ความคิดเห็นที่ 1 และแล้วผมก็มาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิภาพในสภาพงงงวย นักเรียนคนอื่นๆ ยังมากันไม่เยอะ “มาโรงเรียนแต่เช้าเลยนะซอง” ผมเตรียมคำพูดทักทายกลับ เพราะคำพูดนี้เป็นคำพูดติดปากของนายวิทเพื่อนสนิทของผม ทว่าผมกลับต้องกุมท้องตัวเองตัวงอเป็นกุ้ง เพราะ เพราะ... “ฮ่า ฮา...วิท...นายไปเอาชุดผู้หญิงที่ไหนมาใส่เนี่ยะ บอกตรงๆ มันตลก ถอดเถอะเพื่อน” ผมระเบิดเสียงหัวเราะกับภาพเพื่อนสนิทตรงหน้าอย่างกลั้นไม่อยู่ นอกจากวิกผมที่ยาวแล้ว ยังไปขอยืมชุดนักเรียนหญิงของใครเขามาใส่ก็ไม่รู้ ผมเลยกอดคอตีหัวไหล่วิทด้วยความขำ พร้อมกับช่วยเพื่อนถอดเสื้อออกด้วย แต่... “ว้าย! ซอง... “วิทกรีดร้องด้วยความตกใจ ผมชะงักมือทันที “นายซอง นายจะบ้าหรือไง มาจับแฟนคนอื่นถอดเสื้อกลางถนน” ผมหันไปทางคนที่ขึ้นเสียงว่าผม “ส้ม!” ส้มอยู่ในชุดนักเรียนชายขาสั้นสีดำกำลังปลอบวิทที่ดูท่าทางจะเสียขวัญอย่างมาก ผมรีบตะครุบคอเสื้อของวิททันที เพื่อต้องการความแน่ใจบางอย่าง ทว่า... “ผลัก!” ผมโดนส้มผลักจนกระเด็นออกไป “อย่ามาทำอะไรบ้าๆ กับแฟนเราสิ ถึงเป็นเพื่อนกันก็เถอะ” อะไรเนี่ยะ ส้มเป็นผู้หญิงแต่แต่งชุดนักเรียนชายตัดผมสั้น ส่วนวิทเป็นผู้ชายแต่ใส่ชุดนักเรียนหญิงแถมยังใส่วิกผมยาวและปอดยังดูบวมๆ อย่างกับมีหน้าอกอย่างนั้นแหละ โอย...ปวดหัว “เล่นอะไรกันแต่เช้าเลย” ผมได้ยินเสียงของพิณที่แซวมา “พิณ...สองคนนี้รวมหัวกับแกล้ง...” ผมกลืนคำพูดทั้งหมดแทบไม่ทัน เมื่อเห็นพิณที่ยืนมองพวกผมทั้งสามคนอย่างตลกขบขัน โอ้...คุณพระคุณเจ้าช่วย พิณใส่ชุดนักเรียนชายเหมือนผม และยิ่งไปกว่านั้นพิณตัดผมสั้นอย่างกับนักเรียนชาย ตามระเบียบของโรงเรียน ผมเข่าอ่อนทันที นี่ทุกคนลงทุนพร้อมใจกันเปลี่ยนเพศเลยหรือ... ในห้องเรียน ผมนั่งเหม่ออยู่ในห้องเรียนมองเพื่อนร่วมห้องที่สลับเพศกัน เมื่อเทอมที่แล้วทุกคนไม่ได้เป็นอย่างนี้สักหน่อย “สวัสดีเทอมใหม่นักเรียนทุกๆ คน” เสียงของอาจารย์ประจำชั้นทักทาย นักเรียนทุกคนรีบนั่งประจำที่ ทันทีที่ผมเงยหน้ามองอาจารย์ประจำชั้น ผมก็แทบจะตกเก้าอี้ทันที เพราะอาจารย์ประจำชั้นก็กลายเป็นผู้ชายแถมตัดผมสั้นเซทจนตั้งตรงอย่างกลับถูกผีหลอกก่อนเข้าห้องเรียน นี่มันอะไรกันเนี่ยะ “เอาล่ะ เทอมนี้ห้องมอสี่ทับห้ามากันครบนะ อาจารย์จะแจกกระดาษรายชื่อ ให้ทุกคนเขียนชมรมฯ ที่ตัวเองเรียนเมื่อเทอมที่แล้ว ถ้าใครจะเปลี่ยนก็ให้เขียนลงในลิสต์ไปเลยนะ” อาจารย์ประจำชั้นส่งกระดาษรายชื่อให้นักเรียนแถวแรกริมหน้าต่าง กระดาษรายชื่อส่งต่อมาเรื่อยๆ จนถึงผม สายตาของผมก็ไล่หาชื่อของตัวเอง ทว่ามาสะดุดเกือบจะสุดกระดาษ ผมเกาหัวยิกๆ เพราะส่วนมากแล้วรายชื่อจะเริ่มต้นจาก ‘นาย’ ก่อน แต่ทำไมชื่อของผมถึงใช้คำนำหน้าว่า ‘นางสาว’ แถมอยู่ต่อจากชื่อเจ้าวิทด้วยสิ ใครมาเล่นบ้าๆ อะไรกับผมอีกล่ะเนี่ยะ “อาจารย์ครับ” ผมตัดสินใจยกมือถาม อาจารย์ประจำชั้นเงยหน้ามอง “ชื่อของผมใช้คำนำหน้าไม่ถูกต้องครับ” อาจารย์ประจำชั้นขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็ยอมลุกขึ้นไปดูกระดาษรายชื่อตามที่นักเรียนบอก “หือ... นั่นสิ ทำไมชื่อของเธอถึงไปอยู่กลุ่มของนักเรียนหญิงล่ะ” ผมนึกออกได้ทันที มีผมคนเดียวที่ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ทรงผมของผมยังคงสั้นเหมือนเดิมและชุดนักเรียนก็ยังเป็นชุดนักเรียนชายอยู่ในตู้เสื้อผ้า “ต้องใช้ ‘นาย’ นำหน้าชื่อของผมนะครับ” ผมตอบอย่างหนักแน่น “ครูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ เดี๋ยวครูจัดการให้เอง แต่เอ...แปลกจัง...” เสียงของอาจารย์ประจำชั้นดูสงสัยในท้ายเสียง แม้จะหาเหตุผลอะไรไม่ได้แต่ก็ทำให้นักเรียนในห้องหัวเราะอย่างครื้นเครง ถึงผมจะอายเพื่อน แต่ผมก็แก้ไขได้แม้จะเป็นจุดเล็กๆ ผมเป็น ‘ผู้ชาย’ ไม่ใช่ ‘ผู้หญิง’ ช่วงพักกลางวัน “จะไปทานข้าวหรือยังซอง” พิณเดินเข้ามาถามทันทีเมื่อกระดิ่งบอกเวลาพักเที่ยง ผมเงยหน้ามองพิณ “รีบไปทานข้าวเถอะจะได้กินยา ซองยังเป็นหวัดอยู่นะ อย่าฝืนเลย” พิณเป็นห่วงตามประสาเพื่อนที่สนิทคนหนึ่ง “ทำ...ไม” เสียงของผมแผ่วเบาไม่เกินเสียงกระซิบ พิณเอียงคอก่อนส่งยิ้มกว้างขวาง จู่ๆ ซองก็โถมเข้ากอดพิณอย่างกะทันหัน ซึ่งเป็นการกระทำอันรวดเร็วโดยไม่มีเสียงเตือนล่วงหน้านั้น ทำเอาพิณโวยวายลั่น “ซอง...นายจะบ้าหรือไง ออกไป๊” พิณพยายามผลักซองให้ถอยออกไป จนซองยอมแพ้ ยอมถอยห่าง...อย่างอาลัยอาวรณ์ “เราสองคนเป็นแฟนกันมาปีครึ่งนะพิณ ทำไมทำท่าเหินห่างแบบนี้” ผมรับรู้ทุกคำพูดที่เปล่งออกไปแม้จะฟังดูอ้อนไปนิด หากปฏิกิริยาต่อต้านของพิณทำให้ผมอยากร้องไห้ “เราเป็นผู้ชายเหมือนกันนะซอง จะเป็นแฟนกันได้ยังไง อีกอย่างเราไม่ชอบไม้ป่าเดียวกัน แค่ได้ยินก็ขนลุกแล้ว “พิณปัดสาบเสื้อราวกับว่าปัดกลิ่นไออุ่นของชายหนุ่มออกจากตัวเธอ ผมสะดุดกึกกับคำพูดที่ฟังแปร่งๆ หู เมื่อก่อนพิณใช้คำแทนตัวเองว่า ‘พิณ’ กับผม แต่ตอนนี้พิณกลับใช้คำแทนตัวเองว่า ‘เรา’ กับผม “ทำไมพิณต้องเป็นผู้ชายด้วยล่ะ” ผมครางอยูในใจอย่างปวดร้าวขณะพูดไปตามความคิดนั้นจริงๆ “นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง พูดอะไรแปลกๆ พิณกับเราเป็นผู้ชาย แต่ถ้าจะแย่งวิทไปเป็นแฟน เราก็ไม่ยอมนะ” ส้มเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เดินปรี่เข้ามาทำท่าจะหาเรื่อง “แต่เราไม่ควรใช้กำลังกับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ” วิทพูดเสียงเบาๆ เมื่อเห็นว่าอาจจะเกิดการทะเลาะกัน พิณและส้มต่างหันหน้ามามองกัน แล้วทั้งคู่ก็มองไปที่วิทและ... “เฮ้ย! ผมเป็นผู้ชาย” พิณ ส้มและวิทต่างมองหน้ากันอย่างงงวย “นั่นสิ ดูยังไงนายก็เป็นผู้ชายเหมือนเรากับพิณ” ส้มเป็นคนสรุป ‘ดู’ งั้นเรอะ เดี๋ยวสิ... รูปร่างของเราเป็นเด็กผู้ชาย ผมสั้น เสียงแหบห้าว ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แต่เมื่อเช้าที่เราตื่นมา ชุดนอนตัวยาวลายกระต่ายน้อย แถมแม่ยังบอกอีกว่าเป็นชุดนอนตัวโปรด ห้องนอนที่ดูหวานแหวว ตุ๊กตาปุกปุย ดอกไม้พลาสติก นี่มัน...ห้องของเด็กผู้หญิงชัดๆ ชื่อที่โรงเรียนก็มีคำนำหน้าว่า ‘นางสาว’ อุปกรณ์การเรียนก็ยังเป็นลายแมวเหมียวคิตตี้สีแดง แม้แต่ตู้เสื้อผ้าที่เห็นเมื่อเช้าก็มียกทรงกับกางเกงลายลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋ม แถมยัง ยังมีเจ้าขนมปังในห่อพลาสติกสีขาวบางๆ เต็มไปหมด ผม...หลงเข้ามาในอีกมิตินี้ได้อย่างไร เป็นมิติที่ผม ‘ซอง’ เป็นเด็กผู้หญิง ที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด ผมปรายตามองไปรอบๆ ตัว แม้ครั้งหนึ่งผมเคยนึกอยากจะ ‘เลิก’ กับพิณเพราะอารมณ์โกรธ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่เจอกันอีก เรายังเป็นเพื่อนกันได้ นั่นสินะ ความคิดของผมสะดุดทันที ใช่...ผมและพิณยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ใช่...ผมและพิณยังเรียนห้องเดียวกัน ใช่...ผมและพิณยังเจอกันได้ตลอดเวลา แต่ไม่ใช่ในสภาพที่พิณเป็นผู้หญิง และเคยเป็นคนรักของผม และผมคงไม่มีโอกาสได้ยินคำที่พิณมักบอกผมกับผมเสมออีกแล้วว่า ‘พิณชอบซองที่สุดเลย’ พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ “ซอง...หน้านายดูซีดๆ นะ ยังเป็นหวัดอยู่นี่ ทานข้าวเถอะจะได้ทานยา” พิณนั่งมองหน้าซองพร้อมกับทาบหลังมือของตัวเองกับหน้าผากของซองโดยไม่ขัดเขิน จู่ๆ ขอบตาผมก็ร้อนผ่าว น้ำตาร่วงลงมาโดยที่ผมไม่รู้ตัว พิณตกใจก่อนร้องถามว่า “ปวดหัวเหรอซอง” ผมได้ยินคำพูดเป็นห่วงของพิณทำให้ความรู้สึกดีๆ ที่พิณมีต่อผมมันมากมายเหลือเกิน เพราะพิณมักเป็นห่วงผมและเอาใจใส่ต่อผมเสมอ ผมคงเป็นคนที่เอาแต่ใจมาก จนไม่รู้สึกแคร์ถึงความรู้สึกของพิณ วันนั้น...ถ้าผมยอมหลบฝนในร้านโดยที่ไม่ต้องให้ตัวเองโดนฝนก็ได้ เพราะถึงอย่างไรถ้าพิณมาถึงก็คงโทรบอกผมว่าเธอหลบฝนที่ไหน ทำไมผมถึงนึกไม่ถึงนะ และผมก็เป็นฝ่ายโกรธเธอเสียเอง ใครก็ได้ที่พาผมมาที่นี่ ช่วยให้ผมกลับไปยังโลกของผมทีเถอะ โลกที่ผมสามารถกอดพิณได้ และได้ยินคำที่พิณพูดเสมอ... ...ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 23:51:04

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาผ่านไปนานเท่าไรผมก็ไม่รู้ ตลอดทั้งวันผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยสักวิชาเดียว แม้ว่าอาจารย์จะให้ผมตอบคำถามหน้าห้อง แต่พิณก็แก้ตัวกับอาจารย์แทนผมว่า “เขาป่วยตั้งแต่เมื่อวานครับอาจารย์ โจทย์ข้อนี้ผมตอบแทนนะครับ” คำพูดของพิณทำให้ผมรู้สึกผิดต่อเธอจริงๆ แม้ตอนนี้เธอก็ยังมีน้ำใจมาห่วงผม ผมมารู้สึกตัวตอนที่ได้ยินกระดิ่งบอกเวลากลับบ้าน “แล้วเจอกันนะส้ม เจอกันนะวิท” พิณคว้ากระเป๋านักเรียนก่อนโบกมือลาเพื่อนทั้งสอง “แล้วเจอกันนะซอง” ผมสะดุ้งทันที “พิณจะกลับบ้านเหรอ กลับด้วยกันไหม” ผมชวนเธอเหมือนเช่นปกติ “ฮ่า ฮา...ไม่ได้หรอกซอง วันนี้ต้องไปเฝ้าสังเกตตัวอ่อนนะ เมื่อสองวันก่อนมันเป็นดักแด้แล้วล่ะ” พิณตอบยิ้มๆ ผมหูฝาดไปแล้วแน่ๆ ก่อนจะพูดอย่างงงวยว่า “พิณกลัวหนอนไม่ใช่เหรอ” พิณขมวดคิ้วก่อนระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง “ซอง...นายลืมไปแล้วหรือไงว่าเราเลี้ยงหนอนเป็นตู้ๆ เลยนะ มีทั้งหมอนแก้วต้นดอกรัก หนอนตัวเขียว หนอนแมลงวัน ตอนนี้กำลังขอหนอนตัวหม่อนมาศึกษา...อ้าวเป็นอะไรไปซอง” ผมได้ยินแค่คำว่า ‘หนอน’ ก็ไม่อยากนึกถึงภาพของมันที่คลานกระดึ๊บๆ อี๋...มันดูขยะแขยงไงก็ไม่รู้ แต่สาบานได้เลยว่า ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้สึกขยะแขยงอะไรกับเจ้าสัตว์โลกชนิดนี้มาก่อนเลย “ปะ...เปล่า ไปสิเดี๋ยวไปส่ง” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง ทำไมถึงรู้สึกขยะแขยงได้น้า... ผมและพิณเดินไปที่ตึกวิทยาศาสตร์ ที่นี่มีเด็กดองและงูดองในขวดโหลเยอะแยะไปหมด ผมรู้สึกชินมาตั้งนานแล้ว เพราะตึกนี้พวกเราเรียนมาตั้งแต่อยู่ชั้นม.หนึ่ง แต่ทำไมวันนี้ผมเดินเบียดกับพิณเมื่อเห็นงูหลายสายพันธุ์ในขวดโหลต่างๆ นอนขดในน้ำยาดองได้ก็ไม่รู้ บรื๊อ... พิณลอบมองซอง นึกแปลกใจที่วันนี้เพื่อนคนนี้มีอาการแปลกๆ   “ว่าไงพวก” พิณทักเพื่อนๆ ในชมรมวิทยาศาสตร์ทันทีที่มาถึงห้อง พวกเขาทักกลับด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจับกลุ่มดูสัตว์ในตู้กระจกต่อ ผมแทบจะร้องออกมาอย่างตกใจทันที เมื่อจู่ๆ นักเรียนชายคนหนึ่งยื่นมือมาทักผมจากด้านหลัง ขณะมีกิ้งกือตัวแดงสองตัวเดินบนหลังมือของเขา “ไง” “อ้าว...จับมาได้แล้วเหรอ เอาไปลงในดินที่เตรียมอยู่ในตู้เถอะ” พิณหันไปพูดด้วยสีหน้าดีใจกับสมาชิกหนุ่มคนนั้นก่อนผินหน้ามาทางซอง “ซอง...เป็นอะไรหน้าซีดเผือดเลย” ขากรรไกรผมค้างกะทันหัน ภาวนาเหลือเกินที่เจ้ากิ้งกือสองตัวไม่ไต่ลงมาบนบ่าของผม ไม่งั้นผมคงเป็นลมล้มทั้งยืนที่นี่แน่ๆ “อ่า...อ่า...เอ่อ...” ผมเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก อย่างกับเป็ดเทศ “หือ” พิณทำเสียงสูงพร้อมรอยยิ้ม “ทำไมจับสัตว์มาทรมาน” ผมรวบรวมเสียงเอ่ยออกไป พิณหุบยิ้มทันทีและมองซองอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดที่เพิ่งได้ยิน “ก็พวกเราต้องเฝ้าดูพฤติกรรมพวกมันเพื่อส่งรายงานไปชิงรางวัลโครงงานวิทยาศาสตร์ระดับประเทศไง เมื่อผลงานของพวกเราชนะ โรงเรียนก็จะได้ชื่อเสียงและพวกเราจะได้ไปทัศนศึกษาที่ประเทศอินโดนีเซียสำหรับทัวร์ที่ภูเขาไฟคินาบาลูด้วยนะ “ พิณอธิบายต่อ “เคยมีคนสร้างผลงานเกี่ยวกับเฝ้าพฤติกรรมการเดินของกิ้งกือด้วยนะ ดูสิขนาดเรามีแค่สองขายังเดินหกล้มได้เลย หมากับแมวสี่ขาก็ยังสลับขาวิ่งได้เร็วไม่มีสะดุด แล้วกิ้งกือล่ะมีเป็นร้อยขา มันยังสามารถเดินได้โดยไม่สะดุดขาของมันเลย ทีนี้พวกเราเลยต้องคิดโครงงานเพื่อจะคว้าแชมป์แบบนั้นให้ได้ นี่พิณกำลังคิดจะเลี้ยงหนูแฮมสเตอร์ให้มันปั่นวงล้อเพื่อผลิตกระแสไฟฟ้าอยู่นะเนี่ยะ” แล้วพิณก็เปล่งเสียงหัวเราะกับความคิดของตัวเอง พิณผินหน้ามองซองทันทีที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าซองไม่ชอบหนูทุกชนิด กระทั่งหนูน่ารักๆ อย่างแฮมสเตอร์ก็ยังขยาด “ขอโทษนะซอง เราลืมไปว่านายเกลียดหนู” ผมหันมายิ้มให้พิณ “พูดอย่างกับว่าเราเป็นผู้หญิงอย่างนั้นแหละ” พิณสะอึก จนด้วยคำพูดแม้ว่าจะยังงงงวยก็ตาม “เหรอ...แฮะ แฮะ แต่นายเป็นผู้ชายนี่นา” ผมคิดๆ ดูแล้ว พิณคงพูดเหมือนกันว่า “ซอง” คนนี้เกลียดหนูมาก คงจะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ “ซอง” และเกลียดหนูมากที่สุด แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ มีเพียงผมที่มีใบหน้าคล้ายกับเธอ และทุกคนก็ไม่รู้เลยว่า “เธอผู้ที่มีชื่อเดียวกับผม” หายไปไหน ขนาดเมื่อเช้านี้แม่ยังไม่ผิดสังเกตผมเลยสักนิด และทุกคนในโรงเรียนก็ไม่กระโตกกระตากเลยสักนิดที่เห็นผมใส่ชุดนักเรียนชาย หากเปรียบผมกับ ‘ซองที่เป็นผู้หญิง’ เป็นน้ำอัดลมสีดำในตู้กดน้ำ ลักษณะภายนอกอาจจะดูเหมือนกัน แต่รสชาติซ่าไม่เท่ากัน ‘ซอง’ คนนั้นคงจะเป็นสาวบอบบางมีแต่ความหวาน แต่ ‘ผม...นายซอง’ แต่มีความใจดำ ใจแคบที่คิดจะเลิกกับพิณ ทั้งๆ ที่เธอไม่มีความผิดอะไรเลย แม้ ‘ซอง’ ที่เป็นผู้หญิงและผมที่เป็นผู้ชายจะเป็นเพียงน้ำอัดลมกระป๋องที่เหมือนกัน แต่ตู้กดน้ำนั้นก็คงขาดน้ำสีดำชนิดนี้ไม่ได้ ยังคงเป็นตัวเลือกสำหรับใครบางคนที่ชอบดื่มน้ำสีดำ ผมเดินเหม่อจมอยู่ในความคิดตัวเองจนถึงหน้าบ้านตัวเองโดยไม่รู้ตัว จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 23:51:40

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นนอนขณะอยู่ในห้องนอนหวานแหวพร้อมกับชุดนอนตัวยาวลายกระต่ายน้อยตัวโปรด ผมเอื้อมมือหยิบลูกแก้วมีฐานแล้วจับคว่ำลง ผมมองหิมะจำลองโปรยปรายลงสู่พื้นด้านล่าง ก่อนรำพึงรำพันออกมา “ผมอยากกลับไปสู่โลกเดิมของผม ใครก็ได้ช่วยผมที” “ตื่นได้แล้วซอง...เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก” แม่ตะโกนส่งเสียงปลุก ผมเดินลงมาด้วยอารมณ์จ๋อยสนิท เห็นหน้าพี่สาวเฮ้ย! พี่ชายนั่งทานขนมปังที่โต๊ะทานข้าว “พี่โน๊ตครับ... พี่มีแฟนหรือยังครับ” ผมเอ่ยถาม “ก็ต้องมีสิ เป็นคนหน้าตาดีก็ต้องมีบ้างสิ” พี่สาวผมที่ผมพยายามยอมรับให้ได้ว่าเป็นผู้ชาย ตอบอย่างภาคภูมิใจ “แล้วเคยทะเลาะกันไหม” ผมถามต่อ “มันก็ต้องมีบ้าง แต่เราก็ต้องเข้าใจธรรมชาติของผู้หญิงนะ เช่น ชอบมาสาย ชอบเข้าร้านที่ติดป้ายลดราคา แม้ว่าราคามันจะไม่ต่างอะไรมากนักก่อนลดราคาก็ตาม หรือไม่ก็ชอบเข้าห้องน้ำเติมแป้งบ่อยๆ นายถามทำไมหือ” “ดีจังเลย...ที่พี่มีแฟนเป็นผู้หญิง” ผมลุกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินออกไป “เจ้าซองนอนตกเตียงหรือเปล่าเนี่ยะ” โน๊ตทำได้แค่เกาหัวแกรกๆ ผมเดินออกจากบ้านมุ่งสู่โรงเรียนด้วยสภาพเหงาๆ พิกล “สวัสดีซอง” ผมผินหน้าด้วยสีหน้าเบิกบานเพราะคุ้นเคยกับน้ำเสียงและวิธีการเรียกแบบนั้น ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก “จ๊ากกก...” “ซองเป็นอะไร” พิณมองด้วยสีหน้าแปลกใจ ขณะก้มมองซองที่นั่งบนพื้นด้วยอาการตกใจเมื่อครู่ “อะ...เอามันออกไป” ผมเสียขวัญอย่างกระเจิดกระเจิง ชี้นิ้วไปที่สิ่งมีชีวิตที่ผมไม่กล้าแม้จะเรียกชื่อของมัน พิณมองหอยทากที่กำลังคลานช้าๆ บนฝ่ามือตัวเองอย่างงงวย ก่อนจะเก็บพวกมันในถุงพลาสติกโดยไม่ปิดปากถุง “ตกใจกับหอยทากเนี่ยะนะ” พิณอมยิ้มเล็กน้อย แล้วยอมหลบถุงหอยทากแต่โดยดีเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าตอบคำถาม “ซองรู้ไหม หอยทากเนี่ยะเป็นสัตว์ที่มหัสจรรย์มากเลย เพราะเป็นได้ทั้งเพศผู้และเพศเมียในตัวเดียวกัน เมื่อถึงเวลา...อุ๊ก!” จู่ๆ พิณก็ล้มตัวนอนงอเป็นกุ้งกับพื้น สองมือกดที่หน้าอก พิณหลับตาปี๋ขบฟันตัวเองแน่นใบหน้าบูดเบี้ยว ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พยายามพยุงพาพิณไปที่ห้องพยาบาล “พิณ...พิณเป็นอะไร” “อาจารย์ฮะ ขออนุญาตใช้ห้องพยาบาลหน่อยฮะ” ผมไม่เห็นใครอยู่ที่ห้องพยาบาลจึงพาพิณที่ยังคงขดตัวเป็นกุ้งนอนบนเตียง “จะ...เจ็บ...หน้าอก” พิณค่อยๆ เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ผมกลัวว่าเธอจะเป็นโรคหัวใจโดยที่ผมไม่รู้หรือเปล่า ผมจึงตัดสินใจจับหน้าอกของพิณหวังจะฟังจังหวะการเต้นของหัวใจ โอ้...คุณพระคุณเจ้าช่วย นี่มันคืออะไร หน้าอกของพิณอ่อนนุ่ม ราวกับว่าพิณกำลังจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงอย่างไงอย่างนั้น จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 23:54:18

ความคิดเห็นที่ 4 “โอ๊ย...เจ็บ” ผมสะดุ้งสุดตัว พิณเปล่งเสียงราวกับทรมานอย่างมาก “ปวด...ทำไม...ปวดเหลือเกิน” ผมเบิกตากว้าง พิณกดที่หน้าอก ขดตัวนอนเป็นกุ้ง เหงื่อผุดรอบใบหน้า ผมเริ่มมือไม้สั่นโดยไม่รู้ตัว และผมได้ยินเสียงเหมือน เป๊าะ...เป๊าะ เสียงเหมือนใครสักคนกำลังหักนิ้วมือเล่น มันเป็นเสียงกระดูกลั่นของพิณหรือนี่ “โอย...อึดอัด...ปวด” ผมหน้าซีดเผือด พิณกำลังจะกลับกลายเป็นผู้หญิง ผมรีบคว้าเธอเข้ามากอดแน่นในอ้อมอก  “ได้โปรดเถอะ ผมยอมเป็นผู้หญิงแล้ว ขอแค่อย่าทรมานพิณแบบนี้เลย” ผมยอมแล้ว...ยอมเป็นตัวของผมสำหรับมิตินี้ ยอม...เป็นผู้หญิง พิณครางออกมาเบาๆ ก่อนสลบหมดสติ ความเจ็บปวดของพิณเมื่อครู่แผ่มาสู่ผมแล้ว ผมรู้สึกเจ็บที่หน้าอก และผมแทบไม่อยากเชื่อว่าผมกำลังจะมีหน้าอกเหมือนแม่ เมื่อผมตัดสินใจใช้สองมือสำรวจร่างกายของผม แล้วอาการเจ็บที่หน้าอกของผมก็ค่อยๆ หายไป ผมจัดท่านอนให้พิณนอนอย่างสบายๆ ก่อนเดินหันหลังเข้าห้องเรียน ตอนนี้ผมเริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมก็จะต้องมีหน้าอก และวันนั้นของเดือนผมก็ต้องมีประจำเดือน มันจะปวดเหมือนที่พิณนอนขดตัวคุดคู้ไหมหนอ อีกหน่อยผมก็ต้องท้องป่อง และมีลูก... ผมจะกลายเป็นแม่คน และผมกำลังจะเป็นผู้หญิงแทนพิณ เมื่อถึงเวลากลับบ้าน พิณรู้สึกดีขึ้นเมื่อชั่วโมงที่สาม ส่วนร่างกายของผมยังไม่มีอาการเจ็บปวดใดๆ ผมจึงเดินไปส่งพิณถึงป้ายรถเมล์ ใบหน้าของเธอมีสีแดงระเรื่อ รอยยิ้มแจ่มใสผิดกับเมื่อเช้าที่ดูทรมานมากเหลือเกิน ผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงป้ายรถเมล์ที่ขึ้นประจำ ผมรู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ท้อง ในใจภาวนาขอให้ถึงบ้านเร็วๆ และเมื่อผมถึงบ้าน ผมรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที “โอย...ปวด...” ผมหน้านิ่วคิ้วขมวด รู้สึกว่าลำไส้ภายในถูกบิดแล้วถูกกระชากไปที่หลัง กระดูกสันหลังดูปวดไปหมด ไม่ว่าจะบิดกายไปทางไหนมันก็เหมือนมีอะไรสักอย่างแทงตรงกระดูกสันหลังของผม แข้งขาดูอ่อนเปลี้ย แล้วท้องของผมก็ดัง “โครก...” ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเข้าห้องน้ำ “โอย...” ผมครางออกมาขณะค่อยๆ พยุงตัวเองออกมานั่งหน้าห้องน้ำอย่างหมดแรง “ที่แท้ก็ท้องเสียนี่เอง โอ๊ย!...ปวดอีกแล้ว” ผมเข้าห้องน้ำทั้งหมดสามครั้ง รู้สึกเรี่ยวแรงหายไปหมด ลำไส้ดูปั่นป่วนราวกับถูกบิดเป็นเกลียว แล้วผมต้องร้องซี๊ด... พร้อมกับนิ่วหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้อีกครั้ง “ปวด...ทำไมมันปวดอย่างนี้” เพียงไม่กี่นาที ผมก็เหมือนจะล้มตัวนอนลงหน้าห้องน้ำ “อาการแบบนี้ไม่ใช่ท้องเสียธรรมดาเสียแล้ว เพราะมันปวดตรงตำแหน่งที่ใกล้กับ... โอย...” ผมนอนงอเป็นกุ้ง เหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้า ทว่าผมกลับรู้สึกหนาว มือของผมกลับกอดท้องแน่นราวกับว่ามันต้องการไออุ่น... ถ้าเข้าห้องน้ำแล้วหายปวดก็ดีสิ ทำไมมันปวดท้องทรมานแบบนี้ จะนอนคว่ำก็ไม่ได้เพราะเจ็บหน้าอก ดาววิ้งๆ ผมเห็นมันอีกแล้ว... ผมปวดท้องจนจะสลบเลยหรือ... ในความมืด ผมกำลังเดินสวนทางกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีผมสีดำยาวสลวย รูปร่างสูงโปร่ง แต่ใบหน้านั้นเหมือนผมทุกระเบียบนิ้ว “เธอคือซองใช่ไหม” ผมถามออกไปเพราะมั่นใจเหลือเกิน “ใช่” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม “นายเคยทำให้พิณเสียใจหรือเปล่า” ผมพยักหน้าเมื่อได้ยินตัวเองที่เป็นผู้หญิงถาม “ผมโกรธเธอ และคิดจะบอกเลิกกับเธอ ผมไม่รับฟังคำแก้ตัวของเธอ ทั้งๆ ที่เธอขอโทษผมแล้ว แล้วเธอล่ะซอง” ผมถามเธอกลับ “ฉัน...แค่ปล่อยให้เขารอจนเป็นหวัด แล้วเราก็โกรธกัน” เธอบอกเหตุผล ผมฟังแล้วอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ มันเหมือนกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับผมและพิณจริงๆ “ไปขอโทษกับเขา/เธอสิ” เราสองคนพูดออกมาพร้อมๆ กัน ราวกับว่ารู้ใจของตัวเองว่าควรจะทำอะไรต่อไป “โชคดีและลาก่อนนะนายซอง รักพิณให้มากๆ” “เธอด้วยซอง...โชคดีและลาก่อน นับแต่นี้ไปผมจะดีกับพิณให้มากเท่าที่จะทำได้” เราสองคนเดินสวนทางกัน ทางข้างหน้าของผมเป็นแสงสว่าง เมื่อผมมองกลับไปยังด้านหลังก็เป็นแสงสว่างเหมือนกัน ทว่าเราสองคนต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน... “...ซอง ตื่นได้แล้วลูก จะนอนไปถึงไหนกัน เดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอก” แม่ปลุกพลางตลบผ้าห่มออกจากคนที่นอนขดอยู่บนเตียง ผมกะพริบตาถี่ๆ ไล่ความง่วงออกไป แล้วลุกขึ้นนั่งพรวดเดียว “เดี๋ยวก็เวียนหัวหรอก ลุกซะเร็วเชียว” แม่ดุเสียงเข้ม ผมมองไปรอบๆ ห้อง หนังสือวางเกลื่อนบนพื้นห้อง มีถุงขนมบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วผมก็ก้มมองตัวเอง ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนเผลอร้อง “เย้...” เมื่อเห็นเพียงกางเก งบ็อกเซอร์ตัวเดียวที่ผมใส่นอนเป็นประจำบนร่างกายของผม “เป็นอะไรนะซอง” แม่อดถามอาการแปลกๆ ไม่ได้ “ผมเป็นผู้ชายครับแม่” “อ้าว...แล้วเมื่อก่อนไม่ใช่เด็กผู้ชายเรอะไง ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวสาย” แม่ส่ายหน้ากับอาการเมาขี้ตาของลูกชายก่อนหอบผ้าห่มไปซัก ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว วิ่งเข้าไปที่ห้องครัว “เจ้...คิดถึงจังเลย” ผมเผลอเข้าไปกอดพี่สาวคนสวยแน่น “เพี้ยนอะไรแต่เช้าหานายซอง ถึงจะเป็นน้องชายแต่ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ” โน๊ตจับต้นชนปลายไม่ถูก จู่ๆ น้องชายของเธอก็ถลาเข้ามากอดแน่น จนเธอหายใจแทบไม่ออก “เจ้...ผมเป็นน้องชายเจ้ใช่ไหม” ผมดีใจที่ได้ยินคำยืนยันจากพี่สาว จึงถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง “ก็เออสิ...ถามอะไรพิลึกแต่เช้า” “ผมรักเจ้ที่สุดเลย ดีใจที่มีเจ้เป็นพี่สาว ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ” “เจ้าซองนอนตกเตียงหรือเปล่าเนี่ยะ” โน๊ตเกาหัวแกรกๆ อย่างงงวย เช้านี้ผมมาถึงโรงเรียนด้วยสภาพที่...ใบหน้ามีแต่รอยยิ้มแป้นแล๊น “มาโรงเรียนแต่เช้าเลยนะซอง” ผมสะดุ้งเกือบจะสุดตัว เมื่อได้ยินคำทักทายที่คุ้นหู “วิท” ผมไม่กล้าหันหลังกลับไปดู ถ้าผมยังเห็นวิทอยู่ในชุดนักเรียนหญิงแถมผมยังยาวด้วย แสดงว่าผมยังอยู่ในมิติสลับเพศเหมือนเดิม “นายเป็นอะไร ไม่สบายเรอะ” วิทเดินอ้อมมาข้างหน้า ภาพที่ผมเห็น วิทเพื่อนสนิทของผมอยู่ในชุดนักเรียนชาย ผมสั้นตามระเบียบของโรงเรียน “นายเป็นผู้ชาย” ผมดีใจเผลอกระโดดกอดวิทแน่น “เฮ้ เฮ้...นายเป็นบ้าอะไรแต่เช้าเนี่ยะ” วิทพยายามดันหน้าผากของซองที่ดูเหมือนจะมาแนบชิดกับใบหน้าของเขา “นายซอง นายจะบ้าหรือไง มากอดแฟนคนอื่นกลางถนนแบบนี้ ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็เถอะ มันไม่ตลกเลยนะ” ส้มเข้าไปกั้นกลางระหว่างแฟนของเธอและซอง “ส้ม!” ผมยิ้มอย่างกว้างขวางเมื่อเห็นส้มอยู่ในชุดนักเรียนหญิงตามเดิม “เล่นอะไรกันแต่เช้าเลย” ผมหมุนตัวกลับ เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นหูและแสนจะคิดถึง พิณอยู่ในชุดนักเรียนหญิงดูบอบบาง กำลังเดินเข้ามาใกล้ผมทีละนิดๆ ด้วยรอยยิ้มสดใส ผมส่งยิ้มกว้างขวางให้เธอ ก่อนจะวิ่งไปกอดเธอ “พิณ...ผมขอโทษ” พิณดูตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว ที่จู่ๆ ซองก็เข้ามากอด “ไม่เป็นไรซอง...ปล่อยเถอะ พิณอายคนอื่น” “ผมชอบพิณมากที่สุดเลย” ต่อไปนี้ผมจะเป็นฝ่ายบอกคำๆ นี้กับเธอบ้าง ..-**-..-**-..-**-.จบ.-**-..-**-..-**-.. เขียนไปอ่านไป ฮาเองค่ะ รู้สึกสะใจเล็กๆ (อิอิ) ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ พอดีจิตตกนิดหนึ่งกับเรื่องถูกเบี้ยวนัดค่ะ.... ลยออกมาในรูปนี้ ไนท์ ไนท์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 53 23:58:47 จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 23:57:16

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องน่ารักจังเลย แอบขำซองตกใจกับตัวเอง กลายเป็นผู้หญิง 555 จากคุณ : J^_^J เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 00:19:28

ความคิดเห็นที่ 6 น่าสงสารพระเอกนิดๆ ตั้งตัวไม่ทันแน่เลย จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 10:27:16

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากๆ ค่ะ คุณJ^_^J และก็คุณjoyka คือ... อยากสาปให้ผู้ชายเป็นผู้หญิงบ้าง จะได้รู้ใจกันค่ะ ฮา ฮา จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 18:28:50

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 19:30:15

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณที่ชอบค่ะ คุณ Nauoffyhub  ซึ้งใจผู้อ่านทุกท่านค่ะ  ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:45:48