ความคิดเห็นที่ 1   บทที่ ๒ “ภีม เฮ้ย! ไอ้ภีม อย่าเพิ่งรีบกลับเว้ย เดี๋ยวลูกความมา แกอยู่กับอาก่อน คดีนี้อาว่าจะให้แกรับไป” ครรชิตตะโกนเรียกชายหนุ่มเสียงลั่น ทั้งที่ห้องทำงานก็ไม่ได้กว้างขวางมากมาย ลำพังแค่โต๊ะทำงาน ๘ ชุด ตู้เก็บเอกสารสำนวนคดีอีกสองตู้ใหญ่ กับชุดรับแขกเล็กๆ อีกชุดหนึ่ง เท่านี้ก็แทบไม่เหลือทางเดินอยู่แล้ว มิหนำซ้ำโต๊ะทำงานของภีษมะก็อยู่ถัดโต๊ะครรชิตไปเพียงสองโต๊ะกั้นเท่านั้น ชายหนุ่มที่เพิ่งลุกขึ้นยืนเตรียมจะกลับบ้านพร้อมคนรักจึงหันมามองคนเป็นหัวหน้าด้วยสีหน้ายุ่งยากใจนิดๆ เพราะเย็นนี้เขาตั้งใจว่าจะขออจิราภาแต่งงาน “อาหน่อยว่ายังไงนะครับ ลูกความจะมา นี่มันห้าโมงแล้วนะครับ” ภีษมะถามย้ำเหมือนไม่เชื่อหู แอบภาวนาว่าขอให้เขาหูฝาดได้ยินไปเองว่าลูกความจะมา แต่คำตอบของครรชิตก็ดับความหวังของลูกน้องหมดสิ้น เมื่อเจ้าตัวพยักหน้าหงึก พร้อมกับตอบย้ำ “ใช่ แกฟังไม่ผิดหรอกไอ้ภีม ทำไงได้วะ ลูกความเขาว่างเฉพาะวันนี้ เวลานี้เท่านั้นนี่หว่า” “คดีอะไรครับ” “ฟ้องหย่า” “ฮ้า! เรื่องง่ายๆ เอง ทำไมอาไม่ทำล่ะครับ” “เฮอะๆๆๆๆ เหมือนง่ายมากกว่าว่ะ เคสเนี้ย ลูกความได้สามีญี่ปุ่น ถ้าฟ้องหย่าตามกฎหมายไทยอย่างเดียวพอว่าว่ะ แต่นี่มันลามมาถึงเรื่องกฎหมายขัดกันด้วยเว้ย แกก็รู้อยู่ว่าอาไม่ถนัดกฎหมายระหว่างประเทศ” ภีษมะเกาหัวแกรก พลางหันมาสบตากับอจิราภาที่ยืนอยู่ข้างๆ นิดหนึ่ง “มันก็ไม่ยากนี่ครับอา พรบ.กฎหมายขัดกันมาตรา ๖ วรรค ๓ ก็บอกไว้ชัดแล้วนี่นาว่า ถ้าคู่ความฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีสัญชาติไทย ก็ให้ใช้กฎหมายไทยบังคับน่ะ” “ข้อนั้นก็รู้ แต่เคสนี้มันมีสัญญาก่อนสมรสด้วย มาตรา ๒๒ มันบอกไว้ไม่ใช่เหรอว่ากรณีอย่างนี้ การจัดการทรัพย์สินให้เป็นไปตามกฎหมายแห่งสัญชาติสามี” “ครับใช่ ต้องทำตามกฎหมายญี่ปุ่นเขา แต่ผมไม่เข้าใจ ทำไมอาต้องให้ผมทำด้วยล่ะ กฎหมายครอบครัวของญี่ปุ่นที่แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้วก็มีอยู่ในชั้นหนังสือนี่นา ผมเคยเห็น” “มีประดับไว้โก้ๆ งั้นล่ะวะ อายอมรับกับแกตรงๆ เลยว่ะภีม ภาษาอังกฤษอาไม่กระดิกเลย ลงหม้อลงไหไปหมดแล้ว ไม่งั้นจะขอให้แกช่วยเรอะ” ครรชิตยอมรับเสียงอ่อย ในขณะที่อจิราภาแอบกระตุกมือชายหนุ่มเป็นเชิงขอให้ยอมทำตามความประสงค์ของผู้เป็นหัวหน้า ภีษมะถอนใจเฮือกใหญ่ มีอุปสรรคอีกจนได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแผน Will you marry me? ของเขาจะล่มนี่นา คุยกับลูกความอย่างมากก็ไม่น่าจะเสร็จช้าเกิน ๑ ทุ่ม ยังพอมีเวลาถมไป “ก็ได้ครับอา” ซองจดหมายสีขาวนอนนิ่งอยู่ในตู้รับจดหมายเพียงฉบับเดียว หญิงสาวเพิ่งจะสังเกตเห็นมันตอนที่ปิดประตูบ้านนี่เอง จึงใช้กุญแจดอกเล็กที่สุดในพวงไขตู้และหยิบออกมาดู คิ้วโก่งสวยขมวดมุ่นทันทีที่เห็นชื่อที่อยู่คนส่ง ลายมือหวัดๆ นั้นจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากภรรยาใหม่ของพ่อ สังหรณ์บางอย่างทำให้เธอประหวัดนึกถึงพ่อทันที เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเธอกับแม่เลี้ยงก็ใช่ว่าจะมีสัมพันธ์อันดีต่อกันเท่าไร พูดกันแทบนับครั้งได้ เรื่องที่ว่าจะส่งจดหมายมาให้เธอเพราะความคิดถึงนั้นอย่าหวังเลย ที่ผ่านๆ มา หากฝ่ายนั้นจะส่งจดหมายมาถึงเธอก็เพราะมีธุระสำคัญและจำเป็นจริงๆ เท่านั้น ซึ่งก็ไม่บ่อยนัก และไม่ยอมใช้โทรศัพท์เด็ดขาดเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุย   'กลับเชียงใหม่ด่วน พ่อของหนูไม่ค่อยสบาย' ข้อความสั้นๆ เพียงบรรทัดเดียวเท่านั้น แต่คนอ่านกลับอ่านทวนซ้ำไปซ้ำมาเหมือนไม่เข้าใจความหมายของมัน และพยายามทำความเข้าใจ ทั้งๆ ที่ข้อความนั้นบอกชัดเจนทุกอย่าง น้ำใสๆ เอ่อขึ้นกลบตา พ่อต้องเป็นมากกว่านั้นแน่ๆ  ถ้าพ่อไม่เป็นอะไรมากจริง คนอย่างอารดีไม่มีวันจะยอมเสียเงินค่าส่งจดหมายลงทะเบียนเพื่อบอกเล่าข้อความสั้นๆ เพียงแค่นี้แน่ เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ กว่าที่อจิราภาจะสงบใจลงได้ และเริ่มต้นทำในสิ่งที่ควรจะทำ อันดับแรกคือการโทรไปหาภีษมะ เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นเกือบจะพร้อมๆ กับที่ลูกความเดินออกจากสำนักงาน ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูเห็นหน้าจอเป็นชื่อคนรัก ก็ยิ้มนิดๆ เมื่อคิดว่าเจ้าตัวโทรเร่งให้เขามาตามนัดอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ เพราะตอนนี้ก็ทุ่มเศษแล้ว แต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวของอีกฝ่ายแล้ว รอยยิ้มก็พลันหายไปจากหน้าเข้มๆ นั้นทันที ทันทีที่ภีษมะเดินเข้ามาภายในบ้าน ร่างบางที่นั่งรออยู่แล้วก็ลุกขึ้นโผเข้ากอดอย่างคนหาที่พึ่งพิง น้ำตาที่แห้งไปนานแล้วพลันทะลักทลายออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มเห็นน้ำตาอจิราภาเข้าก็นิ่งงันทำอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่ คำปลอบโยนมากมายที่เขาตั้งใจจะพูดก็กลืนหายลงไปในคอเสียหมด สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้เวลานี้คือการกอดตอบเท่านั้น บางเวลา คำพูดดีๆ นับร้อยนับพันคำก็ไม่อาจสื่อสารบอกเล่าความรู้สึกได้ดีเท่ากับการใช้ภาษากายถ่ายทอด เช้าวันใหม่ ภีษมะเดินเข้าสำนักงานด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่สวมเมื่อวานนี้ ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆ ทักทายเพื่อนร่วมงานทุกคน แต่กับวีรินทร์นั้นเขาเมินมองไปทางอื่นเสีย ทำให้หญิงสาวอดเม้มปากด้วยความน้อยใจไม่ได้ ครรชิตที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมสำนวนคดีสำหรับเช้านี้ พอเห็นภีษมะเข้าก็ถามอย่างแปลกใจ “อ้าว! ทำไมใส่ชุดเดิมมาทำงานวะ เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านหรือไง” “ครับ เมื่อคืนผมค้างบ้านน้องภา พ่อเขาเสีย น้องภาไม่มีใครผมเลยไปนอนเป็นเพื่อน นี่ครับอา ใบลาของผมกับน้องภา” ภีษมะตอบตามตรงพลางหยิบซองขาว ๒ ซองจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตออกวางบนโต๊ะ แต่ทนายความใหญ่กลับเลื่อนส่งคืน “เก็บไปเถอะไอ้ภีม ไม่ต้องส่งใบลงใบลาหรอก แล้วนี่แกกับไอ้ภาจะไปเชียงใหม่เมื่อไหร่” “เช้านี้เลยครับ ตอนนี้น้องภาเก็บของรออยู่ที่บ้าน ผมเลยอาสามาส่งใบลาแทน แล้วจะฝากงานไอ้ณัฐมันด้วย” เมื่อครรชิตพยักหน้ารับรู้ ร่างสูงจึงขยับลุกจากเก้าอี้เดินผละไปทางโต๊ะของเพื่อนร่วมงาน พูดจาฝากงานอยู่ครู่หนึ่งก็เดินมาที่โต๊ะทำงานตนเอง หยิบสมุดจดนัดมาเปิดดูคร่าวๆ แล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก นอกจากนัดฟังคำพิพากษาบ่ายนี้แล้ว ตลอดทั้งสัปดาห์ก็ไม่มีธุระอะไรอีก มือใหญ่เอื้อมมาหยิบสมุดนัดของอจิราภาจากโต๊ะที่อยู่ใกล้กันมาเปิดตรวจสอบดูเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนร่วมงาน “ณัฐ ฉันฝากเคสของน้องภาเช้านี้ด้วยนะ แล้วบ่ายนี้แกมีนัดอีกหรือเปล่า” “ไม่มี คดี ผบ.เลื่อนนัดไปแล้ว จะมีอีกทีก็วันพฤหัส” “งั้นฉันขอกวนแกอีกนิดละกัน ฝากฟังคำพิพากษาคดีไม้บ่ายนี้อีกเคสนะ ศาลจังหวัดเหมือนกัน เดี๋ยวฉันทำใบมอบอำนาจให้” ณัฐพลพยักหน้ารับแทนคำตอบ หากเป็นเวลาปกติ เขาจะต้องเอ่ยแซวเพื่อนออกมาแล้ว แต่คราวนี้กลับสงบปากสงบคำเป็นอันดี เพราะรู้ว่าภีษมะไม่มีอารมณ์จะมาเล่นสนุกอะไรทั้งนั้น พอฝากงานเรียบร้อย ภีษมะก็หันไปไหว้ลาครรชิต “อาครับ ผมไปก่อนนะครับ” “เออ ไปเถอะ เดี๋ยวๆ ไอ้ภีม จะเผาเมื่อไหร่” “ยังไม่รู้เลยครับ ยังไงไปถึงแล้วผมจะโทรมาบอกอาอีกทีนะครับ ผมขอไปเก็บของที่บ้านก่อน” พูดจบก็เดินออกจากสำนักงานไปเลย วีรินทร์ขบริมฝีปากนิดๆ อย่างไม่พอใจกึ่งน้อยใจ ทั้งที่เกิดเรื่องอย่างนี้กับอจิราภา คนที่พูดได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ภีษมะก็ไม่ยอมที่จะหันมาบอกกล่าว หรือแม้แต่จะชวนเธอไปร่วมงานด้วยสักนิด นี่หมายความว่าในสายตาเขา เธอเป็นแต่เพียงอากาศธาตุ ไม่มีตัวตนอยู่เลยใช่ไหม หรือเขาถือว่าการที่เขาบอกใครต่อใครในสำนักงานนี้ เป็นการบอกเล่ากลายๆ ให้เธอรับรู้แล้ว แล้วยังจะเรื่องที่เขานอนค้างบ้านอจิราภานั่นอีกเล่า ถึงแม้จะเป็นเรื่องปกติที่คู่รักปฏิบัติต่อกัน แต่จนวันนี้เธอก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับได้อยู่ดี เจ็บแปลบในใจทุกครั้งที่เห็นคนคู่นี้หยอกเย้าเล่นหัว และแม้จะรู้ว่าเมื่อคืนที่ผ่านมา การนอนค้างที่บ้านอจิราภาของภีษมะจะไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้ แต่หัวใจที่เต็มไปด้วยงูร้ายคอยพ่นพิษนี้ ก็ทำให้วีรินทร์อดคิดไปในทางอกุศลไม่ได้ *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 53 12:44:22 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 53 20:10:33 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 20:04:38

ความคิดเห็นที่ 2   **** มาอ่านกันต่อค่ะ เพียงมองเห็นรถของลูกเลี้ยงสาวแล่นมาตามถนนโรยกรวดที่ทอดตรงมาสู่ตัวบ้าน สาวใหญ่ร่างท้วมที่รออยู่ก่อนแล้ว ก็รีบลุกจากโต๊ะเล็กที่จัดวางไว้บนระเบียงหน้าบ้าน เดินลงบันไดเตี้ยๆ มาต้อนรับ ด้วยท่าทีประหนึ่งเจ้าของบ้านมาต้อนรับแขกผู้มาเยือน ทั้งๆ ที่เจ้าของบ้านตัวจริงคือหญิงสาวที่กำลังก้าวลงมาจากรถ อจิราภาชักสีหน้าไม่ชอบใจนัก เมื่อเห็นกิริยาท่าทางของแม่เลี้ยงที่แสดงออกชัดเจนขนาดนั้น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะเวลานี้สิ่งที่เธอพึงให้ความสนใจคือพ่อต่างหาก แต่เมื่อสังเกตเห็นสีเสื้อผ้าที่อารดีสวมอยู่ อจิราภาถึงกับใจหายวาบ แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจรับมาก่อนแล้วก็ตาม สีดำสนิทของเสื้อผ้านั้น มากพอแล้วสำหรับการบอกเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด พ่อจากเธอไปแล้วจริงๆ “พ่ออยู่ที่ไหน” แม้จะโศกเศร้าอาดูรต่อการจากไปของพ่อก็ตาม แต่อจิราภานึกดีใจอยู่นิดหนึ่งว่า เสียงของเธอที่เอ่ยปากถามอารดีออกไปนั้นไม่สั่นเลย และนึกชมตัวเองที่ไม่ร้องไห้ออกมาให้ผู้หญิงคนนี้เห็นน้ำตา บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อวานนี้เธอร้องไห้ไปจนไม่เหลือน้ำตาให้ร้องอีกแล้วก็เป็นได้ “อยู่ที่บ้านนี่ล่ะจ้ะ น้อง เอ่อ คุณภาเข้าไปไหว้ศพคุณพ่อก่อนเถอะ” อารดีเปลี่ยนคำเรียกขานลูกเลี้ยงแทบไม่ทัน เมื่อเห็นสายตาดุๆ มองมาอย่างไม่ชอบใจ ร่างบางสะบัดหน้าหนีเดินผละเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่รอให้แม่เลี้ยงพูดจบ ไม่มีแม้แต่การยกมือไหว้ทักทาย ภีษมะเองเข้านอกออกในบ้านนี้มานาน ก็พอรู้เรื่องราวอยู่บ้าง ก็ได้แต่ยิ้มอ่อนๆ พลางยกมือไหว้อารดี “อย่าถือสาน้องภาเลยนะครับ คุณน้า” สาวใหญ่รับไหว้ว่าที่ลูกเขย พลางยิ้มตอบทั้งที่ในใจเดือดปุดกับกิริยาท่าทางของหญิงสาวคราวลูก แต่จำต้องเก็บความรู้สึกไว้ ไม่ให้ใครค่อนว่าเอาได้ “พ่อภีมก็เข้ามาไหว้คุณธรรมวัฒน์ก่อนสิจ๊ะ กระเป๋าพวกนี้เดี๋ยวน้าจะให้เด็กๆ มายกไปเก็บไว้ที่ห้อง” “ครับ เอ่อ คุณน้าครับ คุณพ่อเป็นอะไรหรือครับ ทำไมท่านไปปุบปับอย่างนี้” อารดีแสร้งถอนใจยาวก่อนปั้นสีหน้าเศร้าๆ พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เหน็บเอวเอาไว้ขึ้นมาเช็ดน้ำตา ที่ตอนนี้ไหลรินออกมาเหมือนสั่งได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แววว่าเธอจะร้องไห้เลยสักนิด แล้วเริ่มต้นเล่าเรื่องราวให้ชายหนุ่มฟังด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้นจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง กระนั้นภีษมะก็ยังอุตส่าห์จับใจความได้ว่า คุณธรรมวัฒน์นั้น ไม่มีวี่แววว่าจะเจ็บป่วยมาก่อนเลยสักนิด เช้าวานนี้ยังคงทานอาหารเช้ากับครอบครัวอยู่เป็นปกติ เสร็จอาหารเช้าแล้วก็เข้าไปขลุกอยู่ในห้องทำงานอันเป็นกิจวัตรประจำวัน เมื่ออารดียกกาแฟเข้าไปให้นั้น ก็พบคุณธรรมวัฒน์นอนอยู่หน้าชั้นวางหนังสือแล้ว ก็ช่วยกันกับลูกชายคนเล็กและเด็กรับใช้ในบ้านพาคุณธรรมวัฒน์ส่งโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว พอตั้งสติได้ก็รีบเขียนจดหมายฝากลูกชายคนเล็กให้เอาไปส่งอจิราภาทันที ร่างโปร่งระหงเดินเข้ามาในห้องรับแขก ที่เวลานี้จัดเป็นสถานที่ประกอบพิธีศพอย่างเรียบง่าย ภาพของคุณธรรมวัฒน์ที่ตั้งอยู่หน้าหีบศพนั้น แววตาคู่นั้นยังคงทอดมองมาที่ลูกสาวคนโตด้วยความรักความอาทรดุจเดียวกับเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ อจิราภากลั้นสะอื้น บังคับให้น้ำตาที่กำลังจะไหลออกมานั้น ให้ย้อนกลับเข้าไปในอก ให้มันหลั่งรินอยู่ในนั้น เสียงคำสอนของผู้เป็นพ่อยังดังก้องอยู่ในหู เหมือนหนึ่งว่าเจ้าตัวมายืนพูดอยู่ใกล้ๆ “ลูกภา อย่าร้องไห้ให้ใครเห็นน้ำตาเรานะลูก แม้ว่าเราจะเสียใจแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่ได้หมายความว่าพ่อห้ามไม่ให้หนูร้องไห้นะ ถ้าหนูจะร้อง หนูต้องร้องให้น้ำตาออกมาให้หมด และร้องต่อเมื่อหนูอยู่คนเดียว ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ขอให้หนูร้องไห้เฉพาะกับคนสำคัญของหนูเท่านั้น” อจิราภากระพริบตาถี่เพื่อเรียกน้ำตากลับคืนไปจนหมด ก่อนจะเดินมานั่งลงต่อหน้ารูปของพ่อ น้องชายคนเล็กที่นั่งจุดธูปรอพี่สาวต่างแม่รอท่าอยู่แล้ว ก็รีบส่งธูปดอกเดียวในมือให้ หญิงสาวรับมาไหว้แล้วปักลงในกระถางธูป ก่อนจะย้ายไปนั่งบนเก้าอี้รับแขกโดยไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ประสาทการรับรู้ทั้งหมดเหมือนถูกปิดสวิทช์ลงชั่วคราว กระทั่งภีษมะเดินเข้ามานั่งข้างๆ และกุมมือเธอบีบเบาๆ อย่างปลอบโยน จึงได้รู้สึกตัว ความที่คุณธรรมวัฒน์เป็นนักวิชาการและนักโบราณคดีล้านนาที่มีชื่อเสียงอยู่ไม่น้อย ทำให้ในค่ำวันนั้น อจิราภาแทบไม่ได้ว่างเว้นจากการต้อนรับแขกที่มาร่วมงานศพของคุณธรรมวัฒน์เลย แต่เธอกลับจำไม่ได้ว่าได้พูดหรือได้ทำอะไรลงไปบ้าง ทุกคำพูดที่ออกจากปาก ทุกการกระทำที่แสดงออกในเวลานี้ ราวกับว่าเป็นการตั้งโปรแกรมเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว แทบไม่ต่างอะไรกับหุ่นที่ไร้ชีวิตจิตใจสักนิด ภีษมะเองก็ช่วยงานคนรักอย่างแข็งขันโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ กระทั่งพระสวดจบ แขกเหรื่อทยอยกลับบ้านหมดแล้ว ร่างสูงจึงทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้รับแขกอย่างหมดเรี่ยวแรง อจิราภาเห็นภีษมะนั่งพิงพนักหลับตาก็อดสงสารไม่ได้ ตั้งแต่มาถึงเชียงใหม่ ภีษมะแทบไม่ได้พักเอาเลย ต้องวิ่งวุ่นช่วยซื้อของที่ยังขาดอยู่เกือบตลอดเวลา เมื่อเธอเห็นเด็กรับใช้เดินผ่านมาจึงกวักมือเรียกและสั่งให้เอาผ้าเย็นมาให้ ชายหนุ่มสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อสัมผัสถูกความเย็นบริเวณใบหน้า เมื่อลืมตาดูก็เห็นคนรักบรรจงใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าให้เขา ดวงหน้าสวยหวานนั้นอยู่ห่างไปนิดเดียวเท่านั้น ความใกล้ชิดอย่างนี้ทำให้เขาอดวูบวาบในใจไม่ได้ ถึงจะเป็นคนรักกันมานาน แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้สักทีเวลาที่เห็นอจิราภาอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ หญิงสาวเห็นภีษมะมองก็ยิ้มอ่อนๆ พลางบอก “เห็นพี่ภีมเหนื่อยค่ะ ภาเลยเช็ดหน้าให้ จะสี่ทุ่มแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนเถอะค่ะ พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” “ห่วงแต่คนอื่น ไม่ห่วงตัวเองตามเคยนะคะ น้องภาเองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน มาถึงยังไม่ทันได้พักเลยก็ต้องลงมาดูแลสถานที่ มานั่งจัดดอกไม้แล้ว ไหนจะยังเรื่องงานครัวอีกล่ะ” “ชินแล้วค่ะ จะให้ภาทำตัวเหมือนน้าอารดีที่เอาแต่ชี้นิ้วสั่งหรือคะ ภาทำไม่ได้หรอก อีกอย่างภาก็อยากทำให้คุณพ่อด้วย เอ๊ะ! ดึกป่านนี้แล้ว ยังมีใครมาอีก” หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย เมื่อเห็นใครคนหนึ่งเดินลัดสนามมุ่งตรงมาทางตัวบ้าน ร่างนั้นเดินมาถึงบันไดระเบียงก็หยุดยืนเก้กังอยู่ ไม่กล้าก้าวขึ้นไปบนตัวบ้าน อจิราภาจึงลุกขึ้นเดินไปหาแทน “มาหาใครหรือคะ” ถามไปแล้วก็ต้องชะงัก แสงไฟจากในตัวบ้านบอกให้รู้ว่าแขกผู้มาใหม่ยามวิกาล มิใช่คนไทยแต่อย่างใด ชายวัยกลางคนชาวตะวันตกตัวสูงใหญ่ ศีรษะล้านเหลือผมสีดอกเลาอยู่เพียงครึ่งหนึ่ง นัยน์ตาสีฟ้าสวมแว่นสายตากรอบใส ที่ยืนมองเธอด้วยสายตาคล้ายจะตกตะลึงอะไรบางอย่างอยู่ตรงนี้ อจิราภาเดาเอาว่าน่าจะเป็นเพื่อนนักประวัติศาสตร์และโบราณคดีของพ่อคนใดคนหนึ่ง และคงจะมาที่บ้านนี้ค่อนข้างบ่อย มิฉะนั้นแล้วเด็กรับใช้เห็นจะไม่เปิดประตูบ้านให้เข้ามาได้ง่ายๆ อย่างนี้ แต่ที่เสียมารยาทให้แขกเดินเข้ามาคนเดียวอย่างนี้ เห็นจะเป็นเพราะกลัวที่ต้องพูดภาษาอังกฤษเป็นแน่ “Pardon,mademoiselle ขอโทษที่มารบกวน ผมมาพบ Monsieur ธรรมวัฒน์ครับ” “มางานศพคุณพ่อหรือคะ” อจิราภาถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ ถึงชายชาวฝรั่งเศสคนนี้จะพูดภาษาไทยได้ค่อนข้างดี โดยเฉพาะชื่อของพ่อที่ออกเสียงยากอยู่ไม่น้อย แต่บางคำก็อาจสื่อความหมายคลาดเคลื่อนได้เช่นกัน ชายชาวฝรั่งเศสได้ยินคำว่างานศพก็ตกใจใช่น้อย ถามกลับเสียงรัวเร็ว “งานศพ Il est mort?” “Oui,il est mort depuis hier. Etes-vous son ami?” (ใช่ค่ะ คุณพ่อเสียตั้งแต่เมื่อวาน คุณเป็นเพื่อนของท่านหรือคะ) หญิงสาวตอบกลับเป็นภาษาเดียวกันแจ้งให้อีกฝ่ายทราบ เพื่อป้องกันการสื่อสารที่ผิดพลาดอีก ชายต่างชาติพยักหน้ารับแล้วนิ่งไป และมองหน้าอจิราภาอย่างสังเกต ครู่หนึ่งจึงมีท่าทีคล้ายระลึกได้ “หนูเป็นลูกสาวของธรรมวัฒน์ใช่ไหม หนูจำลุงได้ไหม ลุงฌองไงล่ะ ลุงฌองคนที่ชอบเรียกหนูว่าเอแคลร์ (eclair) ไงล่ะ” อจิราภาได้ยินคำ 'เอแคลร์' ก็จำได้ ในบรรดาเพื่อนของพ่อนั้น มีฌองเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เรียกเธออย่างนี้ เมื่อสมัยเด็กๆ นั้น เธอชื่นชอบชื่อนี้หนักหนา เพราะเป็นชื่อเดียวกับขนมสุดโปรด จนเมื่ออยู่ชั้นมัธยมปลายและเลือกเรียนสายศิลป์ฝรั่งเศสแล้ว จึงได้รู้ว่า ฌองเรียกคำแปลของชื่อ 'อจิราภา' ที่แปลว่า 'สายฟ้า' นั่นเอง “ลุงฌอง ภาจำได้แล้วค่ะ ขึ้นมาข้างบนก่อนค่ะ” หญิงสาวยิ้มสดใสออกมาเป็นครั้งแรกนับแต่ที่รู้ข่าวการตายของพ่อ มือบางคว้าข้อมือใหญ่ของผู้สูงวัยกว่าขึ้นมาบนบ้านทันที ภีษมะเห็นคนรักหายไปนานก็ออกมาตาม พอเห็นฌองเข้าก็นิ่งอึ้งไป “พี่ภีมคะ นี่ลุงฌองค่ะ ศาสตราจารย์ฌอง ดูเอ ลุงฌอง นี่ภีษมะค่ะ” “Enchante ยินดีที่ได้รู้จัก ภี-ษา-มะ” “เช่นกันครับ คุณฌอง เรียกผม ภีม ก็ได้ครับ” ภีษมะเอ่ยกลั้วหัวเราะที่ได้ยินฌองออกเสียงชื่อของเขาเพี้ยนไป พลางจับมือทักทายตามวัฒนธรรมตะวันตก     “คุณเป็นคู่รักของเอแคลร์หรือครับ” ชายหนุ่มทำหน้างงเมื่อเจอคำถามนี้เข้า หันไปมองหน้าอจิราภาอย่างขอคำตอบ หญิงสาวหัวเราะคิกก่อนจะอธิบาย “ลุงฌองเรียกภาว่าเอแคลร์ค่ะพี่ภีม” คราวนี้ภีษมะพยักหน้ารับทันที พร้อมกับหันไปตอบผู้อาวุโสกว่าด้วยรอยยิ้ม “ครับ” “เราเข้าไปคุยในบ้านเถอะค่ะ ตรงนี้ยุงเยอะออก” อจิราภาตัดบทก่อนที่การสนทนาจะยืดยาวไปกว่านี้ พบกันไม่ทันไร สองหนุ่มต่างวัยก็เหมือจะถูกชะตากันเสียแล้ว และทำท่าจะยืนคุยอยู่ที่ระเบียงอีกนาน   *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 53 14:41:40 แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 53 09:52:36 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 53 14:26:55 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 20:06:03

ความคิดเห็นที่ 3   **** มาอ่านกันต่อค่ะ หลังไหว้ศพตามธรรมเนียมไทยเสร็จสิ้นลง ฌองย้ายมานั่งที่ชุดรับแขกและยกแก้วน้ำเย็นเหยาะยาอุทัยพอเป็นสีชมพูเรื่อที่เด็กรับใช้ยกมาให้ขึ้นดื่มไปเกือบหมดแก้ว ก่อนวางลงกับจานรอง แล้วนั่งมองหน้าหญิงสาวที่ตนเห็นมาแต่เล็กแต่น้อยอย่างพินิจพิจารณาโดยไม่พูดอะไรอยู่นาน จนคนถูกมองต้องหันไปสบตากับคนรักอยู่เป็นระยะ ในที่สุดก็อดรนทนไม่ได้ “ลุงฌองคะ ภามีอะไรผิดปกติหรือคะ เมื่อครู่ก็ทีหนึ่งแล้ว” “เหมือน เหมือนมาก” “คะ?” แทนที่จะได้รับความกระจ่างจากฌอง กลับยิ่งงุนงงหนักขึ้นกว่าเก่า อจิราภาเอียงคอมองผู้สูงวัยกว่าอย่างสงสัย นักโบราณคดีชาวตะวันตกเห็นสายตาของสองหนุ่มสาวก็อธิบาย “เอแคลร์หน้าเหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่งมากๆ” “เหมือนใครคะ คุณแม่เหรอ” “เปล่า ไม่ใช่วิเวียน แต่เหมือนอีกคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงในรูปถ่ายเมื่อห้าร้อยกว่าปีก่อน” “เป็นไปได้ยังไงคะ ลุงฌองอย่าล้อภาอย่างนี้สิคะ” “จริง ลุงไม่ได้ล้อเล่น เสียดายที่ไม่ได้เอาภาพนั้นมาด้วย เพราะไม่คิดว่าจะได้พบหนู ลุงตั้งใจจะมาหาธรรมวัฒน์ก็เพราะเรื่องนี้ ล้านนาเมื่อห้าร้อยกว่าปีก่อน ไม่น่าจะมีภาพถ่ายได้” นักโบราณคดีสูงวัยเห็นสีหน้าและแววตาไม่เชื่อของสองหนุ่มสาวก็ถอนใจยาว บางเรื่องก็ยากเกินกว่าจะเชื่อได้ เขาเองเมื่อแรกที่เห็นภาพนั้นก็ยังไม่เชื่อว่าจะมีขึ้นในยุคสมัยล้านนาเมื่อห้าร้อยกว่าปีก่อนได้ แต่จากการตรวจสอบทางประวัติศาสตร์บ่งชัดว่าภาพนั้นมีขึ้นในช่วงพุทธศักราช ๒๐๐๐-๒๐๐๕ อันตรงกับรัชสมัยพระเจ้าติโลกราช กษัตริย์ล้านนาพระองค์ที่ ๙ จริงๆ “เอาเถอะ เอแคลร์กับภีมไม่เชื่อไม่เป็นไร คราวหน้าลุงจะเอามาให้ดู คืนนี้ลุงขอตัวกลับก่อนล่ะนะ วันพรุ่งนี้ลุงจะมาร่วมงานศพธรรมวัฒน์” “ดึกแล้วนะคะลุงฌอง ยังไงค้างเสียที่นี่เถอะค่ะ” ฌองยิ้มพลางส่ายหน้า แล้วล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาหยิบนามบัตรส่งให้อจิราภา “ไม่เป็นไร ลุงกลับบ้านดีกว่า อืม.. นี่ที่อยู่ของลุง ตอนนี้ลุงย้ายมาอยู่เชียงใหม่แล้วนะ ว่างๆ มาหาลุงสิ” พิธีเก็บกระดูกลอยอังคารผ่านพ้นไปแล้ว อารดีที่รอคอยโอกาสนี้มานานก็รีบเข้ามาหาลูกเลี้ยงสาวทันที แทบว่าเจ้าตัวยังไม่ทันจะก้าวขาพ้นจากกราบเรือที่เช่าออกไปลอยอังคารกลางแม่น้ำปิงเสียด้วยซ้ำ มืออูมใหญ่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือหญิงสาวพาเดินเลี่ยงหลบจากบรรดาญาติพี่น้องของสามีออกมาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่ง “คุณภาคะ อย่าหาว่าน้าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ไหนๆ ตอนนี้คุณพ่อของหนูก็เสียไปแล้ว หนูเองก็มีบ้านของคุณแม่อยู่ที่แพร่ แถมพ่อภีมเองก็เป็นลูกชายพ่อเลี้ยงโรงบ่ม...” อารดีพูดได้แค่นั้นก็ต้องชะงัก เมื่อปะทะเข้ากับสายตาเย็นเยียบของอจิราภาที่จ้องมองมา หญิงสาวแค่นยิ้มน้อยๆ ทั้งสมเพชและทั้งหมิ่นหยามอยู่ในที ทำไมจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะพูดอะไร แต่เธอไม่คิดว่าแม่เลี้ยงจะเอ่ยปากแทบจะในทันทีที่เพิ่งลอยอังคารของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น 'สามี' เพิ่งเสร็จไปหมาดๆ อย่างนี้ ดวงตาคมหวานเหลือบมองน้องชายต่างมารดาที่ยืนอยู่ห่างออกไปแวบหนึ่ง “มิวอายุเท่าไหร่แล้วคะ น้าอารดี” “สะ...สิบเจ็ดเต็มจ้ะ” อจิราภานิ่งคิด อีกนานกว่าน้องชายจะบรรลุนิติภาวะ กว่าจะถึงเวลานั้นสมบัติของพ่อจะเหลืออยู่เท่าไหร่หนอ ในเมื่อคนเป็นแม่นั้นฝักใฝ่การพนันอย่างนี้ ตอนที่พ่ออยู่นั้นยังว่ามีคนคอยกำหราบ แต่เมื่อสิ้นพ่อแล้วก็เหมือนกับเสือติดปีก มิวนั้น เธอพอรู้มาว่าเป็นเด็กใฝ่ดี ไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่ผู้เป็นแม่กระทำ แต่ลำพังแรงเด็กคนเดียวจะดุแลทรัพย์มรดกเอาไว้อยู่หรือ “สิ้นคุณพ่อแล้ว หนูคงไม่กลับมาเหยียบที่บ้านนี้อีก เพราะอะไรน้าคงทราบ บ้านหลังนี้ถ้าน้าอยากได้มากจนถึงขั้นออกปากขอหนู ทั้งที่กระดูกคุณพ่อยังไม่ทันหายร้อนดีอย่างนี้ ก็ได้ค่ะ หนูจะโอนให้” ได้ยินเท่านี้ สาวใหญ่ก็ดีใจจนแทบเนื้อเต้น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาง่ายๆ รู้อย่างนี้คงทำใจกล้าหน้าด้านมาขอเสียนานแล้ว ไม่รอจนเปิดพินัยกรรม และรู้ว่าทรัพย์สมบัติทุกชิ้นเป็นของลูกเลี้ยงสาวอย่างนี้หรอก “แต่มีข้อแม้นะคะ หนูจะทำข้อตกลงจัดการมรดกของคุณพ่อเสียใหม่ ให้เงินสดและอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดของคุณพ่อยกเว้นบ้านนี้ เป็นของหนูกับมิวคนละครึ่ง ตำราและเครื่องใช้ข้าวของคุณพ่อทั้งหมด หนูขอเก็บเอาไว้เอง เครื่องประดับหนูขอส่วนที่เป็นของคุณแม่คืน และบ้านที่น้าอยากได้นัก หนูจะโอนให้มิวเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว และห้ามจำหน่ายจ่ายโอนจนกว่ามิวจะครบยี่สิบ” อารดีชะงักกับข้อเสนอนี้ เกือบจะโวยวายออกมาแล้ว แต่พอเห็นสายตาดุๆ และสีหน้านิ่งขรึมของอีกฝ่ายเข้าก็จำใจต้องยอมรับเงื่อนไขนั้น ด้วยไม่กล้าเล่นแง่กับลูกเลี้ยงสาวที่เป็นถึงทนายความเท่าไหร่นัก บ่ายวันนั้น ข้อตกลงตามเงื่อนไขดังกล่าว ลงชื่อคู่สัญญาทั้งสองฝ่ายจึงเกิดขึ้น โดยมีภีษมะและครรชิตซึ่งมาร่วมงานศพด้วยลงชื่อเป็นพยาน อจิราภายิ้มนิดๆ เมื่อส่งโฉนดบ้านและที่ดินพร้อมกับข้อตกลงให้แม่เลี้ยง และในค่ำวันเดียวกันนั้น อจิราภาก็หอบข้าวของทั้งหมดในส่วนของเธอ พร้อมกับโกศใบน้อยบรรจุกระดูกของพ่อกลับถึงแพร่โดยสวัสดิภาพ “น้าอารดีนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ” ภีษมะเปรยขึ้นขณะขับรถตรงกลับบ้านของคนรัก อจิราภานึกถึงหน้าแม่เลี้ยงแล้วยิ้มหยัน “เท่านี้ยังถือว่าน้อยค่ะ แต่ภาก็อดดีใจไม่ได้ ที่ต่อแต่นี้ไปไม่ต้องเจอะเจอกันอีกแล้ว” “แต่พี่ก็ไม่คิดว่าน้องภาจะโอนบ้านให้ง่ายๆ อย่างนั้น”       “ไม่ง่ายหรอกค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้านิดๆ “เขาอยากได้มาตั้งนานแล้ว เลียบๆ เคียงๆ กับภาทุกครั้งที่กลับไปหาพ่อ บ้านนั้นน่ะ ชื่อภากับพ่อเป็นเจ้าของร่วมกันค่ะ” “อ้าว! แล้วทำไม” “แล้วทำไมภาไม่ใช้วิธีเดียวกัน โดยใส่ชื่อภากับมิวเหรอคะ อย่าดีกว่าค่ะ ภาไม่อยากมีปัญหาคาราคาซังไม่รู้จบ อีกอย่าง บ้านที่เชียงใหม่ของภาก็ไม่ได้มีที่นั่นที่เดียวเสียหน่อย ภากับพ่อมีบ้านที่แอบซื้อกันอยู่อีกหลังค่ะ อยู่ที่หางดง เพราะอย่างนี้ภาเลยไม่ค่อยเสียดายไงคะ ส่วนมรดกที่เป็นของภา ภาก็ได้มาครบแล้ว ถ้าแม่ยังอยู่ก็คงแนะให้ภาทำแบบนี้เหมือนกัน อาจจะผิดความต้องการของพ่อไปบ้าง แต่ภาคิดว่าพ่อคงเข้าใจ” อจิราภาพูดพลางก้มมองโกศใบน้อยในมือ ภีษมะเหลือบมองหน้าคนรักอย่างเข้าใจในสิ่งที่เธอทำ มือใหญ่เอื้อมมาจับมือเธอไว้ “น้องภาคะ ถึงตอนนี้น้องภาจะไม่มีคุณพ่อแล้ว แต่ยังมีพี่อยู่ตรงนี้นะคะ พี่ขอให้สัญญาต่อหน้าโกศของคุณพ่อว่าจะรักและดูแลน้องภาไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่”   อจิราภาอดขำกับสำนวนของคนรักไม่ได้ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นใจไม่น้อยกับคำพูดนั้น เธอหันมามองเขาด้วยสายตาขอบคุณ แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาก็ตาม อย่างน้อยชีวิตที่ไร้พ่อและแม่ ขาดญาติพี่น้องที่คอยค้ำชูเกื้อหนุนนี้ก็ไม่อ้างว้างแล้งไร้จนเกินไปนัก ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้แสดงให้เธอเห็นแล้วว่า ยังมีเขาอีกคนหนึ่งที่เธอพอจะอาศัยขอพักพิงได้ในยามอ่อนล้า                                                          อริญชย์ / อินทรายุธ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 20:07:01

ความคิดเห็นที่ 4   ตอนเก่าค่ะ บทนำhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9289123/W9289123.html บทที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9296476/W9296476.html คุยกันท้ายบทจ้า จากคุณ  Regenbogen ^_^ ครับผม ^^ ********************************* จากคุณ อุษมัน คนนี้ วันนี้ไม่ตอบ กำลังงอน เชอะ ********************************* จากคุณ scottie ก็ว่าอยู่ค่ะ คุณก๊อตตี้ แต่ พรบ.ยาเสพติดเขียนอย่างนี้ ก็ไม่รู้จะว่าไงจริงๆ T_T ********************************* จากคุณ สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu) อ๋อ เข้าใจแล้วจ้า เป็นอย่างนี้นี่เอง พระเจ้าติโลกราช เป็นพระราชโอรสองค์ที่ ๖ ของพระเจ้าสามฝั่งแกน เดิมชื่อท้าวลก ครั้งหนึ่งเคยต้องอาญาทัพ ถูกพระบิดาลงโทษให้ไปอยู่ที่เวียงพร้าววังหิน ต่อมาข้าราชบริพำารคนหนึ่งชื่อ ขุนสามเด็กย้อย (บางแห่งเรียกว่า สามเต็กย้อย) คิดอ่านจะเอาราชสมบัติให้ท้าวลก ท้าวลกเห็นดีด้วย จึงเกณฑ์ไพร่พลมายังเวียงพิงค์ และจับพระราชบิดา บังคับให้ทรงเวนราชสมบัติให้ (แต่ไม่ได้ทำร้ายอะไรพระราชบิดานะ)   ย่อๆ เป็นอย่างนี้ก่อน เดี๋ยวว่างจะมาเล่ายาวเลย ตรงที่แย่งชิงราชสมบัตินี่ล่ะ ที่นักประวัติศาสตร์บางคนว่า ท่านร้าย ทำให้ประวัติศาสตร์ล้านนาเป็นรอยด่าง ซึ่งพี่ไม่เห็นด้วยเลยซักนิด   ********************************* จากคุณ ชัชพิมุข เร็วไปอีกล่ะ 55555555+ มีค่ะ แยมโรลเปปเปอร์มินท์ อินเคยทาน รสชาติอยากบอกว่า เหมือนทานยาสีฟันยังไงไม่รู้ หุหุ เอกลักษณ์ตัวละครเฉพาะอินทรายุธค่ะพี่ ส่วนทำไมเปลี่ยนใจ อันนี้ไม่บอก โปรดติดตามชม ^^ ********************************* จากคุณ npuiy ไม่ชอบเพราะมีสาเหตุค่ะพี่อุรสา แต่ไม่รู้ผู้ชายจะเป็นแบบนี้เหมือกันหมดทุกคนหรือเปล่านะคะ (สาเหตุจะออกมาในบทที่ 4 ค่ะ) จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 20:33:09

ความคิดเห็นที่ 5   เฮ้ย ได้ไงอ่ะ งอนได้ไง เออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวแกก็หาย หุหุ ฮ้า เอแคลร์ แปลว่าสายฟ้าก็ได้ด้วยเหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย จากคุณ : อุษมัน เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 53 13:28:05

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ต้องใส่พวก accent ค่ะ คนรู้ภาษาเขารู้เองว่าจะเป็นอัคซองตัวไหน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 53 14:07:59

ความคิดเห็นที่ 7   รับทราบค่า คุณก๊อตตี้ จัดการแก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ^^ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 53 14:27:39

ความคิดเห็นที่ 8 ลงชื่อ ตามอ่านค่ะ อยากบอกว่าเก่งนะคะ เขียนนิยายแนวอิงประวัติศาตร์ด้วยเนี่ย ถ้าเขียนได้แสดงว่าทำการบ้านมาดีมากๆ ซึ่ง ตัวพิณพลอยไม่สามารถเลยค่ะ  ทั้งๆ ที่อยากจะลองเขียนดูสักครั้ง แต่มันก็ติดแหง็กกับอะไรไม่รุ  ไปได้ไม่ถึงไหนเลย  ^^" จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 53 14:37:09

ความคิดเห็นที่ 9   หือ??? คดี ผบ. มันคือคดีอะไรครับน้องอิน เดาไม่ออกจริงๆ เริ่มมีกุญแจอดีตเข้ามาแล้ว รูปถ่าย มาได้ยังไงหนอ เจอภาษาฝรั่งเศสเข้านี่ ถึงกับงงครับ ดีนะที่มีคำแปลประกอบ พี่เป็นประเภทเดียวกับอาหน่อยในเรื่องนั่นล่ะ ไม่ถูกโรคกับภาษาต่างประเทศเท่าไหร่ หึหึ ถ้าเอแคลร์ แปลว่า สายฟ้า ต่อไปพี่ต้องเรียกขนมเอแคลร์ว่าขนมสายฟ้าไหมนี่ ว่าแต่สองบทนี่ มีแต่ขนม บ่งบอกว่าคนเขียนชอบทานขนมมากๆ แน่เลย ใช่ไหมครับ จากคุณ : ชัชพิมุข เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 53 16:27:19

ความคิดเห็นที่ 10 ทำการบ้านมาดีนะคะ   ล้านนนามีหลายตำนานที่เกี่ยวข้อง   ตำนานมูลศาสนา  ตำนานชินกาลมาลีปกรณ์  ตำนานเจ้าเชื้อเจ็ดตน   ตำนาน ฯลฯ   เฮ่อ แค่คิดก็เวียนหัวแล้ว   ผูกเรื่องดีนะคะ  น่าติดตาม เรื่องคดีควาพวกนี้มีเสน่ห์  คิดถึงตอนนั่งบัลลังก์ไปโน่นแล้ว   สนุกดีค่ะ จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 53 23:07:56