ความคิดเห็นที่ 1 “เสร็จแล้ว” เมษิตาเลื่อนกล่องยาขนาดเล็กไปไว้ที่ขอบโต๊ะเมื่อทำแผลที่ข้อมือให้นันทลีเสร็จเรียบร้อย “ทีนี้เราก็ทานอาหารเช้ากันได้แล้วนะ” เมษิตาก้มลงสูดกลิ่นอาหารเช้าตรงหน้า “ขอบใจเมมากนะที่คอยดูแลลีมาตลอด” นันทลีกล่าวกับเพื่อนรักอย่างรู้สึกซาบซึ้ง “จะมาซาบซึ้งอะไรกันตอนนี้ ทานอาหารเช้ากันก่อนดีกว่า ดูซิน่ากินทั้งนั้นเลย” “เมยังไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อคืนให้ลีฟังเลยนะ แล้วไหนล่ะสร้อยที่บอกว่าหาเจอแล้วน่ะ” นันทลีถาม เมษิตาเปลี่ยนจากอารมณ์ดีเป็นหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อนันทลีถามถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา ไม่ใช่เพราะโกรธเพื่อนหากแต่เธอโกรธชายหนุ่มคู่กรณีต่างหาก สร้อยน่ะหาเจอแล้วก็จริง แต่คู่กรณีตัวแสบยังไม่ยอมคืนให้ง่ายๆ ยิ่งนึกเมษิตาก็ยิ่งแค้น “ปัง !!!” เมษิตากระแทกช้อนส้อมลงบนโต๊ะอย่างแรงจนโต๊ะสะเทือน “ลีอย่าให้เมเล่าเลย” เมษิตาตอบด้วยน้ำเสียงอาฆาต นันทลีพยายามถามเมษิตาตั้งแต่ตอนค่อนดึกที่เมษิตากลับมาถึงบังกะโลเมื่อคืนนี้แล้วแต่เมษิตาเลี่ยงไม่ยอมตอบอะไรทั้งสิ้น อธินเดินถือถุงกระดาษคล้ายถุงช้อปปิ้งขนาดใหญ่สองใบเดินขึ้นมาบนระเบียงที่พักของเมษิตาและนันทลีอย่างถือวิสาสะ เขาตรงรี่เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ว่างข้างเมษิตาแล้ววางถุงสองใบนั้นลงบนพื้นข้างๆ เก้าอี้ที่เจ้าตัวนั่ง จากนั้นโน้มใบหน้าเข้าไปสูดกลิ่นอาหารบนโต๊ะโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของสองสาวแต่อย่างใด “หืม...หอมจัง ขอผมทานอาหารเช้าด้วยคนนะครับ” อธินพูดโดยไม่มองหน้าสองสาว “คุณคนที่ช่วยเมไว้เมื่อวานนี้นี่” นันทลีจ้องหน้าอธินแล้วร้องทักอย่างจำได้ “ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมชื่ออธินครับ” อธินเงยหน้าขึ้นสบตากับนันทลีซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามแล้วยิ้ม นันทลียิ้มตอบอย่างเป็นมิตรพร้อมแนะนำตัวเองพลางปรายตาไปมองเมษิตา ภาพที่เห็นทำให้นันทลีรู้สึกเป็นห่วงอธินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมษิตากำช้อนส้อมในแนวตั้งฉากกับโต๊ะด้วยมือทั้งสองข้าง เม้มปากแน่น ตาขวางมองอธินอย่างเอาเรื่อง อธินมองตามทิศทางสายตาของนันทลีจนหันไปประจันหน้ากับเมษิตาแล้วเขาก็แกล้งร้องอย่างตกใจขึ้นว่า “คุณเป็นลมบ้าหมูเหรอครับ ดูซิกัดปากแน่นเชียว อย่างเพิ่งชักนะครับ อย่างนี้ต้องหาอะไรมาให้กัดไม่งั้นเดี๋ยวกัดลิ้นตัวเองตายล่ะแย่เลย” อธินว่าพลางดึงช้อนในมือเมษิตาหมายจะเอามายัดปากเธอ เมษิตากระชากมือหลบพร้อมกับลุกพรวดขึ้นจนเก้าอี้ล้มหงายไปด้านหลัง นันทลีมองพฤติกรรมเพื่อนรักอย่างงุนงงเพราะปกติแล้วเมษิตาไม่ใช่คนวีนแหลกแบบนี้ ถึงแม้เธอจะเป็นคนไม่ยอมคนแต่ก็จะมีเหตุผลเสมอ อีกทั้งในบางครั้งเมษิตาก็ออกจะอ่อนหวานช่างเอาใจเสียด้วยซ้ำ “ตาบ้าจะมายั่วโมโหอะไรฉันแต่เช้าเนี่ยห๊า !!!” เมษิตาตวาดแว้ด “เอ๊า คุณนี่ยังไง เมื่อกี้ผมก็บอกอยู่ว่าผมชื่ออธินไม่ได้ชื่อตาบ้า คุณดูปากผมดีๆ นะ” อธินชี้ที่ปากตัวเองแล้วพูดช้าๆ ชัดๆ “อะ – ธิน” “ฉันจะเรียกตาบ้า จะทำไม” เมษิตากล่าวท้าทายอธินแล้วทำท่าจะกระโดดเข้าใส่ นันทลีจึงต้องรีบวิ่งอ้อมโต๊ะมาฉุดเพื่อนไว้ “เม...ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย” นันทลีรั้งแขนเมษิตาไว้แน่นพลางกระซิบถาม “คุณเมคงอารมณ์ค้างมาจากเมื่อคืนน่ะครับ” อธินจงใจยิ้มยั่วใส่ดวงตาดำวาวของเมษิตา “อร๊าย!!! อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ” เมษิตาตั้งท่าจะพุ่งเข้าใส่อธินอีกครั้งจนนันทลีต้องออกแรงรั้งเพิ่มขึ้น นันทลีมองพฤติกรรมของทั้งคู่อย่างงุนงงว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้ “ว่าแต่คุณอธินมาที่นี่มีธุระอะไรรึเปล่าคะ แล้วรู้ได้ยังไงว่าพวกเราอยู่ที่นี่” นันทลีถามเพื่อหวังจะกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้น “ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณเมน่ะครับ เมื่อคืนนี้เรายังคุยกันไม่จบ” “เมื่อคืน?” นันทลีทวนคำขมวดคิ้วมุ่น “ส่วนเรื่องที่ผมรู้ได้ยังไงว่าคุณสองคนพักอยู่ที่นี่ให้คุณเมเป็นคนตอบดีกว่านะครับ” อธินหันไปยิ้มกริ่มกับเมษิตาเมื่อพูดจบ โดยที่ไม่รอให้คู่กรณีตอบโต้ อธินหันไปหยิบถุงกระดาษสองใบขึ้นมาส่งให้เมษิตา เมษิตามองด้วยความสงสัยอีกทั้งไม่ยอมรับถุงนั้นมาง่ายๆ จนอธินต้องจับถุงสองใบนั้นยัดใส่มือเธอและด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ เมษิตาชกเปรี้ยงเข้าที่มุมปากอธินอย่างจัง “คนฉวยโอกาส” “มือแข็งอย่างกับหินนึกว่าผมอยากจะจับนักหรือไงคุณ” อธินพูดพลางเอามือลูบมุมปากบริเวณที่ถูกชก นันทลีรีบคว้าตัวเมษิตาไว้ก่อนที่เธอจะปราดเข้าไปชกอธินซ้ำอีกหมัด “ผมก็แค่เอาของที่คุณจำเป็นต้องใช้เย็นนี้มาให้ก็แค่นั้นเอง” อธินบ่นเสียงอู้อี้ “ห้าโมงเย็นผมจะมารับคุณที่นี่ แต่งตัวสวยๆ รอผมก็แล้วกัน” อธินบอกแล้วเดินลงจากบังกะโลไป “เดี๋ยวก่อนตาบ้า” อธินชะงักเท้าตามเสียงเล็กแหลมที่ร้องเรียกแม้ว่าจะไม่ได้เรียกชื่อเขาแต่เขาก็รู้ดีว่าเจ้าของเสียงหมายถึงเขา   “ผมชื่ออธินแต่ถ้าคุณไม่สะดวกจะเรียกชื่อนี้จะเรียกผมว่าที่รักก็ได้นะผมไม่ถือ” อธินมิวายยักคิ้วยั่วแล้วเดินลงบังกะโลไปโดยไม่สนใจเมษิตาที่ตะโกนไล่หลังอย่างโมโหสุดขีด “ตาบ้า” --- ต่อ --- จากคุณ : ปัณณ์ // ปัณณารี (Until Tomorrow) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 06:47:30

ความคิดเห็นที่ 2 นันทลีซักไซ้ไล่เรียงเมษิตาเป็นการใหญ่หลังจากที่อธินกลับไปแล้ว โดยไม่มีทางเลี่ยงเมษิตาจำเป็นต้องเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้นันทลีฟังแม้ว่าจะไม่อยากกล่าวถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเท่าใดนักก็ตาม “ในที่สุดสวรรค์ก็ส่งคนมาปราบเมซะที” นันทลีหัวเราะตาหยีล้อเลียนเพื่อน “ไม่ต้องหัวเราะเลยนะ” เมษิตาเคืองเพื่อนแต่ไม่จริงจังนัก นันทลีหันไปหยิบถุงกระดาษใบใหญ่สองใบที่ถูกเมษิตาวางทิ้งไว้อย่างไม่ไยดีมาเปิดดู ถุงใบแรกบรรจุกล่องสีเหลี่ยมบุผ้าแพรสีครีมขนาดเท่าๆ กับถุง นันทลีค่อยๆ เปิดกล่องนั้นออกแล้วพบว่าสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในเป็นชุดราตรีสีชมพูหวาน ถุงอีกใบหนึ่งบรรจุรองเท้าส้นสูงเข้ากันได้ดีกับชุดราตรีนั้น “งานเลี้ยงอะไร ทำไมถึงต้องแต่งตัวหรูขนาดนี้” นันทลีสงสัย “ไม่รู้” เมษิตาตอบอย่างไม่แยแส --------------------------------------------------- อธินนั่งลูบมุมปากที่เพิ่งถูกเมษิตาชกมาหมาดๆ พร้อมกับโอดโอยเบาๆ ซึ่งก็เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนสนิทอย่างปราบดาได้ไม่น้อยและเมื่อปราบดาได้รู้ว่าแผลนี้ได้มาจากผู้หญิงเขาก็ยิ่งหัวเราะดังขึ้นไปอีก “ผู้หญิงที่ไหนวะกล้ามากระตุกหนวดเสือ” “แฟนข้าเอง” อธินพูดอู้อี้เพราะเจ็บปากอยู่ไม่น้อย ปราบดาสำลักกาแฟพุ่งพรวดออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่า “แฟน” จากปากอธิน เพราะเป็นที่รู้กันดีในหมู่เพื่อนฝูงว่าตั้งแต่อธินเลิกรากับแพรวพรรณเมื่อสองปีที่แล้ว อธินก็ไม่คิดจะคบใครจริงจังหรือยอมเรียกใครว่าแฟนอีกเลย อธินเป็นผู้ชายหน้าตาดี มีเสน่ห์ ขี้เล่นและเป็นกันเอง ดังนั้นจึงมีหญิงสาวมากหน้าหลายตาวนเวียนอยู่รอบตัวเขาเสมอ แม้อธินจะไม่ตอบรับแต่เขาก็ไม่ปฏิเสธไมตรีที่สาวๆ เหล่านั้นหยิบยื่นให้อย่างแข็งขันนัก ในความคิดของปราบดานั้นผู้หญิงที่ทำให้อธินยอมเรียกว่าแฟนได้ต้องไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาอย่างแน่นอน “แอบไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ เก็บข่าวเงียบเชียวนะเพื่อน แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครข้าชักอยากเห็นหน้ายอดหญิงคนนี้ซะแล้วซิ” ปราบดาซักอย่างตื่นเต้น “เย็นนี้นายได้เจอแน่” อธินหลับตาผ่อนลมหายใจยาวเหยียดอย่างอ่อนใจ แล้วเอนกายพิงพนักเก้าอี้ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน --- ต่อ --- จากคุณ : ปัณณ์ // ปัณณารี (Until Tomorrow) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 06:49:23

ความคิดเห็นที่ 3 อธินในชุดสูตรสากลดูภูมิฐานและเป็นทางการเดินลงมาจากบันไดชั้นบนของคฤหาสน์หรูริมทะเลอันเป็นสถานที่พักตากอากาศของครอบครัว “วันนี้คุณหนูของป้าหล่อจังเลยค่ะ“ ป้านวลทักคุณหนูตัวโตของเธอด้วยแววตาเปี่ยมรัก “เลิกเรียกผมว่าคุณหนูได้แล้ว”   อธินส่งยิ้มให้หญิงสูงวัยก่อนจะเดินเลยไปที่โถงรับแขก คุณหญิงนลินีอยู่ในชุดราตรีหรูพร้อมเครื่องประดับเพชรชุดใหญ่ที่กระพริบพราวอยู่เต็มตัวนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟาชุดใหญ่อลังการซึ่งส่งตรงมาจากประเทศอิตาลี “ไปกันได้แล้ว” คุณหญิงนลินีบอกลูกชายคนกลางพลางลุกขึ้นยืน “ผมต้องไปรับเพื่อนก่อนแล้วจะขับรถตามไปทีหลังครับคุณแม่” คุณหญิงนลินีนึกประหวั่นขึ้นทันทีที่ยินคำตอบจากลูกชายหัวดื้อแต่ก็ทำใจเย็นเพราะรู้จักนิสัยลูกชายคนนี้ดีว่าหากพูดจารุนแรงไปก็มีแต่จะแตกหัก คุณหญิงจึงจำต้องยอมปล่อยแต่ก็ยังมิวายกำชับ “แล้วตามไปเร็วๆ ล่ะ ป่านนี้ธันว์กับธารคงมาถึงแล้ว” คุณหญิงนลินีพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด “พี่ธันว์กับยัยธารก็มาด้วยเหรอครับ” อธินรู้ดีว่าคุณหญิงนลินีมีวัตถุประสงค์แอบแฝงในการบังคับให้เขาไปร่วมงานเปิดตัวโรงแรมสาขาของนายสมบัติเพื่อนร่วมวงการธุรกิจแต่เขาไม่คิดว่ามารดาของเขาจะให้ธันวาเกษมและธารวารินทร์ขับรถจากกรุงเทพฯ เพื่อมาร่วมงานนี้ด้วย “ไปถึงงานแล้วก็ทำตัวให้ดีด้วยล่ะ” คุณหญิงนลินีกล่าวกับอธินแล้วก้าวเดินออกจากห้องไป “ผมรู้นะครับว่าคืนนี้คุณแม่คิดจะทำอะไร” ก่อนที่คุณหญิงนลินีจะก้าวพ้นประตูก็ถูกฉุดไว้ด้วยคำพูดรู้ทันของบุตรชายคนกลาง ร่างสง่างามของหญิงวัยห้าสิบปีหยุดเดินกะทันหันแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างพยายามระงับอารมณ์เต็มที่ คุณหญิงนลินีเชิดหน้าที่ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีตงดงามจากนั้นจึงค่อยๆ หันกายมาประจันหน้ากับอธินอีกครั้ง “คืนนี้ทำตัวให้ดีๆ ก็แล้วกัน”   คุณหญิงกำชับคำเดิมก่อนหันกายกลับไปทางเดิมแล้วก้าวเท้ายาวๆ ออกไปขึ้นรถยุโรปคันหรูที่คนขับรถนำมาจอดรออยู่ที่หน้าคฤหาสน์แล้ว   ป้านวลซึ่งลอบสังเกตการณ์อยู่หลังตู้โชว์ค่อยๆ ขยับกายออกมาจากที่กำบังแล้วเดินเข้าไปลูบต้นแขนอธินเบาๆ อย่างปลอบประโลม “ใจเย็นๆ นะคะคุณหนูของป้า” “ผมยอมคุณแม่ได้แค่เรื่องงานเรื่องเดียวเท่านั้นนะครับป้านวลเพราะผมถือว่านั่นเป็นหน้าที่ซึ่งผมต้องรับผิดชอบต่อครอบครัวและเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำเพื่อคุณพ่อได้ถึงแม้ว่าท่านจะไม่มีโอกาสได้เห็นก็ตาม แต่ผมก็เต็มใจทำให้ท่าน ส่วนเรื่องอื่นผมขอเป็นคนเลือกเอง” อธินเน้นย้ำประโยคสุดท้ายหนักแน่นจนป้านวลนึกหวั่นใจ --- ต่อ --- จากคุณ : ปัณณ์ // ปัณณารี (Until Tomorrow) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 06:50:58

ความคิดเห็นที่ 4 นันทลีตาค้างมองอธินที่ก้าวเดินขึ้นมาบนระเบียงบ้านพักอย่างตกตะลึงในความหล่อและบุคลิกภาพที่ดูดีของเขาซึ่งต่างจากการพบกันในตอนเช้าที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง ในตอนนั้นอธินปรากฎกายในคราบของผู้ชายมาดกวนๆ เซอร์ๆ สวมเสื้อยืดสีขาวพิมพ์ลายตัวอักษรภาษาอังกฤษเรียบๆ ที่ด้านหน้ากับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนและสวมรองเท้าแตะแบบลำลองเท่านั้น แต่ ณ ขณะนี้เขามาในชุดสูตรสากลที่ตัดเย็บอย่างดี ดูปราดเดียวนันทลีก็รู้ว่าเป็นยี่ห้อยุโรปชื่อดังที่วางขายในห้างสรรพสินค้าชั้นนำราคาชุดละหลายหมื่นบาท “หลับในเหรอครับคุณลี” อธินเดินเข้ามาประชิดตัวนันทลีแล้วดีดนิ้วเสียงดังเปาะ นันทลีสะดุ้งรู้สึกตัวแล้วยิ้มแก้เก้อพร้อมกล่าวทักทาย “มารับเมใช่มั๊ยคะ” “ครับ” อธินตอบรับพลางกวาดตามองไปทั่วบริเวณ “เมแต่งตัวอยู่ในห้องค่ะ เดี๋ยวลีไปตามให้นะคะ” นันทลีรีบบอกอย่างรู้ทันสายตาของอธิน อธินรีบห้ามนันทลีไว้เมื่อเห็นเธอทำท่าจะลุกไปตามเมษิตาอย่างที่เธอบอกจริงๆ เขาเองไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก ดังนั้นจึงยินดีที่จะนั่งรอมากกว่าที่จะไปสะกิดให้เมษิตาอารมณ์เสีย ไม่นานนักเมษิตาก็ออกมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าอธินด้วยชุดราตรียาวเกาะอกสีชมพูหวานซึ่งช่วยขับให้ผิวที่ขาวอยู่แล้วนั้นยิ่งขาวอมชมพูชวนมองมากขึ้นไปอีก ใบหน้ารีรูปไข่ของเมษิตาถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางโทนสีชมพูเข้ากันได้ดีกับชุดที่สวม ผมยาวดำขลับที่ปลิวกระเซิงในวันที่อธินพบเธอครั้งแรกได้ถูกเกล้าขึ้นและจัดทรงอย่างสวยงาม ราวถูกสะกดไว้ด้วยความงามของหญิงสาวเบื้องหน้า อธินอ้าปากค้างจ้องมองเมษิตาตาไม่กระพริบ เขายอมรับในความสวยของเมษิตาตั้งแต่แรกพบแล้วแต่เขาไม่คิดว่าลูกแมวมอมแมมที่เขาเคยช่วยขึ้นมาจากทะเลนั้นจะหมดจดงดงามได้ถึงเพียงนี้ “นี่ ฉันสวยจนตาค้างเลยเหรอ” เสียงแหลมของเมษิตากระตุกให้อธินตื่นจากอาการตะลึง “แบบนี้แถวบ้านผมไม่เรียกสวยหรอกนะ” อธินโต้กลับด้วยคำพูดที่ตรงกันข้ามกับความคิด “โอ้โห...เมใส่ชุดนี้แล้วสวยมากเลย” นันทลีกล่าวชื่นชมเพื่อนแล้วหันไปพูดกับอธิน “คุณอธินเลือกขนาดชุดได้พอดีตัวเมเป๊ะเลยค่ะ” นันทลีพูดพลางเข้าไปจับบริเวณเอวของเมษิตา “ก็ผมวัดมาแล้วด้วยมือของผมเองนี่ครับ” อธินยิ้มยั่วใส่แววตาวาวของเมษิตาที่จ้องเขม็งมาที่เขา “พูดน้อยๆ หน่อยนะคุณ วันนี้ฉันสวย ฉันไม่อยากอารมณ์เสีย” อธินนึกขันคำพูดของเมษิตาแต่ก็ไม่ได้ตอบโต้ว่าอะไรเพราะวันนี้เธอสวย (มาก) อย่างที่เธอกล่าวจริงๆ  อธินเดินเข้าไปยืนประชิดตัวเมษิตาแล้วส่งแขนให้โดยหมายให้เธอคล้องแต่เธอกลับผลักแขนของชายหนุ่มออกจนเขาเสียการทรงตัวไปเล็กน้อย “ลีอยู่คนเดียวได้แน่นะ” เมษิตาหันไปกล่าวกับเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง “เมไม่ต้องห่วงนะ ลีอยู่ได้” “เสร็จงานแล้วผมจะรีบพาคุณเมกลับมาคืนให้คุณลีนะครับ” อธินกล่าวกับนันทลีสีหน้ายิ้มแย้ม นันทลีสะดุดใจตรงคำว่า “เสร็จงาน” แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยถามอะไรออกไปอธินก็เดินนำเมษิตาลงจากบ้านพักไปเสียแล้ว --- ต่อ --- จากคุณ : ปัณณ์ // ปัณณารี (Until Tomorrow) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 06:52:55

ความคิดเห็นที่ 5 อธินพาเมษิตาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินในรีสอร์ทจนมาถึงรถยนต์ยุโรปรุ่นใหม่ล่าสุดราคาแพงที่จอดอยู่บริเวณด้านหน้ารีสอร์ท เมษิตามองหน้าอธินอย่างไม่เชื่อแล้วถาม “ผิดคันรึเปล่าคุณ” แทนคำตอบ อธินล้วงกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรีโมทปลดล็อกจากนั้นเขาก็เปิดประตูรถแล้วผายมือเชื้อเชิญให้เมษิตาเข้าไปนั่งด้านใน “เชิญคร้าบคุณผู้หญิง” เขาลากเสียงยาวอย่างกวนอารมณ์พร้อมค้อมศีรษะลงจนถึงเอว “ไปเอารถใครมา” เมษิตายังแคลงใจเพราะไม่คิดว่าผู้ชายมาดเซอร์อย่างอธินจะขับรถราคาหลายล้านบาทอย่างนี้ได้ “เข้าไปเถอะน่าคุณ ผมรับรองว่าผมไม่ได้ไปขโมยใครมาหรอก” อธินพูดพลางดันหลังเมษิตาให้เข้าไปภายในตัวรถ หลังจากปิดประตูรถให้เมษิตาเรียบร้อยแล้วเขาก็วิ่งอ้อมไปประจำที่คนขับทันที รถยนต์คันหรูของอธินแล่นออกจากรีสอร์ทมานานพอสมควรแต่ภายในรถยังคงเงียบสนิทผิดจากทุกครั้งที่ทั้งคู่เจอกันซึ่งจะต้องมีเรื่องต่อปากต่อคำกันอยู่เสมอ เจ้าของรถจึงทำลายความเงียบด้วยการเปิดเพลงคลอเบาๆ จนเพลงเล่นจบไปสองถึงสามเพลง หญิงสาวข้างกายเขาก็ยังคงนั่งนิ่งดวงตามองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า เขาจึงตัดสินใจทำลายความเงียบอีกครั้ง “นี่คุณ ไม่กลัวผมหลอกพาคุณไปขายเหรอ” อธินตั้งใจยั่วโทสะเมษิตา “ฉันไว้ใจคุณได้ใช่ไหม” เมษิตาหันมาสบตาอธินนิ่งแววตาจริงจังกว่าทุกครั้ง “ผมสัญญาด้วยเกียรติของผมว่าคุณจะปลอดภัยและการทำงานครั้งนี้คุณจะไม่เสียหายใดๆ ทั้งสิ้น” อธินตอบหนักแน่นจริงจังเช่นกัน เมษิตาหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้าแล้วนิ่งเงียบดังเดิม เธอไม่รู้ว่าถนนสายนี้จะพาเธอไปพบกับอะไร แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วเธอก็พร้อมจะยอมรับทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น --- จบตอนที่สอง --- จากคุณ : ปัณณ์ // ปัณณารี (Until Tomorrow) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 06:55:03

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องคุ้นๆนะคะ เหมือนเคยอ่านเมื่อปีหรือสองปีที่แล้วรึเปล่าไม่แน่ใจ แบบว่าคุ้นๆเรื่องสร้อยกับทะเล จขกท.ขอลิงค์ตอนที่ 1 ด้วยได้มั้ยคะ ไม่เข้าใจว่านางเอกกับพระเอกตกลงอะไรกันไว้ จากคุณ : คุณหนูหลิว เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 53 19:45:16

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะคุณหนูหลิว ^^" ละอายใจจังเลยค่ะแบบว่าทิ้งช่วงไปนานเกือบปีแล้วจริงๆ ค่ะ แต่คุณหนูหลิวก็ยังอุตสาห์จำได้...ดีใจจัง ติดตามอ่านตอนที่ 1 ได้ในบล็อกนะคะ ลิงค์ที่เคยลงในถนนมันนานมากจนลิงค์เปิดไม่ได้แล้วล่ะค่ะ แหะ แหะ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 53 20:08:30 จากคุณ : ปัณณ์ // ปัณณารี (Until Tomorrow) เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 53 20:08:12

ความคิดเห็นที่ 8 ติดตามค่ะ จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 53 23:20:36

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะคุณ mamyo จากคุณ : ปัณณ์ // ปัณณารี (Until Tomorrow) เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 53 07:43:50