ความทรงจำที่หายไป....ตอน "จดหมายจากทิพย์"

"ธาร ธารเอ๊ย.." เสียงพ่อเรียกฉัน ในกลางวันวันหนึ่ง ขณะที่กำลังเก็บกวาดบ้านหลังจากที่ได้มีการปรับปรุงบ้านครั้งใหญ่

"ทำไมเหรอ???" ฉันตอบกลับไป

"กล่องใบนี้จะเอารึเปล่า พ่อเก็บมาจากบนชั้น ถ้าไม่เอาจะได้เอาไปทิ้ง"

"ไหนๆ ขอดูก่อน"

มันเป็นกล่องเหล็กเก่าๆ ใบหนึ่ง สีเขียว ฉันคาดว่าคงเป็นกล่องเก็บสมบัติ

เพราะตอนเด็กๆ ฉันมักจะเก็บของสะสมหรือของที่ชอบไว้ในกล่องสมบัติของฉันเสมอ

พอเปิดออกดู ฉันเจอกระปุกใส่ลูกปัดหลายสีที่สะสมเอาไว้ทำของเล่นหรืองานส่งคุณครูตอนประถม

มีกล่องดินสอที่แปะสติ๊กเกอร์ที่ชอบไว้เต็มฝากล่อง

และจดหมายเก่าๆ อีก 2 ฉบับ ฉันเลยเปิดออกอ่าน

มันเป็นจดหมายจากเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่ง เธอชื่อ "ทิพย์"

สิ่งที่ฉันจำได้เกี่ยวกับทิพย์ คือ เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก เรียบร้อย ฟันของเธอขาวมาก และก้อเป็นเด็กขยัน

ตอนนั้นประมาณ ป.5 ได้ เราเรียนวิชาภาษาไทยและคุณครูก็ให้เขียนจดหมายถึงเพื่อนด้วยกันและให้ส่งทาง ไปรษณีย์กันจริงๆ

เมื่อต่างคนได้รับจดหมายของแต่ละฝ่ายแล้ว จึงนำจดหมายมาส่งคุณครูเพื่อที่จะได้รับคะแนน

หลังจากส่งจดหมายคราวนั้น ทิพย์ก็ชวนให้ฉันเล่นเขียนจดหมายส่งทางไปรษณีย์ถึงกัน ทั้งๆ ที่เจอหน้ากันทุกวันจันทร์ถึงศุกร์

ฉันไม่ค่อยอยากเขียนเท่าไรนัก เพราะไม่รู้จะเขียนอะไรและก็ไม่ค่อยชอบเขียนจดหมายเท่าใดนัก

แต่ฉันก็ตอบตกลงทิพย์ เพราะกลัวว่าทิพย์จะเสียใจ ถ้าฉันไม่เล่นด้วย

ทุกครั้งที่ทิพย์เขียนจดหมายเสร็จและส่งเรียบร้อยแล้ว เธอจะเฝ้าถามฉันว่าได้รับจดหมายหรือยัง

ซึ่งสมัยก่อนไปรษณีย์ไทยค่อนข้างช้า กว่าจะได้รับก็เกือบอาทิตย์ (ทั้งๆ ที่บ้านอยู่เขตเดียวกัน)

เมื่อได้รับแล้ว ฉันก็มักจะตอบช้า เพราะไม่รู้จะเขียนอะไรดี ทิพย์ก็เฝ้าทวงถามว่าเมื่อไหร่จะตอบจดหมาย

เมื่อฉันตอบจดหมายกลับไป ทิพย์ก็จะตั้งหน้าตั้งตารอ บ่นกับฉันบ่อยๆ ว่า เมื่อไหร่จดหมายที่ฉันเขียนจะมาถึงเธอ

ยิ่งตอนปิดเทอม ฉันต้องไปอยู่บ้านยายที่ต่างจังหวัด เวลาจะส่งไปรษณีย์ก็ต้องเข้าไปในเมือง

ลองคิดดูสิว่าทิพย์จะกระวนกระวายขนาดไหนที่ไม่ได้ข่าวคราวของฉัน

เนื้อความในจดหมายที่ฉันเขียนถึงทิพย์ ฉันจำไม่ได้หรอก

แต่จากจดหมายที่ทิพย์เขียนถึงฉัน ทำให้รู้ว่าเรามักจะเล่นทายปัญหาวิทยาศาสตร์กัน

ซึ่งฉันมักจะมั่วคำตอบอยู่เสมอ และทิพย์ก็มักจะตอบถูกเสมอ

พอเราเรียนจบ ป.6 เราต่างก็แยกย้ายไปเรียนกันคนละที่

ทิพย์เขียนจดหมายมาหาฉันหนึ่งฉบับ แต่ฉันไม่ได้ตอบกลับไป

เมื่อเจอกันโดยบังเอิญที่ตลาด ทิพย์ก็ถามฉันว่าได้รับจดหมายของทิพย์หรือป่าว

แต่ฉันกลับบอกทิพย์ไปว่า "ยังไม่ได้รับจดหมายของทิพย์เลย"

ทิพย์แปลกใจ และบอกว่าเธอส่งมาหาฉันนานแล้ว

หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ตอบจดหมายทิพย์ และทิพย์ก็ไม่ได้เขียนจดหมายถึงฉันอีกเลย

จดหมายของทิพย์ทำให้ฉันได้รื้อฟื้น "ความทรงจำที่หายไป" ของฉันขึ้นมา

ได้นึกถึงเรื่องราววัยเด็ก มิตรภาพระหว่างเพื่อน ความสนุกสนานในวัยเยาว์

ฉันต้องขอโทษที่โกหก และไม่ได้ตอบกลับจดหมายของทิพย์ ในวันนั้น

ขอโทษที่ต้องทำให้ทิพย์กระวนกระวายใจและรอคอยจดหมายของ ฉันเสมอ

หวังว่าทิพย์คงให้อภัยเพื่อนคนนี้นะ

ดังที่ทิพย์บอกในจดหมายว่า "จับมือกันไว้นานๆ  เพื่อนยังคงเป็นเพื่อน"

วันนี้ฉันได้รู้แล้วล่ะว่า จดหมายของทิพย์มันมีค่าเพียงใด

วันเวลาผ่านไป... ทำให้เราหลงลืมเรื่องราวบางอย่าง

ความทรงจำบางเรื่อง... ก็หายไปตามกาลเวลา...

และมันก็มีคุณค่า...  เมื่อได้หวนกลับไปคิดถึงอีกครั้ง...

********************************************************************************

เป็นเรื่องที่ลองเขียนครั้งแรกไว้เมื่อนานมาแล้ว ชอบหรือไม่ชอบยังไง ติชมกันได้นะคะ ^ ^

ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ

แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 53 18:36:40

จากคุณ	: Blue Sky in My Heart
เขียนเมื่อ	: วันวิสาขบูชา 53 18:15:25