ความคิดเห็นที่ 1 ในห้องว่างที่มีเพียงชายสองคนนั่งเงียบอยู่ ซิอ์บุลกำลังประมวลข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับจากรูอาร์คซึ่งเพิ่งกลับมาจากสืบข่าว ยิ่งทีก็ยิ่งปวดศีรษะขึ้นทุกขณะ อาเมียร์แหกคุกเองสำเร็จโดยที่เขาไม่ต้องไปช่วย นั่นนับเป็นเรื่องน่ายินดี ...ถ้าไม่นับว่าเด็กหนุ่มหายไปพร้อมกับชาลัวห์...นายอำเภอที่อดีตนักรบไม่มีวันลืมได้ลงในชีวิตที่เหลือนี้ เพราะมันดูจะเป็นนายอำเภอที่ ‘กลวง’ ที่สุดที่เขาเคยพบในชั่วชีวิตอันยาวนานของตนแล้ว อดีตนักรบเชื่อว่าเด็กหนุ่มไม่มีวันทำงานให้กับคนแบบนั้นอย่างคำกล่าวหา แต่จะหอบหิ้วมันออกมาจากคุกทำไมก็สุดรู้ เขาไม่คิดว่าอาเมียร์มีเมตตาธรรมขนาดนั้น แต่ที่น่ากังวลกว่า คือ ‘ผู้สมรู้ร่วมคิด’ อีกคนที่รู้รูปร่างหน้าตาค่อนข้างละเอียดว่าเป็นหญิงสาวชาวธีร์ดีเรร่างเล็กผมสีน้ำตาลอ่อน ทว่าทางการกลับให้ข้อมูลด้านอื่นแสนคลุมเครือว่า ‘ไม่รู้ตัวตนชัดเจน’ อย่างน่าประหลาด คำบรรยายรูปพรรณของหญิงคนนั้นทำให้ชายวัยกลางคนไพล่นึกถึงนางกำนัลสาวชื่อเคียรา ซึ่งอาเมียร์เคยพามาในวันลูคนาซัธปีที่แล้ว ว่าไปก็เป็นเด็กผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เด็กหนุ่มเคยพามาถึงบ้าน แถมสิมายังถูกใจ จนเปรยกับเขาว่าลูกชายน่าจะพาเธอมาอีกบ่อยๆ ด้วยซ้ำ เขายังไม่ได้บอกภรรยา เรื่องที่ตนแอบได้ยินอาเมียร์พูดกับดูลัสในคืนเทศกาล รวมทั้งเรื่องที่เคียราคือเจ้าหญิงแห่งธีร์ดีเรเลย ...ลองเจ้าหญิงรัชทายาทของอาณาจักรช่วยนักโทษชาวต่างชาติแหกคุก เขาก็รู้แล้วจะเป็นเหตุใหญ่โตขนาดไหน และทำไมตัวตนของเด็กสาวจึงต้องถูกปิดบังอย่างเหนียวแน่น... “เจ้าคิดว่าผู้สมรู้ร่วมคิดหญิงคนนี้ คือนางกำนัลที่ชื่อเคียราหรือเปล่า” ซิอ์บุลตัดสินใจถาม ถึงอย่างไร รูอาร์คก็เคยพบเด็กสาวคนนั้นเหมือนกัน...แม้เขาไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอด้วยหรือไม่ “น่าจะใช่ขอรับ” เด็กหนุ่มผมแดงตอบ แล้วก็พูดต่ออย่างลังเล “คิดว่าควรบอกท่าน เคียรา ‘คนนั้น’ คือเจ้าหญิงแอชลีนน์ขอรับ เจ้าหญิงปลอมตัวเป็นมหาดเล็กชื่อ ‘แอช’ มาเรียนร่วมกับพี่เฟลิม อาจารย์รู้เรื่องนี้มาตลอด แต่ก็ช่วยปกปิดไว้ ในวันลูคนาซัธก็ให้นางปลอมเป็นนางกำนัลมาเที่ยว ข้าเข้าใจว่าเจ้าหญิงเชื่อว่าอาจารย์ไม่ผิด จึงช่วยพาเขาหนีไป” ก็เป็นอันว่ากระจ่างไปเรื่องหนึ่ง...ถึงจะน่าหนักใจยิ่งกว่าเดิม แต่อีกเรื่อง... “เอาเถอะ เรื่องนั้นก็มองได้ทั้งดีและไม่ดี แต่ข้ายังสงสัยอยู่ดีว่าเขาจะนำตัวชาลัวห์มาด้วยทำไม ถ้าเพื่อเปลี่ยนทิศทางการตรวจจับของทางการอาจเป็นไปได้ แต่มันไม่คุ้มถึงขั้นนั้นหรอก ถ้าอาเมียร์หนีไปคนเดียว หรือต่อให้ไปกับเจ้าหญิงสองคน เท่านั้นก็กระจ่างแล้วว่าเขาไม่ได้ร่วมมือกับชาลัวห์ ยิ่งหลักฐานมัดตัวชาลัวห์ขนาดนั้น ข้ากลับเห็นว่าพาชาลัวห์มาด้วยจะถ่วงให้เดินทางช้าลง และเป็นผลเสียต่ออาเมียร์เองในระยะยาวมากกว่า” ซิอ์บุลเปรย “แต่เอาเถอะ ข้าตามความคิดเด็กคนนั้นไม่เคยทันเลย เขาเป็นคนคิดอะไรซับซ้อนเหมือนกับ...” ชายวัยกลางคนยั้งคำพูดได้ทัน กระนั้น เด็กหนุ่มผมแดงยังไม่พลาดนัยแฝง “เหมือนกับ...ใครหรือขอรับ” “เหมือนพี่ชายข้า” ซิอ์บุลรีบกลบเกลื่อน “ตอนเด็กๆ อาเมียร์เคารพเขามาก ทำตามอย่างเขาอยู่ไม่น้อย” รูอาร์คฟังแล้วก็พยักหน้า ทำท่าจะถามอะไรบางอย่างต่อ แต่แล้วประตูห้องก็เปิดเข้ามาเสียก่อน ผู้เปิดคือสิมา ซึ่งบัดนี้มีสีหน้าเคร่งเครียด “มีเสียงเคาะประตูค่ะ” หญิงสาวรายงานเขา เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นจากพื้นทันที ซิอ์บุลทำตามเช่นกัน รูอาร์คมอบกุญแจบ้านให้ลีชาตั้งแต่ต้น และหากคนมาที่บ้านหลังนี้ไม่ใช่เด็กสาว...ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม...ทั้งครอบครัวต้องลงไปซ่อนตัวในห้องใต้ถุนเล็กๆ ใกล้ครัว จนกว่าผู้ถือกุญแจจะมาบอกว่าปลอดภัยแล้ว หรือมาพาหนีออกไปทางตรอกหลังบ้าน และบัดนี้ สิมาก็อุ้มอาซิซ มีนาสิรากับฟาร์ฮานาห์เกาะชายกะโปรงอย่างเงียบๆ ครั้นอดีตนักรบคว้าดาบโค้งในฝักที่วางอยู่เดินนำไปยังห้องใต้ถุน ทุกคนก็เดินตามไปโดยไม่พูดอะไรแม้แต่น้อย * * * * * รูอาร์คประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อพบว่าคนเคาะประตูคือลีชา แต่ครั้นเห็นใบหน้าซีดเผือดของเด็กสาว และสีหน้าเรียบเฉยของชายวัยกลางคนผมแดงที่ยืนถือตะกร้าอีกใบอยู่ก็เข้าใจในทันที แม้จะไม่อยากเชื่ออยู่บ้างว่าอีกฝ่ายตามรอยมาได้เร็วกว่าที่คิด ให้ตายสิ ช่างสรรหาสีช้องผมมาได้เหมือนจริงๆ “ผมสีนี้สวยดี แต่ไม่เข้ากับท่านหรอกนะ” เด็กหนุ่มทัก “แต่มันก็ทำให้คนที่นี่เชื่อว่าข้าเป็นพ่อของเจ้าจริงๆ จนยอมบอกที่อยู่ของเจ้าให้นั่นล่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับ “หลังจากพูดนิดหน่อยให้เขาเชื่อว่าข้ารู้จักเจ้า ซึ่งไม่ยากเลย ไม่ว่าจะไปที่ไหน เจ้าก็ชอบทำตัวเด่นไม่เปลี่ยน” “หึ” รูอาร์คทำเสียงรับ ก่อนจะพยักพเยิดมาทางใครอีกคนที่ยืนเงียบตลอดการสนทนา “พ่อรู้จักเมียข้าแล้วสินะ ก็ดี จะได้ไม่เสียเวลาแนะนำตัว” ลีชาทำตาโตเหมือนกระต่ายแบบที่เขาชอบมองอีกครั้ง ส่วนลุงกระรอกน้ำตาลยิ่งขมวดคิ้ว “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่” “ทำอะไร...ก็รีบแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาตามที่ท่านต้องการอย่างไร ก็บอกไว้แล้วนี่ว่าข้ารักใครชอบใคร ข้าก็มีปัญญาหามาเอง ลูกสะใภ้ท่านคนนี้น่ารักเรียบร้อยดีใช่ไหมล่ะ” “รูอาร์ค” พ่อบุญธรรมและลุงเอ่ยเครียดขรึม “ข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนครอบครัวของอาเมียร์ไว้ที่นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของบ้านนั้น” “ใช่ นางเป็นคนบ้านท่านซิอ์บุล” เด็กหนุ่มรับง่ายๆ “ก็เท่ากับว่าข้ากลายเป็นคนบ้านท่านซิอ์บุลด้วยเหมือนกัน ถ้าจะจับพวกเขาฐานคนนอกรีต ก็ต้องจับข้าไปด้วย เห็นทีต้องจับข้าก่อนด้วยซ้ำ...เพราะข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาใช้เวทมนตร์หายตัวเป็นอากาศธาตุไปอยู่ที่ไหน ตอนข้าไปถึงบ้านพวกเขา ก็เห็นแต่ลีชาทำหน้าเลิกลักอยู่ตัวคนเดียว ข้ากลัวนางจะถูกหางเลขไปด้วย เลยรีบแต่งงานกับนางแล้วย้ายมาที่นี่” สีหน้าคนฟังบอกชัดเจนว่าไม่เชื่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่รูอาร์คก็ไม่ใส่ใจนัก “ลีชา” เขาหันมาพูดกับเด็กสาว “เข้าไป ‘ชงชา’ ให้ท่านพ่อเถอะ ท่านก็เข้ามานั่งพักก่อน ยืนถือของคุยกันหน้าประตูไม่เมื่อยแย่หรือ” เด็กหนุ่มพูดพลางคว้าตะกร้าที่ชายวัยกลางคนถืออยู่ แล้วก็เดินนำเข้าไปในบ้าน เด็กสาวพยักหน้ารับก่อนจะก้มหน้าก้มตาหิ้วตะกร้าของตนเข้าไปทางห้องด้านหลังอย่างรู้ดี แม้จะดูใจสั่นไม่หาย ‘ชงชา’ เป็นรหัสที่รูอาร์คตั้งไว้ สำหรับกรณีที่เด็กสาวต้องพาคนอีกห้าคนซึ่งซ่อนตัวอยู่หนีออกไปนอกบ้านอย่างเร่งด่วน ขณะที่เด็กหนุ่มคอยรับหน้าใครก็ตามที่เข้ามา “นั่นสิ ชงชาแล้วทำอาหารเช้ามาเลี้ยงเลยก็ดี” ลุงกระรอกน้ำตาลรับง่ายๆ ก่อนจะปิดประตูลงข้างหลัง “ของคนอื่นๆ ในบ้านด้วยนะ สายป่านนี้พวกเด็กๆ คงหิวแย่แล้ว” ลีชายืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ แต่ผู้ฟังอีกคนไม่ยอมจำนนง่ายดายนัก “พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่” รูอาร์คตอบเสียงแข็งอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาเคยอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องพูดปดมากพอจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงไม่มีพิรุธแล้ว “จะค้นดูก็ได้” “ไม่ต้องล่ะ ข้าขี้เกียจเปลืองแรง แต่เด็กๆ ที่ตรอกข้างหลังได้รับคำสั่งให้สกัดใครก็ตามที่ออกมาจากประตูหลังของบ้านนี้ เจ้าไม่อยากให้พวกเขาถูกท่านซิอ์บุลเล่นงานหัวร้างข้างแตกแน่ ไหนๆ ก็เคยเสนอหน้าไปขอร่วมวงเหล้าวงไพ่กันบ่อยอยู่นี่” คนพูดดึงเก้าอี้ที่โต๊ะออกมา หย่อนร่างลงไปโดยเจ้าบ้านไม่ได้เชิญ “แล้วเจ้าก็คงไม่อยากให้เป็นเรื่องเอิกเกริกไปกว่านี้ด้วย เพราะถ้าคนเมืองนี้รู้ว่านี่เป็นบ้านที่ซ่อนตัวญาติฆาตกรต่างชาติฆ่าพระคู่หมั้น พวกเขาคงไม่ปล่อยให้คนที่เจ้าซ่อนไว้ได้ไปกับข้าอย่างสงบๆ หรอก” เด็กหนุ่มหรี่ตามองบิดาในนามของตน “ท่านต้องการอะไรจากพวกเขา” “วางใจเถอะ ข้าไม่จับตัวพวกเขาส่งทางการแน่” ท่านเบเรคตอบเรียบๆ “ข้าไม่เชื่อว่าอาเมียร์ฆ่าเฟลิม ถ้าข้าปล่อยให้ครอบครัวเขากลายเป็นแพะ ก็เท่ากับปล่อยให้ฆาตกรที่แท้จริงลอยนวล เจ้าก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นนี่” “อ้อ” รูอาร์ครับ “ก็ใช่ แต่ข้าต้องการมากกว่านั้น ถึงพวกเขาจะไม่เป็นแพะในคดีลอบสังหาร ก็จะถูกซาเกรดา โซล จับในฐานะคนนอกรีตไม่ได้เป็นอันขาด” “เรื่องนั้นอยู่นอกเหนือการตัดสินใจของข้า” ลุงกระรอกน้ำตาลพูด “แต่ข้ารับรองว่าจะไม่แพร่งพรายไปว่าพวกเขาอยู่กับข้า...จนกว่าจะได้รู้ว่าพวกเขาจะปลอดภัยจริงๆ ไม่ว่าจากใครก็ตาม เจ้าเห็นข้าเป็นคนใจดำขนาดส่งตัวหญิงแม่ลูกอ่อนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ให้พวกที่กลัวมนตร์มืดขึ้นสมองอย่างนั้นได้หรือ” เด็กหนุ่มผมแดงยักไหล่ ก่อนจะหันไปบอกเด็กสาวที่ยืนถือตะกร้าค้างอยู่ “ไปเตรียมอาหารเช้าเถอะ เพิ่มส่วนของพ่อข้าด้วย เดี๋ยวข้าจะไปบอกให้ท่านซิอ์บุลกับทุกคนออกมา” ลีชาพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร แล้วก็ผลุบเข้าห้องครัวไปตามคำบอก “เจ้าทำให้ข้าแปลกใจนะ รูอาร์ค” ลุงกระรอกน้ำตาลเปรยตามหลังเขา “นึกว่าผู้หญิงที่เจ้าชอบจะร่าเริงช่างพูด เป็นผู้ใหญ่กว่านี้เสียอีก” เด็กหนุ่มหันกลับไปแค่นยิ้มให้คนเปรย “นั่นสิ ข้าเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะชอบลีชา ว่าไปข้าก็ชักเชื่อที่กวีเขาชอบเขียนแล้วสิ ว่า ‘เราไม่ได้เลือกว่าจะรักใคร แต่ความรักต่างหากที่เลือกเราเอง’” ถึงท้ายประโยค เขาก็อดเสริมไม่ได้ “...ก็เหมือนพ่อแม่แท้ๆ ของข้ากระมัง” “รูอาร์ค...” เสียงของชายวัยกลางคนกลับเครียดขึ้น แต่คนอายุน้อยกว่ากลับก้าวยาวๆ จากไปแทนที่จะหยุดฟัง * * * * * คนเขียนขอคุย สองสามวันมานี่ เพิ่งผ่านช่วงดาวน์ๆ มาเหมือนกัน เป็นช่วงที่รู้สึกว่าตัวเองเขียนอะไรขาดๆ และเรื่องนี้ก็ยังมีจุดบกพร่องที่อยากแก้ให้ได้ แต่ยังไม่รู้ว่าจะแก้ยังไง อาจเป็นเพราะแนวเรื่องที่ค่อนข้างจะเดินไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงชนวนสงครามที่อยู่ในชื่อเรื่อง หรืออาจเป็นเพราะเรื่องช่วงนี้ยังคงไม่จบ ไม่ได้นอนทับไว้เพื่อรีไรท์อย่างภาคที่แล้ว ที่ใช้เวลาแก้ค่อนข้างนานเป็นปีด้วย แต่พอได้กำลังใจจากคอมเมนต์หลายๆ คน ทั้งในและนอกบอร์ด ก็รู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ จากนี้ก็จะนึกถึงความสนุกในตอนที่ตัวเองเขียน (สมัยมีไฟโชติช่วงคราวนั้น) เพื่อให้คนอ่านได้สัมผัสความสนุกนี้ด้วย สำหรับตอนที่เขียนไปแล้ว ก็คงจะไล่ลงโดยแก้ไขเท่าที่ทำได้ในตอนก่อนลงไปเรื่อยๆ เหมือนเดิม ส่วนไอเดียช่วงตอนใหม่ ก็จะค่อยๆ เขียนไปตามที่อยากเขียนให้สนุกครับ ขอบคุณทุกท่านจริงๆ ครับ ^_^ * * * * * ตอนเก่า บทนำ - บทที่ 1 (ครึ่งแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9280262/W9280262.html บทที่ 1 (ครึ่งหลัง) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9290547/W9290547.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9301954/W9301954.html บทที่ 3 (ครึ่งแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9315581/W9315581.html แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 22:11:06 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 22:08:43

ความคิดเห็นที่ 2 อ๊ะ รูอาร์คกลับมาแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 12:44:28

ความคิดเห็นที่ 3 เย้ รูอาร์คกลับมาแล้ว ^^ ตอนนี้ลุงกระรอกทำเอาตกอกตกใจหมด ขำตรงที่ลุงบอกว่าไม่เห็นใจพี่ๆน้องที่เคยร่วงก๊งกันมาจะโดนท่านซิอ์บุลต่อยเละเหรอ อิอิ บทนี้ก็เลยล้อๆกับบันทึกของรูอาร์คเลยนะคะ ยังอ่านภาคแรกไม่ถึงไหนตอนนี้ชักอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมซิอ์บุลถึงแขนขาด แต่ว่านะพี่ธิน ละเว้นรูอาร์คไว้ซักคนนะคะ อย่าเชือดกระรอกกระแตเลยน้า ซิกๆ จากคุณ : เด็กหญิงใบบัว เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 10:30:56