ความคิดเห็นที่ 1 |
แม่พิศค่อยร้องไห้ครางฮือๆ ดั่งยืนยันว่า ทุกคำที่สาวน้อยบอกเป็นความจริง
อโนมาปรากฏตัวขึ้นในห้องนี้จริงๆ เพราะนางเองก็เห็นเต็มสองตา
หลักฐานความตกใจสุดขีดก็คือ นมสดที่หกเลอะเทอะปะปนกับเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่กลางห้องนั่นเอง
"พูดบ้าอะไรของแกแม่นัท"
คุณนายทาทองถลันร่างอวบมาตวาดแหว
"ผีบ้าอะไรของแก นับวันแกชักจะเลอะเทอะน่าระอาขึ้นทุกที โอ๊ย เวลาจะพักผ่อนสักงีบสองงีบก็มาโดนไอ้เด็กบ้าแหกปากยิงปืน"
'ปืน' คุณนายทาทองเบิกตากว้าง ใจหายวาบ เมื่อนึกได้ว่าลูกเลี้ยงเจ้าปัญหายิงปืน
หน้าแตกตื่นเหลียวขวับไปยังเอกรัฐ ที่ยืนหน้าเข้มบดกรามไม่พอใจอยู่ปลายเตียง
พิทย์พิมพ์ปรี่ไปลูบฝาเรือนที่ทะลุเป็นรู กระสุนเจาะกระจายห่างกัน
มีอยู่หนึ่งนัดที่เจาะขอบหน้าต่างพอดี หากเลื่อนอีกนิดก็คงระเบิดกระจกแตกเปรื่องเป็นแน่
ร่างสูงเดินทะลุออกไปชะโงกหน้าระเบียง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดสังเกต จึงค่อยย้อนกลับออกมา
มองกุลธิดากอดเจ้าของห้องอย่างปลอบขวัญ ก็เลยถามลอยๆ
"สองคนนี่ ใครยิงปืน"
"นัทค่ะ นัทยิงเอง นัทตกใจที่เห็นผีพี่โอม นัทเลยยิงส่งเดช"
"จริงค่ะ คุณนัทหลับหูหลับตายิงมือสั่นหมดเลยค่ะ คุณโอมหลบวูบวาบน่ากลัว แล้วหายไปทางระเบียงนั่นแหละค่ะ"
พอแม่พิศช่วยยืนยันเสริมจบลง เอกรัฐก็รีบออกไปสำรวจสิ่งผิดปกติ
มองลงไปข้างล่าง ก็เห็นคนสวนหลายคนมายืนเกาะกลุ่มแถวศาลาเล็ก
สาวใช้วิ่งออกจากเรือนไปสมทบ ท่าทางคงจะไปเล่าความกันผิดๆ ถูกๆ ตามประสาตกใจ
เมื่อกลับเข้ามา สาวใช้อีกคนก็เข้ามาเก็บกวาดพื้นห้อง อีกคนก็ยกถาดน้ำดื่มมาวาง
แล้วรินส่งให้นัทธยาดื่ม เจ้าตัวดื่มแบบรวดเดียวหมดแทบไม่หายใจหายคอ
"เกิดอะไรขึ้นหรือครับ"
พิทย์พิมพ์ตะล่อมถาม หย่อนร่างลงนั่งปลายเตียง
"นัทออกจากห้องน้ำ แม่พิศก็ยกนมสดมาให้ เราเห็นผู้หญิงรื้อลิ้นชักโต๊ะหนังสือ นัทเลยตวาดออกไป พี่โอมก็เลยหันหน้ามา แล้วปรี่มาผลักนัทกับแม่พิศ พูดอะไรก็ไม่รู้ แม่พิศ พูดอะไรแม่พิศ"
แม่พิศก็รีบส่ายหน้าหวาดกลัวไม่หาย ตอนนั้นนางเห็นหน้าผีสาวแบบจะจะ
ในอกในหัวก็แตกพร่าไปด้วยเสียงสวดมนต์สะเปะสะปะ จะมีแก่ใจไปฟังผีพูดได้ยังไง
"คุณนัทก็เลยยิงหรือครับ"
"ค่ะ นัทมีปืน พี่โอมเป็นคนซื้อให้ ไว้ป้องกันตัวค่ะ แต่ว่านัทยิง.. ยิงไม่เป็นค่ะ"
คนถามก็เชื่อว่ายิงไม่เป็น เพราะกระสุนที่เจาะอยู่ในฝาเรือนกับขอบหน้าต่างก็เป็นเครื่องยืนยันชัดเจนอยู่แล้ว
หนุ่มชาวกรุงหันไปพูดกับเอกรัฐว่า
"ผมจะลองลงไปสำรวจรอบบ้านนะครับ คนบุกรุกอาจทิ้งร่องรอยไว้ให้เราคลำทางสืบเสาะได้บ้าง คิดว่าคงไม่ใช่ผีคุณโอมหรอกครับ เพราะถ้าเป็นผีจริง ก็คงไม่หนีปืน น่าจะมีคนสวมรอยเข้ามาเพื่อจุดประสงค์บางอย่างเสียมากกว่า"
"ก็ดีเหมือนกัน ฉันไปกับแกด้วย"
กุลธิดาเห็นด้วย และรีบทำท่าลงจากเตียง
"ไม่ต้องหรอก แกอยู่เป็นเพื่อนคุณนัท ฉันไปคนเดียวสะดวกกว่า"
"ผมจะสั่งคนสวนให้ช่วยอีกแรง"
พิทย์พิมพ์พยักหน้า เขามองไปยังลิ้นชักโต๊ะหนังสือที่ยังเปิดค้างไว้
ในใจก็อดคิดอย่างลังเลไม่ได้ว่า
'หรือว่าคนตายจะย้อนกลับมาแล้ว บางอย่างที่ต้องการ ก็คงสำคัญไม่เบา ไม่อย่างนั้น คงไม่ยอมเสี่ยงอันตรายปรากฏตัวให้เห็น
ร่างสูงของพิทย์พิมพ์เดินเตร่ไปเรื่อยตามซอกมืดและพุ่มไม้
เพื่อหาร่องรอยที่คนลึกลับทิ้งไว้ให้เป็นเบาะแสบ้าง อาจจะเป็นรอยเท้า หรืออย่างอื่นที่ทำตกหล่นไว้
กระทั่งมาโผล่หน้าเรือนเล็กแฝด จึงลองเตร่เข้าไปสำรวจข้างใน
ประตูเรือนแค่ปิดไว้เฉยๆ เขาจึงผลักเข้าสู่ด้านในซึ่งมืดตื๋อ
ฝีเท้าค่อยคืบเคลื่อนไปช้าๆ ตามทางเดินที่คิดว่ายังพอจำได้
จนมาถึงห้องนอนใหญ่ ที่รายล้อมด้วยม่านมืดอีกผืน
โสตฉับไวพลันได้ยินเสียงกุกกักผิดปกติ ตลอดร่างจึงตื่นตัวขึ้นอย่างระมัดระวัง มือรีบป่ายไปเปิดไฟ
ลิ้นชักโต๊ะเล็กหัวเตียงถูกดึงค้างเอาไว้ มีร่องรอยการรื้อค้นหมาดๆ พิทย์พิมพ์จึงก้าวตรงไปทันที
แต่ทันใดนั้น บังเกิดกระแสลมวูบผ่านหลัง ไม่รู้มาจากทิศทางไหน
แต่เขาก็ไม่ชอบ เพราะคิดว่าเคยเจอประสบการณ์แบบนี้มาแล้วจากสาวสวยในห้องนอนของเลิศศักดิ์
ร่างสูงรีบหมุนเพื่อฉากหลบ รู้สึกเจ็บชายโครงนิดๆ ไม่รู้ของเดิมหรือของใหม่
แต่ที่แน่ๆ มีคนซ่อนตัวอยู่ในห้องนี้ และกำลังจู่โจมทีเผลอเพื่อบีบคั้นให้เขากลัว จะได้รีบกลับออกไป
อย่าได้ฝันเลย พิทย์พิมพ์ตั้งมั่นเครียดดุอยู่ในใจ เขาจะจับตัวคนบุกรุกให้ได้คาหนังคาเขาเชียว
เพียงแต่ว่า ลูกเตะลูกถีบว่องไวของฝ่ายตรงข้าม
ก็ทำเอาตะครั่นตะครอไปบ้าง แถมความตั้งมั่นก็ดูจะรวนนิดๆ ด้วย
นั่นไง คนลึกลับปรากฏตัวแล้ว รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นแลรัดกุมทะมัดทะแมงในชุดดำ
พิทย์พิมพ์เห็นเจ้าตัวแยกขาง้างหมัดพรักพร้อม ท่วงท่าช่างคุ้นประหลาด
เหมือนจะเป็นสาวลึกลับในห้องนอนของเลิศศักดิ์ชอบกล
แต่ที่ยังไม่กล้าปักใจ เพราะใบหน้าของเจ้าตัวซ่อนอยู่ในผ้าคลุมอีกผืน
โผล่ก็เฉพาะตาคมปนโศก ที่สวยตราตรึงอยู่ในหัวใจไม่รู้สร่างมาจนถึงเดี๋ยวนี้
"คุณ เราเคยเจอกันหรือเปล่า"
เขาถามออกไป พร้อมกับยันตัวเองจากท่านอนตะแคงเป็นนั่งลูบไหล่
"เคย"
อีกฝ่ายตอบกลับฉะฉาน เสียงใสพริ้ง
"ฉันจำคุณได้ เอาเป็นว่าเราจะไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายคุณ หากคุณสัญญาว่า จะไม่บอกกับใครว่าพบฉันที่นี่"
"ไม่พูดง่ายไปหน่อยหรือคุณ อย่าลืมว่าเวลานี้ คุณเข้าข่ายบุกรุกยามวิกาล ไม่มีใครมองคุณเป็นตำรวจลับ แต่มองว่าคุณเป็นหัวขโมย เจ้าของบ้านมีสิทธิ์ฆ่าคุณได้โดยไม่ผิดกฎหมาย"
"ขอบคุณสำหรับความคิดเห็น แต่ฉันไม่ต้องการ เอาเป็นว่าฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายคนแปลกหน้า"
"แล้วมาทำไม อ้อ ผมต้องแนะนำตัวเองก่อนไหม เผื่อว่าคุณลืม ผมชื่อพิทย์.. "
"ไม่ต้องหรอก ฉันจำคุณได้ คุณเป็นเพื่อนนายเลิศ แล้วฉันก็คิดว่าคุณจำฉันได้ เพราะฉันก็เป็นเพื่อนนายเลิศ ทีนี้คนอื่นจะมองว่าฉันเป็นหัวขโมย แต่ก็ไม่น่าจะเป็นคุณแล้วนะ"
พิทย์พิมพ์ย้ายตัวเองจากพื้นขึ้นไปนั่งปลายเตียง
มองสาวลึกลับที่หน้าตาเหมือนคนตายเจ้าของเรือน เคลื่อนฝีเท้าเนิบหนักไปหยุดใกล้โต๊ะเล็กหัวเตียง
ตาคมปนโศกหลุบลงสำรวจข้าวของที่วางปะปนไม่เป็นระเบียบ
"คุณต้องการอะไร ถึงได้บุกรุกเข้ามาในยามวิกาลแบบนี้"
พิทย์พิมพ์ป้อนคำถามเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ สาวลึกลับควานมือข้างหนึ่งลงในลิ้นชัก
เขาคิดว่าเป็นจังหวะงดงามที่จะฉวยประชิดเพื่อกระตุกผ้าคลุมหน้า จึงพุ่งปราดเข้าไป และทำได้สำเร็จ
แต่ก็ต้องแลกกับการยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเจ้าของผ้าคลุมกระตุกกลับว่องไว พร้อมกับจ่อปืนฉับเข้าให้ตรงหน้าผาก
"ฉันบอกว่าไม่ต้องการทำร้ายคนแปลกหน้า มันไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้"
'อุ๊ย' พิทย์พิมพ์ห่อปากเจ็บปวด เมื่อโดนถีบหนักหน่วงเข้าช่องท้อง
ตัวคู้ถอยถลาไปกระแทกกับเหลี่ยมเตียง เจ็บซี่โครงจนน้ำตาแทบร่วง
"ผมแค่อยากให้ตัวเองแน่ใจว่า.. "
บังเกิดเสียง 'ฉาด' เสนาะโสตมาก ขณะที่ใบหน้าหล่อผงะหงายไปตามแรงตบเต็มเหนี่ยว
ก็ยังดีที่ใช้มือตบ หากใช้ปืน ดั้งจมูกอาจหักก็ได้ หรือไม่ก็ฟันร่วง
"คุณหาอะไร"
พิทย์พิมพ์ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม คิดว่าเลือดซึมออกมาอีกแล้วล่ะ
"หาสมุดบันทึก มันเป็นของฉัน แต่ตอนนั้นมันฉุกละหุกนิดหน่อย ฉันก็เลยไม่แน่ใจว่าเก็บไว้ในลิ้นชักที่นี่ หรือ.. "
"ห้องนอนของคุณนัท"
"คุณรู้จักกับนัทธยาหรือ"
"ผมเป็นสามีของเธอ"
สิ้นคำตอบนั้น ตาคมปนโศกก็วับวาวขึ้น
พิทย์พิมพ์คิดว่า ตัวเองเห็นทั้งแสงประหลาดใจระคนกรุ่นโกรธ เหมือนเจ้าตัวจะไม่เชื่อ
"ฉันประหลาดใจมากที่ได้ยินอย่างนี้ แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ทำให้ฉันต้องมาที่นี่ เพราะสิ่งที่ฉันต้องการคือ.. "
"สมุดบันทึก ผมอ่านแล้ว"
พิทย์พิมพ์บอก
"ตอนนี้มันก็อยู่กับผม"
"ก็ดี ฉันขอคืน"
พิทย์พิมพ์ยักไหล่อย่างมีลีลา แม้จะประหวั่นกับปืนที่ลดลงแนบลำตัวอรชรแล้ว
แต่หากเจ้าตัวจะยกขึ้นแล้วเหนี่ยวไก ก็คงไม่ชักช้าไปกว่าการเคลื่อนขยับที่ผิดปกติของเขาเป็นแน่
"คุณ อย่าทำอย่างนี้"
พิทย์พิมพ์กลืนน้ำลายหวาดเสียว ขณะรีบปรามเสียงหนักเข้ม เมื่อเจ้าตัวจ่อปืนตรงตำแหน่งหัวใจพอดิบพอดี
"คุณกล้าเสี่ยงอันตรายเข้ามาที่นี่ แค่ว่าอยากได้ไอ้สมุดบันทึกเล่มเดียวเอง แสดงว่ามันต้องสำคัญมาก ตอนนี้คุณก็รู้ว่ามันอยู่กับผม ถ้าคุณฆ่าผม คุณก็จะหามันไม่พบ ไม่ว่าคุณจะทำงานอะไรอยู่ แต่เชื่อเถอะ ผมตายเมื่อไหร่ งานคุณก็จะช้าลง"
"ได้"
เสียงใสพริ้งยอมประนีประนอม แล้วลดปืนลงอีกครั้ง
"ว่าข้อเสนอของคุณมา"
นี่เป็นโอกาสดีมากในความคิดถี่ถ้วนของพิทย์พิมพ์
เขาควรพิสูจน์ให้ได้ว่า หญิงสาวคนนี้ คือ อโนมา
และถ้าใช่จริงๆ เขาก็น่าจะได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน
การตายที่ยังเป็นปริศนา ซึ่งยังสร้างความคลุมเครือแก่ผู้คนที่เกี่ยวข้อง
หรือกระทั่งเรื่องที่คนตายแล้ว ไปโผล่ร่อยรอยในห้องนอนของเลิศศักดิ์เมื่อหกเดือนก่อน
ทั้งหมดนี้ มีผู้หญิงคนนี้เท่านั้น ที่จะให้คำตอบได้
| จากคุณ |
:
รัชนีกานต์  
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 มิ.ย. 53 21:56:43
|
|
|
|
