ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อพบว่าลำธารในแผนที่ใสและลึกพอจะใช้อาบน้ำได้ อาเมียร์ก็ดีใจไม่น้อย เขาถอดช้องผมออก คลายผ้าผูกผม ปล่อยผมยาวสีดำของตนให้สยายคลุมหลัง ถอดรองเท้า เสื้อ และกางเกงชั้นนอก ก่อนจะถือมีดสั้นลุยพื้นกรวดก้อนมนลงไปแช่ในน้ำลึกถึงเอว แล้วเริ่มล้างผมที่เหนียวเป็นกระจุกเพราะน้ำทะเล ชายอีกคนยังคงยืนมองเขาอยู่บนฝั่งโดยไม่ทำอะไร เด็กหนุ่มสังเกตเห็นเขาปรายตามองดาบที่ตนวางไว้กับกองเสื้อผ้าอย่างลังเล “จะขโมยอะไรแล้วหนีไปก็ตามสบาย ข้าเชื่อว่าเจ้าไปไหนได้ไม่ไกลหรอกก่อนจะถูกจับ พวกเราเสียอีกจะหนีคล่องตัวขึ้นถ้าไม่มีเจ้าอยู่ด้วย” อาเมียร์ไม่เพียงห้ามแต่ยุส่ง “จ...เจ้าไม่กลัวข้าจับเจ้าหญิงเป็นตัวประกันหรือ” อีกฝ่ายถาม “ถ้าจับได้ทั้งๆ ที่มือของเจ้าเป็นแบบนั้น ข้าก็ขอชื่นชมด้วยใจจริง แต่ระวังหน่อยล่ะ ข้าเคยสอนวิชาต่อสู้ให้นางมากับมือ ฝีมือนางไม่ด้อยกว่าเฟลิมนักหรอก” “ก...โกหกใช่ไหม” ชาลัวห์พูดทั้งๆ ที่เขาเห็นได้ว่าชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนหน้านั้น “ข้าพูดจริง ไม่เชื่อก็ตามใจ” เด็กหนุ่มบอกเรียบๆ พร้อมกับอาบน้ำต่อไปอย่างไม่สนใจเขานัก สุดท้ายดูเหมือนชาลัวห์จะทนความเหนียวตัวไม่ไหว จึงได้ถอดเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเลอยู่บ้างด้วยมือข้างเดียว แล้วก้าวลงมาแช่น้ำห่างจากเขาไปอีกสักระยะ ทั้งสองต่างนิ่งเงียบไปนานก่อนที่ชาลัวห์จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม “เจ้า...เอ่อ...รู้จักกับเจ้าหญิงได้อย่างไร” “ข้าเคยสอนนางพร้อมๆ กับท่านเฟลิม นางปลอมตัวมาเรียนกับข้าตอนพักที่อารามในยาร์ลาธ” เด็กหนุ่มตอบตามตรง ด้วยไม่เห็นความจำเป็นของการปิดบัง ชายหนุ่มฟังแล้วก็ปิดปากเงียบไปอีกสักพัก จนอาเมียร์กำลังจะอาบน้ำเสร็จจึงได้ถามอีกครั้ง “เอ้อ...บ้านเจ้ายังทำไร่อยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า” คนถูกถามหรี่ตาลงอย่างระแวดระวัง เขาสังหรณ์ว่าสาเหตุที่อีกฝ่ายถามขึ้นมาไม่น่าจะใช่เรื่องดีนัก “ทำไมหรือ” “คือ...ข้าเข้าใจเรื่องที่เจ้าอยากให้ข้าไปขอขมาพ่อแม่ของเฟลิม ข้า...ข้ายินดีจะทำตามนั้นจริงๆ ไม่ได้คิดจะหนีหรอกนะ แต่...เจ้าช่วยพาข้าไปส่งชอร์ซาก่อนหน้านั้นได้ไหม คือ...ข้ากลัวพ่อข้าเป็นห่วง แล้ว...แล้วเราค่อยไปที่ยาร์ลาธหลังจากนั้นก็ได้ ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง จะให้ค่าจ้างเจ้าด้วย” ชาลัวห์ยื่นมือซ้ายที่ยังสวมแหวนทองหัวทับทิมติดนิ้วกลางให้เขาดู “อ...เอานี่ไปเป็นมัดจำก่อนก็ได้” อาเมียร์กลับเบือนหน้าไปอย่างไม่สนใจ “นี่เจ้าไม่ได้คิดจริงๆ หรือกำลังหลอกตัวเองอยู่กันแน่” “เจ้าพูดอะไร” เสียงของชาลัวห์ห้วนแข็งขึ้น “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่ซื้อได้ด้วยเงินจริงๆ หรือ เคยคิดเผื่อไว้บ้างหรือเปล่าว่าถ้าข้าโมโหเพราะคิดว่าเจ้าดูถูกขึ้นมาจะเป็นอย่างไร” เด็กหนุ่มย้อนถามพร้อมกับหันขวับกลับมา “และตอนนี้ ข้าก็กำลังห้ามตัวเองไม่ให้โมโห รู้หรือเปล่า” อีกฝ่ายดูหน้าซีดลงทันควัน กระนั้นยังไม่วายพูดปากสั่น “ก...ก็ข้าเห็นว่าบ้านเจ้าจ...เอ่อ...น่าจะต้องการเงินมากกว่านี้ อย่างนี้ร...เราก็ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายนี่ ข้าบอกแล้วว่า...ไม่ได้คิดหนี แต่...แต่อยากไปขอขมาอย่างพร้อมกว่านี้” “ ‘อย่างพร้อมกว่านี้’ คือเอาเงินทองไปกองให้พ่อแม่เขาหรือ คิดว่าชีวิตท่านเฟลิมมันถูกขนาดนั้น...หรือแม้แต่จะซื้อคืนกลับมาได้ใช่ไหม” อาเมียร์พูดเสียงแข็ง “เก็บเงินทองที่ตระกูลเจ้าได้มาจากเหงื่อกับเลือดของคนอื่นไว้เถอะ เห็นมันมีค่ามากนักก็ลองเอามันมาหลอมกินแทนอาหารดูสักที รู้ไหม บางเผ่าในทะเลทรายเขาลงโทษโจรใหญ่หรือพ่อค้าที่โกงกินอย่างไร...เขาจะจับตัดมือเท้าผูกหลักไม้ประจานกลางแจ้ง แล้วหลอมทองจนร้อนเหลวกรอกปากให้ไหลออกทางทวารอื่นๆ ทำอย่างนั้นแล้วอาจจะคาบเอาทองติดไปเกิดโลกหน้าก็ได้ อยากลองไหมล่ะ” ชาลัวห์กลืนน้ำลายฝืดๆ ก่อนจะหดมือกลับไป แต่ยังไม่วายสิ้นความพยายามที่อาเมียร์เห็นว่าน่าสมเพชสิ้นดี “ถ้าไม่เอาเงินทอง เจ้าก็บอกมาสิว่าต้องการอะไร ตำแหน่งหรืออำนาจใช่ไหม ท่านพ่อข้าก็ให้ได้เหมือนกัน” อาเมียร์แค่นเสียง “สรุปคือเจ้าหวังแต่จะติดสินบนข้ากับพึ่งบารมีพ่อท่าเดียว แต่พ่อเจ้าจะช่วยอะไรเจ้าได้ตอนนี้ เขาจะเอาตัวเองรอดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย” “ม...หมายความว่าอย่างไร” ชายหนุ่มถามหน้าตาตื่น “เจ้าหนีออกมาอย่างนี้ ทั้งเขากับญาติเจ้าคนอื่นๆ ก็ต้องถูกจับตามองเป็นผู้ต้องสงสัยว่าวางแผนช่วยเจ้าอยู่แล้ว ถ้าอยากให้พวกเขาถูกจับถูกถอดยศจริงๆ ฐานช่วยนักโทษร้ายแรงก็เชิญกระเสือกกระสนกลับไปหาครอบครัวตามใจเถอะ ข้าไม่สนหรอก เจ้ามีปัญญาหนีกลับไปได้ก็เชิญไปตามสบาย จากนี้ข้าจะไม่จับเจ้ามัดหรือซุกไว้ที่ไหนอีกแล้ว...ถ้ามันไม่ทำให้ข้ากับเจ้าหญิงแอชลีนน์เสี่ยงถูกจับไปด้วย ก็เท่านั้น” ชาลัวห์ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อเมื่อเขาพูดอย่างนั้น “แต่ข้า...ข้าไม่อยากตาย...” “ไม่อยากตายแล้วไปฆ่าคนอื่นเขาทำไม คนที่เจ้าฆ่ายังไม่มีโอกาสได้คร่ำครวญอย่างนี้ด้วยซ้ำ!” อาเมียร์ฟาดมือกับน้ำข้างตัวจนกระเซ็นสูง “ก็ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ ถ...ถ้าเจ้าคนสวมผ้าคลุมนั่นไม่มาเสนอข้าก่อน ข้าก็ไม่คิดจะทำหรอก...” “น่าขำ...เขาแค่มาเสนอ ไม่ได้มาบังคับให้เจ้าร่วมมือด้วย เจ้ามีสิทธิ์จะปฏิเสธไม่ใช่หรือ!” “ก็มัน...มันเกลี้ยกล่อมข้าจนยอม มันพูดเก่งจะตายไป เจ้าไม่รู้หรอก” “ใช่สิ! ข้าไม่รู้! ข้ารู้อยู่อย่างเดียวว่าแก้ตัวอย่างไรเจ้าก็เถียงไม่ขึ้น!” “แต่ข้า...ข้าไม่ได้แก้ตัวนะ ข้าก็แค่...แค่ชี้แจงความจริงเท่านั้นเอง” “ไปบอกอย่างนั้นกับครอบครัวของท่านเฟลิมเถอะ” อาเมียร์พยายามตัดบทอย่างชัดเจนขึ้นด้วยการเดินกลับไปที่ฝั่ง “พวกเขาจะเป็นคนตัดสินโทษของเจ้า ไม่ใช่ข้า” “แต่...แต่ตอนนี้...” “ตอนนี้อย่าพูดเรื่องนี้กับข้าอีก อย่าแม้แต่จะบังอาจพูดว่าตัวเจ้าเองไม่ผิดเป็นครั้งที่สอง” เด็กหนุ่มเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแข็งกร้าวที่สุด แต่พยายามห้ามตนเองไม่ให้เกิดความรู้สึกในแง่ลบต่อชายตรงหน้ามากกว่านี้ “ไม่อย่างนั้น...ข้าก็รับประกันความปลอดภัยของเจ้าไม่ได้” ชาลัวห์หลบสายตาเขาทันควัน และไม่พูดอะไรต่ออีกหลังจากนั้น อาเมียร์รีบก้าวยาวๆ ขึ้นฝั่งไปเช็ดตัวให้แห้ง แล้วสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเก็บดาบและช้องผมเดินจากไปโดยไม่รออีกฝ่าย * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 53 23:46:03

ความคิดเห็นที่ 2 “ทำไมช้าจัง” แอชที่นั่งแกว่งขาอยู่บนม้านั่งหน้าเกวียนหันมาถามเมื่อเห็นเขาเดินมา “ไม่มีอะไรหรอก แค่...เจ้านั่นมีเรื่องพูดกับข้านิดหน่อย” อาเมียร์พยายามบอกเหมือนเป็นเรื่องปกติ “ถ้าเห็นว่านานเกินไป ท่านไปตามก็ได้นี่” คนฟังกลับมีสีหน้าจัดขึ้นทันควัน “ข้าไปตามได้เสียที่ไหน ผู้ชายอาบน้ำเขาใส่เสื้อผ้ากันหรือ” “เอ้อ” เด็กหนุ่มเพิ่งนึกได้ จึงยกมือขึ้นเกาศีรษะที่ยังชื้นของตน “ข้าขอโทษ” “ไม่เป็นไรหรอก” เด็กสาวกลับรับง่ายๆ ก่อนจะค่อยๆ ถามช้าๆ “ว่าแต่...เมื่อครู่เขาบอกท่านเหมือนกันใช่ไหมว่าเขาไม่ผิด” “...ก็ทำนองนั้น รู้ได้อย่างไรหรือ” “เขาพูดอย่างนี้กับข้า ตอนท่านออกไปซื้อของ ไม่รู้สินะ...ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ หลายอย่างก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าอ้างอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น เขาก็ยังยืนกรานของเขาว่าตัวเองไม่ผิด แล้วก็โทษอะไรต่อมิอะไรอย่างอื่นอยู่นั่นล่ะ” แอชเล่าพลางก้มลงมองเท้าของตนซึ่งแกว่งไปเรื่อยๆ “ก็คงประสาคนถูกเลี้ยงมาให้ทำอะไรแล้วไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองผิดกระมัง” อาเมียร์สันนิษฐาน “คงใช่” อีกฝ่ายรับลอยๆ ก่อนจะเปรย “เพียงแต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าในโลกจะมีคนแบบนี้อยู่จริงๆ” “คนที่ประหลาดหรือไร้สามัญสำนึกกว่าเขายังมี ได้แต่ภาวนาว่าอย่ามาเจอะเจอกันจะเป็นดีที่สุด” เด็กหนุ่มพูดพลางเก็บข้าวของเตรียมออกเดินทาง “ตอนอยู่ในทะเลทราย ข้ายังเคยได้ยินเรื่องผู้ชายที่เอาถ่านร้อนโยนใส่หน้าผู้หญิงจนทั้งเสียโฉมและตาบอดเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมรับรักเลย” “...ฟังดูแย่จัง” “คนแบบนี้อาจมีเยอะกว่าที่คิดก็ได้ เราก็ได้แต่ระวังตัวให้มากที่สุดแหละนะ” “รวมทั้งกับคนคนนั้นด้วยใช่ไหม” “ก็...ประมาทไม่ได้อยู่ หมอนั่นไม่ฉลาดหรือมีฝีมือมาก แต่ไม่รู้ว่าถูกยั่วจนจนตรอกเข้าจะแว้งกัดอย่างไรขึ้นมา แต่อย่ากังวลไปเลย ข้าว่าเขาคงไม่คิดจะหนีหรือทำร้ายพวกเราหรอก ถึงอย่างไรเขาก็รู้ว่าเราเป็นทางรอดเดียวของพวกเขา” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ข้ายังคิดว่าอาเมียร์ไม่น่าจะพาเขามาเลย” เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มทำหน้าง้ำ “คนไม่รู้จักยอมรับผิดอย่างนั้น ปล่อยให้ถูกประหารหรือตายไปในคุกเสียก็สิ้นเรื่อง ไม่เห็นจะต้องลากออกมาแค่เพราะอยากให้ครอบครัวของเฟลิมตัดสินโทษเองหรอก” อาเมียร์ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะยักไหล่ “นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ข้าพาเขาออกมาเสียที่ไหน” “เอ๋” แอชมองเขาอย่างสงสัย “มีเหตุผลอื่นด้วยหรือ” “ถ้าเราสองคนหนีมาด้วยกัน หรือข้าหนีมาคนเดียว ท่านคิดว่าพวกเขาจะคาดการณ์ว่าข้าหนีไปที่ไหน” “อือม์...” เด็กสาวขมวดคิ้วเหมือนครุ่นคิดอย่างหนัก “หนีออกนอกอาณาจักร...กระมัง” “แล้วครอบครัวข้าล่ะ” “ครอบครัวท่าน” เธอทำท่าเหมือนจะนึกอะไรออก “นั่นสิ ครอบครัวท่านอยู่ในยาร์ลาธ ไม่สิ...หายไปในยาร์ลาธ” “ถ้าไม่หนีก็กำลังกบดานซ่อนตัวอยู่ และพวกนั้นก็จะพุ่งเป้าว่าข้าต้องไปแถวๆ ยาร์ลาธเพื่อสมทบกับพวกเขาใช่ไหมล่ะ” อาเมียร์สรุป “แต่พอชาลัวห์หายไปด้วยเท่านั้น พื้นที่และเส้นทางที่จะถูกเฝ้าระวังเป็นพิเศษก็เปลี่ยนไปทันที เพราะพวกนั้นจะเชื่อว่าข้าร่วมมือกับเขา และจะต้องพา ‘นาย’ ไปในที่ปลอดภัยก่อนอย่างอื่น ถ้าเข้ายาร์ลาธ ชาวบ้านที่เจ็บแค้นแทนตระกูลเจ้ามณฑลคงจ้องเล่นงานเราอยู่อีกทาง อุลทูร์ก็เหมือนกัน เพราะชาลัวห์ทำให้ดูลัสเสียหน้าในการประลองรอบสุดท้าย เท่ากับว่าไม่เหลือที่ไหนที่ปลอดภัยกว่าชอร์ซา” “แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ ครอบครัวของท่าน...จะไม่เป็นอะไรหรือ” แอชถามอย่างกังวล “ถ้ารูอาร์คเป็นคนช่วยพวกเขา ข้าเชื่อว่าไม่น่าเป็นอะไรหรอก ข้าว่าเขาคงพอมองออกว่าข้าคิดอย่างไรถึงได้ลากเจ้านี่มาด้วย” “อือม์...” เด็กสาวรับ ก่อนจะหันขวับไปเมื่อได้ยินเสียงตะโกนข้างหลัง “อย่างนี้นี่เอง!” เขาเหลือบมอง เห็นว่าเสียงนั้นมาจากร่างที่มีผมสีทองสั้นกุด ผ้าพันแผลหนาเตอะที่มือขวา และใบหน้าแดงก่ำทั้งๆ ที่เพิ่งอาบน้ำเย็นมา “เจ้า...ให้ข้ามาด้วยเพราะหวังจะใช้ข้าเป็นเครื่องมือตั้งแต่ต้นล่ะสิ!” เด็กหนุ่มเพียงแต่ก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไปโดยไม่สนใจคนที่ตะโกนโหวกเหวก ที่จริงเขารู้จากเสียงฝีเท้าเบาๆ ว่าชายหนุ่มเข้ามาใกล้และแอบฟังทั้งสองอยู่ได้ครู่หนึ่งแล้ว แต่ก็คิดเสียว่าให้ตระหนักถึงความ ‘ไม่สำคัญ’ ของตนเองในคณะเดินทางนี้ตั้งแต่ต้นก็ดี “ข้าไม่ได้สั่งให้เจ้ามาด้วย เจ้าต่างหากที่เรียกร้องขอมาเอง ข้าก็แค่อาศัย ‘ทางเลือก’ ของเจ้าให้เป็นประโยชน์ที่สุดก็เท่านั้น” เขาพูดเรียบๆ “ไม่พอใจก็แยกตัวไปเสียตอนนี้เลยก็ได้ ถ้าถูกทหารจับกลับไปก็ถือเป็นทางเลือกของเจ้า ไม่ใช่ใครทั้งนั้น” “ถ้าอย่างนั้น...ข้า...ข้าจะบอกพวกมันทุกอย่าง ว่าเจ้าหนีมากับเจ้าหญิง แล้วก็ปลอมตัวเป็นพ่อค้าชาดานแซร์ พวกมันต้องจับเจ้าได้เหมือนกันแน่ๆ !” “อยากถูกพวกนั้นฆ่าปิดปากหลังปูดความลับจนหมดก็ตามใจ คิดหรือว่าพวกนั้นจะปล่อยเจ้าไว้ถ้าเจ้าโพล่งว่ารู้เรื่องเจ้าหญิงแอชลีนน์หนีมากับข้า ชีวิตฆาตกรที่ต้องโทษประหารอยู่แล้วคนหนึ่ง แลกกับการรักษาพระเกียรติของราชวงศ์แล้วเรียกว่าคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม ไม่นับว่าพวกเรายังมีเงินพอปลอมตัวเป็นอย่างอื่นถมไป” ชาลัวห์ชะงักไปเหมือนเพิ่งตระหนักได้ ก่อนจะเริ่มฟูมฟาย “ล...แล้วเจ้าพาข้าออกมาทำไม! คิดจะเอาคืนข้าใช่ไหม! จะทำอะไรกับข้าก็ทำเลยสิ! ข้าเป็นลูกไก่ในกำมือเจ้าแล้วนี่! อยู่นั่นก็ตาย...หนีไปก็ตาย พวกเจ้าคิดจะเอาอะไรกับข้ากันแน่!” “ถ้าเห็นแต่ทางตาย จะเอาหัวโขกต้นไม้แถวนี้ให้ตายไปเองก็ได้นะ เพื่อแสดงว่าเจ้ายังเป็นนายของชะตากรรมตัวเอง เลือกเวลา สถานที่ กับวิธีตายให้ตัวเองได้ แล้วเผื่อๆ จะได้ทำทานให้แร้งแถบนี้กับเห็ดราและฝูงหนอนนับพันที่จะหล่อเลี้ยงชีวิตด้วยศพของเจ้า ทดแทนกับที่เจ้าเคยทำให้ใครต้องตายต้องเดือดร้อนกันได้บ้าง” อาเมียร์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม “ไอ้...ไอ้ปีศาจ! แกล้งข้าอย่างนี้มันสนุกนักหรือ!” ชาลัวห์ร้องอย่างสุดทน เด็กหนุ่มยักไหล่ “ถ้าเจ้าคิดว่าแกล้ง...มันก็ใช่ ถ้าคิดว่าข้าแค่เสนอทางเลือกให้เจ้า...เหมือนกับไอ้คนสวมผ้าคลุมที่มายุให้เจ้าฆ่าเฟลิม...มันก็ใช่อีก เจ้าจะทำตามหรือไม่ก็ได้ ข้าไม่ได้ขู่ ไม่ได้บังคับเจ้า แต่ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรก็ต้องรับผิดชอบผลที่ตัวเองทำลงไป หรือว่าไม่จริง” “ก...ก็บอกแล้วว่าตอนนั้นข้า—“ “ข้าไม่อยากฟัง และข้าเลือกจะไม่ฟัง” อาเมียร์ตัดบทดื้อๆ “ตอนนี้เจ้ามีทางเลือกราวๆ สี่ห้าทาง ลองคิดดูก็แล้วกัน หนึ่ง...หนีไปถูกพวกทหารจับและฆ่าตาย สอง...หนีไปแต่กลายเป็นอาหารสัตว์ป่าระหว่างทาง ได้ยินว่าแถวนี้หมีกับหมาป่าชุมเสียด้วย สาม...หนีกลับไปหาครอบครัวได้ถ้าโชคดี แต่ก็พาให้พวกเขาโชคร้ายไปด้วย และถูกจับกลับไปประหารชีวิต สี่...ฆ่าตัวตายเอง ห้า...ไปกับพวกเราจนพบครอบครัวของท่านเบเรคแล้วให้พวกเขาตัดสินชะตาของเจ้า ถ้าเจ้าทำให้พวกเขาเห็นได้ว่าสำนึกผิดจริงๆ พวกเขาอาจจะไม่ประหารเจ้า แต่ลงโทษสถานเบากว่านั้นก็ได้ แต่เรื่องสำนึกผิดจริงๆ เป็นอย่างไร ข้าบอกให้ไม่ได้ ลองไปคิดไปรู้สึกด้วยตัวเองดู เพราะถึงพยายามแสดงละครอย่างไร ขนาดเจ้าหญิงแอชลีนน์ยังมองออกว่าเจ้าเสแสร้ง นับประสาอะไรกับขุนนางผู้ใหญ่ที่สายตาแหลมคมอย่างท่านเบเรค” ชายหนุ่มผู้มีทางเลือกถึงห้าทางก้มหน้าลงมองพื้นดินโดยไม่พูดอะไร อาเมียร์เพียงเหลือบมองเขาแวบเดียวก่อนจะหันไปเก็บของจนเสร็จ แล้วไม่ช้าก็บอกกับคนร่วมทางทั้งสองเพียงว่าออกเดินทางต่อไปได้ ดูเหมือนชาลัวห์จะยอมรับเงื่อนไขของเขาโดยดุษณี เพราะชายหนุ่มไม่ปริปากอะไรเลยตลอดเวลาที่ปีนขึ้นกระบะเกวียนไปนั่งอยู่ท่ามกลางถังชาดานแซร์และเสบียงอื่นๆ คนที่กลับกลายเป็นมีเรื่องพูดกับเขาดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมทางอีกคนหนึ่ง ซึ่งบัดนี้ทำหน้าง้ำเป็นที่สุดขณะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เขา “ที่พูดว่า ‘ขนาดเจ้าหญิงยังมองออก’ นี่หมายความว่าอย่างไร” เด็กสาวถามเขาด้วยเสียงขุ่นเขียว “เอ่อ...” แล้วอาเมียร์ก็ซึ้งกับคำพูดที่เพิ่งบอกใครอีกคนว่า ‘จะทำอะไรก็ต้องรับผิดชอบผลที่ตัวเองทำลงไป’ ในไม่ช้านี้เอง ในเมื่ออีกฝ่ายสะบัดหน้าหนีก่อนจะนั่งเงียบไปตลอดการเดินทาง แม้เขาจะพยายามขอโทษหรือให้เหตุผลอย่างไรก็ตาม * * * * * คุยกับคนเขียน ตอนนี้ยาวราวๆ 10 หน้า เลยหั่นครึ่งก่อนเนอะ ท้ายภาคแรกในเว็บเด็กดี ตอนนี้ลองทำอะไรใหม่ๆ ดู คิดว่าเวิร์คหรือเปล่าก็บอกกันได้นะครับ จะได้ให้เจ้ากระรอกแดงมาลองเขียนต่อไปเรื่อยๆ :) * * * * * ตอนเก่า บทนำ - บทที่ 1 (ครึ่งแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9280262/W9280262.html บทที่ 1 (ครึ่งหลัง) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9290547/W9290547.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9301954/W9301954.html จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 53 23:49:00

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านต่อคร้าบ นั่นสิ หมายความว่าอะไรเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 17:45:48

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ มาอีก(ครึ่ง)ตอนแล้ว ตอนนี้ยิ่งอ่านก็ยิ่งหิวค่ะพี่ธิน คิดไปคิดมา เคยทำแซนวิชปลาเค็มกินตอนเด็กๆ ด้วยความที่นึกสนุก มาอ่านบทนี้ทำให้รำลึกความหลังขึ้นมากได้ มันก็อร่อยดีน้า นายกะหลั่วไม่กิน โยนมาทางนี้เลย ง่ำ จะว่าไป ดูเหมือนชาลัวห์ก็เริ่มอ่อนลงบ้างแล้วนะคะ ในฉากอาบน้ำ ถึงจะมีโปรแกรมป้องกันตัวเองอยู่แต่ พูดถึงว่าถ้าตอนนั้นเขาปฏิเสธเจ้าผ้าคลุมนั่น คนที่ตายอาจเป็นชาลัวห์เองก็ได้ แตมมองว่าที่นายกะหลั่วผิดเต็มประตู เพราะเหตุผลที่ร่วมมือกับเจ้าผ้าคลุม ร่วมมือแบบเต็มใจไม่ใช่จำใจ -*- (อดที่จะเห็นใจนายกะหลั่วขึ้นมานิดๆไม่ได้) ปล. แหะๆ แตมเองนะคะพี่ธิน(ล็อกอินอันนี้ของน้องสาว แตมไม่ได้สมัครไว้) ดิท ชอบบันทึกของรูอาร์คมากๆ เขียนต่อไปนะพ่อกระรอกแดง แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 53 22:38:49 จากคุณ : เด็กหญิงใบบัว เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 22:24:20