ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อสวนสัตว์แห่งนี้ทำหาดทรายเทียมเสร็จแล้ว ก็มีการเอาเก้าอี้แบบชายหาดมาวางไว้ ถ้าจำไม่ผิดประมาณสิบถึงยี่สิบชุด สำหรับการนั่งกินลมชมวิวและกินอาหาร ที่สมัยนั้นจะสั่งอาหารและขนมไทย ๆ จากร้านแม่ทิพย์ ส่วนพวกขนมปัง/เค็กก็จากร้านโรยัลเบเกอรี่ เป็นหลัก บางส่วนก็แฟนของเจ้าของสวนสัตว์ผลิตขายเอง ประเภทหมูสะเต๊ะ ย่างขายกันสนุกสนานทั้งคนกินและคนขาย สวนสัตว์แห่งนี้จึงเป็นที่พักผ่อนแห่งหนึ่งของคนหาดใหญ่ ก่อนที่สวนสาธารณะจะเปิดเป็นทางการ ก็ยังถือว่าไกลมากและเปลี่ยวพอสมควร เพราะทางไปหลัก ๆ มีสองเส้นสมัยนั้น เป็นทางสองเลนจากถนนเพชรเกษมไปเชื่อมที่สามแยกคอหงษ์ แล้วไปเชื่อมต่อที่ถนนกาญจนวนิชย์ ผ่านสวนยางพารา พรุ โรงยางเต็กบีห้าง อีกเส้นจากถนนศรีภูวนารถไปเชื่อมต่อกาญจนวนิชย์ เลยจากวัดคลองหวะไปไม่ไกลนักก็เป็นสามแยก ผ่านสำนักสงฆ์วัดโคกนาว ตรงข้าม มอ.ปัจจุบัน ด้านหลังเป็นเปรวจีนกับเปรวไทย และเป็นสวนยางพาราเป็นส่วนมาก น่ากลัวและเปลี่ยวมาก ถนนทางเข้าก่อนพัฒนาเป็นสามสิบเมตรปัจจุบัน จำได้ว่าทางถนนธรรมนูญวิถียังไม่ได้ทำสะพานข้ามคลองเตย เรียกว่าสุดปลายทางที่โรงเรียนแสงทองวิทยา ส่วนสะพานข้ามคลองไปที่โรงเรียนแสงทองวิทยามีสองสะพาน ด้านธรรมนูญวิถีหนึ่งสะพาน ด้านถนนชีอุทิศอีกหนึ่งสะพาน จำได้ว่าเป็นสะพานไม้อยู่ช่วงหนึ่งหลายปี และมีรถยนต์วิ่งผ่านแล้วล้อหลุดเข้าไปในไม้ ต้องเกณฑ์คน/ชาวบ้านมาช่วยกันเป็นงานมหกรรม สนุกสนานกันบนความทุกข์ร้อนของเจ้าของรถยนต์ จำได้แม่นเคยไปมุงดูแบบกลัว ๆ กล้า ๆ กับพี่สาว กลัวหลุดหล่นลงไปเหมือนล้อรถยนต์ จะข้ามคลองเตยไปสวนสัตว์แห่งนี้ต้องอ้อมไปไกล แล้วเดินลัดเลาะเอา หรือมาทางปากทางศรีภูวนารถ (ถ้าจำผิดก็ช่วยบอกด้วย จำจากสมัยเด็กปนวัยรุ่นส่วน) ต่อมาเมื่อบ้านเมืองเจริญขึ้น ถนนหนทางก็ขยายตัวมากขึ้น รถยนต์ก็เดินทางกันสะดวกรวดเร็วขึ้น ทางไกลก็ว่าใกล้ขึ้นมาก ความนิยมสวนสัตว์แห่งนี้ก็ลดลงไปเรื่อย ๆ จนภายหลังมีการขอใช้พื้นที่จากเทศบาล เพื่อขยายแนวเขตถนนสามสิบเมตร และหลังน้ำท่วมปี ๒๕๓๑ สวนแห่งนี้ก็โดนกระทบไปส่วนหนึ่ง ได้สอบถามบุตรชายเจ้าของเรื่อง จระเข้หลุดออกมาจริงหรือไม่ แกยืนยันว่าไม่จริง เพราะแถวที่แกอยู่น้ำท่วมไม่ถึงศอก และแนวกำแพงล้อมรอบทำให้จระเข้ออกไม่ได้ รวมทั้งต่อมากฎหมายสัตว์ป่า สัตว์สงวน ทำให้เจ้าหน้าที่เริ่มเข้มงวดมากขึ้น ก็มีส่วนทำให้การซื้อขายสัตว์ป่าก็หายากขึ้น สัตว์ป่าแปลก ๆ ใหม่ ๆ ก็โหรงเหรง(มีน้อยลง) ยังก็แต่จระเข้ กับ ปลาตัวโต ๆ รวมทั้งเริ่มมีของฟรีแบบสวนสัตว์ให้ดู โดยเทศบาลเมืองหาดใหญ่ได้จำลองแบบไปสร้างที่ปัจจุบัน เลยเป็นบทสรุปสุดท้ายของครอบครัวนี้ว่า ขอยุติบทบาทการเป็นสวนสัตว์แห่งแรกของหาดใหญ่ เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ ก่อนที่จะเลือนหายไปกับกาลเวลาที่เดินทางเข้ามาตลอด จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:07:54

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเคยเป็นพลร่มปาดัง  สมัยเรียนทุ่งลุงวิทยา เลิกเรียนตอนเย็นผมพาข้าวสาร 25  โล ไปปาดัง  ค่ารถไฟไม่เคยเสีย  ไปรถไฟครั้งเดียวไปสงขลาผมก็ไม่จ่าย นักเลงเราเจอกับการ์ดคีบตั๋วไม่กลัวอยู่แล้ว  ค่ารถไฟจำไม่ได้ผมนั่งบนหลังคา จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 23:43:11

ความคิดเห็นที่ 3 ไปปาดังเบซาร์สมัยเด็ก ๆ เคยนั่งแต่รถยนต์สิบล้อขนข้าวสาร ทุกเส้นทางผ่านด่าน/ตำรวจ คนขับรถยนต์(นายหัว)หรือนายท้าย(เด็กรถ)ก็จะแจกคูปองเป็นสี ๆ ถ้าจำไม่ผิดประมาณสี่ใบ ด่านทุ่งลุง คลองแงะ สะพานเหล็ก (ใกล้กับโรงพยาบาลสะเดา) และก่อนเข้าปาดัง ฯ แถวต้นพะยอมถ้าจำไม่ผิด เวลาด่านหรือตำรวจถามว่า บรรทุกอะไร คนขับรถยนต์ก็บอกว่าไม่มี ทั้งที่คลุมผ้าใบทั้งคัน ที่ได้นั่งฟรีไปกับเพื่อนอีกคนก็เพราะ เพื่อนร้านขายอะหลั่ยรถยนต์ฝากขึ้นรถไปเที่ยวที่ชายแดน แต่ก็ไม่กล้าซื้ออะไรมาก แบบว่ากลัว ๆ กล้า ๆ (ปอดแหก) ความที่เป็นเด็กในเมืองและอยู่ในตลาด เลยค่อยได้ไปไหนไกล ๆ พอไปเที่ยวเลยมักจะประทับใจจำแม่นกว่าปกติ จำได้ตอนขากลับรถวิ่งสบายมาก ตำรวจและด่านไม่ตรวจอะไรเลย นายหัว นายท้าย ผมกับเพื่อนขนของชายแดนกันเพียบ ส่วนสงขลานั่งรถไฟไปบ่อยมาก ช่วงหลังก็ Taxi และรถโพธิ์ทอง ไปกับเพื่อนเป็นส่วนมาก เที่ยวทะเลกับชายหาดจนเบื่อ กับไปดูสถานที่เรียนตอนนั้น กะว่าจบมศ.3 อาจจะเรียนต่อที่สงขลาเลย ปาดังเบซาร์สมัยนั้นยังไม่ค่อยได้ไป เพราะพ่อแม่ห้ามส่วนหนึ่ง กอปรกับข่าวเล่าลือเรื่อง ความดุร้ายของด่าน ตำรวจ คนพื้นที่ การสูญเสียชีวิตของพลร่ม ที่เพื่อนที่อยู่บ้านพักรถไฟ ได้รับคำบอกเล่าจากพ่อแม่ หรือจากเพื่อนร่วมงานของพ่อแม่ เล่าสู่กันฟังและโม้กันต่อ ๆ มา เลยไม่ค่อยกล้าไปกันเลย รวมทั้งรถราก็หายาก ไปหลังจากจบจากกทม. แล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรเหมือนที่เล่าสู่กันฟัง และเคยทำงานที่นั่นพักหนึ่ง จนกลับมาเขียนเรื่องชีวิตชายแดนปาดังเบซาร์ เขียนบันทึกไว้หลายบท แบบว่าประทับใจคนที่เป็นตำนานของที่นั้น จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 00:05:32

ความคิดเห็นที่ 4 Dear K. ravio and K. ลมหัวด้วน        I'd like to share stories with both of you ka but my computer couldn't launch www.pantip.com since Tuesday ka.         I used another computer which don't have Thai function on Keyboard, so I can't describe and discuss in English ka.          I'll solve problem and discuss with you tonight again ka :) จากคุณ : เลื้อย เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 14:11:11

ความคิดเห็นที่ 5 เพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อหา ขอนำภาพจาก Google.com และเผื่อผู้สนใจสถานที่จะไปเยี่ยมชม แต่ควรขออนุญาตผู้ดูแลก่อน และข้อควรระมัดระวังคือ งู และ ยุง ครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 15:40:04

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพถัดมาเฉพาะพื้นที่เขียนถึง จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 15:41:09

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านเช่นเคยค่ะ ชื่อกำนันวร ทวีรัตน์เป็นชื่อที่คุ้นเคยมาก ได้ยินคุณย่าพูดถึงอยู่บ่อยๆ จะรออ่านบทความที่คุณ ravio พูดถึงท่านนะคะ  มีญาติของคุณพ่อคนหนึ่งแต่งงานกับลูกสาวกำนันวร แต่ก็ไม่ทราบว่าเป็นลูกสาวคนไหน ได้ยินมาว่าท่านมีภรรยาหลายคน เรื่องนี้ไม่ทราบเท็จจริงหรือไม่อย่างไร อยากทราบด้วยค่ะว่าท่านมีความเกี่ยวข้องกับโรงเรียนพาณิชยการหาดใหญ่และโรงเรียนอนุบาลทวีรัตน์อย่างไร คำว่าหูแร่ก็ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเรียกว่าหูแร่ เพิ่งทราบเดี่ยวนี้ว่าแต่ก่อนแถวนั้นมีเหมืองแร่ดีบุก และบริเวณนั้นเป็นที่ที่มีแร่สองสายมาชนกัน ตอนนี้เห็นมีแต่สวนยางพาราเต็มไปหมด ขอบคุณค่ะที่นำเรื่องราวดีๆ มาเล่าให้ฟัง บางเรื่องดูเหมือนจะเคยเป็นเรื่องที่ใกล้ตัวณ ช่วงเวลาหนึ่ง แต่เวลาผ่านไปจนดิฉันก็เกือบลืมนึกถึงไปเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 53 16:20:46 จากคุณ : Jaa3950 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 16:19:17

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ เอาล่ะ คอมเครื่องประจำใช้ได้และ ขอบคุณที่แชร์เรื่องเล่าให้ฟังค่ะ กำนันวร ทวีรัตน์นี่ ต้นตระกูลเจ้าของรร.ทวีรัตน์ไหมคะ อยากรู้เหมือนกัน เรื่องสวนสัตว์นี่ เพิ่งเคยได้ยินกิจกรรมในสวนสัตว์ เป็นต้นแบบเรือน้ำที่สวนสาธารณะด้วยไหมคะ รูปจาก google earth นี่ รูปปัจจุบันใช่ไหมคะ ขอบคุณที่เอามาลงค่ะ เหมือนได้นั่งเครื่องบินกลับบ้านเลย ดูแล้วสวนสัตว์ ยังมีพื้นทีเ่ขียวๆ เหลืออยู่เยอะเลยนะคะเนี่ย ดีจัง ถนนทางไปสวนสาธารณะที่ว่า 2 เส้นนี่ คือ เส้นถนนเพชรเกษม กับเส้นศรีภูวฯ แล้วไปเชื่อมกับกาญจนวนิชย์ใช่ไหมคะ แล้วตรงไปจากสามแยกคอหงส์ มุ่งหน้าตรงไปสวนฯเลย... สวนยางหลังวัดโคกนาวนี่ รู้สึกเป็นที่ดินของตระกูลคุณหญิงหลง อรรถกระวีสุนทร (ผู้มอบที่ดินสร้างมอ. จึงได้ให้เกียรติตั้งชื่อหอสมุดในมอ.) ทั้งฝั่งโลตัส และฝั่งตรงข้าม จำได้ว่า เป็นที่อยู่ช้าง (ตอนกลางวัน) เจ้าประจำที่เดินหาแขกตามร้านตอนกลางคืน แถวร้านกันเองบ้าง สาย 3 บ้าง ไม่รุเดี๋ยวนี้ยังมีอยู่ไหม ซอยข้างวัดโคกนาว นศ.มอ. ลือกันเป็นซอยยายสปีด เป็นที่มา ตำนาน ในเรื่องผีหนึ่งใน Fw mail ที่ส่งต่อๆ กันด้วย   พูดถึงเรื่องผี นึกถึงบ้านรูปภาพที่บ้านเลขที่อะไรซักอย่าง ซอย 15 ราษฏร์อุทิศ (จำชื่อซอยผิดไหมไม่แน่ใจ) ฝั่งหาดใหญ่ใน น่าจะยังเป็นบ้านคนทรงอยู่ สมัยยังเฮ้วๆ เพื่อนขับรถกระบะไปดูกันตอนเที่ยงคืน หลังออกจากผับ คนเมาๆ ไฟสลัวๆส่องหน้าบ้าน บรรยากาศน่ากลัว ชวนหลอนได้อีก แต่ท่านในภาพก็หน้าดุจริงๆค่ะ ขนมไทย ร้านแม่ทิพย์ จำได้ว่านานมากแล้ว ขนมไทยหลากหลายมาก   แต่มีความทรงจำไม่ดี เพราะตอนเด็กไปกับพ่อ แล้วสั่งอาหารมา บอกเอาไม่เผ็ด เจอเผ็ดมาก กินไม่ได้ เลยไม่ได้ไปอีกเลย ร้านโรยัลเบเกอรี่ ทางไปสถานีรถไฟ จำได้ว่า ขนมปังใส้เผือก อร่อยมาก แต่หลังๆ มาเปิดสาขาในรพ.มอ. เปิดคนละด้านกับร้านยินดีเบเกอรี่ ได้กินบ่อยขึ้นหน่อย ยังมีขนมปังกระเทียม ร้าน ลิตเติลโฮม ก็อร่อยค่ะ   สวนสาธารณะ ใช่เลยค่ะ เมื่อก่อนจำได้ว่า เปลี่ยวมาก ไกลด้วย เหมือนนั่งรถจากหาดใหญ่ไปสงขลาฯ ปัจจุบันได้ เมื่อก่อน แค่จากญว.ไปคอหงส์ ก็ว่าไกลแล้ว "จะข้ามคลองเตยไปสวนสัตว์แห่งนี้ต้องอ้อมไปไกล แล้ว เดินลัดเลาะเอา หรือมาทางปากทางศรีภูวนารถ" จากท่อนนี้ แอบขอเดาว่า บ้านคุณอา จขกท (ขอเรียกคุณอานะคะ คาดว่าน่าจะรุ่นๆ พ่อหนู) อยู่แถวย่านตลาดนิวชีกิมหยง ราวๆ ร้านข้าวมันไก่คลองเตย แน่ๆเลย แต่แถวนั้น ไม่คุ้นว่ามีตลาด ไม่อย่างนั้น ก็แนวๆ ฝั่งตลาดโก้งโค้ง (เพื่อความส่วนตัว ไม่ต้องเฉลยก็ได้ค่ะ หนูนึกไปเรื่อยกัน) เรื่องจระเข้หลุด หนูคงจำพลาดมาเองค่ะ ขออภัยด้วยค่ะ เกรงอาจไปทำให้เจ้าของเขาไม่สบายใจไป... ทางไปสงขลานี่ สายเก่านี่ จำได้ว่า อุบัติเหตุร้ายแรงเกิดบ่อยมาก เพราะถนน 2 เลน ขับเองตอนยังไม่สร้างเลนเพิ่ม ก็กลัวมากเลยค่ะ ไม่กล้าแซง รถโพธิ์ทองขับได้น่ากลัวมาก กระเป๋ารถก็เย้วมาก โผล่มารับลมแบบหวิดติดไปกับรถตามหลังได้อีก อุบัติเหตุร้ายแรงไม่เคยเห็นเอง ดีที่ขยายถนนเป็น 4 เลนแล้วอุบัติเหตุลดน้อยลงหน่อย ส่วนมาก พวกเนื้อหุ้มเหล็ก จะเคราะห์ร้ายเป็นหลัก แต่ก็ไม่วาย ยังเจออ่านข่าว ดูภาพ สยองมากเลย ไม่นานมานี้ ก็รถโพธิ์ทองล้อหลุดตรงตำแหน่งที่นศ.หญิงนั่ง ลากร่างไปไกลมาก.. เมื่อก่อนอยู่แคบมากแค่ในหาดใหญ่ แถวหน้าค่ายก็ไม่ค่อยได้ผ่านแล้ว จำได้ว่า ตอนเด็กๆ กลัวเด็กเทคนิคมาก แบบว่าหน้าตาน่ากลัว เครื่องแบบสีเข้มๆ รู้สึกว่า ถ้าผ่าน จะต้องระวังสุดๆ ต้องบอกพ่อ-แม่ขับช้าๆ กลัวเด็กวิ่งข้ามถนน   ไม่จำเป็นจะไม่นั่งสองแถวหรือขับมอไซค์ไปสวนฯเลย อีกอย่างที่กลัวเทคนิค คือกลัวจะเจอคนตีกัน ทั้งที่จริงๆ ไม่มีอะไรเลย ไปสงขลานี่ เมื่อก่อนถ้าที่บ้านขับรถไปกัน ถือเป็นทริปพิเศษ จะดีใจมากเลย เพราะไกลมาก แล้วต้องไปกินร้านนายหวาน ปูมหัศจรรย์ถอดกระดองด้วย แพงสุดๆ แต่นานๆ ไปทีก็ต้องกิน ไอติมกะทิลุงเริญ หรือลุงดำแล้วหว่า ริมหาดสมิหลา จอดริมหาดทีไรพ่อชอบกินทุกที ปาดังฯนี่ไม่เคยไปเลยค่ะ รู้แค่ว่า ไกลมาก อีกด้านกับสงขลา กับแถวๆ หูแร่ ดินลานนี่ มาคุ้นๆ ตอนม.ต้นเพราะมีเ้พื่อนนร.มาจากที่นั่น แต่รุ้สึกว่า พวกมาจากปาดัง บ้านพรุ หูแร่ ดินลาน หรือรอบนอกหาดใหญ่ จะบ้านๆ อย่างแรง เพราะแหลงใต้กันได้ทุกคน ขณะที่เราเด็กหาดใหญ่ แหลงกลางทองแดงหล่นเท่านั้น (ดูภูมิใจเป็นเด็กในเมืองสำเนียงทองแดงได้อีก) แต่อยู่ไปๆ โตขึ้นแหลงใต้ชับเปรียะขึ้นมาเฉยเลย จากเพื่อนร่วมงานและลูกน้องรุ่นป้าๆ ที่ทำงานเก่า...   ไม่ได้มีเจตนาว่าหรือทำให้ใครที่บ้านอยู่แถวนั้นโกรธเคืองนะคะ หนูคิดย้อนเอาจากความทรงจำ และเพื่อนๆ ที่อยู่ต่างอำเภอเหล่านั้น นิสัยดีๆ เป็นกันเอง คุยกันสนุก ไม่ได้แบ่งแยกไร เพื่อนกันทุกคน และตัวเองเป็นคนบ้านๆ เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ชอบอยู่แบบบ้านๆ เนี่ยแหละค่ะ เมื่อก่อน หาดใหญ่มาเลย์นิยมมาก เศรษฐกิจรุ่งเรืองเฟื่องฟูมากเลยทีเดียว น่าเสียดาย หาดใหญ่ตอนนี้ซบเซาลงไปมาก ตั้งแต่ระเบิด 3 ครั้ง (ที่จำได้) สถานีรถไฟครั้งแรก (โจรพูโล)  ครั้งที่สอง ที่ไหนแล้วไม่แน่ใจ แล้วก็ซ้ำตบท้ายที่คาร์ฟู กับอีกห้าง ที่กู้ได้ทันก่อนตูมตาม แต่ก็ทำให้คนกลัวไปเยอะเลย ก็หวังว่าเศรษฐกิจหาดใหญ่จะฟื้นตัว นักท่องเที่ยวเยอะเหมือนเก่าเร็วๆ เพราะชินกับภาพเมืองท่องเที่ยวไปแล้วค่ะ   ถ้าได้กลับไปบ้านปีนี้ คงเจริญขึ้น ดูแตกต่าง พัฒนา แปลกตาไปอีกโขเลยแน่ๆ ค่ะ จะอย่างไรก็คิดถึง คิดถึงบ้านมากมาย ขอบคุณที่แชร์เล่าให้ฟังนะคะ คงได้แลกเปลี่ยนมุมมองกันต่อไปค่ะ :) ปล. หนูเป็นขาจรห้องนี้ ถ้าอย่างไร ขึ้นกระทู้เรื่องหาดใหญ่ใหม่ ช่วยหลังไมค์ไปบอกหน่อยนะคะ จะเป็นพระคุณมากค่ะ อยากมาแชร์และรำลึกบ้านเกิดด้วยค่ะ จากคุณ : เลื้อย เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 21:01:51

ความคิดเห็นที่ 9 กำนันวร ทวีรัตน์นี่ ไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่ ในการเป็นเจ้าของรร.ทวีรัตน์ เพราะนามสกุลนี้มีมากแถวคอหงษ์ คลองหวะ เพื่อนผมหลายคนก็นามสกุลนี้ แต่เป็นญาติ ๆ กัน กิจกรรมในสวนสัตว์ เป็นต้นแบบเรือน้ำที่สวนสาธารณะ ตอบว่า ใช่ รูปจาก google earth นี่ รูปปัจจุบันใช่ไหม ตอบว่า ใช่ ถนนทางไปสวนสาธารณะที่ว่า 2 เส้นนี่  ตอบว่า ใช่ สวนยางหลังวัดโคกนาวนี่ ข้อ่ความทั้งหมด ตอบว่าใช่ ซอยข้างวัดโคกนาว นศ.มอ. ลือกันเป็นซอยยายสปีด ผมเขียนไว้บทหนึ่งในความเรียงเก่ากับ bloggang ตามลิงค์ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/06/W7979087/W7979087.html พูดถึงเรื่องผี นึกถึงบ้านรูปภาพที่บ้านเลขที่ ? ซอย 15 ราษฏร์อุทิศ หลังนี้ยอมรับไม่รู้จริง ๆ ขนมไทย ร้านแม่ทิพย์ ยังอยู่ แต่ย้ายไปสายสามใกล้ ๆ กับทางเข้าโรงเรียนอำนวยวิทย์ ร้านขนมทั้งสามร้านยังเปิดดำเนินการอยู่ แต่ใน มอ. ไม่แน่ใจไม่ได้เข้าไปนานแล้ว ส่วนผมอยู่บ้านเข่าของรถไฟ เพื่อนส่วนมากอยู่บ้านพักรถไฟ เดินไปเรียนที่โรงเรียนแสงทอง เคยเขียนเรื่องชกกันในโรงเรียนศรีนคร อยู่ในความเรียงเรื่องเก่า ๆ หรือ Blog ร้านนายหวานก็ยังแพงเหมือนเดิม ไอติมกะทิลุงเริญ ริมหาดสมิหลา ยังขายอยู่แต่ชอบทายหวย กับโม้เหมือนเดิม สถานีรถไฟครั้งแรก (โจรพูโล) ครั้งที่สอง ก็ที่รถไฟ ขับรถกะบะผ่านตรงถนนด้านในพอดี ไม่รู้ว่ามีระเบิด เห็นถนนโล่งผิดสังเกต มอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ด้านขวามือคนขับไม่เหลือสักคัน เห็นกระจกแตกเกลี่อน มีคนเจ็บนั่งรออยู่สองคน มีคนมาเคาะกระจกให้พาคนเจ็บ ส่งโรงพยาบาลหาดใหญ่ เลยพาคนเจ็บสองคนหญิงหนึ่งชายหนึ่ง นั่งท้ายกะบะ ยี่ห้อ N หน้าลาว ในกะบะกับ cab ครอบครัวนั่งอยู่เต็ม หลังรถกะบะบรรทุกเสื้อผ้ากับอุปกรณ์ทำสวน ช่วงขับรถลงไปเพิ่งจะมีรถตำรวจขับสวนมาจากสวนหย่อม และรถพยาบาลอีกสองสามคัน จำได้ว่า excite  มากทั้งคนขับและครอบครัวช่วงขับรถไปส่งคนเจ็บ เมื่อพาส่งโรงพยาบาลแล้วก็รีบขับรถออกไปบ้านแม่ยายต่อ แต่ต้องฉีดล้างคราบเลือดที่ติดท้ายกะบะออก รถคันนั้นยกให้หลานสาวไปแล้ว เพราะเปลี่ยนคันใหม่หลังจากใช้ต่ออีกหลายปี แบบว่าขายต่อก็ได้ราคาไม่เกินกว่าห้าหมื่นบาท (ตอนนี้ในถนนที่จะขึ้นบันไดไปชานชาลาปิดให้บริการแล้ว จอดได้เฉพาะรถเจ้าหน้าที่รถไฟกับรถพวก porter) ส่วนข้อความที่ตัดออก ถูกต้องแล้วครับ ขอบคุณทีมาช่วยกันทบทวนความทรงจำเก่า ๆ ก่อนที่จะเลือนหายไปกับกาลเวลา จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 21:53:13

ความคิดเห็นที่ 10 ขอแทรกนิดเดียวนะครับเรื่องย่อยๆ ที่ท่านบอกว่าแถวหูแร่  น้ำตกโตน  แถวนั้นชาวบ้านหาแร่ดีบุก หรือบริษัทยิบอินซอย ไม่ใช่แร่ดีบุกนะครับเป็นแร่วุลแฟรม  ผมเคยไปหาแร่กับสาวชาวบ้านแถวนั้น พาเลียงไปด้วยแต่ผมร่อนไม่เป็น  หาแต่ก้อนหินที่มีแร่อยู่และเอากลับมาทุบกับฆ้อน ปอนด์  ช่วง พ.ศ.20-22  ผมอยู่ในสายตาของคอม  แร่วุลแฟรมครับท่าน จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:46:46

ความคิดเห็นที่ 11 สมัยก่อน หมายถึงตอนที่ยังเล็กๆ นั่งรถแท๊กซี่จากสถานีรถไฟหาดใหญ่ไปสงขลานี่เหมือนไกลมากเลยนะคะเพราะสองข้างทางไม่มีอะไรเลย มีแต่ทุ่งนา รถแท๊กซี่เก่าแทบจะหลุดเป็นชิ้นๆ เวลาวิ่ง แถมวิ่งสายนั้นกันเหมือนบิน จำได้เลยเวลานั่งจากสถานีรถไฟหาดใหญ่ไปสงขลากว่าจะถึงนี่ตอนออกจากหน้าสถานีผมทรงนึง พอถึงตัวเมืองสงขลากลายเป็นอีกทรง เพราะรถวิ่งกันฉิวๆ แล้วเปิดหน้าต่างลมพัดตึงเลย แถมกว่าจะยอมออกต้องมีคนนั่งมาเต็มเอี๊ยดเสียก่อน คืออย่างน้อยข้างหน้าที่นั่งคู่ไปกับคนขับต้องมี 3 คน ข้างหลังไม่ต้องพูดถึง ลูกเด็กเล็กแดงนั่งซ้อนกันไปได้ ผู้ใหญ่ก็นั่งกันแบบแต่ละได้พื้นที่สัมปทานนิดเดียว ขากลับมาสถานีก็พอกัน สมัยนั้นนั่งแท๊กซี่เส้นทางนั้นนี่เป็นการผจญภัยใหญ่หลวงเลยค่ะ ยิ่งสำหรับเด็กๆ นะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 23:25:40

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณ คุณ  ลมหัวด้วน (ความเห็นที่ 10) ที่มาเพิ่มเติมข้อมูลคือ แถวหูแร่จะมีสองแหล่งคือ แถวใกล้ ๆ กับวังพา จะเป็นแหล่งแร่วุลแฟรม ปนกับดีบุก หรือมีแหล่งแรวุลแฟรมมากกว่าดีบุกมากเลย ส่วนลงมาอีกที่ใกล้ ๆ กับดินลาน จะเป็นแหล่งแร่ดีบุก ข้อมูลนี้มาจากนายเหมืองเก่าและเพื่อนที่ไปหาแร่ครับ คือ ตรงบริเวณน้ำตกโตนงาช้าง คาดว่าเป็นต้นธารแร่ ด้านฝั่งขวามือ เมื่อหันหน้าตรงเข้าไปที่ภูเขา จะเป็นพวกหินแข็งที่เป็นต้นธารสารแร่ สายหนึ่งจะมีพวกกองแร่ไหลไปรวมที่ดินลาน เป็นลานกว้าง ต่อมาสายน้ำตัดผ่านแยกลานกว้างออกจากกัน ทำให้เป็นแอ่งกะทะใหญ่ ๆ หลายหลุมที่แร่ดีบุกไปรวมกัน เลยเรียกกันว่าเป็นหู คือ อาจจะคล้ายวงรีหรือจินตนาการว่าคล้ายใบหูคน ส่วนอีกสายหนึ่งแถววังพา จะมีเป็นแหล่งแร่วุลแฟรมก็มาจากเทือกเขาเดียวกัน แต่ด้านฝั่งซ้ายมือของน้ำตกโตนงาช้างจะเริ่มเป็นพวกหินปูน เพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อหาขอนำข้อมูลมาประกอบ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:53:46

ความคิดเห็นที่ 13 ส่วนอีกข้อมูลหนึ่งครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:54:39

ความคิดเห็นที่ 14 มีข้อสังเกตอย่างคือ เทือกเขาโตนงาช้างฝั่งหาดใหญ่ ถ้าเดินข้ามเขาลงไปก็จะเป็นทะเลบัน ที่จังหวัดสตูล ข้อมูลนี้มาจากชาวบ้าน/นายอำเภอควนโดน ตามภาพจาก  google จะเห็นว่าเข้าไปน้ำตกโตนงาช้าง ใกล้กับกับฉลุง ทุ่งตำเสา จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:55:57

ความคิดเห็นที่ 15 มีข้อสังเกตที่ ภูเขาลูกหนึ่งแถวอำเภอคลองหอยโข่ง บนยอดเขาจะมีชาวบ้านพบพวกเปลือกหอยโบราณอยู่ ข้อมูลนี้ยืนยันได้จาก ศ.ดร.ไพศาล เหล่าสุวรรณ "หินปูน-โดโลไมต์ มันก่อกำเนิดละม้ายคล้ายหินปูนทั่วไปนั่นแหละ เพียงแต่มีธาตุแมกนีเซียมเข้าไปแทนที่เจ้าแคลเซียม มากกว่า ๙๐  เปอร์เซ็นต์ของหินปูนบนโลกนี้เกิดในทะเลโบราณ หินปูนส่วนใหญ่ก็คือหินที่ตกตะกอนในทะเล โดยเกิดจาก แคลเซี่ยมคาร์บอเนตมาจัดตัวกัน" พ่อขยายความหินเพิ่มเติม "ถ้าอย่างนั้นที่นี่ก็เคยเป็นทะเลมาก่อนสิครับ...พ่อ" ฉันเอ่ยถาม...เพราะเห็นว่าตลอดเส้นทางจากอำเภออุ้มผาง มักจะมีภูเขาหินปูนทอดตัวเหยียดยาวอยู่มากมาย "ใช่แล้วละ...เมื่อราว ๆ ๑๙๕ - ๑๔๐ ล้านปีก่อนในยุคจูแรสสิก ก็ยุคเดียวกับไดโนเสาร์นั่นแหละ แผ่นดินแถบนี้เคยมีน้ำทะเลท่วม เป็นแบบทะเลตื้น ๆ ความลึกน่าจะไม่เกิน ๒๐๐ เมตร ไล่แนวมาตั้งแต่ บริเวณแม่ฮ่องสอน ผ่านแม่สอด อุ้มผางลงไปถึงกาญจนบุรี และเรื่อยไปจนถึงบางแห่งของภาคใต้ด้วย ในขณะที่เวลานั้นทางภาคอิสาณได้ขยับยกตัวเป็นแผ่นดินแล้ว" (ขยายความที่มีการขุดเกลือสินเธาว์มากบางแห่งก็เพราะเห็นนี้ เคยพบที่บ้านเพ็ดน้อย อำเภอปะทาย จังหวัดนครราชสีมา ชาวบ้านขุดดินมาละลายน้ำต้มเอาเกลือมากินกันสมัยก่อน ดินทุ่งนาที่ผ่านจะเห็นเกล็ดเกลือเป็นหย่อม ๆ ข้าวปลูกไม่ค่อยจะได้ผล) "หลักฐานสำคัญที่สุด ก็คือ การเจอฟอสซิลหอยทะเลสองฝา ซึ่งฝังตัวอยู่ในหินแถวนี้ เจ้าฟอสซิลบางชนิดมันจะเกิดอยู่ในยุคใด ยุคหนึ่งเท่านั้นแล้วก็สูญพันธุ์ไป เราก็เลยสามารถบอกอายุชั้นหินโดย ใช้ฟอลซิลได้ยังไงละ" (หน้า 16-17 ก้อนหินรำพัน ของ รชฏ มีตุวงศ์) จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:59:59

ความคิดเห็นที่ 16 ไว้มีเวลาว่างและฟิตร่างกายพอสมควรแล้ว อยากจะชวนคุณ ลมหัวด้วน กับเพื่อน ๆ ลองไปสำรวจเขาลูกนี้ดูครับ แบบว่าเตรียมฆ้อนธรณีวิทยา  หลังจากอ่านหนังสือข้างบนนี้แล้ว ไม่ค่อยได้ใช้หรอก แต่อยากมีไว้เท่ห์ ๆ อะไรทำนองนั้น สงสัยว่าจะตอบสนองความต้องการในวัยเด็กที่ขาดแคลน ประเภท มีแรง บ่มีเงิน จะซื้อ จะเที่ยว จะใช้อะไร ในหลายสิ่งหลายอย่างในอดีต ที่บ้านเมืองยังไม่เจริญมาก แต่พอโตแล้วก็สลับกลับกัน มีเงิน บ่มีแรง มีอยาก แต่กินบ่ได้ (ของแข็งเจ็บฟัน หรือหมอห้าม)อะไรทำนองนั้น จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 10:08:07

ความคิดเห็นที่ 17 ถูกต้องครับท่านที่ผมพูดถึงว่ามีแร่วุลแฟรมคือแถวบ้านวังพา  บริษัทยิบอินซอย ได้สัมปทาน  ชาวบ้านก็ไปร่อนในคลอง  หรือบางคนมีทุนหน่อยก็ไปทำหลุมแร่ เจาะลงไปในหิน  ผมสงสารคนที่นั่งเจาะหินกว่าจะเป็นรูและใส่ฝักแค(ระเบิด)เข้าไป ได้นั่งเจาะเป็นวันๆ และภูเขาที่ท่านว่ามีหอยเป็นหินคือเขาวังชิงครับอยู่ในเขต อ.คลองหอยโข่ง  ที่ผม เคยเห็นตอนเด็กๆเป็นแบบหอยขมครับ ที่บ้านมีเยอะปัจจุบันไม่เหลือสักอัน  เวลา ก้างปลาติดคอเขาก็เอาใส่ในขันน้ำแล้วให้ดื่มน้ำนั้นก้างปลาจะหลุดไปเลย เป็นความเชื่อครับ  ขอบคุณครับ จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 11:05:36

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีค่ะ เข้าไปดูรูปซอยยายสปีดตามลิงค์ นึกได้ว่า ในวัดโคกนาว มีมัมมี่แม่ชีอยู่ด้วย (หรือพระก็ไม่แน่ใจแล้ว เคยเข้าไปดูครั้งหนึ่ง) ที่เรียกงั้นเพราะท่านคงรูปร่างเดิม แต่่สีเข้ม ไม่ได้สีขาวๆเหมือนมัมมี่อียิปต์ หรือเป็นพระกลายเป็นหินก็ไม่แน่ใจค่ะ... โคกเสม็ดชุนนี่ นึกถึงก๋วยเตี๋ยวร้านโคกเสม็ดชุน ก๋วยเตี๋ยวเนื้ออร่อยมาก ซอยยายสปีดก่อนห้างเปิด เป็นสวนยาง เปลี่ยว น่ากลัวมากๆ จำได้เลยค่ะ ที่เห็นช้างก็ตรงหลังกองตี่จูเอี้ยนี่แหละค่ะ ร้านอาหารหัวมุมในคคห.16 ที่ลิงค์ นศ.มอ.นิยมมาก ได้กลับไปกินสะตอผัดกุ้งใส่กะปิยังคิดถึงอยู่เลยค่ะ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/06/W7979087/W7979087.html บ้านรูปภาพ อยู่เข้าซอยราษฏร์อุทิศ 15 (ถ้าไม่ใช่ก็ 17) บ้านเลขที่ไม่แน่ใจค่ะ แ่ต่หาไม่ยากค่ะ ซอยไม่ตัน แต่ขับเข้าไปสุดซอยต้องเลี้ยวซ้ายอย่างเดียว เคยขับรถเข้าไป ผ่านหน้าบ้าน มีธงคนทรงสีแดงๆ ยันต์แปะอยู่เต็มเลย แล้วก็รูปหน้าบ้านเลย เด่นเป็นสง่ามาก ดูกลางวันไม่เท่าไหร่ แต่กลางคืน พื้นหลังขาวสะท้อนแสงพอควร ดูดุมาก ตอนเรียนที่นี่ก็เป็นที่โจษจัน ประชันความกล้ากันในหมู่เพื่อนเลยค่ะ ร้านรอยัลเบเกอรี่ ยังอยู่หรอคะ คิดว่าปิดกิจการไปแล้ว สงสัยกลับบ้านคงต้องลอง ร้านอยู่ตรงไหนแล้วน่ะคะ ตอนนี้ บ้านพักรถไฟ หนูเคยเข้าไปตอนยังเล็กมาก เพื่อนพ่อทำงานรถไฟ นามสกุล สุขสวัสดิ์ จำชื่อไม่ได้ เจอกันที่วัดสมเด็จ หรือวัดหาดใหญ่สิตาราม ลูกสาวเขาชื่อวิ รุ่นพี่หนูปีนึง เรียนธิดาฯ เคยไปนอนบ้านเขาอยู่ ตอนช่วงปี 2529 -2530 ได้ แต่ ปี 2530 -31 พ่อเขาก็ย้ายไปทำงานตจว.แล้ว บ้านเป็นบ้านไม้มีใต้ถุน เลี้ยงไก่แจ้ใต้ถุน มีบริเวณ ล้อมรั้วหลวมๆ เดี๋ยวนี้ บ้านพักรถไฟยังเป็นแบบเดิมอยู่ไหมคะ *10 ปี 20 - 22 หนูยังเป็นวุ้นอยู่ เลยไม่มีเรื่องคุยด้วยเลยค่ะ แถมแถวหูแร่นี่ ไปนับครั้งได้เลย ตอนไปน้ำตกโตนงาช้าง *11 รถแท็กซี่หาดใหญ่สงขลานี่ ไม่เคยนั่งไปเลยค่ะ รู้แต่นั่งอย่างกะปลากระป๋อง ขับอันตราย บรรยากาศผจญภัยแนวเสี่ยงชีวิตน่าดูเลยค่ะ   ถ้าไปสงขลา นั่งสองแถวเขียวอย่างเดียวเลยค่ะ ก็ยังซิ่งได้ทรงยายเพิ้งกันเหมือนกัน ปล. ธิดาฯ เพิ่งจัดงานเลี้ยงศิษย์เก่าเมื่อปลายพค.ที่ผ่านมา เพื่อนโชว์ใน FB อยู่เลยค่ะ แต่รูปซิสเตอร์ที่เห็น มีรู้จักแค่ซิสเตอร์นิภา นอกนั้นเป็นซิสเตอร์รุ่นหลังๆ ไม่รุจักไปแล้วค่ะ ขอบคุณที่แชร์ความทรงจำกันด้วยค่ะ ;) จากคุณ : เลื้อย เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 11:50:33

ความคิดเห็นที่ 19 ไปมั้ยครับท่าน  จขกท.  ไปเขาวังชิงกันสักวัน  ที่นั่นจะมีหน้าผาและข้างล่างมีถ้ำ เขาบอกว่าข้างในถ้ำนั้นลึกมาก ต้องหาเชือกผูกไว้ปากถ้ำขากลับก็ดึงเดินตามเชือก นั้นออกมาถ้าไม่มีเชือกออกมาไม่ถูกเพราะมีแยกมาก  (เขาว่า)  ผมก็เคยลงไป ตอนเด็กๆ แต่ไม่กล้าเข้าถ้ำกลัว และในเดือนหกทางจันทรคติแถวนั้นจะมีประเพณีขึ้นถ้ำ ทำเหนียวหลาม นำอาหาร ไปไหว้ทวดบนถ้ำตอนเด็กๆสนุกมากเพราะมีการจุดประทัดและไอตูม (รู้จักไหม ครับ) ถ้าไปผมเป็นไกด์ให้รับรองความปลอดภัย เพราะต้นทางขึ้นเขาญาติผมทั้งนั้น และน้องสาวผมทำสวนสละชื่อสวนเชิงวังชิงอยู่ที่นั่น แต่ปัญหาคุณกับผมเหมือนกันคือ  "ไหวหรือเปล่า" ผมน้ำหนัก 79  ก.ก. ไม่มีเงินแรงมี  พอมีเงินแรงไม่มี  มันน่าเจ็บใจจริงๆนะ. จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 17:19:49

ความคิดเห็นที่ 20 ขออนุญาตฟิตร่างกายให้ Firm กว่านี้ แล้วจะชวนไปร่วมค้นหาอดีตทะเล เพราะมีหอยข้างบนตามหนังสือที่นำมาพิมพ์เผยแพร่ น่าจะเดือนหน้ามีหยุดยาวสี่วัน ขอนัดหมายเนิ่น ๆ ได้นะครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 20:39:55