ความคิดเห็นที่ 1 “เราไม่ควรปิดประตูเมืองหลวงหรือขอรับ” ดูลัสตั้งคำถามหลังฟังคำสั่งทั้งหมดเสร็จสิ้นในห้องประชุมเล็ก “แค่ตรวจค้นคนเดินทางออกจากเมืองหลวงให้ละเอียดกว่าเดิมก็พอแล้ว เจ้ารีบไปตามคำสั่งซิ” ท่านผู้สำเร็จราชการคอนรอยกลับย้ำคำเดิม ก่อนจะสั่งทหารอีกคนหนึ่ง “ขอรับ” “แต่...เราประมาทคนทรายนั่นไม่ได้ขอรับ ยิ่งมันนำตัวเจ้าหญิงแอชลีนน์ไปด้วยอย่างนี้ แล้วยิ่งมันหนีไปกับชาลัวห์ ก็เท่ากับว่าทั้งสองคนนั้นร่วมมือกันมาตั้งแต่ต้นจริงๆ ข้าเป็นห่วง...ความปลอดภัยของเจ้าหญิงขอรับ” “พวกเราก็จัดการอย่างอื่นเท่าที่ทำได้แล้วไม่ใช่หรือ” ท่านผู้สำเร็จราชการกลับย้อนถาม ใช่ ท่านคอนรอยสั่งให้คนไปจับตามองความเคลื่อนไหวของเจ้ามณฑลชอร์ซาที่ยังอยู่ในเมอร์คาห์ และห้ามเขาเดินทางออกจากเมืองหลวงในทันที สมาชิกครอบครัวคนอื่นๆ ของเขาที่ชอร์ซาก็ถูกจับตามองเช่นกัน ส่วนด้านการสกัดจับผู้หลบหนีทั้งสาม ท่านก็ออกคำสั่งให้ทหารที่ด่านหรือเมืองตามเส้นทางเข้าชอร์ซากวดขันเรื่องการตรวจตราคนเดินทางออก หากทั้งสามยังไม่ได้ออกจากเมือง ก็คงจะถูกจับกุมได้ในไม่ช้า แต่เพียงเท่านั้น ราชองครักษ์หนุ่มย่อมไม่อาจวางใจ อันที่จริงเขาอยากเร่งให้ปิดประตูเมืองเสียแต่รุ่งสาง แล้วก็ตรวจค้นทุกซอกทุกมุมของเมืองหลวงจนกระทั่งหาตัวเจ้าหญิงแอชลีนน์พบเสียด้วยซ้ำ “ข้าเกรงว่าหากปล่อยเวลาให้เนิ่นช้า เจ้าหญิงจะทรงได้รับอันตรายมากขึ้นขอรับ” เขาแย้ง “ข้าเองก็ตระหนักเรื่องนั้น แต่ด้วยสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ข้าคิดว่าพวกมันจะไม่ทำอันตรายพระองค์แน่นอน เจ้าหญิงคือหนทางสู่บัลลังก์ ทางเดียวที่พวกมันจะได้บัลลังก์ไปก็คือเจรจาให้เหล่าขุนนางยอมรับการอภิเษกสมรสอย่างเป็นทางการ โดยไม่กระทำสิ่งใดที่เป็นการลบหลู่พระเกียรติของเจ้าหญิงหรือราชวงศ์อลาชตาร์ก่อนหน้านั้น” ดูลัสคิดว่าอาเมียร์ย่อมตระหนักเรื่องนี้ แต่ชาลัวห์เล่า หากอาเมียร์ทำงานให้กับชาลัวห์จริงๆ แต่ชาลัวห์ที่มุทะลุและใจร้อนบุ่มบ่ามไม่ฟังคำเตือนของเขา และกระทำการหยาบช้าต่อเจ้าหญิงแอชลีนน์ขึ้นมา...องครักษ์หนุ่มคงจะให้อภัยตนเองไม่ได้ยิ่งไปกว่าครั้งเหตุลอบสังหาร ...ถ้าเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นเพราะเจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงแค่อยากช่วยอาเมียร์ให้หนีไป...พระองค์ก็ทรงวางพระทัยคนผิดไปแท้ๆ ... “ข้าเกรงว่า...พวกมันอาจไม่คำนึงถึงเรื่องนั้น” “ชาลัวห์ถูกเครื่องบีบนิ้วจนปลายนิ้วมือขวาแตกไปทุกนิ้ว ในสภาพนี้ ข้าไม่คิดว่าเขาจะพยายามทำอะไรก็ตามที่เจ้าเกรงไว้หรอก” ท่านผู้สำเร็จราชการให้เหตุผลอย่างครุ่นคิด “และเท่าที่ได้ฟังเรื่องชายคนทรายที่ชื่ออาเมียร์จากเจ้า เขาเป็นคนมีความรู้เกี่ยวกับธีร์ดีเรดีพอจะคำนึงถึงเรื่องนี้แน่นอน” “ถึงอย่างนั้น...” ดูลัสพยายามพูด แต่อีกฝ่ายก็สรุปต่อเสียก่อน “ตอนนี้ เรายังวางใจได้ว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์จะทรงปลอดภัยจนถึงตอนที่ทางชอร์ซาประกาศว่าพระองค์ทรงสมัครพระทัยไปกับพวกเขาเอง และได้อภิเษกสมรสกับชาลัวห์ในฐานะรองผู้ชนะ...อย่างเต็มพระทัย ซึ่งก็เป็นไปได้ยากอยู่แล้ว” “...ขอรับ” “แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ต้องคำนึงถึงพระเกียรติของเจ้าหญิงแอชลีนน์ไว้เช่นกัน หากเรื่องแพร่งพรายว่าเจ้าหญิงทรงหายไปกับพวกนักโทษ...ประชาชนย่อมไม่คิดอย่างพวกเราแน่ๆ ข้าคิดว่าการปิดประตูเมืองสืบค้นจะทำให้เรื่องยิ่งบานปลายไปกว่าเดิม เพราะหากจับชาลัวห์กับอาเมียร์ได้แล้วพบเจ้าหญิงแอชลีนน์อยู่กับพวกเขาด้วย อาจเกิดเหตุโกลาหลให้ผู้คนที่ได้รู้เรื่องนี้มีมากขึ้น นี่ต่างหากจะเป็นการกระเทือนพระเกียรติของเจ้าหญิงแอชลีนน์ ยิ่งไม่นับว่าการค้าอาจเสียหายมากกว่าที่เราคิดเพราะไม่อาจระบายสินค้า โดยเฉพาะพวกอาหารสดออกจากเมืองหลวงได้ทันเวลาด้วย” “ข้า...เข้าใจขอรับ” ชายหนุ่มจำใจรับ ใช่ เขาเข้าใจ แต่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนั้น สิ่งที่ท่านคอนรอยพูดมาไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย การปิดทางเข้าออกเมืองหลวงทุกทางหมายความว่าการค้าและการดำเนินชีวิตประจำวันของประชาชนอีกมากมายจะชะงักงันทันที ในฐานะผู้สำเร็จราชการ ท่านย่อมต้องคำนึงถึงธีร์ดีเรในฐานะอาณาจักรโดยรวม ไม่ใช่การตามตัวคนคนหนึ่งกลับมาให้ได้ทุกวิถีทางโดยไม่ตระหนักถึงผลเสียที่จะเกิดต่ออาณาจักร...แม้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นประมุขในนามของอาณาจักรก็ตาม “ที่สำคัญตอนนี้คือเราต้องคาดการณ์ความเคลื่อนไหวของอาเมียร์ ข้าคิดว่าคนที่เคยประมือกับเขาในการทดสอบอย่างเจ้าน่าจะช่วยเราได้มาก คิดว่าเขาน่าจะไปไหนหรือวางแผนอย่างไร...ให้เจ้ารีบมารายงานข้าทันทีที่ทำได้ ฝากด้วยนะดูลัส” “ขอรับ” องครักษ์หนุ่มค้อมศีรษะ “ข้าจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด” “ดีมาก เจ้าไปเถอะ” ท่านผู้สำเร็จราชการพยักหน้าน้อยๆ “ข้ายังมีเรื่องต้องประชุมอีกมากหลังจากนี้” ดูลัสทำความเคารพอีกครั้งแล้วออกไปจากห้องประชุมเล็ก ไม่นานก็มีเสียงแตรสัญญาณเรียกให้เหล่าขุนนางเข้าประชุมตามปกติ หลังการประชุมเร่งด่วนเฉพาะผู้เกี่ยวข้องที่เพิ่งเสร็จสิ้นไป เคียรายืนรอเขาอยู่ตรงทางเดินหน้าห้อง “เป็นอย่างไรบ้างคะท่านดูลัส” เธอรีบเข้ามาถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “พวกเขาจะรีบกวดขันเรื่องตรวจคนออกจากเมือง แล้วก็จับตามองครอบครัวของเจ้ามณฑลชอร์ซา” “...เท่านั้นหรือคะ” ครั้นเขาพยักหน้า หญิงสาวก็ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์นัก “ข้านึกว่าจะปิดค้นเมืองหลวงทุกซอกทุกมุมเสียอีก” “ทำอย่างนั้นมันเอิกเกริกเกินไป เราจะปล่อยให้คนอื่นๆ รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงอยู่กับพวกเขา” “เรื่องนั้นข้าเข้าใจค่ะ แต่...ถึงอย่างไรข้าก็อยากให้ช่วยเจ้าหญิงกลับมาให้เร็วที่สุดอยู่ดี” “ข้าก็อยากให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน” ดูลัสรับ “แต่เราต้องดำเนินการทุกด้านอย่างรอบคอบที่สุด” เคียราเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ถามเขาช้าๆ “ท่านดูลัส...คิดว่าเจ้าหญิงทรงต้องมนต์หรือเปล่าคะ” “หือม์?” ชายหนุ่มประหลาดใจมากกับคำพูดของเธอ “ทำไมหรือ” “ก็...คนทรายนั่นมีเวทมนตร์มืดอยู่ใช่ไหมคะ ได้ยินว่าแรงขนาดฆ่าคนได้ด้วย เขาอาจจะใช้มนต์เสน่ห์หรือมนต์สะกดบังคับพระทัยของเจ้าหญิงก็ได้” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่อย่างนั้นเจ้าหญิงแอชลีนน์จะทรงปกป้องเขาขนาดนี้ทำไมล่ะคะ ในเมื่อเห็นชัดอยู่แล้วว่าเขาเป็นคนไม่ดีแน่ๆ” “เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” องครักษ์หนุ่มตอบไป แม้จะไม่เชื่อนักว่าจะเป็นจริงได้ อย่าว่าแต่เรื่องมนต์เสน่ห์หรือมนต์สะกดเลย เขาไม่อยากเชื่อเสียด้วยซ้ำว่าอาเมียร์มีเวทมนตร์ขนาดฆ่าคนได้จริง แม้จะทำลายใบแชมร็อคลงอาคมได้ เพราะหากใช้เวทมนตร์ฆ่าคนได้ ไยเด็กหนุ่มต้องไปหาแม่มดคนอื่นมาทำเวทมนตร์ฆ่าเฟลิมให้ผูกมัดตนเองเปล่าๆ แล้วไยจึงปล่อยให้นางแม่มดรอดชีวิตมาให้การปรักปรำตนเอง ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ไม่มีความรู้เรื่องเวทมนตร์พอจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ถ่องแท้นัก “แล้วให้พระเถระมาดายตรวจสอบดูได้ไหมคะ” เคียราเสนอ “พระเถระน่าจะมองออก แล้วถ้าทำลายเวทมนตร์นั้นได้ เจ้าหญิงก็คงจะทรงคืนพระสติ ท่านดูลัสจะช่วยไปถามแทนข้าได้ไหมคะ เพราะพระเถระก็อยู่กับท่านแฟคท์นานี่คะ” “ได้” ดูลัสรับ เขาเห็นสมควรเหมือนกันที่จะหารือกับพระเถระให้แน่ใจเรื่องขอบเขตเวทมนตร์ของอีกฝ่าย “เดี๋ยวข้าจะถามให้” “ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวตอบด้วยสีหน้าโล่งอกขึ้น “หวังว่าจะช่วยเจ้าหญิงกลับมาได้เร็วๆ นะคะ” “ข้าก็หวังเช่นนั้น” องครักษ์หนุ่มพูด ก่อนจะเห็นทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาและทำความเคารพ “มีอะไรหรือ” “ท่านราชองครักษ์ เรือลาดตระเวนส่งพิราบนำสารมาว่าพบเรือเล็กที่หายไปจากปราสาทบนชายหาด ห่างจากเมืองหลวงไปทางตะวันตกราวหกสิบนักซ์ ไม่มีใครอยู่ที่เรือและไม่มีรอยเท้าบนชายหาดขอรับ” “พวกมันปล่อยเรืออย่างที่คิดไว้จริงๆ” ดูลัสเปรย แล้วก็พูดขึ้นกับทั้งเคียราและทหารคนนั้น “ข้าจะรีบไปดูที่ป้อมหน้าปราสาท ตามใครจากหน่วยลาดตระเวนทางเรือที่มีความรู้เรื่องกระแสน้ำมาพบข้าด้วย” “ขอรับ” ทหารผู้แจ้งข่าวรับ ก่อนจะรีบไปตามคำสั่ง องครักษ์หนุ่มกำลังจะไปเช่นกันเมื่อหญิงสาวเอ่ยขึ้น “ขอให้โชคดีนะคะท่านดูลัส” “ขอบใจ” เขาเหลียวไปตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะรีบไป ในเมื่อใจจดจ่ออยู่กับสิ่งอื่นมากกว่า * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 53 22:16:13

ความคิดเห็นที่ 2 “พ่อค้าหรือ” “ขอรับ” อาเมียร์ตอบคำถามทหารที่หน้าประตูเมืองหลวง ซึ่งไม่ปิดบังสีหน้าเหนื่อยหน่ายงานเลย ทหารคนนั้นไม่ถามชื่อ ความสัมพันธ์ พื้นเพ หรือกระทั่งจุดหมายของชาย ‘สอง’ คนที่นั่งเกวียนมาด้วยกันเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เด็กหนุ่มคิดกระทั่งเตรียมชื่อเมืองเล็กๆ ในอุลทูร์ซึ่งได้ยินจากพ่อค้าดาบไว้เป็นบ้านเกิดของทั้งสอง และพอจะจำคำบ่นของพ่อค้าถึงฤดูหนาวอันทารุณในเมืองเมื่อปีที่แล้วมาตอบได้หากถูกถามละเอียดกว่านั้น “มีอาวุธไหม” “ดาบกับมีดสั้นอย่างละสองเล่มขอรับ ข้ากับน้องชายพกไว้ป้องกันตัว” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับส่งดาบและมีดสั้นที่แขวนไว้ที่เข็มขัดตนให้ดู ทั้งสองอย่างเป็นของเก่ามือสองที่ราคาถูกพอสมควรและไม่สะดุดตานัก แต่พอใช้การได้ ทหารคนนั้นมองอาวุธของสองพ่อค้าหนุ่มอีกแวบก่อนจะส่งกลับ แล้วหันไปทางหลังเกวียนที่ยังไม่ได้ขึ้นโครงประทุนและคลุมผ้าบ้าง “แล้วสินค้า?” “ชาดานแซร์หกถังขอรับ นอกจากนั้นเป็นเสบียงและเครื่องนอนของพวกเรา” คนฟังย่นจมูกทันที แต่ยังไม่วายตอบตามที่อาเมียร์คาดไว้ “ขอตรวจดูของหน่อย” เด็กหนุ่มกระวีกระวาดขึ้นกระบะเกวียนไปเปิดถังใบแรกให้เขาดูปลาหมักที่เรียงอยู่จนเต็มถัง กลิ่นฉุนเฉียวโชยคลุ้งไปทั่วบริเวณนั้นโดยเร็ว กระทั่งทหารที่ตรวจคนออกจากเมืองยกมือขึ้นป้องจมูก พอเห็นสีหน้าทหารคนนั้นบอกความรังเกียจในกลิ่นได้ที่แล้ว อาเมียร์จึงปิดถังใบนั้น และเอื้อมมือจะไปเปิดอีกใบ แต่แล้ว...เขาก็ชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าม้าควบมาแต่ไกล และเห็นทหารคนหนึ่งบนหลังม้าควบมาจากถนนที่ตัดตรงผ่านตลาด เป็นเหตุให้ชาวบ้านที่กำลังจับจ่ายซื้อของอยู่รีบหลบเข้าข้างทางกันจ้าละหวั่น ธงเล็กที่ทหารบนหลังม้าชูโบกอยู่น่าจะเป็นธงแจ้งข่าวด่วน นั่นทำให้เด็กหนุ่มเริ่มกังวลขึ้นมา แต่ทหารคนนั้นกลับไม่ใส่ใจคนแจ้งข่าวนัก “พอแล้ว ใบเดียวก็พอ” เขาบอก “เรียบร้อย พวกเจ้าออกไปได้” “ขอบคุณขอรับ” อาเมียร์ค้อมศีรษะรับก่อนจะลงจากกระบะเกวียนไปนั่งอยู่ด้านหน้ากับแอช แล้วกระตุ้นม้าให้เริ่มเดินออกไป ดูเหมือนทหารผู้ถือธงแจ้งข่าวด่วนจะมาถึงในตอนนั้น “ทางการมีคำสั่งให้ตรวจคนออกจากเมืองอย่างละเอียด เพื่อหาชายสองคน และหญิงอีกคนที่มีลักษณะตามนี้” อาเมียร์ได้ยินเขาพูดกับทหารคนก่อนหน้าแว่วๆ “อย่าเพิ่งปล่อยให้เกวียนเล่มนั้นผ่านไป” “ไม่ต้องหรอกขอรับ ข้าตรวจเกวียนเล่มนั้นเรียบร้อยแล้ว มีแค่พ่อค้าชาดานแซร์สองคนพี่น้อง ไม่มีผู้หญิงมาด้วย ในถังพวกนั้นก็มีแต่ปลาหมักขอรับ” เด็กหนุ่มค่อยๆ ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อทหารผู้แจ้งข่าวรับแค่ว่า “อย่างนั้นหรือ” เหมือนไม่ติดใจอะไร แล้วก็กำชับให้ตรวจคนเดินทางคนต่อไปอย่างเข้มงวดเพื่อหาคนสามคนนั้นให้ได้ “พวกนี้เป็นใคร อาชญากรสำคัญหรือขอรับ” ทหารคนเดิมถามไล่หลังมา “ชายสองคนนั่นคือลูกเจ้ามณฑลชอร์ซาที่สั่งฆ่าพระคู่หมั้นของเจ้าหญิง กับคนทรายอีกคนที่ร่วมมือกับมัน ผู้หญิงเป็นใครไม่รู้แน่ชัด แต่คาดว่าน่าจะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เดี๋ยวคงมีประกาศจับออกมาติดทั่วเมืองแน่ๆ” “อะไรกัน ไม่กี่วันก็หนีออกมาจากคุกหลวงได้หรือนี่ อย่าบอกนะว่าเจ้าคนทรายนั่นมีเวทมนตร์จริงๆ...” อาเมียร์ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองเพียงเท่านั้น เพราะพวกเขาออกนอกประตูเมืองมาไกลพอจะเริ่มบังคับม้าให้วิ่งเหยาะๆ ได้แล้ว แอชถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่ข้างๆ เขา “ข้านึกว่าจะแย่แล้วเสียอีก ยังดีที่ทหารที่ตรวจเราอยู่ก่อนไม่สงสัยอะไร” เด็กสาวพูดเบาๆ “กลิ่นชาดานแซร์นี่เยี่ยมจริงๆ เชื่อท่านเลย” “ตอนร่วมทางกับขบวนพ่อค้า ข้าได้รู้ว่าในบรรดาสินค้าต่างๆ ชาดานแซร์เป็นของที่พวกทหารตามด่านผ่านแดน ‘เหม็นเบื่อ’ ที่สุดในเวลาตรวจ...นี่ข้าไม่ได้เล่นคำนะ” คนฟังหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอีกเรื่องหนึ่ง “ว่าแต่...ข้ากลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไปแล้วหรือนี่ แถมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดที่ไม่รู้ตัวตนอีก คนสั่งให้ประกาศข่าวคิดอะไรอยู่นะ” “อย่างน้อยมันก็ดีกว่าเปิดเผยให้ประชาชนรู้ว่าเจ้าหญิงของเขาไม่เพียงแต่ช่วยนักโทษหนี แต่ยังหนีไปกับนักโทษด้วยนั่นล่ะ” อาเมียร์เปรยเรียบๆ ก่อนจะรีบออกตัวเมื่อตระหนักได้ “ข้าไม่ได้ว่าที่ท่านทำเป็นเรื่องไม่ดีหรอกนะ ต้องขอบคุณท่านต่างหากที่ช่วยข้าออกมา ถ้าไม่ได้ท่าน...ข้าคงจะยอมถูกประหารอยู่ในนั้นจริงๆ แน่” “ท่านยังคิดว่าตนเองผิดอยู่อีกหรือ” เด็กสาวกระซิบแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เด็กหนุ่มมองตรงไปยังทางด้านหน้าขณะค่อยๆ เรียบเรียงคำตอบ “ข้าคิดว่า...การฆ่าคน...ไม่ว่าจะในกรณีไหนมีความผิดเสมอ จะให้คิดว่าตัวเองไม่มีความผิดคงไม่ได้” “...ก็คงใช่” แอชรับ “แต่...แต่ท่านก็ไม่ได้ตั้งใจนี่ ถึงจะต้องรับโทษ...ก็ต้องไม่ใช่โทษร้ายแรงที่สุดสิ แล้วถึงท่านจะมีเวทมนตร์ ข้าก็ยังเชื่อว่าท่านเป็นคนดี...อย่างน้อยก็ดีกว่าใครๆ อีกหลายคน” “ไม่รู้สินะ” อาเมียร์เอ่ยลอยๆ “แต่ถ้า...เทพเจ้าหรือชะตากรรมเห็นว่าข้ามีความผิด ก็คงจะลงโทษข้าให้สมกับสิ่งที่ทำในสักวันนั่นล่ะ” “อย่าคิดแบบนี้สิ!” เด็กสาวเอ็ดเบาๆ “คิดแบบนี้ก็เท่ากับว่า...เกิดเรื่องเลวร้ายอะไรกับท่าน ท่านจะยอมรับมัน...คิดว่าตัวเองสมควรยอมรับความทุกข์นั้นเพราะท่านเคยทำบาปมาก่อนน่ะหรือ ข้าไม่ชอบความคิดแบบนี้เลย!” “แอช...” เด็กหนุ่มตกใจกับน้ำเสียงที่ฟังขมขื่นของอีกฝ่ายจนได้แต่เรียกชื่อของเธอ แต่ไม่อาจพูดอะไรได้มากกว่านั้น “เสด็จพ่อ...ถูกปลงพระชนม์เพราะส่งทหารไปกวาดล้างเผ่าอัสลาน ท่านคงทราบเรื่องนี้แล้ว” เขาเหลือบเห็นเด็กสาวก้มหน้าลง สองมือกำแน่นบนตัก “ท่านคงมองว่าการถูกชาวเผ่าที่เหลือรอดมาฆ่าตายอย่างทารุณเป็นผลกรรมที่เสด็จพ่อทรงทำไว้...ใช่ไหม แต่ข้ายอมรับไม่ได้ เสด็จพ่อทรงเป็นคนอ่อนโยน ไม่ใช่กษัตริย์ที่เลวร้าย ที่ต้องกวาดล้างพวกเผ่าอัสลานก็เพราะพวกนั้นทำความเดือดร้อนให้เราก่อน ข้าไม่มีวันยอมรับได้เด็ดขาดว่าพระองค์สมควรถูกฆ่าแบบนั้น แล้วเสด็จแม่กับเสด็จพี่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยซ้ำ...” อาเมียร์ได้แต่ฟังเงียบๆ เขาไม่กล้า...แล้วก็คงไม่มีวันบอกแอชได้หรอกว่าเหตุผลเบื้องหลังการกวาดล้างเผ่าอัสลานมีผลประโยชน์ทางการเมืองเกี่ยวข้องมากกว่าที่เธอได้รับคำบอกมา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่อาจตัดสินได้ว่าสิ่งที่พระราชาอาร์กาดทรงกระทำเป็นความผิดมหันต์ ในเมื่อเสด็จพ่อเคยตรัสต่อเขาแท้ๆ ว่าหากต้องการเป็นกษัตริย์ที่เข้มแข็ง ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงการกระทำอันเลือดเย็นได้ นอกจากนี้ เด็กหนุ่มก็เข้าใจความรู้สึกของการสูญเสียพระราชบิดา...รวมทั้งพระญาติคนอื่นๆ ไปด้วยน้ำมือของคนจากชาติศัตรูดี “ข้า...เสียใจด้วย” เด็กหนุ่มตัดสินใจพูด เด็กสาวไม่ตอบอะไร เธอนิ่งเงียบไปนาน จนเขาลังเลว่าควรจะพูดอะไรเพิ่มเติมหรือไม่ แต่แล้วแอชก็พูดขึ้นอีกเสียเอง “นี่ ถึงอย่างไร...เราก็ได้มาเดินทางด้วยกันอย่างไม่คาดฝันแล้ว น่าจะทำให้ช่วงเวลานี้สนุกที่สุด...ดีไหม ตอนเด็กๆ เสด็จพี่ไอลีชเคยตรัสกับข้าว่าถ้าโตแล้วจะปลอมพระองค์เป็นนักรบพเนจร เดินทางไปทั่วธีร์ดีเรเพื่อเรียนรู้ชีวิตประชาชน ข้าเคยขอไปด้วย แต่เสด็จพี่กลับตรัสว่า...เจ้าหญิงที่ไหนเขาออกพเนจรกัน มีแต่ต้องอยู่เฝ้าวังรอเจ้าชาย” เด็กสาวหัวเราะน้อยๆ แต่ก็เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงความเศร้า “ข้า...อยากให้เราสองคนเดินทางกันในบรรยากาศแบบนั้น เพราะฉะนั้น...เรามาพูดแต่เรื่องที่สนุกสนานกันดีกว่า ข้ารู้หรอกว่าหลังจากไปถึงยาร์ลาธแล้วคงมีเรื่องยุ่งยากมากมายรออยู่ แต่ตอนนี้...ขอแค่พูดถึงเรื่องที่มีความสุขกันในตอนนี้เถอะ...นะ” “ได้สิ” อาเมียร์รับแล้วก็หันมา พยายามส่งยิ้มน้อยๆ ให้เธอ “เดี๋ยวเราจะหยุดพักรับประทานอาหารเช้ากัน อยากลองอาหารที่ทำจากชาดานแซร์ดูไหม” “หือม์?” เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ “ข้าคงไม่ซื้อมันมาตั้งหลายถังแค่เพื่อปลอมตัวออกจากเมืองหรอก แต่ใช้เป็นเสบียงอย่างดีด้วย ถึงมีกลิ่นอย่างนั้น แต่รสชาติมันก็ดีใช้ได้นะ...ถ้าลองแล้วชอบ” “เอ...ลองดูก็ได้...มั้งนะ” แอชรับอย่างไม่สู้แน่ใจนัก “ถ้าอย่างนั้นไปพักกันที่ร่มไม้ข้างหน้าเถอะ” เขาพยักพเยิดไปยังแนวต้นไม้ริมทางเบื้องหน้า ความรู้สึกผิดในใจของเขาที่ทำให้เฟลิมต้องตาย...และฆ่าราชมัลเฒ่าไปไม่ว่าจะด้วยเหตุใดหรือวิธีใดก็ตามยังฝังลึกอยู่ ความกังวลต่อความปลอดภัยของครอบครัวก็ยังไม่อาจคลาย แอชคงรู้เรื่องนี้แล้วเช่นกัน แต่ถึงอย่างไร...เด็กหนุ่มก็เห็นจริงตามที่เธอพูด ท่ามกลางเรื่องเศร้าและเรื่องไม่ดีมากมายที่รุมล้อมอยู่ การพูดเล่นหรือทำสิ่งใดก็ตามที่น่ารื่นรมย์ในเวลาที่ไม่อาจจัดการเรื่องพวกนั้นได้...ก็ช่วยให้ไม่ต้องจมจ่อมกับความรู้สึกด้านลบจนเกินไปไม่ใช่หรือ เวลาที่มีปัญหาหรืออุปสรรคใหญ่หลวงอะไร แม่ยังคอยพูดให้กำลังใจ ‘พ่อ’ และช่วยให้ทุกๆ คนในบ้านรู้สึกเหมือนไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นได้เลย โดยเฉพาะกับน้องๆ ตอนนี้แม่ก็คงทำหน้าที่นี้อยู่ และถ้าเป็นไปได้...เขาก็อยากให้แอชได้มีเวลายิ้มและหัวเราะ ชดเชยกับที่เคยทำให้เธอขุ่นเคืองหรือไม่สบายใจก่อนหน้านี้ และตอบแทนที่เธออุตส่าห์เชื่อใจและช่วยเหลือเขาถึงเพียงนี้ ไม่สิ ไม่ใช่แค่ชดเชยหรือตอบแทน...ถึงเขาจะไม่เคยทำเรื่องไม่ดีให้กับเธอ หรือเธอจะไม่ทุ่มเทช่วยเหลือเขาอย่างนี้ เขาก็รู้สึกขึ้นมาว่าตนเองยังอยากเห็นแอชยิ้มและหัวเราะเหมือนที่เคยเห็นในวันลูคนาซัธ...ในวันที่เธอดูมีความสุขจริงๆ แต่เดี๋ยวก่อน... อาเมียร์ชะงักไปครู่หนึ่ง จนได้ยินเสียงของเพื่อนร่วมทาง “อาเมียร์ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” “อ...เอ่อ...ไม่มีอะไร” เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ชะลอม้า เป็นไปไม่ได้หรอก เขาหรือจะรู้สึกแบบนั้น...กับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แท้ๆ ...นั่นเป็นแค่เรื่องที่เผลอคิดไปครู่เดียวเท่านั้น... * * * * * คุยกับคนเขียน ชาดานแซร์ ได้ต้นแบบจาก Surstromming ที่เป็นปลาเฮอร์ริ่งหมักของสวีเดนครับ http://en.wikipedia.org/wiki/Surstr%C3%B6mming ส่วนชื่อ ชาดาน (scadan) เป็นภาษาไอริชแปลว่าปลาเฮอร์ริ่ง แซร์ (searbh) แปลว่าเปรี้ยว เสียงอ่านเทียบจากในเว็บ พอให้อ่านได้ง่ายหน่อย...มั้ง? ^^a ปล. ภาคแรกฉบับรีไรท์ ลงในเว็บเด็กดีจนจบแล้ว หลักๆ ที่เปลี่ยนไปมีตามนี้ เผื่อตามอ่านครับ - เพิ่มบทนำ - เปลี่ยนเหตุการณ์บางช่วงในตอนที่ 8 (ลูกศิษย์ใหม่ - แอชพบอาเมียร์ครั้งแรก), 12 (กำเนิด), 13 (เคว้งคว้าง), 14 (เรื่องของหัวใจ), 16 (ผู้ควรเป็นราชัน - เพิ่มฉากพ่อลูกคุยกัน), 22 (เสร็จสิ้นพิธีสยุมพร - ฉากอาเมียร์พบแอชอีกครั้ง) - ปรับช่วงการทดสอบรอบสองให้กระชับขึ้น ตอนเก่า บทนำ - บทที่ 1 (ครึ่งแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9280262/W9280262.html บทที่ 1 (ครึ่งหลัง) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9290547/W9290547.html จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 53 22:20:19

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าว เพิ่งสังเกตว่าชื่อเมืองเดียวกัน งั้นเรื่องนี้ก็ก่อนอีกเรื่องใช่ไหมคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 00:11:07

ความคิดเห็นที่ 4 พี่ธิน ฮี่ๆ ตามมาอ่านแล้วแต่สองตอนแรกเม้นต์ไม่ทัน -*- อ่านบทแรก ตอนที่ไม่เข้าใจเอาซะเลยก็คงเป็นตอนใส่ช้องผมกันล่ะค่ะ กว่าจะนึกภาพออกก็ตอนที่รู้ว่าคือวิกผมน่านเอ๊ง - - - ว่าแต่ เจ้าหญิงแอชลีนน์ใส่ช้องผมอยู่ประจำเลยเหรอคะเนี่ย น่าสงสารชาลัวห์อยู่เหมือนกันต้องลงไปอยู่ในถังปลาแคบๆ มืดๆ เหม็นๆ - - - มีมีดสั้นเดินทางไปในถังด้วยดูน่าอันตรายจริงๆ น่ากลัวนายกะหลั่วจะคิดต่อต้าน ตอนตั้งชื่อตลกมาก ทำให้คิดถึงเรื่องชื่อที่ใครซักคนคอมเมนต์ในThe Sun Seeker น่ะค่ะ ^^ จากคุณ : เด็กหญิงใบบัว เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 11:36:51