ความคิดเห็นที่ 1 เมธาดลนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รายวันรอพัทร์รวีอยู่ที่โซฟารับรองแขกด้านหน้าเค้าน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของบริษัทอย่างไม่มีสมาธิเท่าไหร่นัก เนื่องจากเป็นห่วงงานอีกหลายอย่างที่รอการสะสาง ในขณะที่พัทธ์รวีไม่เดือดร้อนที่จะตาลีตาเหลือกตามเขาเลยสักนิด “ไหนๆ นั่นน่ะเหรอเพื่อนของพี่ชายแกน่ะ ต๊าย! คนอะไรหล่อเป็นบ้าเลย แกช่วยแนะนำหน่อยดิ เร็วๆ เข้า” น้ำเสียงตื่นเต้นเกินเหตุของ ‘ปราลี’ เร่งเร้าพัทร์รวีที่กำลังทำหน้าเมื่อยอยู่ใกล้ๆ หล่อเหรอ? แหวะ...ก็งั้นๆ แหละ สู้พี่ไทยก็ไม่ได้... หญิงสาวส่ายหน้าไปมาพลางเบ้ปาก มือบางคว้าหมับที่คอเสื้อนักศึกษาของเพื่อนสาวก่อนที่ร่างบางนั้นจะถลาออกไปให้เมธาดลได้เห็น “ไปหาอะไรกินกันที่โรงอาหารดีกว่า ฉันหิวขึ้นมาอีกแล้ว” ปราลีทำหน้างงก่อนเปลี่ยนเป็นขัดใจ “เดี๋ยวซิ แนะนำให้ฉันรู้จักกับเพื่อนพี่ชายแกก่อนยัยพริก เดี๋ยวค่อยไปน่า” “เรื่องอะไร ขืนบอกก็ไม่ได้ไปน่ะสิ เขารอฉันอยู่ ขืนออกไปให้เห็นตอนนี้เขาต้องพาฉันไปที่โรงแรมทันทีเลยแหละ” พัทธ์รวีให้เหตุผลอย่างหงุดหงิด ปราลีทำตาโต น้ำเสียงแหลมสูงอย่างเสแสร้งสุดพลัง “อะไร เขาจะพาแกเข้าโรงแรมเหรอ มิน่า...บอกให้แนะนำก็ไม่ยอมที่แท้ก็กิ๊กกันอยู่นี่เอง” พัทร์รวีหยิกหมับที่ต้นแขนเพื่อนรักอย่างหมั่นเขี้ยว ดวงตาเอาเรื่อง เสียงเขียวจนน่าผวา “จะบ้าเหรอ ที่พูดถึงโรงแรมน่ะ ฉันหมายถึงโรงแรมที่เขาเป็นเจ้าของ โรงแรมมณีดินน่ะ เคยได้ยินรึเปล่า ไม่ได้หมายถึงม่านรูดนะยะ” “ล้อเล่นนิดเดียว หยิกซะตัวเขียวเลย” อีกฝ่ายยิ้มแหย มือบางลูบเนื้อที่ขึ้นรอยแดงป้อยๆ หากดวงตาเป็นประกายยังมองไปที่ร่างสูงบนโซฟาสีน้ำเงินเข้มอย่างเสียดาย “โรงแรมมณีดินเหรอ อยู่แถวๆ นี้นี่นา ใหญ่โต หรูหรา แล้วค่าบริการก็แพงโคตรๆ เลยนี่ โห...นอกจากหล่อแล้วยังรวยอีกด้วยเหรอ ผู้ชายในฝัน...” คนพูดทำตาเชื่อม ขณะที่คนฟังได้แต่มองอย่างสมเพช   “เร็วเข้า เดี๋ยวหมอนั่นก็หันมาเจอเราพอดี เดี๋ยวก็อดหรอก” พัทร์รวีเร่งยิกๆ คราวนี้ไม่เร่งอย่างเดียวแต่ลากร่างบางของเพื่อนหลบฉากไปยังโรงอาหารที่อยู่คนละชั้นกับบริษัทที่เธอฝึกงาน “นี่ๆ แล้วแกจะปล่อยให้เขานั่งรออยู่แบบนั้นน่ะเหรอ” ปราลีถามอย่างไม่แน่ใจ ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นถึงเจ้าของโรงแรมใหญ่โตอย่างมณีดิน เขาคงไม่มีเวลามานั่งคอยใครนานๆ หรอก พัทร์รวีไหวไหล่ด้วยมาดกวนๆ “ใครจะรู้ล่ะว่าการรายงานตัวจะใช้เวลานานกว่าที่คิดไว้ซักชั่วโมงสองชั่วโมงน่ะ” ปราลีส่ายหน้าพลางถอนใจ “น่าสงสารจริงๆ เลย ถ้าเป็นฉันหน่อยไม่ได้จะรีบไปหาไม่ให้รอนานเลย เฮ้อ...ผู้ชายในฝันของฉัน” พัทร์รวีส่ายหน้าอย่างเอือมๆ กับโรคเก่าของปราลี ‘โรคภูมิแพ้’ ที่เจ้าตัวภูมิใจนำเสนอนักหนา   แพ้ความหล่ออย่างไรล่ะ... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมธาดลก้มมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูเป็นรอบที่สิบเก้า คิ้วเข้มขมวดแน่นจนแทบชิดกัน นัยน์ตาสีเข้มฉาบฉายไปด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจ ตัดสินใจวางหนังสือพิมพ์ที่อ่านไม่รู้เรื่องลงในที่สุดแล้วยืนขึ้น เดินตรงไปที่ประชาสัมพันธ์สาวสวย เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ขัดกับแววตาขุ่นจัดเป็นที่สุด “ช่วยติดต่อฝ่ายบุคคลให้ผมด้วยครับ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ยัยพริก ฉันว่าเราหายมานานแล้วนะ ป่านนี้เจ้าชายของแกไม่รอแย่แล้วเหรอ รีบกลับไปหาเขาเถอะ ไปเร็ว” ปราลีเร่งยิกๆ ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ก็ยัยเพื่อนรักของเธอนั่งเอ้อระเหยลอยชายให้หมดเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์มากว่าสองชั่วโมงแล้ว นับรวมเวลาตั้งแต่มาถึงตึกนี้ก็เกือบๆ สี่ชั่วโมงเข้าไปแล้ว ไม่รู้ที่โรงอาหารนี่มีอะไรดีนักหนาสิ... พัทร์รวีเหลือบมองนาฬิกาติดผนังด้านข้างของโรงอาหาร เป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว เห็นดังนั้นก็ไหวไหล่พลางลุกขึ้นยืน “ก็ได้ ไปก็ไปสิ” ร่างบอบบางในชุดนักศึกษาหญิงสองคนกลับไปยังชั้นที่ตั้งของบริษัทที่มาฝึกงาน แต่ร่างสูงที่เคยนั่งเด่นเป็นสง่ารออยู่บนโซฟาสีน้ำเงินเข้มหายไปแล้ว   “หายไปไหนแล้ว เจ้าชายหายตัวไปแล้ว” ปราลีร้องเสียงหลงด้วยความเสียดาย เหลียวซ้ายแลขวามองหาผู้ชายในฝันที่คลาดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย   พัทร์รวีขมวดคิ้ว มองหน้าประชาสัมพันธ์สาวสวยที่กำลังมองพวกเธออยู่อย่างสนใจ “หมายถึงผู้ชายที่นั่งรออยู่ตรงนี้รึเปล่าคะ” ประชาสัมพันธ์สาวถาม “ใช่ค่ะ คนที่หล่อๆ สูงๆ ผิวขาวๆ เหมือนนายแบบน่ะค่ะ ไปไหนแล้วคะพี่” ปราลีปราดมายืนหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์โดยเร็ว ประชาสัมพันธ์สาวสวยยิ้มให้ ยื่นโน้ตแผ่นเล็กให้กับสองสาว “เขาฝากให้น้องพัทร์รวีน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าใช่น้องสองคนรึเปล่า” พัทร์รวีฉวยโน้ตแผ่นเล็กขึ้นมาอ่านโดยเร็ว ‘ฉันไปรอที่โรงแรมมณีดินก็แล้วกันนะ กินอะไรเสร็จก็ตามไปที่นั่นก็แล้วกัน อ้อ...หวังว่าคงจะไปถูกนะ ยัยตัวแสบ...’ หญิงสาวกำมือแน่น ใบหน้าบึ้งตึง แทบจะฉีกทึ้งโน้ตแผ่นเล็กนั้นทิ้งด้วยความโมโห “อะไรน่ะ ไหนขอดูหน่อยซิ” ปราลีฉวยโน้ตในมือเพื่อนไปอ่าน ก่อนจะร้องอุทานอย่างคาดไม่ถึง “โอ้โหแฮะ...เจ้าชายนี่ท่าทางฉลาดไม่เบานะ คงไม่ชอบให้ใครปั่นหัวเล่นแหงๆ งานนี้แกเจอศึกหนักแน่ยัยพริก” พัทร์รวีค้อนเพื่อนอย่างฉุนๆ หนอย คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหาทางเอาคืนไม่ได้เหรอ แค่นี้ยังไม่ถือว่าชนะหรอก คอยดูเถอะ ศึกระหว่างนายกับฉันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เดี๋ยวๆ ยัยพริก นี่แกเอาจริงเหรอ ฉันว่าแกใจเย็นๆ ก่อนดีกว่ามั้ยวะ ถึงยังไงเราก็มีส่วนผิดอยู่เหมือนกันนะ” ปราลีรั้งแขนเพื่อนสาวไว้สุดกำลัง เห็นประกายไฟพรึ่บพรั่บในดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้ไม่ค่อยสวยซักเท่าไหร่แล้วก็รู้สึกหวั่นๆ ว่าจะเกิดเรื่องให้ได้ปวดหัวกันอีก มองซ้ายมองขวา หลบตาพนักงานของโรงแรมมณีดินที่มองพวกเธอสองคนด้วยสายตาระแวดระวัง “ใจเย็นเหรอแป้ง แกก็เห็นว่าเขาทิ้งฉันไว้ที่นั่นคนเดียว ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ แบบนี้มันจงใจปล่อยให้ฉันหลงทางชัดๆ” พัทธ์รวีโวยวายเสียงขุ่น ก่อนเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างขัดใจ “แต่โรงแรมมณีดินก็อยู่แถวๆ ตึกที่เราอยู่นะพริก แล้วโรงแรมก็ออกใหญ่โตแบบนี้ ต่อให้ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ ก็หาเจอน่า แกปรักปรำเขาเกินไปรึเปล่า” ปราลีเถียงแทนชายหนุ่มด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ พัทร์รวีถลึงตาใส่เพื่อนสาว “แกเข้าข้างเพราะเห็นเขาหล่อน่ะสิ แกต้องอยู่ข้างฉันเข้าใจมั้ย” “เออๆ เข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้วเพื่อน เข้าข้างแกก็เข้าข้างแกนะ ฉันอยู่ข้างแกอยู่แล้ว” ปราลีลูบหลังเพื่อนขึ้นๆ ลงๆ นาทีนี้ทำได้อย่างเดียว ‘น้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง’ สุภาษิตโบราณที่ผุดวาบขึ้นมาในสมองของเธอร้องเตือน “ดี งั้นไปกัน” ว่าพลางก้าวฉับๆ มุ่งตรงไปยังประชาสัมพันธ์สาวสวยของโรงแรมที่ยืนต้อนรับแขกด้วยรอยยิ้มแสนหวาน “ฉันมาพบคุณเมธาดลค่ะ ช่วยบอกให้เขาออกมาพบฉันเดี๋ยวนี้ด้วย” ประชาสัมพันธ์สาวยืนอึ้งไปสามวินาที ก่อนจะมองสำรวจคนพูดตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าอย่างไม่แน่ใจ ท่าทีเอาเรื่องและน้ำเสียงกร้าวแข็งจากเด็กนักศึกษาหน้าใสคนนี้ทำให้เธออึ้ง แต่ที่ทำให้อึ้งยิ่งไปกว่านั้นคือเจ้าหล่อน ‘บอก’ ให้เมธาดลออกมาพบ เมธาดลที่เป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้หรือเปล่าหนอ... บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ คงไม่ใช่หรอก ใครจะกล้า ‘สั่ง’ ให้เขาออกมาพบได้เล่า มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว... ประชาสัมพันธ์สาวยิ้มหวานเมื่อคิดได้ดังนั้น ริมฝีปากบางสวยขยับถามอย่างมีมารยาท “คุณเมธาดลไหนคะ เป็นแขกของโรงแรมหรือเปล่า” “คุณเมธาดลที่เป็นเจ้าของโรงแรมมณีดินน่ะค่ะ คนนั้นแหละ” พัทร์รวียืนยันเสียงแข็ง ประชาสัมพันธ์สาวหน้าเจื่อนไปนิด “ขอโทษนะคะ นัดไว้หรือเปล่า” “ไม่ได้นัดค่ะ แค่บอกว่า ‘พัทร์รวี’ มาขอพบก็พอ ฉันจะนั่งรออยู่ที่นี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเขาจะมาพบฉัน ที่นี่...” บอกอย่างมุ่งมั่นแล้วก้าวฉับๆ ไปที่ชุดโซฟารับแขกสุดหรู ทรุดตัวลงนั่ง ปักหลักมั่นอยู่ ณ ตรงนั้นเอง +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 00:02:48

ความคิดเห็นที่ 2 ร่างบางระหงในชุดแส็กสีครีมหวานหยุดชะงักเท้า กวาดสายตาไปยังสองสาวในชุดนักศึกษาอย่างสำรวจและประเมิน บังเอิญที่เธอได้ยินบทสนทนาทั้งหมดโดยไม่ได้ตั้งใจ เสียงกร้าวที่บอกประชาสัมพันธ์สาวราวกับมั่นอกมั่นใจนักหนาว่าชายหนุ่มที่เธอเอ่ยถึงนั้นต้องมาพบแน่ เรียกความสนใจจาก ‘น่านน้ำ’ ได้เป็นอย่างดี พนักงานหลายคนที่จำหน้าหญิงสาวได้ต่างก็ยกมือไหว้พร้อมส่งยิ้มทักทายอย่างนอบน้อม หนึ่งในนั้นถึงกับเดินเข้ามาพูดคุยอย่างสนิทสนม “สวัสดีค่ะคุณน่านน้ำ มาพบคุณเมธาดลเหรอคะ” น่านน้ำละสายตาจากสองสาว “ค่ะ ไม่ทราบว่าเมื่อกี้มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ” ‘รตี’ ทำหน้าแหยๆ ส่ายหัวไปมาด้วยไม่รู้อะไรชัดเจนนัก แต่เธอไม่พลาดที่จะแสดงความเห็นกับอีกฝ่ายแน่นอน “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นวลีบอกว่านักศึกษาสองคนนั้นมาขอพบคุณเมธาดล ไม่ได้นัดไว้ด้วยนะคะ แต่ดูท่าทางเธอมั่นใจว่าคุณเมธาดลต้องมาพบยังไงก็ไม่รู้ พิลึกคนจริงๆ เจ้าของโรงแรมดังขนาดนี้จะไปรู้จักเด็กนักศึกษาปอนๆ อย่างนั้นได้ยังไง สงสัยจะมาผิดที่นะคะ” “วลี...ประชาสัมพันธ์คนนั้นน่ะเหรอ” น่านน้ำเอ่ยถึงประชาสัมพันธ์สาวสวยที่ยืนคุยกับสองสาวเมื่อครู่ “ค่ะ แวววลีเป็นประชาสัมพันธ์ที่เพิ่งเข้ามาทำงานเดือนแรก คุณน่านน้ำคงยังไม่คุ้นหน้า” น่านน้ำพยักหน้าหงึกหงัก “แล้วโทรหาคุณดลรึยังจ๊ะ” “กำลังตกลงกันอยู่มั้งคะ เพราะมันก็แปลกๆ อยู่ถ้าเราจะโทรไปบอกเลขาฯ คุณเมธาดลว่ามีนักศึกษาชื่อพัทร์รวีมารอพบอยู่ที่ล็อบบี้ด้านล่าง มันดูจะผิดขั้นตอนไปหน่อยนะคะ อย่างคุณเมธาดลเนี่ยไม่ใช่ว่าใครจะขอเข้าพบได้ง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คุณน่านน้ำ” ให้ความเห็นราวกับผู้รู้จริง ก่อนจะยกยออีกฝ่ายในท้ายประโยคอย่างเอาใจ น่านน้ำยิ้มบางๆ “งั้นฉันขอตัวนะจ๊ะ” ดวงตาคมซึ้งมองไปยังนักศึกษาทั้งสองแวบเดียว ก่อนที่ร่างบางระหงจะก้าวฉับๆ ไปหยุดหน้าลิฟท์ จุดหมายปลายทางคือห้องทำงานของคนที่กุมอำนาจทุกอย่างของโรงแรมมณีดินไว้ในกำมือ ผู้ชายคนเดียวกับคนที่นักศึกษาสองคนนั้นต้องการพบ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หลังจากเลขานุการหน้าห้องโทรแจ้งว่าน่านน้ำมาขอพบ เจ้าของห้องก็วางปากกาในมือพร้อมเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู นัยน์ตาสีเข้มอ่อนแสงลงขณะส่งรอยยิ้มหวานละมุนให้หญิงสาว   “มาพบผมถึงนี่มีธุระอะไรรึเปล่าครับ” เขาถามก่อนด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองแกมออดอ้อนพองาม   น่านน้ำยิ้มหวาน “ไม่มีธุระแล้วมาหาไม่ได้เหรอคะ” “โธ่...ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับน่าน ผมอยากให้น่านมาอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ น่านเองนั่นแหละไม่ยอมมาซะที” เขาโอด พาร่างสูงลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปนั่งข้างๆ หญิงสาวที่ชุดโซฟารับแขกมุมห้อง “แน้...บอกไปตั้งกี่ทีแล้วคะว่าถ้าพูดเล่นๆ อย่ามาพูดดีกว่า” เธอว่าพลางส่งค้อนคมให้เขาอย่างมีจริต เมธาดลยิ้มกริ่ม เอื้อมไปดึงมือบางมากุมไว้พลางส่งสายตาอย่างมีความหมาย “แล้วน่านล่ะ เมื่อไหร่จะเลิกพูดเล่นกับผมซะทีครับ แค่คุณบอกมาว่าพร้อมเมื่อไหร่ ผมก็พร้อมเสมอสำหรับคุณ” หญิงสาวยิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง ค่อยๆ รั้งมือกลับอย่างสุภาพ “ไม่เอาแล้วค่ะ คุณชอบพูดเล่นเรื่อยเลย มาคุยธุระกันดีกว่า” เขาแกล้งถอนใจยาว ทำหน้ามุ่ย “เห็นไหมครับ คุณมาหาผมทีไรต้องมีธุระทุกที เคยมาเพราะความคิดถึงบ้างหรือเปล่า” “ก็นี่ไงคะ เพราะน่านคิดถึงคุณเป็นคนแรก ถึงได้มาหาคุณก่อนใครเลย” เธอว่ายิ้มๆ อย่างไม่มีอาการเคอะเขินแต่อย่างใด ธุรกิจความสัมพันธ์เป็นงานถนัดของเธออยู่แล้ว การเป็นผู้หญิงสวย สูงส่งเพราะฐานะชาติตระกูลดีช่วยให้เธอมีตัวเลือกมากมาย และบุคคลเหล่านั้นก็เข้ามาเกี่ยวข้องกับเธอในลักษณะคล้ายคลึงกัน ไม่มีอะไรแตกต่าง ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ทุกอย่างเดิมๆ ซ้ำๆ และจำเจจนน่าเบื่อ นั่นทำให้เธอไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษมากกว่าเรื่องของธุรกิจ แต่สำหรับเมธาดลดูแตกต่างออกไป เพราะเขา ‘ลื่น’ และมีท่าทีแบบหมาหยอกไก่ไปวันๆ ไม่รู้แน่ชัดว่าจริงจังแค่ไหน และเธอก็ดูไม่ออก ต้องยอมรับว่าเขาอ่านยากกว่าผู้ชายทุกคนที่เธอรู้จัก เขามีเสน่ห์กว่าใคร แต่เธอจะไม่มีวันถลำลึกไปกับเสน่ห์อันร้ายกาจของเขาก่อนแน่ เพราะเกมนี้นี้มีหัวใจเป็นเป็นเดิมพัน! “ระวังตัวให้ดีนะครับ อย่าเผลอบอกว่าคิดถึงผมขึ้นมาจริงๆ ล่ะ ไม่อย่างงั้นคุณเดือดร้อนแน่” เขาคาดโทษเสียงแผ่ว รอยยิ้มกรุ้มกริ่ม จ้องตาเธออย่างท้าทาย หญิงสาวเพียงแต่หัวเราะเบาๆ โดยไม่ว่าอะไร นอกจากเริ่มเปิดประเด็น ‘ธุระ’ ของเธอในวันนี้ น่านน้ำเป็นบุตรสาวคนเดียวของ ‘เจ้าสัวนพพล วัชรวงศ์’ ครอบครัวของเธอทำธุรกิจเกี่ยวกับการท่องเที่ยวและมีรีสอร์ทมากมายอยู่ตามต่างจังหวัดหลายแห่ง หลังจากจับมือตกลงร่วมทำธุรกิจร่วมกันแล้ว เขาและเธอก็มีความสัมพันธ์ที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เรียกว่าดีขึ้นทุกวัน น่านน้ำเป็นผู้หญิงสวย เก่ง ฉลาด รอบรู้ และมีเสน่ห์ เพราะเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เมธาดลเคยรู้จักโดยสิ้นเชิง จึงทำให้เขาสนใจเธอเป็นพิเศษ เธอสวยกว่า ฉลาดกว่า และรู้ทันเขาแทบทุกอย่าง ไม่ว่าเขาจะขุดหลุมล่อให้เธอติดกับเสน่ห์อันล้นเหลือของเขาอย่างไรก็ไม่เป็นผล เธอยังคงท่าทีเสมอต้นเสมอปลาย วางตัวได้ดีเยี่ยม ไม่มากเกินไปและไม่น้อยเกินไปกับระยะห่างทางสังคมที่เธอมอบให้เขา ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอยังไม่ค่อยชัดเจนสักเท่าไหร่ จะว่าเป็น ‘เพื่อน’ เขาก็รู้สึกว่ามันพิเศษกว่านั้น แต่จะว่าเป็น ‘คนรัก’ เขาก็ยังรู้สึกว่ามันยังไปไม่ถึงขั้นนั้นเสียทีเดียว แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วมันกลับไปไม่ถึงไหน ความสัมพันธ์ยังคลุมเครือระหว่างเพื่อน คนรัก และเพื่อนร่วมธุรกิจ เขาเองก็ยังไม่แน่ใจนัก รู้อย่างเดียวคือมัน ‘พิเศษ’ กว่าเพื่อนธรรมดาแน่นอน หลังจากคุยธุระกันเสร็จแล้วเขาก็เหลือบมองนาฬิกาพบว่านี่ก็เกือบเที่ยงแล้วจึงเอ่ยชวนหญิงสาว “ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปทานมื้อเที่ยงกันดีกว่าครับน่าน” น่านน้ำมองนาฬิกาบ้าง มันเป็นความเคยชินไปเสียแล้วสำหรับการใช้ชีวิตภายใต้ข้อจำกัดของเวลามาตั้งแต่รู้ตัวว่าจะต้องเป็นผู้สืบทอดกิจการของบิดา “ก็ดีค่ะ” พอตอบรับเขาไปก็พลันนึกอะไรบางอย่างได้จึงเอ่ยขึ้น “อ้อ...คุณดลคะ ตอนที่น่านขึ้นมา เห็นมีนักศึกษาสองคนมารอพบคุณน่ะค่ะ ไม่รู้ว่ามีใครบอกคุณรึยัง” คิ้วเข้มขมวดมุ่น “นักศึกษาเหรอครับ ผมไม่ได้นัดใครไว้นี่นา” เขารำพึงเบาๆ “แน่นะคะ คุณไม่ได้นัดเด็กไว้แน่นะ” อีกฝ่ายเย้าเสียงหวาน ทำให้เขาค้อนคมด้วยเข้าใจว่า ‘เด็ก’ ของเธอหมายถึงเด็กในความหมายแบบไหน แต่เมื่อนึกถึงเด็กในชุดนักศึกษา ภาพใบหน้าสดใสแฉล้มของใครบางคนก็ปรากฏชัด ก่อนจะพรวดพราดลุกขึ้นหลังจากจำได้ว่าเมื่อเช้าพัทร์รวีออกมากับเขาในชุดนักศึกษา เขาลืมยัยเด็กแสบไปสนิทใจ... “ตายห่าแล้ว!” สบถอย่างลืมตัวก่อนจะหันไปขอโทษหญิงสาวที่จ้องมองเขาอย่างงงงัน “ขอโทษทีครับน่าน ผมไม่ได้ว่าคุณนะ” “มีอะไรรึเปล่าคะ” เธอถามอย่างแปลกใจกับสีหน้าคล้ายกำลังยุ่งยากใจของเขา “ผมทิ้งน้องสาวนายพีไว้ ลืมไปสนิทเลยครับน่าน” เขาบอกเสียงอ่อย หญิงสาวยิ้มบางๆ ส่ายหน้าอย่างไม่ถือสา “งั้นคุณก็รีบไปเถอะค่ะ ป่านนี้รอแย่แล้ว” เขาทำหน้ายุ่ง บ่นอย่างไม่พอใจ “ทำไมไม่มีใครโทรมาบอกผมซักคน”   “งั้นน่านกลับเลยนะคะ” เธอยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยลา เข้าใจดีว่าตอนนี้เขาไม่ว่างไปทานมื้อเที่ยงกับเธอแล้ว “ขอโทษนะครับ งั้นวันหลังเราค่อยไปหาอะไรทานกันนะ เสียดายจัง” เขาว่าเสียงอ่อย “ได้ค่ะ แต่ว่า...” “แต่อะไรครับ” น่านน้ำอมยิ้ม นึกถึงท่าทีเอาเรื่องของนักศึกษาสาวคนนั้น “โชคดีนะคะ” เธอบอกก่อนรีบขอตัวกลับไป เมธาดลขมวดคิ้วงงๆ โชคดีเรื่องอะไรกัน? +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ใจเย็นๆ นะเพื่อน ตั้งสติหน่อย ตั้งสติ” ปราลีบอกเพื่อนสาวที่กำลังหน้าหงิกขั้นรุนแรง ด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น สองมือลูบเบาๆ อย่างปลอบโยนที่ไหล่บางของพัทร์รวีพลางจ้องมองอาการหอบหายใจถี่ๆ ของเพื่อนอย่างให้กำลังใจ ภาวนาเป็นร้อยครั้งพันครั้งให้พัทร์รวีอารมณ์เย็นลงกว่านี้ สักนิด...ก็ยังดี อีกฝ่ายฉุนขาดไปแล้วเลยไม่ใส่ใจคนข้างๆ สักนิด ยังคงตั้งหน้าตั้งตาจ้องแวววลีอย่างเอาเรื่อง “ว่าไงคะคุณประชาสัมพันธ์ ไม่ทราบว่าคุณบอกเจ้านายของคุณรึยังว่าฉันมารอพบ นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้วนะ” ปราลีทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พยายามดึงแขนเพื่อนสาวไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้ประชาสัมพันธ์คนนั้นมากเกินไป กลัวเหลือเกินว่าเพื่อนของเธอจะเข้าไปทำร้ายร่างกายฝ่ายตรงข้ามด้วยอารมณ์โมโหที่คุกรุ่นมาร่วมชั่วโมงแล้ว “เอ่อ...คือ...” แวววลีไม่กล้าตอบ ได้แต่หันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพนักงานคนอื่นๆ “ว่าไงล่ะ ตกลงบอกแล้วหรือยังไม่ได้บอก พวกคุณทำงานกันยังไง เวลามีแขกมาขอพบเจ้านายเนี่ย พวกคุณปล่อยให้แขกรอเป็นชั่วโมงๆ แบบนี้ทุกคนรึเปล่าคะ” หญิงสาวกระชากเสียงถามอย่างไม่พอใจ นาทีนี้อารมณ์โมโหพุ่งสูงทะลุจุดเดือดไปเรียบร้อยแล้ว อย่าว่าแต่พนักงานระดับไหนเลย ต่อให้เป็นกรรมการผู้จัดการมาเองเธอก็ไม่กลัว “คืออย่างนี้นะคะน้อง คุณเมธาดลเนี่ยเป็นถึงเจ้าของและถือหุ้นมากที่สุดของที่นี่ ไม่ใช่ว่าใครก็ขอพบได้พร่ำเพรื่อนะคะ” รตีเข้ามาช่วยแวววลีควบคุมสถานการณ์อย่างหวังดีและอยากบอกให้เด็กสาวเข้าใจในสถานะของตัวเองให้มากขึ้น   พัทร์รวีจ้องนัยน์ตาวาวโรจน์ไปที่รตีจนเจ้าหล่อนสะดุ้งโหยง “แต่ถ้ามีแขกมาขอพบเจ้านาย พวกคุณก็ควรจะเรียนให้เจ้านายทราบซิคะ ควรจะให้เจ้านายของพวกคุณตัดสินเองว่าจะให้พบหรือไม่ให้พบ ไม่ว่าแขกคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม ไม่ใช่ตัดสินใจกันเองแบบนี้” พนักงานที่ได้ยินถึงกับก้มหน้าหลบสายตาของพัทร์รวีเป็นแนวเดียว ก็จนป่านนี้ยังไม่มีใครโทรขึ้นไปบอกเมธาดลอย่างที่หญิงสาวกล่าวหาจริงๆ “ก็ได้...ถ้าไม่บอกเขาก็บอกฉันมาว่าเขาอยู่ชั้นไหนห้องไหน ฉันจะขึ้นไปเอง” พัทธ์รวีบอกเสียงฉุน ปราลีดึงแขนเพื่อนรักออกมาแล้วกระซิบเสียงเบา “เรากลับกันดีกว่าไหมพริก เดี๋ยวฉันไปส่งแกเองนะ อย่ามีเรื่องเลย” “ทำไมเราต้องยอมง่ายๆ ด้วย” พัทร์รวีค้านเสียงแข็ง พนักงานพวกนี้เห็นว่าเธอกับเพื่อนเป็นแค่นักศึกษาสองคนไม่มีที่มาที่ไปจึงไม่ใส่ใจและปล่อยให้รอร่วมชั่วโมง อย่างนี้เรียกว่า ‘เลือกปฏิบัติ’ ชัดๆ เธอเกลียดนักเชียวคนประเภทนี้ “ไม่ใช่ยอมง่ายๆ แต่ถอยไปตั้งหลักก่อน นะเพื่อนนะ เดี๋ยวพวกเค้าได้เรียกยามมาลากเราสองคนออกไปหรอก ฉันอายนะแก รีบๆ ไปเหอะนะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติมเป็นการตอบแทนนะเพื่อนรัก ร้านเจ้าประจำแถวบ้านฉันอร่อยอย่างงี้เลย” ปราลีหว่านล้อมเสียงอ่อน เอาของโปรดเพื่อนรักเข้าล่อ วางกับดักให้ตกหลุมแล้วพยักหน้าขึ้นๆ ลงๆ เป็นจิตวิทยาในการเร่งปฏิกิริยาให้อีกฝ่ายตอบรับข้อเสนอของตนโดยเร็ว พัทร์รวีเม้มปาก มือบางกำหมัดแน่น หอบหายใจฟืดฟาดอย่างโมโห “นะพริกนะ ไปเหอะไป แกกลับไปคุยกับเขาที่บ้านก็ได้ ยังไงเย็นนี้ก็ต้องเจอกันอยู่ดี แต่ตอนนี้ฉันขอร้องนะ เรากลับกันเหอะนะ...” พัทธ์รวีถอนใจเฮือกใหญ่อย่างฉุนๆ นิ่งใช้ความคิดสักพักก็ตกปากรับคำเพื่อนสาวโดยดี งานนี้ไม่ใช่ผลจากของโปรดที่เพื่อนเอามาล่อในหลุม แต่เธอมีแผนการอันแยบยลที่จะเอาคืนใครบางคนให้สาสมนั่นต่างหาก ฝากไว้ก่อนก็ได้ คืนนี้แหละ เราจะได้เห็นดีกัน นายเมธาดล! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 00:04:28

ความคิดเห็นที่ 3 เมธาดลเดินแกมวิ่งตรงไปยังล็อบบี้ตามที่น่านน้ำบอกไว้ ดวงตาคู่คมกวาดหาพัทร์รวีไปจนทั่วแต่ก็ไม่เจอหญิงสาวในชุดนักศึกษาแม้แต่คนเดียว เขาเดินดุ่มไปถามกับประชาสัมพันธ์ราวกับจะรู้ว่าแวววลีเป็นคนพูดคุยกับพัทร์รวีด้วยตัวเอง “วันนี้มีนักศึกษาที่ชื่อพัทร์รวีมาขอพบผมรึเปล่า” แวววลีอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง จ้องตอบเจ้านายอย่างหวาดหวั่น “ว่ายังไง มีใครเห็นเด็กผู้หญิงในชุดนักศึกษามาขอพบผมที่นี่ไหม” เขาหันไปถามคนอื่นอย่างขัดใจ นึกรำคาญท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่นของแวววลีอย่างบอกไม่ถูก เธอทำท่าทางราวกับว่าเขาจะกินหัวเธออย่างนั้นแหละ เขาไม่ใช่ยักษ์ใช่มารที่ไหนนี่ ไม่เห็นต้องทำสีหน้าหวาดผวากันขนาดนี้เลย รตีกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะสารภาพเสียงอ่อย “มีค่ะ เพิ่งกลับไปเมื่อครู่นี้เองค่ะเจ้านาย” เมธาดลหันขวับ “กลับไปแล้ว?” “ค่ะ เมื่อตะกี้นี้เองค่ะ” รตียืนยันด้วยน้ำเสียงที่อ่อยยิ่งกว่าคราวแรก เขาไม่สนใจท่าทางแปลกๆ ของพนักงานหลายคนแถวนั้น ขายาวก้าวออกไปทางด้านหน้าโรงแรมทันที เหลียวซ้ายแลขวามองหาร่างบางในชุดนักศึกษาแต่ก็ไม่เจอ เขาจึงกลับเข้ามาด้านในอย่างหัวเสีย หายไปไหนของเค้าอีกนะ! ใบหน้าเรียบตึงของเจ้านายหนุ่มทำให้พนักงานทุกคนต่างหลบตาและหลีกทางให้เขาเป็นแถว ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรอีก ปกติเมธาดลไม่ใช่คนหน้าเคร่ง ตรงกันข้ามเขามักจะมีรอยยิ้มขี้เล่นทรงเสน่ห์และเป็นกันเองกับพนักงานทุกคน หากสีหน้าและแววตาแบบนี้อยู่บนใบหน้าของพีรวัฒน์ค่อยเป็นเรื่องปกติหน่อย แต่เมื่อมันมาอยู่บนใบหน้าของเมธาดล พนักงานทุกคนจึงสำนึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก! “พี่รตีว่าเด็กคนนั้นเป็นใครคะ” แวววลีถามอย่างหวาดๆ รตีส่ายหน้ามึนๆ “ไม่รู้สิ แต่พี่ว่าเราทำพลาดไปแล้ว...” น้ำเสียงท้อแท้และสิ้นหวังของรตีทำให้แวววลีน้ำตาแทบร่วง จะตกงานไหมเนี่ยเรา! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ ^^ พวงพริก จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 00:05:32

ความคิดเห็นที่ 4 come back for the next one soon naka ....interesting story จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 06:22:53

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ยๆๆๆ พอกลับมาอ่านก็นึกถึงพี่ดลนะเนี่ย อิอิ จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 12:27:12

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนเก่งจังเลยค่ะ ชอบมากมาย อย่างนี้ก็แพ้ขาดลอยเลยล่ะ (คนแต่งนิยายเหมือนกัน) จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 21:22:03

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบภาษาเเละสำนวนในการเขียนค่ะ เเต่ตัวเนื้อเรื่องบางช่วงอ่อนไปหน่อย เเบบว่าดูมันไม่มีปมอะไรใหญ่โตขนาดที่จะต้องมาทำให้พริกเเละดลต้องมาเเค้น หรือเอาคืนกัน เเละตัวละครคือพริกก็ไร้เหตุผลเกินไปหน่อย เข้าใจว่าตั้งใจที่จะให้เด็กคนที่นิสัยเด็ก เเละซ่า เเต่บางทีมันทำให้อ่านเเล้วขัดใจน่ะค่ะ เป็นความเห็นของเราเฉยๆนะคะ ยังไงก็จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 22:44:42

ความคิดเห็นที่ 8   อยากเห็นตอน พริก แก้เผ็ด คุณดล เร็วๆจังเลยค่ะ ^^ จากคุณ : PriCHgi เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 09:42:40

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับคนข้างบน อยากรู้ว่าจะเอาคืนยังไง จะเป็นอย่างที่เราคิดหรือเปล่า อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 19:24:17

ความคิดเห็นที่ 10 รู้สึกว่าพริกไร้มารยาทมาก ต่อให้คิดว่าตัวเองไม่ใช่คนใช้ และอีกฝ่ายพูดจาไม่ดี ก็ไม่น่าจะต้องยอกย้อนขนาดนั้น อย่างหนึ่งนั้นคือตนไปอยู่กับคนอื่น พึ่งพาคนอื่นอยู่ และคนที่พูดด้วยก็เป็นผู้ใหญ่กว่า แสดงออกว่าไม่เห็นด้วยได้ โดยไม่จำเป็นต้องก้าวร้าวกับคนที่เราเองก็ไม่ทราบว่าเขาเป็นใคร ที่รับไม่ได้คือการจงใจแกล้งตอนเขาพาไปส่ง นี่หรือนักศึกษาจะฝึกงาน คิดได้แค่นี้ว่าต้องแกล้งกัน ไปพบคนที่บริษัท ใช้หลักคิดอะไร ในการคิดว่าใครๆ ก็ต้องสามารถพบผู้บริหารได้ ถึงได้ไปโวยวายใส่คนอื่นว่าที่นี่ทำงานกันอย่างไร ถ้าตั้งใจจะเขียนให้คนอ่านรู้สึกแย่กับตัวเอกฝ่ายหญิง ก่อนที่เธอจะพัฒนา ก็เรียกว่าสำเร็จเลยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 13:00:34