ความคิดเห็นที่ 1 |
 |
...ผมส่ง mail ตอนช่วงพักกลางวันไปอธิบายกับฤทธิ์เรื่องที่ผมไม่ได้ยกเลิกการลาออก...โดยต้องอ้างถึงเหตุผลของพี่น้อยกับพี่มด...เพราะผมรู้ว่าถ้าเป็นความคิดของผมเอง ฤทธิ์คงโกรธไปมากกว่านี้..และก็หวังแค่ว่าฤทธิ์จะไม่มองว่าผมไม่มีความคิดเป็นของตัวเองอีก ที่ต้องฟังคำแนะนำจากพี่ๆ ทั้ง 2 คนแบบนี้...ผมเคยคิดมาตลอดว่าผมสนิทและรู้จักฤทธิ์ดีพอที่จะไม่สูญเสียฤทธิ์ไป...แต่มาวันนี้....ผมรู้แล้วว่าผมแทบไม่รู้จักฤทธิ์เลย...
...กลับขึ้นมาจากกินข้าวเที่ยง...มีน้องๆเพื่อนๆหลายคนแวะเวียนเข้ามาแซวบ้าง เข้ามาขอเมล์บ้าง บางคนก็บอกให้แวะมาเยี่ยมบ้าง บางคนก็บอกว่าถ้ามีตำแหน่งว่างให้โทร.มาบอกบ้าง...แล้วก่อนเข้างานไม่กี่นาที...พี่มดก็เดินเข้ามาแจกตารางเวรและตารางวันหยุดของเดือนหน้า ซึ่งแน่นอนว่าของผมไม่มี...แจกเสร็จพี่มดก็มานั่งข้างๆผมแล้วบอกว่าเมื่อกี้ฤทธิ์โทร.มาหาพี่มด...ถามพี่มดว่าที่ผมส่งเมล์ไปพี่มดแนะนำอย่างนั้นจริงหรือเปล่า...พี่มดเลยอธิบายกับฤทธิ์ไป ซึ่งฤทธิ์ก็เข้าใจและดูจะเข้าใจเหตุผลมากขึ้น...แล้วฤทธิ์ก็บอกว่าเดี๋ยวจะโทร.หาผมเอง.....เย้!...รักพี่มดที่สุดเรยยยยยย... 
...หลังเลิกงาน...ผมรีบกลับไปที่หอ...ในใจคิดหวังว่าถ้าฤทธิ์โทร.มาผมจะได้คุยได้สะดวก ไม่ต้องมาคอยระวังว่าใครจะแอบได้ยินว่าผมคุยกับผู้ชาย...แต่พอกลับถึงห้อง...มันยิ่งกว่าที่ผมวาดหวังไว้ซะอีกครับ...ฤทธิ์รอผมอยู่ที่หอ!...ผมทำอะไรไม่ถูก ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยครับ...ผมค่อยๆปิดประตูห้อง...มีคำเป็นล้านคำที่อยากจะพูดออกมา แต่มันเลือกไม่ถูกว่าจะพูดคำไหนก่อนดี...
กลับมาแล้วหรอ...เราซื้อปลาหมึกมาฝาก...คิดถึงนายจัง ฤทธิ์พูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาทางผมแล้ว...กอด...
...ผมกอดฤทธิ์ตอบ...อยากจะถามว่าหายไปไหนมา...แต่มัน...พูดไม่ออก...ผมเริ่มร้องไห้...และพูดได้เพียง...
ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ ผมพูดได้เท่านี้จริงๆครับ...และสะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่...ผมเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างอุ่นๆบนไหล่ของผม...ฤทธิ์ร้องไห้!...
เราต่างหากที่ต้องขอโทษแทน...เราผิดเองที่เอาความรู้สึกส่วนตัวเป็นที่ตั้ง...ไม่ได้คิดเลยว่าแทนเองก็มีเรื่องที่อยากทำ...เรามันเห็นแก่ตัว...ขอโทษจริงๆนะ น้ำตาของฤทธิ์พรั่งพรูออกมาพร้อมคำพูดมากมาย....
...ผมดันลำตัวของฤทธิ์ออกมาเพื่อมองหน้าคนที่ผมคิดถึงให้ชัดๆ...หน้าตาเรา 2 คนตอนนี้คงเหมือนเด็กอนุบาลที่โดนคุณครูตีแล้วร้องไห้ซะจนตา 2 ข้างบวมเป่ง.....
.......อื้ม!......รักนะ........ ผมพูดในคำที่ไม่เคยพูดมันออกมาให้ใครได้ฟังมาก่อนในชีวิต แม้แต่ฤทธิ์.... พร้อมยิ้มให้ฤทธิ์ที่ทำหน้างงๆทั้งน้ำตา
...ฤทธิ์โผเข้ากอดผมอีกครั้งหนึ่ง รัดผมซะแน่น และพูดแต่คำว่าขอโทษ...
...นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เราอยู่ในอิริยาบถนั้น...
(...เหน็บกิน...เจ็บชิบ!...ไม่ได้ๆ อดทนไว้...กำลังซึ้ง!...)
...แล้ววันนั้นเรา 2 คนก็ไม่ได้กินข้าวเย็นทั้งคู่...ผมหลับไปทั้งอย่างนั้น...ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเที่ยงคืน ฤทธิ์นอนทับแขนผมอยู่...ชาไปหมดแล้ว...แต่ช่างเหอะ...แขนข้างเดียว...ถ้าทำให้เรากลับมาเข้าใจกันได้ก็คุ้มละวะ...นอนต่อ!
>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>><<<<<<<<<
...เช้าวันสุดท้ายของการทำงานเป็นคอลเซ็นเตอร์...มีน้องๆที่ทำงานบางคนซื้อของขวัญมาให้ผมเป็นที่ระลึก..มีทั้งกรอบรูป แก้วน้ำ ตุ๊กตา หมวก ฯลฯ...ไอ้พี่น้อยบอกว่าของพวกนี้สงสัยมันรกห้องน้องๆเลยเอาทิ้งไว้ที่ผมมากกว่า ไม่มีใครอยากซื้อให้จริงๆหรอก...อิอิ...แต่ว่า....
เย็นนี้เลิกงานแล้วไปกินหมูกระทะกับกรูนะเว้ย ...ชิ!..เมื่อกี้เหน็บกรูอยู่แหม็บๆ..แต่พูดตามที่คิดไม่ได้ ^^
อ๋อ..ได้พี่ มีใครไปมั่งล่ะเนี่ย..ผมถาม หวังว่าแกจะเอ่ยถึงชื่อฤทธิ์ให้เป็น 1 ในทีมงานเย็นนี้
ก็มีกรู มีมด แล้วก็ที่เหลือเดี๋ยวถามๆดู ใครไม่มีความเกรงใจกรูก็ไปพี่น้อยตอบกวนตรีนตามระเบียบ
ผม...ชวนฤทธิ์ได้มั๊ย ลองถามหยั่งเชิงดูก่อน เดี๋ยวโดนตบหัวอีก อิอิ
เรื่องของเมิง เลี้ยงส่งเมิง เมิงจะให้ใครไปส่งก็เรื่องของเมิง..โทร.ตามพ่อแม่เมิงมาด้วยดีมั๊ย แน่ะ! แถมอีกดอก
...ไปกินหมูกระทะกันเสร็จพวกพี่น้อยพี่มดจะไปคาราโอเกะกันต่อ แต่ผมขอตัวเพราะยังไม่ได้เตรียมตัวสำหรับการไปเริ่มงานพรุ่งนี้เลย...เสื้อผ้าก็ต้องใส่เสื้อเชิ้ต ผูกเนคไทต์...ยังไม่ได้รีดสักชุด...เพราะที่ทำงานคอลเซ็นเตอร์ ผมใส่เสื้อเชิ้ตก็จริงแต่ก็จะมีเสื้อแจ็คเก็ตคลุมทับตลอดเวลา...ดังนั้นเสื้อผมแทบทุกตัวจะไม่เคยรู้ว่า..ความเรียบ..คืออะไร อิอิ....จะภูมิใจดีมั๊ยเนี่ยยยยยย
...ฤทธิ์ตามกลับมาที่ห้องด้วย ช่วยผมจับคู่ถุงเท้า..อิอิ..จริงๆแล้วผมเป็นคนมีระเบียบนะ..แต่ระเบียบเนี่ยจะมาเป็นระยะๆ..ไม่ได้มาบ่อย..นานๆเจอกันที ^^...จัดของเสร็จ ผมก็เดินออกมาส่งฤทธิ์ที่ป้ายรถเมล์ ระหว่างรอรถ ฤทธิ์ก็ยังคงบ่นๆปนน้อยใจ เรื่องการกินข้าวคนเดียว การกลับบ้านคนเดียว ...ผมก็ให้สัญญาว่าผมจะพยายามหาเวลาให้ฤทธิ์ให้มากๆ...
<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<>>>>>>>>>
6 โมงเย็นแล้ว เดี๋ยวขอกลับบ้านก่อนนะครับ แล้วจะมาเล่าให้ฟังใหม่นะ ขอบคุณทุกคนที่อดทนอ่านมาถึงตอนนี้นะครับ และก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ได้ผลกระทบจากการชุมนุมนะครับ สู้ๆ ต่อไปนะ...เชื่อผมเถอะนะ ว่าไม่มีอะไรยากไปกว่าการเป็นเกย์ ^^
| จากคุณ |
:
นายแทน (icebeach) 
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 พ.ค. 53 18:14:51
|
|
|
|
