ความคิดเห็นที่ 1 ท่วงทำนองเพลงคลาสสิคไพเราะพลิ้วไหว ที่เกิดจากการการไล่นิ้วพรมบนเปียโนของนเรนค่อยๆ ช้าลงและหยุดในที่สุด เมื่อเขาเห็นแม่เดินเข้ามาในห้อง “หยุดเล่นทำไมล่ะจ๊ะ แม่ไม่ได้ฟังลูกเรนเล่นดนตรีมานานแล้ว” “ต้องปัดฝุ่นวิชากันหน่อยครับคุณแม่ เดี๋ยวที่ฝึกมาจะลืมหมด” เรนก้มลงมองนิ้วเรียวยาวที่เกิดจากการเล่นเปียโนตั้งแต่เด็กของตัวเอง “นี่ก็เริ่มมือแข็งหมดแล้ว แค่ไม่ได้เล่นมาเกือบเดือนเอง” “แหม ไม่หรอกจ้ะ เพราะจะตาย ลูกแม่ทั้งหล่อทั้งเก่งอยู่แล้ว” แม่เขาก้มลงโอบไหล่ลูกชายหลวมๆ “แล้วทำไมวันนี้คุณนายปลีกตัวจากตารางงานการกุศลแน่นเอี๊ยด อยู่กับบ้านให้ลูกเจอหน้าได้ล่ะครับ” ลูกชายแกล้งทำหน้าล้อเลียน แม่เขาเลยส่งค้อนให้ “มะเหงกแน่ะ ลูกชายเอาแต่อยู่ในห้อง ลูกสาวก็เรียนพิเศษไม่มีเวลาว่าง แม่ก็อยากเจอหน้าลูกบ้างสิจ๊ะ แต่เดี๋ยวตอนเย็นนี้แม่ต้องไปงานการกุศลแล้วล่ะ นี่ลูกจ๋า งานนี้ป้ารุ้งไปด้วยนะลูก จำน้ารุ้งได้หรือเปล่าจ๊ะ” “น้ารุ้ง คนไหนหรือครับ” เรนพยายามนึกหน้า แต่ขนาดเพื่อนๆ แม่ที่เขาเจอหน้ากันซ้ำๆ  ยังรู้สึกว่าแต่ละคนหน้าตาบุคลิกเหมือนกันไปหมดจนจำได้ไม่กี่คนเท่านั้น “น้ารุ้งเขาไปอยู่อเมริกามาเกือบสามปีจ้ะ เพิ่งกลับมาได้ไม่นาน บังเอิญไปเจอกันที่ฟิตเนส เลยชวนมางานราตรีการกุศลคืนนี้ด้วย” “อ๋อ ” เรนพยักคำเออออไปด้วย “คนนี้นะ เป็นเพื่อนแม่ตั้งแต่อยู่เซนต์แอนเลย เขาเคยพาลูกสาวมาที่บ้านเรา ตอนปาร์ตี้วันเกิดเรนอายุเจ็ดขวบด้วย ลูกสองคนเล่นกันสนุกเลยล่ะ จำได้หรือเปล่าจ๊ะ” “แม่ครับ นั่นมันตอนผมอยู่ป.หนึ่งนะครับ ”   เรนยิ้มหวานเอาใจแม่ตัวเอง ขณะที่ในใจชักสังหรณ์ตะหงิดๆ แล้วว่ากำลังโดนตะล่อมอย่างแนบเนียนเข้าสู้ประเด็นอะไรบางอย่าง “งานนี้แม่ไปคนเดียวจนเบื่อแล้ว เดี๋ยวนี้ลูกรันก็เอาแต่ไปกวดวิชาเตรียมไม่ค่อยออกงานเป็นเพื่อนแม่เลย เรนไปเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิลูก” “ผมแค่ไปส่งแล้วแวะไปที่อื่นต่อได้ไหมครับ ให้พวกแม่ๆ คุยกันตามประสาผู้หญิงคงจะดีกว่า ” “ไม่เอาล่ะจ้ะ เรนไม่ได้ออกงานพร้อมแม่นานแล้วนะ ครั้งล่าสุดนี่ก็สามเดือนเข้าไปแล้ว พวกเพื่อนแม่เขาบ่นอยากเห็นหน้าเรนกันทั้งนั้น ว่าตอนนี้โตเป็นหนุ่มแค่ไหนแล้ว” นั่น “ถ้า-แค่-ไปเป็นเพื่อนแม่ ผมไปได้ครับ แต่ถ้าผมโดนเหมือนเมื่อ-คราวก่อน- ละก็ คราวหน้าผมจะไม่ออกงานกับแม่แล้วนะครับ”   เรนจ้องหน้าแม่เขม็ง ดักทางไว้อย่างรู้ทัน “อันที่จริง~♪” แม่เขายิ้มหวานเหมือนแม่ชีผู้ใจบุญ “น้ารุ้งเขาจะเอาหนูฟ้าไปด้วยล่ะจ๊ะ แม่เลยอยากให้ลูกเรนกับหนูฟ้ารู้จักกัน เพราะว่าต่อไป ” “แม่ครับ ” ลูกชายพูดขัดเสียงอ่อน “เราพูดเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้วนะครับ ” “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่จ๊ะ ก็แค่ไปดูตัว เอ๊ย~ รู้จักหน้าค่าตากันก่อน ถ้าถูกใจค่อยคบหาก็ได้ ยังไงเราก็คนสังคมเดียวกัน” “แต่ผมยังอยู่ม.ปลายเท่านั้นเอง ปล่อยให้ผมเป็นคนเลือกเองไม่ได้เหรอครับ” เรนทำเสียงขอความเห็นใจ แต่แม่กลับส่ายหัว “ไม่ได้จ้ะ” แม่เขาลูบหัวลูกชายตัวเองอย่างเอ็นดู “เห็นสาวๆ ที่ลูกวิกับลูกชายควงออกงาน เสื้อผ้าหน้าผมแต่ละคนแล้วแม่จะเป็นลม ไม่รู้ไปคว้าเอาผู้หญิงพวกนั้นจากไหนมา ถ้าลูกเป็นแบบนั้นบ้างแม่คงอกแตกตายพอดี จะคบผู้หญิงยังไงก็เลือกไว้หน่อยนะลูก อย่างน้อยก็คนระดับเดียวกัน จะได้ช่วยเหลือส่งเสริมกัน” แม่เขาบ่นพึมเหมือนหมีกินผึ้ง ส่วนเรนที่กำบังกอดเอวแม่ตัวเองหลวมๆ อย่างประจบประแจงแอบอมยิ้ม ก็นับว่าโชคดีแล้วล่ะ ที่เรื่องของเขาไม่ไปถึงหูแม่ ถึงแม้จะไม่โลดโผนสุดโต่งเท่าวิหรือชาย ถ้ารู้วีรกรรมและเรื่องผู้หญิงของลูกชายตัวเองแล้ว สงสัยแม่เขาต้องซื้อยาดมยกแพคเหมือนกันล่ะ “ไม่หรอกครับ ไม่จำเป็นต้องเป็นฐานะหรือสังคมเดียวกับเรา บางทีเขาก็เป็นผู้หญิงที่ดี นิสัยน่ารักได้ ทำให้เรารู้สึกไม่เสียดายเลยที่มีความรู้สึกดีๆ ให้ แม้ว่าจะไม่ได้อะไรกลับมา ” เรนเอ่ยเสียงเบา ใจลอยนึกไปถึงใครบางคน แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงถามจริงจังของแม่ “ทำไม ลูกแม่มีแฟนแล้วเหรอจ๊ะ ใครน่ะ พ่อแม่เป็นใครที่ไหน ใช่คนในวงการเราหรือเปล่า ” “ใจคอจะให้ผมหาว่าที่ลูกสะใภ้ของคุณแม่ตั้งแต่ตอนนี้ แล้วแต่งงานกันทันทีตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจบเลยเหรอไงครับ” เรนทำหน้าออดอ้อนออเซาะ แต่แม่เขาที่เห็นลูกไม้ลูกชายตัวเองมามาก บีบจมูกเขาอย่างหมั่นเขี้ยว “แม่มีลูกชายกับเขาอยู่คนเดียว ก็อยากให้ลูกได้เจอคนดีๆ นี่จ๊ะ แม่ไม่ไว้ใจหรอก พวกสาวๆ ที่เราไม่รู้จักครอบครัวเถือกเถาเหล่ากอเขา โดนอบรมเลี้ยงดูมายังไง พ่อแม่ให้เวลาอบรมสั่งสอนหรือเปล่า ยิ่งอ่านข่าววัยรุ่นเดี๋ยวนี้แล้วแม่เครียดจะแย่ แก่แดดแก่ลมกันทั้งนั้น” “ข่าววัยรุ่นไทยที่ทำดีๆ ก็มี สร้างหุ่นยนต์ เหรียญทองโอลิมปิคฟิสิกส์ ชนะกีตาร์โลก ออกค่ายปลูกป่าแต่คนไม่สนใจเองนะครับ” เรนแกล้งทำหน้าขึงขัง แม่จึงเขกหัวเขาเบาๆ “เดี๋ยวเถอะเรา อย่ามาต่อปากต่อคำผู้ใหญ่นะ อย่าลืมแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนห้าโมงเย็นด้วยล่ะ ใส่ชุดสูทดำ เนคไทสีขาวที่แม่เพิ่งสั่งตัดมานะลูก ตัวนั้นแล้วลูกชายแม่หล้อ หล่อเหมือนพ่อสมัยหนุ่มๆ เลยล่ะ” เรยถอนหายใจเฮือกด้วยรอยยิ้มของผู้แพ้ ยอมพยักหน้ารับคำในที่สุด . . . . . . จากคุณ : อันปังแนน เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:27:15

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าจะให้จำกัดความของครอบครัวนเรนสั้นๆ ให้เห็นภาพที่สุด ก็คงจะเป็นคำว่า ผู้ดีเก่า ตระกูลของแม่เขาเป็นตระกูลที่รับใช้เจ้านานชั้นสูงมาหลายชั่วอายุคน ส่วนฝ่ายพ่อก็เป็นคนในรั้วในวังที่ได้แต่งงานกับนักธุรกิจไทยเชื้อสายจีนที่ธุรกิจก้าวหน้า กลายเป็นหนึ่งในตระกูลที่ขับเคลื่อนเศรษฐกิจระดับประเทศอยู่ในปัจจุบัน เขาจึงมีเชื้อไทยเข้มข้นปนเชื้อสายตี๋เจือจางนิดหน่อยด้วยประการนี้ เมื่อมองถึงครอบครัวเพื่อนคนอื่น เรนยังนึกว่าตัวเองโชคดีอยู่เสมอ เพราะถึงแม้ว่าจะไม่มีเวลาให้กันด้วยภาระหน้าที่ แต่ครอบครัวของเขาก็อบอุ่นดี อย่างน้อย ในสายตาพ่อแม่และผู้ใหญ่คนอื่น เขาก็เป็นเด็กดีพอตัว  ส่วนน้องสาวของเขา รายนั้นนับว่าเป็นเด็กดีของแท้ ส่วนพ่อก็เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ลูกสามารถถือเป็นแบบอย่างให้เจริญรอยตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง  แม่ของเขาก็เป็นต้นฉบับของกุลสตรีไทยขนานแท้และดั้งเดิมทุกกระเบียดนิ้ว ขนาดว่ามีกิจกรรมการกุศลขนาดนี้ งานบ้านงานเรือนก็ยังไม่ขาดตกบกพร่อง สมคำว่าแม่ศรีเรือนแบบไม่มีข้อกังขา แถมแม่เขายังชอบทำงานบุญงานกุศลเป็นชีวิตจิตใจ แม้ว่าจะจะถูกพวกนักข่าว หรือคนบางค่อนขอดว่ามันคืองานไฮโซไฮซ้อที่อวดร่ำอวดรวยและอยากจะเป็นข่าว แต่เขาเห็นว่าจะเป็นงานเพื่ออะไรก็ตาม แต่ถ้าสุดท้ายมันก็ระดมทุนให้มูลนิธิของแม่ได้อยู่ดี มันก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน ในงานเลี้ยงหรูหราที่เต็มไปด้วยเครื่องเพชรวูบวาบ ค้อกเทลรสอร่อยและแชมเปญชั้นดี นเรนไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดกร๊าด และสายตาของสาวๆ ที่ทิ้งทอดให้ตลอดทางที่เดินผ่านเลยสักนิด เขาได้แต่เดินตามแม่ตัวเอง ยิ้มและคุยกับทุกคนที่ถูกแนะนำให้รู้จัก แม้ว่าใจเขาจะไม่อยู่ตรงนั้นเลยก็ตาม ชายหนุ่มมองคอกเทลขนมปังชิ้นเล็กๆ ที่จัดวางไว้เรียงรายแล้วอมยิ้ม การมางานเลี้ยงแบบนี้ ทำให้เรนนึกถึงตอนที่เขามางานเลี้ยงส่งเพื่อนไปเรียนต่อต่างประเทศกับฝ้ายคำเป็นครั้งแรก ภาพฝ้ายยืนตาโต ตื่นเต้นกับอาหารที่วางเรียงราย ท่าทางที่เธอค่อยละเลียดกินขนม ชิมนู่นชิมนี่อย่างไม่ห่วงสวยมันดูน่ารักมากๆ ในสายตาของเขา เรนชอบผู้หญิงลักษณะนั้น  สะอาดสะอ้าน ธรรมดาเรียบง่าย น้ำใจใสสะอาด อยู่ด้วยแล้วมีแต่เสียงหัวเราะและความสบายใจ ก็ไม่ผิดหรอกสำหรับวิที่เจอความเปรี้ยวจี๊ดไม่ก็เผ็ดร้อนแรงของผู้หญิงมาตลอดชีวิต ได้สัมผัสกับความสวยงามของผู้หญิงในรูปแบบนั้นเป็นครั้งแรกจะหลงหัวปักหัวปำ จนแทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากเพื่อนที่เขาเคยรู้จัก ถึงตอนนี้แล้วความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในหัวของเขา ความคิดที่ว่าเขาหลีกทางให้เพื่อนง่ายไปไหม หยุดเถอะว่ะ นเรนถอนหายใจ ไล่ความคิดชั่ววูบและความทรงจำเก่าๆ ออก ใช่ เขาควรจะตัดใจ ขจัดภาพพวกนี้ออกจากหัวตัวเองเสียที บางทีจิตใจมนุษย์ก็สับสนวกวนดีชะมัด ทั้งที่รู้สึกเจ็บๆ แสบๆ คันเล็กๆ ทุกครั้งที่เห็นฝ้ายอยู่กับวิ อยากจะเดินหนีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ หัวเราะขำไปกับมุขตลก ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แม้ว่าจะไม่เห็นภาพนั้น เขาก็สามารถเอาความคิดของตัวเองวนเวียนจมจ่อมอยู่กับความรู้สึกนั้นซ้ำซากนั่นบ่อยได้เท่าที่ต้องการ อย่างกับเอาหัวใจตัวเองครูดไถ ดึงเข้าดึงออกอยู่ในดงหนามเถาวัลย์ไม่รู้จักจบสิ้น “ลูกเรนจ๋า นี่ไงจ๊ะ น้ารุ้งที่แม่พูดถึง” เสียงสดใสที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกสติเรนให้กลับมาสู่สถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง เรนจึงปรับสีหน้า หันกลับไป ด้วยรอยยิ้มหวานอย่างเคย “สวัสดีครับน้ารุ้ง”  เรนพนมไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีจ้ะหลานเรน แหม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน น้าไปอยู่ต่างประเทศหลายปี เจอกันครั้งสุดท้ายเรนยังอยู่ป.4อยู่เลยมั้ง” เรนยิ้มตอบ น้ารุ้งดูเป็นคนอัธยาศัยดี คุยเก่ง ยิ้มเก่ง ต่างจากลูกสาวที่ยืนแอบอยู่หลังแม่ตัวเองลิบลับ “ตอนเด็กน้าเคยพาน้องฟ้าไปงานปาร์ตี้ที่บ้านเรนตั้งหลายครั้ง จำได้มั้ยจ๊ะ” น้ารุ้งถามอย่างเป็นมิตร “ตอนแม่เล่าให้ฟัง ก็คุ้นๆ อยู่ครับ” เรนยิ้มหวานพยักหน้า ทั้งที่ความทรงจำในวัยเด็กไม่มีเรื่องแม่ลูกคู่นี้อยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย เขาพยายามเหลือบตามองเด็กผู้หญิงที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างหลัง แต่ขนาดว่าเขาออกงานสังคม พบเจอผู้หญิงในแวดวงไฮโซมามาก ก็ยังไม่คุ้นหน้าเธอมาก่อน “น้องฟ้า ไหว้พี่เขาสิลูก พี่เรนเขาอยู่ม.6 อายุมากกว่าลูกแน่ะ” รอยยิ้มตามมารยาทของเรนสะดุดไปเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้น ซึ่งก็สวยตามราคาคุยจริงๆ สาวหมวยน่ารัก ผิวขาวเนียนเข้ากับชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเลสมชื่อ หุ่นผอมสูงได้สัดส่วนเหมือนนางแบบ ขนาดว่าเรนที่ชินกับสาวๆ ในสังคมไฮโซและนางแบบดารามามากยังนิ่งอึ้ง หัวแบลงค์ไปพักใหญ่ “สวัสดีครับน้องฟ้า” เรนทักทาย แอบคิดในใจว่าเธอคงจะสวยกว่านี้มากถ้าไม่ติดว่าจะเงียบขรึม เอาแต่ก้มหน้างุดแอบอยู่หลังแม่ตัวเองขนาดนั้น เมื่อคุยทักทายสารทุกข์สุกดิบและสอบประวัติกันในระดับหนึ่ง แม่ๆ ทั้งสองจึงพยักเพยิดให้กัน ก่อนจะหันมาบอกเขาที่หรี่ตามองแม่ด้วยสายตาห้ามปรามไว้ก่อนแล้ว “งั้นพวกแม่ๆ ไปคุยกันตามประสาคนแก่ ปล่อยให้เด็กคุยกันดีกว่านะจ๊ะ” นั่นไง โคตรจะว่าแล้วเล้ยยย ให้ตายเถอะ~! เมื่อโดนผู้ใหญ่ทิ้งให้อยู่กันตามลำพัง เรนแอบเหลือบตามอง ท่าทีฝ่ายหญิงที่ได้แต่หลุบตาต่ำ ยืนนิ่งสงบราวกับรูปปั้น ทำให้บรรยากาศโดยรวมเงียบเชียบน่าอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก “ ” “ ” “ ” (เฮ้อ ) “ น้องฟ้าไม่เคยมางานสังคมมาก่อนเหรอครับ ทำไมเหมือนพี่ไม่คุ้นหน้าน้องฟ้าเลย” เรนพยายามชวนคุย แต่หญิงสาวส่ายหน้า มีเพียงรอยยิ้มบางๆ แทนคำตอบ “แล้วน้องฟ้าเรียนอยู่โรงเรียนอะไรเหรอครับ” “ ” เอาล่ะสิ “อ่า ” เห็นรอยยิ้มหวานที่ออกจะดูเลื่อนลอยของเธอแล้ว เรนเกาหัว นึกเรื่องชวนคุยต่ออยู่ชั่วครู่ “ระบบเอ็นทรานซ์ของรุ่นเรามันวุ่นวายดีนะครับ พี่โชคดีที่ติดสอบตรงไปก่อนแล้ว แต่น้องฟ้าคงโชคร้ายหน่อย เพราะระบบมันยังไม่ลงตัวเลย แต่เราต้องให้เวลาผู้ใหญ่คิดหน่อยว่าไหมครับ นี่แค่ผ่านไม่กี่สิบปีเอง ” “เหรอคะ ” ฟ้าพึมพำเสียงเบา “ไม่รู้สิ ” “แล้วน้องฟ้าอยากเข้าคณะอะไรเหรอครับ” “คณะอะไร ” เธอนิ่งไปสักสามวินาที ก่อนจะตอบเสียงเบาหวิว “ไม่รู้สิคะ ฟ้าไม่รู้ว่าตัวเองอยากเข้าคณะอะไร คงแล้วแต่แม่ ” “(O___o) ?” เรนกระพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้า ประกายวิบวับรอบตัวเธอที่เขารู้สึกเมื่อครู่มันหายหมดแล้ว แต่จะว่าไป นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก ที่แม่จะแนะนำให้เขารู้จักกับผู้หญิงที่มีลักษณะคล้ายๆ อย่างนี้ “อ่า ช่วงนี้หุ้นตกเยอะนะครับ เศรษฐกิจโลกมันฉุดให้เศรษฐกิจบ้านเราแย่เข้าไปใหญ่ น้องฟ้าคิดว่าปีหน้าเศรษฐกิจบ้านเราจะเป็นไงบ้างครับ ” เรนแกล้งว่า “เหรอคะ ” คนตอบนิ่งเงียบไปสักห้าวินาทีตามเคย “ไม่รู้สิคะ ฟ้าไม่ค่อยดูทีวี ไม่เคยอ่านหนังสือพิมพ์ด้วย ดูข่าวแล้วปวดหัว ไม่รู้เรื่องว่าเขาพูดอะไรกัน ” “เหรอครับ งั้นน้องฟ้าชอบอ่านหนังสือแนวไหนเหรอครับ” “หนังสือ?” เธอเหลือบตา (ห้าวินาทีเท่าเดิม) ก่อนจะส่ายหัว “ไม่ชอบอ่านค่ะ ฟ้าอ่านแต่หนังสือเรียนเฉพาะตอนสอบเท่านั้น” “งั้นชอบดูหนังไหมครับ หนังเรื่องใหม่ที่จะเข้าน่าดูดีนะครับ” เรนยกตัวอย่างหนังภัยพิบัติสิ้นโลกเรื่องล่าสุดที่กำลังจะเข้า ถึงตอนนี้แล้วใบหน้าน้องฟ้าก็ยังเป็นรอยยิ้มบางๆ ออกแนวเลื่อนลอยไม่ต่างกับตอนแรก ไม่มากขึ้น ไม่น้อยลงเลยแม้แต่น้อย “หนังเหรอคะ หนังอะไรก็ได้ที่แม่อยากดูค่ะ แม่ไม่ยอมให้ฟ้าไปดูหนังกับเพื่อน” “ พายทูน่านี้อร่อยดีนะครับ” เรนหยิบคานาเป้ชิ้นพอดีคำในจานขึ้นมาอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีกว่านั้น “เอ๊ะ นี่เนื้อทูน่าเหรอคะ นึกว่าเนื้อไก่ซะอีก ” กุลสตรีไทยไชโยยย ยอมแพ้ ลองแบบนี้ละสวยแค่ไหนก็ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ ขอบอก ! . . . . . . จากคุณ : อันปังแนน เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:27:54

ความคิดเห็นที่ 3 ท่ามกลางเสียงเพลงจังหวะตื๊ดๆ ที่ใช้เดินแฟชั่น เสียงกรี๊ดกร๊าดและความวุ่นวาย เรนใช้จังหวะที่โทรศัพท์ดังขึ้น ขอปลีกตัวแม่ตัวเองออกจากงานเลี้ยง มารับโทรศัพท์ข้างนอก “ไง ไอ้เรน  ปาร์ตี้สนุกรึเปล่า” ชายทำเสียงกวนโอ๊ยมาตามสาย เรนจึงอมยิ้ม “แกไม่มาเป็นเพื่อนกันบ้างวะ” เขาว่า “โอย ไม่เอาล่ะ วุ่นวาย น่าเบื่อ อึดอัด มีแต่พิธีรึตอง กับป้าแก่ๆ ไม่ก็สาวหน้าเดิมๆ ทั้งนั้น” “กลัวเจอโจทก์เก่าหรือไง” เรนแซว “เออสิ” ชายยอมรับตามตรง “ก่อคดีไว้เยอะ ต้องเจียมตัวหน่อย โดนตบหน้ากลางงานลงหนังสือพิมพ์กอซซิปบ่อยๆ มันไม่สนุกหรอกนะเว้ย” ชายว่า  เรนจึงหัวเราะ เพราะเขาเองยังเคยคะเนคร่าวๆ แล้วพบว่า หนึ่งในสี่ของผู้หญิงในวัยเดียวกันแวดวงเดียวกัน เคยเป็นคู่ควงของไม่ชายก็วิชาเอกมาก่อนทั้งนั้น “แล้วนี่สาวคนใหม่ที่แม่อี๊ดพาไปแนะนำเป็นไงมั่ง ได้ข่าวว่าไม่เคยออกงานสังคมมาก่อนไม่ใช่เหรอ” ชายถามเสียงอยากรู้อยากเห็น “ก็สวยดี แต่ก็เหมือนๆ ที่ผ่านมา” เรนว่า “เหรอ ประเภทไหนล่ะ เป็นลูกคุณหนูขี้อายทำอะไรไม่เป็น หรือพวกเซ็กซี่สวยใสไร้สมอง?” “อ่า ไม่รู้จะจัดลงหมวดไหนเหมือนกัน” เรนเกาหัว ถึงยังไงเขาก็ไม่สะดวกใจจะพูดถึงผู้หญิงในแง่ไม่ดีเท่าไหร่ “พวกไฮโซก็แบบนี้ล่ะแกเอ๊ย ไม่ใช่ผ้าพับไว้เป็นไข่ในหิน ก็เปรี้ยวจี๊ดอัพยาฟรีเซ็กซ์เป็นว่าเล่น ไม่มีตรงไหนพอดี ไม่ขาดก็ล้น ช่วงหลังฉันเลยขอบายดีกว่า เผลอๆ ตอนโตต้องเจอหน้าทำธุรกิจด้วยกัน ก็เข้าหน้าไม่ติดอีกต่างหาก ” “แกก็หัดทำตัวดีๆ บ้างสิวะ เลิกเจ้าชู้ไง” เรนทำเสียงกวนโอ๊ย “เวรเหอะ” ชายสบถอย่างไม่สบอารมณ์ “ใครอยากเป็นพริ๊นซ์ชาร์มมิ่งก็ช่าง แต่ฉันขอบาย เดี๋ยวนี้ไอ้วิก็เป็นไปอีกคน วันๆ เอาแต่เกาะติดอยู่กับน้องฝ้ายอย่างกับแมวหงอๆ ง่อยๆ ปล่อยให้ฉันแสดงฝีมืออยู่คนเดียว ทำไมทั้งแก ทั้งไอ้วิถึงชอบผู้หญิงจืดชืดแบบนั้นกันวะ ฉันไม่เข้าใจ เป็นฉันละก็ เอ่อ อุ้ย ” “ ” เกิดเดตแอร์อยู่ครู่ใหญ่  สุดท้ายเรนจึงหัวเราะเบาๆ ขึ้นก่อน “โทษทีว่ะ” ชายเสียงอ่อนลง “ช่างมันเถอะ” “แล้วแกเป็นไง ทำใจได้หรือยัง” “มันก็ยังต้องใช้เวลาอีกนิด” เรนยอมรับ “น้องฝ้ายก็จะกลายเป็นแฟนไอ้วิในอีกไม่กี่เดือนแล้ว ทำใจซะเหอะแกเอ๊ย” “ฉันรู้ เลิกย้ำทีเถอะ” น้ำเสียงตอบรับบอกอาการไม่สบอารมณ์ของเรน ทำให้เพื่อนเตือนเสียงจริงจังขึ้น “เพื่อนคบกันมาเป็นสิบปีต้องมาแตกกันเพราะเรื่องผู้หญิงมันไม่สนุกหรอกนะ ไอ้วิมันก็จริงจังกับคนนี้ด้วย” “แล้วไง ก็ฉันเป็นคนเจอฝ้ายก่อน!” เรนคำรามเสียงต่ำออกมาอย่างลืมตัว “ก็แกเป็นคนเลือกจะทำแบบนั้นเอง ถึงตอนนี้แล้วแกคิดจะทำอะไรวะ แย่งผู้หญิงกลับมาเป็นของตัวงั้นเหรอ ?” ชายถามเสียงขรึม เรนจึงนิ่งเงียบไป ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาลง “มันก็แค่ความรู้สึกเสียดายที่ต้องใช้เวลาทำใจหน่อย ไม่ใช่ปุปปับจะตัดใจได้เลย แกไม่ต้องห่วงหรอกน่าไอ้ชาย ฉันไม่ทำอะไรล้ำเส้นหรอก ” หลังจากวางหู เรนกุมขมับตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความรู้สึกและภาพทั้งหมดออก เขาถอนหายใจยาว พลางลุกขึ้น เตรียมจะเข้าไปในงานอีกครั้ง แต่เมื่อได้ยินเสียงอึกทึกที่แสดงว่าว่างานเดินแฟชั่นโชว์การกุศลข้างในคงยังไม่จบลง เรนก็เริ่มลังเล “ไว้ก่อนแล้วกัน ” เขาพึมพำกับตัวเอง เหลียวซ้ายแลขวา ก่อนจะค่อยๆ เดินเนียนออกไปจากหน้างานเงียบๆ นเรนเดินมาถึงตรอกเล็กๆ ระหว่างห้องที่มีโซฟานุ่มสบายและเสียงคลอเบาๆ มาจากวงดนตรีแชมเบอร์หน้าลอบบี้โรงแรม เขาหยิบมือถือรุ่นล่าสุดขึ้นมานั่งเล่นเกมส์ฆ่าเวลาและช่วยให้ลืมความขุ่นหมองในใจ แต่สักพักก็ได้ยินเสียงส้นสูงเดินไปเดินมาอยู่ข้างหลังฉากกั้น ตามด้วยเสียงผู้หญิงโวยวาย “โอ๊ยย น่าเบื่อจะตายชัก เห็นงานมันไม่จบซักทีฉันเลยแวบออกมา นี่ถ้าไม่ติดว่าอาหารอร่อยแล้วก็ งานเวรนี้มันนรกชัดๆ เลย” โว้ววววว เรนอมยิ้ม ฟังเสียงแล้วนึกไม่ออกว่าเป็นลูกคุณหนูฝ่ายไหน แต่คิดว่าเธอเดินผ่านมาแล้วจะขอดูหน้า ทำความรู้จักเพื่อนร่วมอุดมการณ์คนนี้ซักหน่อย “นี่ฉันบอกแม่ว่าปวดหัวเลยจะขอกลับบ้านแล้ว อย่ามาหัวเราะนะลี่ ไม่เห็นตลกเลย ใช่  คราวนี้เป็นนายเรน ไอ้ตุ๊ดแอ๊บแมนของเธอนั่นแหละ” “(O____o) ?” “อี้ววว~ พูดผิดพูดใหม่ ดูยังไงว่าเป็นผู้ชายแท้ๆ วะ โธ่เอ๊ย ขี้เก๊ก หน้าหม้อ ทำตัวเป็นเพลย์บอยสร้างภาพปิดความสาวตัวเองละไม่ว่า ทำเป็นอวดรู้โชว์ภูมิ คุยอวดนั่นนี่ ทำมาบอกว่าหุ้นลงทั้งที่ความจริงตอนนี้หุ้นมันขึ้นเว้ยย เพราะเศรษฐกิจสหรัฐฯมันแย่ คนมันเลยหนีไปลงทุนที่อื่น ทึ่มแล้วยังพรีเซนต์ตัวเองอีก แหวะ ” “(O_______o) ???” เรนหันไปมองช้าๆ แล้วก็ต้องเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เมื่อพบว่าหลังฉากกั้นไม้ น้องฟ้าแสนสวยไร้เดียงสา คุณหนูผ้าพับไว้ที่เขาคุยด้วยสดๆ ร้อนๆ เมื่อครู่กำลังแ:-)กไม้และทรงผมที่เกล้าเป็นทรงซับซ้อนของเธอออก พลางใช้นิ้วสางมันออกอย่างลวกๆ  เธอเหลือบตามองตัวเองในตัวเองในกระจกแล้วเบะปาก เห็นได้ชัดว่าไม่ถูกใจกับลุคตัวเองตอนนี้เอามากๆ “ว่าไงนะ!? นั่นนะเหรอหล่อ ตลกล่ะ! ผู้ชายอะไรหนังหน้าอย่างกับผู้หญิง ตาดำแป๋วอย่างกับใส่บิ๊กอาย ตัวผอมแห้งนิดเดียว ความจริงสวิงกิ้งกันอยู่ในกลุ่ม Zell บ้าบอคอแตกนี่แล้วคบหญิงสร้างภาพก็บอกมาเถอะว้า ไอ้ผู้ชายแบ้ดบอยเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เอาแต่พึ่งบารมีกับพ่อแบบนี้มีดีที่ตรงไหนวะ  คนอย่างไอ้แทนไม่มีวันดีเห็นงามกับผู้ชายเส็งเคร็งที่ชอบทำให้ผู้หญิงเสียใจหรอก!” เรนที่กำลังเงี่ยหูฟัง พลางกำลังนึกอยู่ว่าน้ำเสียงหนาๆ ห้าวๆ ต่างจากผู้หญิงทั่วไปแบบนี้เคยได้ยินที่ไหน  พอได้ยินชื่อคนพูดก็เบิกตาโต รีบร้อนลุกจนไถลจากเก้าอี้เสียหลักหล่นลงมากองกับพื้นเสียงดังพล่อก ในขณะที่เธอชะงัก รีบเดินออกมาจากเงาจากฉากมืดออกมาดูเช่นกัน “เฮ้ย !?” / “เฮ้ยยย~ !?”   ทั้งสองร้องอย่างตกใจ (ด้วยน้ำเสียงแมนพอๆ กัน) ณ ตอนนั้นเอง ใบหน้าใครบางคนที่ออกจะเลือนรางไปแล้วก็มาซ้อนทับได้พอดี ยัยม้าดีดกะโหลก! “นี่ เธอ !?” เรนร้องได้อยู่แค่นั้น ในขณะที่หญิงสาวรีบยิ้มที่มุมปากทำหน้ายียวน “ไง ?” เธอยักคิ้วข้างเดียวให้กับเขา ก่อนจะยักไหล่ด้วยท่าทางกวนโอ๊ย หมุนตัวเดินจากเขาไปหน้าตาเฉยด้วยท่าทีอย่างกับนักเลงหน้าปากซอย ทิ้งให้เรนนั่งงง หมือนมีดาวดวงเล็กหมุนวิบวับวนรอบหัวอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายใบหน้าอึ้งตะลึงนั่นก็มีรอยยิ้มขำที่น่ามอง ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวเราะคิกคักอย่างหยุดไม่ได้อีกพักใหญ่ โอย พลาดชุดใหญ่เลยเว้ยเรา จากคุณ : อันปังแนน เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:37:12

ความคิดเห็นที่ 4 ลิ้งตามอ่านย้อนหลังในเว็บเด็กดีค่า http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=566175 จากคุณ : อันปังแนน เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:38:26

ความคิดเห็นที่ 5 แทน...ฟ้า อิอิ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 19:49:14

ความคิดเห็นที่ 6 ฮ่าๆ (แต่เด็กม.ปลายนี่พูดจาแรงจังเนอะ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 23:53:23

ความคิดเห็นที่ 7   รออ่านมาน๊าน นาน ดีใจที่มีเรื่องใหม่มาให้อ่านค่ะ ยังแนววัยรุ่นซะ ได้ใจ ทั้งบทพูด สถานการณ์ เหน็บแหนม หยิกแกมหยอก ได้น่ารักน่าเอ๊นดู ได้ใจววัยโจ๋เหมือนเดิมค่ะ ติดตามอ่านต่ออย่างลุ้นระทึก อย่าหายไปนานนะคะ จากคุณ : ต้นหอมไข่เจียว เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 22:58:20 A:115.87.79.227 X: TicketID:252303