้เจอกันกลางทาง" "เดี๋ยวนะบี คุณคิดว่าอะไรๆ มันง่ายขนาดนั้นเหรอ?" วินาทีนั้นแสงฉานโพล่งขึ้นกลางปล้องอย่างอดรนทนไม่ได้ ส่วนปาลีก็หันมามองเขาแทบไม่เชื่อสายตา.. เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่าบี.. มิใช่ปาลี "ผมหมายถึงว่า สถานการณ์อย่างนี้มันไม่เหมาะที่จะไปที่โน่น ถ้าคุณคิดว่าไปแล้วอาจจะเจอน้องคุณ ผมว่ามันไม่คุ้มกันเท่าไหร่" เขาพยายามอธิบายว่าบ้านเมืองไม่ปลอดภัยอย่างไร โดยไม่สนใจสายตานายทหารชั้นผู้ใหญ่ที่ส่งคำถามมาทางสายตาใส่เขาว่า... เขาเป็นใครจากไหนกันจึงได้รู้จังหวะสถานการณ์บ้านเมืองโน้น "แต่การอยู่เฉยๆ มันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรพอๆ กันนี่คะ" หญิงสาวเถียงแบบไม่ยอมแพ้ แม้เสียงจะแผ่วความรั้นลง "ตอนนี้เราพอจะรู้แล้วว่าจะไปตามเขาได้ที่ไหน มันคงไม่เสี่ยงเกินไป" ก่อนที่ทั้งคู่จะถกเถียงกันไปมากกว่านี้ นายทหารผู้หนึ่งก็เคาะประตูและก้าวเข้ามาส่งรายงานชิ้นเล็กให้พันเอกมาโนช ผู้อาวุโสละสายตาลงอ่านเนื้อความแวบเดียวก็ลุกขึ้นมาปรามคนหนุ่มคนสาวทั้งคู่ "เอาละๆ ก่อนจะทะเลาะกันมากกว่านี้ลุงขอแทรกหน่อยนะ มีรายงานชิ้นล่าสุดว่าที่เมืองเล็กๆ ในรัฐฉานใกล้ชายแดนไทย มีกลุ่มอาจารย์และนักศึกษากำลังเดินทางมา ได้ข่าวว่าได้รับการปล่อยตัวจากการสอบสวนที่เมืองนาย แต่ตอนนี้ไม่อาจระบุได้ว่าเป็นใครบ้าง นี่คิดว่า..เราเริ่มเข้าใกล้เจ้าซีมันขึ้นบ้างหรือยัง?" "จริงเหรอคะ?" สีหน้าหญิงสาวมีความหวังขึ้นมาฉับพลัน "ถ้าคิดในแง่ดี ถ้าซีมันมากับกรุ้ปนี้จริง ทุกอย่างก็คงลงเอยด้วยดีนะ" สหายเก่าแก่ของบิดาให้กำลังใจ เพราะท่านเองก็เป็นห่วงปาลีและสันสกฤตเหมือนลูกเหมือนหลาน "ค่ะ หนูก็หวังอย่างนั้น" ปาลีรับคำ ก่อนหันไปทางชายหนุ่ม "ทางที่คุณจะกลับ ผ่านเมืองนี้รึเปล่าคะ?" แสงฉานหรี่ตาอย่างรู้ทัน "ยังไม่เลิกคิดจะไปที่นั่นอีกหรือคุณ บี..ผมว่าอย่าดึงดันไปดีกว่านะ ถึงผมจะอยากพาคุณไปเห็นที่โน่นแต่ก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้" "ก็บางทีพวกเขาอาจอยู่ใกล้แค่เอื้อมเองนี่คะ ทำไมจะไปหาไม่ได้" หญิงสาวยันเต "รู้อะไรมั้ยบี" ชายหนุ่มเอ่ยแกมเหลืออด "บทจะดื้อนี่คุณก็ดื้อกว่าน้องคุณอีกนะ" สองหนุ่มสาวถกเถียงกันต่ออย่างไม่ยอมแพ้ ในขณะที่ผู้สูงวัยยืนมองวาทะถึงพริกถึงขิงอย่างพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง สงสัยนอกจากต้องหาข่าวปฏิวัติในพม่าไปให้ทางสำนักข่าวกรองแล้ว อาจจะต้องรายงานเสริมกับรองผู้อำนวยการสำนักข่าวกรองเรื่องไอ้หนุ่มหน้ามนคนนี้ที่มาพร้อมปาลีด้วยกระมัง * * * * * * * * * หลังแสงฉานพ่ายแพ้ความดึงดันของปาลีในการเดินทางมารัฐฉาน ชายหนุ่มก็ต้องทำหน้าที่คอยดูแลอีกฝ่ายให้ตลอดรอดฝั่งอีกด้วย แม้ว่าทางฝั่งไทยจะไม่ได้มีใครฝากฝังมาก็ตาม 'ถ้าบีจะไปจริงๆ พยายามติดต่อลุงไว้ตลอดด้วย' พันเอกมาโนชกำชับกำชา 'ถ้าพ่อเธอถาม ลุงจะบอกว่าเธอแวะเข้าไปชั่วคราวเท่านั้น ถึงลุงจะเข้าไปด้วยไม่ได้เพราะเป็นทหารไม่ควรเข้าไปแทรกแซงการเมืองเพื่อนบ้าน แต่ก็พอให้ความช่วยเหลือบีได้อย่างปลอดภัยนะ แต่..ลุงขอร้อง อย่าไปนาน สถานการณ์อย่างนี้รีบออกมาจากประเทศเค้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้' ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกลายมาเป็นเพื่อนร่วมเดินทางของแม่สาวพลเรือนไทยผู้เป็น 'เด็กเส้น' ชนิดที่สามารถผ่านด่านตรวจชายแดนไทยได้อย่างไม่ยากเย็น "อย่ามองหน้ากันอย่างนั้นสิคะ ฉันแค่จะติดตามมาให้ถึงเมืองท่าตรงชายแดน เผื่อว่าจะพบกับซี จากนั้นก็จะไม่รบกวนคุณอีก" ปาลีออกตัวอย่างไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเห็นเขาทำหน้าอยากเทศนาอยู่เต็มแก่ "มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมคงว่าอะไรคุณไม่ได้แล้วล่ะ" เขาทำเสียงดุ และยังทำสีหน้าให้ดูโกรธเงียบ แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาปั้นหน้าเช่นนี้แล้วอีกฝ่ายก็ยังไม่กลัวเกรง ปาลีนั้นรู้แกวเขาเท่าๆ กับที่เขาจับทางหล่อนออก หญิงสาวจึงรู้ว่าคนที่สงบนิ่งอย่างเขา เวลาโกรธจริงๆ กับวางท่าดุเพื่อข่มอีกฝ่ายนั้นมีกลิ่นอายต่างกัน จากชายแดนไทยไปสู่เมืองเล็กๆ แนวตะเข็บของรัฐฉานนั้นเป็นะระยะไม่ไกลนัก ดังนั้นเส้นสายของปาลีจึงใช้งานได้ดี ดังเช่นการที่ทั้งคู่มีรถมาส่งจนถึงเมืองดังกล่าว "นี่ขนาดไม่ไกลนะคะเนี่ย ทำไมนานจัง" หญิงสาวครวญกับเขาเมื่อเดินทางมาเกือบชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่ถึงที่หมาย "ยังหรอก แต่ก็อีกนิดเดียวน่าคุณ ใจร้อนไปได้ ถนนในรัฐฉานไม่ค่อยดีนักอย่างที่ผมบอกคุณ ทางมันไม่ได้เรียบอย่างถนนในประเทศไทย คุณจะได้ขับเร็วๆ อย่างที่ต้องการได้" ปาลีมองทางข้างหน้าอย่างพอเข้าใจ ขรุขระเป็นหลุมบ่ออยู่ก็หลายจุดไม่น้อย ทำให้นึกถึงทางเกวียนที่ไม่ค่อยได้รับการดูแลเลยกระนั้น "กรมทางหลวงทีนี่อู้เหรอคะ ทำไมปล่อยให้ถนนสภาพเป็นอย่างนี้" ปาลีบ่น "ไม่ได้อู้ แต่งบไม่มี" ชายหนุ่มอธิบายด้วยยิ้มฝื่นๆ "รัฐบาลพม่าทุ่มงบประมาณให้การทหารมากกว่าอย่างอื่น จนเหลืองบประมาณไม่มากสำหรับพัฒนาประเทศ พวกเรื่องการศึกษา สร้างถนน" "น่าเสียดายนะคะ เส้นทางคมนาคมเป็นยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทศเลยด้วยซ้ำ" "แต่สำหรับรัฐบาลทหารพม่าแล้ว ความมั่นคงของชาติดูจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด" แสงฉานเริ่มอธิบายด้วยมาดนักวิชาการที่เขาถนัด "ท่ามกลางความขัดแย้งกับชนกลุ่มน้อยต่างๆ สิ่งที่รัฐบาลพม่าทำได้คือปราบปรามกลุ่มติดอาวุธเหล่าให้สิ้นซาก ในรัฐฉานเองก็มีกลุ่มต่อสู้ติดอาวุธหลายกลุ่ม อย่าง SSA ของเจ้ายอดศึก กลุ่มว้าที่มีกองทัพยาเสพติด ทางรัฐบาลคงต้องการปราบให้สิ้นมากกว่าบำรุงบ้านเมือง" "แต่พม่าก็ไม่เคยปราบได้สักทีนี่คะ เรียกได้ว่าเจ้ายอดศึกคงเป็นเสี้ยนหนามที่คาใจรัฐบาลย่างกุ้งมาตลอด" หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างคนที่เริ่มจะเข้าใจปูมหลังการเมืองที่นี่บ้าง "ส่วนหนึ่งที่อาจยังคาใจรัฐบาลทหารพม่าก็คือ SSA ของเจ้ายอดศึกอาจได้ประเทศไทยเป็นแบ็คอัพ เพราะเจ้ายอดศึกประกาศตัวว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด และประกาศจะทำลายยาเสพติดให้หมดไปจากรัฐฉาน ว่ากันว่า SSA นี่ล่ะที่คอยให้ข่าวกรองเรื่องยาเสพติดให้กับหน่วยงานปราบปรามยาเสพติดในไทย" "อ้อ.. จริงเหรอคะ คุณรู้ดีใช้ได้นะ" ปาลีออกปากอย่างทึ่งๆ "ก็ผมเป็นคนไทยใหญ่นี่ ก็ต้องรู้จักบ้านเกิดตัวเองเป็นธรรมดา" ชายหนุ่มไม่อินังขังขอบ เขาเอ่ยตอบเรียบๆ มากกว่าจะคุยโว "เคยรู้สึกมั้ยคะว่า ตัวเองเป็นคนพม่า?" แสงฉานดูจะอึ้งไปกับคำถามชนิดนี้ของปาลี "พูดตรงๆ ก็..ไม่นะ ผมเกิดมาเพื่อเป็นคนไทยใหญ่ โตในรัฐฉาน เติบโตและเมื่อไปย่างกุ้งก็เห็นความแตกต่างระหว่างพม่าและไทยใหญ่ชัดเจน ผมคิดว่าบ่อยครั้งที่ชาวไทยใหญ่ถูกเอารัดเอาเปรียบอย่างไม่เป็นธรรม แต่เรากลับทำอะไรไม่ได้นักเพราะเป็นชนกลุ่มน้อย เรื่องของเผ่าพันธุ์ในพม่ายังเป็นปัญหาใหญ่เพราะมีความหลากหลายแต่ขาดการยอมรับนับถือ ผมว่าประเทศไทยเป็นต้นแบบของการรวมชาติที่น่าทึ่ง คุณสามารถรวมคนจากทุกเผ่าพันธุ์ ทุกศาสนา มาเป็นกลุ่มคนที่เรียกตนเองว่าไทยอย่างเต็มภาคภูมิ แต่ในทางการเมืองของพม่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ถ้ารัฐบาลกลางขาดความจริงใจในการปกครอง ชนกลุ่มน้อยก็เชื่อใจได้ยาก การกดขี่ชนกลุ่มอื่นทำให้เกิดการสู้รบจนทุกวันนี้" "แล้วคุณจะทำยังไงล่ะค่ะ ในเมื่อปัจจุบันคุณเป็นส่วนหนึ่งของประเทศพม่า และพาสปอร์ตของคุณก็ถือสัญชาติพม่า" หญิงสาวยิงคำถามต่อ "แน่นอนว่าเราต้องการความยุติธรรม สิทธิเท่าเทียม เพราะไม่อย่างนั้นเราก็จะเสียเปรียบเรื่อยไป ผมคิดว่าถ้าเราได้ความยุติธรรมมากพอสำหรับชีวิตเมื่อไหร่ ปัญหาทุกอย่างคงคลี่คลายไปทางดีกว่านี้ ความจริงกองทัพรัฐฉานก็คงต้องการสันติภาพเช่นนั้น แต่รัฐบาลทหารกลับไม่ค่อยยอมเจรจากับเราอย่างเสมอภาค การต่อสู้จึงดำเนินไป" "ทำไม...พวกเค้าถึงเลือกจะสู้ล่ะค่ะ ในเมื่อเขากำลังสู้กับกองทัพที่ใหญ่กว่า แล้วโลกภายนอกก็ไม่ค่อยรับรู้เรื่องราวของพวกเขา?" "อาจเป็นเพราะว่า.. เราเชื่อว่าสักวันเราจะทำได้" เขาเอ่ยด้วยดวงตาประกายกล้า "เราได้ชื่อว่าไทยใหญ่ ก็เพราะเราเคยยิ่งใหญ่ทั่วทั้งสามลุ่มแม่น้ำ เราเคยเป็นอิสระ เคยมีบ้านเมืองอันรุ่งเรือง แม้ปัจจุบันเราจะกลายเป็นชนกลุ่มน้อย แต่สายเลือดความเป็นนักสู้ของเรายังคงอยู่ การต่อสู้จึงดำเนินต่อไป อาจไม่ใช่เพื่อแยกตนเองให้เป็นอิสระเด็ดขาด แต่เราเพียงต้องการอิสรภาพเท่าที่เราควรจะได้เท่านั้น.." + + + + บทที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9137680/W9137680.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9144213/W9144213.html บท ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9164353/W9164353.html บท ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9179151/W9179151.html บท ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9189225/W9189225.html บท ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9199763/W9199763.html บท ๗-๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9226977/W9226977.html บท ๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9253275/W9253275.html บท ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9268120/W9268120.html คุณปุ้ย ขอบคุณที่ยังอ่านค่ะ แต่พ่อทินเราไม่ค่อยหวานค่ะ ตอนนี้ยังไม่ซี้กันเท่าไหร่ คุณScottie รับทราบคำวิจารณ์ค่ะ นิยายเราเป็นอะไรที่เดาได้ง่ายอยู่แล้วค่ะ ว่าแต่ซื้อล้อตเตอรีก็บอกด้วยนะคะ จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 53 21:09:43

ความคิดเห็นที่ 4 พรุ่งนี้อาจจะแวะซื้อ เพราะวันนี้ลุ้นว่าปาลีคงไม่เข้าพม่า แต่ลุ้นไม่ขึ้น มาโนชน่าจะแข็งขัน ยืนยันมากกว่านี้ไหม พม่าเนี่ย ปกติเขาก็ไม่แนะนำให้ไปกันเองเท่าไหร่อยู่แล้ว นี่กำลังจะเกิดเหตุการณ์ไม่สงบ ยังจะเข้าไปอีกแฮะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 53 23:54:52

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามารอหม่องทินค่ะ ลุ้นอยู่ว่าจะพาซีไปไหนน้อ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ได้มาเจออาจารย์มาดเท่ห์นิ่มๆ อย่างอาจารย์แสงฉานแทน แบบว่ากรี๊ดได้อีกค่ะ ปล.ทำไมใจโลเลอย่างนี้เนี่ยเรา อิอิ จากคุณ : npuiy เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 17:01:51

ความคิดเห็นที่ 6 ว่าแล้วต้องถูกสกัด แต่ตอนนี้อ่านแล้วเหมือนกับคณะอาจารย์ถูกปล่อยตัวมาแล้วนี่ กลายเป็นว่าซีติดแหง็กอยู่คนเดียวที่โน่น แอบคิดว่าถ้าไม่หนีซะแต่แรก อาจจะได้กลับบ้านแล้ว จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:01:46