ความคิดเห็นที่ 1   **** มาอ่านกันต่อค่ะ “ค่ะ ยอมแล้วค่ะ” ตอบพลางแอบควักผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสูทขึ้นมาซับเหงื่อ “ดีค่ะ ภาขอแค่พี่ภีมเลี้ยงข้าวเที่ยงซักจานก็พอ ได้ไหมล่ะคะ” “สิบจานก็ได้ค่ะ ทูนหัว คนดีของพี่ภีม” ชายหนุ่มค่อยหายใจโล่ง เมื่อรู้ว่าค่าโดยสารของสาวคนรักคืออะไร ข้างอจิราภานั้นถึงกับหัวเราะคิกออกมากับท่าทางและคำพูดของเขา ก่อนจะบอกว่า “ พี่ภีมรอภาข้างล่างนะคะ อีกสองชั่วโมงเจอกันค่ะ” เข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงสิบนาทีแล้ว เมื่อการพิจารณาคดีภาคเช้าเสร็จสิ้นลง อจิราภาถอนใจเฮือกใหญ่ขณะถอดเสื้อครุยออกจากตัว เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ลูกความของเธอไม่โผล่หน้ามาที่ศาลเลย ทนายสาวต้องจำใจยื่นคำร้องขอเลื่อนคดีตามหน้าที่ แล้วก็ถูกผู้พิพากษามาโนชญ์บ่นเสียไม่มีดี ก่อนจะสั่งไม่รับคำร้องแล้วจำหน่ายคดีออกจากสารบบความเป็นที่เรียบร้อย ทนายสาวส่งยิ้มฝืดเฝื่อนเต็มทีไปทางทนายฝ่ายตรงข้าม เพราะไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านั้น ระหว่างที่เธอก้มลงเก็บสำนวนคดีบนโต๊ะ ทนายความฝ่ายจำเลยก็เดินเข้ามาคุยด้วย “อย่าคิดมากนะหนูภา จำหน่ายคดีน่ะเป็นเรื่องธรรมดา” “แต่หนูก็ทำให้อาพงษ์เสียเวลาไปเปล่าๆ ตั้ง ๓ นัด ยังไงก็ขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ” “มาขอโทษอะไรอาล่ะ อาสิต้องขอบใจ ก็มันเป็นผลดีกับฝ่ายอานี่นา อีกอย่างนะ อีตาลุงสีทนคนนี้น่ะ แกไล่ฟ้องคนเขาไปทั่วนั่นล่ะ แล้วพอเห็นว่าจะแพ้ก็หายหน้าไปดื้อๆ ทนายความทั้งจังหวัดเขารู้กิตติศัพท์ลุงสีทนดี” “อ้าว! งั้นแปลว่าอาหน่อยก็รู้สิคะเนี่ย” “ลูกพี่หนูน่ะเหรอ เฮอะๆๆ มันรู้ดีเลยล่ะ ไม่งั้นมันคงรับคดีไว้เองแล้ว งานหมูอย่างนี้น่ะ แต่มันคงเบื่อที่ต้องถูกท่านบ่นนั่นล่ะ เลยโยนมาให้หนูแทน” อจิราภาหน้ามุ่ยเมื่อรู้ความจริงเข้า แต่ทนายสูงวัยกว่ากลับเห็นเป็นเรื่องขบขันเสียมากกว่า เขาเอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ “น่า อย่าทำหน้าแบบนี้เลย คิดซะว่าเจ้าหน่อยมันให้หนูได้มีคดีเก็บสะสมเผื่อสอบผู้ช่วยละกัน ฝากบอกมันด้วยนะ ว่าวันมะรืนอย่าลืมนัดไปออกรอบด้วย” “ค่ะ อาพงษ์” หญิงสาวยิ้มอ่อนๆ เมื่อคู่สนทนาเดินผละไปแล้ว ก็กลับมาทำหน้ามุ่ยอีกครั้ง หมายใจว่ากลับสำนักงานบ่ายนี้จะขอโวยคนเป็นหัวหน้าสักหน่อย ที่รับคดีจากลูกความขึ้นแบล็กลิสต์ลำดับต้นๆ ของวงการมาให้อย่างนี้ พอขยับจะออกจากห้อง เจ้าหน้าที่หน้าบัลลังก์ที่กำลังเร่งมือพิมพ์เอกสารก็ร้องเรียกให้รอก่อน หญิงสาวจึงวางเอกสารและเสื้อครุยที่พับเรียบร้อยแล้ววางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินมายืนคุยกับเจ้าหน้าที่หน้าบัลลังก์ที่ห้องเล็กติดกับบัลลังก์ผู้พิพากษาเพื่อฆ่าเวลา จนอีกฝ่ายพิมพ์เอกสารเสร็จ และส่งให้เซ็นรับทราบแล้ว อจิราภาจีงเพิ่งเห็นเวลาจากนาฬิกาติดผนังเรือนโตในห้องพิจารณา ทนายสาวตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงยี่สิบแล้ว ป่านนี้คนรอคงรอจนเบื่อแย่แล้วกระมัง ทนายความสาวรีบรวบเอกสารและเสื้อครุยเข้ามาถือไว้ในมือ ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องอย่างรีบร้อน “ช้าจัง วันนี้ห้องน้องภามีคดีแค่ ๓ คดีเท่านั้นนี่นา พี่เห็นอาพงษ์ลงมาตั้งนานแล้ว นึกว่าน้องภาจะตามมาติดๆ ที่ไหนได้” ทันทีที่เห็นหน้า ภีษมะก็เปิดฉากบ่นทันที ชายหนุ่มนั่งรออยู่นาน เกือบจะขึ้นไปตามอยู่แล้ว ก็พอดีเห็นร่างโปร่งเดินแกมวิ่งลงบันไดมาเสียก่อน จึงหยุดรอที่เชิงบันไดแทน เมื่ออจิราภามาถึง เขาก็รับเอาของในมืออีกฝ่ายมาถือให้ “ท่านลงช้าค่ะ สิบโมงสิบห้าแล้วที่ลงมา แถมคดีแรกยังสืบพยานตั้งห้าปาก ของภาน่ะ ท่านเก็บไว้หลังสุดเลย แล้วพี่นกวันนี้ไม่รู้เป็นอะไร พิมพ์คำสั่งช้ามาก เนี่ยล่ะค่ะ สาเหตุที่ภาลงมาช้าล่ะ” หญิงสาวอธิบายเสียยืดยาว ขณะที่ออกเดินไปยังลานจอดรถด้านหน้า “ว่าแต่พี่ภีมเถอะค่ะ หิวมากหรือเปล่า ยิ่งไม่ชอบทานข้าวเช้ารองท้องมาก่อนด้วย” “หิวแทบจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่ค่ะ น้องภาส่งกุญแจรถมาให้พี่เถอะ เดี๋ยวพี่ขับให้เอง” อจิราภาเปิดกระเป๋าควานหากุญแจรถส่งให้อีกฝ่ายอย่างง่ายดายโดยไม่มีข้อเกี่ยงงอนใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ถึงสามนาทีต่อมา รถของอจิราภาก็เคลื่อนออกจากลานจอดรถศาลจังหวัดออกสู่ถนนใหญ่ ภีษมะแอบมองคนที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ ด้วยสายตารักใคร่ เกือบสิบปีแล้วที่เขาคบหากับสาวรุ่นน้องคนนี้ แรกที่พบอจิราภาในวันรับน้องใหม่ของคณะ เขาก็รู้สึกราวกับทั้งโลกจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ นาทีนั้นเขาบอกกับตัวเองว่า คนนี้ล่ะที่ใช่สำหรับเขา พอรู้ชื่อก็เริ่มสืบว่าอีกฝ่ายว่าอยู่หอไหน ห้องอะไร ทั้งที่ในวันรุ่งขึ้น คำตอบที่เขาต้องการก็จะมาหาโดยไม่ต้องออกแรงเลยแท้ๆ จะเป็นด้วยความบังเอิญหรือโชคชะตาก็ไม่รู้แน่ ที่ทำให้เขาจับฉลากได้เป็นพี่เทคแคร์ของอจิราภา ในเวลานั้นอจิราภายังไม่รู้ว่ารุ่นพี่ปีสองคนนี้แอบชอบพออยู่ จึงมองเรื่องที่ 'พี่ภีม' ขยันหิ้วขนม ของกิน เลคเชอร์ และหนังสือมาให้ถึงหอพัก ว่าเป็นการทำตามหน้าที่พี่เทคที่ดีเท่านั้น แต่ก็อดแปลกใจแกมสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมพี่เทคคนนี้ถึงดูแลเอาใจใส่น้องเทคดีเกินหน้าเกินตาพี่รหัสขนาดนี้ จนเทอมหนึ่งผ่านไปแล้วนั่นแหละ อจิราภาจึงเริ่มรู้ตัว และเคยชินกับการที่เห็นภีษมะมานั่งรออยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ถุนหอพักทุกๆ เย็น ระยะเวลาที่คบหากันมานั้น นานพอที่จะทำให้ภีษมะตัดสินใจที่จะร่วมชีวิตกับอจิราภา ชายหนุ่มตั้งใจว่าเย็นวันนี้จะขอเจ้าหล่อนแต่งงานให้ได้ หลังจากที่พยายามและมีอุปสรรคมาหลายครั้งแล้ว เขาแอบภาวนาในใจ ขอให้เย็นนี้อย่ามีอุปสรรคมาขัดขวางอีกเลย “พี่ภีมคะ” เสียงใสที่เรียกชื่อตัวนั้น ทำให้ทนายความหนุ่มรู้สึกตัว “คะ ว่ายังไงคะน้องภา” “นี่เราจะไปทานอะไรกันที่ไหนคะเนี่ย ขับผ่านมาตั้งหลายร้านแล้ว” *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 53 13:04:08 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 13:02:05

ความคิดเห็นที่ 2   **** มาอ่านกันต่อค่ะ คำถามซื่อๆ นั้นทำให้อีกฝ่ายยิ้มเจื่อน เพราะมัวแต่คิดโน่นนี่อยู่แท้ๆ จึงทำให้ขับเลยร้านอาหารที่ตั้งใจมาไปเสียไกลโข ครั้นจะขับวกกลับไปก็เสียเวลาใช่เล่น จำต้องเปลี่ยนเป้าหมายกะทันหัน “เอ่อ...ทานราดหน้าดีไหมคะ เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี่ก็ถึงแล้ว” เคราะห์ดีที่ยังนึกถึงร้านราดหน้าเจ้าประจำออก และโชคดีมากด้วยที่ไม่ขับเลยร้านไปอีก “ก็ดีค่ะ ภาจะได้ซื้อไปฝากรินทร์ด้วย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะทานอะไรหรือยัง” ภีษมะชักสีหน้านิดๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อได้ยินชื่อเพื่อนสนิทของอีกฝ่าย เขาไม่เคยนึกชอบแม่สาวน้อยเจ้าของชื่อเลย แม้ว่าวีรินทร์จะเป็นเพื่อนสนิทของคนรักก็ตาม บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้ ความขุ่นมัวที่เกิดขึ้นปุบปับทำให้เขาพูดเสียงห้วนโดยไม่รู้ตัว   “เกือบบ่ายแล้ว เขาคงจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ น้องภาอย่าห่วงเลย โตๆ กันแล้ว” อีกแล้ว เป็นอย่างนี้ทุกทีที่ได้ยินชื่อเพื่อนรักของเธอ แต่อจิราภาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะรู้ดีว่าภีษมะอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ขืนพูดอะไรไปตอนนี้ก็คทะเลาะกันเปล่าๆ และรู้ดีว่าเขาไม่ชอบวีรินทร์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คนพูดเองก็เหมือนจะเริ่มรู้ตัว จึงบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่ปลายเสียงยังไม่วายติดห้วนอยู่น้อยๆ “พี่ขอโทษ ถ้าน้องภาห่วงเขาก็โทรไปถามเขาดูก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องหิ้วไปเก้อ” กว่าที่สองคนจะกลับมาถึงสำนักงานได้ก็เกือบบ่ายสองโมงแล้ว ทั้งสำนักงานเหลือคนทำงานอยู่แค่ ๒ คน คือ ครรชิต เจ้าของและหัวหน้าสำนักงาน ซึ่งเป็นหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้นๆ และอีกคนหนึ่งเป็นสาวสวยนัยน์ตาคม วีรินทร์ เสียงประตูสำนักงานเปิดออกทำให้คนที่นั่งทำงานอยู่เงยหน้าขึ้นมองมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ก็เห็นร่างสูงของภีษมะเปิดประตูเดินนำเข้ามาก่อนเป็นคนแรก แล้วเดินหลบไปยืนอยู่ด้านข้างใช้มือดันประตูไว้ให้เปิดอ้าอยู่อย่างนั้น เพื่อให้คนรักที่เดินตามมานั้นเข้ามาได้โดยสะดวก เพราะสองมือของอจิราภาตอนนี้นอกจากจะถือสำนวนคดีแล้ว ยังหิ้วถุงขนมมาเต็มสองมืออีกด้วย “อ้าว! หอบอะไรมาเยอะแยะวะไอ้ภา ไหงไอ้ภีมไม่ช่วยมันถือล่ะ” เสียงห้าวๆ ทักทายดังลั่นแบบลูกทุ่งขนานแท้ของครรชิตดังแหวกอากาศมา ภีษมะหัวเราะนิดๆ “ผมจะช่วยถือแล้วครับอา แต่เขาบอกจะถือเอง ผมก็เลยไม่ขัดศรัทธา” “แกก็เลยให้มันถือเองหมดว่างั้นเถอะ เวร! จำเริญแท้ลูกน้องฉัน ไม่รู้ว่าไอ้ภามันคบแกเป็นแฟนได้ยังไง” อจิราภาวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะทำงานตัวเอง พลางบอกครรชิตด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “ภาอยากถือเองค่ะ อาหน่อยอย่าว่าพี่ภีมเลย” “แกก็เป็นซะอย่างนี้ ไอ้ภีมมันถึงได้ใจ” “เขาเรียกว่าหลอกให้ตายใจหรอกค่ะอา แล้วค่อยเรียกคืนทบต้นทบดอกทีหลัง” ครรชิตตบมือฉาดอย่างชอบอกชอบใจกับคำตอบของลูกน้องคนสวย พลางหันไปยักคิ้วกับภีษมะทำนองว่า 'เอาเรื่องเว้ยไอ้ภีม แต่งเมื่อไหร่แกตายแน่' ในขณะที่อจิราภามองไปรอบสำนักงานไม่เห็นใครอื่นอีกก็แปลกใจ “อ้าว! แล้วนี่ไปไหนกันหมดแล้วล่ะคะอา ทำไมเหลืออากับรินทร์เฝ้าสำนักงานกันสองคนเท่านี้” “ไอ้หยงกับไอ้ณัฐไปศาล ไอ้เหมี่ยวไปทำเรื่องขอประกันตัวลูกความ ดูท่าว่าจะไปแล้วไปลับไม่กลับมาด้วยวันนี้ ส่วนไอ้ตาลมีนัดสืบพยานที่แม่ฮ่องสอนพรุ่งนี้ เลยกลับบ้านไปเตรียมตัวแล้ว” ครรชิตบอก ทำเอาคนฟังถึงกับมองถุงขนมมากมายตรงหน้าอย่างคิดหนัก “แย่แล้ว ภาซื้อขนมมาเยอะด้วยสิ” “ไม่เห็นแย่ตรงไหนนิ ใส่ตู้เย็นไว้ก็ได้ ไม่งั้นก็ให้อากินหมดเลยยังไหว” “เสียใจค่ะ ภาไม่ได้ซื้อเผื่ออาหน่อยเลย” หญิงสาวพูดหน้าตาเฉย ทำเอาครรชิตโวยลั่น “ได้ไงไอ้ภา แกซื้อเผื่อทุกคน แต่ไม่เผื่ออาหมายความว่าไงฮะ” “ไม่อยากเผื่อค่ะ โทษฐานที่อาโยนคดีลุงสีทนมาให้ภาทำ ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะต้องถูกท่านสั่งจำหน่ายแน่ๆ” “อ้าว! จำหน่ายอีกแล้วเรอะ แล้วรู้ได้ไงว่าอาโยนคดีไปให้” “อาพงษ์บอกค่ะ” “เอ่อ...อาทำไปเพราะหวังดีกับแกนะ ก็เห็นแกไม่ค่อยทำคดีแพ่งเลยนี่หว่า รับมาแต่ละคดี เมทงี้ ปล้นงี้ พยายามฆ่างี้ ถามจริงเถอะ แกเป็นผู้หญิงหรือเปล่าวะ”   ครรชิตบอกเสียงอ่อย อจิราภายืนกอดอกฟังยิ้มๆ แล้วตอบกลับไป “ผู้หญิงสิคะ ทำไงได้ล่ะคะ ภาไม่ถนัดคดีแพ่งนี่นา เก็บครบ ๑๕ คดีเมื่อไหร่จะไม่รับแล้ว ปวดหัว สู้อาญาก็ไม่ได้ แน้ อย่ามองภาด้วยสายตาอย่างนี้นะคะอา ลืมไปแล้วเหรอว่าอุทธรณ์คดีเมทเคสนั้นน่ะ ภาทำให้ฝ่ายเราชนะนะเอ้อ” ทนายความหนุ่มใหญ่หรี่ตามองลูกน้องสาวอย่างหมั่นไส้ รอจนอีกฝ่ายพูดจบจึงสวนคำกลับมา สั้นๆ แต่ได้ใจความ “เออ แกเก่ง” สาวน้อยหัวเราะร่วนชอบใจ ก่อนจะหิ้วถุงขนมเข้าไปในส่วนของห้องแพนทรีเล็กๆ หลังห้องทำงาน แล้วจัดแจงแบ่งขนมส่วนของเพื่อนร่วมงาน ๔ คนที่ไม่อยู่ นำมาเก็บไว้ในตู้เย็นหลังเล็กของสำนักงาน ที่เหลือจากนั้นจึงจัดใส่จาน ๒ จานสำหรับครรชิตและวีรินทร์ ภีษมะเดินตามคนรักเข้ามาในห้องแพนทรีด้วย อจิราภาจึงยื่นขนมจานหนึ่งส่งให้ “แยมโรลเปปเปอร์มินท์นี่ของชอบของรินทร์ พี่ภีมช่วยเอาไปให้รินทร์หน่อยนะคะ ส่วนของอาหน่อย เดี๋ยวภาจัดการเอง” “ทำไมต้องเป็นพี่ด้วย” ชายหนุ่มถามเสียงกดต่ำลงอย่างข่มความรู้สึก เท่าที่ต้องทำงานร่วมกันนี่ก็เต็มกลืนแล้ว ตอนแรกที่ชวนอจิราภามาฝึกงานที่สำนักงานทนายความของครรชิต แล้วเห็นวีรินทร์พ่วงตามมาด้วยก็เหลือรับไปทีหนึ่งแล้ว แต่ยังอดใจไม่พูดอะไรออกไป เพราะคิดว่าเมื่อการฝึกงานเป็นทนายความฝึกหัดจบลง วีรินทร์ก็คงจะไปจากที่นี่ ด้วยอจิราภาเองเคยบอกเขาว่าวีรินทร์ไม่ชอบงานทนายความแต่ทุกอย่างก็พลิกผันไปหมด เมื่อครบกำหนดฝึกงานในสำนักงาน วีรินทร์ดูเหมือนจะเปลี่ยนใจมาชอบงานทนายความ ถึงกับตามเพื่อนรักไปสอบใบอนุญาตว่าความด้วย มิหนำยังสอบติดทั้งคู่ เจ้าหล่อนเลยได้ข้ออ้างที่จะทำงานอยู่กับครรชิตต่อไป อจิราภานั้นดีใจแน่ที่จะได้ทำงานที่เดียวกันกับเพื่อน แต่ไม่ใช่สำหรับเขา อจิราภาไม่เคยรู้เหตุผลแท้จริงว่าทำไมเขาจึงไม่ชอบหน้าวีรินทร์ และเขาก็สมัครใจจะปิดเป็นความลับต่อไป เรื่องบางเรื่องรู้ไปก็รังแต่จะทำให้เกิดความบาดหมาง และความระแวงแคลงใจกันเสียเปล่าๆ “เถอะค่ะ นึกว่าเห็นแก่ภานะคะ ยังไงรินทร์ก็เป็นเพื่อนภา พี่ภีมเลี่ยงที่จะไม่พูดไม่พบรินทร์เลย มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ยิ่งมาทำงานที่เดียวกันแบบนี้อีก” ฟังคำพูดและเห็นสายตาวิงวอนของอีกฝ่ายแล้ว  ชายหนุ่มก็ต้องเม้มปากแน่นอย่างข่มใจ พลางรับจานขนมจากมือคนรักอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะหันกลับเดินออกไปจากห้องแพนทรี ร่างสูงเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะวีรินทร์ แล้ววางจานขนมลงบนโต๊ะค่อนข้างแรงพร้อมกับคำพูดสั้นๆ ห้วนๆ เพียงสองพยางค์ว่า “ของเธอ” วีรินทร์ชะงัก เงยหน้ามองดูเจ้าของเสียง แต่ก็เห็นเพียงด้านหลังที่เดินจากไปแล้วเท่านั้น อจิราภาเดินตามออกมาทันเห็นกิริยาของชายหนุ่มก็ถอนใจบางๆ อย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กำลังใจเพื่อนรักแทน อีกฝ่ายยิ้มตอบจืดเจื่อนอย่างน่าสงสารกลับมา แต่พออจิราภาละสายตาจากเธอแล้วผละไปที่โต๊ะครรชิต ซึ่งตอนนี้ภีษมะนั่งอยู่ด้วย เสียงล้งเล้งต่อว่าต่อขานอจิราภาของครรขิตดังลอยลมมากระทบหู ค่าที่เจ้าหล่อนแกล้งหลอกว่าไม่ได้ซื้อขนมมาเผื่อ เรียกเสียงหัวเราะจากสองหนุ่มสาวได้ไม่น้อย แต่ไม่ใช่กับวีรินทร์ สีหน้าและแววตาสลดของหญิงสาวก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นความริษยาเข้ามาแทนที่ วีรินทร์มองความสัมพันธ์ของสองหนุ่มสาวด้วยความรู้สึกที่ราวกับมีไฟกองใหญ่ลุกโชนอยู่ในใจ ไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างให้มอดไหม้ แม้แต่มิตรภาพ ถูกแล้ว! เธอหลงรักภีษมะตั้งแต่แรกเห็น และรักมานานเท่าๆกับที่เขามีใจให้เพื่อนของเธอ แต่สายตาคู่นั้นไม่เคยแม้แต่จะเหลือบแลมาทางเธอเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที ทั้งที่เธอกับอจิราภาแทบไม่เคยอยู่ห่างกันเลย ภีษมะทำราวกับเธอไม่มีตัวตนสำหรับเขากระนั้น คราวใดก็ตามที่บังเอิญเธอเห็นเขามารออจิราภาที่หน้าหอ และเพื่อนสาวยังไม่กลับมา หากเธอเข้าไปทักและพูดคุยด้วย ชายหนุ่มก็ทักและตอบเธอแบบถามคำตอบคำ เหมือนคนจำใจต้องรักษามารยาท จนสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่มีตลอดการสนทนานั้น ที่สุดแล้วเป็นเธอที่ต้องผละถอยออกมา หรือหากเธอยังฝืนสนทนาต่อไป ทันทีที่อจิราภาปรากฏตัว ภีษมะจะลุกหนีการสนทนานั้นเข้าไปหาคนรักทันที ไม่มีแม้แต่คำลา ไม่แม้แต่จะหันมาใส่ใจคู่สนทนาจำเป็นอีกต่อไป หน้าที่เคร่งขรึมกลับเป็นสดชื่นราวกับปลาได้น้ำใหม่ก็ไม่ปาน วีรินทร์ไม่เคยรู้ ไม่เคยเข้าใจว่าเหตุใดภีษมะจึงมีท่าทีเช่นนี้กับเธอเพียงคนเดียว ทั้งที่กับเพื่อนคนอื่นๆ ของอจิราภา เขาสามารถพูดคุยเล่นหัวสนุกสนานได้ตลอด ความน้อยใจเสียใจบวกกับความอยากเอาชนะ เป็นเชื้อไฟแห่งความริษยาชั้นดีที่เธอเติมลงในหัวใจโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวถึงขั้นสาบานกับตัวเอง สักวันหนึ่งเธอต้องได้ภีษมะมาครอบครองทั้งตัวและหัวใจ                                                          อริญชย์ / อินทรายุธ ------------------------------------- หมายเหตุ บทนี้อาจมีศัพท์เฉพาะทางกฎหมายเยอะหน่อยนะคะ แต่คิดว่าคงไม่ยากเกินไป ที่อาจทำให้งงหน่อยก็คือคำว่า "คดีเมท" เมท ในที่นี้ คือ เมทแอมเฟตามีน หรือที่เรารู้จักกันดีในชื่อ "ยาบ้า" ค่ะ ในแวดวงกฎหมายและตำรวจ จะใช้คำว่าเมท เพราะเข้าใจง่ายกว่า และเป็นการเรียกตาม พรบ.ยาเสพติด ด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 53 13:12:30 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 13:12:33

ความคิดเห็นที่ 3   บทที่แล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9289123/W9289123.html คุยกันท้ายบทจ้า จากคุณ Psycho man แฮ่ อินอธิบายไปในบทก่อน และทางหลังไมค์แล้วนะคะ เจอนักอ่านคิดมากแบบพี่ชายนี่ล่ะค่ะดี อินชอบ ฮี่ๆๆๆๆๆ   ********************************* จากคุณ อุษมัน ก็นะ จะให้ทำไงล่ะ มันชินกับภาษาโบราณ ภาษาวรรณคดีมาตั้งนานแล้วง่า ไม่ได้แกล้งพูดนะ มันชินจริงๆ เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว  ใครจะว่าเกิดผิดยุคก็ยอมรับโดยดีล่ะเอ้า ใช่ รู้ว่ายาก แต่ก็ยังอยากลองเขียน ถ้าฉันก้าวผ่านความยากตรงนี้ได้ ฉันก็ชนะตัวเองได้แล้วล่ะ ไม่งั้นก็ไม่มีวันจะทำได้ซักที   เฮอะ ไม่ต้องกลัวใจฉันหรอกแก ช่วงปัจจุบันเคยเขียนไว้กี่บท ก็ยังมีเท่าเดิมนั่นแหละ เซอร์ไพร้ส์ ถ้าบอกไปจะเรียกว่าเซอร์ไพร้ส์เหรอจ๊ะ คุณเพื่อน อิอิ ^^ ********************************* จากคุณ ชัชพิมุข เอาแล้ว มาอีกรายแล้ว เพื่อนอินพูดอย่างนี้จริงๆ ค่ะพี่ชัช ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ^^ ********************************* จากคุณ scottie อุ๊บ คริ คริ เจอมุกนี้คุณก๊อตตี้เข้า ไปไม่เป็นเลยเรา จริงแฮะ ถ้าคนอนาคตไม่กลับไปหา คนในอดีตก็ตามมาสิ ^^ คุณก๊อตตี้พูดถูกใจ เห็นไหมคะพี่ชาย สาวๆ ยืนยันแล้วว่าผู้ชายพูดคะขาเนี่ย ทำใจสาวละลายเลยน้า ********************************* จากคุณ สายธารแห่งฟากฟ้า (นภสินธุ์) (s.paresu) เป็นล็อกอินที่ยาวมากน้องแพร ข้าน้อยขอคารวะ --/\-- ภีษมะ อืมม์ นั่นจิ แปลว่าอะไรหว่า ตอนปิ๊งชื่อนี้ก็ลืมดูความหมายด้วยสิ แล้วพอน้องแพรถาม พี่ไปเปิดพจนานุกรมดู ไม่เจอค่ะ เจอแต่ ภีมะ ที่แปลว่าน่ากลัว เอาเป็นว่าพี่ติดคำแปลไว้ก่อนนะจ๊ะ ถ้าเจอความหมายแล้วจะกลับมาบอกให้จ้า หือ??? เรื่องราวเมื่อสี่ปีก่อนเหรอ อืมม์ นี่พี่เขียนให้คนอ่านงงเอง หรือว่าน้องแพรงงเนี่ย สี่ปีก่อน พี่หมายถึงช่วงสมัยเรียนของภีษมะกับอจิราภานะ เอาล่ะ อ่านบทใหม่นี้คงเข้าใจมากขึ้น (มั้ง) ภาษาเหนือที่พี่ใช้ คำไหนไม่เข้าใจความหมายเอ่ย ถามมาได้เลยจ้า ยินดีตอบทุกคำเลย เรื่องพระเจ้าติโลกราช เป็นความรู้สึกส่วนตัวของพี่เองจ้ะ ไม่รู้สิ คนอื่นอาจมองว่าท่านดุ ท่านร้าย แต่เท่าที่พี่สัมผัสมาตอนนั้น พี่ว่าท่านใจดีออก พี่ดีใจนะที่ทำให้คนอ่านรู้สึกกับท่านอย่างนี้ได้ ^^ ********************************* จากคุณ Regenbogen ^_^ ว้าย พี่เอ๊ดขา ไม่ต้องรีบค่ะ ไม่ต้องรีบ ช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ค่ะ ^^ ป.ล ชื่อจริงน้องกิ่งไผ่ พี่เอ๊ดบอกอินแล้วค่า ^___^ ********************************* จากคุณ npuiy ยินดีต้อนรับค่ะพี่อุรสา รบกวนติชม และแนะนำน้องใหม่คนนี้ด้วยนะคะพี่ ^_^ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 13:36:33

ความคิดเห็นที่ 4 ลงชื่อก่อนแล้วคืนนี้มาอ่านจ้า จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 15:05:51

ความคิดเห็นที่ 5   เข้าทางใครก็ไม่รู้แถวนี้เลยน้อ แอบสงสัย นางเอกเรื่องนี้ จริงๆ อยากใช้ชื่ออินทรายุธหรือเปล่าเนี่ย หุหุ อารายฟระ เหตุผลที่ทำให้ภีมไม่ชอบหน้ารินทร์ขนาดนี้ มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ จ้า จะเป็นกำลังใจให้คุณเพื่อนก้าวข้ามอุปสรรคนี้ให้ได้ ขอให้ชนะตัวเองให้ได้นะ เพราะ ชนะใดไหนเท่าได้ ชนะศึกในใจตน สู้ๆๆๆๆๆ จ้า อยากบอกว่า สู้ต่อไปทาเคชิ แต่กลัวโดนแซวอีก ฮิๆ จากคุณ : อุษมัน เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 17:32:47

ความคิดเห็นที่ 6   แวบมาอธิบายความหมายของชื่อ ภีษมะ ที่ติดค้างไว้จ้ะ นึกออกแล้วว่าได้ชื่อ ภีษมะ นี้มาจากไหน พี่ได้มาจากวรรณคดีเรื่อง "มหาภารตะ" จ้ะ ตอนที่กลับบ้านเมื่อกี้เจอเลคเชอร์เก่าบนชั้นหนังสือเข้าพอดี แล้วก็ได้คำตอบมาให้ว่า ภีษมะ เป็นภาษาสันสกฤต แปลว่า ฉกาจฉกรรจ์ จ้ะ จากคุณ : พี่อิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 17:52:57

ความคิดเห็นที่ 7 Methamphetamine ทำไมอ่านเมทแอมเฟตามีนได้หว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 20:15:24

ความคิดเห็นที่ 8 แพรเข้าใจว่า สี่ปีที่แล้วอะ นางเอกย้อนเข้าไปในยุคอดีต เพราะกาลเวลาของอดีตกะปัจจุบันอาจไม่ตรงกัน เช่น หนึ่งวันของอดีต เท่ากับสองวันของปัจจุบัน มากกว่าหรือน้อยกว่านั้นอะ แหมแซวเรื่องชื่อลอคอินนั้น ไปไม่เป็นเลยทีเดียว ยอมรับว่ายาวจริงจัง แต่ชอบมากๆๆ อะ พี่อิน พี่อินช่วยเล่าได้มะค่ะ ว่า พระเจ้าติโลกราช ท่านดุ หรือร้ายยังงาย (ไม่เคยอ่านพระราชประวัติท่านมาก่อน) จากคุณ : สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 20:19:20

ความคิดเห็นที่ 9   ทักทายหลังอาหารเที่ยงครับ ลงเร็วจังเลย พี่คิดว่าน้องอินจะลงอีกทีวันเสาร์เสียอีก แต่วันนี้ไม่รู้มีอะไรมาดลใจให้เปิดดู เห็นเข้า ก็อ้าว น้องอินลงบทใหม่ หือ แยมโรลเปปเปอร์มินท์ มีด้วยเหรอครับ แยมโรลรสนี้ ไม่เคยได้ยินมาก่อน รู้สึกว่าพระเอก (หรือพระรองหว่า???) ของน้องอินแต่ละเรื่องนี่ จะรักมั่น รักเดียวใจเดียวจริงๆ นะครับ ชักสงสัยแล้ว ว่าเพราะอะไรหนอ สายฟ้าน้อยถึงเปลี่ยนใจไม่รักภีม เท่าที่อ่านดู เหมือนว่าสองคนนี้รักกันมานานมากแล้ว จากคุณ : ชัชพิมุข เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 53 12:49:27

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมถึงไม่ชอบวีรินทร์น๊า จากคุณ : npuiy เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 53 21:39:29

ความคิดเห็นที่ 11 ถ่อมตัวนะคะเนี่ย  เขียนดีเชียว จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 53 23:03:27